Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

Η αίσθηση που αφήνεις πίσω σου...

Το Πάσχα, για μένα, κρύβει κατάνυξη, εσωτερική αναζήτηση, πιστή τήρηση των ηθών και των εθίμων. Κρύβει ταπείνωση, ευλάβεια και μια βαθιά επιθυμία για εγκράτεια και αυτοβελτίωση. 

Το Πάσχα κρύβει και μια βαθιά μελαγχολία που πηγάζει από τα ίδια τα γεγονότα που διαμόρφωσαν τον Χριστιανισμό μας, ταυτόχρονα όμως φέτος, για μένα, κρύβει και μια άλλη πιο προσωπική μελαγχολία. 

Το Πάσχα είναι μια πολύ ιδιαίτερη γιορτή για μένα. Ίσως επειδή το περνούσα σχεδόν πάντα με την γιαγιά μου και οι αναμνήσεις είναι τόσο έντονες που δεν μπορούν να ξεχαστούν εύκολα. Ίσως απλά επειδή η γιαγιά μου έκανε αυτό ακριβώς που είχε ανάγκη η δική μου η ψυχή. 

Και κάθομαι εδώ φέτος, να ακούω την ακολουθία των Παθών από την τηλεόραση μιας και ο μικρός κοιμήθηκε νωρίς, και να αναρωτιέμαι... Εμένα η γιαγιά μου, μου χάρισε αυτό που λέμε γνήσιο ελληνικό Πάσχα στα παιδικά μου χρόνια. Μου χάρισε εικόνες, μυρωδιές, αρώματα, εμπειρίες που πιθανότατα ο δικός μου ο γιος δεν θα γνωρίσει ποτέ. Το χωριό έχει ήδη ερημώσει. Και η προσπάθεια μας με την Σουλτάνα να το ζωντανέψουμε και πάλι φέτος- για χάρη της γιαγιάς ουσιαστικά- έπεσε στο κενό... 

Πόσο δύσκολο να παλεύουν δυο άτομα να κρατήσουν ενωμένα δέκα... 

Είμαι σίγουρη πως έχετε πολλές φορές πει για κάποιο άτομο της οικογένειας σας, είτε αυτό είναι παππούς, γιαγιά- είτε κάποιος γονιός, πως "Αυτός είναι η κολόνα, αυτός που μας κρατάει όλους ενωμένους", και πράγματι μόλις αυτός χαθεί- σαν ανεξήγητα να εξαφανίζεται η "κόλλα" που κρατάει την οικογένεια ενωμένη. 

Πόση ευλογία να είσαι η κόλλα, ναι; Εγώ το παλεύω με όλο μου το είναι. Παλεύω να είμαι κόλλα δυνατή, παρέα με τον Παναγιώτη, ώστε και μαζί αλλά και χωριά να κρατάμε την οικογένεια μας ενωμένη. Να δίνουμε βάση σε όλα αυτά που πολλοί προσπερνάνε ως μη σημαντικά, γιατί η ιστορία μας είμαστε εμείς- και αν αρχίσουμε από αυτή κιόλας την γενιά να την ξεχνάμε- τι κληρονομιά θα αφήσουμε πίσω μας; 

Πως χάνονται μερικοί άνθρωποι στους ρυθμούς και στις δυσκολίες που πολύ εύκολα ξεχνάνε πως ο πιο σημαντικός πλούτος, αυτός που δεν χάνει ποτέ την αξία του, είναι η αίσθηση που αφήνει κανείς στους ανθρώπους γύρω του. Η αίσθηση, η ζεστασιά, οι αναμνήσεις, οι μυρωδιές, η σιγουριά και η ασφάλεια που έδωσες...

Εγώ παλεύω πολύ σκληρά να τα καταφέρω. Δίνω χώρο και χρόνο στις γενιές που προηγούνται, για όποιον θέλει, (γιατί αν θέλει, μπορεί κιόλας), να γράψει την δική του ιστορία στην δική μου ζωή, στην ζωή του παιδιού μου. Είμαι όμως και εγώ στις επάλξεις. Πιστή στο δικό μου "μερίδιο". Έτοιμη να αναλάβω πλήρως μόλις χρειαστεί. 

Γιατί δυστυχώς, για μένα, η ιστορία τελείωσε εκεί. Σε εκείνο το τελευταίο Πάσχα, σε εκείνη την τελευταία Κυριακή στο χωριό πριν αυτό ερημώσει. Σε αυτή την αυλή των παιδικών μου χρόνων.  που έχει πλέον ερημώσει. 

Και ξέρω πως έχω υποσχεθεί στο εαυτό μου να θυμάμαι μόνο τις όμορφες στιγμές, αυτές που με διαμόρφωσαν, που ήταν τόσο μοναδικές που με κάνουν τώρα να ανησυχώ για τις αναμνήσεις των παιδικών χρόνων του Δημήτρη Γεράσιμου. Μα σήμερα είναι Μεγάλη Πέμπτη, μόλις μερικά λεπτά πριν ξημερώσει Μεγάλη Παρασκευή και δεν θέλω να ευθυμήσω. 

Θέλω να λυπηθώ για όλες τις όμορφες αναμνήσεις για τις οποίες έχω ανάγκη να παλέψω μόνο εγώ. Θέλω να λυπηθώ για όλα όσα, όσο και αν προσπαθήσω, δεν θα καταφέρω να αναβιώσω ποτέ για τον γιο μου. Θέλω να λυπηθώ γιατί είναι Μεγάλη Εβδομάδα και νιώθω μια βαθιά ανεξήγητη θλίψη. 

Ξέρω όμως πως είμαι τσαμπουκάς. Και πεισματάρα. Και πως αν βάλω κάτι με το μυαλό μου, θα το καταφέρω. Και αν αυτό που θέλω να καταφέρω είναι να κρατήσω τις αναμνήσεις, τις παραδόσεις και τα συναισθήματα ζωντανά, θα τα καταφέρω. 

Γιατί είπαμε. Είναι η αίσθηση που αφήνεις πίσω σου σαν άνθρωπος που μετράει. Τίποτε άλλο. Τόσο ανεπαίσθητη όσο το αεράκι ανάμεσα στα στάχυα. Είναι διακριτικό, μα τους δίνει ζωή θροίζοντας τα...




Τρίτη 26 Απριλίου 2016

Κρήτη αγαπημένη...

Η τελευταία φορά που κατέβηκα Κρήτη, για διακοπές τουλάχιστον και όχι εκτάκτως, ήταν πριν πέντε χρόνια. Δεν με συμφέρει που το λέω μιας και ο Κωστής θα πάθει πάλι καμιά ταραχή που θα του το θυμίσω, μα δυστυχώς αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. 

Εκείνο το Πάσχα, πέντε χρόνια πριν, που επιλέξαμε να κατεβούμε Κρήτη ήταν εξαιρετικά δύσκολο για μας μιας και μόλις πριν δυο μήνες είχαμε χάσει το δεύτερο αγγελούδι μας. Όμως από την στιγμή που θέλαμε να ξεφύγουμε από την πόλη μας και όλες τις ερωτήσεις που θα αναγκαζόμασταν να απαντήσουμε εφόσον λόγω των ημερών θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με πολύ κόσμο- η μόνη επιλογή για μας ήταν η Κρήτη και όχι απλά η Κρήτη, μα το σπίτι του Κωστή και της Νατάσας. 

Και αυτό είναι άλλη μια αλήθεια. 

Αυτές τις διακοπές λοιπόν στην Κρήτη τις είχαμε πολύ ανάγκη φέτος, εγώ σίγουρα περισσότερο από τον Παναγιώτη, μιας και λαχταρούσα πολύ να δω και τους υπόλοιπους συγγενείς μου, ενώ και ο δεσμός μου με το νησί είναι παράξενα άρρηκτος από μικρό παιδί και ας μην έχω ζήσει ποτέ μου εκεί. 

Ένα πράγμα που χόρτασα αυτές τις μέρες και με αυτό θα σας παρασύρω σε αυτό το ταξίδι, είναι... ουρανό και θάλασσα. Χόρτασα υπέροχο, μαγικό, που μυρίζει Θεό ουρανό, ένα φεγγάρι γεμάτο υποσχέσεις του οποίου η μαγεία δεν έχει αποτυπωθεί στο ελάχιστο στις φωτογραφίες, έναν ήλιο εκτυφλωτικό και μια θάλασσα πλανεύτρα... 


Οι αγαπημένοι μου ουρανοί όμως ήταν δυο... Ένας το ξημέρωμα που φτάσαμε Κρήτη όπου ξεπρόβαλε επιβλητικός ο ήλιος πίσω από το βουνό- οιωνός των ημερών που μόλις ξεκινούσαν... 

 .
και ο ουρανός όταν φεύγαμε πλέον από την Κρήτη, με έναν μεγαλοπρεπή ήλιο στην δύση του- ο οποίος με γέμισε δέος και θλίψη που πάντα αποχαιρετώ αυτό το νησί και αυτούς τους ανθρώπους που τόσο αγαπώ... 


Χόρτασα εικόνες, μυρωδιές και αναμνήσεις από το χωριό του πατέρα μου, και όχι μόνο...


Ζωντάνεψαν μνήμες από τις αφηγήσεις του, έπιασα με προσοχή τα χαρούπια στα χέρια μου- ένα ξεραμένο και ένα άγουρο- και σχεδόν ανατρίχιασα αναλογιζόμενη πόσες φορές μου μιλούσε με δέος για αυτούς τους καρπούς που έτρωγαν σαν λιχουδιά εκείνα τα χρόνια. Πως τα χαρούπια ήταν η σοκολάτα τους. Πόσο λυπήθηκα που δεν ήταν ακόμα η εποχή τους να γεμίσω ένα κουτί να του τους φέρω...


Φυτέψαμε την πρώτη σοδειά κηπευτικών του Κωστή και όταν το μαιμούδι βαρέθηκε και άρχισε τις γκρίνιες, η Ακρίδα για μένα- Γεωργία για τον υπόλοιπο κόσμο- έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να τον διασκεδάσει. (ροκάραμε με ένα κομμάτι ξύλο λέμεεεεε, που εγώ χρησιμοποιούσα σαν μαγκούρα για να μπορώ να ανεβαίνω τους όχι και τόοοοσο απότομους δρόμους εδώ που τα λέμε, μα τι να κάνω ήμουν νια και γέρασα- αλλά αυτό είναι μια άλλη ολόκληρη ιστορία!) Πήγαμε στο μάθημα τένις της ακρίδας και ήμασταν οι πιο ένθερμοι οπαδοί της! ("Μπάβο Γιώγία, μπαβο!") Γιατί όταν πας διακοπές στους μακρινούς συγγενείς σου, ένα κομμάτι της μαγείας είναι να μπεις στον ρυθμό της ζωής τους, να ζήσεις και από κοντά αυτά που μονάχα ακούς και φαντάζεσαι...








Χόρτασα κρητική κουζουλάδα με τον τρελό ξάδελφο μου να πετάγεται κυριολεκτικά έξω από το αγροτικό την ώρα που επιστρέφαμε από το χωράφι επειδή εντόπισε κρίνους της Παναγίας για να κόψει για την "καλοπαντρεμένη"! (και αυτό είναι ένα μόνο μικρό δείγμα της εν λόγω κουζουλάδας!) 


Χόρτασα κρητικό φαγητό, λιχουδιές και υπέροχη τσικουδιά. Χόρτασα μπινελίκια όταν την τελευταία μέρα καθόμουν πάνω από την κατσαρόλα σαν κάνα πεινασμένο αδέσποτο μέχρι να βράσει το ζυγούρι για να αρχίσω τα τσιμπίματα πριν πέσω με τα μούτρα στο γαμοπίλαφο που το φτιάξαμε έτσι για την πλάκα μας... 





Χόρτασα κουβεντούλα με ανθρώπους που μου είχαν λείψει πολύ, στιγμές ξεγνοιασιάς χωρίς το άγχος του ρολογιού ή των υποχρεώσεων. Χόρτασα τον άντρα μου και το παιδί μου, μιας και είχα τον χρόνο να τους απολαύσω από απόσταση να περνούν ποιοτικό χρόνο μαζί, να δένονται και να γεμίζουν αναμνήσεις. Χόρτασα γυμνά πατουσάκια να κοιμούνται εκτός ωραρίου, χόρτασα απρόσμενες αγκαλιές όταν το μικράκι μου αρρώστησε και λαχτάρησε ξαφνικά μανούλα....








...χόρτασα που το μαιμουδάκι χόρτασε εμπειρίες, εικόνες, παιχνίδια, εκπλήξεις...



















Χόρτασα το Ηράκλειο που τόσο παρεξηγημένο είναι... Μα για μένα τόσο όμορφο...





Χόρτασα να κοιτώ από απόσταση τους ανθρώπους που αγαπώ να είναι εκεί για μένα, έστω και από μακρυά, έστω και όχι σε μόνιμη βάση. Να νοιάζονται ειλικρινά , να μας πονάνε και να μας σκέφτονται... Ανθρώπους που δεν είναι όλοι στις φωτογραφίες, μα που είναι εξίσου σημαντικοί... Χόρτασα αγάπη ακόμα και από αυτούς που αφήσαμε πίσω...








Δεν μπορώ να περιγράψω σε όλους όσους διαβάζετε αυτές τις γραμμές όσα με άγγιξαν  και με έκαναν να συγκινηθώ σε αυτό το ταξίδι... Δεν θα καταλάβετε αφού δεν γνωρίζετε όλη την ιστορία... Λένε πως τα ξαδέλφια είναι οι μόνοι άνθρωποι που κατανοούν την τρέλα και το παρελθόν που κουβαλάμε αφού κατάγονται από την ίδια οικογένεια και έχουν ζήσει ακριβώς τα ίδια- ακόμα και αν είναι από την δική τους σκοπιά. Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο. Μπορώ όμως να τα μοιραστώ με έναν τρόπο που θα κατανοήσουν οι ίδιοι και αυτό είναι που έχει σημασία. 

Με συγκίνησες "καλοπαντρεμένη" μου,  με την προσμονή και την χαρά με την οποία μας περίμενες ακόμα και αν δεν ήταν η ιδανικότερη εποχή για σένα...  

Ακρίδα μου, με συγκίνησες με όλα, μα πιο πολύ με το τράνταγμα το βράδυ που αποκοιμήθηκες δίπλα στο μαιμούδι την ώρα που σε σκέπασα- γιατί το ξέρω.  Είχες κάτσει εκεί να τον προσέχεις... 

Μαίρη μου πόσο μα πόσο με συγκίνησες με αυτό το "Όχι Δημήτρη δεν θέλω μακαρόνια, ευχαριστώ" δεν μπορείς να το συλλάβεις... 

Θείο μου, δεν θα μάθεις ποτέ πόσο με συγκινεί και μόνο η παρουσία σου, η σφιχτή αγκαλιά σου, ο τρόπος που συμπληρώνεις τόσο μοναδικά την πατρική φιγούρα του δικού μου πατέρα... μα πιο πολύ με συγκίνησε ο τρόπος που αγκαλιάσες τον άντρα μου- ο τρόπος που αγκάλιασες το ουράνιο τόξο μου... 

Λαουρίνι, όσο και να παραπονιέμαι, όσο και να σε λαχταρώ και να θυμώνω  κάποιες φορές που σε "χάνω",  αρκεί μια ώρα μαζί σου για να θυμηθώ και πάλι πως όσα χρόνια και αν περάσουν, όση σιωπή και αν υπάρξει ανάμεσα μας- όταν βρεθούμε θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Γιώργο, με συγκίνησες που ήρθες να μας δεις... 

και Κρητικοζούζουνο, με συγκίνησες που είχες ανάγκη να μας δεις σε αυτή την φάση της ζωής σου και χαλάστηκες που έλειπες... 

Όσο για σένα ξαδαδελφούλη μου... 

Ξέρω- θα σου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι μέχρι να δεις το όνομα σου... Σε ξέρω! Μα άφησα το σημαντικότερο για το τέλος. 

Με συγκινεί που είσαι ξαδελφός μου, τελεία. (Και ο τρόπος που χαιρέτισες τον γιο μου φεύγοντας- σε κύματα ένιωσα πόσο τον αγαπάς και ας επιμένεις να μην το δείχνεις με τον συμβατικό τρόπο. Εγώ ξέρω.)

Και για να κλείσω θα πω το εξής: Στην Κρήτη αρρωστήσαμε όλοι. Όλοι πραγματικά, εκτός από την Νατάσα και αυτό γιατί δούλευε και δεν ήταν συνέχεια μαζί μας. Για την ακρίβεια αρρώστησα εγώ πρώτη και ακολούθησαν όλοι οι άλλοι. Ο Κωστής επιμένει πως πήγα κάτω για να τους "αποθάνω όλους!" Όπως και να έχει, δεν νομίζω πως υπάρχει μεγαλύτερο πειστήριο αγάπης από όταν σε μια παρέα είναι όλοι κομμάτια, αγκαλιά με ένα ρολό κουζίνας και μια ντουζίνα φάρμακα, και παρόλα αυτά να περνάνε υπέροχα. 
Αυτό για μένα είναι το μεγαλύτερο πειστήριο αγάπης. Και νιώθω ευλογημένη που την ζω. 








Το ταξίδι αυτό  ήταν ένα μάθημα για μένα. Πως αύριο δεν έχει. Το αύριο καταργήθηκε...
(τ'ακούς Κώστο;;;)






Σάββατο 23 Απριλίου 2016

Διακοπές με ένα νήπιο και τα ξεσπάσματα του!

Μόλις γυρίσαμε από τις διακοπές μας στην πανέμορφη πατρίδα Κρήτη. Παρότι θα σας μιλήσω για αυτές αναλυτικά σε άλλη ανάρτηση, σήμερα θέλω να παραληρήσω λίγο για περίφημα ξεσπάσματα ενός νηπίου και πως αυτά, (τα ξεσπάσματα!), δεν κάνουν διακοπές! Την τελευταία φορά που είχαμε πάει διακοπές με το μαιμουδάκι, ήταν μόλις ενός. Αυτή την φορά ήταν  παρά μερικούς μήνες τριών. 

Τι αλλάζει λοιπόν στις διακοπές με ένα νήπιο; 

Πολλά μένουν τα ίδια και αυτό είναι υπέροχο, διότι αυτά που μένουν ίδια είναι και τα καλά της υπόθεσης. Κάποια αλλάζουν, όπως το γεγονός πως  έχεις πια  μάθει τον τρόπο να καταφέρεις να πιεις αυτόν το καφέ που τόσο ανάγκη έχεις, ακόμα και με ένα τερατάκι να προσπαθεί να κάνει ότι είναι δυνατόν για να μην τον πιεις! 

Αυτό που σίγουρα έχει αλλάξει είναι πως πλέον η οικογένεια σου αποτελείται από ένα ακόμη άτομο. Ένα άτομο  με προσωπικότητα, με πλήρως αναπτυγμένο λεξιλόγιο και με άποψη και μάλιστα δυναμική- πράγμα που σημαίνει πως δεν αποφασίζεις πια εσύ για αυτόν, αλλά αυτός για αυτόν και κατά συνέπεια πολλές φορές και για σας. 

Ναι, ναι. Ένα τρίχρονο νήπιο, που ήδη κουβαλάει στην πλάτη του την εμπειρία των terrible twos ενώ δε βρίσκεται και στο μεταίχμιο των horrible threes, γνωρίζει πολύ καλά τι μπορεί να απαιτήσει και να καταφέρει και με ποιον μπορεί να το κάνει. 

Παράπονο δεν έχω- όχι τίποτε άλλο θα διαβάζουν οι Κρητικοί και θα με βγάλουν και τρελή- το μαιμούδι είναι πολύ βολικό και συνεργάσιμο παιδί. Το ότι σαν χαρακτήρας είναι ήπιος και δεν διεκδικεί "φανερά" δεν σημαίνει ωστόσο πως δεν διεκδικεί δυναμικά και μάλιστα με τον δικό του μοναδικά δοκιμασμένο τρόπο- απλά συνήθως κεκλεισμένων των θυρών! Η δημόσια αντιμετώπιση του όταν θέλει κάτι απελπισμένα, είναι με έναν  ύπουλο σιωπηλό τρόπο- τεράστια θλιμμένα μάτια και βουβό κλάμα κατά το οποίο πρέπει να του θυμίσεις να πάρει ανάσα- (δηλαδή μην γελιόμαστε, τον λυπάσαι λίγο αντί να σε θυμώνει με ένα πολύ φασαριόζικο ξέσπασμα!), ενώ όταν βλέπει πως το αποτέλεσμα που θέλει αργεί- θα με καρφώσει στα μάτια με αυτό το παραπονιάρικο βλέμμα του γιατί πλέον ξέρει πολύ καλά πως αν αλλάξει κάτι θα οφείλεται σε μένα- αυτό που δεν γνωρίζει όμως είναι πως πολύ συχνά το οκ έρχεται με ένα νεύμα από έναν επίσης σιωπηλό πατέρα. (γιατί είπαμε, εμείς λειτουργούμε σαν μια γροθιά!)

Κεκλεισμένων των θυρών μην νομίζετε πως αλλάζουν και πολλά- είπαμε ο μικρός δεν έχει τόσα ξεσπάσματα, (προσωπικά πιστεύω πως αυτό οφείλεται στο ότι γενικότερα επικρατεί ένα πολύ ήρεμο κλίμα στο σπίτι, συν το ότι το 90% των φορών οι δικές του ανάγκες υπερτερούν των δικών μας αλλά κυρίως λόγω του ότι συζητάμε τα πάντα ποτέ δεν μιλάμε με "γιατί έτσι" 'η "επειδή το είπα εγώ" παρόλο που πολύ συχνά μπαίνω στον πειρασμό- δεν το κρύβω!), όμως έχει- και για μας που δεν είναι και συχνά μας σοκάρουν αρχικά, μετά το διασκεδάζουμε και αν το πράγμα τραβήξει πολύ οι δυο πιο αποτελεσματικές τεχνικές είναι ο αντιπερισπασμός και αν αυτός δεν πιάσει, τότε η αγκαλιά με λόγια του τύπου ξέρω ότι θύμωσες, όμως δεν θα αλλάξει κάτι, (τους λόγους που αυτό που θέλει δεν γίνεται τους έχεις ήδη εξηγήσει), το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σε κρατάω αγκαλιά και να είμαι εδώ για σένα. 

Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι οι λόγοι που ένα νήπιο ξεσπάει γενικότερα. Συνήθως φαντάζουν γελοίοι στα μάτια μας και μπορούν να αλλάξουν ανά ώρα- (το πιάτο που διάλεξες για να φάει το φαγητό του, το φρούτο που έκοψες που μόλις πριν που τον ρώτησες ήταν το αγαπημένο του μα μόλις το αντίκρισε ήταν τόσο αποκρουστικό που έπρεπε να ξεκινήσει η τραγωδία, το γεγονός πως άνοιξες εσύ το καλαμάκι και όχι αυτός και άλλα πολλά τέτοια υπέροχα που για μας είναι σχεδόν αόρατα στην ασημαντότητα τους μα για αυτά είναι τεράστια στην σημαντικότητα τους!)- και κάποιες φορές μπορούν να σε οδηγήσουν σε μια μικρή τρέλα! 

Στις διακοπές λοιπόν, στο πλαίσιο της χαλαρότητας που τις διακρίνει και των αλλαγών που υπάρχουν, (που το δικό μου τουλάχιστον νήπιο δεν αγαπά ιδιαιτέρως), αυτά τα ξεσπάσματα γίνονται ακόμα πιο μοναδικά και παράλογα! 

Λόγου χάρη, αφού φτάσαμε μετά από ένα πολύωρο και ομολογουμένως απολαυστικό ταξίδι Κρήτη και συναντήσαμε τους συγγενείς μας, ο Δημήτρης Γεράσιμος ήθελε να γυρίσει σπίτι ΤΩΡΑ! Τι και αν το αγνοήσαμε για λίγο λέγοντας του πως θα το συζητήσουμε αργότερα, τι και αν δημιουργήσαμε αντιπερισπασμούς, τι και αν εξηγήσαμε πως δεν έχει καράβι για να γυρίσουμε σπίτι μας, ο μικρός ήθελε να φύγει ΤΩΡΑ, αν δεν είχε καράβι, με το αυτοκίνητο, αν δεν γινόταν στην θάλασσα με αυτοκίνητο, τότε κολυμπώντας, αν ούτε αυτό δεν γινόταν τότε περπατώντας! Απλά τα πράγματα! Εν τέλει μας έσωσε το σοκολατένιο γλυφιτζούρι και τα οχτώ hot wheels που είχε αφήσει η Νατάσσα στο δωμάτιο μας, αλλιώς ακόμα θα τσιρίζαμε! 

Επίσης δεν είχε σημασία αν δεν ήμασταν κατάλληλα προετοιμασμένοι, ή αν ο καιρός κατ' εμάς δεν ήταν ακόμα ιδανικός, το μαιμούδι ήθελε, απλά ήθελε, να βουτήξει στην θάλασσα και τίποτα δεν θα τον σταματούσε μέχρι να το καταφέρει. Έτσι καταφέραμε να συμβιβαστούμε μόνο με γυμνό πωπουδάκι εκεί που σκάει το κύμα- και αυτό για να μην αρχίσει πάλι το ξέσπασμα τύπου θέλω να πάω σπίτι ΤΩΡΑ και που να βρούμε πάλι σοκολατογλυφιτζούρι! 

Γενικά ακούσαμε πολλά! Πολλά "θέλω ΤΩΡΑ", πολλά "ΘΕΛΩ", πολλά "Απόψε ΔΕΝ θα κοιμηθούμε", (και όντως χοροπηδούσαμε για πολύ ώρα πάνω κάτω μέχρις εξαντλήσεως), πολλά "ΟΧΙ μπάνιο σήμερα", πολλά "ΚΑΙ ΑΛΛΗ έκπληξη " και πολλά "ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΩ" (για φαγητό πάντα- ποτέ για γλυκό!) 

Τα περισσότερα τα διασκεδάσαμε και τα σεβαστήκαμε, κάποια τα αγνοήσαμε και σε κάποια δεν υποκύψαμε. Γιατί όπως και να το κάνεις, πρόκειται για διακοπές. Και διακοπές σημαίνει άφθονο χρόνο με την μαμά και τον μπαμπά, άφθονη διασκέδαση, και άφθονη αποχή από τα πρέπει και τα μη! 

Άλλωστε μην ξεχνάμε πως τα περίφημα ξεσπάσματα των νηπίων, ποτέ δεν είναι αναίτια. Ακόμα και αν η αιτία είναι εκ πρώτης αόρατη σε μας, ακόμα και αν η αιτία είναι απλά κούραση ή διάθεση για περισσότερη προσοχή, έστω και αρνητική. 

Και άφησε τον να τρίβει τα χέρια του όλο ικανοποίηση που κατάφερε να φάει το γιαούρτι φράουλα με τις σοκολατένιες μπίλιες- εσύ ξέρεις καλά πως μόλις επιστρέψετε, θα γυρίσει και πάλι στο ψυγείο μας το παλιό καλό πρόβειο γιαουρτάκι με φρέσκα φρούτα- και κανένα ξέσπασμα δεν θα το αλλάξει αυτό! (χεχε) 




Τετάρτη 13 Απριλίου 2016

Αυτή η υποσυνείδητη μνήμη...

Όταν ακούμπησαν για πρώτη φορά τον Δημήτρη Γεράσιμο στην αγκαλιά μου, ήταν στην αίθουσα ανάνηψης από την καισαρική.  Μια μαία με βοήθησε στον θηλασμό, είδα για λίγο τον Παναγιώτη και στην συνέχεια μείναμε σε αυτή την κρύα αίθουσα οι δυο μας. 

Αυτός και εγώ. 

Ξαφνικά, αυτό το πανέμορφο μελαχρινό μωράκι άρχισε να κλαίει γοερά. Τον είχα στα χέρια μου μόλις λίγα λεπτά, όποτε δεν γνώριζα τον λόγο. Ανίκανη ακόμα να κινηθώ λόγω του χειρουργείου και της επισκληρηδίου. εντελώς αυθόρμητα άρχισα με τον αντίχειρα μου να χαϊδεύω απαλά το μέτωπο του ανάμεσα στα μάτια. Λίγα μόλις δευτερόλεπτα χρειάστηκαν για να ηρεμήσει, τόσο ξαφνικά όσο ξεκίνησε. 

Δεν ξέρω γιατί έκανα αυτή την κίνηση, μπορεί να είναι κάτι που έκανε και η δική μου η μητέρα- δεν το θυμάμαι- μα θυμάμαι πάντα να την κάνει στο δικό της μέτωπο με ένα στυλό...Είναι  μια κίνηση που αποζητάω να μου κάνει ο Παναγιώτης όποτε θέλω να ηρεμήσω από έναν πονοκέφαλο, ή όποτε δεν μπορώ να κοιμηθώ. 

Ενστικτωδώς λοιπόν, αυτήν επέλεξα. 

Μέχρι και σήμερα, είναι πάντα η ίδια κίνηση που ηρεμεί το μαιμουδάκι στα δύσκολα. Και αυτή την περίοδο, που ακόμα παλεύει να βρει τους ρυθμούς του και τον τρόπο να αποκοιμιέται πιο εύκολα χωρίς την πιστή του φίλη, κάθε βράδυ- εκεί στο μικρό του ξέσπασμα όταν δυσκολεύεται να αφεθεί-  είμαι εκεί για να κάνω την ίδια κίνηση που έκανα εκείνη την πρώτη ημέρα που γνωριστήκαμε επιτέλους πρόσωπο με πρόσωπο. 

Λίγα δευτερόλεπτα μετά, το ξέσπασμα είναι παρελθόν και το μικράκι μου κοιμάται γαλήνιο στην αγκαλιά μου. 

Για αυτό να ξέρεις μαιμουδάκι... Αν ποτέ αναρωτηθείς γιατί έχεις ανάγκη αυτό το ανεπαίσθητο χαδάκι για να ηρεμήσεις, εγώ θα είμαι η ένοχη. Και πίσω από εμένα ο πατέρας σου που με καλομαθαίνει και πίσω από αυτόν η δική μου η μαμά που προφανώς το έκανε και αυτή μα δεν την ρωτάω γιατί θα μου πει πως δεν θυμάται και θα θυμώσω. Και επειδή δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια και δεν ξέρω μην αρχίσω και εγώ να ξεχνάω όλα αυτά που τόσο μα τόσο σημαντικά είναι τώρα, το καταγράφω για να υπάρχουν αποδείξεις. 

Πως όσο και αν παλεύει κανείς  να "ξεφύγει", όσο και να προσπαθεί να εξελίσσεται προς το καλύτερο, υπάρχουν βιώματα που δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ... Γιατί χαράχτηκαν βαθιά στην υποσυνείδητη μνήμη, αυτή που δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε- μα είναι εκεί δυνατή και μας κατευθύνει... 




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...