Monkey talk- ή αλλιώς τι άκουσα πρόσφατα η μαιμουδομάνα...

Θέλω να κλείσω τον Σεπτέμβριο με απολαυστικά monkey talk- όχι τίποτε άλλο αλλά νιώθω πως θα αναβαθμιστούν τώρα πια στο δημοτικό, πονήρεψε το μαιμούδι! 


Είναι μια μέρα με τον πατέρα μου. 

-Παππού να σου πω κάτι; 
-Ναι, τι; 
-Ε κάτσε ντε να το θυμηθώ! 

#ΔενΗξερεΟΠαππούς #ΔενΡώταγε #κλαίω 

Κάποιο βράδυ προσπαθεί να μας πείσει να κοιμηθεί ευθύς εξαρχής στο κρεβάτι μας! (λες και δεν σκαρφαλώνει κάθε βράδυ μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα!!) "Επιχειρηματολογώντας" του λέω κάποια στιγμή πως πρέπει να μάθει να κοιμάται μόνος του. Μου απαντάει λοιπόν: 

-Μαμά δεν είναι ότι δεν ΜΠΟΡΏ να κοιμηθώ μόνος μου. Απλά ΔΕΝ ΘΈΛΩ! 

#ΑπλάΤαΠράγματα #ΜπορείΠαιδιά #ΔενΘέλει

Στο ίδιο μοτίβο- ξέρετε βράδυ και προσπαθούμε να κάνουμε τα αυτονόητα, δηλαδή να κοιμηθούμε- εξακολουθεί να μου μιλάει διαρκώς και να ρωτάει ότι μπορεί ένας γονιός να φανταστεί και να μην φανταστεί απλά για να αποφύγει τον ύπνο. Κουρασμένη μετά από ώρα τον προειδοποιώ πως από εδώ και πέρα η μαμά δεν μιλάει άλλο. Αφού συνεχίζει  την παραφροσύνη και τον μονόλογο ενώ εγώ ΔΕΝ απαντώ καν, μου λέει εκνευρισμένος: 

-Μαμά δεν είναι ευγενικό να μην μου απαντάς... 

#ΟρίστεΜας #ΜουΤηνΕίπεΤοΕξάχρονοΠαιδιά; 

Παλαιότερα του έλεγα ότι βλέπω τα πάντα, ακόμα και μέσα από τοίχους μιας και άκουγα λόγου χάρη όταν έκανε κάτι που δεν έπρεπε  και του φώναζα "Σε βλέπω μην το κάνεις" και αυτός πολύ εντυπωσιαζόταν! Πρόσφατα ήρθε πρωί πρωί- την ώρα που είχα ξυπνήσει δηλαδή και με είχε καλέσει η μητέρα φύση, τι πιο φυσιολογικό;- και μου λέει: 

-Μαμά τελικά δεν βλέπεις τα πάντα, ΑΚΟΥΣ τα πάντα! Πονήρεψα δεν μπορείς να με κοροιδεύεις!!

#Οιμε #ΚαιΤώρα; #ΤιΘαΚάνωΤώρα;;;

Μπαίνουμε μια μέρα σπίτι μετά από μια μεγάλη και κουραστική μέρα. Ο Δημήτρης Γεράσιμος: 

-Σπίτι μου σπιτάκι μου και φτωχοκαλυβάκι μου! Μαμά, το σπίτι μας είναι τόσο ωραίο μέσα σε αυτό μπορούμε να φερθούμε ΌΠΩΣ θέλουμε, να φορέσουμε ΌΤΙ θέλουμε! 

#ΚαιΑλήθειαΛέει 

Έχει ξαπλώσει για να κοιμηθεί. (λέμε τώρα!) Στην προ του ύπνου πολυλογία λέει και ένα "Αχ ωραία θα ήταν να είχα και το αρκουδάκι μου τώρα". Σηκώνομαι αυτόματα και του το δίνω. 

-Μα τι γλυκιά μαμά που είσαι... 

#ΕίμαιΕίμαι #Λιώνω #ΕλάτεΜαζέψτεΜε 

Όταν ετοιμάσαμε το δωμάτιο του- το καινούργιο δωμάτιο με το γραφείο του ως πρωτάκι φέτος, (δείτε εδώ)- μου λέει: 

-Σε ευχαριστώ πολύ μαμά για το δωμάτιο μου. 
-Καρδούλα μου την γιαγιά και τον παππού να ευχαριστήσεις για το γραφείο και τον μπαμπά που βοήθησε σε όλα, όχι εμένα. 
-Ναι μαμά, μα ΕΣΥ το ομόρφυνες με τις λεπτομέρειες... 

#λιώνω #ΕλάτεΜαζέψτεΜε #Ξανά #ΗΛεπτομέρειαΚάνειΌντωςΤηνΔιαφορά 

Κάποιο μεσημέρι προσπαθώ να τον πείσω να κοιμηθεί μιας και το βράδυ δούλευα και θα ερχόταν μαζί μου. Μάταια. Όταν είδα ότι τα περιθώρια στενευαν του λέω με ύφος μάνας που είναι έτοιμη να ξεσπάσει: 

-Κακομοίρη μου αν δεν κοιμηθείς, το βράδυ μην ακούσω ΚΙΧ! 
-Όταν λες ΚΙΧ εννοείς να μην γκρινιάξω, όχι να μην μιλήσω καθόλου; Σωστά;;; 

#Σωστά #ΑκόμαΚλαίω #ΚιχΔενΈκανεΤοΜικράκιΜου 

Όταν μπήκε ο Αύγουστος: 

-Τι; Είναι Αύγουστος;; Αυτό ήταν; ΤΕΛΕΙΩΣΕ το καλοκαίρι;;;; 

#Πανικός #Νταξ #ΤουΈφτασεΤελικά

Εγώ : "Άπαπα είμαι ΤΌΣΟ κουρασμένη". 
Μαϊμούδι : "Μαμά, ξέρεις τι είσαι; Είσαι σπίτι. Που στέκει πάντα όρθιο!" 
Εγώ: "χάχα δίκιο έχεις! Τίποτα όμως δεν μπορεί να το ρίξει κάτω σωστά;" 
Μαϊμούδι : "Πως δεν μπορεί; Αν το γκρεμίσουν το σπίτι θα πέσει, τι θα κάνει;;" 

 #ΛιγηΣοφιαΑποΤονΕξαχρονοΓιοΜου #ΓκρεμιστεΜε#ΕχωΓεραΘεμελια #ΘαΣαςΔυσκολεψω 

Έχουμε διαφωνία μια μέρα για να μαζέψει το δωμάτιο του. 

-Εγώ είμαι αφεντικό στο δωμάτιο μου. Εσείς είστε στο υπόλοιπο σπίτι. Είναι μεγαλύτερο από το δωμάτιο μου, δεν καταλαβαίνω γιατί γκρινιάζετε.... 

#ΈλαΜουΝτε #ΓιατίΓκρινιάζουμεΒρεΠαιδιά; 

Παίζουν με την βρωμούσα. Τα ακούω να μιλάνε ενώ περνάω έξω από δωμάτιο. 

-Χριστίνα, ότι δεν σου παίρνει η μαμά σου να το ζητάς από την γιαγιά. Πίστεψε με. Την επόμενη μέρα θα το έχεις!! 

#ΆκουσαΚαλά;;; #Οίμε #ΜαςΠουλάνεΚαιΜαςΑγοράζουν 

Στο ίδιο μοτίβο. Ήμαστε στο μαγαζί του πατέρα μου. Γλυκοκοιτάω μια κορνίζα που έχει αγοράσει και τον ενημερώνω ότι θα την πάρω σπίτι! (εν ολίγοις να την σβουρνέψω, που λέμε και στο χωριό μου!!) Ο πατέρας μου μου το παίζει βαρύ πεπόνι και "τι το πέρασες κοπελιά εδώ μέσα; " και κάτι τέτοια όμορφα δικά μας μέχρι που με σκουντάει ο μικρός και μου ψυθιρίζει: 

-Μαμά, πες του ότι είναι για μένα! 
-Για το παιδί είναι, όχι για μένα! (αμέσως εγώ!) 
- Και δεν το λες τόση ώρα;;;; Για τον Μητσάκο είναι;;; ΌΤΙ ΘΈΛΕΙ ο Μητσάκος!!!!

#ΣούργελαΟικογενειακώς #ΗΧειραγώγησηΣεΌλοΤηςΤοΜεγαλείο 

Η τελευταία ατάκα δεν θέλει περιγραφή: 

-Μαμά, αν ο μπαμπάς και εγώ δεν σε είχαμε- δεν θα επιβιώναμε!!! 

#ΑναγνωρίστηκεΗΑξίαΜου #ΘαΤρελάθω #ΑπόΤοΕξάχρονο; #ΝαιΜουΦτάνει 

Εσύ; Σε αγαπάς;

Εσύ; Σε αγαπάς; 

Πόσο συχνά λες στον εαυτό σου "Σε αγαπώ"; Πόσο συχνά τον επαινείς για όσα κατάφερε; Πόσο συχνά του χαμογελάς; 

Ναι. Πότε κοιτάχτηκες τελευταία φορά στον καθρέφτη και χαμογέλασες στον εαυτό σου; Στην ψυχή σου; Στην καρδιά σου; Για μένα πάντως πάει καιρός. Και όσο το αμελώ τόσο περισσότερο σκοτεινιάζει το πρόσωπο μου κάθε που κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Τόσο περισσότερο φωνάζει το σώμα μου βγάζοντας στην επιφάνεια τα δικά του προβλήματα. 

 Έχω δώσει τα τελευταία χρόνια τόση ενέργεια στο να αγαπώ, να επαινώ και να χαμογελώ στην οικογένεια μου- μα και στον ευρύτερο κύκλο μου,  που ξέχασα ένα άτομο. Εμένα. Και αφού κάνεις άλλος δεν το κάνει για μένα όσο πραγματικά το χρειάζομαι, πρέπει να το κάνω εγώ. Γιατί στην τελική αν δεν ενδιαφέρομαι εγώ η ίδια για μένα γιατί να απαιτήσω να το κάνουν οι άλλοι; Έτσι δεν είναι; 

Θέλω λοιπόν να ακούω τα αγαπημένα μου τραγούδια και να τραγουδώ παράφωνα στο αυτοκίνητο. Θέλω να ξαπλώνω για δέκα λεπτά το μεσημέρι αυστηρά. Θέλω να χορεύω ατσούμπαλα όπως μόνο εγώ ξέρω την ώρα που κάνω δουλειές. Θέλω να περπατώ και να ακούω μόνο την ανάσα μου. Θέλω να ξοδέψω ένα ποσό για κάτι άχρηστο μα που θα με ευχαριστήσει. Θέλω μια φορά την εβδομάδα να πηγαίνω θάλασσα. Θέλω να αρχίσω να γράφω ξανά. Ασταμάτητα. Να επιστρέψει η έμπνευση μου που μου κρατάει μούτρα που δεν μου χαμογελώ και σκοτείνιασε και αυτή. Θέλω να γεμίσω τα μπαλκόνια μου με χρώμα. Θέλω να αλαφρύνω από τα περιττά κιλά. Θέλω κάποια όνειρα να τα απαρνηθώ γιατί με πληγώνουν ανεπανόρθωτα. 

Θέλω να ξημερώσει ξανά μια μέρα που θα κοιταχτώ στον καθρέφτη και θα μου χαμογελάσω. Και θα μου πω μπράβο. Για όσα καταφέρνω ήδη. Για όσα θα καταφέρω. Μα και για όσα δεν κατάφερα μα προσπάθησα. Θέλω να πω σε αυτό το αιώνια καυστικό μα αθεράπευτα ρομαντικό κορίτσι που κρύβεται μέσα μου, σε αυτή την ενοχική κόρη και μητέρα και σε αυτή την ονειροπόλα σύζυγο και γυναίκα που επίσης κρύβονται μέσα μου, πως τις αγαπώ. Όλες. 

Θέλω να πω "Βρε Γιάννα καλά τα πας, σε αγαπώ".

Μια γκρι πόρτα λουσμένη στο φως.....

Γιαγιούλα. Η δική μου. Κάποιες φορές και γιαγιούλι. Για τους πολλούς η κυρά Γιαννούλα. Παλαιότερα και η κυρά Νίκαινα γιατί στα χρόνια της η γυναίκα ήταν η κυρία του κυρίου και πάντα θαύμαζα πως αυτό ΔΕΝ την ενοχλούσε. "Να τιμάς τον άντρα σου" μου έλεγε. "Να μην είσαι εγωίστρια". "Όταν είναι θυμωμένος να κάνεις υποχώρηση και να μιλάτε όταν ηρεμεί". 

Γιαγιούλα. Να μια λέξη που δεν θα πω ξανά. Τουλάχιστον όχι δυνατά. Δεν θα πω ξανά "Που είσαι γιαγιούλι μουουου;;;", για να ακούσω" Γιαννούλι μου, καλώς το!" Δεν θα ξανανιώσω την αγκαλιά των τελευταίων χρόνων με τα αγκυλωμένα δάχτυλα από την αρθρίτιδα που παρότι αγκυλωμένα πάσχιζαν να σχηματίσουν αγκαλιά και χάδι. Μα το κυριότερο δεν θα ξαναδώ αυτά τα γαλανά καθάρια μάτια που έγερναν λίγο σε παράπονο,  μα έλαμπαν πάντα όπως λάμπει το βλέμμα του ανθρώπου που εκτιμά την ευλογία της ζωής του. Και πράγματι την εκτιμούσε. "Δόξα τον Θεό" η πρώτη και τελευταία κουβέντα της κάθε μέρα. 

Οι αναμνήσεις μου μαζί της έχουν το άρωμα προζυμιού, πράσινου σαπουνιού, λιβανιού και τηγανιτής πατάτας. Η αίσθηση δίπλα της,  αυτή της ασφάλειας, της ηρεμίας, της πίστης.  Με την γιαγιούλα μου γνωριστήκαμε όταν εγώ ήμουν 5 χρόνων, και ο έρωτας ήταν αμοιβαίος. ΕΡΩΤΑΣ, με όλη την υπερβολή του. Έγινα η ουρά της. Για χάρη μου άφηνε τον παππού, τον Νίκο ΤΗΣ, μόνο του στο κρεβάτι για να κοιμηθεί μαζί μου χαϊδεύοντας μου την πλάτη. Αχ αυτά τα γαριασμένα χέρια της...  Η βασική αίσθηση των παιδικών μου χρόνων. 

Η γιαγιούλα μου με δίδαξε τόσα. Πρακτικά και μη. Όλα ουσιαστικά. Μου δίδαξε πώς να ζυμώνω, πως να πλάθω κουλούρια, πως να φτιάχνω μερακλίδικο ελληνικό καφέ, πως να καθαρίζω φασολάκια και πως να διατηρώ το νοικοκυριό μου. Μου δίδαξε πως να είμαι καλός ακροατής, πως να μιλάω με ευγένεια, πως να εκτιμώ το κάθε τι- τον καιρό, την φύση, το κάθε ζωντανό πλάσμα στην γη. Μου δίδαξε την υπομονή, την ταπείνωση, την αυτοκυριαρχία. Η γιαγιούλα μου πάντα είχε έναν καλό λόγο για όλους - θύμωνα της έλεγα να μην δικαιολογεί τους πάντες και τα πάντα - μα αυτή εκεί να σιωπά στον θυμό μου με αυτά τα γαλανά ματιά γεμάτα σοφία. Η γιαγιούλα μου πάντα κατανοούσε τις ανησυχίες μου, την κούραση μου. Και ας ήταν γελοία μπροστά στην δική της. "Κουράζεσαι καρδιά μου, το ξέρω" έλεγε και κουνούσε το κεφάλι όλο κατανόηση. Η γιαγιούλα μου με κανάκευε και με χόρτασε αδυναμία. Ένιωσα αγάπη χωρίς όρια και προϋποθέσεις. 

Μα για μένα το πιο πολύτιμο δώρο της γιαγιούλας μου είναι αυτό το σποράκι που φύτεψε στην καρδιά μου για την αγάπη στον Χριστό και στην Παναγία. Το φύτεψε τόσα χρόνια πριν... Και είχε την υπομονή να περιμένει να ανθίσει όταν ήταν η ώρα του. Το πότιζε αυτή διακριτικά με πράξεις, λόγια και συναισθήματα. Το σποράκι αυτό της γιαγιούλας μου με έσωσε από την παράνοια όταν έχασα και το δεύτερο μωρό μου. Άνθισε το σποράκι της στην πιο άνυδρη εποχή μου- τόση δύναμη είχε- και μαζί της και η δική μου βαθιά πίστη. Την ευγνωμονώ για αυτό. 

Τις τελευταίες 20 ημέρες η γιαγιούλα μου αργόσβηνε. Ένα "Ωχ" δεν ακούστηκε. Το ήξερε. Αυτή. Κάποιοι ίσως ελπίζαμε. Προσωπικά ήλπιζα να φύγει όπως είχε ελπίσει.  Όπως και έγινε. Γιαγιούλα μου,  όλοι μου ευχήθηκαν χθες να έχω τα χρόνια σου. Να έχω την ευχή σου. Μα εγώ εύχομαι να έχω την καρδιά σου, το μυαλό σου και την πίστη σου. Την ευχή σου είμαι σίγουρη πως θα την έχω. Ξέρω πως ήρθε η ώρα σου και πως ήσουν έτοιμη - ευλογία η ζωή σου όλη και είμαι σίγουρη πως το ξέρεις καλύτερα από όλους μας. Θα είσαι στις προσευχές μου και σε κάθε απόφαση ή πράξη- που εσύ μου γαλούχησες- της καθημερινότητας μου. Μα πάνω από όλα θα είσαι πάντα η γιαγιούλα. Η δική μου. Κάποιες φορές και γιαγιούλι. Θα σε προσφωνώ με την φωνή της ψυχής πια ναι; Έχε τον νου σου. Και αν βρεθείς και με τα μωρά μου....  Ε λοιπόν, ξέρεις εσύ... 

Μπορεί η αυλή των παιδικών μου χρόνων να μην είναι ποτέ ξανά η ίδια χωρίς εσένα να γυροφέρνεις εκεί με την ποδιά σου σφιχτά δεμένη και το μαντήλι προσεκτικά βαλμένο στα ασπρισμένα σου μαλλιά φτιαγμένα πάντα σε πλεξούδα και χαμηλό κότσο, όμως η αίσθηση σου δεν θα φύγει ποτέ. Νιώθω πως σε βλέπω να μπαινοβγαίνεις από αυτή την γκρι πόρτα. Να πηγαίνεις να έρχεσαι αβόγκητα, ευτυχισμένη μόνο να μας ακούς να γελάμε εκεί έξω στο παγκάκι και να παραπονιόμαστε πως πεινάμε και θέλουμε να φάμε. 

Να μην εγκαταλείψουμε το σπίτι, ζήτησες. Γιαγιούλα μου μείνε ήσυχη. Το λιγότερο που μπορούμε να σου προσφέρουμε και εμείς με την σειρά μας.