Κυριακή 30 Απριλίου 2017

#φωτογραφισετο_2017 #ΟΔικόςΜαςΑπρίλιος

Μια φωτογραφία την ημέρα, για 365 μέρες. Μια φωτογραφική πρόκληση που ξεκίνησε τρία χρόνια πριν η τρελή και γλυκύτατη Martha Blogging! 

Να ο δικός μας  Απρίλης! 




91/365 Πανικός στο μπαλκόνι μας!! #βοήθεια #sos#ΚατάστασηΕκτακτουΑναγκης #TrexVsJeep#ΟχιΔενΕιναιΠρωταπριλιατικοΑστειο#φωτογραφισετο_2017 #toddlerfun



92/365 " «Ο ήλιος ψηλότερα θ’ ανέβει σήμερα που ‘ναι Κυριακή.
Φυσάει το αγέρι και σαλεύει μια θημωνιά στο λόφο εκεί…
Τώρα καμπάνες που χτυπάνε είναι ο θεός αληθινός.
Πέρα τα σύννεφα σκορπάνε και μεγαλώνει ο ουρανός." Κ. Καρυωτάκης. #φωτογραφισετο_2017




93/365 " Αν προσεύχεσαι όταν βρέχει, θυμήσου να προσευχηθείς και όταν έχει λιακάδα…"
Χαλίλ Γκιμπράν #φωτογραφισετο_2017




94/365 Τι θα γίνει με αυτούς τους δυο τυπαδες; Πόσες ακόμα πίστες να χωρέσει το σαλόνι μου, πόσα ακόμα αυτοκίνητα για να ολοκληρωθεί η σειρά;;; #οχιαλλο #carsmovielover#carsmoviemaniac #φωτογραφισετο_2017


95/365 Όταν ένας σεισμός, αρκετά μεγάλος ομολογουμενως, τρομάζει το μικρακι σου- η λύση είναι μια. Ύπνος αγκαλίτσα στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Νιώθοντας έτσι την απόλυτη ασφάλεια, το χεράκι αφήνεται αμέσως και το μυαλουδακι ταξιδεύει ήδη στην χώρα των ονείρων...#φωτογραφισετο_2017



96/365 Βραδιά cinema η σημερινή και πόσο ανάγκη την είχαμε αυτή την έξοδο τα δυο μας απόψε ... Δηλώνει φανατικός θαυμαστής του Σπιρτουλη, ενώ τα γελάκια του μέσα στην κινηματογραφικη αίθουσα - ότι πιο όμορφο έχω ακούσει...#φωτογραφισετο_2017 #movielovers #smurfs#ΟιΜικρεςΜεγαλεςΣτιγμεςΜας



Από τις εφτά στο πόδι, πρόλαβα να σηκώσω κεφάλι να πάρω λίγη μυρωδιά ουρανού την ώρα που έκλεινα τα παράθυρα... Οι ετοιμασίες κορυφώνονται, αυτό σημαίνει πως το Πάσχα είναι πολύ κοντά...#φωτογραφισετο_2017 #ΤηνΚαρδιαΜουΤηνΒλεπεις;



98/365 Ήρθε η νονά μας και μας έφερε την λαμπάδα!! Ότι ακριβώς ζήτησε το μαϊμούδι συν τσαχπινιες που δεν ζήτησε! Συν μια πίστα ακόμα των Cars- έτσι επειδή δεν είχαμε αρκετές.! Συν παπούτσια δράκους που δεν βγάζουμε από πάνω μας! Αυτή δεν είναι νονά, δωρονεραιδα είναι!#φωτογραφισετο_2017 #sislove #nephewlove#easter2017



99/365 Φτάνουμε σιγά σιγά στην κορύφωση της Σαρακοστης... Κάθε χρόνο που η ενορία μας μοιράζει αυτά τα υπέροχα βαγια- για τα οποία ενοριτισσες διέθεσαν τον πολύτιμο χρόνο τους να φτιάξουν- συγκινουμαι βαθιά. Χρόνια πολλά, με κατάνυξη και περισυλλογή ας διανυσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα. #φωτογραφισετο_2017



100/365 Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να μπω "φωτογραφικα" στην Μεγάλη Εβδομάδα με κάτι λιγότερο ή περισσότερο από αυτόν τον μοναδικό ουρανό... Η Εβδομάδα της σιωπής και της προσευχής. #φωτογραφισετο_2017



101/365 Περηφανευομαι και εγώ για τα δύο μπουμπούκια της βασιλικής μου ορχιδέας την στιγμή που η ενορία μου έχει αυτό το στολίδι στην αυλή της... #φωτογραφισετο_2017



102/365 Γιατί άμα δεν προσθέσεις και λίγο χρώμα στην αυλή σου, ή στα μπαλκόνια σου στην δική μου περίπτωση, δεν είναι Πάσχα! Μπορεί ακόμα να μην πήρα όλα τα λουλουδάκια που ήθελα, όμως αρχίζουν σιγά σιγά τα μπαλκόνια μου να μυριζουν όλο και περισσότερο άνοιξη... #φωτογραφισετο_2017#flowerlover #easter #mykindoftraditions



103/365 Ανάμεσα σε όσα η Μεγάλη Εβδομάδα περιλαμβάνει. Προσευχή, εκκλησιασμους, ετοιμασίες, ψώνια τελευταίας στιγμής, και μέσα σε όλα αυτά και η συνήθης καθημερινοτητα μιας μητέρας- αυτό το μαϊμουδακι είναι παντού και πάντα μαζί μου, μαθαίνοντας τόσα πολλά, κάνοντας με τόσο περήφανη για το υπέροχο πλάσμα που είναι...#φωτογραφισετο_2017 #ΕμείςΟιΔυοΣανΕνα


104/365 Δεν χρειάζεται πολλά λόγια η σημερινή ημέρα... Μόνο θρήνο και προσευχή.#φωτογραφισετο_2017



106/365 Πως λέμε "Σηκώνω τα χέρια ψηλά"; Κάτι αντίστοιχο για όταν το στομάχι είναι τσίτα μπόμπα υπάρχει;;; #ΣανΤοΕλληνικοΠασχαλινοΤραπεζιΠουΕπακολουθειΤηςΜεταμεσονυκτιαςΜαγειριτσαςΔενεχει #SOS#ΚατάστασηΕκτακτουΑναγκης #ΟχιΑλλο#ΊσωςΕναΠαγωτο#ΉΕναFreddoΟπωσδήποτε#ΑποΤιςΕντεκαΣταΚοκορετσια #ΜαζιΜεΤσουρεκια#ΚαιΛιγαΚουλουρακια #Τι#ΝαΜηνΔοκιμασω;#ΕυτυχώςΔενΜεΑκολουθειΗΔιατροφολογος#KnockOut #ΔενΠεριγραφωΑλλο#ΧρόνιαΠολλαΕιπα#φωτογραφισετο_2017



107/365 Όταν έχουν γενέθλια τα ξαδέρφια του μαϊμουδιου, είναι πάντα μια ξεχωριστή και γλυκιά περίσταση... Πόσο μάλλον όταν φεύγουμε γεμάτοι - εκτός από αναμνήσεις - από λαχταριστά καλούδια...#φωτογραφισετο_2017 #ΝαΤουςΧαιρομαστε


108/365 Επειδή εμείς πηγαίνουμε θάλασσα και καθ' όλη την διάρκεια του χειμώνα, ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα είναι αυτή η μέρα που θα βγουν τα παπούτσια και οι κάλτσες... Η μέρα όμως που αυτό τελικά συμβαίνει, είναι πολύ σημαντική.... Σχεδόν μαγική #φωτογραφισετο_2017#ΟιΜικρεςΜεγαλεςΣτιγμεςΜας


109/365 Ούτε που θυμάμαι πια τι κλειδωναν αυτά τα μικρά κλειδιά που βρήκα σήμερα από τα παιδικά μου χρόνια... Θυμάμαι όμως με πόση προσοχή τα φυλουσα- μια σχεδόν ιερή αύρα είχαν στα μάτια μου... #φωτογραφισετο_2017 #αναμνήσεις#throwback


110/365 Μα πόσο τυχερό πια αυτό το μαϊμούδι;; Για μια καθιερωμένη βόλτα πήγαμε, πανω σε άσκηση της πυροσβεστικής πέσαμε! Θα μπορούσα να έχω πολύ πιο εντυπωσιακές φωτογραφίες μιας και αυτή η- σκάλα θα τολμήσω να πω- ανέβηκε πιο ψηλά από όλο το κτίριο, ή μιας και πυροσβέστες έπεφταν πάνω σε ένα φουσκωτό- οικειοθελώς - αλλά μου είχε πέσει το σαγόνι - τόσο πολύ εντυπωσιαστηκα!! (Το μαϊμούδι ακόμα τα επεξεργαζεται, τόσο έντονο ήταν όλο αυτό!) #φωτογραφισετο_2017#ΟιΜικρεςΜεγαλεςΣτιγμεςΜας


111/365 Αν έχω μια "αγοραστική" εμμονή ως μητερα - εκτός από τα παραμύθια - είναι τα t- shirts. Λατρεύω να είναι ξεχωριστά και όσο πιο παιχνιδιαρικα γίνεται. Ο #vintagemickey είναι από τα πλέον αγαπημένα μου θέματα, το ίδιο και του μαιμουδιου. #φωτογραφισετο_2017#το_κουκλακι_μου #αγαπώ #κουκουβα

112/365 Επειδή μια ζωή εργαζόμουν από το απόγευμα μέχρι τα μεσάνυχτα περίπου, ποτέ δεν μπορούσα να απολαύσω κάποιες πολύ αγαπημένες ξένες σειρές. Μια από αυτές ήταν το #bigbangtheory. Τον τελευταίο λοιπόν χρόνο που δεν εργάζομαι, τα σαββατοκυριακα, έχω αυτή την μια ώρα δική μου και είναι σχεδόν ιερή. Το μαϊμούδι ξέρει πως η μαμά θέλει να δει την αγαπημένη της σειρά και θα το σεβαστεί παίζοντας με τα παιχνίδια του όσο εγώ γεμίζω μπαταρίες και δίνω λίγη χρόνο αποκλειστικά για μένα... #φωτογραφισετο_2017 #πολυτέλεια#mamastime #coffeetime


113/365 "Κάποιος κάθεται στη σκιά σήμερα, επειδή κάποιος άλλος φύτεψε ένα δέντρο πολλά χρόνια πριν."



114/365 Όταν ο δρόμος σου μιλάει...#ΟλαΘαΠανεΚαλαΣουΛεω #φωτογραφισετο_2017



114/365 Αφιερωμένες στα μπαλκόνια μου οι τελευταίες μέρες και πάντα όταν γίνεται αυτό η ψυχή μου ξανανιωνει.... Και πως να μην με τέτοια ομορφιά γύρω μου.... #φωτογραφισετο_2017 #nofilterneeded#flowerlover




115/365 Το πρώτο παγωτό είναι γεγονός...#summerloading #γλυκιάπατουσα#φωτογραφισετο_2017



116/375 Βλέπετε τα δύο ζευγάρια ποδαράκια;;; Έχουν γυρίσει το δωμάτιο ανάποδα και πόσο το διασκεδάζουν... Τραγανά γελάκια όπως λέει το καρυδοτσουφλακι μου και η μαμά πρέπει απλά να ξεπεράσει την τάση της για μικρό ισχαιμικο επεισόδιο αφού αυτά τα αναψοκοκκινισμενα μουτρακια είναι τόσο ευτυχισμένα... Πιθανότατα το πιο πετυχημένο playdate του μαιμουδιου... #φωτογραφισετο_2017#μεγαλωνουμε #ανταρτευουμε #friends #firstones#slippingthroughmyfingersallthetime





118/365 " Δοκίμαζε, συνέχιζε τα γυμνάσματά σου...
Κοίτα που η θάλασσα ανακατεύει συνεχώς ουρανό και φύκια πασχίζοντας να βρει το σωστό της χρώμα." Αρης Αλεξανδρου #φωτογραφισετο_2017




119/366 Όταν η Σουλτανα κάνει τραπέζι για την επέτειο του γάμου τους στα κουμπάρια, την περιμένεις την τσαχπινιά σου στο φεύγα - αυτή είναι η αλήθεια - με άδεια χέρια δεν θα σε αφήσει να φύγεις! Γέλασα πολύ με το quote που διάλεξε για αυτή την τέταρτη επέτειο... Στην εικοστή δηλαδή, τι;; 😂😂😂😂 #τουςαγαπαμε #Σουλταναforever#Καλοπαντρεμενοςforever#Κουμπαριαενωμεναποτενικημενα#φωτογραφισετο_2017



Λίγο ήσυχος μήνας ο Απρίλης, σιωπηλός. Όμορφος όμως τον αγάπησα. Ανυπομονώ να δω τι μου επιφυλάσσει ο Μάιος!

Σάββατο 29 Απριλίου 2017

Ένα MP3 από τα παλιά...

Οι τελευταίες μέρες με έχουν βρει αρκετά θλιμμένη. 

Ναι, υπάρχουν και αυτές οι μέρες. Αυτές που συνειδητοποιείς πως οι αλλαγές στην ζωή δεν τελειώνουν ποτέ. Άνθρωποι φεύγουν, άνθρωποι έρχονται, οι προτεραιότητες όλων αλλάζουν διαρκώς αναλόγως με τις απαιτήσεις, μέχρι και οι ίδιοι οι άνθρωποι αλλάζουν- δεν ξέρω ποιος πιστεύει πως δεν αλλάζουν- οι άνθρωποι αλλάζουν απλά αλλάζουν μόνο κατόπιν ακραίων καταστάσεων ή δικής τους ανάγκης, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν μόνο και μόνο αν θες εσύ να αλλάξουν, πρέπει να το θέλουν οι ίδιοι. 

Εγώ λοιπόν που ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα της αλλαγής, όποτε νιώθω πιο έντονα όλες αυτές τις "ανακατατάξεις", λίγο αποσυντονίζομαι. Προσπαθώ να βρω τις ισορροπίες και τα θετικά σε όλα- μιας και αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Έρχεται όμως και η μέρα που δεν θες να προσπαθείς πια, θες λίγο να τα βρεις και έτοιμα, γίνεται; 

Όχι δεν γίνεται. Και τότε βυθίζεσαι λίγο στην θλίψη. Έτσι για να δώσεις λίγο προτεραιότητα σε αυτή σου την ανάγκη και να αντλήσεις δύναμη από αυτή ακριβώς την θλίψη. Την θλίψη να μην την φοβάστε, η θλίψη γεννάει ελπίδα αρκεί να μην την αφήσεις να σε καταπιεί. 

Η δε μητρότητα δεν βοηθάει πάντα σε αυτό το συναίσθημα μιας και δεν έχεις την πολυτέλεια να αφεθείς. Φυσικά και δεν την έχεις διότι έχεις ένα πλάσμα που σε χρειάζεται, δυνατή και συντονισμένη, να ανταποκριθείς στις δικές τους ανάγκες- ακόμα και αν αυτές είναι οι απολύτως απαραίτητες. Που δεν είναι. Είναι πάντα και το κάτι παραπάνω, διότι αυτό έχεις επιλέξει να κάνεις σαν μητέρα, αυτό σου εμπνέει άλλωστε το ίδιο το παιδί. 

Ο Δημήτρης Γεράσιμος ωστόσο, όπως κάθε παιδί, είχε καταλάβει πως δεν διανύω την καλύτερη μου φάση- άλλωστε πως να κρυφτείς από τα παιδιά έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα, σωστά; Διαισθάνεται αμέσως πότε η μαμά χάνει λίγο το χρώμα της, δεν πάνε πολλά χρόνια που η καρδιές μας χτυπούσαν στο ίδιο σώμα, με γνωρίζει πολύ καλά.  Έτσι ούτε εγώ κρύβομαι του εκφράζω δεν νιώθω πολύ καλά αυτή την περίοδο, πως δεν έχει να κάνει με αυτόν ούτε με τον μπαμπά, (αυτές υποθέτω είναι οι αγωνίες του), και πως χρειάζομαι απλά λίγο χρόνο να συνέλθω. 

Και μιλάμε μόλις για μερικές μέρες- μην φαντάζεστε τίποτε περισσότερο.Πραγματικά. Απλά όταν έχεις διανύσει χρόνια ολόκληρα μέσα σε μια θλίψη- και για σοβαρούς λόγους- δεν αντέχεις να το ζεις πάλι και μάλιστα όταν πρόκειται για τίποτε παραπάνω από αυτό που λένε: "Με πιάνει το παράπονο". 

Σήμερα λοιπόν βρέθηκαν κάποια ακουστικά μπροστά μας το μεσημέρι και ο μικρός εκστασιάστηκε, ήθελε να δει πως λειτουργούν, πρώτη φορά έβλεπε στην ζωή του ολόκληρη κάτι τέτοιο! (όπως δήλωσε!). Θυμήθηκα τότε πως είχα αγοράσει πριν χρόνια ένα MP3 στο οποίο είχα περάσει όλα τα αγαπημένα μου τραγούδια. 

Όπως με τις μυρωδιές- που μπορούν να με ταξιδέψουν ως δια μαγείας και χρωστάω μια ανάρτηση για αυτές μετά από ανοιχτή πρόκληση της γλυκιάς μου Αντωνίας- έτσι και τα τραγούδια είναι το Α και το Ω στην ζωή μου και στην κάθε μέρα μου. Τηλεόραση μπορεί να μην ανοίγει σε αυτό το σπίτι πολύ, το ράδιο όμως δεν κλείνει σχεδόν ποτέ. 

Το συγκεκριμένο λοιπόν MP3 το είχαμε πάρει για πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Όταν χάσαμε και το δεύτερο αγγελούδι μας, και αφού γιατρέψαμε πρώτα την ψυχή και την καρδιά μας, εγώ συγκεκριμένα έπρεπε να γιατρέψω και ένα σώμα που είχε καταπονηθεί πολύ με δυο εγκυμοσύνες σχεδόν τελειόμηνες σε δυο χρόνια. Όντας κλινήρης κατά την διάρκεια τους, στην δεύτερη ξάπλωσα μια μέρα και σηκώθηκα +30 κιλά. Τα γόνατα μου ακόμα είναι άχρηστα από αυτό το γεγονός. Τότε λοιπόν, όταν ήμουν έτοιμη και πριν τα συμπτώματα της Συριγγομυελίας να γίνουν πιο έντονα, αποφάσισα να περπατάω τρία χιλιόμετρα- πέντε φορές την εβδομάδα. Το MP3, με τις προσωπικές μου επιλογές των αγαπημένων μου τραγουδιών ήταν απλά η συντροφιά μου σε αυτό το "ταξίδι" μου. 

Και μην νομίζετε πως είχε χορευτικά ή "ανεβαστικά" τραγούδια μέσα. Ως επί το πλείστον είχε τα συνήθη αγαπημένα μου, μελαγχολικά και "κουλτουριάρικα" ,για μένα όμως ήταν  μια ανάσα ψυχής να τα ακούω σε αυτά τα χιλιόμετρα που μετρούσα σχεδόν καθημερινά. 

Έβγαλα λοιπόν αυτό το γκατζετάκι από το συρτάρι, έξι χρόνια μετά, και αφού το φόρτισα για λίγο- καθίσαμε με το μαιμουδάκι να ακούσουμε... Τι είναι αυτό και πως λειτουργούν αυτά τα ακουστικά που του πήραν το μυαλό... Μια ακόμα συνηθισμένη μαμαδομέρα, σωστά; 

Και είμαι σίγουρη πως τώρα αναρωτιέσαι τι σχέση έχουν όλα αυτά. Κοίτα όμως πως όλα αυτά τα "αταίριαστα" θα συνδεθούν- αυτή είναι η μαγεία της ζωής και της ανθρώπινης φύσης... 

Με το μαιμούδι λοιπόν πάνω στο τραπέζι- τα πατουσάκια του που όλο και μεγαλώνουν να πατάνε πάνω στα γόνατα μου- πρόσωπο με πρόσωπο σχεδόν, το ένα ακουστικό στο δικό του αυτάκι, το άλλο στο δικό μου- αρχίσαμε να ακούμε τραγούδια...

Τραγούδια τόσο οικεία για μένα, κάποια εξ αυτών τόσο οικεία και για αυτόν- από την μήτρα ακόμα του τα τραγουδούσα.... Κάποια από τα αγαπημένα του νανουρίσματα, αυτά ακριβώς τα τραγούδια... 

Κάπως έτσι, έρχεται και η στιγμή που το MP3 παίζει το "Σφεντόνα" του Παπακωνσταντίνου. Το αγαπημένο του νανούρισμα όλων... Και τα ματάκια του λάμπουν... Τραγουδάει και αυτός μαζί μου, αναγνωρίζει τον ήχο του πιάνου, της κιθάρας, των ντράμς... Χαμογελάει πλατιά και δεν το αλλάζει. Κάθεται εκεί και το τραγουδάμε παρέα... 

Κάθομαι εκεί και κοιτάω αυτό το χεράκι να κρατάει το Mp3 με την ημερομηνία να έχει μείνει ακόμα στο '11...  Στο '11 που τόσο με πόνεσε. Που πήρε ότι πολυτιμότερο. Σε αυτό το χεράκι που τόσο λαχτάρισα να κρατήσω... Αυτό το χεράκι που είναι ότι πολυτιμότερο κρατάω ΄τωρα. το '17. Ακούω την μοναδική φωνή του Παπακωνσταντίνου και σκέφτομαι πως με ένα μαγικό τρόπο, ένα τραγούδι συνδέει όλους τους εαυτούς μου, όλες τις στιγμές της ζωής μου... 



Από την Γιάννα που το σιγοτραγουδούσε στο θρανίο όταν με αποκοιμίζαν και μένα οι δάσκαλοι, στην Γιάννα που αλώνιζε με θράσος όλη μέρα πιστεύοντας πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο όλο, στην Γιάννα που άναβε τον αναπτήρα (και ας μην κάπνισα ποτέ μου) στις συναυλίες του όταν έπαιζε το συγκεκριμένο τραγούδι, στην Γιάννα που το σιγοτραγουδούσε τις ατελείωτες ώρες στην κλινική που δεν με έπαιρνε ο ύπνος με τίποτα και το ξημέρωμα αργούσε τόσο να φανεί, στην Γιάννα που κάποιο βράδυ που ήταν ανήσυχο το νεογέννητο μωρό της το πρώτο τραγούδι που της ήρθε στο μυαλό να τραγουδήσει ήταν αυτό... 

Περπατούσα εκείνο το βράδυ με το μικράκι μου κουλουριασμένο στο στήθος μου σε ένα σχετικά σκοτεινό σαλόνι, να κλαίει ανήσυχος με αυτό το σχεδόν βουβό του κλάμα που πάντα με συγκλονίζει, να τον κουνάω όσο πιο απαλά μπορούσα και σιγοτραγουδούσα ξανά και ξανά αυτό το τραγούδι... Πλημμυρισμένη από αγωνία, ευτυχία, πληρότητα, κούραση αλλά... αυτή την γλυκιά- ξέρεις... Αυτή που αξίζει... 

Και σήμερα σε μια επίσης σχετικά μουντή κουζίνα, με ένα μεγάλο πια μικράκι να είναι όσο πιο κοντά μου μπορεί, σκέφτηκα πως αυτό ακριβώς είναι η ζωή.... Αγωνία, ευτυχία, πληρότητα, κούραση- αυτή που αξίζει... Αυτή είναι η ουσία.

Και έτσι ξαφνικά- με λίγη Γιάννα από όλες της τις εποχές, ένα τραγούδι κοινό παρανομαστή σε αυτές, και ένα μαιμουδάκι που έδειξε κατανόηση και υπομονή σε αυτές τις λίγο μουντές μέρες μου- βρήκα ξανά τα χρώματα μου. Η θλίψη εξαφανίστηκε και άφησε στην θέση της την ευγνωμοσύνη. 

Ευγνωμοσύνη για όλα τα χρώματα της ζωής μου. Ακόμα και τα πιο μουντά... 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...