Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Μικρέ μου εξερευνητή....

Το μαιμουδάκι μου μεγαλώνει... 

Το ξέρω πως είναι μωρό ακόμη, όμως στην ουσία, έχει αρχίσει να γίνεται παιδάκι... Η "μωρουδίλα" έχει ξεθωριάσει....

Εξερευνά πλέον το κόσμο του εντατικά, με πάθος και αφοσίωση. Έχει πλέον άποψη και την δείχνει. Αρχίζει να ανεξαρτητοποιείται. Παίζει συνειδητά. Καταλαβαίνει πότε αστειεύεσαι, πότε θυμώνεις. Έχω την αίσθηση πως σιγά σιγά συνδέει το μαμά και μπαμπά με τα πρόσωπα μας. Κάνει ντροπές και τσαχπινιές. 

Μεταμορφώνεται.... 

Μεγαλώνει... 

Διαμορφώνεται...

Δεν λέω. Μου λείπουν οι πρώτοι μήνες. Δεν τους χόρτασα νιώθω. Μα πολύ φοβάμαι πως έτσι θα νιώθω για κάθε στάδιο της ζωής του..... Δεν τον προλαβαίνω και το ξέρω. Μόλις αρχίζω να τον μαθαίνω αυτός έχει ήδη αλλάξει. Και είμαι και προνομιούχα μαμά. Μαμά που δεν έχει αναγκαστεί να τον αποχωριστεί λεπτό. 

Μεγάλωσε αγόρι μου όμορφο.... Αυτή είναι η φυσική ροή της ζωής. Εξερεύνησε τα πάντα. Μύρισε τα, άγγιξε τα, ζήσε το κάθε λεπτό  με πάθος. Πάντα. 

Και κάπου λίγο πιο πίσω, διακριτικά, θα είναι η μαμά και ο μπαμπάς. Να σε καμαρώνουν και να "φυλάνε τα νώτα" σου. Και μέσα από αυτή την εξερεύνηση να θυμούνται και αυτοί το πραγματικό νόημα της ζωής. 




Αχ αυτό το μπικίνι....!

Έχω καιρό να γράψω για τη δίαιτα μου.... το ξέρω... μα βαριέμαι λίγο...

Νιώθω πως όλη μου τη ζωή κάνω δίαιτα και πάλι παχιά είμαι... Ωχ αμάν! 

Λαχταρώ να έρθει επιτέλους αυτή η μέρα που θα κάνω απλά συντήρηση... (ε;;; καλό;) 

Αφού χαράμισα 3 μήνες χάνοντας μόνο 3 κιλά πιστεύοντας πως μπορώ στα 33 μου, (ή 34; δεν είμαι σίγουρη- πάντα μπερδεύομαι!!), να τα καταφέρω χωρίς επαγγελματική βοήθεια - έριξα τα μούτρα μου, τηλεφώνησα στον αγαπημένο μου και πλέον της οικογενείας διατροφολόγο, και μετά από 2 μήνες είμαι άλλα 7 κιλά κάτω...!! 

Χαρούμενη; Ναι φυσικά, μα έχω τόσα κιλά ακόμη μπροστά μου και έχω διανύσει αυτό το δρόμο τόσες φορές που δεν τρελαίνομαι κιόλας!! 

Αυτός ο πατέρας μου όλα του τα γονίδια μου τα πάσαρε εκτός από αυτό που του επιτρέπει να τρώει τον αγλέορα και να μην παίρνει δράμι..... 

Κακούργα φύση.... Δεν λέω μου έχει δώσει πολλαπλά άλλα χαρίσματα (χιχι) χάθηκε όμως να μου δώσει και κορμάρα;;; 

Και πόση γυμναστική πρέπει να κάνω να για να σφίξει αυτή η "κοιλίτσα" (λέμε τώρα) που τόσα τράβηξε από ξεχειλώματα 4 χρόνια τώρα;;;; 

Όχι δεν το βάζω κάτω!! Θα πεινάσω, θα ξαναπεινάσω, θα ιδρώσω, θα ξαναιδρώσω, αλλά εγώ σε αυτό το μπικίνι θα ξαναμπώ.!! Χεχε... 

Και αν δεν δείχνω το ίδιο όπως στα 20 μου... τι να κάνουμε... άξιζε. Γιατί φιλοξένησα για μήνες ολόκληρους μέσα μου 3 ζωούλες...

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas





Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Μαιμουδάκι μου τα μπέρδεψες... δεν είσαι φώκια...!

Το μαιμουδάκι μας ξεκίνησε να μπουσουλάει! 

Το "σύρσιμο της φώκιας" βέβαια, όμως πάει "αέρας"! 

Αγκομαχά, γλύφει όλο το χαλί καθώς προχωράει, πολλές φορές παίρνει τόση φορά που γυρίζει το μισό του το σώμα σχεδόν κατακόρυφα, αλλάααααα... προχωράει! 

Είμαι τόσο περήφανη η κουκουβαδομανούλα.....

Φυσικά για να ξεκινήσει τα μπουσουλάει την έκανα την αμαρτία μου, το παραδέχομαι... 

Του έβαλα το τηλεκοντρόλ μας να φτάσει για το οποίο έχει μεγάλο έρωτα αφού δεν τον αφήνουμε ποτέ να το αγγίζει... 

Και όλο το πήγαινα πιο μακριά, όλο και πιο μακριά... 

Και αυτό όλο και αγκομαχούσε, όλο ξεφυσούσε, αλλά δεν το έβαζε κάτω....

Προχωρούσε... 

Τώρα "κυνηγάει" και άλλα πράγματα... 

Συγκεκριμένα βέβαια γιατί κουράζεται ακόμη πολύ.... 

Αυτό όμως που με ξετρελαίνει είναι όταν προσπαθεί να φτάσει ένα αντικείμενο στο διάδρομο... Και ενώ είναι απόλυτα συγκεντρωμένος....ενώ περνάει και από άλλα δωμάτια στο μεταξύ..... μόλις περνάει από το δωμάτιο του τα ξεχνάει ΟΛΑ.... και βουρ, αλλάζει πορεία για να μπει στον μικρό δικό του παράδεισο....

Και η δόλια μου καρδούλα για μια ακόμα φορά χάνει ένα χτύπο.... 

Καλή αρχή μαιμουδάκι. Ο κόσμος είναι ΟΛΟΣ δικός σου..... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas



Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

"Φρέσκια" παραλαβή από τον Θεό στην οικογένεια μας...

Από τότε που ενηλικιώθηκα δεν είχα ζήσει γέννα στο στενό μου οικογενειακό περιβάλλον. 

Η αδελφή μου δεν έχει κάνει ακόμη παιδιά και τα πρώτα μου ξαδέλφια που έχουν κάνει οικογένεια ζουν μακρυά μας. (αυτά παθαίνεις όταν οι γονείς σου κατάγονται από Κρήτη και Μάνη, συναντιούνται και ερωτεύονται Αθήνα, μεταναστεύουν Νότιο Αφρική και καταλήγουν Πάτρα!) 

Οπότε η σημερινή ημέρα που γέννησε η αδελφή του άντρα μου είναι πολύ σημαντική για μένα. Όχι μόνο επειδή είμαι φρέσκια μανούλα και επειδή είναι ζεστή ακόμα για μένα η εμπειρία αλλά και επειδή έχω τη τύχη την οικογένεια του Παναγιώτη να την νιώθω δική μου οικογένεια. Μπορεί να μην είναι ακριβώς το ίδιο όπως να γεννούσε η δική μου αδελφή- μου αρέσει να είμαι ειλικρινής- όμως είναι πολύ πολύ σημαντικό. 

Σήμερα λοιπόν συγκινήθηκα και χάρηκα βαθιά. 

Είδα στα μάτια των πεθερικών της κουνιάδας μου, που γίνονται για πρώτη φορά παππούς και γιαγιά, τη λαχτάρα και την αγωνία πριν γεννήσουν και την απόλυτη ανακούφιση και ευτυχία όταν τους ανακοίνωσαν πως πήγαν όλα καλά και έχουν ένα υγιέστατο αγοράκι. 

Είδα στα μάτια της "ψημένης" πεθεράς μου- για την οποία είναι το πέμπτο εγγόνι- τα ίδια ακριβώς συναισθήματα και μια ακόμη παραπάνω αγωνία που μόνο μια μάνα για τη κόρη της που γεννάει μπορεί να καταλάβει. 

Είδα τα μάτια όλων βουρκωμένα. Ένιωσα μια αύρα απίστευτη που μόνο η έλευση μιας νέας ζωής μπορεί να προκαλέσει. 

Και ένιωσα απίστευτη ευγνωμοσύνη. 

Επειδή από τα 430.000 παιδιά που γεννιούνται την ημέρα, το ένα είναι δικό μας. 

Επειδή έχω τη τύχη να "μπω" σε μια οικογένεια που είναι απίστευτα δεμένη, όπως και η δική μου. 

Επειδή απλά χάρηκα από τα βάθη της καρδιάς μου. 

Να μας ζήσει λοιπόν το αγγελουδάκι μας. Να είναι πάντα γερό, ευλογημένο και καλότυχο. 

Μόνο αυτά χρειάζεται.  Όλα τα άλλα τα έχει. 

Τυχερό αγόρι μου εσύ! 





Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Υπνωτικό μου...μου λείπειεις!!!!

Λοιπόν... να τι έχω πάθει η δόλια η μάνα.... 

Κάθε μεσημέρι συνηθίζουμε να κοιμόμαστε αγκαλίτσα με το βρωμερό μου μαιμουδάκι... 

Το ξεκίνησα επειδή τον ηρεμούσε, το συνέχισα επειδή- ας μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου- μου άρεσε. 

Ήταν η δική μας στιγμή.... 

Το μικρούλι μου όμως όλο κολλάει πάνω μου και θέλει όλη την ώρα αγκαλίτσα... 


Χρόνια τώρα όμως πάσχω από ασβεστοποιό τενοντίτιδα. Και αυτή μου η γλυκιά συνήθεια δεν βοηθάει... 

Παθαίνω κρίσεις πόνου και δυσκαμψίας με αποτέλεσμα να δυσκολεύομαι γενικά με το μικράκι μου... 

Οπότε, έχω ξεκινήσει τη προσπάθεια να μάθει να κοιμάται μόνος του. Τον κοιμίζω στην αγκαλιά μου και έπειτα τον αφήνω στη κούνια του... 

Τα πάμε αρκετά καλά αφού από το μισάωρο που ξυπνούσε αναζητώντας πάλι την αγκαλιά μου, έχουμε φτάσει στη μια ώρα και 10 λεπτάκια... (στην αγκαλιά κοιμάται και 3ωρο άμα λάχει!!!) 

Το πρόβλημα μου είναι το εξής. 

Δεν μπορώ να κοιμηθώ εγώ.... 

Μου λείπει η θερμοφορίτσα μου, τα βρωμερά μου πατουσάκια, το υπνωτικό μου.... 

Τι να κάνωωωωω;;;; 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas


Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Αχ βρε γιαγιούλα πόσα ξέρεις...

Η δική μου ξεχωριστή στιγμή αυτή την Κυριακή είχε να κάνει με τη γιαγιούλα μου...

Είχα ξαπλώσει να κοιμηθώ αγκαλιά με το μικράκι μου στον καναπέ... Ως μανούλα είχα φυσικά σκεπάσει το μωρό μου με τη κουβερτούλα του, εγώ όμως ήμουν ξεσκέπαστη. 

Ερχόμενη η γιαγιά μου για να ξαπλώσει δίπλα, με βλέπει και παρότι είναι τόσο αδύναμη πλέον που ούτε να μιλήσει δεν μπορεί, είπε με όση δύναμη είχε: "Μπία, έλα να σκεπάσεις το παιδί, (εμένα), έχει πέσει ξέσκεπη θα κρυώσει".... 

Και ανατρίχιασα. Ξαφνιάστηκα. Συγκινήθηκα. 

Και μετά κατάλαβα... Κατάλαβα πως από τη στιγμή που θα γίνεις μητέρα, είσαι για πάντα αυτό. Μητέρα. Πάνω και πέρα από όλα τα άλλα. Μητέρα για τα παιδιά σου μα και μητέρα προς όλους τους άλλους....Γιατί είναι ένα ρόλος ιερός που δεν  αποβάλλεται μα καλλιεργείται και στο τέλος παίρνει διαστάσει μυθικές... 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς

Το πρώτο μας Πάσχα με το μαιμουδάκι...

Περάσαμε και το πρώτο μας  Πάσχα με το μαιμουδάκι.... 

Το πρώτο μας Πάσχα ως τριμελής οικογένεια.... 

Μπορεί να μην μας άφησε να κάνουμε Ανάσταση μιας και έκλαιγε ασταμάτητα στην εκκλησία και αναγκαστήκαμε να φύγουμε... 

Μπορεί γενικά να ήταν λίγο γκρινιάρης μιας και βγήκε από τη σειρά του αυτές τις μέρες και λατρεύει τη σειρά του...

Μπορεί να μην ανάψαμε τη λαμπάδα του- τουλάχιστον όχι στην εκκλησία- και η νονά του να είναι να σκάσει... 

Μπορεί ο καιρός να μας τα χάλασε...

Όμως δεν έχει σημασία. Διότι ήμασταν μαζί, ήμασταν υγιής, ευτυχισμένοι και με τα αγαπημένα μας πρόσωπα παρέα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; 

Κυριακή του Πάσχα και Επιτάφιο κάναμε στο χωριό της μητέρας μου. 

Το χωριό της μητέρας μου μπορεί να είναι μικρό και σε πεδιάδα, είναι όμως ένα χωριό πανέμορφο με κατοίκους ξεχωριστούς που το αγαπάνε πολύ και το πονάνε. Κατοίκους που έχουν καταφέρει να περάσουν αυτή την αγάπη και την ιστορία του και στα παιδιά και εγγόνια τους. Κατοίκους που γνωρίζονται μεταξύ τους και αν ειδωθούν θα χαιρετηθούν με ένα τεράστιο χαμόγελο. (ή με ένα ντροπαλό- ανάλογα τον χαρακτήρα- μια φορά θα χαμογελάσουν) 

Από όταν αρραβωνιαστήκαμε  εκεί κάνουμε Πάσχα και του αρέσει και του Παναγιώτη πολύ. Φέτος λοιπόν θέλαμε να δημιουργήσουμε τις ίδιες αναμνήσεις και για το νινάκι μας. 

Και παρότι ο μικρός είχε την γκρινίτσα του, είχαμε οργανωθεί και τα κάναμε όλα....

Κάτσαμε δίπλα στην φωτιά που ψηνόταν αργά και βασανιστικά το κοκορέτσι και αρχίσαμε τις κουβεντούλες μας... 



Ο Δημήτρης-Γεράσιμος καθισμένος στο καρεκλάκι του κοιτούσε μια εμάς, μια τη σούβλα που γύριζε γύρω- γύρω.... Η σούβλα τον εκστασίασε... Ήπιαμε τις μπυρίτσες μας.... ο μικρός έφαγε τη φρουτόκρεμα του.... Αρχίσαμε να τσιμπάμε το κοκορέτσι... Το μαιμουδάκι μας κοιτούσε υπομονετικά... Η μαμά έβγαζε φωτογραφίες... (όπως πάντα) 

Τη παλιά στάνη για "τα ζωντανά"...





Τη φωλιά με τα αυγά που εγκατέλειψε η κλώσα....




Τον λατρεμένο ξυλόφουρνο της γιαγιάς... (μέσα- έξω) 






Τους λατρεμένους περιστερώνες του παππού.... 





Τον τεράστιο πλάτανο... Αυτόν που τόση δροσιά μας έχει χαρίσει στα καλοκαιρινά οικογενειακά μας τραπέζια... Αυτόν που όλοι κάποια στιγμή είχαμε κοιμηθεί στη σκιά του, είχαμε χαλαρώσει, αναπολήσει, ονειρευτεί.... 






Ο Παναγιώτης  μαζί με τον πατέρα μου βρήκαν μια παλιά παιδική κούνια που είχε φτιάξει ο παππούς μου για τα πρώτα μου ξαδέλφια όταν γεννήθηκαν και άρχισαν να κάνουν σχέδια για να την φρεσκάρουν για τον μικρό...

Εγώ χάζεψα τον "ορφανό" από λουλούδια κήπο και χάρηκα γιατί ήξερα πως "θυσιάστηκαν" για να στρωθεί με πέταλα ο δρόμος που θα περνούσε ο πιο όμορφος Επιτάφιος... 

Ετοιμάσαμε τον Δημητράκη για βόλτα στο χωριό.... 



Αμέεε!! Με το πρώτο του ποδηλατάκι δώρο από τη γιαγιά την Ελένη... Και ξεκινήσαμε... Και γεμίσαμε εικόνες. αρώματα και συναισθήματα... Το μαιμουδάκι δεν χόρταινε να κοιτάζει...




Σταματήσαμε στου γείτονα του Αντρέα. Είπαμε δυο κουβέντες, γελάσαμε, λιχουδέψαμε την ψητούρα τους, άνοιξε η καρδιά μας με τα έγκάρδια χαμόγελα και τα καλά τα λόγια. 

Όταν γυρίσαμε το τραπέζι ήταν ήδη έτοιμο. Μέσα στο σπίτι αφού ο καιρός όπως είπαμε μας τα χάλασε. Αυτό όμως δεν επηρέασε τη καλή διάθεση και φυσικά τις απίθανες γεύσεις... 





Φάγαμε, (και εμείς και ο Δημητράκης που ήταν η ώρα του μεσημεριανού!) ήπιαμε, γελάσαμε, ειρωνευτήκαμε, τσακωθήκαμε, ξαναγελάσαμε... Ο μικρός μας παρακολουθούσε ενώ μασουλούσε τα παιχνίδια του... 

Μετά ξεκουραστήκαμε, κοιμηθήκαμε, και συνεχίσαμε από εκεί που το αφήσαμε με απογευματινό καφεδάκι και γλυκό... 

Το μαιμουδάκι να παίζει στο χαλί και να θέλει να εξερευνήσει τα πάντα... Μόλις καταλάβαμε ότι άρχισε να κουράζεται και να θέλει το μπανάκι του και το βραδινό του γαλατάκι, αποχωρήσαμε- κουρασμένοι και εμείς αλλά ευδιάθετοι- και ευχηθήκαμε και του χρόνου με υγεία! 

Το ίδιο εύχομαστε και σε σας- τους καινούργιους μας φίλους. 

Χρόνια Πολλά, Χριστός Ανέστη! Και του χρόνου με υγεία και πολλά πολλά ακόμα νινάκια στη παρέα μας... Άντε, τσουγκρίστε τα και μετά ξέρετε ε;;; Αλατάκι, πιπεράκι και μαμ... Είναι και χωριάτικα από κότες αλανιάρες, μην πάνε χαμένα...

Το ημερολόγιο μιας μαμάς



Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

Μύρισε το σπίτι....

Μαιμουδάκι μου.... 

Τα καταφέραμε... Παρέα φτιάξαμε τις πρώτες σου πασχαλινές αναμνήσεις...

Και ήσουν τόσο συνεργάσιμος τερατάκι μου... 

Χαμογελαστός και χαρούμενος καθόσουν μαζί μου στη κουζίνα και ετοιμάσαμε τα τσουρέκια μας, τα κουλούρια και τα κόκκινα αυγουλάκια μας... 





Παρέα ετοιμάσαμε το δωράκι της νονάς και τα κεράσματα για τις γιαγιάδες και τις θείες....





Και του χρόνου αγοράκι μου όμορφο.... Και του χρόνου να μου γεμίσεις με αλεύρια το πάτωμα καθώς θα παλεύουμε παρέα και πάλι να φουσκώσει το ζυμάρι..... 

Και του χρόνου και με ένα ακόμα νινάκι στην κοιλίτσα.... 



Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Η δική μας η νονά...

Η νονά του μικρού είναι η αδελφή μου.... 

Είχαμε πει πως εφόσον έκανα αγόρι θα μου το βάφτιζε. 

Ο μικρός όμως δεν είναι ο πρώτος μας γιος. Προηγήθηκε το άλλο μας μωρό, το αστεράκι μας που δεν τα κατάφερε... 

Πριν τον χάσουμε τον αεροβαφτίσαμε. Νομίζω όμως πως η Φωφώ πάντα ένιωθε νονά του όπως και να έγινε.... 

Και το έχει αποδείξει... 

Πάντα περνάει να ανάψει το καντηλάκι ή να αφήσει ένα λουλούδι ή ένα παιχνίδι... 

Και ας έχουν περάσει τρία χρόνια...

Και κάθε Πάσχα του φτιάχνει μια μικρή και όμορφη λαμπάδα που μου την δίνει και την καίω με το Άγιο Φως.... 

Όπως και φέτος... 

Φέτος όμως με συγκίνησε περισσότερο διότι νόμιζα πως θα το ξεχνούσε... είχε πλέον τον Δημήτρη, να τρέξει να του βρει ρούχα και τη καλύτερη λαμπάδα....όπως ακριβώς την έιχε φανταστεί...

Όμως όχι....Τα έκανε όλα... Και για τον Δημήτριο- Γεράσιμο, αλλά και για τον Δημήτρη που πήρε κοντά του ο Θεούλης... 

Και ενώ ήθελα να γράψω για τα πρώτα δώρα και τη πρώτη λαμπάδα του μικρού, δεν μπορούσα παρά να ευχαριστήσω τον Θεό που μου έστειλε μια τέτοια αδελφή...

Σε ευχαριστούμε νονά.... ΓΙΑ ΟΛΑ....

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas





Σε ευχαριστώ γιαγιούλα μου...

Σήμερα και ενώ το σπίτι μύριζε έντονα αμμωνία από τα πασχαλινά κουλουράκια που έψηνα, με πλημμύρισαν οι αναμνήσεις... 

Δεν ξέρω για σας, όμως εμένα οι μυρωδιές είναι ικανές να μου θυμίσουν μέχρι και πράγματα που- νόμιζα πως- είχα ξεχάσει....

Μου έφεραν στο μυαλό τις μέρες του Πάσχα που περνούσα στο χωρίο με την υπέροχη γιαγιούλα μου.....

Ώς παιδί μεταναστών μεγάλωσα μέχρι τα πέντε μου χρόνια  στην Αφρική. Την γιαγιούλα μου λοιπόν δεν την γνώριζα ΚΑΘΟΛΟΥ. Και φυσικά ούτε αυτή εμένα... Με είχε λαχταρήσει όσο τίποτε...Όταν λοιπόν επιστρέψαμε στα πάτρια εδάφη και συναντηθήκαμε επιτέλους, ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος.... 

Βρέθηκα λοιπόν στην αγκαλιά της μητέρας της μητέρας μου, μιας γυναίκας ναι  μεν πολύ νέας με εικόνα όμως αλλά και συμπεριφορά άκρως παραδοσιακή. Φουστάνι εμπριμέ μέχρι τα γόνατα, ποδιά στη μέση στην οποία πάντα σκούπιζε τα δουλεμένα χέρια της, μαντήλι στα μαλλιά που έκρυβε τον κάτασπρο- προσεχτικά χτενισμένο κότσο της- μιας και η γιαγιά μου παρότι άσπρισε πολύ πολύ νέα αρνήθηκε να βάψει τα μαλλιά της έστω και μια φορά στη ζωή της- και φυσικά αυτά τα γαριασμένα χέρια πάντα έτοιμα να με χαϊδέψουν, να με κανακέψουν, να με πάρουν μια μεγάλη- μεγάλη αγκαλιά.

Το Πάσχα λοιπόν, πήγαινα σχεδόν πάντα για 2 βδομάδες στην γιαγιά μου. Και αυτές οι δυο βδομάδες είναι από τις ομορφότερες αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας....

Όσο και να με "μάλωνε" η γιαγιά και να μου έλεγε να κοιμηθώ παραπάνω το πρωί, εγώ με το που την άκουγα να φοράει τις παντόφλες της για να πάει να νυφτεί, πεταγόμουν κρυφά, ντυνόμουν και μόλις πήγαινε στο φούρνο να ζυμώσει- πριν καλά καλά φανεί ο ήλιος- τσουπ! Ήμουν ήδη στο πλευρό της. 

Θυμάμαι να μου καψαλίζει μια φέτα ζυμωτό ψωμί στη μαντεμένια σόμπα, να την περιχύνει με μέλι και να μου τη δίνει για πρωινό μαζί με μια κούπα ολόφρεσκο κατσικίσιο γάλα. 

Θυμάμαι να ζυμώνουμε μαζί τα πασχαλινά κουλουράκια και να μου δείχνει σαν να ήμουν ήδη μεγαλοκοπέλα πώς να τα κάνω σωστά. 

Θυμάμαι πάντα να "καίω" τα μάτια μου με τις αναθυμιάσεις της αμμωνίας από τη λαχτάρα μου να δω και να μυρίσω τα κουλούρια ενώ ψήνονταν.

Θυμάμαι να γεμίζει ένα τεράστιο ψάθινο καλάθι για να μοιράσει στα παιδιά της που "κουράζονται πολύ και δεν έχουν χρόνο για τέτοια". 

Θυμάμαι να ζυμώνει με ευλάβεια και κατάνυξη το πρόσφορο, να μου δίνει οδηγίες, να μου μιλάει για τον  Χριστό και την Παναγίτσα. 

Θυμάμαι να ετοιμάζει το ξυλόφουρνο για να το ψήσει. Να μου φωνάζει να μην μπλέκω με τις κλιματόβεργες και χτυπήσω. Θυμάμαι να σταυρώνει το ευλογημένο ψωμί πριν το βάλει για ψήσιμο.

Θυμάμαι να πηγαίνουμε ΚΑΘΕ μέρα εκκλησία και να μου λέει όμορφα και διακριτικά κάθε πότε να σηκώνομαι και κάθε πότε μπορώ να κάθομαι. Θυμάμαι να μην καταλαβαίνω και πολλά αλλά να νιώθω βαθιά συναισθήματα- ανεξήγητα. 

Θυμάμαι να ασβεστώνει όλα τα πεζούλια και τους κορμούς των δέντρων στην αυλή της. 

Θυμάμαι να πλένει στην εξωτερική βρύση τα εντόσθια του αρνιού. Να πλέκει τα έντερα σε μια υπέροχη, παχιά πλεξίδα, που ακόμα και σήμερα ΛΑΤΡΕΥΩ. (κομμένα μες τη μαγειρίτσα χάνουν τη γεύση τους- πιστέψτε με..)

Θυμάμαι το υπέροχο άρωμα της πασχαλιάς που πλαισίωνε τη βρύση... Θυμάμαι το βουητό από τις μέλισσες... 

Θυμάμαι να μαζεύουμε μόνες μας τα αυγά από τις κότες. Θυμάμαι να μου τονίζει ΚΑΘΕ φορά να μην ενοχλήσω καθόλου τη κλώσα. Θυμάμαι να έχει στο μικρο μου μυαλουδάκι σχεδόν μυθικές διαστάσεις η κλώσα! Θυμάμαι να με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο και από τα λιοντάρια της Μαύρης Ηπείρου...

Θυμάμαι να βιάζεται να πάμε εκκλησία μόλις χτυπούσε η καμπάνα.  Θυμάμαι την υπέροχη φωνή του παππού μου να ψέλνει. Θυμάμαι να φιλάει το χέρι του παππού μου μόλις της έδινε το Άγιο Φως την Ανάσταση. Θυμάμαι να συγκινούμαι και να κάνω το ίδιο. (Το ίδιο κάνω πλέον  με τον άντρα μου)

Θυμάμαι το μεγάλο τραπέζι που στρώναμε την Κυριακή του Πάσχα με όλα τα καλούδια πάνω. Θυμάμαι τις φωνές, τα γέλια, τα πειράγματα, μέχρι και τους τσακωμούς... Θυμάμαι τη γιαγιά να μην κάθεται σχεδόν καθόλου, να τρέχει να μην μας λείψει τίποτα... Θυμάμαι τον παππού μου να θέλει πάντα λίγο ακόμη πιπέρι.... 

Ναι. Όλα αυτά τα θυμήθηκα από την αμμωνία....Που ακόμα και τώρα ξεχνιέμαι και πάντα μου "καίει" τα μάτια μόλις ανοίγω το φούρνο. 

Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι να διατηρήσω όλα όσα μου έμαθε η γλυκιά μου γιαγιούλα, να τα κάνω και εγώ στο δικό μου το σπίτι και να δημιουργήσω με τη σειρά μου αναμνήσεις στο δικό μου παιδάκι... (Η χαρά μου δε και η ανυπομονησία για το πρώτο Πάσχα του μικρού στο χωριό με τη γιαγιούλα μου και προ-γιαγιά του δεν λέγεται...)

Ώστε μετά από χρόνια, αν μυρίσει αμμωνία να πλυμμηρίσει το μυαλό του αναμνήσεις... 

Αναμνήσεις που μυρίζουν μανούλα..... 

Σε ευχαριστώ γιαγιούλα μου.....

Το ημερολόγιο μιας μαμάς




Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Σου τσιρίζωωωωωω!!!!!!

Είμαστε σε αυτή την υπέροχη φάση που ο μικρός έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τις δυνατότητες του, τις ικανότητες του, και τη δύναμη του....

Και φυσικά σταματημό δεν έχει....

Νιώθω πως βρίσκεται σε μια μόνιμη έκσταση προσπαθώντας να πιάσει τα πάντα- ακόμα και αυτά που θα έπρεπε να "πετάξει" για να τα καταφέρει,- σκαρφαλώνοντας πάνω μας σαν σωστό μαιμουδάκι, τουρλώνοντας τον πισινούλη του στη προσπάθεια του να συνειδητοποιήσει πως ακριβώς θα μπουσουλίσει επιτέλους προς τα μπροστά, βάζοντας τα πάντα στο στόμα του- αφού πρώτα "φτύσει" θεαματικά" τη πιπίλα για να ελευθερωθεί το "πεδίο" και φυσικά ανακαλύπτοντας όλα του τα παιχνίδια πάλι από την αρχή αφού τώρα τα βλέπει από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία... 

Η αγαπημένη μου όμως καινούργια του συνήθεια είναι η "τσιρίδα"... Η απότομη, ανεξέλεγκτη και απρόσμενη τσιρίδα χαράς που βγάζει για να εκφράσει όλον αυτόν τον απεριόριστο ενθουσιασμό που νιώθει για τη ζωή που τώρα ανακαλύπτει.... 

Πόση ευτυχία μπορεί να κρύβει αυτή η- κατά τα άλλα, αρκετά ενοχλητική στα αυτιά, για να είμαστε ειλικρινής- τσιρίδα;;; Πόση παραπάνω αγάπη να καλλιεργήσει; Πόσο πιο χαριτωμένη μπορεί να γίνει η φατσούλα του; 

Τσίριξε μαιμουδάκι μου- ελεύθερα! Μόνο στην εκκλησία σε παρακαλώ περιόρισε το- με λοξόκοιτάνε κάποιες κυρίες..... ;-)

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas




Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Ο δικός μας ο μπαμπάς....

Μαιμουδάκι μου σήμερα θέλω να σου μιλήσω για τον μπαμπά σου. 

Μπορεί αυτό να είναι το ημερολόγιο της μαμάς, ο μπαμπά όμως είναι εξίσου σημαντικός και δεν θέλουμε να τον ξεχνάμε, έτσι δεν είναι; 

Αν ποτέ διαβάσεις αυτό το κείμενο θα έχεις ήδη καταλάβει πως ο μπαμπάς σου δεν μιλάει πολύ. Για την ακρίβεια μιλάει ελάχιστα. Αυτό δεν νομίζω να αλλάξει ακόμα και αν έχετε- που θα έχετε- τις καλύτερες σχέσεις, οπότε παίρνω το ρίσκο να το υποθέσω! 

Να ξέρεις όμως κάτι. 

Μπορεί να μην λέει πολλά, όμως κάνει πολλά- και αυτό είναι το πιο σημαντικό. 

Θέλω να ξέρεις λοιπόν πως σε αγαπάει σαν τρελός. Αλήθεια όμως, σαν τρελός. 

Θα έδινε και τη ζωή του για σένα σε διαβεβαιώ. 

Είσαι ο μόνος άνθρωπος που μπορείς να τον κάνεις  να χαμογελάσει πλατιά- πριν καλά- καλά ξυπνήσει. Ο μόνος. Ούτε εγώ δεν το κατάφερα αυτό πάνω στα μέλια μας!

Δουλεύει σαν το σκυλί δυο δουλειές για να μην μας λείψει τίποτα. 

Και στο ενδιάμεσο που γυρίζει σπίτι, αντί να ξαπλώσει θα κάτσει να παίξει μαζί σου. 

Όταν λείπει, του λείπεις. Πολύ. Και παίρνει τηλέφωνο για να ρωτήσει τι έκανες, τι κάνεις και πως είσαι. 

Ανησυχεί πολύ να είναι καλός πατέρας, θέλει να κάνει τα πάντα για σένα και να μην πάψει ποτέ να σου δείχνει πόσο σε αγαπά. 

Να ξέρεις πως ο μπαμπάς σου θα είναι πάντα εκεί,  άγρυπνος φρουρός να σε προστατεύει. Και επειδή είναι πραγματικά πολύ ακριβοδίκαιος, αν σου πει πως έχεις άδικο- σκέψου το- διότι πιθανότατα να έχει δίκιο. (ναι- το ξέρω και εγώ απεχθάνομαι να το παραδεχτώ- έτσι είναι όμως!) 

Είσαι ο λεβέντης του, το αγόρι του, η ζωή του ολόκληρη. 

Και αν είσαι καλόβολος, να το ξέρεις. Από αυτόν το έχεις πάρει. (σίγουρα όχι από εμένα!)

Και πάνω από όλα ο μπαμπάς σου είναι ένας υποδειγματικός σύζυγος. Που κάνει τη μαμά πολύ μα πολύ ευτυχισμένη. Με αποτέλεσμα να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι. Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό; 

Όχι... Γιατί είμαστε μια ομάδα, ενωμένοι σαν γροθιά. Να το θυμάσαι πάντα αυτό. Ακόμα και τις στιγμές που δεν θα μας συμπαθείς τόσο πολύ, ναι; 

Μα πιο πολύ να θυμάσαι πως ο μπαμπάς σου σε λαχτάρησε και πάλεψε πολύ για να σε αποκτήσει. Έκανε πολύ υπομονή και σε αγάπησε με δύναμη πριν καν σε γνωρίσει. 

Συνεννοηθήκαμε μαιμουδάκι; Τώρα πήγαινε να κάνεις τον μπαμπά μια τεράστια αγκαλιά- δεν με νοιάζει πόσο χρονών αξιώθηκες να διαβάσεις αυτό το κείμενο- ΤΡΕΧΑ! 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas





Πέμπτη 10 Απριλίου 2014

Να το ξέρεις θα σε κάνω μια μπουκιά...!

Πως να κρατηθώ, πείτε μου πως, για να μην δαγκώνω αυτά τα λαχταριστά μπουτάκια;;; Πώωωως; 



Λιώνω η δόλια η μάνα...

Ένα τόσο δα μικρούλικο ανθρωπάκι, πως μπορεί να έχει τόση δύναμη πάνω μου; 

Λιώνω κάθε πρωί που ξυπνάς με χαμόγελο. Που μόλις με βλέπεις να σηκώνομαι χτυπάς μανιασμένα και εκστατικά τα πόδια σου και τα χέρια σου! 

Λατρεύω που ενώ έχεις υπομονή γαϊδάρου,  μόλις είμαι σχεδόν έτοιμη να σου δώσω το γάλα σου/το φαΐ σου/το φρούτο σου ξεσπάς σε υστερικά κλάματα λες και είσαι νηστικός μια βδομάδα. 

Γελάω πολύ όταν αρχίζεις να μιλάς ακατάπαυστα και έχεις το απόλυτα ικανοποιημένο βλέμμα στυλ "Καλά, μιλάμε είμαι και πολύ σπουδαίος!" 

Με σοκάρει η δύναμη που έχεις στα πόδια σου. Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω πως μόνο αν εσύ θελήσεις θα μπορέσω να λυγίσω τα γόνατα σου- δεν πα να βάλω όλη μου τη δύναμη και τα δυο μου χέρια, αν εσύ έχεις μουλαρώσει, τα πόδια θα μείνουν τεντωμένα κοιτώντας το Θεό! 

Λατρεύω, αγαπώ, πεθαίνω για το κλάμα σου. Είναι  γλυκό, παραπονιάρικο, είναι το δικό σου κλάμα. 

Αγαπώ που κάνεις γκριμάτσες που μου θυμίζουν τον μπαμπά σου. 

Αγαπώ να σε βλέπω να κουρνιάζεις στην αγκαλιά του και να βάζεις τα κλάματα όποτε φεύγει από το σπίτι. 

Νευριάζω όταν φτερνίζεσαι με όλη σου τη δύναμη μόλις σου έχω δώσει μια "βαρβάτη" κουταλιά φαγητό με αποτέλεσμα να καταλήγει όλη επάνω μου! 

Λιώνω  που τα μεσημέρια αποκοιμιέσαι μόνο στην αγκαλιά μου και όσο και να ιδρώνεις, τόσο κολλάς πάνω μου, τόσο δεν θέλεις να σε ακουμπήσω στη κούνια σου. 

Αγαπώ που ενώ κοιμόμαστε αγκαλίτσα πιάνεις σφιχτά τη μπλούζα μου και μόλις κάνω να κουνήσω ανοίγεις τα μάτια να τσεκάρεις ότι δεν πάω πουθενά. Γελάω που τα κλείνεις και ξανακοιμάσαι αμέσως μόλις συνειδητοποιείς πως ΔΕΝ πάω πουθενά. 

Λατρεύω τις μακριές σου βλεφαρίδες. 

Αγαπώ τα δυο σου ολοκαίνουργια δοντάκια. (και ας μου δαγκώνουν το πηγούνι!) 

Αγαπώ, λατρεύω, λιώνω, πεθαίνω ΓΙΑ ΣΕΝΑ! 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas





Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

Κάπως έτσι "γεννιέται" ένα blog....

Ως "εργαζόμενη" δούλευα και δουλεύω πάντα βράδυ. Τώρα όμως με το μωρό- μιας και πρόκειται για οικογενειακή επιχείρηση- τα πράγματα είναι πιο ελαστικά και κάθομαι πολλά βράδια σπίτι. 

Πράγμα πρωτόγνωρο για μένα. Ο άντρας μου δυστυχώς είναι πάντα στη δουλειά και βοηθάει προκειμένου να ξεκουραστώ εγώ με το μωρό και έτσι μόλις το μωράκι μου πέσει για ύπνο- που συνήθως είναι αρκετά νωρίς- βρίσκομαι σε ένα γαλήνιο και ήσυχο σπίτι. 

Πράγμα ακόμα πιο πρωτόγνωρο για μένα- που έχω συνηθίσει τα βράδια μου να είναι φασαριόζικα και με παρέλαση ανθρώπων και συζητήσεων μέσα σε λίγες μόνο ώρες! 

Και τι γίνεται τότε; Σε κατακλύζουν οι σκέψεις, τα συναισθήματα, ξαναβιώνεις όλη τη μέρα από τη αρχή και καταγράφεις τα γεγονότα στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου σου και της καρδιάς σου. 

Και κάπως έτσι προκύπτει ένα blog. Προσωπικό blog. Από ένα άτομο που στη ζωή του μάλλον είναι λίγο κλειστός χαρακτήρας και μυστικοπαθής. Με κοινωνικό κύκλο που κλείνει στα 5 άτομα. Με προσκόλληση στον άντρα της και τώρα το παιδί της. Και όμως. Μην σοκάρεστε. Ο γραπτός ο λόγος έρχεται πιο εύκολα σε τέτοια άτομα. 

Ωστόσο είμαι και πολύ αισιόδοξη και θετική. Πιστεύω πολύ στο πεπρωμένο, στο Θεό και στην Παναγία. Βλέπω τις ¨λεπτομέρειες¨της ζωής, αυτές που κάποιοι μπορεί να προσπερνούν μέσα στη βιασύνη τους. Λατρεύω το ξημέρωμα και είμαι απόλυτα πρωινός τύπος. Νομίζω πως η ζωή είναι εκείνη την ώρα στα καλύτερα της. Φρέσκια φρέσκια από την αναζωογόνηση της νύχτας, ακόμα λίγο ζαλισμένη από τα όνειρα και πιο ευάλωτη στο να πιστέψει το απίστευτο. Το πρωί η ζωή είναι γεμάτη φως, ελπίδα και αισιοδοξία. Οι μαύρες σκέψεις δεν χωράνε σε ένα ξημέρωμα. 

Με αυτά μου λοιπόν τα χαρακτηριστικά και με μεγάλο φορτίο πόνου στη πλάτη μου από το παρελθόν είμαι εδώ για να φωνάζω πως όσο και να πέφτουμε κάτω, μπορούμε να ξανασηκωθούμε, πως ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει όντως πιο δυνατούς, πως ΝΑΙ δεν υπάρχει μεγαλύτερη, εντονότερη και πιο απόλυτη αγάπη από αυτή της μάνας για το παιδί της και πως ΝΑΙ δικαιώθηκα τόσα χρόνια που πίστευα πως η μητρότητα θα είναι απλά ένα όνειρο γιατί είναι. 

Όλα αυτά τα συναισθήματα ενώνουν εμάς τις μανούλες και δεν μπορώ παρά να τα μοιράζομαι. Διότι όλες ζούμε τις ίδιες καταστάσεις, λίγο τροποποιημένες, λίγο διαφορετικές, όμως με κοινό παρανομαστή την αγάπη μας και αποτέλεσμα κοινό- η ζωή μας- όπως έχει πει και η αγαπημένη Ολίβια από το eimai mama- γέμισε φως. 

Αυτό που προσπαθώ να πω τόσην ώρα και παραληρώ όπως πάντα είναι πως κάθε μέρα καταθέτω και ένα μικρό κομμάτι της ψυχής μου εδώ μέσα... και χαίρομαι που αυτό έχει ανταπόκριση και μου ανταποδίδετε τόση ζεστασιά. Αν αγγίξω έστω και μια "χορδή" έστω και ενός ατόμου, θα είμαι ευτυχισμένη.  

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas



Μαιμουδάκι μηνών...9!

Μαιμουδάκι μου, έφτασαν τα "μηνογενέθλια" σου...

Είσαι πλέον 9 μηνών.... 

Είσαι 8300γρ και 72εκ.

Έχεις βγάλει δυο δοντάκια. Τα δυο μεσαία στη κάτω γνάθο. Τα μαλλιά σου έχουν πυκνώσει πολύ και είναι καστανόξανθα. Τα πατουσάκια σου και τα χεράκια σου έχουν μεγαλώσει πλέον αισθητά. 

Τρως τα πάντα και με ευκολία. Μόνο στο γιαούρτι έχεις σφραγισμένα τα χείλη αλλά που θα πάει θα τα καταφέρουμε και με αυτό. 

Πιάνεις το κουτάλι για να φας αλλά το βάζεις τόσο απότομα και πολύ στο στόμα σου που ρίχνεις το μισό κάτω και πνίγεσαι! 

Στέκεσαι καθιστός μόνος σου για πολύ ώρα. Έχεις αρχίσει να μπουσουλάς δειλά-δειλά και ανάποδα! Πιάνεις πλέον τα αντικείμενα με το δείκτη και τον αντίχειρα. Θέλεις να στέκεσαι όσο περισσότερο μπορείς. Τρελαίνεσαι για όλα σου τα παιχνίδια, πιο πολύ όμως για το τηλεκοντρόλ σου! 

Όταν γελάς σε πιάνει σχεδόν αμέσως λόξιγκας.  Είμαι πεπεισμένη πως αυτός είναι και ο λόγος που δεν κακαρίζεις συχνά! Ποτέ δεν ξέρω με τι θα γελάσεις αφού τα γούστα σου αλλάζουν διαρκώς! Μπορεί να ξελιγωθείς στα γέλια μόνο με ένα σβουριχτό φιλάκι στο μέτωπο! 

Τσιρίζεις όλο χαρά όταν σε δαγκώνω! Ο πατέρας σου εξακολουθεί να μην το καταλαβαίνει! 

Το "Ελεφαντάκι" είναι ακόμα το αγαπημένο σου τραγούδι και νανουρίζεσαι με το "Ασπροδόντης καρχαρίας". Αποκοιμιέσαι μόνο στην αγκαλίτσα μας. Πάντα βγάζεις έναν αναστεναγμό απόλαυσης... 

Ξυπνάς πάντα χαμογελαστός και στο κάτω μέρος της κούνιας. Κάποιες φορές ενώ κοιμάσαι μπρούμυτα κρεμάς τα πόδια σου έξω από τα κάγκελα! 

Λατρεύεις τις βόλτες- οπουδήποτε! 

Τρελαίνεσαι για το καθημερινό σου μπανάκι και παθαίνεις κρίση υστερίας- θυμού και κλάματος μόλις αυτό τελειώνει και σε τυλίγω στη πετσέτα. Θέλεις λίγη ώρα για να ηρεμήσεις. 

Λες "μπαμπά, μαμά, παπά, ντα και για" χωρίς όμως να δείχνεις ότι καταλαβαίνεις. Όταν έχεις όρεξη κάνεις"γεια". Παρακολουθείς τα πάντα γύρω σου, δεν σου ξεφεύγει τίποτα. Είσαι ένας μικρός κουτσομπόλης! 

Όχι που είσαι δικός μας παιδί, (πάντα!) αλλά είσαι ένας κούκλος! Και το πιο καλόβολο μωρό. Είσαι συνεργάσιμος και χαμογελαστός. Δεν μας ταλαιπωρείς καθόλου. 

Να σε χαιρόμαστε αγοράκι μου όμορφο. Ανυπομονούμε για τα κατορθώματα σου αυτό το μήνα...! 



Τρίτη 8 Απριλίου 2014

Να θυμηθώ να μην ξεχάσω...

Σήμερα έπεσα πάνω σε αυτή τη εικόνα.... 



...και για μια στιγμή σταμάτησε η καρδιά μου... γιατί θυμήθηκα... 

Θυμήθηκα τη στιγμή της καισαρικής... το φόβο μου μην χάσω άλλο ένα παιδί... το φόβο μην πάθω τελικά όντως κάτι και δεν προλάβω να σε δω... 

Θυμήθηκα  πως σε ένιωσα να κλωτσάς τόσο πολύ και τόσο έντονα που φοβήθηκα ακόμα περισσότερο...γιατί ένιωσα πως δεν ήθελες να σε βγάλουν... Θυμήθηκα πως από το φόβο μου λιποθύμησα....

Θυμήθηκα να ξυπνάω και να μη σε έχω στην αγκαλιά μου... Θυμήθηκα να κλαίω, να κλαίω, να κλαίω  και να παρακαλάω να σε φέρουν σε μένα....

Και μετά θυμήθηκα να σε φέρνει επιτέλους μια μαία... Θυμήθηκα το ευτυχισμένο πρόσωπο του άντρα μου.... Θυμήθηκα να σε ακουμπούν στο στήθος μου και εσύ λες και με ήξερες ήδη να σταματάς το κλάμα και να προσπαθείς να θηλάσεις.... 

Θυμήθηκα να κλαίω από ευτυχία.... 

Γιατί τελικά με ήξερες. Και σε ήξερα. Και αγαπιόμασταν από τη πρώτη στιγμή που ενωθήκαμε. Και ακόμα και αν μας "χώρισαν" ο δεσμός μας είναι άρρηκτος. Και το ξέρουμε και οι δυο. 

Να μου χαμογελάς πάντα ψυχάκι μου- για να ξέρω πάντα.....

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Μην κλαις σε παρακαλώ....

Μωράκι μου όμορφο, αγοράκι μου γλυκό, βρωμερό μου μαιμουδάκι.... αν μπορούσα να "κλάψω" εγώ όλα τα δάκρυα σου για σένα, θα το έκανα. Σπαράζει η καρδούλα μου όποτε σε ακούω να κλαις, μόλις όμως εμφανίζεται και το πρώτο δάκρυ μπορώ να γίνω χαλί να με πατήσεις αρκεί να χαμογελάσεις ξανά.... 

Προσπάθησε σε παρακαλώ να μην εκμεταλλευθείς πολύ αυτή μου την αδυναμία..... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...