Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

#φωτογραφισετο_2016 #ΟΔικόςμαςΟκτώβρης

Μια καινούργια χρονιά ξεκινάει για το #φωτογράφισετο, μια όμορφη συνήθεια στην οποία μας μύησε η γλυκιά Μάρθα και το όμορφο μπλογκοσπιτάκι της Martha is Blogging

Μια φωτογραφία την ημέρα για, 366 φέτος, μέρες. Οι καλύτερες στιγμές μας συγκεντρωμένες κάτω από το hashtag #φωτογραφισετο_2016

Ξεκινάμε για μια ακόμη χρονιά και να ο δικός μας Οκτώβρης!





275/366 Με το ΑΠΌΛΥΤΟ γαλάζιο ξεκίνησε σήμερα ο δικός μου, πολύπλευρος Οκτώβρης...#ΘεεΜουΤιΜπλεΞοδευειςΓιαΝαΜηνΣεΒλεπουμε#October #InternationalPregnancyAndInfantLossAwarenessMonth #Autumn#φωτογραφισετο_2016



276/366 Είμαι πολύ συγκινημένη... Σήμερα παντρεύτηκε η αδελφικη μου φίλη και κουμπάρα μου... Η Αφρο μου... Και ήταν υπέροχη, υπέροχοι και οι δυο τους μαζί και υπέροχα όλα... Κάποιος όμως δεν ήταν σωματικά μαζί μας. Ξέρω όμως πως μας κοιτούσε από εκεί ψηλά και χαμογελουσε πολύ πλατιά... Και είμαι σίγουρη πως αυτό το ηλιοβασίλεμα είναι δικό του δωράκι... Να ζήσετε για πάντα ευτυχισμένοι κουμπαρακια μου και ενωμένοι σαν μια γροθιά... #τουςπαντρεψαμελεμε #ναι#έγινεχαμοοος #daddywaswithyou #loveyou



278/366 Μπανιαριστηκαμε, φρεσκαριστηκαμε- αμφότεροι - και είμαστε έτοιμοι για μερικά παραμύθια πριν τον ύπνο... Ασυνήθιστα αργά για μας, μα φέτος μεγαλώσαμε... Και το μάθημα μουσικής έκφρασης είναι απογεύματα...#φωτογραφισετο_2016 #mymonkeyboy#bedtimestories #booklovers #shockslovers



279/366 Τον γεράκο μας σας τον έχω συστήσει;#14ετων #ΕνεκενΤηςΗμερας  #Ενα#ΝαιΤοΟνομαΤουΕιναι #φωτογραφισετο_2016


280/366 Μια πεταλούδα μας περιτριγυριζε σήμερα στην παιδική χαρά χωρίς να έχει τίποτα πραγματικά ενδιαφέρον για αυτήν εκεί γύρω... "Μας συμπαθεί" λέω του Δημήτρη Γεράσιμου. "Εσένα συμπαθεί μαμά"... #ΤιποταΔενΓινεταιΤυχαια#φωτογραφισετο_2016 #littlemiracles



281/366 Όταν στις δύσκολες του μέρες, αναζητάει με πάθος την αγκαλιά μου... Όταν έχει την απόλυτη βεβαιότητα πως είμαι πάντα εκεί...#φωτογραφισετο_2016 #mymonkeyboy#myheartjustskippedabeat



282/366 Το λες και καταιγίδα... Και όταν έχουμε καταιγίδα, ενίοτε έχουμε και πτώση του γενικού... Για ώρα. Οπότε, είμαστε πάντα προετοιμασμενοι...#φωτογραφισετο_2016 #candlemagic#autumnishere #definitely



283/366 Όλη η μέρα σήμερα, ένας ουρανός σκέτη ζωγραφιά... #φωτογραφισετο_2016#ΚαιΑνΑκομαΔενΠιστευειςΣταΘαυματαΤοτεΤιΠαραπανωΝαΣουΠω #mykindofsky



284/366 Από σήμερα έχω παρέα στο σαλόνι μου...#σκιάζομαι #οιμε #τιαλλο #φωτογραφισετο_2016#ΠολυΜπουνιδιΠεφτει



285/366 Άρχισαν οι μικρές Χριστουγεννιατικες πινελιές.... #xmaslovers #φωτογραφισετο_2016#xmasspirit #loading



286/366 Κάποιες φορές, μια βόλτα την πιο βροχερή μέρα, στο κέντρο της πόλης σου, παρέα με το πιο όμορφο μαϊμουδακι και μια τεράστια κούπα καφέ είναι όλα όσα χρειάζεσαι... #φωτογραφισετο_2016#meandmymonkey #rainlovers



287/366 Είναι κάτι δώρα, τόσο μοναδικά απρόσμενα και προσωποποιημενα, που βρίσκουν ένα πολύ ιδιαίτερο χώρο στην καρδιά σου... Πόσα ευχαριστώ;;#φωτογραφισετο_2016 #littlez #coulouritmania



289/366 Χθες λοιπόν δεν είχα καν το κουράγιο να ψάξω την ομορφιά μέσα στην μέρα μου- μιας και ξεκίνησα να εμφανιζω συμπτώματα γαστρεντεριτιδας με την οποία δεν έχω καλό ιστορικό αφού πολλάκις με έχει στείλει νοσοκομείο - και όταν σήμερα συνεχίστηκε στο ίδιο σχεδόν μοτίβο, αποφάσισα πως απλά πρέπει να σηκωθώ και να συνεχίσω όπως όπως. Και να που εκεί που προσπαθούσα να απασχόλησω το μαϊμουδι μουόσο πιο ανώδυνα για μένα γινόταν - φανερωθηκε μια καρδούλα στην μέρα μου και μάλιστα μετά από πολύ καιρό... Πολύ το χάρηκα. Πόσο μάλλον όταν η καρδούλα μου ήταν πάνω στο χεράκι της άλλης μου καρδιάς. Αυτής που περπατάει έξω από το σώμα μου, για πάντα.. #φωτογραφισετο_2016#ΟτανΕιμαιΑρρωστηΠαραληρω #Παντα#ΕτσιΕιμαιΕγω



290/366 Η μέρα που βγήκαν οι απαλές κουβερτουλες.... Μια ακόμη μέρα για την οποία είμαι βαθιά ευγνώμων που βλέπω ένα χεράκι να ξεπροβάλλει από αυτήν... #φωτογραφισετο_2016#myrainbowbaby #mymiracle


Η μέρα σήμερα είχε πολλά γκάζια και σκασίματα εξατμίσεων. Θα μπορούσα να έχω βγάλει μια πιο εντυπωσιακή και κοντινή φωτογραφία, μα από ένα σημείο και έπειτα απλά σταυροκοπιόμουν μην φύγει κανά αυτοκίνητο στην στροφή και αγνοούσα όλα τα κοροιδευτικά σχόλια για τις "παράλογες" φοβίες μου από ένα φανερά ανδροκρατούμενο κοινό!#fatherandson #bonding #carlovers #speedlovers#φωτογραφισετο_2016


292/366 Να σου πω ποια είναι η μαγεία του blogging;; Να λαμβάνεις ένα δέμα γεμάτο αγάπη , από Σουηδία, ένα πακέτο το οποίο δεν περίμενες καν - πράγμα που σημαίνει πως ο αποστολέας του προσπάθησε να βρει τα στοιχεία σου από αλλού προκειμένου να μην σε προϊδεάσει- ένα πακέτο που είναι τόσο προσωπικό και με τόση φροντίδα φτιαγμένο που δεν μπορεί παρά να με συγκινήσει βαθιά... Αθανασία μου, σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου... (Εάν δεν έχετε ακόμα ανακαλύψει τα μαγικά χέρια της Αθανασίας στο Ceations with fantasy ήρθε η ώρα να το κάνετε!!)#φωτογραφισετο_2016 #bloggersmagic#bloggerslove


293/366 Τώρα πες μου εσύ αν έχεις δει πιο όμορφη καρδιά... Ξέρεις τι την κάνει όμορφη; Το γεγονός πως την επλεξε μόλις σε μια νύχτα για μένα μια γλυκιά ύπαρξη που δεν γνωρίζω παρά μόνο διαδικτυακά. Το γεγονός πως το έκανε για να αλαφρυνει την δική μου καρδιά αυτόν τον δύσκολο μήνα για το blog. Το γεγονός πως αυτή η καρδιά με βρήκε και πάλι χωρίς να το περιμένω καθόλου, μα καθόλου... Χτες το υπέροχο δωράκι της Αθανασίας, σήμερα της Ευης, @mamas_and_papas πόση ακόμη χαρά να χωρέσει στην καρδιά μου;;#φωτογραφισετο_2016 #bloggerstalent#bloggersmagic #bloggersfriends #αγαπημονο



294/366 Μη σας λέω, μην μιλάτε, το αγόρι μου κοιμάται μέσα στην δική μου αγκαλιά... Να'μουν λέει ταξιδιώτης στο γαλάζιο όνειρο του να' ξέρα τι βλέπει και γελά... #φωτογραφισετο_2016 #Σσσσσσ



295/366 Βλέπεις, αυτό το μικρό και όμορφο αγόρι που μου έχει κλέψει την καρδιά, γιορτάζει σήμερα το μισό του όνομα... Να μην φάω ένα από τα αγαπημένα του cupcake μαζί με τον καφέ μου για να τον τιμήσω; #σημαντικήημερα #συναισθηματικη#αγαπημένη #φωτογραφισετο_2016



296/366 Μέρα άκρως φθινοπωρινή σήμερα, μας έβγαλε διάθεση άκρως... Χριστουγεννιατικη! Το μαϊμούδι ήθελε να φορέσει τις κάλτσες - κουδουνιστρες με τον Άγιο Βασίλη και να δει το Polar Express στο δωμάτιο με το τζάκι!! Εννοείται πως ποτέ δεν χάνω την ευκαιρία για λίγη Χριστουγεννιατικη μαγεία! Έμεινα εκεί να χαζεύω τα μάτια του να λάμπουν όλο ευτυχία, όσο βυθιζοταν στο πνεύμα της υπέροχης αυτής ταινίας...#φωτογραφισετο_2016 #xmasspirit #loading#believe #stillandalways



297/366 Κοίτα τώρα πως μπορεί όλη η ομορφιά της μέρας, να κρύβεται σε μερικές σταγόνες βροχής που επιμένουν προσκολλημενες σε ένα φυτό στο παράθυρο σου... #φωτογραφισετο_2016#winterloading #autumnlover



298/366 Κάτω από το παιδικό δωμάτιο στο πατρικό μου έχει μια τριανταφυλλια. Ο πατέρας μου τις είχε φυτέψει τότε ειδικά για μας. Μια σε μένα, μια στην Σουλτάνα... Ούτε που θυμάμαι πια τι χρώμα είχε η δική μου γιατί θυμάμαι που παραπονεθηκα πως εγώ θέλω κίτρινη τριανταφυλλια. Την επόμενη μέρα, ή έτσι ένιωσα ακόμα και αν ήταν την επόμενη βδομάδα, ο πατέρας μου την κέντρισε με μια κίτρινη τριανταφυλλια... Με τα χρόνια, κυριάρχησε το χρώμα αυτό. Το κίτρινο. Και πολύ την αγαπάω. Για όλους αυτούς τους λόγους. Για αυτό πάντα ψάχνω τα μπουμπούκια της δικής μου αυτής τριανταφυλλιας οπότε κατεβαίνω στο πατρικό μου...#mykindofdaddy #ourkindoflove #ourkindofcrazy#πατρικό #τοδικομου #ΑυτεςΟιΚυριακες#daddyslittlegirl #φωτογραφισετο_2016



299/366 Τι να κάνω με αυτές τις δύο σκορπινες που κυριαρχούν στην ζωή μου και κοντεύουν να με τρελάνουν με το ταμπεραμέντο τους και τον ψυχεδελικό χαρακτήρα τους;; Γεννημένες μάνα και κόρη την ίδια μέρα, έχουν εμένα, πάντα και από πάντα, στην μέση να μην ξέρω τι να κάνω! Να τις χαίρομαι λοιπόν!! Αλλάζουν και οι δύο τους δεκαετία σήμερα - σημαντικά γενέθλια!! (Πόσο είπαμε ότι γίνεσαι σουλτάνα;;;;!!! 😜). Την μαμά δεν την πληγωνουμε είναι και ευαίσθητη τρομαριτσα μου!!!#φωτογραφισετο_2016 #ΤιΝαΤιςΚανω #ΠειτεΜου



300/366 Δεν έχω καλύτερο... (εκτός ίσως από τις αγκαλίτσες και τα φιλάκια!) #φωτογραφισετο_2016#sleepinginmyarms #toobigtofit #ornot


301/366 Καλέ γιορτάζει ο γιος μου και δεν θα τον τιμήσω με ένα βαρβάτο κομμάτι πορτοκαλοπιτας και το καλό μου το σερβίτσιο;; (προίκα της μαμάς!!) Εννοείται! #ΠοιαΔιαιτααα;;;#ΣυνταγήΣυντομαΣτοΜπλογκ #ΑκηςΠοιοςΑλλος#λατρεύω



302/366 Η χθεσινή ημέρα ήταν για χρόνο και ευχές με αγαπημένους φίλους και συγγενείς. Η σημερινή ήταν αφιερωμένη σε prive βόλτα μαμάς και γιου... Το καψαμε λέμε... #φωτογραφισετο_2016#thedayafter


303/366 Είναι μόλις τριών, και όμως είναι ήδη η τέταρτη παρέλαση που παρακολουθεί.... Και κάθε χρόνο είναι και πιο ενθουσιασμενος... #ΤονΑγαπω#φωτογραφισετο_2016 #εθνικησυνειδηση



304/366 Βασικά είναι απλό. Είμαι παιδί των Χριστουγεννων. Τελεία. Ξέρεις, ακούω ακόμα το καμπανάκι και τέτοια. Είμαι και λίγο, (πολύ), Αμερικανάκι. Και μην γελιόμαστε. Όπως βλέπεις οι κάλτσες μου έχουν μονοκερους, οπότε λες και ότι δεν θέλω να μεγαλώσω... Το να ετοιμάζω απόψε λοιπόν το στήσιμο του δέντρου, ώστε να το στολισουμε αύριο οικογενειακως, είναι για μένα κάτι απόλυτα, αλλά απόλυτα, φυσιολογικό!#ΝαιΜπορειςΝαΜεΠειςΚαιΤρελη#ΕγωΜεΛεωΡομαντικη #φωτογραφισετο_2016



305/366 Η μέρα προσταζε για ένα πολύ ξεχωριστό πρωινό. Γιατί; Μα επειδή στολιζουμε το δέντρο μας σήμερα! #Ωναι #xmasfreaks #xmasspirit #ishere#φωτογραφισετο_2016



306/366 Ένας ουρανός όλη η μέρα σήμερα...#φωτογραφισετο_2016#ΚαιΑνΑκομαΔενΠιστευειςΣταΘαυματαΤοτεΤιΠαραπανωΝαΣουΠω



Νοέμβρη, έλα και τρέλανε μας! 

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Οι δικές μου μανούλες... Συνοδοιπόροι μες την καταιγίδα... Λαχταρώντας το ουράνιο τόξο...

Κλείνοντας τον φετινό μήνα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης, θέλω να απευθυνθώ σε όλες τις αγαπημένες μου μανούλες αγγέλων. Αυτές που γνωρίζω προσωπικά, αυτές που γνωρίζω διαδικτυακά και αυτές που δεν γνωρίζω αλλά κάπου κάποια στιγμή ένα κείμενο μου τις άγγιξε, τις βοήθησε, τις έκανε να νιώσουν πως δεν είναι μόνες. 

Πολύ συχνά μου λέτε πόσο σας έχω βοηθήσει, μου στέλνετε υπέροχες ευχές με άφθονη αγάπη, μου εμπιστεύεστε τις αλήθειες σας, με έχετε στις προσευχές σας... Νομίζετε πως μόνο εγώ βοηθάω εσάς; Γελιέστε. Εσείς βοηθάτε πρώτα εμένα και μετά όλες μαζί βοηθάμε η μια την άλλη. 

Όταν  έχασα τα αγγελούδια μου δεν είχα κανέναν, τίποτα. Αν δεν είχα τον Παναγιώτη και την αδελφή μου, ειλικρινά θα είχα τρελαθεί. Δεν είναι ότι η οικογένεια δεν ήταν δίπλα μου, ή οι φίλοι. Δεν ήταν όμως με τον σωστό τρόπο. Μάλιστα έχασα πολλούς φίλους τότε. Πληγώθηκα πολύ και για αυτό. Η αδελφή μου κατάφερε να μας σταθεί επειδή αναζήτησε την βοήθεια ειδικού. Έπειτα ήρθε στην ζωή μου η πίστη, η Παναγία, η Θεία εξομολόγηση και γαλήνεψε η ψυχή μου. Τα κομμάτια μου όμως ενώθηκαν όταν κράτησα αγκαλιά το ουράνιο τόξο μου. Τότε ενώθηκα και έλαμψε το μέσα μου. Και μαζί με αυτό το παιδί ήρθε τόση Θεία Χάρη που με οδήγησε αργά και σταθερά στο να σας βρω και να είστε πλέον κομμάτι της καθημερινότητας μου. 

Μπορεί να μην θυμάμαι πάντα απευθείας την κάθε ιστορία, το κάθε αγγελούδι ξεχωριστά. Όμως κάθε βράδυ που μπαίνω σε αυτό το μαγικό μέσο, με κάθε κατάθεση ψυχής σας, παγώνω εκείνη την στιγμή τα πάντα και είμαι εκεί να σας ακούσω, να σας νιώσω, να κατανοήσω, να προσευχηθώ. Με κάθε σας απορία, αγανάκτηση, συναίσθημα σκέφτομαι με ανακούφιση: "Θεέ μου δεν είμαι μόνη... Δεν νιώθω μόνο εγώ έτσι"Μου δίνετε δύναμη, έμπνευση και κουράγιο να συνεχίζω να μιλάω γιατί δεν είναι εύκολο. Και σας ευχαριστώ για αυτό, μέσα από την καρδιά μου. 

Θέλω να ξέρετε πως είστε όλες μοναδικές. Το φορτίο που κουβαλάτε είναι τόσο βαρύ μα εσείς επιμένετε να πετάξετε. Ψηλά. Κάποιες το κάνατε ήδη. Κάποιες νιώθετε το βάρος ακόμα βαρύ και η θηλιά σφίγγει πιο πολύ. Σας νιώθω. Είστε ήδη νικήτριες. Να το ξέρετε αυτό. Δεν ξέρω γιατί κάποιες φορές το ουράνιο τόξο αργεί... Ξέρω όμως καλά πως όταν φανεί - και το λέω συνέχεια- θα σας τυφλώσει. Θα κολλήσει όλα τα σπασμένα σας. Δεν θα σας δώσει εξηγήσεις, ούτε θα σας κάνει να ξεχάσατε, ούτε θα κλείσει η πληγή. Μα πλέον δεν θα αιμορραγεί και θα νιώσετε τα αγγελούδια σας στην αγκαλιά του ουράνιου τόξου σας, θα τα δείτε σχεδόν στα μάτια του. Απλά να έχετε πίστη. 

Πίστη πως πάντα μετά την καταιγίδα ακολουθεί το ουράνιο τόξο. Και πως αυτό μπορεί να φανερωθεί με πολλούς τρόπους... 




Ευχαριστώ και πάλι, όλες αυτές τις μανούλες που φέτος τόλμησαν και μίλησαν δημόσια. Τις ευχαριστώ που εμπιστεύτηκαν σε αυτή εδώ την γωνιά το πιο σημαντικό κομμάτι της καρδιάς τους. Ευχαριστώ και την Κατερίνα που μίλησε ως αδελφή ενός αγγέλου μα και την Μάρθα που είχε την ανάγκη να μιλήσει για μας και ας μην είναι μια από εμάς. Ευχαριστώ και όλους εσάς που διαβάζατε, κοινοποιούσατε, σχολιάζατε με λόγια αγάπης και κατανόησης. 

Για μένα η ενημέρωση δεν σταματά εδώ. Τα κείμενα για τα αγγελούδια μου έρχονται αβίαστα όλο τον χρόνο, η καρδιά δεν σταματά να νιώθει τους υπόλοιπους μήνες. Θα ήθελα πολύ ωστόσο την συμμετοχή σας σε μια καινούργια αρχή.  Μια ομάδα σχετικά με την Νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης θα είναι ενεργή όλο τον χρόνο επίσης. Θα χαρώ να σας δω εκεί  όλους εσάς που δεν έχετε βιώσει την απώλεια, ώστε να έχετε ένα δίαυλο ανοιχτό- και μακάρι να είναι αχρείαστος- σε περίπτωση που έρθετε αντιμέτωποι με την ανακοίνωση μιας τέτοιας απώλειας από κάποιο γνωστό σας άτομο. 

Όσο για σας αγαπημένες μου μανούλες αγγέλων. Θα μοιραζόμαστε τις πιο σημαντικές μας σκέψεις, κρατώντας ζωντανή την μνήμη των μωρών μας στον δικό μας κύκλο αγάπης...  

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Κάποιες φορές ένα απλό "Λυπάμαι" είναι παραπάνω από αρκετό...

Ο Οκτώβρης είναι πάντα ένας δύσκολος και απαιτητικός μήνας συναισθηματικά για αυτή την μικρή μου διαδικτυακή γωνιά, αφού έχω καθιερώσει πλέον να τον αφιερώνω στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. Αυτό δεν είναι εύκολο. Στην τρίτη χρονιά που μιλάω πλέον για αυτό, νιώθω πως κάποιες φορές χρειάζεται κάτι περισσότερο από ενημέρωση. Χρειάζεται αφύπνιση. Και η αφύπνιση συνήθως προκαλείται όταν σοκάρεις. Και δεν μου αρέσει να σοκάρω, αρκετά σοκαριστικό είναι για εμάς που το ζήσαμε και το ζούμε καθημερινά. Η θλιβερή αλήθεια ωστόσο είναι πως ακόμα και αν σοκάρεις- αν αυτός που λαμβάνει το μήνυμα δεν είναι διατεθειμένος να αλλάξει γενικότερα την στάση ζωής του- στο επόμενο σοκαριστικό ποστ, θα έχει ξεχάσει εμένα και θα έχει πάει στο επόμενο και ούτω καθεξής χωρίς στην ουσία να έχει κρατήσει καν την ουσία όσων διάβασε. 

Υπάρχει όμως και αυτό το ποσοστό του κοινού που δεν θα κλείσει τα μάτια στο δεύτερο και τρίτο κείμενο. Που δεν θα στρέψει αλλού την προσοχή του όταν δει ακόμα ένα κείμενο για την νεογνική απώλεια. Υπάρχει αυτό το ποσοστό που θα εκτιμήσει βαθιά τις ευλογίες που είχε στην ζωή του, (και βαθιά σημαίνει σε βάθος χρόνου, αλλάζοντας την στάση του απέναντι στην καθημερινότητα και τις προκλήσεις της), και που θα γνωρίζει πλέον πολύ καλά, αν βρεθεί απέναντι σε μια τέτοια απώλεια, τι πρέπει να πει ώστε να δώσει λίγη γαλήνη στον γονέα που πενθεί. Μα το κυριότερο, ξέρει τι πρέπει να κάνει. 

Θα τα ξαναπώ λοιπόν ακόμα μια φορά με πολύ αγάπη για να έχω την ελπίδα πως θα τα διαβάσει έστω ένα ακόμα άτομο. Όταν κάποιο δικό μας πρόσωπο, βιώνει την απώλεια κύησης, (αποβολή στο πρώτο τρίμηνο ή και στις αρχές του δευτέρου), είτε την νεογνική απώλεια, (θάνατος είτε ενδομητριακά του βρέφους, είτε αφού γεννηθεί στο δεύτερο και τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης), λίγα και ουσιαστικά είναι τα πράγματα που οφείλουμε να κάνουμε: 

  • Αναγνώριση της απώλειας, δικαίωμα στο πένθος ακόμα και αν ήταν "απλά" μια αποβολή πρώτου τριμήνου. ( Δεν είναι "απλά" αποβολή, είναι ο θάνατος του μωρού της, η ενοχή πως δεν μπορεί να "διεκπεραιώσει" τα αυτονόητα, η ακύρωση όλων των ονείρων για το συγκεκριμένο μωρό.  Πολλές γυναίκες που αποβάλουν το πρώτο τρίμηνο, βιώνουν την αποβολή μέσα στο ίδιο τους το σπίτι- πολλές φορές κρατώντας στα ίδια τους τα χέρια το μόλις ελάχιστων γραμμαρίων μα επαρκώς σχηματισμένου εμβρύου τους. Ακόμα και αν δεν γίνει έτσι, δεν παύει να πονάει εξίσου μιας και η εγκυμοσύνη κατά κύριο λόγω θεωρείται το πιο αυτονόητο πράγμα στον κόσμο που μόνο χαρά μπορεί να προσφέρει.)  
  • Δίνουμε φωνή στην μητέρα που έχασε το μωρό της. Την ενημερώνουμε με ευαισθησία και διακριτικότητα πως θα είμαστε έτοιμοι να την ακούσουμε όποτε η ίδια θέλει να μιλήσει. (Εάν θέλει να μιλήσει την ρωτάμε πως νιώθει, πως ήταν το μωρό της, αν το είδε, την βεβαιώνουμε πως λυπόμαστε βαθιά και πολύ για ότι συνέβη, πως δεν μπορούμε καν να συλλάβουμε τον πόνο της μα πως θα της δώσουμε κάθε δικαίωμα να πάρει τον χρόνο της και να πενθήσει όπως ακριβώς η ίδια επιθυμεί.) 
  • Αναγνωρίζουμε τα στάδια του πένθους και κάνουμε υπομονή όσο αυτά εκδηλώνονται. (Άρνηση. Ενοχές. Θυμός. Ενοχές. Κατάθλιψη. Ενοχές. Και εν τέλει αποδοχή χωρίς οι ενοχές να την εγκαταλείψουν όμως δυστυχώς ποτέ.)
  • Η διαδικασία του πένθους έχει τόσο μοναδικό χαρακτήρα στον καθέναν όσο είναι το δαχτυλικό μας αποτύπωμα. Αυτό σημαίνει πως οφείλουμε να προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε λίγο περισσότερο την ενσυναίσθηση μας, βάζοντας τον εαυτό μας στην θέση του άλλου. Δεν υποβιβάζουμε το πένθος λόγω πιθανής προσωπικής φοβίας προς αυτό και σίγουρα δεν "επιβάλλουμε" τους τρόπους αντιμετώπισης του πένθους που εμείς θεωρούμε σωστούς εάν και εφόσον μας συνέβαινε αυτό. (Διότι η πικρή αλήθεια είναι πως δεν μας συνέβη και δεν έχουμε ιδέα πως θα νιώθαμε). 
  • Εάν το άτομο που βιώνει την απώλεια δεν είναι κοντινό μας ένα "Λυπάμαι πολύ- εάν και εφόσον χρειαστείς οτιδήποτε μην διστάσεις" είναι αρκετό. Εάν όμως είναι κοντινό, αφουγκραζόμαστε τα θέλω του και πράττουμε αναλόγως. Ρωτάμε ξεκάθαρα αν δυσκολευόμαστε. Είμαστε παρόντες. ΔΕΝ εξαφανιζόμαστε νομίζοντας πως όταν "συνέλθει¨ θα επιστρέψει, διότι πρώτον δεν θα "συνέλθει¨απλά θα μάθει να ζει με αυτό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και σίγουρα δεν θα επιστρέψει αν δεν ήσουν  εκεί στην μεγαλύτερη δυσκολία της ζωής του.  
  • Προσέχουμε ΠΟΛΥ τα λόγια μας. Οι λέξεις κόβουν σαν μαχαίρι ακόμα και όταν δεν αντιμετωπίζουμε κάτι τόσο φριχτό. Πόσο μάλλον όταν το ίδιο το μυαλό καθημερινά κόβει την καρδιά και την ψυχή χίλια κομμάτια προσπαθώντας να μαζέψει τα κομμάτια... 
  • Δεν λέμε για κανέναν λόγο, "Δεν πειράζει. Θα κάνετε άλλο." Πειράζει. Και μάλιστα πολύ. Σκεφτείτε ποιο από τα δικά σας παιδιά θα ήσασταν "διατεθειμένοι¨να αποχωριστείτε.  Δεν λέμε, "Καλύτερα έτσι, πιθανότατα η φύση ήξερε καλύτερα". Δεν είναι καλύτερα έτσι- για ποιο λόγο ακριβώς δεν ήταν το δικό μου παιδί αρκετά καλό για να γεννηθεί; Και δεν λέμε, " Κάτι ξέρει ο Θεός, υπάρχει πάντα κάποιος λόγος" γιατί η αλήθεια είναι πως εκείνη την στιγμή τον Θεό τον μισώ- δεν βρίσκω κανένα λόγο αρκετά καλό για αν μου στερήσει το παιδί μου. 
  • Δεν ρίχνουμε ευθύνες. Ούτε υπονοούμενα ευθύνης. (ναι γίνονται και αυτά). Μην ανησυχείτε, είναι οι ίδιοι από μόνοι τους βουτηγμένοι στις ενοχές των ευθυνών- που ναι μεν σίγουρα δεν βαραίνουν τους ίδιους- όμως οι ίδιοι πάντα έτσι θα νιώθουν. Δεν χρειάζονται εσάς να τους διαβεβαιώστε αυτό που θα έπρεπε να παλεύετε να τους πείσετε πως δεν ισχύει.  
  • Και εν τέλει, ΔΕΝ ξεχνάμε τον πατέρα. Πονάει και αυτός. Και δεν τον αφήνουν οι "κοινωνικές προσδοκίες" από αυτόν, (ως άντρα),  να εκδηλωθεί όπως θα έπρεπε ώστε η απώλεια του να έχει μια υγιή πορεία. Ένα απλό "Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σας, εάν και εφόσον χρειαστείς οτιδήποτε θα είμαι εδώ για σένα" είναι παραπάνω από αρκετό. 
Εάν ακόμα η αντιμετώπιση μιας τέτοιας απώλειας σας φαίνεται βουνό, τότε θα σας ζητήσω απλά να σιωπήσετε. Όχι όμως μην αναγνωρίζοντας την απώλεια. Ένα χτύπημα στην πλάτη ή ένα "Δεν ξέρω πραγματικά τι να πω", θα δείξουν πως ναι μεν αναγνωρίζετε τον πόνο τους μα δεν είστε σε θέση να το χειριστείτε. 

Θέλω σε αυτό το κείμενο να κάνω και μια ξεχωριστή αναφορά σε μια συγκεκριμένη μορφή απώλειας. Αυτή της διακοπής κύησης στο δεύτερο τρίμηνο λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας του εμβρύου. Και μιλάω εκ πικρής πείρας- εφόσον εγώ έφτασα μάλιστα στις αρχές του έβδομου μήνα-λόγω αμέλειας γιατρού- για να τερματίσω την πρώτη μου εγκυμοσύνη. Το να "επιλέγουν" μια μητέρα και ένας πατέρας να τερματίσουν την κύηση αφού οι γιατροί ενημερώσουν πως το έμβρυο πάσχει από μια σοβαρή ασθένεια που πιθανότατα θα είναι και απειλητική για την ζωή του, είναι η δυσκολότερη απόφαση που θα πάρουν στην ζωή τους. Αν με ρωτάτε δεν είναι καλά καλά απόφαση δική σου, αφού  πέφτει σύσσωμο όλο το ιατρικό προσωπικό πάνω σου, τρομοκρατώντας σε για το μέλλον του αγέννητου παιδιού σου- για το "αβάσταχτο" δικό σου μέλλον δίπλα σε αυτό,  και ενώ εσύ απλά ονειρευόσουν μέχρι εκείνη την στιγμή κούνιες και χαριτωμένα φορμάκια, ξαφνικά ακούς τις έννοιες "χρωμοσωματικές ανωμαλίες", "σπάνια σύνδρομα" "υψηλή θνησιμότητα" , "κακή ποιότητα ζωής" ενώ ταυτόχρονα σου δίνουν μόλις δυο μέρες περιθώριο να το αποφασίσεις και να μπεις στο μαιευτήριο ώστε να δώσεις τέρμα σε κάτι που δεν φανταζόσουν ποτέ πως θα σου ζητηθεί να τερματίσεις... 

Πως να περιγράψω τον εκφοβισμό των γιατρών, την άγνοια του γονέα, την επιρροή του ευρύτερου οικογενειακού περίγυρου; Τις περισσότερες φορές δεν σκέφτεσαι καν τι ακριβώς ετοιμάζεσαι να κάνεις, απλά πράττεις.  Προσωπικά, παρότι το μωρό μου γεννήθηκε στον έβδομο μήνα μόλις 376 γραμμάρια και θα κατέληγε μέσα μου με βεβαιότητα, (τουλάχιστον έτσι ισχυρίστηκαν οι γιατροί), είναι μια απόφαση μου που έχω μετανιώσει οικτρά. Είναι μια απόφαση μου για την οποία, εγώ δεν με συγχωρώ. Ακόμα ωστόσο και αν ο γονιός δεν αλλάξει γνώμη, το ότι "πήρε ο ίδιος την απόφαση" να τερματίσει την ζωή του παιδιού του- δεν αφαιρεί από τον πόνο του. Μάλλον προσθέτει. Υπάρχει μια "ανεπίσημη" αίσθηση πως εφόσον το επέλεξαν δεν πενθούν, δεν πονάνε, δεν έπεσαν κυριολεκτικά από τα σύννεφα. 

Επειδή λοιπόν αυτοί ειδικά οι γονείς,  σαμποτάρουν πρώτοι από όλους τον πόνο τους  εκλαμβάνοντας αυτή την "ανεπίσημη" αίσθηση που υπάρχει, δεν βιώνουν την απώλεια τους όπως θα έπρεπε αναγνωρίζοντας την,  με αποτέλεσμα η πληγή να αιμορραγεί πάντα γιατί δεν αντιμετωπίστηκε σωστά. Όποτε, κάντε μου την χάρη, αναγνωρίστε το εσείς για αυτούς. Ανοίξτε τους εσείς τα μάτια. Δεν έχει σημασία με ποιο τρόπο έχασαν το παιδί τους. Σημασία έχει ότι το έχασαν. Και με τον πιο δύσκολο τρόπο... 

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα έρθετε αντιμέτωποι με μια τέτοια αλήθεια, με μια τέτοια ανακοίνωση νεογνικής απώλειας ή απώλειας κύησης, δώστε λίγο χρόνο να σκεφτείτε πως θα νιώθατε εσείς στην θέση αυτού του ζευγαριού. Λίγο θέλει πιστέψτε με. Τρομοκρατηθήκατε και θέλετε να κλείσετε γρήγορα τα μάτια και τα αυτιά; Δώστε λίγο ακόμα χρόνο και σκεφτείτε. Εσείς τρομοκρατηθήκατε στην σκέψη, οι άνθρωποι που είναι απέναντι σας το βιώνουν. Αυτή την στιγμή. Και για πάντα. 


Κάποιες φορές ένα απλό "Λυπάμαι" είναι παραπάνω από αρκετό. 



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...