Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

#φωτογραφισετο_2017 #ΟΔικοςΜαςΦλεβάρης

Μια φωτογραφία την ημέρα, για 365 μέρες. Μια φωτογραφική πρόκληση που ξεκίνησε τρία χρόνια πριν η τρελή και γλυκύτατη Martha Blogging! 

Να ο δικός μας Φλεβάρης... 



32/365 Συνήθως τα πρώτα μανουσακια που μπαίνουν στο σπίτι, είναι από την αυλή των παιδικών μου χρόνων... Φέτος δεν ήταν να γίνει έτσι, όμως μια φορά το σπίτι μας μοσχοβολισε με το μεθυστικο τους άρωμα... Και ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να ξεκινήσουμε τον μήνα μας... #φωτογραφισετο_2017 #αγάπη #πίστη#ελπίδα #τσαμπουκά



33/365 Με πόσες φωτογραφίες θα μπορούσα να ντύσω την σημερινή μέρα.... Κοίτα όμως που αυτή η σκοτεινή και θολή είναι η ιδανική... Γιατί όσο όμορφα ξεκινήσαμε, τόσο όμορφα συνεχίσαμε και ακόμα πιο όμορφα κλείσαμε την δεύτερη μετά αυτού του Φλεβάρη... #φωτογραφισετο_2017 #αγάπη #πίστη#ελπίδα



34/365 Σχεδόν όλη μας η μέρα σήμερα ήταν αφιερωμένη στα παλιά μου παιχνίδια που βρήκαμε στο υπόγειο με το μαιμουδακι! Ανάμεσα σε αυτά, τα οποία θα σας δείξω σταδιακά, βρήκα προσεκτικά φυλαγμένη και αυτή την κούτα μέσα στην οποία μου είχε κάνει η αδελφή μου ένα από τα πιο σημαντικά δώρα της ζωής μου- για το οποίο έχω γράψει ανάρτηση! Χαρούμενη μερα, γεμάτη συγκίνηση και αναμνήσεις.... Πόσο αγαπώ αυτές τις μικρές- μεγάλες στιγμές μας... #φωτογραφισετο_2017#memories #bliss



35/365 Άρρωστο μαϊμουδακι, δεν έχει ξεκολλήσει από την αγκαλιά μου... #φωτογραφισετο_2017







37/365 Και γεεεεελια που κάναμε σήμερα στον παιδίατρο μας!! Μα πόσο σπουδαίο να θέλει το παιδί να πηγαίνει στο γιατρό του, πόσο πιο σπουδαίο να γίνεται και ο γιατρός παιδί μαζί του, να τσαλακωνεται και να προκαλεί γαργάρα γελάκια... Ο σημερινός μου καφές λοιπόν είναι χαμογελαστός γιατί νιώθουμε ήδη καλύτερα..#φωτογραφισετο_2017 #mymonkeyboy#thebestpatient #withthebestdoctor



38/365 Πιστεύετε στις μνήμες από την μήτρα; Εγώ πολύ, το έχω ξαναπεί. Σήμερα έγινε κάτι που μου το επιβεβαίωσε ακόμη μια φορά. Ο Δημήτρης Γεράσιμος δεν μοιράζει αγκαλιές και φιλιά εύκολα. Μάλλον εξαιρετικά σπάνια. Φτάνοντας όμως το πρωί στον γυναικολόγο - που μπορεί να μην τον ξεγεννησε- όμως τον παρακολουθουσε με τόση ευλάβεια εννιά μήνες- μόλις ο ίδιος γονάτισε για να τον χαιρετήσει, το μικρακι μου τον αγκάλιασε και τον φίλησε και από τα δύο μάγουλα... Ήταν σαν να τον ήξερε από πάντα και ξέρετε γιατί; Τον ήξερε από πάντα. Τον άκουγε από τη πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία... Και ενώ δεν είχα την κατάλληλη φωτογραφία για να ντύσω την σημερινή μας μεγάλη στιγμή, απόψε το μαϊμούδι μου αποκοιμήθηκε- για πρώτη φορά - ακριβώς στο ύψος της κοιλιάς μου- το αυτάκι του να ακουμπάει σε αυτή, το χεράκι του να πιάνει το δικό μου... Και ξέρεις και κάτι ακόμα ; Αυτό τον μήνα τίποτα δεν γίνεται τυχαία...#φωτογραφισετο_2017 #πίστη #αγάπη #ελπίδα



39/365 Εργασία και χαρά! Βοηθώντας τον μπαμπά και τον παππού στον κήπο...#φωτογραφισετο_2017 #homeschoolingourway






41/365 Τι έλεγα χθες; Α, ναι. Πως δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα... Πως κρύο δεν έκανε ποτέ... 19 βαθμούς έλεγα. Καλοκαίρι έλεγα. Ημέρα για μπαλκόνι έλεγα. Σήμερα λοιπόν έκανε κρύο. Από αυτό που δεν κάνει ποτέ... Καλοκαίρι δεν το έλεγες... Και φυσούσε τόσο πολύ που μου μετακίνησε μέχρι και τα έπιπλα στο μπαλκόνι... Ημέρα λοιπόν για μπαλκόνι δεν την έλεγες, μα έλα που έπρεπε σήμερα να ανεβάσουμε τα ξύλα... Από το μπαλκόνι. Με το γερανακι. Ένα θα σας πω... Έχω μπει στο σπίτι από τις δώδεκα το πρωί, και η πλάτη μου ακόμα κρυώνει....#φωτογραφισετο_2017 #ΗΕιρωνια;#ΤαΞυλαΕιναιΦρεσκα#ΤζακιΔενΜπορουσαΝαΑναψω #Μπρρρρ#ΦασολάδαΦαγαμε #Εννοείται






43/365 Μεγάλες μαιμουδοστιγμες ζούμε εδώ, στα λατρεμένα Γιάννενα... Πρώτη ημέρα και η προσαρμογή μας παραπάνω από άψογη...#φωτογραφισετο_2017 #familytrip #myboysandI#ΑυριοΔενΕχει #ΤοΑυριοΚαταργηθηκε


44/365 Πόσα νέα πράγματα έχει δει σε δύο μόλις μέρες αυτό το μαϊμουδακι.... #φωτογραφισετο_2017#familytrip #myboysandI



45/365 Για έξι χρόνια τώρα, αυτή η μέρα για μας είναι αυτή που ξεκίνησε η μεγαλύτερη ευλογία μας, η οποία όμως κατέληξε στον μεγαλύτερο εφιάλτη μας... Μας πήρε χρόνια να καταλάβουμε πως το αποτέλεσμα δεν αναιρεί το γεγονός της ευλογίας που μας χαρίστηκε. Φέτος, το είπα εξαρχής. Είχα νιώσει πως αυτός ο Φλεβάρης θα είναι διαφορετικός. Θα είναι ανάλαφρος, τα αγγελούδια μου φυσηξαν κάθε σύννεφο μακρυά.... Και παρότι σήμερα δεν γιορτάζουμε, και δεν θα γιορτάσουμε πότε... Κοίτα που μόλις είδα καρδιές στο βήμα μου, μόλις πίστεψα ακόμη μια φορά στα σημάδια - τότε φανερωθηκε μια τεράστια καρδιά μπροστά μου... Όπως λοιπόν είπα και στον προσωπικό μου λογαριασμό, σας εύχομαι να ζείτε ή να βρείτε μια αγάπη που θα έχει τόσο βαθιες ρίζες που κανένας ανεμοστροβιλος δεν θα μπορεί να ξεριζωσει. Μια αγάπη που- σαν τα δέντρα - να μην χάνει στάλα από την ομορφιά της όταν πέφτουν τα φύλλα της. Γιατί κάθε τι για να ξαναγεννηθεί, πρέπει πρώτα να πεθάνει.... #φωτογραφισετο_2017#angelsallaroundus



46/365 Ματωμενος απόψε ο ουρανός - τουλάχιστον έτσι τον βλέπω εγώ. Έξι χρόνια πριν γέννησα ένα όμορφο αγόρι, ένα αγόρι που έμεινε κοντά μας μόλις δέκα ώρες. Μετά πέταξε ψηλά και έκτοτε τον ψάχνουμε πάντα στον ουρανό... Είναι το δεύτερο παιδί μας και δεν τον ξεχνάμε ποτέ. Και μας λείπει πάντα... #φωτογραφισετο_2017 #ουράνια_γενέθλια



47/365 Αυτά τα πακετάκια αγάπης πόσο τα αγαπώ... Βλέποντας ένα ποστ της αγαπημένης μου Ελπίδας με ένα υπέροχο σκουφί Catboy για τον Νικόλα της, έμαθα πως της το είχε φτιάξει η αγαπημένη Μαρία από το Μεγαλώνω Μεγαλώνεις Μεγαλώνει. Αμέσως της έστειλα μήνυμα αν μπορούσε να μου φτιάξει ένα με κερασάκια για τα δεύτερα γενέθλια της τσιχλόφουσκας! Το αποτέλεσμα; Παραπάνω από υπέροχο! Και μαζί με αυτό, στο πακετάκι, ένα ακόμα άκρως ξεχωριστό σκουφάκι για το πιο ξεχωριστό μαιμουδάκι. Δώρο για μας, από το γλυκό Μαράκι... Σε ευχαριστώ πολύMaria μου, ήρθε την πιο κατάλληλη μέρα.... #bloggerslove #bloggersmagic


48/365 Όταν αφοσιωνεται σε κάτι... Και όταν ο ήλιος πέφτει πάνω του... Οι πιο μεγάλες μικρές στιγμές μου.... #φωτογραφισετο_2017



49/365 " Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις, έχουν στα μάτια ένα πέπλο θλίψης. Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών, έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα. Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα. Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη…"#Ρομπέρτο_Μπενίνι #φωτογραφισετο_2017#Σάββατο_των_Ψυχών



50/365 Γίνεται καρναβάλι χωρίς χαρτοπολεμο;;#ΑνΕχειςΝηπιοΔενΓινεται #ΚομφετιΠαντου#φωτογραφισετο_2017



51/365 Είδαμε σήμερα την καταπληκτική ιδέα τηςElpida, (Two boys and Hope), για δράκους με εντυπωσιακές φωτιές και αμέσως τους φτιάξαμε!! Ένα μαϊμουδακι τρελάθηκε! Η πιο απλή χειροτεχνία που έχουμε φτιάξει! #φωτογραφισετο_2017#toddlerfun #homeschoolingourway



52/365 Η Μαρία έχει μόλις ένα χρόνο περίπου στην blogογειτονια, έχει όμως ήδη ξεχωρίσει για την λατρεία που έχει στο σποράκι της και το εξαιρετικό της γούστο - νομίζω πως κάτι τέτοιο σχολίασα την πρώτη φορά που επισκέφτηκα το δικό της διαδικτυακό σπιτάκι.(Shabby Mommy) Λίγο - λίγο άρχισε να μας αποκαλύπτει πόσο ταλέντο έχει στις κατασκευές - ενώ μοιράζει απλόχερα αγάπη με διαγωνισμούς όπου κληρώνει τις υπέροχες δημιουργίες της. Εγώ ήμουν από τις τυχερές που έλαβα ένα πακέτο όλο αγάπη από την Μαρία, έτσι από το πουθενά... Και πόσο συγκινήθηκα. Πόσο αγάπησα ακόμα περισσότερο από κοντά τις δημιουργίες της. Πόσο με άγγιξε αυτό το ροζ σημείωμα με λόγια καρδιάς... Ένα κάδρο λοιπόν- τόσο μοναδικό όσο το μαϊμούδι μου- και ένα "μαρτακι" που χρόνια ήθελα και ποτέ δεν έφτιαχναν ή αγόραζα... Μαρακι μου, ακόμα μια φορά σε ευχαριστώ. Μίλησες απευθείας στην καρδιά μου...#φωτογραφισετο_2017 #bloggerstalent#bloggersfriends #bloggerssharing #bloggersmagic



53/365 Όταν τα ξαδελφακια περνάνε ποιοτικό χρόνο παρέα... Η μπουμπού του και ο Μηνιας της... Μαζί δεν κάνουνε και χωριά δεν μπορούνε... Κάτι σαν τις μαμάδες τους...! #sislove #couzlove#φωτογραφισετο_2017


54/365 Πριν τρία χρόνια -στα γενέθλια μου- μου την είχε κάνει δώρο το άλλο μου εγώ, αυτή την υπέροχη ορχιδέα και για ακόμη μια χρονιά μου χαρίζει λουλούδια - πάντα λίγο πριν τα γενέθλια μου- λουλούδια που διατηρούνται έτσι πανέμορφα πάνω από μήνα... #τηναγαπω #τοναγαπω#φωτογραφισετο_2017



55/365 Δυσκολεύτηκα πολύ σημερα να διαλέξω φωτογραφία για το #φωτογραφισετο_2017... Στο τέλος όμως της μέρας, η αγαπημένη μου στιγμή σε αυτη είναι όταν το μαϊμούδι ζωγράφισε τα πρόσωπα μας... Ήταν τόση η προσήλωση του και η χαρά του καθώς το έκανε που ειλικρινά δεν χορταινα να τον κοιτάω. Δεν υπάρχει πιο σοφή κίνηση από το να γινόμαστε παιδιά μαζί τους...#ΟιΜικρεςΜεγαλεςΣτιγμεςΜας #ΜικρόςΚαλλιτεχνης#ΤονΑγαπω



56/365 Και εκεί που νόμιζα πως το μικρό μου μαϊμούδι θα ντυθεί και φέτος πειρατής, με εξέπληξε όταν μόλις χθες ήθελε απεγνωσμένα να ντυθεί κλόουν... Χαλάω εγώ χατίρια σε μικρά μαιμουδακια; Ιδίως όταν είναι τόσο μα τόσο χαριτωμένα σαν κλόουν;; Χρόνια Πολλά λοιπόν από εμάς φέτος με πολύ θεατρινικη διάθεση... #φωτογραφισετο_2017#καρναβαλι_2017 #ΟΠιοΟμορφοςΚλοουν



58/365
"Να 'ναι η καρδιά παιδί, κόντρα να τρέχει στον άνεμο μ' έναν αετό στο χέρι!" #φωτογραφισετο_2017


59/365 Με ένα κομμάτι ουρανού θα αποχαιρετήσω τον Φλεβάρη. Το δικό μου κομμάτι ουρανού. Αυτό στο οποίο πάντα ψάχνω σημάδια. Μπορεί ο φετινός μας Φλεβάρης να ήταν ο πιο ανάλαφρος των τελευταίων έξι χρόνων, όμως δεν παύει να είναι ο μήνας που μας άλλαξε την ζωή για πάντα - και αυτό με μεγάλο πόνο και με τεράστια εσωτερική πάλη. Αρχίζω όμως να τον αγαπώ.. Αρχίζω να τον αγαπώ γιατί είναι και ο μήνας που μου χάρισε τον πιο όμορφο άγγελο.... Πίστη μου είπε προχθές ένας πιτσιρικάς... Πίστη λέω και εγώ... Αντίο δύσκολε μου μήνα... Άραγε οι φετινές ανάσες αγγέλων θα με ακολουθήσουν; #φωτογραφισετο_2017



Κάπως έτσι, με βαθιά ανάσα, αποχαιρετώ τον Φλεβάρη και καλωσορίζω τον γενέθλιο μήνα μου... Τον Μάρτιο... 


Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

Μεσημεριανός ύπνος- αυτός ο πολύτιμος...

Ακόμα θυμάμαι τα μεσημέρια που η γιαγιούλα μου με έβαζε να ξαπλώσω δίπλα της και να κοιμηθώ- με τόσο δυναμισμό, τόσο απόλυτα- που ούτε καν μου περνούσε από το μυαλό να αντισταθώ- όσο και αν ήθελα να συνεχίσω ακάθεκτη το παιχνίδι μου. 

Εννοείται πως η γιαγιά μου αποκοιμιόταν πάντα πριν από μένα- εγώ όμως ξέροντας πολύ καλά πως ο παραμικρός θόρυβος θα την ξυπνούσε- το μόνο που τολμούσα κάποιες φορές να κάνω είναι να σηκωθώ όσο πιο αθόρυβα μπορώ και να πάω ακριβώς δίπλα στην βιβλιοθήκη να χαζέψω μια από τις πολλές εγκυκλοπαίδειες της θείας μου. 

Στο σπίτι επικρατούσε απόλυτη ησυχία, που μόνο το ροχαλητό της γιαγιάς μου έσπαγε κατά διαστήματα, η ίδια όμως ησυχία επικρατούσε και στο χωριό όλο. Ήταν η ώρα που όλοι θεωρούσαν πολύτιμη, ήταν η ώρα για ξεκούραση. 

Ακόμα όμως και τα μεσημέρια που δεν σηκωνόμουν να πάω καν στην βιβλιοθήκη, θυμάμαι πόσο τελικά σημαντική ήταν για μένα αυτή η ανάπαυλα ακόμα και αν δεν κοιμόμουν. Ηρεμούσα, αναλογιζόμουν την μέρα και όσα είχα ζήσει μέχρι εκείνη την στιγμή, προγραμμάτιζα με ανυπομονησία την υπόλοιπη. 

Το θυμήθηκα αυτό σήμερα το μεσημέρι που ξαπλώσαμε με το μαιμούδι στο δωμάτιο του-  στο στρώμα που έχουμε κατάχαμα για να παίζει- ώστε να κοιμηθεί αφού σήμερα θα πρέπει να μείνει ξύπνιος ως αργά. Το θυμήθηκα γιατί άκουγα το μικρό μου αγόρι να έχει ξαπλώσει δίπλα μου- αρνούμενος φυσικά να κοιμηθεί, άσχετα αν τώρα δεν έχει αλλάξει πλευρό εδώ και μια ώρα- να μονολογεί όμορφα λόγια, ιστορίες φανταστικές, να κοιτάει το δωμάτιο του με ένα βλέμμα απόλυτα διαυγές και λίγο αφηρημένο ταυτόχρονα και ξέρω πολύ καλά πως οι σκέψεις του εκείνη την ώρα ήταν οι πιο ξεκάθαρες όλης της μέρας. 



Βλέπω το φως να τρυπώνει από την κουρτίνα, σήμερα είναι και μια συννεφιασμένη μέρα, ακούω την απόλυτη σιωπή που επικρατεί στο σπίτι μας μα και στην γειτονιά μας και η ψυχή μου γεμίζει γαλήνη. Ξεκούραση. Δύναμη. 

Πόσο πολύτιμο είναι αυτό το διάλειμμα στην μέση της μέρας. Πόσο αναζωογονητικό. 

Ξέρω πως δεν μπορούμε όλοι να το κάνουμε, ούτε πάντα- τουλάχιστον κατά αυτόν τον τρόπο. Μπορούμε όμως όλοι, εκείνη την στιγμή της ημέρας που νιώθουμε την ένταση και την κούραση να συσσωρεύεται- να κάνουμε μια παύση να ανασυγκροτηθούμε. Ακόμα και αν αυτό είναι ένα γρήγορο τηλεφώνημα ουσίας στον άνθρωπο που μας ηρεμεί, ένα τέταρτο διάλειμμα να φάμε ή να πιούμε κάτι, ακόμα και ένα πεντάλεπτο στο μπάνιο όπου θα ρίξουμε λίγο νερό στο πρόσωπο μας και θα αδειάσουμε για λίγο το μυαλό μας. 

Για να συνεχίσουμε την μέρα μας ακόμα πιο δυναμικά, ακόμα πιο αποδοτικά. Και αυτό είναι κάτι ακόμα που έμαθα από την γιαγιά μου. Χωρίς ποτέ να μου πει τίποτε... Μόνο με τις ίδιες της τις πράξεις... 

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

Η ιερή αυτή ώρα...

Είναι αυτή η ώρα που σε βάζω για ύπνο βρε μαιμούδι μου, ιερή. Όχι η διαδικασία του να σε κοιμίσω- ξέρεις παραμύθια, νανουρίσματα, αγκαλιές και γελάκια- αλλά ακριβώς η στιγμή που σε ακουμπώ στο κρεβάτι σου βαθιά αποκοιμισμένο... 

Είναι η στιγμή που σε ακουμπώ όσο πιο γλυκά μπορώ σε αυτό- σαν να είσαι φτιαγμένος από το πιο εύθραυστο κρύσταλλο- και δεν το κάνω αυτό μόνο επειδή τρέμω μην σε ξυπνήσω, γιατί τρέμω μην γελιέσαι... Είναι που εκείνη ακριβώς την στιγμή- για μένα- είσαι πράγματι φτιαγμένος από το πιο εύθραυστο και πολύτιμο κρύσταλλο...

Είσαι ότι πολυτιμότερο έχω, ακόμα να το καταλάβεις; 

Σε ακουμπάω λοιπόν, απαλά και αργά σχεδόν ιεροτελεστικά, και εσύ θα κάνεις δυο πράγματα. Είτε θα γυρίσεις αμέσως στο αριστερό σου πλευρό σε εμβρυακή στάση- είτε θα μείνεις ανάσκελα, ακριβώς όπως σε ακούμπησα... 

Εγώ τότε, κάνω δύο βήματα πίσω- πάντα. Κοντοστέκομαι, καλύπτω το στόμα μου με το χέρι- πάντα σχεδόν ενστικτωδώς- ώστε να πάρω μια βαθιά ανάσα τώρα που σε άφησα, τώρα μπορώ ξανά να ανασάνω- ναι- κρατούσα την αναπνοή μου και το καταλαβαίνω πάντα μόλις κάνω αυτά τα δυο βήματα πίσω.... Μετά, βάζω το αριστερό χέρι στο στήθος και σε σταυρώνω τρεις φορές λέγοντας ψιθυριστά " Ιησούς Χριστός Νικάει Και όλα τα κακά σκορπάει, Ιησούς Χριστός Νικάει Και όλα τα κακά σκορπάει, Ιησούς Χριστός Νικάει Και όλα τα κακά σκορπάει" Ακόμα μια παύση και μετά, "Παναγίτσα μου στην Σκέπη σου τ'αφήνω". Και κοιτάω για μερικά δευτερόλεπτα την εικόνα της Παναγίας στο δωμάτιο σου. 

Αυτό κάθε, μα κάθε βράδυ, εδώ και τέσσερα σχεδόν χρόνια. 

Μετά, καθώς οπισθοχωρώ για να βγω από το δωμάτιο σου, ρίχνω πάντα μια βιαστική ματιά τριγύρω. Συνήθως είναι τακτοποιημένο για βράδυ και χρειάζομαι μερικά δευτερόλεπτα να το απολαύσω, αφού ξέρω πολύ καλά πως μόλις ξυπνήσεις θα επικρατήσει αμέσως και πάλι το χάος. Σχεδόν πάντα όμως θα βρω μια μικρή δική σου πινελιά- ακόμα και μετά το συμμάζεμα- κάτι που συνήθως κάνεις χωρίς καν να σε αντιληφθώ- όπως να αλλάξεις θέση σε κάποιο παιχνίδι, ή να βάλεις κάποιο πάνω στο κρεβάτι σου. 

Τα δε βράδια που δεν έχουμε τακτοποιήσει απολύτως τίποτα, απλά προσπαθώ να μπω και να βγω με όσες λιγότερες "απώλειες" μπορώ- ειλικρινά δεν υπάρχει πιο ύπουλος πόνος από αυτόν ενός μικρού παιχνιδιού κάτω από την πατούσα σου... (ποτέ δεν θα καταλάβω πως εσύ πάντα περπατάς ανάμεσα στο χάος σαν αίλουρος χωρίς κανένα απολύτως παραπάτημα..) 

Αφού κάνω όλα αυτά- μέσα σε ελάχιστα λεπτά- τότε κοντοστέκομαι λίγο ακόμα στην πόρτα και σε κοιτάζω. Κοιτάζω ακόμα μια φορά με προσοχή το πρόσωπο σου, την στάση σου, αν είσαι καλά σκεπασμένος, αν έχω ανάψει το φωτάκι νυκτός, αν η ανάσα σου είναι γαλήνια...

Και αυτή ακριβώς η στιγμή, παρέα με αυτή που σε ακουμπώ στο κρεβάτι σου- συνοψίζουν όλη την ουσία της μέρας μου, όλη την ευλογία του κόσμου... 

Τότε, με την ίδια προσοχή που σε ακούμπησα στο κρεβάτι σου, κλείνω απαλά την πόρτα γιατί - είπαμε- τρέμω μην σε ξυπνήσω... 

Όνειρα καραμελένια ψυχή μου... 




Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

Θέλω κάτι να σου πω...αλλά δεν ξέρω τι... (quest post)

Όποτε η γλυκιά μου Τασούλα μοιράζεται εδώ τις πιο πολύτιμες σκέψεις της, μου προκαλεί ρίγος. Όχι μόνο επειδή καταφέρνει τόσο γλυκά να μοιραστεί τα συναισθήματα της, όχι μόνο επειδή με εμπιστεύεται, αλλά κυρίως επειδή είναι τρομακτικό πόσο ίδιες αγωνίες βιώνουμε... Είναι τρομακτικό πόσο ίδιος είναι ο πόνος... Είναι τρομακτικά υπέροχο πόση επικοινωνία έχουν τα ουράνια τόξα μας με τα αδέλφια τους στον ουρανό... Διαβάστε...

"Στέκομαι πολύ ώρα έτσι... Κοιτώντας την άδεια σελίδα του υπολογιστή...

Απόψε θέλω κάτι να σου πω αλλά δεν ξέρω τι... Έτσι ένα γεια... Ένα σ αγαπώ... Ένα ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου έτσι σαν σίφουνας... Ούτε χαμπάρι που σε πήρα... σαν ανεμοστρόβιλος...

Σε σκέφτομαι πολύ αυτές τις μέρες... Είναι που ξαφνικά η αδερφή σου μιλάει για σένα σαν να ξέρει...μα δεν ξέρει... Ή μήπως της είπες κάτι εσύ; Τι μήνυμα μου στέλνεις μικρό μου χελιδονάκι; Θα ξαναφέρεις την άνοιξη στο σπίτι μας κ στην αγκαλιά μας; Μα....πως να νικήσω αυτό το φόβο; Πως να διώξω τη μνήμη; Και αν χειμωνιάσει πάλι; Τι θα πω στην αδερφή σου; Δεν αντέχω άλλο τέτοιο χειμώνα μωρό μου...

Η αδερφή σου σε ονειρεύτηκε... Σε "βλέπει" μέσα στο σπίτι μας... Σε γυρεύει...που σε ξέρει μάτια μου ; Που σε είδε;  Πρώτη φορά μας ζητάει παρέα... Τι λαχτάρα για ένα ακόμη μωρό έχω ...μα...φοβάμαι τόσο... Και αυτά τα μάτια σου ρε ψυχή μου... αυτά τα μάτια σου... Πάντα μπροστά μου τεράστια κ εκφραστικά...γεμάτα ερωτηματικά κ ανάγκη για να τα φιλήσω... Μα ούτε στα όνειρα μου δεν τα φίλησα...

Καμιά φορά αδυνατώ να πιστέψω πως μας συνέβη αυτό... Αποκλείεται να έχει συμβεί αυτό .... Και από την άλλη απίστευτο αυτή η πριγκίπισσα που κοιμάται σκεπασμένη με την κουβερτούλα σου στο ζεστό μας κρεβάτι... Τόσο δυνατά συναισθήματα για τα δύο μου παιδιά.... Δεν ξέρω αγάπη μου αν είναι πόνος πια αυτό που νιώθω όταν σε σκέφτομαι... Είναι ένας τεράστιος κόμπος στο λαιμό.. Τόσο τεράστιος που δεν μπορώ να τον καταπιώ όταν σε σκέφτομαι... Ξέρω όμως με σιγουριά πως σε αγάπησα τόσο πολύ που η καρδιά μου δεν το αντέχει... Δεν γίνεται να μου έφυγες έτσι... 

Κάνε κάτι μωρέ να σε ονειρευτώ μια βραδιά... Που είσαι τόσες νύχτες που σε περιμένω;"



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...