Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

#φωτογραφισετο_2017 #ΟΔικοςΜαςΣεπτέμβριος

Μια φωτογραφία την ημέρα, για 365 μέρες. Μια φωτογραφική πρόκληση που ξεκίνησε τρία χρόνια πριν η τρελή και γλυκύτατη Martha Blogging! 

Να ο δικός μας Σεπτέμβριος.




243/365 Όταν οι ομπρέλες κλείνουν... Πρώτη Σεπτεμβρίου ή 32η Αυγούστου όπως λέει και η γλυκιά μου Mamareggina; Καλό μήνα με χαμόγελο...#φωτογραφισετο_2017 #newmonth #newchances



244/365 Όταν σου έρχονται καλούδια από την πατρίδα... Και όχι ότι να'ναι... Καλούδια από τα χέρια του ξαδαδελφουλη σου... #αξίαανεκτιμητη #Κρήτη#αγαπημένη #family #ourkindoffamily#ourkindofcrazy #ourkindoflove#φωτογραφισετο_2017



245/365 Όταν το κυνήγι σαπουνοφουσκας είναι το πιο συναρπαστικό πράγμα στο κόσμο...#φωτογραφισετο_2017



246/365 Πίνω το αγαπημένο μου καφεδάκι, ζεστό όπως όλο το καλοκαίρι - ήμουν πάντα η τρελή της παραλίας, κοιτάζω τι μου λέει η κούπα, προσέχω το φόντο με το αγαπημένο μου ξύλινο γλυπτό και το τριαντάφυλλο από την βάφτιση του Δημήτρη Γεράσιμου και σκέφτομαι "Που ξέρεις; Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία" #φωτογραφισετο_2017#πίστη #ελπίδα




248/365 Πρέπει να κοιτάξεις καλά, μα αν το κάνεις, θα δεις εκεί στην γωνία να καθρεφτιζονται δυο πατουσακια που αναμενουν με αγωνία να ξεκινήσει ακόμα μια χρονιά το αγαπημένο του μάθημα μουσικής έκφρασης... #φωτογραφισετο_2017




250/365 Όταν κάποιος είναι στεναχωρημενος, παίρνεις μια χούφτα μπισκότα - ζεστά ακόμα από τον φούρνο - τα τυλίγεις με κορδελιτσα, γιατί μια ροζ κορδέλα είναι πάντα το σωστό ψυχολογικό boost, και πας για καφεδάκι.... #mykindofcrazy #cookies#treatforthesoul #giveandyoushallreceive#behaveasyouwanttobetreated#φωτογραφισετο_2017



251/365 "Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι" Οδ. Ελύτης#φωτογραφισετο_2017



254/365 " Πώς μ’ ένα αστέρι η νύχτα γίνεται πλωτή."
Τάκης Σινόπουλος #φωτογραφισετο_2017 #πιστη#ελπίδα



255/365 Στους δρομους της πόλης, συχνά οι μεγαλύτερες αλήθειες... (ένα graffiti που θέλω να μοιραστώ από πέρσι μα πάντα κάτι τύχαινε και δεν το είχα φωτογραφίσει ποτέ) #αναρωτησου#φωτογραφισετο_2017



256/365 Όταν το μαϊμούδι καλλιτεχνει solo... 😁😉 Δηλώνει πως έφτιαξε ένα κόκκορα! Εγώ δηλώνω πως έχω έναν αφαιρετικο καλλιτέχνη μέσα στο σπίτι μου! 😁 #φωτογραφισετο_2017#mylittlemonkeyboy




258/375 Η δική μου μικρή γωνιτσα... Το μόνο στο τωρινό σπιτικό μου που θυμίζει έντονα την Γιάννα των εφηβικών χρονών... #φωτογραφισετο_2017#re_organising #ΤαΠανταΟλαΕκει



259/365 "Future race car driver" στα κάγκελα... Από τα εννιά χρόνια που διοργανωνεται το συγκεκριμένο cart pick, το μαϊμούδι δεν έχει χάσει ούτε ένα από όταν γεννήθηκε - αυτό είναι 4 χρόνια στην σειρά... Από τον μαρσιπο στα κάγκελα πλέον φέτος, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε πως ναι. Αυτό το αγόρι αγαπάει πολύ την ταχύτητα...#φωτογραφισετο_2017 #9thpick #cart #races



260/365 Σπάνια ψωνίζω παρορμητικά - όταν όμως είδα αυτό το υπέροχο κόσμημα από την Ilianne - Jewelry Made of Love ήξερα πως έπρεπε να το αποκτήσω.. . Το τριαντάφυλλο στην γυάλα από τον#ΜικρόΠριγκηπα ήταν το θέμα της βάφτισης του δικού μας τριαντάφυλλου γιατί "Είναι ο χρόνος που ξοδέψες για το τριαντάφυλλο σου που το κάνει τόσο σημαντικό"... Και εμείς το ξέρουμε καλά. Και μάλιστα ήρθε στα χέρια σε μια περίοδο σχεδόν καρμικη... Ανυπομονώ να το φορέσω... (στο μεταξύ επισκεφτείτε την σελίδα της και θα μείνετε αφωνες..)#φωτογραφισετο_2017 #presentformama



261/365 Τα απογεύματα μας... Πατουσακια, παιχνίδια παντού, άπειρο χρώμα και πλήρης αυτοσυγκεντρωση σε ότι έχει βάλει στο μυαλό να καταφέρει... #φωτογραφισετο_2017 #ourkindoffamily




262/365 Ψυχεδελικός ο καιρός σήμερα... Ταλαντευοταν ανάμεσα σε ηλιοφάνεια, σε όμορφη συννεφιά με ήλιο και την απόλυτη μαυρίλα! Αφού δεν κατάφερα φυσικά να φωτογραφίσω το μπουρίνι που μας έπιασε ακριβώς την στιγμή που βγήκαμε έξω - με κάτι σταγόνες στο μέγεθος μπάλας πινγκ πονγκ- μένω σε αυτό το λίγο που μυρισαμε θάλασσα... Γιατί... #ΜιαΜεραΣτηνΘαλασσαΔενΕιναιποτεΧαμενη 💙 #φωτογραφισετο_2017 #autumnishere


263/365 Κάποιες μέρες απλώς τεμπελιαζουμε... Και είναι τέλειες... #φωτογραφισετο_2017



264/365 Όταν ρωτάς - δήθεν και καλά αδιάφορα- την αδελφή σου τι γλυκό θα έχει την Κυριακή στο τραπέζι που σε έχει καλεσμένη και όταν δήθεν και καλά λες πως θα μπορούσε να έχει σοκολατίνα - ποντικάκι, και λίγες ώρες μετά έχεις την σοκολατίνα - ποντικάκι στο σαλόνι σου... #φωτογραφισετο_2017#ΗΔικηΜουΑδελφη #ourkindoffamily #ourkindoflove#ourkindofcrazy #Σουλτάναpower


267/365 Δαχτυλα μπλεγμένα πάνω στην καρδιά, χέρια που αναζήτησαν το δικό μου και μπλέχτηκαν τρυφερά σε ένα τεράστιο "μου έλειψες". Δυο μέρες μόνο χωριστηκαμε- πρώτη φορά στα 4 χρόνια- στην προσπάθειά μας να αυξήσουμε τα δαχτυλάκια τα μπλεγμένα... Τρομαξαμε, απελπιστηκαμε μα στο τέλος και για την ώρα είμαστε ακόμα νικητές...#φωτογραφισετο_2017 #ΣπιτιΜουΣπιτακιΜου#Σπιτικό #πίστη #ελπίδα #πείσμα



268/365 Όταν την επόμενη μέρα, παρατηρείς στο σαλόνι ένα μικρό - μα τόσο μεγάλο - δώρο επιστροφής... Φτιαγμένο με αγάπη από μαιμουδοχερακια, αυτά τα μπλεγμένα χθεσινοβραδυνα πάνω από την καρδιά....#φωτογραφισετο_2017 #πιστη #ελπίδα #πείσμα#ΣυνδετήρεςΚαρδια




271/365 Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα ότι σήκωσα το μαϊμούδι μου αγκαλιά... Και δεν ήθελα να ξυπνήσω. Και ας κοιμάται εδώ διπλα μου, και ας ακούγεται υπερβολικό - μου έχει λείψει ήδη να τον σηκώνω αγκαλιά... Τόσο πολύ. #φωτογραφισετο_2017#myrainbowbabyinblackandwhite



Πρώτη φορά παραλείπω τόσες μέρες στο #φωτογραφισετο. Ο Σεπτέμβριος έκρυβε πολλές εκπλήξεις, ευχάριστες και δυσάρεστες.. Τώρα ευελπιστώ σε έναν πιο χαμογελαστό Οκτώβριο...

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

Παλεύοντας....

Να'μαι εδώ λοιπόν, να γράφω αυτές τις γραμμές κλινήρης. Και δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκομαι σε αυτή την θέση και η αλήθεια είναι πως πιθανότατα θα είναι και η πιο ανώδυνη. Τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω. 

Είναι όμως που οι προηγούμενες φορές δεν ήταν. Ήταν επώδυνες. Χάσαμε κομμάτι του εαυτού μας με αυτές. Και όσο και αν νομίζεις ότι έχεις αντιμετωπίσει κάτι- όσο και αν αυτό το κομμάτι αποτελεί πια μέρος του παρελθόντος σου- είναι τρομακτικό το πως μια στιγμή μπορεί να σε γυρίσει αυτούσια πίσω, σε εκείνες τις επώδυνες φορές, να σε γυρίσει εφτά χρόνια πίσω και να νιώθεις πως βρίσκεσαι ξανά στο μηδέν. 

Είναι και που γυρνώντας πίσω, ξαφνικά συνειδητοποιείς πως κανείς από τους δυο δεν έχει τελικά την ψυχική δύναμη που είχε. Παραδόξως έχουμε λιγότερη. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Είναι που ξέρεις πως τώρα πια κάθε αναποδιά, κάθε εμπόδιο δεν θα επηρεάσει  μόνο τους δυο που πήραν την απόφαση και το ρίσκο, μα ακόμα μια ψυχούλα- αθώα και αγνή. 

Και πάλι ελπίζεις. Παρά το ανύπαρκτο ψυχικό σθένος, παρά τις άτοπες κουβέντες που εξακολουθείς να ακούς έστω και μετά από όσα κουβαλάς ήδη στην πλάτη σου, πέρα από το γεγονός πως όλα κινδύνεψαν πριν καν αρχίσεις, εσύ ελπίζεις. 

Γιατί είπαμε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. 

Παλεύουμε λοιπόν για το φασολάκι μας και μόλις αρχίσαμε. Παλεύουμε για τα αυτονόητα για τους περισσότερους. Παλεύουμε και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε, γιατί αυτό ξέρουμε να κάνουμε. 

Όσο για μένα; Εγώ παλεύω και με τους δαίμονες μου, μα τους έχω εξημερώσει πιστεύω πια. Παλεύω ελπίζοντας πως θα αξίζει, όποιο και αν θα είναι το αποτέλεσμα. Παλεύω ελπίζοντας ακόμα μια φορά γη και ουρανός να έχουμε το ίδιο "σχέδιο". Παλεύω για τα λόγια που κρύβονται πίσω από αυτή την κάρτα. Λέξεις που διάλεξε προσεκτικά μια προς μια το μαιμουδάκι μου- πριν την ζωγραφίσει και μου την φέρει στο νοσοκομείο. Παλεύω για το όνειρο μας. 

Και παλεύω σκληρά γιατί δεν ξέρω αν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία. 


Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

Λένε πως εγώ έδωσα ζωή σε σένα. Μα δεν είναι αλήθεια...

Λένε πως εγώ έδωσα ζωή σε σένα. Μα δεν είναι αλήθεια.... 

 Εσύ έδωσες ζωή σε μένα.

Αυτό λέω από όταν σε αντίκρισα για πρώτη φορά και τέσσερα χρόνια μετά ξέρω πως είναι η μεγαλύτερη αλήθεια της ζωής μου. Γιατί μου έδωσες ζωή. Όχι μόνο επειδή γεννήθηκα ξανά μέσα από τις στάχτες μου... Αλλά και επειδή με κάνεις να θέλω να ζήσω για να μην χάσω στιγμή από την δική σου ζωή, με κάνεις να προσπαθώ σκληρά να γίνω καλύτερος άνθρωπος για να μην "χαλάσω" άθελα μου τον υπέροχο αυτό άνθρωπο που έχω ήδη μπροστά μου, επειδή μου θυμίζεις καθημερινά το πραγματικό νόημα της ζωής- ξέρεις αυτό που σχεδόν όλοι ξεχνάμε μεγαλώνοντας. 

Μου θυμίζεις πόσο φωτεινά είναι τα χρώματα και πως δεν χρειάζεται να ταιριάζουν όλα μεταξύ τους για να είναι το αποτέλεσμα όμορφο. 

Μου θυμίζεις πως όταν κάτι σε στεναχωρεί, το να κλάψεις γοερά είναι η πιο υγιής αντίδραση. 

Μου θυμίζεις πως όταν πέσεις δεν έχεις παρά να ξανασηκωθείς. 

Μου θυμίζεις πως μπορώ να διεκδικώ χωρίς έλεος αυτό που θέλω. 

Μου θυμίζεις πως αν δεν γνωρίζεις κάτι δεν έχεις παρά να ρωτήσεις για να μάθεις. 

Μου θυμίζεις πως η φαντασία μας όντως δεν έχει όρια και πως όλα είναι πιθανά. 

Μου θυμίζεις πόσο όμορφη είναι μια σαπουνόφουσκα, πόσο μαγευτικό ένα αστέρι αυτοκόλλητο που λάμπει στο σκοτάδι. 

Μου θυμίζεις πως το στριφογυρνάς ανελέητα γύρω από τον εαυτό σου με μόνο σκοπό να ζαλιστείς και να πέσεις κάτω μπορεί να είναι αφόρητα διασκεδαστικό. 

Μου θυμίζεις πως δεν χρειάζεται να ξέρεις χορό για να απολαύσεις το αγαπημένο σου τραγούδι χορεύοντας. 

Μου θυμίζεις πως όλοι ξεκινήσαμε από το μηδέν. Το πόσο μακρυά θα φτάσουμε είναι στο δικό μας χέρι. 

Μου θυμίζεις πως η νίκη έχει σημασία. Άλλα ταυτόχρονα, όχι και τόση. 

Μου θυμίζεις πως η επανάληψη μιας ρουτίνας μπορεί να είναι άκρως καθησυχαστική. 

Μου θυμίζεις πως τα λάθη όχι μόνο επιτρέπονται μα επιβάλλονται. Αλλιώς πως θα μάθεις; 

Μου θυμίζεις πως κάποιες φορές πρέπει απλά να χαλαρώνουμε να μην κάνουμε απολύτως τίποτα. 

Μου θυμίζεις την αξία που έχει η πιο σφιχτή αγκαλιά- χωρίς λόγο- κάθε μέρα ή και πολλές φορές την μέρα. 

Μου θυμίζεις πως αυτή η σφιχτή αγκαλιά μπορεί να κρύβει τόση "μανουλοδύναμη" αλλά και τόσο "μαιμουδοδύναμη" που να κάνει την διαφορά. Και την κάνει. 

Δεν θα άλλαζα ούτε ένα από τα γεγονότα που με οδήγησαν σε σένα, γιατί τότε δεν θα είχα εσένα. Ακριβώς έτσι όπως είσαι. Με μια λάμψη από αστέρια που θα σε ακολουθούν πάντα. Δεν θα άλλαζα ούτε ένα από τα γεγονότα γιατί τότε δεν θα είχες εσύ εμένα. Ακριβώς έτσι όπως είμαι. Με μια λάμψη από αστέρια να με ακολουθούν πάντα... 

Και όταν αρχίσεις και εσύ να ξεχνάς... τότε κόπιασε... Να στα θυμίσω όλα εγώ. 

Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

Όταν το νερό "περπατάει"! Ένα εντυπωσιακό πείραμα!

Το συγκεκριμένο πείραμα το είδα σε αυτό το εκπληκτικό blog, και το λάτρεψα εξαρχής. Είναι εντυπωσιακό, εύκολο και άκρως οικονομικό- ιδίως για μένα που πάντα υπάρχουν στο σπίτι χρώματα ζαχαροπλαστικής. (διότι όλα τα υπόλοιπα τα έχετε σίγουρα όλοι σας!!) 

Σε αυτό το πείραμα βλέπουμε το νερό να "περπατάει" από το κάθε δοχείο μέσω της χαρτοπετσέτας στο κενό δοχείο στην μέση- μέχρι το νερό να φτάσει σε όλα στο ίδιο ακριβώς ύψος. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο εντυπωσιακό είναι στα παιδικά ματάκια να βλέπουν το χρωματισμένο νερό να "σκαρφαλώνει" στο χαρτί μέχρι που αρχίζει να πέφτει σε σταγόνες στο άδειο δοχείο και εν τέλει να το γεμίζει...





Το μόνο που θα χρειαστείτε είναι μερικά βαζάκια ή και χαμηλά ποτήρια, λίγο ρολό κουζίνας τυλιγμένο κατά μήκος, νεράκι και χρώμα ζαχαροπλαστικής το οποίο φυσικά δεν επηρεάζει το αποτέλεσμα του πειράματος απλά το κάνει πολύ πιο εντυπωσιακό! 

Γεμίζουμε μέχρι πάνω τα βαζάκια με νερό, ρίχνουμε το χρώμα και προσθέτουμε το ρολό κουζίνας το οποίο κόβουμε τόσο ώστε να ακουμπάει από πάτο σε πάτο χωρίς να μένει πολύ χαρτί περισσευούμενο. 

Και περιμένουμε... 



Η αρχή γίνεται άμεσα, αφού το χρωματισμένο νερό σχεδόν αμέσως σκαρφαλώνει μέχρι το χείλος στο βαζάκι... (στο κόκκινο και στο κίτρινο δεν γίνεται αμέσως αντιληπτό το χρώμα, το χαρτί όμως είναι ήδη βρεγμένο). 



Όσο περνάει η ώρα, το νερό "περπατάει" όλο και περισσότερο μέχρι που έρχεται η στιγμή που πέφτουν οι πρώτες σταγόνες και τότε επικρατεί πανικός! 


Μόλις δε οι σταγόνες αρχίζουν να αναμειγνύονται και να αλλάζουν το χρώμα του νερού ανάμεσα στα δύο βαζάκια;;; Τι να πω, τα λόγια είναι περιττά! Όσες φορές και αν έχουμε κάνει μίξη χρωμάτων, (και έχουμε κάνει άπειρες!), όσο τον ενθουσίασε να το βλέπει κατ' αυτόν τον τρόπο, δεν τον έχει ενθουσιάσει ποτέ άλλοτε!


Το πείραμα αυτό θα διαρκέσει αρκετές ώρες- να είστε προετοιμασμένοι για αυτό. Προσωπικά το βρίσκω εξαιρετικό που καθυστερεί να έχει αποτέλεσμα διότι κρατάει σε ενθουσιώδη αγωνία το παιδάκι μας, (και εμάς μην σας πω!), ενώ μαθαίνει παράλληλα πως κάποια πράγματα χρειάζονται το χρόνο τους. Πως δεν σημαίνει ότι δεν θα έχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε αν αυτό δεν έρθει από την πολύ αρχή. Για να στάξουν οι πρώτες σταγόνες πέρασε σχεδόν μια ώρα. Για να ολοκληρωθεί το πείραμα περίπου τέσσερις ώρες. 

Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το κάνετε- είναι τόσο απλό, εντυπωσιακό και εκπαιδευτικό. (η αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων).  Και αφού με άφησε επιτέλους να βγάλω από μέσα το χαρτί κουζίνας εφόσον ήθελε να βεβαιωθεί πως δεν θα αλλάξει το αποτέλεσμα αν περάσουν πολλές ώρες- σκέφτηκα πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να πετάξω το χρωματισμένο νερό... 

Αύριο θα τοποθετήσουμε σε αυτό λευκά λουλούδια για να δούμε αν θα καταφέρουμε να τα ... χρωματίσουμε!  Ακόμα ένα εντυπωσιακό πείραμα!

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Τα πέντε αυτά "αποκλειστικά" χρόνια...

"Κάποιοι λένε πως τα παιδικά μας χρόνια είναι τα καλύτερα χρόνια. Εγώ λέω πως τα παιδικά μας χρόνια είναι αυτά που προσπαθούμε μια ζωή να ξεπεράσουμε". Αυτό είχα διαβάσει κάποτε ως έφηβη σε ένα βιβλίο και μου είχε φανεί απόλυτα ειλικρινές μέσα στην κυνική του αλήθεια.

Διαβάζοντας στην πορεία της ζωής μου αρκετή ψυχολογία, διαπίστωσα πως είναι και επιστημονικά τεκμηριωμένο. Και έτσι η εφηβική μου ορθή κρίση επιβεβαιώθηκε και ήξερα πλέον πολύ καλά πως ο ρόλος της μητρότητας θα είναι μακράν ο πιο απαιτητικός και προκλητικός της ζωής μου. 

Τα πάντα βέβαια στην ζωή είναι σχετικά- αν το καταλάβουμε όλοι αυτό εκτός του ότι θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι, ταυτόχρονα θα λειτουργούμε και με περισσότερη ενσυναίσθηση- συνεπώς,"στη ζωή  δεν επιτυγχάνονται συνθήκες εργαστηρίου, δηλαδή δεν υπάρχουν τέλειες  καταστάσεις, τέλειοι γονείς, τέλειες συμπεριφορές."όπως πολύ σωστά τίθεται σε αυτό το πολύ περιεκτικό άρθρο

Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε να προσπαθήσουμε. Σωστά; 

Σε μια λοιπόν οικογένεια που απαρτίζεται από ένα υγιές και ευτυχισμένο ζευγάρι, (θα μείνω σε αυτό το πρότυπο διότι αυτό βιώνω), δεν υπάρχουν μόνο αυτοί αλλά και όλοι όσοι συντέλεσαν στο να γίνουν τα δυο αυτά άτομα οι γονείς που θέλουν να είναι. Πρωταρχικά οι δικοί τους γονείς φυσικά αλλά  και η δική τους παιδική ηλικία και κυρίως τα λάθη που έγιναν στην διάρκεια αυτής, διότι αυτά είναι που είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπιστούν από τον γονέα όταν θα ανασυρθούν από το υποσυνείδητο επηρεάζοντας καθοριστικά την συμπεριφορά που θα επιλέξει απέναντι στο παιδί του. . 

Για να καταφέρεις βέβαια να μην επαναλάβεις τα λάθη που βίωσες και σε στιγμάτισαν, πρέπει να τα αναγνωρίζεις ως λάθη και να προσπαθείς σκληρά να τα αποφύγεις. Διότι δυστυχώς τα πρώιμα αυτά στάδια στην ζωή μας και οι αναμνήσεις μας από αυτά- έστω και υποσυνείδητα- είναι τόσο χαραγμένα μέσα μας που, τι να λέμε, αν ήταν εύκολο να τα διαχειριστούμε δεν θα υπήρχε όλος αυτός ο υπέροχος κλάδος της ψυχολογίας. Όπως άλλωστε πολύ σοφά έχει πει ο Φρόυντ " Ο άνθρωπος είναι το προϊόν των τραυμάτων της παιδικής του ηλικίας" και "Το παιδί είναι ο γονιός του ενήλικου", δηλαδή ο ενήλικος εαυτός μας είναι αποτέλεσμα του παιδιού που ήταν κάποτε. 

Μιλάω επίσης για μια οικογένεια που έχει επιλέξει οι κύριοι κηδεμόνες ή φροντιστές να είναι αποκλειστικά οι γονείς και με μια σταθερά που δεν μεταβάλλεται- την μητέρα- πράγμα πολύ βασικό στην υγιή διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού- σίγουρα μέχρι τα τρία έτη, ιδανικά μέχρι τα πέντε. (βασική ψυχολογία- ανατρέξτε σε κείμενα του Φρόυντ) 

Τα παιδιά χρειάζονται πρωταρχικά αγάπη, ( "Αν ένας άνθρωπος υπήρξε το αδιαμφισβήτητα αγαπημένο παιδί της μητέρας του, διατηρεί σε όλη του τη ζωή το αίσθημα θριάμβου, την πίστη στην επιτυχία, που συχνά οδηγεί πραγματικά στην επιτυχία." Φρόυντ), σταθερότητα και όρια τα οποία δημιουργούν συνθήκες γαλήνης και προστασίας, ("Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή όσο η πατρική προστασία." Φρόυντ) και τόσο ποιότητα όσο και ποσότητα. ("Ένα καινούργιο ηρεμιστικό που ανακάλυψαν οι σύγχρονοι γονείς, είναι η πολύ αναμασημένη άποψη, σε σχέση με τα μικρά μας, σημασία έχει η ποιότητα!Κάνουν λογαριασμούς χωρίς τον ξενοδόχο!Τα μικρά τους θέλουν και ποσότητα. Για να γίνουν ασφαλή συναισθηματικά, για να μαζέψουν ένα έδαφος γαλήνης στην ψυχή τους, ιδίως στα πέντε πρώτα χρόνια τους, στα δραματικά κρίσιμα πέντε χρόνια τους, θέλουν να νιώθουν πως η μαμά τους είναι πάντα εκεί ανά πάσα στιγμή" Μάρω Βαμβουνάκη) 

Δυστυχώς ζούμε σε μια κοινωνία που προάγει την εξαιρετικά πρώιμη ανεξαρτητοποίηση του παιδιού από τους γονείς του- τον θεμέλιο δηλαδή λίθο για έναν υγιή ενήλικα- ακόμα και χωρίς σοβαρό λόγο. (λόγου χάρη να μην υπάρχει πραγματικά άλλη επιλογή). Ζούμε επίσης σε μια κοινωνία που η γυναίκα αναλαμβάνοντας πολλαπλούς ρόλους δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει σε όλους με επιτυχία ή με πλήρη αφοσίωση- κάτι μάλιστα που το θεωρεί πρωτίστως η ίδια- και δυστυχώς έχει ξεχάσει ποιος από όλους τους ρόλους είναι ο πιο σημαντικός. (και με το δίκιο της). 

Όταν  εγώ κλήθηκα να ζήσω τον πιο σημαντικό ρόλο της δικής μου ζωής- αυτόν της μητέρας και το λέω αυτό χωρίς να αναιρώ την σημαντικότητα των άλλων, ούτε νιώθοντας ενοχές που αυτόν βιώνω ως πιο σημαντικό ρόλο- δεν ξεκίνησα έτσι. Κανείς δεν παίρνει εγχειρίδιο χρήσης μόλις γίνεται γονέας και σίγουρα όλοι αγαπάμε τα παιδιά μας και θέλουμε το καλύτερο. Όλες τις αποφάσεις μας για αυτά τις παίρνουμε με γνώμονα το καλό τους,  με τα προσωπικά μας βιώματα στην πλάτη αλλά και με τις πολύ προσωπικές συνθήκες της ζωής μας. (κοινωνικές, οικονομικές, εργασιακές, ψυχολογικές και συναισθηματικές). 

Για αυτό και όλα είναι σχετικά...

Κάπως έτσι αποφασίζει μια μητέρα αν θα θηλάσει ή όχι, αν θα κάνει συν-κοίμηση ή όχι, αν θα το μεγαλώσει αποκλειστικά ή ίδια με τον σύντροφο της ή αν θα μοιραστεί η ευθύνη και σε άλλους, αν θα του κάνει εμβόλια ή όχι, (αν και το θέμα εμβόλια είναι τεράστιο και δεν επηρεάζει αποκλειστικά τον γονέα που παίρνει την απόφαση),  αν θα το πάει παιδικό ή όχι. 

Κάπως έτσι αποφασίσαμε και εμείς πως δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος- σοβαρός τουλάχιστον- για να πάει φέτος το δικό μας το παιδί προνήπιο. Λαμβάνοντας όλους τους παράγοντες υπόψιν, συν φυσικά και την αντίδραση του ίδιου του παιδιού σε αυτούς τους παράγοντες , (πολύ θετική), πήραμε μια απόφαση που παραδόξως εξακολουθεί και σοκάρει πολλούς- εξου και αυτό το παραλήρημα απόψε. 

Δεν ξέρω από πότε άρχισε να θεωρείται το προνήπιο- ακόμα και ο παιδικός σταθμός- κρίσιμος παράγοντας στην θετική εξέλιξη ενός παιδιού και πότε άρχισε να θεωρείται αφύσικο το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο- όμως η δική μας η αλήθεια είναι η εξής: Από την στιγμή που δεν εργάζομαι και έχω ακόμα ψυχικά αποθέματα να δώσω στο παιδί δεν υπάρχει απολύτως καμία βιασύνη να το εισάγω σε έναν κόσμο στον οποίο θα είναι για τα επόμενα δεκατρία χρόνια της ζωής του. Τα "αποκλειστικά" μας χρόνια, τα εγωιστικά μας- αν θέλετε- χρόνια, είναι μόλις αυτά. Πέντε χρόνια αποκλειστικά μαζί μας πριν ανοίξει τα φτερά του, (και θα τα ανοίξει να είστε βέβαιοι), ανεξαρτητοποιηθεί και γνωρίσει πλέον το κόσμο μέσα από ένα άλλο συναρπαστικό πρίσμα. 

Αυτά τα πέντε χρόνια όμως που θα έχει χορτάσει σπιτική θαλπωρή- ναι και βαρεμάρα γιατί όχι, τον ωθεί να είναι πιο δημιουργικός- σταθερότητα και άφθονη αγάπη, αυτά τα πέντε χρόνια που θα έχει ζήσει μαζί μας κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή μας- θα είναι φυλαχτό στην παιδική του ψυχή, ξέρετε αυτή που θα προσπαθεί μια ζωή να ξεπεράσει! 


photo credits Andreas Bousas


Δεν θα αναφερθώ στο τι κάνω εγώ με το παιδί στο σπίτι από δημιουργικής άποψης ή για να καλλιεργήσω την κοινωνικότητα του ή όλα αυτά που έμαθα να κάνω για το καλό του- δεν έχει αυτό το σκοπό αυτό το κείμενο. Ξέρω πολύ καλά τι κάνω και αυτό μου φτάνει. Ξέρω πολύ καλά πως τα παιδιά είναι προσαρμοστικά. Ξέρω πως η κάθε επιλογή έχει τα υπέρ και τα κατά της. Αυτό όμως που πιστεύω- που πιστεύουμε- είναι πως η δική μας προσωπική επιλογή, με τα δικά μας προσωπικά κριτήρια και με γνώμονα το δικό μας παιδί με τα δικά του μοναδικά βιώματα, είναι η καλύτερη επιλογή και αυτή που θα έχει τα περισσότερα και σημαντικότερα- για μας πάντα- υπέρ. 

Διότι αυτό δεν θέλουμε όλοι; Το καλύτερο για τα παιδιά μας. Το καλύτερο όμως για τον καθένα είναι μοναδικά διαφορετικό. Και εκεί έγκειται και η μαγεία της ανθρώπινης φύσης. 

(Παρότι δεν είμαι φανατική οπαδός της ψυχολογίας- δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως πολλές φορές επιβεβαίωσε το ένστικτο μας και άλλες τόσες βέβαια συγκρούστηκε με αυτό αλλά και με τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις. Αυτή είναι όμως η μαγεία της γνώσης- μπορείς να ανοίξεις απλά το μυαλό σου και να προσαρμόσεις όσα μαθαίνεις στην δική σου πραγματικότητα ή και να προβληματιστείς και να αλλάξεις στάση. Θέλω να ευχαριστήσω την παιδική μου φίλη- ξέρεις εσύ- που με σύστησε στο έργο του Ματθαίου Γιωσαφάτ αλλά και της Φρανσουάζ Ντολτό, σας προτείνω και εγώ με την σειρά μου να τους διαβάσετε εάν δεν το έχετε κάνει ήδη). 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...