Σαν σήμερα, ήμουν ένα τραυματισμένο πλάσμα που περίτεχνα είχε καλύψει τις πληγές του, κυνηγώντας με πάθος ένα όνειρο. Έχοντας στο ιστορικό μου δύο εγκυμοσύνες σχεδόν τελειομηνες, μα κανένα μωρό στην αγκαλιά μου, και όντας έτοιμη να γεννήσω ξανά, όσο και να το έπαιζα ήρεμη- μέσα μου ήμουν θάλασσα φουρτουνιασμένη. Σαν σήμερα, ένιωθα πως είχα ζήσει περισσότερη ζωή από όση άντεχα...
Μέχρι που τον ακούμπησαν στο στήθος μου. Και από εκείνη την στιγμή, ανοιγοκλεισα τα μάτια μου και πέρασαν οχτώ χρόνια...
Οχτώ χρόνια που γέμισε η άδεια αγκαλιά μου.
Οχτώ χρόνια που γλυκαινεται κάθε μέρα η πληγωμένη καρδιά μου.
Οχτώ χρόνια που ανακάλυψα πως παράφορη ευτυχία και παράφορος πόνος μπορούν να συνυπάρχουν.
Οχτώ χρόνια που προσεύχομαι κάθε ώρα και λεπτό να του δώσει ο Θεός πολλά και καλά χρόνια.
Οχτώ χρόνια που μαθαίνω πως να αγαπάω κάθε μέρα και περισσότερο.
Οχτώ χρόνια που έχω βγει στην επιφάνεια για ανάσα, μετά από έναν παρατεταμένο πνιγμό.
Οχτώ χρόνια που χάνω κάθε μέρα και μια ανάσα, κάθε μέρα και ένα χτύπο καρδιάς. Είτε από αγωνία. Είτε από ευτυχία.
Οχτώ χρόνια που δεν χορταινω σβουριχτα φιλιά και αγκαλιές.
Οχτώ χρόνια που παλεύω να γίνω η καλύτερη δυνατή εκδοχή μου.
Οχτώ χρόνια που γεννήθηκα και εγώ ξανά.
Γιορτάζω και εγώ μαζί με το αγόρι μου. Έχω και εγώ γενέθλια. Αυτά της ψυχής. Γιατί είχα γονατίσει, μα κατάφερα να σηκωθώ. Γιατί είχα τρελαθεί από τον πόνο, μα δεν έχασα τα λογικά μου. Γιατί ένιωθα πως δεν είχα άλλο να δώσω, μα βρήκα την δύναμη. Γιατί ένιωθα πως είχα πεθάνει, μα αναστήθηκα.
Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία για μένα. Αυτό το παιδί, το μεγαλύτερο επίτευγμα μου. Το πιο σημαντικό.
Σαν σήμερα, οχτώ χρόνια πριν, γνώρισα το πιο όμορφο μωρό στον κόσμο. Και έτσι όπως έκλαψε για πρώτη φορά- με λίγο παράπονο και σχεδόν αθόρυβα- του χάιδεψα απαλά με τον δείκτη του χεριού μου, το κούτελο ανάμεσα από τα φρύδια. Αυτό. Και ηρέμησε. Μαζί του και εγώ.
Χρόνια πολλά λατρεία μου. Χρόνια ευλογημένα και τυχερά. Χρόνια γεμάτα υγεία και δημιουργία. Χρόνια γεμάτα γέλιο και αγάπη. Όλα τα άλλα είναι ασήμαντα.
Να το θυμάσαι πάντα αυτό.
