Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Να κουκουβαγίσω;;;;

Να κουκουβαγίσω λίγο-και- απόψε; 

Θα κουκουβαγίσω. 

Έχω το καλύτερο μωράκι του κόσμου.... Καλά εντάξει δεν έχω γνωρίσει τα μωρά όλου του κόσμου.... και να τα είχα όμως πάλι το ίδιο θα πίστευα....

Γιατί; 

Γιατί είναι το δικό μου μωράκι... Αυτό που απέκτησα  με το άλλο μου εγώ...(αυτό που γουργουρίζει).... Γιατί περάσαμε μέσα από τη φωτιά για να το αποκτήσουμε.... Γιατί από τη πρώτη στιγμή που το αντίκρισα, ερωτεύτηκα... ξανά. Γιατί κάθε μέρα που περνάει ερωτεύομαι και περισσότερο.... Γιατί είναι το πιο καλόβολο μωράκι.... Γιατί δεν παραπονιέται σχεδόν ποτέ.... Γιατί- αντικειμενικά- είναι ένας σκέτος κούκλος....

Είναι το δικό μου ξεχωριστό τερατάκι... 

Που το πιάνει λόξυγγας αμέσως μόλις γελάσει λιγάκι... Που γελάει λίγο αλλά χαμογελάει πολύ... και πλατιά.... Που τα πατουσάκια του μυρίζουν όσο συχνά και αν τα πλένω.... Που δεν με αφήνει με τίποτα να δω τα δυο του δοντάκια ή να καθαρίσω μυτούλα.... Που κάθεται αγαλματάκι ακούνητο όταν κόβουμε νυχάκια.... Που βγάζει κραυγές χαράς όποτε βλέπει τον μπαμπά του... Που τρώει τα πάντα και με μεγάλη ευκολία... Που αποκοιμιέται μόνο στην αγκαλιά μας...

Που δεν με έχει ταλαιπωρήσει καθόλου....

Πόσο μα πόσο πιο τυχερή και πιο ευλογημένη να είμαι η δόλια η μάνα; 

Σε αγαπάω βρωμούσα μου... μέχρι το Θεό και πάλι πίσω και πάλι μπρος και πάλι πίσω και..... δεν έχει τελειωμό αυτή η πρόταση..... 



Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Η ρουτίνα μιας μανούλας και μια έκπληξη!

Η συνηθισμένη μέρα μιας νέας μανούλας αποτελείται από πολλά επαναλαμβανόμενα γεγονότα. (τουλάχιστον η δική μου) 

Θα σηκωθείς κάθε πρωί την ίδια ώρα, ( το βιολογικό ρολόι ενός μωρού λειτουργεί καλύτερα και από το ακριβέστερο και ακριβότερο ελβετικό ρολόι στον κόσμο!), τη νύχτα πιθανότατα έχεις σηκωθεί  άλλη μια φορά, (και πάλι συνήθως την ίδια ώρα- αφού αν κάποιο βράδυ δεν ξυπνήσει τελικά το νινάκι ξυπνάς μόνη σου από συνήθεια και ρίχνεις και μια ματιά ότι όλα είναι καλά!) και το πρώτο πράγμα που κάνεις κάθε πρωί, (πριν καλά καλά νυφτείς), είναι να αλλάξεις τη πάνα της βρωμούσας που έχεις για παιδί! 

Μετά θα ετοιμάσεις το γάλα του τηρώντας ευλαβικά την  ίδια ιεροτελεστία ή θα θηλάσεις αν ακόμα αυτό κάνεις. Θα του δώσεις το γάλα του. θα περιμένεις να ρευτεί. Θα παίξεις μαζί του μέχρι να βαρεθεί και να θέλει να παίξει με τα παιχνίδια του. Θα ανοίξεις πορτοπαράθυρα. Θα νιφτείς, θα πλύνεις δόντια και θα φτιάξεις επιτέλους το καφέ σου. Θα κάτσεις να τον πιεις. Θα σκεφτείς ότι το σπίτι είναι ένα αχούρι, ότι είσαι ανίκανη. Το παιδί θα γκρινιάξει, θα σηκωθείς να το παίξεις, θα ξεχάσεις τον καφέ σου και θα κρυώσει! 

Θα ξεκινήσεις το μαγείρεμα. Παράλληλα θα βάλεις κανά πλυντήριο, θα απλώσεις κανά ρούχο, θα στρώσεις κρεβάτι, θα συνεχίσεις το μαγείρεμα...! (δηλαδή τα κρεμμυδάκια που ξεκίνησες να  κόβεις και άφησες στη μέση γιατί θυμήθηκες ότι έχεις τα ρούχα στο πλυντήριο από χθες και φοβάσαι ότι θα μυρίσουν!) Θα ανησυχήσεις ότι δεν ασχολείσαι αρκετά με το παιδί.  Θα σταματήσεις γιατί ήρθε η ώρα για τη φρουτόκρεμα του μικρού. Θα τον ταΐσεις. θα λερωθεί. Θα του αλλάξεις ρούχα και φυσικά πάνα. Θα παίξεις μαζί του. (αυτό μπορεί και να ακυρώσει όλες τις δουλειές- ακόμη και το μαγείρεμα!) Αν είναι καλή μέρα και είναι καλόβολος, θα ανοίξεις και το σίδερο με την ελπίδα να σιδερώσεις. Θα το ξεχάσεις αναμμένο γιατί δεν θα σιδερώσεις! 

Θα συμμαζέψεις λίγο το σαλόνι, το νεροχύτη, στρώνεις τραπέζι για τον άντρα σου που θα γυρίσει από τη δουλειά, μπορεί και να θυμηθείς να ξεσκονίσεις λίγο όσα βλέπει η πεθερά και τσουπ... ήρθε η ώρα για το μεσημεριανό του μικρού! Θα του φορέσεις 3 σαλιάρες για να μην ξαναλερωθεί. Συνήθως θα ξαναλερωθεί. Όπως και να έχει τη πάνα την ξανααλλάζεις!  Παίζεις μαζί του. Τον ετοιμάζεις για μεσημεριανό υπνάκο. (Όπου στη δική μας περίπτωση σημαίνει διάλειμμα και για μένα από ότι κάνω αφού κοιμόμαστε πάντα αγκαλίτσα...)  Κοιμάστε. Ξυπνάτε. Παίζετε και γελάτε. 

Ξαναφτιάχνεις καφέ και ελπίζεις να τον πιεις όλο αυτή τη φορά. Μαζεύεις τα πιάτα από το μεσημέρι που δεν πρόλαβες. Θα ανησυχήσεις ότι δεν ασχολείσαι αρκετά με το παιδί ενώ φυσικά σκέφτεσαι ότι το σπίτι είναι ένα αχούρι, ότι είσαι ανίκανη. Ανάβεις και πάλι το σίδερο με την ελπίδα να σιδερώσες καμιά φανέλα. Μπορεί και να το κάνεις. Πίνεις παράλληλα το καφέ σου και χαζεύεις και το νινάκι σου που παίζει. Ετοιμάζεις το βραδινό του μπανάκι. Πέρνάτε υπέροχα. Σκέφτεσαι ότι  τελικά ίσως κάτι να κάνεις σωστά. 

Του ετοιμάζεις το βραδινό του γαλατάκι. Τον ταίζεις. Περιμένεις να ρευτεί. Τον κοιμίζεις τραγουδώντας του νανούρισμα. Στο πρώτο κιόλας ρεφρέν χασμουριέσαι εσύ. Ο μικρός ντούρος. Συνεχίζεις το τραγούδι ακάθεκτη. Αποκοιμιέται. Τον κοιτάς και λιώνεις από ευτυχία. Τον ακουμπάς στη κούνια του. Τον σταυρώνεις. Κλείνεις τη πόρτα. Επιτέλους χρόνος να κάνεις όσα θες.... Αράζεις για λίγο στον καναπέ... χαζεύεις τηλεόραση. Σκέφτεσαι ότι το σπίτι είναι ένα αχούρι, Χριστέ μου πότε θα τα προλάβω όλα; Αρχίζεις και ξανασυμμαζεύεις ότι έχει χαλάσει. Περιμένεις τον άντρα σου να γυρίσει... Αποκοιμιέσαι.. 

Ο άντρας σου επιστρέφει. Ξυπνάς. Λέτε τα νέα σας. Ξυπνάει ο μικρός, τον ξανανανουρίζει ο άντρας σου που του έχει λείψει οικτρά όλη μέρα. Πέφτετε ξεροί. Είσαι ευτυχισμένη. Ευχαριστείς τη Παναγία για όλα σου τα αγαθά. Προλαβαίνεις να ξανασκεφτείς για λίγο ότι το σπίτι είναι ένα αχούρι και είσαι σίγουρη πλέον ότι είσαι ανίκανη. Κοιμάσαι. 

Την επομένη αρχίζεις πάλι από την αρχή. Σαν να μην πέρασε μια μέρα!!

Αυτή λοιπόν είναι μια τυπική, συνηθισμένη, ευτυχισμένη, άκρως ευλογημένη μέρα στο δικό μας σπιτικό. Και είναι μια καλή ημέρα. Υπάρχουν όμως και αυτές οι μέρες που ο άντρας σου επιστρέφει με ένα γλαστράκι αγκαλιά- έτσι για έκπληξη. 

Αυτές οι μέρες είναι ένα τι πιο ευτυχισμένες από τις άλλες. Αυτές οι μέρες προκαλούν τέτοια παραληρήματα βραδιάτικα. Αυτές οι μέρες είναι ξεχωριστές γιατί ανάμεσα από όλα αυτά τα επαναλαμβανόμενα γεγονότα υπήρξε και ένα διαφορετικό. Ένα που δεν το περίμενες.... 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς




Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Προσεύχομαι....

Σήμερα δεν ξέρω πως μου ήρθε και μπήκα να χαζέψω τις φωτογραφίες από τη πρώτη βδομάδα ζωής του μικρού... 

Και μελαγχόλησα... 

Μελαγχόλησα γιατί μου φαίνεται σαν χθες που γέννησα αλλά ταυτόχρονα πολύ παραπάνω από 9 μήνες... Μελαγχόλησα γιατί οι στιγμές αυτές οι μοναδικές πέρασαν τόσο μα τόσο γρήγορα και ήμουν τόσο κουρασμένη και αγχωμένη που νιώθω ότι ίσως να μην "ρούφηξα" κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο... Μελαγχόλησα γιατί συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα τρέχει ο χρόνος, πως όσο και να τρέξω δεν τον προφταίνω, πως όσο γρήγορα έφτασα εγώ από τα 5 μου χρόνια που έχω τις πρώτες μου αναμνήσεις μέχρι τα 33, άλλο τόσο γρήγορα θα μεγαλώσει και το αγοράκι μου...Μελαγχόλησα γιατί κατάλαβα για ακόμη μια φορά πως τίποτα τελικά δεν είναι στο χέρι μου.... 

Μεγαλώνεις τόσο γρήγορα ζωούλα μου.... Νομίζω πως το μόνο που έχω να κάνω είναι αυτό που μου είπε η ξαδέλφη μου η Φωτεινή: "Γι' αυτό κράτα την κάθε στιγμή φυλαχτό...Και θα δεις στο τέλος πως έχεις ζήσει όχι μια αλλά εκατό ζωές..."  Λες να πιάσει; 

Προσεύχομαι... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas



Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Ο Δημήτρης και το τηλεκοντρόλ...

Ο μικρός εδώ και καιρό έδειχνε τρομερό ενδιαφέρον για το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης. 

Παρόλο που ακόμα έχουμε αποφύγει να τον αφήσουμε να δει τηλεόραση, έχει φυσικά καταφέρει κατά διαστήματα να ξεκλέψει μερικά δευτερόλεπτα, κατά τα οποία φυσικά μένει αποσβολωμένος και με το στόμα ανοιχτό. Έχω την αίσθηση λοιπόν πως την έχει ψυλιαστεί πώς αυτό το μαύρο πράγμα (τηλεκοντρόλ) συνδέεται άρρηκτα με αυτή τη μαγική- φωτεινή- μεγάλη επιφάνεια με τα πολλά πολλά χρώματα!! 

Σε μια πρόσφατη βόλτα μας λοιπόν σε κατάστημα παιχνιδιών, έπεσα πάνω σε ένα  "τηλεκοντρόλ" της Fisher Price. Μας άρεσε, είχε έντονο φως και πολλά τραγουδάκια και είπαμε να του το πάρουμε. Έ λοιπόν, έχει πάθει ντελίριο!! 

Μετά το πλαστικό μπουκάλι, τώρα ερωτεύτηκε το τηλεκοντρόλ του! Το κρατάει με ευλάβεια και με τα δυο του τα χεράκια και πατάει το ένα κουμπί μετά το άλλο ασταμάτητα! Αυτή τη στιγμή που γράφω, ακούω: " Τραγουδάω εγώ και χορεύω γελώ, ότι θέλω γίνεται έχω τηλεκοντρόλ!!" 

Ωχ αμάν Παναγίτσα μου!! Σε λατρεύω παιχνιδιάρικο μαιμουδάκι μου. Ακόμα και σήμερα που σύρθηκα με τα χίλια ζόρια από το κρεβάτι, με έκανες αμέσως να χαμογελάσω... ;-) 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas



Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Η ταπεινή μου άποψη για το θηλασμό....

Έχω παραδεχθεί στο παρελθόν- όταν ξεκίνησα αυτό το μαγικό ταξίδι θηλασμού- πως πριν το βιώσω ήμουν πολύ επικριτική απέναντι στις μητέρες που δεν θήλαζαν. Το θεωρούσα εξαιρετικά εύκολο και δεν δεχόμουν την δικαιολογία " Προσπάθησα αλλά δεν είχα γάλα" διότι από ότι διάβαζα το ποσοστό των γυναικών που δεν έχει γάλα είναι μικρό. 

Η αλήθεια όμως βρίσκεται κάπου στη μέση. Ναι, ο θηλασμός είναι μια μαγευτική εμπειρία και ότι μα ότι καλύτερο μπορείς να προσφέρεις στο παιδί σου αλλά και σε σένα. Ναι, οι περισσότερες γυναίκες έχουν γάλα. Υπάρχουν όμως και άλλοι λόγοι που δεν μπορεί να θηλάσει μια μητέρα. Όχι δεν είναι εύκολος. Θέλει χρόνο και άπειρη υπομονή για να τα καταφέρεις  και περνάει ένα αρκετά εύλογο διάστημα μέχρις ότου γίνει εύκολη και απολαυστική διαδικασία. 

Όταν μια γυναίκα γίνεται μανούλα για πρώτη φορά, έχει τόσα μα τόσα πολλά άγχη. Καλά, καλά δεν ξέρει πως να κρατήσει αυτό το εύθραυστο πλασματάκι. Και είναι τόσο μα τόσο κουρασμένη. Το μόνο που θέλει είναι να κοιμηθεί. Η έλλειψη ύπνου μπορεί να προκαλέσει τρέλα. Εγώ,λόγω και όσων είχα περάσει, 5 μέρες που έκατσα στο νοσοκομείο κοιμήθηκα συνολικά κανά δίωρο. Και φυσικά δεν μιλάμε για ποιοτικό ύπνο. Η ίδια κατάσταση συνεχίστηκε για πολύ καιρό και στο σπίτι. 

Έχεις ένα μικρό ανθρωπάκι που πεινάει κάθε δυο ώρες, κάνει μια ώρα για να θηλάσει, άλλο ένα μισάωρο να ρευτεί, άρα σε μισή ώρα ξεκινάς την ίδια ακριβώς διαδικασία. Πεινάς, διψάς οικτρά, νυστάζεις, πονάς αλλά πάνω από όλα ανησυχείς να τα κάνεις όλα σωστά. 

Εγώ λόγω υπερβολικής παραγωγής γάλακτος, έπαθα το περίφημο πέτρωμα που ειλικρινά με πονούσε περισσότερο και από τη καισαρική τομή. Πονούσα τόσο πολύ που ενώ το παντοτινό μου όνειρο ήταν να θηλάσω, παρακαλούσα τους γιατρούς να μου δώσουν το χάπι για να τελειώνει αυτή η ιστορία. Ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να πέσω σε δυο γυναίκες παιδίατρους που έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να καταφέρω να θηλάσω και να φύγει το πέτρωμα. Αφότου σχόλασαν, έκατσαν δυο ώρες στο δωμάτιο κάνοντας μου μαλάξεις, δείχνοντας μου πως να θηλάζω τον μικρό και αδειάζοντας το στήθος μου από το γάλα με το νοσοκομειακό θήλαστρο. 

Έπεσα σε ανθρώπους που νοιάζονταν και γνώριζαν. Ήμουν τυχερή. 

Αυτό δεν σημαίνει πως οι μέρες που ακολούθησαν στο σπίτι ήταν εύκολες. Άλλαζα γνώμη σχετικά με το αν ήθελα να συνεχίσω το θηλασμό ειλικρινά 50 φορές τη μέρα. Ήμουν εξαντλημένη και φοβισμένη ότι το παιδί δεν τρέφεται αρκετά, βασικά ήμουν μια συνηθισμένη λεχώνα...

Στις δέκα μέρες που πήγαμε στην πρώτη μας επίσκεψη στο παιδίατρο ήμουν και πάλι έτοιμη να τα παρατήσω. Περίμενα το οκ και από το γιατρό. Και άλλη μια φορά στάθηκα τυχερή. Με παρακάλεσε να θηλάσω. Με παρακάλεσε να σταματήσω να κοιτάω το ρολόι, να ακολουθώ απλά τους ρυθμούς του μωρού. Με παρακάλεσε να κάνω υπομονή 30 με 40 μέρες και με προέτρεψε να πηγαίνω όποτε θέλω να το ζυγίζω για να μην αγχώνομαι για το βάρος του. 

Έκανα ότι μου είπε. Στρατιώτης όπως πάντα. Και πραγματικά αποζημιώθηκα. Ωστόσο, άρχισα να απολαμβάνω πραγματικά το θηλασμό και να είναι όντως η πιο φυσική και εύκολη διαδικασία μετά το τρίμηνο. Και πάλι θα το τονίσω. Και τυχερή ήμουν (δεν ταλαιπωρήθηκα τόσο όσο άλλες μανούλες)  και βρέθηκαν οι σωστοί άνθρωποι στο δρόμο μου. Είχα και την απόλυτη στήριξη του άντρα μου και του περιβάλλοντος μου. (ναι, παίζει και αυτό ρόλο) 

Πήρα λοιπόν το μάθημα μου και έπαψα να κρίνω. Γιατί λοιπόν εξακολουθώ και συναντώ τόση κριτική και τόσο μένος από τις θηλάζουσες μανούλες προς αυτές που δεν θηλάζουν; Τα όσα έχω διαβάσει σε μαμαδοομάδες και σελίδες ανάλογου ενδιαφέροντος με κάνουν να ντρέπομαι. Ναι, είναι αλήθεια. Η επίθεση υφίσταται κυρίως από τις μανούλες που θηλάζουν αναγκάζοντας τις μανούλες που δίνουν φόρμουλα να αμύνονται και να επιτίθενται. 

Είναι δυνατόν να κριθεί η αγάπη μιας μητέρας από το αν θηλάζει η όχι; Είναι δυνατόν να μετρηθεί αυτή η αγάπη και να μπει σε πλαίσια; Υπάρχει περίπτωση μια μανούλα σε αυτό το κόσμο να μην έδινε την ίδια της τη ζωή για το παιδί της; Αυτή η αγάπη δεν θα έπρεπε να μας ενώνει αντί να μας χωρίζει; 

Κάθε μητέρα έχει δικαίωμα να επιλέξει αν θέλει να θηλάσει ή όχι για οποιοδήποτε λόγο χωρίς να κριθεί. Κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να νιώθει καλά με την επιλογή της. Κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να θηλάζει δημόσια αν το επιθυμεί. Κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να σταματήσει να θηλάζει όποτε αυτή ή το παιδί της το επιθυμούν. Βασικά κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα να μεγαλώσει το παιδί της όπως αυτή θέλει.  Δεν νομίζετε πως θα αντιμετωπίσουμε τόσα πολλά προβλήματα και διλήμματα στην πορεία ώστε να γεμίζουμε με ενοχές από τώρα;

Φυσικά και είμαι υπέρ του θηλασμού. Θήλασα αποκλειστικά 6 μήνες και μετανιώνω που σταμάτησα. Δεν θα παραθέσω όλα την επιστημονική βιβλιογραφία υπέρ του θηλασμού γιατί επιστήμονας δεν είμαι.  Το μόνο που καταλαβαίνω εγώ είναι πως έτσι όρισε η φύση, πως να το πω; Είναι ότι πιο φυσικό μπορεί να προσφέρει μια μαμά στο παιδί της αν και εφόσον το επιθυμεί.  Και η αίσθηση; Απλά μαγική. 



Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Παγκόσμια ημέρα Συνδρόμου Down

Η σημερινή ημέρα, Παγκόσμια ημέρα Συνδρόμου Down, σημαίνει πολλά για μένα. 

Πέρσι τέτοια ημέρα ήμουν έγκυος. 21 εβδομάδων και 3 ημερών. Στις 20/03 είχα την εξέταση Β' επιπέδου όπου είχα μια ανησυχία διότι η αυχενική μου διαφάνεια είχε βγει οριακά υψηλή. 

Στο ραντεβού με τον γιατρό μου εκείνη την ημέρα πέρασα δύσκολα. Με είχε σχεδόν δυο ώρες στον υπέρηχο (λόγω του ιστορικού μου) και μου έβρισκε σχεδόν όλες τις μετρήσεις οριακές. Όχι τόσο ώστε να χαρακτηριστούν παθολογικές, όμως οριακές. Μου άφησε ξανά υπονοούμενα για τρισωμία 21 και νύξεις για αμνιοπαρακέντηση, παρόλο που ήξερε πως με τον άντρα μου διαφωνούσαμε κάθετα. 

Ξαναδιαφωνήσαμε κάθετα. 

Εκτύπωσε την Β επιπέδου, παραθέτοντας στο τέλος τις ανησυχίες του, ότι ενημερώθηκα σχετικά, ότι αρνήθηκα να προβώ σε αμνιοπαρακέντηση και  μου ζητήθηκε να το υπογράψω. 

Υπέγραψα χωρίς δεύτερη σκέψη. (Όπως υπογράψαμε και για πολλά ακόμη στη πορεία με τον άντρα μου) 

Έφυγα από το ιατρείο στεναχωρημένη. 

Γυρίζοντας σπίτι και μπαίνοντας στο διαδίκτυο, λόγω της ημέρας που θα ξημέρωνε, βομβαρδίστηκα με άπειρες κοινοποιήσεις περί του συνδρόμου down ή αλλιώς της τρισωμίας 21 που μόλις είχα ενημερωθεί ότι δύναται να είχε το μωρό που κουβαλούσα μέσα μου. 

Όντας άνθρωπος που πιστεύει πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, πείστηκα πως το μωράκι μου θα είχε down. Άρχισα να διαβάζω τα πάντα, ότι το αφορούσε και ξεκίνησα να καλλιεργώ την ιδέα μέσα μου. Ήξερα ότι αν συνέβαινε θα έκανα το καλύτερο δυνατό, το μόνο που με απασχολούσε ήταν ο άντρας μου. Είχαμε περάσει ήδη τόσα πολλά και του άξιζε τόσο ένα υγιές και γερό παιδί. Πως θα αντιδρούσε αν μας τύχαινε κάτι τέτοιο; 

Το ίδιο βράδυ συζητήσαμε. Του είπα έξω από τα δόντια αυτό που είχε ήδη καταλάβει και υποψιαστεί και ο ίδιος. Τον ρώτησα. " Είσαι σίγουρος; Θα το αγαπάς αυτό το παιδί ότι και αν έχει; Ακόμα και αν έχει down; Ακόμα και αν έχει και άλλα προβλήματα;" Ο άντρας μου ποτέ δεν μιλάει πολύ. Πράττει. Με αγκάλιασε, με φίλησε στο μέτωπο και μου είπε "Εννοείται". 

Και εκεί έληξε για εμάς το θέμα. 

Φυσικά και ευχόμασταν για ένα υγιές παιδί. Ήμασταν όμως έτοιμοι για τα πάντα. Άλλωστε αν θέλετε τη γνώμη μου, η τρισωμία 21 είναι από τα ηπιότερα σύνδρομα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας γονιός. Δεν θα αναφερθώ σε εκατοντάδες άλλα σύνδρομα που αν μαθαίνατε για αυτά θα ανατριχιάζατε, θα πω μόνο για τον αυτισμό, μια από τις δυσκολότερες παθήσεις στην αντιμετώπιση τους. Και φυσικά δεν υπάρχει καμία εξέταση που να τον προβλέπει προγεννητικά. Τι θα κάνουμε λοιπόν; 

Εν τέλει το παιδάκι μας γεννήθηκε υγιέστατο και ευχαριστώ τον Θεό για αυτό. Όμως μέχρι να το ακουμπήσουν στο στήθος μου, να το δω με τα μάτια μου και να δω και το πρόσωπο του άντρα μου, ήμουν σίγουρη ότι το παιδάκι μας θα είχε down. Και το είχα αποδεχθεί. 

Άλλωστε αυτό το παιδί το είχα αγαπήσει από τη στιγμή που είδα τη γραμμούλα στο τεστ εγκυμοσύνης... Το είχα αγαπήσει όταν ήταν - στα μάτια μου- μια τόση δα κουκιδίτσα. Δεν υπήρχε θέμα προς συζήτηση. 



Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

Κοριτσάκι μου, δεν σε ξεχνώ....

Όταν σκέφτομαι πως πέρασαν τέσσερα χρόνια από τη πρώτη φορά που έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, μου φαίνονται ταυτόχρονα και λίγα και πολλά. 

Ήταν 20 Μαρτίου 2010. 

Ήταν η μέρα που έχασα το πρώτο μου παιδάκι. Το κοριτσάκι μου.  Που για όλη μου τη ζωή θα νιώθω πως δεν πάλεψα αρκετά για αυτό. Το μικράκι μου που όλοι οι γιατροί χαρακτήρισαν ως εξαιρετικά κακή συγκυρία χρωμοσωμάτων, για μας όμως ήταν το παιδάκι μας, το πρώτο μας όνειρο που ναυάγησε, η πρώτη φορά που η ζωή μας έριξε κάτω και έπρεπε να βρούμε τη δύναμη να σηκωθούμε. Η πρώτη φορά που βίωσα το μεγαλείο του φυσιολογικού τοκετού χωρίς όμως να κρατήσω παιδί στην αγκαλιά μου....

Ναι περάσαμε και άλλα από τότε... Πιθανώς χειρότερα... Όμως δεν ξέρω.... Αυτή μου η πληγή είναι πιο βαθιά. Λιγότερο επουλωμένη. Και πονάει εξίσου πολύ. 

Γιατί νιώθω τύψεις που τους άφησα να με αναγκάσουν να δώσω τέλος. Νιώθω ανεπαρκής που δεν πάλεψα και άλλο. Νιώθω ενοχή που δεν έκανα το σωστό. Να αφήσω τη τύχη μας στα σωστά χέρια. Στα χέρια Του. 

Το μωρό μου αυτό δεν το έχω δει. Και μου λείπει η εικόνα του. Ξέρω πως κάποτε θα συναντηθούμε. Ελπίζω μέχρι τότε να έχω υπάρξει τόσο σωστή μητέρα και σωστός άνθρωπος ώστε να έχω εξιλεωθεί για τα λάθη μου. Ελπίζω το κοριτσάκι μου να με έχει συγχωρέσει. Ελπίζω να με κοιτάει από εκεί ψηλά μαζί με το αγοράκι μου και να με αγαπάει έστω και λίγο... 

Είχες τόσο δυνατή καρδιά και πραγματικά λυπάμαι που δεν είχα και εγώ μια αντάξια της..

Δεν σε ξεχνάμε ποτέ, σε αγαπάμε πολύ πολύ και πιστεύουμε σε αυτό το μονοπάτι που θα είμαστε μαζί... 



Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Ο Δημήτρης και το πλαστικό μπουκάλι!

Νόμιζα πως ήρθε ο καιρός που θα αξιοποιήσει ο μικρός όλα αυτά τα παιχνίδια με τα οποία τον έχουμε βομβαρδίσει... για ακόμη μια φορά όμως με διαψεύδει περίτρανα!!! Ανακάλυψε περιχαρής το πλαστικό μπουκάλι και το πλυντήριο ρούχων.... Με το μεν μπουκάλι εκστασιάζεται, λάμπουν τα ματάκια του- το έχει σχεδόν ερωτευτεί!!! Με το δε πλυντήριο μπορεί να παρακολουθήσει μια πλύση από την αρχή μέχρι το τέλος και πάλι δεν θα έχει χάσει το ενδιαφέρον του!!! 

Αχ παράξενο μικρό μου τερατάκι... Σε λατρεύω..... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas



Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Σταυρώστε με!


Ως νέα μανούλα έχω την -καθαρά προσωπική φυσικά- άποψη να παίρνω το μωρό παντού μαζί μου, στις βόλτες, στο σούπερ μάρκετ, ακόμα και στη δουλειά μου- οικογενειακή επιχείρηση- έχω φροντίσει να έχει το προσωπικό του χώρο και τον έχω κοντά μου.

Ας ξεκαθαρίσω κάτι για να μην παρεξηγηθώ. Θέλω και το κάνω και έχω και τη πολυτέλεια να το κάνω. Και έχω και ένα πολύ καλόβολο παιδί που μου επιτρέπει η συμπεριφορά του να το κάνω. 

Αυτό που με έχει παραξενέψει είναι τα βλέμματα που αντικρίζω και οι συμπεριφορές που αντιμετωπίζω όταν βγαίνω έξω με το μωρό μου, κυρίως σε δουλειές ή υποχρεώσεις που δεν"χρειάζεται" να τον έχω μαζί μου. (ψώνια, γιατρούς, κτλ) Υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι που θα σε κοιτάξουν με θαυμασμό και γλυκύτητα που κουβαλάς στην αγκαλιά σου ένα 8κιλο μωρό ενώ παλεύεις να βρεις τα δικαιολογητικά για το ΤΕΒΕ, υπάρχουν όμως και αυτοί που θα σε κοιτάξουν τύπου "Καλά, δεν είχες που να το αφήσεις το παιδί και το σέρνεις κοντά;" Είναι αυτοί που θα σπεύσουν να σε βοηθήσουν, είναι και αυτοί που θα σε κοιτάξουν χαιρέκακα καθώς σε βλέπουν να προσπαθείς να βάλεις το τιγκαρισμένο καλάθι σου πάνω στο ταμείο ενώ το κρατάς στην αγκαλιά σου, τύπου: "Ας μην το έπαιρνες κοντά" ( και ναι- δυστυχώς- η πλειονότητα αυτών των περιπτώσεων είναι άντρες.) Ουκ ολίγες φορές μου έχει τύχει  οι σκέψεις αυτών των ανθρώπων να έχουν εξωτερικευτεί,  λέγοντας μου με αρκετά κατακριτέο ύφος: " Που το τρέχεις μωρό παιδί, θα σου κρυώσει/ κουραστεί/ βαρεθεί" και άλλα τέτοια όμορφα.... 

8 μήνες τώρα δεν έχουμε κρυώσει ούτε μια φορά.  Ούτε μια φορά δεν μου παραπονέθηκε ή έκλαψε όσο ήμασταν αγκαλιά έξω σε βόλτα. Και σίγουρα δεν βαρέθηκε. Τυχαίνει ότι και να κάνω παρέα με το αγοράκι μου να σέβομαι απόλυτα τα ωράρια του και τις ανάγκες του και πάντα θα φροντίσω να φάει, να κοιμηθεί και να αλλαχθεί στην ώρα του. Ναι, είμαι μια άκρως οργανωμένη μανούλα που κουβαλάω μαζί μου οτιδήποτε μπορεί να ζητήσει το μωρό μου. Το θεωρούν κάποιοι υπερβολή; Λίγο με νοιάζει... Πότε δεν με απασχόλησε τι θα πει ο κόσμος για μένα δεν θα ξεκινήσω τώρα. 

Αν αναρωτιέστε, ναι έχω που να το αφήσω το παιδί- δόξα τον Θεό- οι παππουδογιαγιάδες είναι νεότατοι... Βέβαια όλοι αυτοί που το παίζουν έξυπνοι δεν τον γνωρίζουν αυτό και πάντα μα πάντα αναρωτιέμαι που χάθηκε η διακριτικότητα και η ευγένεια- διότι μπορεί και να ΜΗΝ έχεις που να το αφήσεις....Όχι έχω που να το αφήσω.... ΕΠΙΛΕΓΩ να το έχω μαζί μου. 

Ως παιδί μεταναστών μεγάλωσα κολλημένη στα πόδια των γονιών μου, μέσα στις δουλειές τους, 24 ώρες το 24ωρό μαζί. Στην επιχείρηση μαζί, στο σπίτι μαζί, στις διακοπές πάντα μαζί.  Πέρασα υπέροχα παιδικά χρόνια και χόρτασα τους γονείς μου όταν ακριβώς τους είχα περισσότερη ανάγκη από πότε. Εξελίχθηκα σε ένα απόλυτα ανεξάρτητο άτομο, καθόλου "κολλημένο" στους γονείς του, που γνωρίζει όμως πως οτιδήποτε  συμβεί αυτοί θα είναι εκεί για να το στηρίξουν. Αυτό ξέρω, αυτό θεωρώ σωστό όχι μόνο εγώ αλλά και ο άντρας μου, αυτό κάνω. 

Οπότε, ναι. Πάω παντού μαζί με το μωρό μου. Και περνάμε υπέροχα. Σταυρώστε με.

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas


Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Δημήτρη δεν σε προλαβαίνω!!!

Δεν τον προλαβαίνω τον Δημήτρη. Μεγαλώνει τόσο απότομα και γρήγορα, δεν μπορώ ούτε να φανταστώ τι καινούργιο θα μου φανερώσει κάθε μέρα... 

Διανύουμε τον ένατο μήνα τώρα και οι αλλαγές πάνω του είναι εντυπωσιακές! Γελάει πολύ περισσότερο και πιο εύκολα και έχει αρχίσει να διαισθάνεται πότε τον πειράζεις και αντιδρά όλο νάζια και γελάκια... 

Οι ώρες της μέρας δεν τον φτάνουν για όλα όσα θέλει να ανακαλύψει... Αγγίζει τα πάντα, τα δαγκώνει, τα βάζει στο στόμα του! Μπορεί να μην μπουσουλάει ακόμη, όμως αλλού τον αφήνω και αλλού τον βρίσκω!! Γυρίζει διαρκώς γύρω από τον εαυτό του, σέρνεται με την όπισθεν  και εκστασιάζεται όταν καταφέρνει να κάνει κάτι καινούργιο. Στέκεται πολύ καλύτερα, λυγίζει τα γόνατα του, κάνει ενθουσιώδη πηδηματάκια, ανακάλυψε μόλις χθες ότι αν πιαστεί από κάπου μπορεί να σηκωθεί και μόνος του- στο τσακ τον πρόλαβα πριν αναποδογυρίσει το relax του! ( δεμένος όπως πρέπει και το relax πλέον καρεκλάκι- comme il faut για τα κιλά του) 

Θέλει απίστευτη προσοχή γιατί κάνουν πράγματα που δεν φαντάζεσαι ότι μπορούν, εντελώς ξαφνικά και χωρίς φυσικά την άδεια σου!! 

Είναι ένα αξιολάτρευτο, χαρούμενο, εξαιρετικά καλόβολο, μικρό ανθρωπάκι.... Σπανίως γκρινιάζει και κλαίει συνήθως μόνο λίγα δευτερόλεπτα πριν αρχίσω να τον ταίζω!!!! Αν πχ τον καθυστερήσω δεν θα κλάψει για να μου δείξει ότι πεινάει- αυτό από νεογέννητος- παρά μονάχα μόλις είμαι έτοιμη να του βάλω το φαγητό ή το μπουκάλι στο στόμα...!! 

Παρόλο που έχουμε σταματήσει το θηλασμό 2 ολόκληρους μήνες τώρα, εξακολουθεί να κουρνιάζει στο στήθος και να επιχειρεί να θηλάσει- ακόμα και αφότου έχει φάει... Μετανιώνω που σταμάτησα στους έφτα μήνες, θέλω να ελπίζω πως του πρόσφερα ότι καλύτερο έστω και τόσο. 

Μικράκι μου, υπάρχουν στιγμές που αδυνατώ να πιστέψω πως σε κρατάω στην αγκαλιά μου. Πως είσαι δικός μας, αίμα από το αίμα μας, ο καρπός της αγάπης μας, το δικό μας θαύμα. 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas



Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

Η αγαπημένη μου ώρα της ημέρας...

Η αγαπημένη μου ώρα της μέρας;;; 

Το πρωί... 

....το πρωί που το μικράκι μου ξυπνάει με ένα τεράστιο χαμόγελο... 

...που το βρίσκω πάντα στο κάτω μέρος της κούνιας, μπρούμυτα και κάθετα στα κάγκελα.... 

ή που ξυπνάμε σφιχταγκαλιασμένοι επειδή ήταν μια δύσκολη νύχτα και ήθελε αγάπες... 

...που αλλάζουμε την πάνα μας πάντα με κακαριστά γέλια... 

...που του γαργαλάω τα πατουσάκια του κάθε πρωί και αυτός τα τραβάει....

...που τα πατουσάκια του όσο και να τα καθαρίζω πάντα μυρίζουν ποδαρίλα... 

...που πότε μα ποτέ δεν με αφήνει να δω τα δοντάκια του ώστε να δω τι καινούργιο ξεμύτισε... 

Και μετά,  αφού πιει το γαλατάκι του- που το ακούω να γεμίζει την άδεια κοιλίτσα του μετά τον βραδινό ύπνο- λαίμαργα και γρήγορα- φωτίζεται το προσωπάκι του ακόμα περισσότερο και έχει τρελά κέφια... 

...και τότε ξεκινάμε τα παιχνίδια που απλά λατρεύω... 

...δαγκώνει το πηγούνι μου, τη μύτη μου και ότι βρει εύκαιρο... 

...παίζει με το σταυρό μου και το φερμουάρ της μπλούζας μου...αλλιώς με τα κουμπιά... αλλιώς πάλι με το σταυρό...

..μπαμπαλίζει σαν τρελός και χώνει το μουτράκι του στο στήθος μου και το λαιμό μου...

... εξερευνά το πρόσωπο μου... 

... μέχρι που βαριέται πρώτος και αρχίζει να γκρινιάζει για να πάει στα παιχνίδια του...

Ναι. Αυτή είναι αναμφισβήτητα από τις αγαπημένες μου στιγμές της ημέρας... 

Σε αγαπώ μαιμουδάκι μου... είσαι ο λόγος που ξυπνάω χαμογελαστή κάθε πρωί ακόμα και πριν τον πρώτο μου καφέ... 






Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Τι είναι αυτό στη θέα ενός κοιμισμένου παιδιού;

Τι είναι αυτό στη θέα ενός κοιμισμένου παιδιού που κάνει ακόμα και τον πιο σκληροπυρηνικό άνθρωπο να λιώνει; 

Κάθε φορά που χαζεύω το νινάκι μου ενώ κοιμάται αναρωτιέμαι... Γιατί είναι πιο πιθανόν να γεμίσουν τα μάτια μας με δάκρυα εκείνη τη στιγμή της ημέρας από οποιαδήποτε άλλη; Είναι το απόλυτα γαληνεμένο τους πρόσωπο; Μήπως είναι η στάση του σώματος τους; Μήπως απλά είναι η ώρα της μέρας που χαλαρώνουμε και έχουμε το χρόνο να πάρουμε μια ανάσα και να καμαρώσουμε το δημιούργημα μας; 

Ειλικρινά δεν γνωρίζω. Είναι όμως από τις αγαπημένες μου και πολύ ιδιαίτερες στιγμές μου.  Λατρεύω να βλέπω τα μικροσκοπικά του χεράκια τεντωμένα πάνω από το κεφαλάκι του με ορθάνοιχτες τις παλάμες... (από τη πρώτη στιγμή που γεννήθηκε ποτέ δεν κοιμήθηκε με τα χέρια του γροθιά...η υπεύθυνη θηλασμού είχε εντυπωσιαστεί και μου είχε πει πως αυτό δείχνει πως από τη κύηση ακόμη ένιωσε απίστευτη ασφάλεια- εξού και ο τρόπος που κοιμόταν- υπερβολή ή όχι- όσοι έχετε διαβάσει πόσα περάσαμε για να αποκτήσουμε αυτό το παιδί θα με δικαιολογήσετε που αγαπώ αυτή την εκδοχή και την πιστεύω), τα ποδαράκια του συνήθως λυγισμένα σε στάση "βατράχου" και να ακούω τους αναστεναγμούς ευχαρίστησης που βγάζει κατά διαστήματα... Κοιμάται τόσο ήσυχος και ακίνητος που καμιά φορά σηκώνομαι και ελέγχω την αναπνοή του.., ποια μανούλα δεν το έχει κάνει αυτό έστω και μια φορά στη ζωή της;; Όπως και να έχει, κάθε φορά που βλέπω το μωράκι μου να κοιμάται χάνω και ένα χτύπο της καρδιάς μου... 

Ίσως η παρουσία του Θεού να είναι πιο έντονη τότε... Ίσως αγγελούδια να φυλάνε τον ύπνο του... Ίσως κάτι τέτοιο να δικαιολογεί όλη αυτή τη μαγεία που εκπέμπει ένα παιδί που κοιμάται... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas



Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Μαιμουδάκι μηνών...8!

Σήμερα κλείνουμε 8 μήνες που είμαστε μαζί. Γίνεσαι 8 μηνών. Έχεις "μηνογενέθλια"! Ας κάνουμε τη καθιερωμένη μας αναδρομή να δούμε πόσο μας τρέλανες και αυτό το μήνα....

Είσαι 8200 και 71 πόντους.

Έφαγες για πρώτη φορά αυγό και αρνί. Σου άρεσαν πολύ και τα δυο. Πλέον τρελαίνεσαι για τα φρούτα και ανυπομονείς να τα φας! Μια μέρα που είχαμε πάει βόλτα είπα να πάρω μαζί μου ένα δείγμα που είχα έτοιμης φρουτόκρεμας για να μην κουβαλάω το θέρμος αλλά εσύ είχες άλλη άποψη... Με το ζόρι έφαγες λίγο από την ακρούλα στο κουτάλι και μετά σφράγισες πεισματικά το στόμα σου. Δεν σε αδικώ, δεν είχε ωραία γεύση. Σου υπόσχομαι πως δεν θα το ξανακάνω. Ξεκίνησες να πίνεις και χυμό πορτοκάλι. Στην αρχή ξινίζεις τα μουτράκια σου, μετά όμως δεν σταματάς με τίποτα! Εξακολουθείς να πίνεις το νερό και την πορτοκαλάδα σου από το κουτάλι. Το ποτηράκι σου, ούτε να το δεις! Το γάλα εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο σου γεύμα με διαφορά. 


Ξεμύτισε το πρώτο σου δοντάκι!! Το κάτω αριστερά και δείχνει να βγαίνει στραβό!! Τώρα όποτε βάζεις παιχνίδια στο στόμα σου ακούγεται και "τακα" "τάκα"  από το δόντι! Είναι πολύ αστείο!! 

Γυρίζεις σαν σβούρα, από ανάσκελα μπρούμυτα και τούμπαλιν όλη την ώρα!! Δεν μπορείς να μπουσουλίσεις ακόμη, οπότε γυρίζεις γύρω από τον εαυτό σου όπως εγώ όταν οδηγώ αυτοκινητάκι στο λούνα παρκ!! Μπουσουλάς ωστόσο προς τα πίσω!! Κάθεσαι μόνος σου για μερικά λεπτά πριν πέσεις με τα μούτρα στο πάτωμα! Σου αρέσει να παίζεις με τα πάντα! Τα πάντα όμως! 

Εκτός πλέον από τη πιπίλα σου, χρειάζεσαι και ένα πανάκι που να μυρίζει γαλατίλα στα χέρια σου για να κοιμηθείς. 

Εξακολουθείς να θες το χρόνο σου με τους τρίτους. 

Το μπάνιο σου αρέσει πλέον τόσο πολύ που κλαις για κάμποση ώρα μόλις σε βγάλουμε. Γενικά έχεις αρχίσει να δείχνεις τη δυσαρέσκεια σου όταν δεν σου κάνουμε το χατίρι, κλαίγοντας γοερά και χτυπώντας τα πόδια σου όλο νεύρα! Αντιδράς πλέον στο τόνο της φωνής μας. Χαμογελάς στα γλυκόλογα όλο νάζι, σουφρώνεις τα φρύδια σου στον απότομο τόνο φωνής και αν σου φωνάξουμε βάζεις τα κλάματα! 

Τα αγαπημένα σου τραγούδια είναι "Ο ποντικός" και το "Comeback" (αν είναι δυνατόν!)

Τρελαίνεσαι για σαπουνόφουσκες. 

Μας τραβάς τα μαλλιά, μας δαγκώνεις το πηγούνι, κάνεις φυσαλίδες διαρκώς με το σάλιο σου, (το νερό αλλά και με το φαγητό!!), χτυπάς τη πιπίλα σου στα κάγκελα στης κούνιας και "ξύνεις" με τα νυχάκια σου ΟΛΕΣ τις επιφάνειες! Κάνεις ότι κοιμάσαι πάνω μας ώστε να απολαύσεις την αγκαλιά και μόλις πάμε να σε αφήσουμε κάτω αρχίζεις τα γελάκια! Βασικά νομίζω πως έχεις αρχίσει να μας δουλεύεις ψιλό γαζί. 

Κοιμάσαι ακόμα στο δωμάτιο μας και τα μεσημέρια οπωσδήποτε στο κρεβάτι μας αγκαλιά. Δεν έχω ιδέα πως να κάνω τη μετάβαση στο δικό σου δωμάτιο. 

Λες μπα μπα, μα μα, πα πα, μαμ, μιαμ, αμ, και δειλά δειλά για για. Κουνάς τα χείλια σου διαρκώς ακόμα και άηχα. 

Γελάς πλέον με τα πάντα, ακόμα και τα πιο κουλά! Σε πιάνει όμως αμέσως λόξιγκας- καημένο μου!

Το ωράριο του ύπνου σου έχει αποτρελαθεί. Κοιμάσαι πολύ λιγότερες ώρες με αποτέλεσμα να με έχεις ξεθεώσει! Μισή ώρα το πρωί, δυο ώρες το μεσημέρι, μισή το απόγευμα και το βράδυ στην καλύτερη των περιπτώσεων 6 ώρες. 

Αναρωτιόμαστε... πως αντέχαμε τη ζωή μας πριν από σένα;; Να σε χαιρόμαστε φατσόνι μας, να δούμε τι μας επιφυλάσσεις για αυτό το μήνα... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas





Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Έγινα 34! (και είμαι επιτέλους μανούλα!!!)

Χθες γιόρτασα τα πρώτα μου γενέθλια ως μανούλα.... Τα τριακοστά τέταρτα μου ως άνθρωπος (!), τα πρώτα μου όμως ως μανούλα. 

Και ήταν τα πιο γλυκά γενέθλια. Το νινάκι μου έτυχε να ξυπνήσει λίγο πριν σβήσω τα κεράκια στη τούρτα, (έχει τρεις μέρες τώρα που έχει πολύ άστατο ύπνο- μάλλον σκάει και άλλο δοντάκι!) και είχα την ευτυχία να παρακολουθήσω το έκπληκτο μουτράκι του να κοιτάει όλο δέος τα κεράκια, να γουρλώνει τα ματάκια του και να σκάει και γελάκια χαράς... Τι παραπάνω να ζητήσω; 

Μμμμμ... τίποτα- εκτός από τη ευχή που έκανα πριν σβήσω τα κεράκια μου... (και τα 34 γιατί ΠΑΝΤΑ μα ΠΑΝΤΑ τα θέλω ΟΛΑ πάνω στη τούρτα- χρόνο με το χρόνο μας παίρνει όλο και περισσότερη ώρα να τα ανάψουμε- όμως δεν το βάζω κάτω!!) ...Να είναι καλά η οικογένεια μου και του χρόνου να έχω και άλλο ένα νινάκι στην κοιλίτσα... Όχι δεν φοβάμαι να την πω την ευχή μου- αντίθετα. Θέλω όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο να πάρετε ένα δευτερόλεπτο και να το ευχηθείτε και εσείς για μένα. Διότι πιστεύω πολύ στη δύναμη των ευχών των άλλων ανθρώπων... πως νομίζετε πως απέκτησα το νινάκι που κρατάμε τώρα σαν πολύτιμο θησαυρό στα χέρια μας;; 

Χρόνια μου πολλά λοιπόν, να ζήσω!! 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...