Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

#φωτογραφισετο_2016 #ΟΔικόςΜαςΦλεβάρης

Μια καινούργια χρονιά ξεκινάει για το #φωτογράφισετο, μια όμορφη συνήθεια στην οποία μας μύησε η γλυκιά Μάρθα και το όμορφο μπλογκοσπιτάκι της Martha is Blogging

Μια φωτογραφία την ημέρα για, 366 φέτος, μέρες. Οι καλύτερες στιγμές μας συγκεντρωμένες κάτω από το hashtag #φωτογραφισετο_2016

Ξεκινάμε για μια ακόμη χρονιά και να ο δικός μας Φλεβάρης...

32/366 Αυτή η εικόνα. Εκτός του ότι αποτελεί μια από τις πιο οικίες της ζωής μου, ταυτόχρονα λέει πολλά... Όπως το λουλούδι ψάχνει πάντα τον ήλιο και γυρίζει προς το εκτυφλωτικό του φως πάση θυσία γιατί το χρειάζεται για να ανθίσει, έτσι και εμείς πρέπει να ψάχνουμε το φως και όλα όσα θα κάνουν εμάς να "ανθίσουμε"... Στραφείτε προς τον ήλιο σας... Ανθίστε... ‪#‎φωτογράφισετο_2016‬


33/366 Με τόσο υπέροχες μέρες, ποιος μπορεί να αντισταθεί σε λίγο παγωτό;;; (όχι εμείς...)#φωτογραφισετο_2016 #ΔενΚάνειΚρύοΣτηνΕλλάδα


34/366 Όταν σκέφτομαι την γαλήνη...μια εικόνα μου έρχεται στο μυαλό... #myrainbowbabyinblackandwhite #soundasleep #intouchwithhisangelsiblings#φωτογραφισετο_2016


35/366 Παρότι έχουμε κουρευτεί πολλές φορές, είναι η πρώτη που δέχτηκε να βάλει την "ειδική μπέρτα"...  #ΜεγαλώνειΤοΜαιμουδιΜου#newmonkeylook #cooldude #φωτογραφισετο_2016


36/366 Με τρελαίνει που ενώ καθόμασταν ο ένας απέναντι από τον άλλον στην ζωγραφική, τώρα τελευταία θέλει να κάθεται στην αγκαλιά μου... Έχω την αίσθηση πως τον βοηθάει να αντιληφθεί καλύτερα το "ζωγραφίζω μέσα στις γραμμές" που ποτέ δεν αγάπησε ιδιαιτέρως ... ‪#‎φωτογραφισετο_2016‬‪#‎homeschoolingourway‬


37/366 Όταν οι σκιές λένε μιαν ιστορία... ‪#‎φωτογραφισετο_2016‬ ‪#‎bestie‬‪#‎monkeyboy‬ ‪#‎underthesun‬


38/366 Δεν ξέρω... Σε αυτή την κοντινή φωτογραφία και με το προσωπάκι του να μην φαίνεται, νιώθω λες και κοιτάω ένα πολύ μεγαλύτερο αντράκι και όχι ένα μόλις δυόμιση χρονών...#slippingthroughmyfingersallthetime#φωτογραφισετο_2016


39/366 Όταν ανθίζουν τα πρώτα μπουμπούκια της καμέλιας και συνειδητοποιείς πόσο κοντά είναι η άνοιξη... #φωτογραφισετο_2016


40/366 Κάτι τέτοιες ηλιόλουστες χειμωνιάτικες μέρες που ξεκινάνε με extra πρωινή ποδηλατάδα, (το μαϊμουδι με super πεταλιές, η μαμά με by the side τρέξιμο), #ΑμαΔενΧασωΚαιΤωραΤαΚιλαΤιΝαΠω, και καταλήγουν σε ζωγραφική με νερομπογιές στο μπαλκόνι, είναι από τις αγαπημένες μου....#ΠοσοΧρωμαΜπορειΝαΔωσειΣτηνΜεραΣουΜιαΑπληΖωγραφια #mamaandmonkeyart#φωτογραφισετο_2016


41/366 "Κοίτα μαμά, μπορώ να δω τα χέρια μου κάτω από το νερό!!!" #ΑνακαλυπτονταςΤονΚοσμο#αδιαφανεςvsδιαφανές #neverseizestoamazeme#myrainbowbabyinblackandwhite#φωτογραφισετο_2016


42/366 Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του dyno φίλου μας και του λατρεμένου μας μπαμπά, ένα μαϊμουδακι οδεύει προς την τσουλήθρα...#sunnydays #ΔενΚανειΚρυοΣτηνΕλλαδα#φωτογραφισετο_2016 #dynolove


43/366 Σήμερα, στο παρά τσακ, το#φωτογραφισετο_2016 έχει λίγο από αγαπημένο ουρανό...


44/366 Σε ένα απίθανο μαϊμουδισιο μυαλουδακι, ο καμεραμαν γίνεται ιππότης, ο ιππότης φοράει τα ακουστικά του κάμεραμαν, ο ληστής το κράνος του αστυνόμου, ενώ ο αγρότης και ο αθλητής γλύτωσαν προς το παρόν... #φωτογραφισετο_2016#toddlerplay


45/366 " Όταν το ένα μου μωρό κόβει λουλούδια για το άλλο μου μωρό.... (και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...) #heavenlybday #φωτογραφισετο_2016


46/366 Ότι έχω να πω για σήμερα θα το πω σε ανάρτηση... Μονάχα αυτό. Μια δύσκολη μέρα φτάνει στο τέλος της... Και αυτή η εικόνα είναι η μόνη που μου δίνει δύναμη... Η μόνη που ενισχύει αυτόματα την πίστη μου... #myrainbowbabyinblackandwhite#heavenlybday #φωτογραφισετο_2016


47/366 Playing with perspectives...#φωτογραφισετο_2016


48/366 Εξαιρετικά σπάνια αποφασίζω τόσο πρωί την φωτογραφία της ημέρας...για κάποιες όμως είσαι σίγουρη εξαρχής. Γιατί πολύ απλά έκανε την μέρα σου ξεχωριστή. Ήδη. Άνθισε το πρώτο μπουμπούκι της ορχιδέας μου, δώρο του άντρα μου πέρσι στα γενέθλια μου, (τέτοια εποχή), και χάρηκα τόσο μα τόσο πολύ... #flowerpower#φωτογραφισετο_2016

49/366 Ανάποδο καπέλο για στυλ, check. Τσάντα δεινοσαυροοοος, check. Ζελέ στο μαλλί, check. Παπούτσια;;... ‪#‎Εμμμ‬ ‪#‎ΚατιΞεχασαμε‬‪#‎ΒραβείοΚαλυτερηςΜαναςΠαρακαλω‬ ‪#‎φωτογραφισετο_2016‬


50/366 Παιχνίδι με τον μπαμπά μέσα στην φύση.... Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;#fatherandsonqualitytime #fatherandsonlove#φωτογραφισετο_2016


51/366 Ταν, ταν, ταν, ταν.... Θρίλερ σήμερα στην μπανιέρα μας.... #φωτογραφισετο_2016


52/366 Η στιγμή που κάθε κύτταρο του κορμιού σου φωνάζει...αγάπη... #myrainbowbabyinblackandwhite#feverbaby #φωτογραφισετο_2016


53/366 Αρρωστο μαιμουδακι...#φωτογραφισετο_2016 #δεύτερο24ωρο 


54/366 Αρρωστο μαιμουδακι, τρίτο 24ωρο...#φωτογραφισετο_2016


55/366 Αρρωστο μαιμουδακι... Τέταρτο 24ωρο... Μετά από ένα ακόμα 38,7 το μικρακι μου έχει αρχίσει να εξαντλείται.. Μάλλον θα μας ξαναδεί ο γιατρός. #φωτογραφισετο_2016



56/366 Κάποιο μαιμουδάκι άρχισε να συνέρχεται και να επιστρέφει στις αγαπημένες του ασχολίες... Τι και αν του λέω πως τα 54 τμχ είναι πάρα πολλά και αρκετά δύσκολα, τι και αν του λέω να μάθουμε πρώτα καλά τα 35 και μετά τα 48... αυτός εκεί. Αυτή η εικόνα του αρέσει, αυτή θα μάθει να κάνει- πάει και τελείωσε λέμε!!! ‪#‎φωτογραφισετο_2016‬‪#‎homeschoolingourway‬ ‪#‎mylittlepuzzlemaker‬



57/ 366 Και αν ακόμα δεν πιστεύεις στα θαύματα τότε τι παραπάνω να σου πω;#φωτογραφισετο_2016



58/366 Κάποια τσιχλοφουσκα πήρε τα πρώτα της παπούτσια!!! (Και ο μεγάλος ξάδελφος καμαρώνει) #niecelove#φωτογραφισετο_2016



59/366 Entering his tiny world... #fromhispointofview#carlover #φωτογραφισετο_2016


60/366 "Δεν νυστάζω μαμά, σου λέωωω"... Πέντε λεπτά αργότερα.... #φωτογραφισετο_2016 #νόμιζε


Και κάπως έτσι, έφτασε στο τέλος του και ο Φλεβάρης... Που δεν αγαπώ- μην λέμε τα ίδια. Και μπαίνουμε στον Μάρτιο. Γλυκόπικρο πλέον μήνα για μένα. Δεν παύει όμως να είναι ο γενέθλιος μήνας μου και για αυτό και μόνο τον τιμώ... Γιατί η ζωή είναι Θείο δώρο. 

Ανυπομονώ να δω τι θα μας φέρουν οι επόμενες μέρες....

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

"Αισιοδοξία- εγώ" ....

Με τον Δημήτρη-Γεράσιμο έχουμε εδώ και παααάρα πολύ καιρό την συνήθεια να διαβάζουμε όσα περισσότερα παραμύθια μπορούμε την ώρα πριν πέσουμε για ύπνο. Υπολογίζω πάντα μια με μιάμιση ώρα, την οποία θα αφιερώσουμε για να χαθούμε μέσα σε σελίδες μαγικές - χώρια τα διαβάσματα μέσα στην μέρα μιας και το μαιμούδι μας προέκυψε σωστός βιβλιοφάγος- η ώρα όμως εκείνη είναι πολύ πολύ ιερή και ξεχωριστή. 

Είναι η δική μας ώρα. Η ώρα που η μαμά θα βάλει τα δυνατά της και θα διαβάσει κάθε παραμύθι όσο πιο θεατρικά μπορεί. Ακόμα και αν το έχει μάθει πια απέξω. Ακόμα και αν δεν είναι το αγαπημένο της. 

Είναι η ώρα που το μικράκι μου θα κουλουριαστεί δίπλα μου και δεν θα βγάζει άχνα σχεδόν, παρασυρμένος από την δύναμη των λέξεων και των εικόνων. 

Αυτές τις μέρες που ήταν άρρωστος, παρότι αρχικά ο ίδιος ήθελε να κάτσει δίπλα μου να του διαβάσω- εφόσον ήταν πολύ αδύναμος να κάνει οτιδήποτε άλλο- εν τέλει έφευγε διότι δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Το πήρε αυτός πρώτος απόφαση, μετά εμείς και τον αφήσαμε εν τέλει να χαζεύει όλη μέρα κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση για να περνάει κάπως ευχάριστα η ώρα του. 

Σήμερα που πέρασε όλο το βράδυ απύρετος, το πρώτο πράγμα που μου ζήτησε πρωί πρωί ήταν να του διαβάσω το αγαπημένο του παραμύθι. Τρελάθηκα, διότι επιβεβαίωσα αυτό που ήδη υποψιαζόμουν μα πολλές φορές κρυφά μέσα μου μπορεί και να αμφισβητούσα...

Κανένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, όσο ποιοτικό και εκπαιδευτικό και αν είναι- δεν μπορεί να αντισταθμίσει αυτά που προσφέρει στο μυαλό ένα καλό βιβλίο. Απόδειξη το γεγονός πως με πυρετό δεν ήταν σε θέση να παρακολουθήσει ένα παραμύθι, μπορούσε όμως να παρακολουθήσει τηλεόραση... Πόσο λιγότερο κόπο λοιπόν απαιτεί ο εγκέφαλος στο δεύτερο... Πόσο περισσότερο "εργάζεται" στο πρώτο; 

Φυσικά δεν είμαι εναντίον των κινούμενων σχεδίων στην τηλεόραση ή εναντίων παιδικών ταινιών, καθόλου. Πάντα όμως με (πολύ) μέτρο σε αυτές τις τόσο μικρές ηλικίες και σίγουρα αφού έχω παρακολουθήσει πρώτα το πρόγραμμα να δω τι ακριβώς έχει να του προσφέρει. Παιδί ήμουν και εγώ και δεν ξεχνώ πόσο αγαπούσα να σηκώνομαι πρωί πρωί το Σάββατο για να δω κινούμενα σχέδια, όπως δεν ξεχνώ όμως και το πόσο αγαπούσα να χάνομαι με τις ώρες στις σελίδες των κόμικς, Mickey Mouse, Asterix, Λούκι Λουκ- όποιο μπορείτε να φανταστείτε. Σειρές ολόκληρες, που φυλάω ακόμα σαν πολύτιμο θησαυρό, οι πρώτες λέξεις που με οδήγησαν στην πορεία στην αγάπη μου προς όλα τα βιβλία. 

Σήμερα λοιπόν τα παραμύθια μας, (και τα παζλ), είχα την τιμητική τους. Με  ένα μαιμουδάκι που είχε αρχίσει να νιώθει καλύτερα, μα όχι τόσο ακόμα ώστε να χοροπηδάει πέρα δώθε, περάσαμε σχεδόν όλη μας την μέρα με ένα παραμύθι αγκαλιά. 

Κάποια στιγμή το απόγευμα, την ώρα που έπεφτε ο ήλιος μέσα στο σπίτι και εγώ έκανα κάποια τελευταία μαζέματα για το βράδυ, πέρασα από τον καναπέ για να τον βρω να "διαβάζει" το δικό μου αγαπημένο παραμύθι. Το "'Αν σου πέσει ένα βουβάλι στο κεφάλι" του Τριβιζά. Η συγκεκριμένη σειρά, (παραμύθια- ντορεμύθια), είναι γενικά η αγαπημένη μας- ο δε Τριβιζάς δεν χρειάζεται φυσικά από εμένα συστάσεις. 

 Έτσι όπως έπεφτε ο ήλιος στα ξανθά του μαλλιά και ενώ διάβαζε το παραμύθι που ενσαρκώνει με τις πιο απλές λέξεις στον κόσμο την ουσιαστικότερη ουσία όλων-την δική μου κοσμοθεωρία, ήθελα οπωσδήποτε να αποθανατίσω την στιγμή. Του ζήτησα να γυρίσει στην αγαπημένη σελίδα της μαμάς. Ήξερε. Η φωτογραφία είναι φυσικά "καμένη"  με τόσο ήλιο να πέφτει πάνω μας- μα δεν με  νοιάζει. 



Γιατί η αλήθεια είναι μια και είναι αυτή. "Από όλα τα άλλα στην ζωή, ένα υπερέχει σε αξία. Και αυτό φίλοι μου καλοί είναι η.... αισιοδοξία.

Και γιατί όπως λέει και το μαιμουδάκι μου κάθε φορά που του διαβάζω αυτή την πρόταση,  ενώ μου χαμογελάει πονηρά με αυτό το λατρεμένο κενό στα μπροστινά του δοντάκια...

"Αισιοδοξία, εγώ." 

Τόσο απλά, τόσο ουσιαστικά. Ότι και αν εννοεί ο ίδιος, ότι και αν "ακούω" εγώ...


Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

Πυρετό το μαιμουδάκι; Ασυναρτησίες η μαιμουδομάνα....

Σαν παιδί ήμουν εξαιρετικά φιλάσθενο. Παρότι είμαι πεπεισμένη πως φταίει η μητέρα μου που με έντυνε κυριολεκτικά σαν κρεμμύδι και δεν με άφηνε να ξεμυτίσω με λίγο παραπάνω κρύο, δεν έχω κανένα τρόπο να το αποδείξω. Μπορώ ωστόσο, να κάνω το σχεδόν-ακριβώς αντίθετο εγώ με τον Δημήτρη- Γεράσιμο προκειμένου να τον θωρακίσω όσο μπορώ σε ανούσια κρυολογήματα και ιώσεις. 

Οι πυρετοί μου όταν ήμουν παιδί έχουν γράψει ιστορία, με μεγαλύτερο έναν στα εφτά μου χρόνια που δεν είχε πια άλλο χώρο να ανέβει το θερμόμετρο, και αυτό που θυμάμαι εξαιρετικά έντονα είναι την μητέρα μου να με κάνει μπάνιο σε μια προσπάθεια της να μου κατεβάσει την θερμοκρασία πριν ακόμα χτυπήσει τα ύψη και εγώ να τουρτουρίζω και να έχω ρίγη λες και με είχαν βάλει σε μια μπανιέρα με πάγο. Αμέσως μετά θυμάμαι να βρίσκομαι ξαπλωμένη στο πίσω μέρος του αμαξιού στην αγκαλιά της μητέρας μου τυλιγμένη με μια κουβέρτα αφού παρά τους 41 μου βαθμούς, ακόμα είχα ρίγη και τον πατέρα μου να οδηγάει σαν τρελός, κορνάροντας και περνώντας όλα τα φανάρια με κόκκινο προκείμενου να με πάνε στο νοσοκομείο το γρηγορότερο δυνατόν. Θυμάμαι εξαιρετικά έντονα ακόμα μια φορά, 5 χρονών, όταν σε έναν ακόμα πολύ υψηλό πυρετό- στο σπίτι της γιαγιάς μου τότε- είχα μονολογήσει: "Δεν θέλω να πεθάνω..." Η μητέρα μου που δεν πίστευε στα αυτιά της ρωτούσε πανικόβλητη "Τι είπε το παιδί;;;" Τότε, ο παππούς μου που στεκόταν δίπλα μου, της είχε πει: "Είπε πως δεν θέλει να πεθάνω εγώ" . Το θυμάμαι διότι μου είχε κάνει εντύπωση γιατί δεν είχε πει αυτό που πραγματικά είπα...

Σαν ενήλικας δεν αρρωσταίνω πια συχνά και η τελευταία φορά που ανέβασα υψηλό πυρετό, ήταν όταν το μαιμούδι ήταν 6 μηνών, προκαλώντας μου, (και), τότε ένα ντελίριο συγγραφικό!  

Θυμάμαι όμως πολύ καλά το συναίσθημα... Ο πυρετός σε παραλύει, σου δημιουργεί παραισθήσεις, κάνει όλο σου το κορμί να πονάει με έναν τρόπο ύπουλο και εξαντλητικό. 

Αυτές τις μέρες λοιπόν, τρίτη στην σειρά σήμερα, έχω το μικράκι μου με πυρετό. Υψηλό. Σταθερά, με το που περνάει η επίδραση του αντιπυρετικού, αρχίζει και πάλι τα ρίγη και το σώμα του ξεκινάει και πάλι επίθεση σε αυτή την ίωση που βρέθηκε να τον ταλαιπωρήσει. Δεν ανησυχώ ιδιαίτερα, αν και όταν αρχίζει το παραλήρημα στον πυρετό, με πιάνει η καρδιά μου, δεν το κρύβω, όμως τον λυπάμαι γιατί ξέρω πόσο άσχημα νιώθει, πόση αδυναμία και πιθανότατα απελπισία. Μπορεί να μη ξέρει ακόμα τι είναι απελπισία, μα όταν ξαφνικά ξεσπάει σε κλάματα παράπονου και θυμού, εγώ καταλαβαίνω. Έχει κουραστεί. Ενώ όταν είναι ξύπνιος θέλει τόσο να παίξει, προσπαθεί για λίγη ώρα, μα δεν έχει κουράγιο και ξαναγυρνάει στην αγκαλιά μας. 

Εγώ πάλι, δίπλα του κάθε στιγμή και λεπτό. Κοιμόμαστε μαζί, ώστε να τον ελέγχω ανά πάσα ώρα. Κάθομαι δίπλα του στον καναπέ και κάθε λίγο ακουμπάω το σωματάκι του, φιλάω το κούτελο του και αυτός, ασυναίσθητα σαλεύει λίγο και σπρώχνει το κεφαλάκι του στα χείλη μου, σαν να καταλαβαίνει πως είμαι εκεί για να τον φροντίσω. 

Σήμερα στον γιατρό, ζήτησε σχεδόν μόνος του να πάει. Με σόκαρε, (και με ανησύχησε για να είμαι ειλικρινής), διότι από δέκα μηνών και μετά, ξεσπούσε σε υστερικά κλάματα με το που ξεκινούσαμε να διασχίσουμε την πόρτα του ιατρείου. Αντίθετα  το πρωί, είχε κουλουριαστεί πάνω μου και περίμενε στωικά την σειρά μας. Στο μεταξύ, όπως κάθε φορά, τον προετοίμαζα για το τι θα γίνει μέσα στο γραφείο του γιατρού. Του μίλησα για το στηθοσκόπιο και πως αυτό μπορεί να τον παγώσει λίγο, για το μικρό φακό που θα βάλει μέσα στα αυτιά του, πως πιθανότατα θα του πίεζε την κοιλίτσα και φυσικά πως θα του έβαζε ένα ξυλάκι στο στόμα για να δει τον λαιμό του και πως αυτός θα έπρεπε να κάνει "Ααααα" για να δει ο γιατρός καλύτερα. Περίμενα να αρχίσει τo ξέσπασμα μόλις μπήκαμε μέσα μα τίποτα. Ήταν εξαιρετικός, ήσυχος και συνεργάσιμος, ενώ χάζευε και μια εφαρμογή με ζωάκια και οχήματα που του έβαλε ο γιατρός στο κινητό του.

Όταν ήρθε η ώρα για να εξετάσει τον λαιμό του και έβαλε μέσα λίγο πλάγια στην αρχή το γλωσσοπίεστρο για να ελέγξει και δοντάκια, τον άκουσα σοκαρισμένη να κάνει "Ααααααα", χωρίς να του πει κανείς τίποτα. Το βρήκα τόσο γλυκό, σχεδόν συγκινήθηκα. Και παρότι δεν ήθελε με τίποτα να αποχαιρετήσει τον γιατρό μας, παρά μόνο την γραμματέα, μόλις μπήκε στο αυτοκίνητο, άρχισε να λέει του Παναγιώτη, "Ο κύ(ρ)ιος Αλέτσανδρος, αυτό και ο κύ(ρ)ιος Αλέτσανδρος εκείνο...!" 

Τώρα κοιμάται δίπλα μου στον καναπέ, μετά από ένα πολύ δύσκολο απόγευμα όπου ξύπνησε ξαφνικά και με κλάματα μόλις μετά από δέκα λεπτά ύπνου. Για τις επόμενες τέσσερις ώρες, δεν στεκόταν πουθενά παρά μόνο στην αγκαλιά μου και έκλαιγε τις μισές. Του λέω πως καταλαβαίνω πως έχει κουραστεί και ξέρω πως νιώθει, μα είναι φυσιολογικό να αρρωσταίνουμε, θα κάνουμε υπομονή και θα γίνουμε καλά. Μέσα μου όμως πονάω διότι ξέρω πως υπάρχουν παιδάκια που ταλαιπωρούνται πολύ περισσότερο και με ασθένειες πολύ πιο σημαντικές από λίγο πυρετό.



 Και δίπλα τους πάντα οι μανάδες. Μανάδες με πονεμένη πλάτη από την καθιστή θέση. Μανάδες με μάτια που τσούζουν από την αϋπνία και ανάσα που μυρίζει βαρύ καφέ. Μανάδες που έχουν ξεχάσει να φάνε, μα έχουν ετοιμάσει τρία διαφορετικά φαγητά ώστε να είναι σίγουρες πως θα φάει το μικράκι τους, έχουν στύψει άπειρους χυμούς και έχουν κόψει άπειρα φρούτα. Μανάδες που όσο εξαντλημένες και αν είναι, μόλις το μικρό τους νιώσει επιτέλους καλά θα τρέξουν χαρούμενες να το βγάλουν μια βόλτα που τόσο έχει στερηθεί. 

Γιατί είναι αυτό το χεράκι που σε ακουμπάει ενώ κοιμάσαι, με ορθάνοιχτη- καυτή από τον πυρετο- παλάμη, στο μάγουλο σου και δυο ματάκια που γυαλίζουν, σε κοιτάνε στα μάτια και σου λένε: "Σε αγαπάω"...

(το ξέρω πως το κείμενο είναι χωρίς φανερό ειρμό και λίγο ασυνάρτητο, μα τι να κάνω; Μια τέτοια μάνα είμαι και εγώ). 


Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Monkey Talk- ή αλλιώς τι ακούει μια μάνα από ένα μαιμουδάκι 31 μηνών...

Του διαβάζει μια μέρα ο Παναγιώτης το αγαπημένο του παραμύθι. (Όταν είναι να φύγει το τρένο, Τριβιζάς). Ο Δημήτρης- Γεράσιμος έχει την συνήθεια να θέλει να μισογυρνάει τις σελίδες ενώ διαβάζεις για να βλέπει τις επόμενες εικόνες. Εγώ το ξέρω και έχω συνηθίσει και τον αφήνω, άσε που έχω μάθει πια απέξω σχεδόν όλα τα παραμύθια. Ο Παναγιώτης όμως δεν μπορεί να διαβάσει έτσι και αφού του το λέει κανά δυο φορές χωρίς αποτέλεσμα, εκνευρίζεται λίγο και του ζητάει λίγο πιο απότομα να μην το κάνει αυτό. Ο μικρός απομακρύνεται από το βιβλίο και δεν μιλάει. Τον ρωτάει ο Παναγιώτης τι έπαθε. 

-Θύμωσα, αποκρίνεται. 

#ΜπαμπάΔενΉξερεςΔενΡώταγες; #ΜακάριΝαΘυμώνανΌλοιΈτσι

Έχει πετάξει μια μέρα, (κάθε μέρα, αλλά για αυτήν μιλάμε), όλα τα παξιμάδια, ροδέλες, βίδες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο από τον πάγκο εργασίας του κάτω στο πάτωμα. Του ζητάω να τα μαζέψει για να ετοιμαστούμε για ύπνο. Πάει, πιάνει ένα- (από τα δεκάδες)- το βάζει στην σακούλα, "Ντάξει μάζεψα" με ενημερώνει. Του τονίζω πως πρέπει να τα μαζέψει όλα και συνεχίζει η ίδια ιστορία με δυο τρία ακόμα μαραφέτια. Με την επόμενη παρατήρηση μου πως πρέπει να τα μαζέψει μου ζητάει να τον βοηθήσω. Του λέω πως ήδη τον βοηθάω αφού μαζεύω όοοολα τα άλλα παιχνίδια που έχει σκορπίσει σε όλο το σπίτι. Αφού βάζει δυο τρία ακόμα μέσα στην τσάντα, αναστενάζει, κάθεται κάτω και μονολογεί...

-(Δ)εν μπορώ. Βαριέμαι. 

#ΑμΤοΞέρω #ΕγώΔενΒαριέμαιΛες #Άντρες 

Μετά τα Χριστούγεννα, έναν ψιλοεθισμό στην σοκολάτα την έπαθε το μαιμούδι, ψέμματα δεν λέω. Προσπαθώ να το ελέγξω όλο αυτό οπότε δεν υπάρχουν πια γλυκά στο σπίτι. Άνθρωποι είμαστε όμως και εμείς, πότε πότε μας πιάνει μια λιγούρα. Είχε φέρει λοιπόν ο Παναγιώτης σπίτι μια συσκευασία με μπουκίτσες σοκοφρέτας. Ένα απόγευμα παθαίνω μαι υπογλυκαιμία και πάω κλεφτά στην κουζίνα να φάω ένα στα γρήγορα και στα μουλωχτά. Με έπιασε όμως το μαιμουδοραντάρ... Και εκεί που είμαι μπουκωμένη με την σοκοφρέτα ακούω: 

-Έεεειιιιιι.... ΤΙ τρωωως;;;; 

#ΑνΔΕνΣεΕχειΤσακώσειΤοΝήπιοΝαΤρωςΚρυφάΣοκολάταΔενΞέρειςΤιΘαΠειΤρόμος 

Έχει πάρει ο Δημήτρης την κιθάρα, την γρατζουνάει και τραγουδάει, (λέμε τώρα!) "Φίιιιιιλοι μου χαθηηηηηηκαν, Φίιιιιιλοι μου χαθηηηηηκαν.... Τοοοοομας, (το τρενάκι ντε), ποτεεεεεεε, Τοοοοομας ποτεεεεεεε"

‪#‎ΤωραΕγωΤιΣυμπερασμαΝαΒγαλω‬ ‪#‎Εεεεε‬;‪#‎ΤιΣυμβαινειΜεςΤοΜυαλουδακιΤουΨοφαωΝαΜαθω

Ζωγραφίζει ο Παναγιώτης ένα τρένο του Δημήτρη. Φτιάχνει εμάς μέσα στα βαγόνια. Κατά απαίτηση του μικρού αφεντικού, ο μπαμπάς είναι μπροστά, ο ίδιος στην μέση, η μαμά πίσω. (ευτυχώς είμαι μέσα, παράπονο δεν έχω!) Μετά ζητάει να ζωγραφίσει πάνω στο τρένο, (άτιμο polar express...), τον παππού τον Χρήστο και την γιαγιά την Ελένη.... Ανακατεμένα και αχτένιστα μαλλιά ο παππούς ο Χρήστος και γυαλιά, μαλλιά δύο ορόφους η γιαγιά η Ελένη!! Ακόμα γελάω! Ηθικό δίδαγμα: Οι έντονες παρουσίες και προσωπικότητες έχουν περισσότερο ενδιαφέρον!!!

#ΝαιΤοΞέρωΔενΕίναιΑτάκαΕίναιΌμωςΑτακαδόρικηΣτιγμή #BeDifferentDifferentIsWonderfylNormalMeansYouAreAverageWhatFunIsThat?







Καθόμασταν στο σαλόνι παίζοντας με τα τουβλάκια όταν ξεκίνησε η ταινία "Η Μάσκα". Οι τίτλοι αρχής έχουν ντυθεί με ένα ορχηστρικό έντονο που υποδηλώνει κίνδυνο ή πως κάτι κακό θα συμβεί. Σε μας όμως, που έχουμε δει ένα σωρό ταινίες και έχουμε αποκτήσει μια κάποια μουσική παιδεία... Ο Δημήτρης-Γεράσιμος με το που άκουσε την αρχή, έτρεξε στην αγκαλιά μου λέγοντας μου ότι φοβάται. Μόλις τον ρώτησα γιατί φοβάται μου είπε:

-Η μουσική... 

Φαίνεται πως τρεις/ τέσσερις ταινίες που έχει δει όλες και όλες είναι αρκετές για να έχει καταλάβει...

#ΗΜαγείαΤουΜυαλούΤους




Μεσάνυχτα. Μόλις πριν μια ώρα έχω κοιμηθεί. Ακούω από την ενδοεπικοινωνία τον Δημήτρη-Γεράσιμο να σηκώνεται από το κρεβάτι του και κάτι ήχους που δεν αναγνωρίζω... Περιμένω να δω... Μετά από λίγο ανοίγει η πόρτα μας απότομα και βλέπω αυτό τον, ούτε ένα μέτρο ακόμα, άνθρωπο με μια αγκαλιά βιβλία, το μάτι γαρίδα να μου λέει: 

-"Μαμά μου, βαβασεις (διαβάσεις).   

 ‪#‎Μάλιστα‬ ‪#‎ΤώραΤι‬;‪#‎ΔενΥπεκυψαΑλλιωςΚαηκαΚαθεΒραδυΚρυφοΣχολειοΘαΕιχαμε‬‪#‎ΑλλάΟυτεΚερδισαΤηνΜαχη‬ ‪#‎ΤρειςΩρεςΚοιμηθηκεΤουΒαβασαΤοΠρωί

Ο εθισμός με την πιπίλα όλο και μεγαλώνει όσο περνάει ο καιρός και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω πως να το χειριστώ. Τώρα την θέλει σταθερά κάθε φορά που τον δένω στο καρεκλάκι του στο αυτοκίνητο. Μια μέρα με το που τον βάζω μέσα και ξεκινάω να τον δέσω ακούω: (έντρομη ομολογουμένως!)

-Πιπίλα! Αμέσως! (χτυπώντας και το χέρι στο γόνατο...)

#ΚάποιοςΤοΠαίζειΝταής #Αμέσως;;;;; #Αμέσως;;;;;;;;;;;; #ΔενΆκουσαΠωςΕίπατεΟρίστε;;; 

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί κάνουμε αγκαλίτσα, φιλάκι και του λέω: "Καληνύχτα ματάκια μου, όνειρα καραμελένια". Κάποια βράδια έχει κεφάκια και λέει καληνύχτα ξανά και ξανά. Ένα τέτοιο βράδυ, αφού μου το έχει πει κάμποσες φορές, εν τέλει του λέω "Καληνύχτα" χαζεύοντας ταυτόχρονα τηλεόραση. 

-Επ. Κάτι τσέχασες, μου λέει.
-Τι; ρωτάω απορημένη
-Όνειρα καραμελένια.... 

#ΈχειςΔίκιοΨυχήΜου

Όποτε βλέπω ότι είναι κουρασμένος πολύ θα φροντίσω να κοιμηθεί μεσημέρι, παρότι δεν θέλει πια και εναντιώνεται πολύ. Με τα πολλά και αφού διαβάσαμε κάμποσα παραμύθια το παίρνει απόφαση. Σύντομα βρίσκει ευκαιρία να ξανασηκωθεί ισχυριζόμενος πως πρέπει να βάλει για ύπνο το γορουνάκι, ένα αυτοκόλλητο, και σηκώνεται για να το γυρίσει ανάποδα. (κοιμόμαστε κυρίως μπρούμυτα βλέπετε). Μόλις ξύπνησε πεινούσε και κάτσαμε να φάει. Ξαφνικά και ενώ τρώει πετάγεται απότομα από την καρέκλα, τρέχει στο σαλόνι, γυρίζει το γουρουνάκι από την καλή και πάλι, επιστρέφει και λέει ανακουφισμένος: 

-Ντάξει, το τσύπνησα. 

#ΝοComments


Ξυπνάει ένα βράδυ μόλις έκανε έναν αρκετά δυνατό σεισμό. Τον έβαλα στο σαλόνι δίπλα μου να κοιμηθεί. Του φιλάω το κεφάλι...

- "Να με προσέχεις" μου λέει..

‪#‎myheartjustskippedabeat‬

Οι αναρτήσεις αυτές είναι εμπνευσμένες πρωταρχικά από την υπέροχη Ασπασία και τους ξεκαρδιστικούς δεκάλογους της κόρης της Δάειρας, αλλά και από την αγαπημένη μου Γεωργία και τις πραγματικά μοναδικές ατάκες του γιου της Παύλου.  Κορίτσια σας ευχαριστώ για την έμπνευση! 






Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...