Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Τελειομανία και μητρότητα- κακός συνδυασμός...

Ήμουνα που ήμουνα τελειομανής και εντελώς control freak, ήρθε και η μητρότητα να με αποτελειώσει...Είχα δουλέψει τόσο πολύ αυτόν τον ρόλο στο κεφάλι μου τόσα χρόνια που τώρα που τον βιώνω,  (όπως άλλωστε γίνεται πάντα και σε όλες τις καταστάσεις), έρχεται και η στιγμή να με κρίνω σε αυτό ακριβώς τον ρόλο.... 

Υπάρχουν λοιπόν οι μέρες που νιώθω ότι τα κάνω όλα σωστά. Και φυσικά και οι μέρες που νιώθω ότι τα κάνω όλα λάθος. Και συνήθως έχω σαν αναφορά τα ίδια ακριβώς γεγονότα. Η οπτική αλλάζει. 

Είμαι θεά. Θήλασα  7 -ολόκληρους-  μήνες αποκλειστικά . Όπου και να πάω παίρνω το μωράκι μου κοντά. Το "φοράω" πάνω μου διαρκώς για να ενισχύσω την αυτοπεποίθηση του. 7,5 μήνες τώρα δεν το έχω αφήσει υπό την φύλαξη κανενός άλλου. Ακόμα και στη δουλειά μου- όσο και να με κουράζει- έκανα τα κουμάντα μου και το παίρνω μαζί μου καθημερινά. Το έχω σε πρόγραμμα. Παίζω μαζί του όσο πιο συχνά μπορώ. Και το σπίτι μου είναι σε μια αξιοπρεπή κατάσταση. Αυτή είναι μια καλή μέρα. 

Είμαι άθλια. Θήλασα  7 - μόνο- μήνες αποκλειστικά. Όπου και να πάω το κουβαλάω και αυτό το έρμο κοντά. Το "φοράω" πάνω μου διαρκώς- για να ενισχύσω την εξάρτηση του από εμένα.  7,5 μήνες τώρα δεν έχω αξιωθεί να εμπιστευτώ άνθρωπο να μου το φυλάξει. Ακόμα και στη δουλειά μου- το ξεβολεύω το μωράκι μου καθημερινά. Μήπως να μην το είχα σε πρόγραμμα; Παίζω όντως μαζί του όσο πιο συχνά μπορώ; Το σπίτι μου είναι  στα χάλια του. Αυτή είναι μια κακή μέρα. 

Και αυτά είναι τα λιγότερα. Που να έρθουν αργότερα οι στιγμές των πιο σημαντικών αποφάσεων. (Θα αποτρελαθώ τελείως η δόλια η μάνα;) Ξέρω πως δεν είμαι η μόνη. Ξέρω πως όλες οι μανούλες επί γης ανησυχούν διαρκώς και για τα πάντα και πως μόνη τους έννοια είναι να είναι οι τέλειες μητέρες. Μπορούμε τελικά να είμαστε τέλειες; Μήπως μπορούμε να είμαστε απλά τέλειες για το δικό μας παιδί; Μπααα... χλωμό το βρίσκω... Το θεωρώ αδιανόητο να μπορούμε να τα κάνουμε όλα σωστά και όλα τέλεια. Μάλλον πρέπει απλά να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. 

Διότι καθημερινά διαπιστώνω μια πικρή αλήθεια. Η τελειότητα είναι ουτοπική και αρκετά υπερεκτιμημένη. (ξεστόμισα στα αλήθεια τέτοιο πράγμα;;!) Για αρχή κανείς δεν είναι τέλειος.  Και όσο και να προσπαθώ καθημερινά να ελέγξω καταστάσεις, (τόσα πέρασα- μυαλό δεν έβαλα), στην ουσία νομίζω ότι τις ελέγχω. Τίποτα δεν ελέγχω. Και όσο και να αγαπάω αυτό το πλασματάκι, όσα και να του προσφέρω και να κάνω για αυτό, θα έρθει η στιγμή που θα μου πει και την τελευταία πρώτη και η στιγμή που θα βάλει τη δική του οικογένεια πάνω από εμένα. Έτσι πρέπει και έτσι είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Ελπίζω μόνο μέχρι τότε να καταφέρω να έχω τη συνείδηση μου καθαρή και κάποια από αυτά που θα έχω επιλέξει για την ανατροφή του να τα θυμάται και ο ίδιος με ζεστασιά και να αποφασίσει να τα εφαρμόσει και αυτός στα δικά του παιδιά. 

Στο μεταξύ θα προσπαθήσω απλά να χαλαρώνω, να ακολουθώ το ένστικτο μου και να απολαμβάνω τις στιγμές... Ίσως αυτό ακριβώς είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω. 

Άντε, παραλήρησα και απόψε...




Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Ανακαλύπτουμε το κόσμο...

Είμαστε στη φάση "ανακαλύπτω το κόσμο". Και ειλικρινά είναι μια φάση μοναδική, ξεχωριστή, διαφορετική. Το ξέρω ότι θα "ανακαλύπτει το κόσμο" για πολλά χρόνια ακόμη, (βασικά θα τον ανακαλύπτει όλη του τη ζωή και αυτό είναι το σωστό- δεν παύουμε ποτέ να μαθαίνουμε), τώρα όμως τον ανακαλύπτει με ένα τρόπο πρωτόγνωρο, σχεδόν μυσταγωγικό. 

Όλα τον εξιτάρουν. Γουρλώνει τα μάτια, κουνάει τα χεράκια και ξεφυσάει πλημμυρισμένος από ευτυχία. Σουφρώνει όμως και τα φρύδια, ξινίζει τα μουτράκια και μπήγει τα κλάματα όταν το άγνωστο ξεπερνάει τον ενθουσιασμό. 

Όλα είναι μαγικά στα μάτια του. Το φωτιστικό στο σαλόνι, το κουβερλί στον καναπέ, το φερμουάρ της μπλούζας του μπαμπά, τα φύλλα στα δέντρα, τα μαλλιά της μαμάς, τα βραχιόλια της γιαγιάς, τα σχέδια στο σεντόνι του, η αντανάκλαση μας στο καθρέφτη, τα κουμπιά στο πουκάμισο του παππού, η θάλασσα, ο ουρανός, η κούπα του καφέ. Τα ίδια του τα χέρια! 

Θέλει να δοκιμάζει γεύσεις. Διαφορετικά φρούτα και φαγητά, τα παιχνίδια περνάνε πρώτα από τεστ γεύσης, τα ρούχα και τα μάγουλα μας, τη σαπουνάδα στο μπάνιο του! Ουσιαστικά δεν τολμάς να φέρεις κάτι κοντά στο στόμα του, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα το γλείψει!!

Η υφή των πραγμάτων είναι ακόμα κάτι που τον συγκλονίζει. Το χεράκι του μονίμως τεντωμένο, ψάχνει για κάτι νέο να αγγίξει, να νιώσει, να περιεργαστεί. Πέντε δαχτυλάκια ψαχουλεύουν διαρκώς τα πάντα. Το χαλί, τη φρουτόκρεμα, (ναι, αν τον αφήσεις θα χώσει όλο το χέρι μέσα με ενθουσιασμό!), τα πρόσωπα μας, τη σταγόνα αυτή του νερού πάνω στο καρεκλάκι του φαγητού του που μόνο αυτός βλέπει... 

Οι ήχοι. Η βρύση που τρέχει, εγώ να του τραγουδάω, το πλυντήριο ρούχων, ο ήχος του κλείστρου της φωτογραφικής μηχανής,  το ίδιο του το γέλιο και τα μπαμπαλίσματα του. 
Όλα προκαλούν αυθόρμητες εκρήξεις χαράς και γέλιου. 

Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει τη καρδιά μου να σπαρταράει. Ο ενθουσιασμός του. Η απόλαυση και η ευτυχία σε μια σταγόνα νερό. Η ενέργεια και η δύναμη του να γυρίζει από μπρούμυτα ανάσκελα και τούμπαλιν, για μια ώρα διαρκώς.  Το γεγονός πως ενώ νυστάζει και είναι γκρινιάρης αρνείται πεισματικά να κοιμηθεί μόνο και μόνο επειδή είμαστε βόλτα και δεν θέλει να χάσει ούτε ένα ερέθισμα, ούτε ένα φύλλο, ούτε μια μυρωδιά. 

Θα ευχόμουν μέσα από τη καρδιά μου να μην χάσει αυτό τον ενθουσιασμό. Ξέρω όμως ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Θα παλέψω όμως σκληρά να διατηρήσω τα χρόνια της "αθωότητας" όσο περισσότερο μπορώ. Και να ενθουσιάζομαι και εγώ- πάλι από την αρχή- μαζί του για τα μικροπράγματα. Γιατί κάπως έτσι ξεκίνησα και εγώ και όλοι μας. Και αν η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε να ξεχνάμε τι αξίζει πραγματικά- τότε όταν τελικά έρχεται ένα παιδί στη ζωή μας- έρχεται και η ώρα να ξαναγίνουμε και εμείς παιδιά. Και να μεγαλώσουμε ξανά μαζί τους. Γιατί αν εμείς νιώθουμε ότι έχουμε χιλιάδες πράγματα να μάθουμε στα παιδιά μας, νομίζω ότι τα παιδιά μας έχουν να μας μάθουν περισσότερα και ίσως και πιο σημαντικά. 


Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Έγινες μανούλα; Άκου τώρα να μαθαίνεις...!

Δεν φανταζόμουν ποτέ, μα ποτέ, πως μεγαλώνοντας ένα νινάκι θα αντιμετώπιζα τόσες δυσκολίες σε συνάρτηση με τον κοινωνικό μου περίγυρο. Ίσως επειδή εγώ πάντα υπήρξα διακριτική και πολύ σεβαστική προς τα μωρά που γνώριζα αλλά και πολύ ενημερωμένη όσον αφορά τις αντιδράσεις ενός μωρού ανά μήνα και εν συνέχεια ανά χρόνο, πίστευα πως όλοι έτσι είναι. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. 

Φυσικά όλα ξεκινάνε με τις επισκέψεις στο μαιευτήριο. Υπάρχουν πάντα, μα πάντα, αυτοί που απλά δεν καταλαβαίνουν πως καλό είναι να μην φιλάμε ένα νεογέννητο, ούτε να καθόμαστε σε απόσταση αναπνοής από το κεφαλάκι του και φυσικά πως αυτού του είδους οι επισκέψεις καλό θα είναι να είναι σύντομες μιας και υπάρχει και μια εξαντλημένη δόλια μάνα που παλεύει να μάθει να φροντίζει το μωρό της, να κοιμηθεί όταν κοιμάται και αυτό και να θηλάζει ελεύθερα και όποτε θέλει χωρίς να υποχρεούται να δουν το στήθος της όλες οι πιθανές  θειάδες!  Ούτε υπάρχει περίπτωση να ξυπνάω το νεογέννητο κατ' απαίτηση μόνο και μόνο για να δουν τα μάτια του και σε ποιον μοιάζει- έλεος δηλαδή. 

Με πολλές άλλες τέτοιες μοναδικές στιγμές ενδιάμεσα- που κάθε μανούλα είμαι σίγουρη έχει ζήσει-  φτάνουμε πλέον στον 7ο με 8ο μήνα. Σε αυτό το διάστημα το παιδί αρχίζει να γίνεται καχύποπτο απέναντι σε πρόσωπα που δεν αναγνωρίζει, βιώνει το άγχος του αποχωρισμού από τους γονείς του και το μόνο που θέλει είναι λίγο χρόνο να συνηθίσει το νέο πρόσωπο που βλέπει απέναντι του και εφόσον το σεβαστεί κάποιος αυτό και ασχοληθεί μαζί του διακριτικά και όχι πιεστικά, το ίδιο το παιδί θα απλώσει τα χεράκια του να τον προσεγγίσει.  Πρόκειται για απλές γενικές γνώσεις- δεν ζητάμε να γνωρίζει κανείς πυρηνική φυσική. Συνεπώς, το να παίρνει κάποιος το παιδί από την αγκαλιά μου με το έτσι θέλω και ενώ αυτό αρχίζει και σπαράζει στο κλάμα να επιμένει να το κρατάει και να το απομακρύνει και ηθελημένα από τα πρόσωπα που αυτό γνωρίζει,  (ξέρετε ε; την μαμά και τον μπαμπά- αυτοί που έχουν τον πρώτο λόγο;;) μόνο και μόνο για να περάσει το δικό του και για να αποδείξει ότι μπορεί να το ηρεμήσει ή ότι δεν παθαίνει δα και τίποτα και να μου το επιστρέφει μελανιασμένο από το κλάμα 5 λεπτά μετά.... ε ναι συγχωρέστε με μα θύμωσα. Μιλάμε για απλή κοινή λογική. 

Όπως σέβομαι εγώ τα παιδιά των άλλων, έτσι απαιτώ να σέβονται και το δικό μου και τις επιθυμίες και ανάγκες- όχι μόνο τις δικές του- αλλά και τις δικές μας για το πως επιθυμούμε να το μεγαλώσουμε. Και είναι πραγματικά κρίμα να αποφεύγεις επαφές για αυτό το λόγο ή ακόμα και να ξεκόβεις άτομα από τη ζωή σου. Και ιδίως όταν μιλάμε για δυο γονείς που πέρασαν από τη κόλαση για να κρατούν το μωρό τους στην αγκαλιά τους,  ε δείξτε λίιιιγη παραπάνω κατανόηση- ευχαριστούμε. 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas



Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Η εγκυμοσύνη, το σώμα μου, οι αλλαγές και η ανυπόφορη δίαιτα!

Κάνω δίαιτα εδώ και ενάμιση μήνα και έχω χάσει τρία κιλά. 

Και νιώθω καλά και δεν νιώθω. Και έχω όρεξη να συνεχίσω και δεν έχω. Αν με ρωτούσατε, ναι τα θεωρώ λίγα. Τα θεωρώ όμως και πολλά. Διότι και έχω ξεφύγει μερικές φορές  και δεν γυμνάζομαι (ακόμα) και δεν είμαι και πιτσιρίκα πλέον- πως να το κάνουμε.  Αλλιώς χάνεις κιλά στα 20 σου, αλλιώς στα 30 σου! 

Το θέμα όμως δεν είναι μόνο τα κιλά. Είναι τα κιλά σε συνδυασμό με όλες τις αλλαγές που υπέστη το σώμα σου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Η χαλάρωση του δέρματος, οι ραγάδες, οι αλλαγές ακόμα και στο στήθος σου μετά το θηλασμό, η κούραση που νιώθεις διαρκώς, η ουλή της καισαρικής ή και τα πιθανά ράμματα από φυσιολογικό τοκετό. Η δυσκοιλιότητα και οι αλλαγές στο κύκλο περιόδου σου. Υπάρχει ένα εύλογο διάστημα (σχεδόν ένα χρόνο λένε οι γιατροί) που το σώμα προσπαθεί να επανέλθει στη προ- εγκυμοσύνης εποχή. 

Είναι δύσκολο όμως για μια μανούλα όχι μόνο να περιμένει αλλά και να δεχτεί όλες αυτές τις αλλαγές. 

Για αυτό προσπαθούμε απεγνωσμένα να χάσουμε τα κιλά μας το συντομότερο δυνατόν, να ξαναμπούμε στα παλιά μας ρούχα, να βγούμε από το σπίτι περιποιημένες και προσεγμένες όπως παλιά.  Να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια συζήτηση με τον άντρα μας ή τη κολλητή μας που να μην αφορά πάνες, βρεφικά γάλατα, χρώμα και υφή κοπράνων! (ναι- ναι από τα βασικότερα θέματα συζήτησης!)

Θέλουμε να κοιμηθούμε τουλάχιστον 5 ώρες συνεχόμενα και χωρίς το αυτί τεντωμένο, θέλουμε να μουλιάσουμε στη μπανιέρα αντί να κάνουμε ένα βιαστικό ντουζ έχοντας διαρκώς την αίσθηση ότι ακούμε ένα μωρό να κλαίει, θέλουμε να μην επικρατεί το απόλυτο χάος στο σπίτι μας, βασικά θέλουμε πίσω τη ζωή που ξέραμε και είχαμε συνηθίσει. 

Ποτέ όμως δεν θα είμαστε όπως παλιά- και το εννοώ αυτό με τη καλή την έννοια. Οι ραγάδες θα ξεθωριάσουν αλλά δεν θα φύγουν και η ουλή- για όσες από εμάς έχουμε κάνει καισαρική, θα είναι πάντα εκεί, απλά με τον καιρό θα γλυκάνει η όψη της. Τα κιλά πιθανώς να τα χάσουμε αλλά δεν θα  επανέλθει το σώμα μας παρά  μόνο με πολύ και επίμονη προσπάθεια. Θα μιλάμε πιθανότατα για πολλά χρόνια ακόμα μόνο για τα κατορθώματα και τις μύξες των παιδιών μας και ελάχιστα θα μας αφορούν οι πολιτικές συζητήσεις  και οι καινούργιες τάσεις στη μόδα. Πότε δεν θα ξανακοιμηθούμε ανέμελα και στο σπίτι θα συνεχίσει να επικρατεί ένα χάος. 

Ο ένας χρόνος που λένε οι γιατροί είναι μια σαχλαμάρα και μισή. Άπαξ και γίνεις μητέρα, τίποτα πλέον δεν είναι όπως παλιά. Η γυναίκα που ήσουν έχει ξαναγεννηθεί και τώρα είναι μητέρα- γυναίκα. Πρώτα μητέρα και μετά γυναίκα. 

Και αυτό είναι υπέροχο και μοναδικό. 

Οι ραγάδες είναι εκεί- περήφανο απόκτημα για κάθε μέρα που ανέπνευσε και μεγάλωσε μέσα στο ίδιο σου το σώμα το παιδί σου. Η ουλή μια υπέροχη υπενθύμιση για τη στιγμή που ακούμπησαν στο στήθος σου την ίδια σου τη ζωή. Τα κατορθώματα τους μας κάνουν να χαμογελάμε ακόμα και όταν νιώθουμε πως θα πέσουμε κάτω από τη κούραση και η υγεία τους αυτό που μας αφορά πάνω από όλα- ακόμα και από τη ίδια μας τη ζωή. Μπορεί να μην ξανακοιμηθούμε ξέγνοιαστα και με τις ώρες, όμως η αίσθηση να κουρνιάζει το μικράκι σου μέσα στην αγκαλιά σου είναι απλά ανεκτίμητη. Το χάος που επικρατεί στο σπίτι είναι πολύχρωμο και  επιτέλους φώτισε τη μουντή ζωή μας και μας υπενθύμισε τι είναι σημαντικό και τι όχι. 

Εντάξει μπορεί να ταλαιπωρηθώ περισσότερο από όσο έχω συνηθίσει για να χάσω τα κιλά μου και συνειδητοποιώ πως το σώμα μου δεν θα είναι πότε ξανά το ίδιο. Όμως κάθε φορά, μα κάθε φορά, που κοιτάω το μωράκι μας, η καρδιά μου πλημμυρίζει από χαρά και περηφάνια. Κάθε φορά αδυνατώ να πιστέψω πως μου δόθηκε μια τόσο μεγάλη ευλογία. Κάθε φορά αναρωτιέμαι πόσο παραπάνω θα αγαπήσω αυτή τη ψυχούλα. Και κάθε φορά που το κοιτάω ξεχνάω όλη μου τη κούραση και γεμίζω τόση ενέργεια που θέλω τώρα αμέσως και άλλο ένα, και άλλο, και άλλο. Για να πολλαπλασιαστούν το χάος, η κούραση, οι ραγάδες  αλλά και η αγάπη και η ευτυχία στη ζωή μας. 
https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas



Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Αστεράκι μου.... να μου γνέφεις που πας...

Σαν σήμερα. Σαν σήμερα πριν τρία χρόνια χάσαμε το δεύτερο παιδάκι μας. Ήταν ξημερώματα 15 Φλεβάρη. 

Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια, όταν όμως μιλάω για ότι συνέβη  τα συναισθήματα με κατακλύζουν σαν να το βιώνω τώρα- φρέσκο. 

Αυτό το παιδάκι μου δεν πρόλαβα να το γνωρίσω. Δεν το κράτησα στην αγκαλιά μου. Η μόνη ανάμνηση που έχω είναι τρεις φωτογραφίες που έβγαλε ο άντρας μου και τις στιγμές μας μαζί  όσο ήμουν έγκυος. Δεν θα μάθω ποτέ τη χροιά του κλάματος του, το κελάρισμα του γέλιου του. Δεν θα το δω ποτέ να με κοιτάει με ματάκια που λάμπουν, ούτε θα νιώσω τα χεράκια του γύρω από το λαιμό μου. Δεν θα μάθω ποτέ τι άνθρωπος θα γινόταν, τι θα αγαπούσε τι όχι. Η μοίρα του σφραγίστηκε πολύ νωρίς, μόλις 12 ώρες αφότου γεννήθηκε.

Ξέρω όμως αυτά. Όσο έζησε, για όσο καιρό χτυπούσε αυτή η καρδούλα, το αγόρι μου ήταν μεγάλος μαχητής. Προσπαθούσε σκληρά να τα καταφέρει. Προσπαθούσε απελπισμένα όπως εμείς. Ξέρω πως ξέρει- κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε. Ξέρω πως είναι στα καλύτερα χέρια μετά τα δικά μας. Ξέρω πως μας παρακολουθεί από εκεί ψηλά και μας προσέχει, προσωπικός φύλακας άγγελος μας, πρεσβευτής μας στον ουρανό. Ξέρω πως τον αγαπάμε τόσο πολύ, σαν να έζησε μαζί μας μια ζωή. Ξέρω πως δεν θα τον ξεχάσουμε ΠΟΤΕ. 

Τρία χρόνια μετά, ευχαριστώ τον Θεό και την Παναγία που μας έδωσαν τη δύναμη να το αντιμετωπίσουμε. Που μας έδεσε σαν ζευγάρι αντί να μας διαλύσει. Που μας φώτισε και το βαφτίσαμε, το θάψαμε και έτσι έχουμε για πάντα ένα σημείο αναφοράς του σπλάχνου μας, του πένθους μας. Που με ευλόγησε να κυοφορήσω ένα πλάσμα τόσο ξεχωριστό που άλλαξε γνώμη και το ήθελε απευθείας κοντά του να στολίζει τον παράδεισο μαζί με όλα τα άλλα αγγελούδια που φύγανε πολύ νωρίς. Που δυόμιση χρόνια μετά, πραγματοποίησε το όνειρο μας να κρατήσουμε στην αγκαλιά μας ένα μωρό. Που  είναι γερό και δυνατό. 

Ξέρω πως θα έχουμε πάντα μια πληγή ανοιχτή. Ξέρω πως μαζί με τη βέρα του γάμου μου, φοράω άλλη μια βέρα, αυτή που έχω αφιερώσει στο γιο που χάσαμε. Ξέρω όμως και πως είμαστε δυνατοί, πως πιστεύουμε πολύ στο Θεό, εμπιστευόμαστε τη βούληση του και πως μόνο αυτός ξέρει πως και γιατί. Ξέρω πως η ζωή είναι δώρο και σκοπεύω να τη ζήσω, δυνατά, ενάρετα  και με όση αξιοπρέπεια μπορώ.  Το οφείλω και στα δυο αγγελούδια που έχω στον ουρανό. Έτσι για να με παρακολουθούν και να χαίρονται που εγώ ήμουν η βιολογική τους μανούλα. 

Σήμερα είναι η ημέρα για το αστεράκι μου... Εκείνο ψηλά στον ουρανό... Το πιο φωτεινό του ουρανού..... Που κάποια μέρα θα είμαστε και πάλι μαζί... 

Καληνύχτα αστέρι. Να μου γνέφεις που πας. Να'σαι πάντα ψηλά, φωτεινό και από κει να με βλέπεις.... 

Αστεράκι

Το ημερολόγιο μιας μαμάς







Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Τι πραγματικά χρειάζεται να αγοράσουμε για το μωράκι που περιμένουμε;;

Την περίοδο που είσαι έγκυος στο πρώτο σου παιδάκι και αρχίζεις να ψωνίζεις τα απαραίτητα για τη "προίκα" του, βομβαρδίζεσαι από ένα σωρό προϊόντα και πληροφορίες χωρίς όμως να ξέρεις τι τελικά θα χρειαστείς πραγματικά και ποια από τα είδη που σου προσφέρουν είναι πρακτικά και ποια όχι. Σαν φρέσκια μανούλα λοιπόν, που αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα και τελικά διαπίστωσε τα λάθη της, είμαι έτοιμη να μοιραστώ τις εμπειρίες μου μαζί σας. 

Ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν η κούνια είναι τελικά μια πρακτική αγορά ή όχι. Θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί. Κανονικά οι "πάντες" που ντύνουν και  ομορφαίνουν τη κούνια αλλά και "προστατεύουν" το μωρό από πιθανά (σχεδόν σίγουρα) χτυπήματα έχουν πλέον απαγορευτεί. Στη υπόλοιπη Ευρώπη δεν πωλούνται καν. Θεωρούνται υπαίτιες για το Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου και όταν πλέον μεγαλώσει το μωράκι μας, το βοηθάει να σκαρφαλώσει και να πηδήξει έξω από τη κούνια. Αν δεν βάλεις τη πάντα-όπως εγώ λόγου χάρη- έχεις σιγουράκι τα χτυπήματα σε κεφάλι όπως και τα σφηνώματα ποδιών έξω από τα κάγκελα... Ενώ σε ένα πολύ καλό μεγάλο παρκοκρέβατο, με ένα καλής ποιότητας στρώμα, και περισσότερο χώρο έχει το μικράκι μας και κανένα απολύτως φόβο να χτυπήσει, να μην μπορεί να αναπνεύσει αλλά και να σκαρφαλώσει έξω από αυτό μιας και τα τοιχώματα του είναι φτιαγμένα από διαμπερές, εύκαμπτο υλικό. Επιπλέον κλείνει και μεταφέρεται εύκολα και για ταξίδια ή και σαββατοκύριακα στη γιαγιά. 

Η συρταριέρα- αλλαξιέρα είναι κατά τη γνώμη μου ένα απολύτως άχρηστο αξεσουάρ μιας και συνήθως είναι πολύ κακοφτιαγμένα έπιπλα και το μικράκι μας χωράει πάνω για να το αλλάζουμε το πολύ μέχρι 6 μηνών. Προτιμότερο είναι να επενδύσει κανείς σε μια μεγάλη επιτοίχια ντουλάπα (αν δεν έχει ήδη) και να αγοράσει αλλαξιέρα- μπανιερό την οποία θα έχει στο μπάνιο (αυτές μπαίνουν ακόμα και μέσα στη μπανιέρα ή και το ντουζ) και είναι πολύ μεγαλύτερες και χωράει το μωρό μέχρι τουλάχιστον 12 κιλά. Όμως και πάλι αν καταφέρετε και βρείτε μια  η οποία να ανοίγει πλευρικά (δηλαδή να μην "πέφτει" πίσω η αλλαξιέρα για να μπορέσετε να κάνετε μπάνιο το παιδάκι σας, αλλά να ανοίγει στο πλάι-σαν συρταρωτή πόρτα) ώστε να μπορείτε αμέσως μετά το μπάνιο να το ακουμπήσετε δίπλα για να το ντύστε, είναι ένα χαρακτηριστικό που θα εκτιμήσετε δεόντως όταν θα αναγκάζεστε να κάνετε μόνες σας το νινάκι σας μπάνιο. Φυσικά οι μαίες ορκίζονται στα απλά καθισματάκια που μπαίνουν μέσα στη μπανιέρα όμως πιστέψτε με. Αν όμως και έστω για ένα μόνο χρόνο καταφέρετε να γλυτώσετε τα σκυψίματα, η μέση σας θα σας είναι ευγνώμων, να είστε σίγουρες!!

Μην αγοράσετε από πριν πολλά σεντονάκια, κουβερτούλες ή μπουρνουζοπετσέτες- είναι η νούμερο ένα επιλογή δώρων που θα σας κάνουν και πιστέψτε με- ουδεμία διάθεση δεν θα έχετε να τρέχετε για αλλαγές  με αποτέλεσμα να "φουλάρουν" τα συρτάρια μες σχέδια που πιθανότατα δεν θέλετε καν!!  

Όσα κορμάκια και ολόσωμα φορμάκια και αν έχετε, δεν θα σας φτάνουν- ιδίως αν θηλάζετε που τα μωράκια ενεργούνται διαρκώς (και είναι τόσο ρευστά που λερώνονται για πλάκα), αλλά και αν δίνετε μπουκάλι που κάνουν διαρκώς γουλίτσες ή και εμετούς με αποτέλεσμα να  λερώνουν πολύ συχνά τα ρουχαλάκια τους. (διότι η σαλιάρα σπανίως σε σώζει! Παρεμπιπτόντως οι σαλιάρες ωφελούν κυρίως μόλις αρχίζουν και βγάζουν δοντάκια  και φυσικά αυτές με το κορδόνι δεν είναι καθόλου μας καθόλου πρακτικές. Αυτές με τα χράτσ μπορεί να είναι αλλά θα τις ξεκολλάτε από τα υπόλοιπα ρούχα κάθε φορά στο πλυντήριο με αποτέλεσμα να σας τα χαλάνε- η καλύτερη επιλογή είναι με κουμπιά.) Φυσικά προσέξτε τα κορμάκια και φορμάκια να μην έχουν ραμμένα κουμπιά ή κορδόνια- αποτελούν κίνδυνο) και φυσικά αποφύγετε σαν τρελές τα φορμάκια με κουμπιά στην πλάτη ή στον ποπό, ειλικρινά δεν ξέρω τι σκέφτονται αυτοί που τα φτιάχνουν. Αν δε, βρείτε τα παλαιού τύπου ζιμπουνάκια που έχουν κουμπιά και στο πλάι αντί για μόνο από κάτω, στοκάρετε γιατί θα σας βολέψουν αφάνταστα! 

Γενικότερα να θυμάστε πως όσο χαριτωμένα και αν είναι τα μωράκια μας με τα ρουχαλάκια "εξόδου", δεν παύουν να είναι μωράκια που δεν σε βοηθούν καθόλου στην αγκαλιά με αποτέλεσμα σε κάθε έξοδο σας να παρακαλάτε να του είχατε φορέσει κάποιο ολόσωμο φορμάκι μιας και θα καταλήξετε να παλεύετε κατεβάζοντας διαρκώς τα μπλουζάκια που θα ανεβαίνουν μέχρι το λαιμό και να ψάχνετε τα παπουτσάκια τους που θα πέφτουν στη διαδρομή και σε κάθε αγκαλιά που αλλάζουν. 

Και μιας και μιλάμε για παπούτσια. Ξέρω, ξέρω είναι αξιολάτρευτα! Εγώ μόνο που σας λέω όλες αυτές τις εξυπνάδες έχω καμιά εξαριά ζευγάρια! Όμως. Οι γιατροί λένε πως όσο το παιδί δεν περπατάει τα παπούτσια όχι μόνο δεν χρειάζονται αλλά πιέζουν και το ποδαράκι του μωρού χωρίς λόγο. Αν λοιπόν, θέλουμε απλά να μην κρυώνει το χειμώνα καταλήγουμε και πάλι στα παλιά... πλεκτά παπουτσάκια. Είναι ζεστά, πρακτικά και ότι πρέπει για τα νινάκια μας. 

Στην αγορά του καροτσιού μόνο δυο πράγματα πρέπει να είναι τα κριτήρια σας. Το βάρος του και το πόσο εύκολα κλείνει. Ξέρω δεν είναι εύκολο με τόσα όμορφα σχέδια που κυκλοφορούν στην αγορά, όμως εν τέλει, αν θέλετε να μην νιώθετε μετά από κάθε βόλτα λες και "χτυπιόσασταν" 2 ώρες στο γυμναστήριο, φροντίστε απλά να είναι ένα ελαφρύ καρότσι, που κλείνει εύκολα και φυσικά που να χωράει στο πορτ -μπαγκαζ του αυτοκινήτου σας και στο ασανσέρ του σπιτιού σας. ( ναι έχουν συμβεί και αυτά τα λάθη) 

Τώρα η αγορά του καθίσματος αυτοκινήτου είναι ολόκληρη ιστορία. Πλέον είμαι υπέρ των καθισμάτων πορτ- μπεμπέ διότι δεν χρειάζεται να ξυπνάς το μικράκι σου κάθε φορά που το βγάζεις από το αυτοκίνητο όπως συμβαίνει στα κανονικά καθίσματα. Επίσης το ετοιμάζεις από το σπίτι- του ρίχνεις και μια κουβερτούλα από πάνω αν είναι χειμώνας. (διότι ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν δένουμε τα παιδάκια μας με το μπουφαν στο κάθισμα του αυτοκινήτου. Να γιατί:  http://www.eimaimama.gr/2012/11/oxi-me-mpoufan-sto-kathisma-autokinhtou.htmlΌταν έρθει λοιπόν η στιγμή να επιλέξουμε κάθισμα για μέχρι 18 κιλά πλέον, πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας πως στην Αμερική είναι στα πρόθυρα να ψηφιστεί νομοσχέδιο πως το παιδικό κάθισμα αυτοκινήτου πρέπει να κοιτάει προς τη πίσω μεριά τουλάχιστον μέχρι τα δυο του χρόνια, στη δε Σουηδία είναι υποχρεωτικό μέχρι τα 4 χρόνια. Είναι πολύ πιο ασφαλές σε μετωπική σύγκρουση που συνήθως είναι και οι σοβαρότερες. Επειδή σαν άνθρωπος είμαι της άποψης "Καλύτερα ασφαλής παρά μετανιωμένος" τηρώ πιστά  τους νέους κανονισμούς, όμως να ξέρετε πως λίγες εταιρείες φτιάχνουν ειδικά καθίσματα rear facing και ιδανικά το αυτοκίνητο πρέπει να έχει iso fix. Κάντε την έρευνα σας, τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από την ασφάλεια των παιδιών μας.  

Δεν θα σας πρότεινα να πάρετε ούτε ένα μασητικό οδοντοφύιας μιας και από ότι ακούω και από άλλες μανούλες θα βάλουν οτιδήποτε στο στόμα τους εκτός από αυτά, αυτό ακριβώς έχω διαπιστώσει και εγώ. Κάτι ακόμα που θεωρώ μη πρακτικό είναι τα λεγόμενα σελτεδάκια για να  βάζουμε από κάτω όταν αλλάζουμε πάνα σε περίπτωση που λερωθούν. Επειδή όμως η περίπτωση να λερωθούν είναι σχεδόν βεβαιότητα και δεν θα προλαβαίνετε να πλένετε υφάσματα που δεν θα καθαρίζουν κιόλας με αυτά τα ήπια βρεφικά καθαριστικά- προτείνω υποσέντονα μιας χρήσης- δαγκωτό! Είναι φθηνά, τα πετάτε αμέσως και δεν σκάτε και με αυτή τη λεπτομέρεια. Αν δεν θέλετε να αγοράζετε αυτά για τους ενήλικες υπάρχουν και για μωρά, καμιά διαφορά ωστόσο παρά μόνο στην αισθητική μας στο πακέτο!! 

Η αγορά relax για μένα είναι αρκετά απαραίτητη μιας και θα ησυχάσει και θα κρατήσει απασχολημένο το μωρό σας όταν τίποτα άλλο δεν θα το ηρεμεί και εσείς θα πρέπει να κάνετε και καμιά δουλειά, αρκεί να φροντίσετε να πάρετε ένα με δόνηση και λίγα παιχνιδάκια απασχόλησης. 

Και για τέλος κράτησα το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου. Μην διστάσετε να αγοράσετε sling. Εκτός του ότι θα απολαύσετε τη αίσθηση του μωρού σας πάνω στο σώμα σας, εκτός του ότι θα το απολαμβάνει και το μωρό μιας και θα γαληνεύει δίπλα στους πολύ γνώριμους χτύπους της καρδιάς σας, είναι και απίστευτα πρακτικό. Να γιατί: http://to-imerologio-mias-mamas.blogspot.gr/2014/01/sling-sling.html

Δεν είμαι καμιά τέλεια μαμά, απέχω πολύ από το να τα κάνω όλα σωστά, προσπαθώ όμως πολύ και ενημερώνομαι διαρκώς! Αυτό το λεπτό που μοιράζομαι τις εμπειρίες μου μαζί σας, κάνω και άλλες λάθος ή σωστές επιλογές από τις οποίες μαθαίνω! Ελπίζω να βοήθησα έστω και μια μέλλουσα μανούλα! <3 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas



Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Μαιμουδάκι μηνών...7!

Σήμερα κλείνουμε 7 μήνες που είμαστε μαζί.  Γίνεσαι 7 μηνών. Έχεις "μηνογενέθλια"! Ας κάνουμε μια αναδρομή να θυμηθούμε πόσο μας τρέλανες αυτό το μήνα. 

Είσαι 7760 και 67 πόντους.

Έφαγες για πρώτη φορά κρέας και ξετρελάθηκες με το κοτόπουλο. Για το μοσχάρι όχι και τόσο αλλά το τρως. Σου πήρε ολόκληρο το μήνα να συνηθίσεις τα φρούτα αλλά τελικά τα κατάφερες! (και χωρίς συμπλήρωμα μπισκότου μέσα!) Τα αγαπημένα σου φρούτα είναι η μπανάνα και το αβοκάντο. Σε γενικές γραμμές τρως πολύ εύκολα, με χαρά και δεν μας ταλαιπωρείς καθόλου. Όταν είναι η ώρα για την αγαπημένη σου κρέμα δημητριακών ή μπισκότου το απόγευμα, κουνάς με τόση χαρά τα χεράκια σου που νομίζουμε πως θα "πετάξεις"!! Ωστόσο, το γαλατάκι εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο σου γεύμα με διαφορά. 

Δεν έχει ξεμυτίσει ακόμη ούτε ένα δοντάκι... 

Γύρισες από ανάσκελα μπρούμυτα και αν έχεις τα κέφια σου ξαναγυρίζεις ανάσκελα, αλλιώς κλαψουρίζεις και περιμένεις εμάς να σε βοηθήσουμε! Έχεις παίξει με τα πόδια σου κάνα δυο φορές αλλά δεν φαίνεται να σε εξιτάρει σαν ιδέα. Μάλιστα αν σου φέρω εγώ τα πόδια μπροστά και τα βάλω στο στοματάκι σου, ξινίζεις τα μουτράκια σου!! Σου αρέσει πολύ να παίζεις στο "γυμναστήριο" σου και η αγαπημένη σου ασχολία είναι να σκίζεις περιοδικά! 

Χρειάζεσαι οπωσδήποτε τη πιπίλα σου για να κοιμηθείς. 

Δεν είσαι ιδιαίτερα κοινωνικός. χρειάζεσαι χρόνο για να συνηθίσεις μια παρουσία και να αρχίσεις τα γελάκια και τα ναζάκια. 

Γυρίζεις στο άκουσμα του ονόματος σου.

Το μπάνιο σου αρέσει πάρα πολύ και δημιουργείς μια λίμνη στο πάτωμα από το πλατσούρισμα! Σου αρέσουν πολύ και οι βόλτες, είτε με το αυτοκίνητο, είτε με το καρότσι, είτε στο sling! Αντέχεις με τις ώρες- βόλτα να είναι και ότι να'ναι! 

Τα αγαπημένα σου τραγούδια  είναι το "Ελεφαντάκι" και το " Καγκουρό Διονύσης". 

Ξυπνάς πάντα με το χαμόγελο. 'Οποτε σε έχουμε αγκαλιά "ψαχουλεύεις" το πρόσωπο μας. Έχεις ψύχωση με τα κορδόνια και τα φερμουάρ στις μπλούζες του μπαμπά! 

Όλο το μήνα η αγαπημένη σου γκριμάτσα είναι να δαγκώνεις το κάτω χείλος σου...! 

Το μαλλάκι σου έχει μακρύνει αρκετά και  είσαι ένας ΚΟΥΚΛΟΣ! Είσαι όμως και πολύ βολικός δεν μας ταλαιπωρείς καθόλου. Το κλάμα σου είναι παραπονιάρικο και το λατρεύουμε! 

Λες "μπα μπα", "μαμ", "μιαμ" "αααμ" και ένα σωρό άλλα ακαταλαβίστικα.! 

Το βράδυ κοιμάσαι συνεχόμενα δέκα ώρες. Το πρωί σε βρίσκω στις πλέον ανορθόδοξες στάσεις, κάθετα στη κούνια, λοξά, εντελώς ανάποδα (κεφάλι στα πόδια, πόδια στο κεφάλι) και σήμερα το πρωί σε βρήκα να κοιμάσαι για πρώτη φορά μπρούμυτα... Ήσουν εντελώς γαλήνιος και έδειχνες να το απολαμβάνεις! Το μεσημέρι θες οπωσδήποτε αγκαλίτσα για να κοιμηθείς. 

Γελάς πολύ αστεία μιας και είναι περισσότερο τσιρίδα παρά γέλιο!  Γελάς περισσότερο με "δαγκώματα" παρά με γαργαλητά! Ο μπαμπάς σου αδυνατεί να το καταλάβει! 

Ανυπομονούμε να δούμε τι μας επιφυλάσσεις για αυτό τον μήνα... Κάθε μέρα είναι και μια γιορτή!! Σε αγαπάμε πολύ πολύ μέχρι τον Θεούλη και πάλι πίσω! 

Γκριματσούλα μου.... 



Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Το μικρό μου σοκ!!!

Η στιγμή που συνειδητοποιείς πως ο εαυτός σου θα έρχεται πλέον σε δεύτερη μοίρα για πάντα, είναι ένα μικρό σοκ! 

Βέβαια το ξέρεις προτού καν γεννήσεις. Το καταλαβαίνεις. Το νιώθεις ότι οι ισορροπίες έχουν αλλάξει πια για πάντα. Και όταν αντικρίζεις για πρώτη φορά αυτά τα αθώα ματάκια, το βιώνεις στο πετσί σου. Τι γίνεται όμως όταν το συνειδητοποιείς; Πραγματικά. 

Για μένα αυτή η στιγμή ήταν όταν αρρώστησα και ανέβασα 39 πυρετό ακατέβατο. Και εκεί που το μόνο που ήθελα ήταν τη μαμά μου να με φροντίσει, να κουκουλωθώ κάτω από τα σκεπάσματα και να ξεμυτίσω μια βδομάδα αργότερα, ήμουν εγώ μαμά για αυτό το πλασματάκι και έπρεπε να το φροντίσω, να του μαγειρέψω, να το ταΐσω, να το αλλάξω, να το κάνω μπάνιο, να του δώσω τα ερεθίσματα που χρειάζεται και να το κοιμίσω, όσο εξαντλημένη και αποκαμωμένη και αν ήμουν. Αντί να παρακαλάω όλο νάζι να νιώσουν το μέτωπο μου, έλεγχα εγώ κάθε τρεις και λίγο τη θερμοκρασία του μικρού από φόβο μην κολλήσει. Άντι να κοιμάμαι όλη μέρα, ακολουθούσα ως συνήθως τα ωράρια του παιδιού. 

Και το σοκ ήταν πως ούτε που με ένοιαζε

Δεν με ένοιαζε που πόναγε όλο το κορμί μου και που ψηνόμουν στο πυρετό. Με ένοιαζε απλά που δεν μπορούσα να το πνίξω στα φιλιά για να μην κολλήσει. Αυτό με ένοιαζε. Μου έλειψε όμως αυτή η ξεγνοιασιά και η σιγουριά πως είναι η μαμά μου εκεί να με φροντίσει. Πως όσο είναι εκεί, εγώ δεν είμαι υπεύθυνη για ΤΙΠΟΤΑ! Γιατί και να είναι η μαμά σου εκεί να σε φροντίσει δεν είναι πια το ίδιο. Τώρα είσαι και εσύ μαμά και το μωρό σου προηγείται. Εσύ έρχεσαι σε δεύτερη μοίρα. Δεν το απολαμβάνεις το ίδιο. 

Απολαύστε λοιπόν αυτά τα μοναδικά χρόνια που είστε και ζείτε για τη πάρτι σας, χαρείτε τα χείλη της μητέρας σας στο κούτελο σας, φάτε με όρεξη τη ανάλατη κότοσουπα γιατί άπαξ και φέρετε ένα αγγελούδι στο κόσμο, αυτά ξεχάστε τα. Και σαν να μην φτάνει αυτό, σας είπα. Δεν θα σας νοιάζει κιόλας.

Το ημερολόγιο μιας μαμάς





Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Θέλω να αγκαλιάσω το μαιμουδάκιιιιι....

Μπορεί ο πυρετός επιτέλους να το έβαλε κάτω, (με 8 χάπια τη μέρα τι θα έκανε;) το σώμα να πονάει λιγότερο και να μην βήχω ακατάπαυστα, όμως δεν είναι όλα αυτά το πρόβλημα μου.... 

Το πρόβλημα μου είναι πως έχω από τη Δευτέρα να φιλήσω και να αγκαλιάσω σφιχτά σφιχτά το μαιμουδάκι μου... το πρόβλημα μου είναι πως φοράω μάσκα όποτε είμαι κοντά του... Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν έχω κάτσει να παίξω μαζί του με τις ώρες...  και αυτός με κοιτάει παραξενεμένος με τα όμορφα ματάκια του όλες αυτές τις μέρες και αναρωτιέται τι συμβαίνει... 

Προσπαθεί να μου τραβήξει τη μάσκα από το στόμα... Γυρίζει και με  κοιτάει τρομαγμένος κάθε μα κάθε φορά που βήχω...Του χαμογελάω γλυκά και του εξηγώ  "Είναι άρρωστη η μανούλα αγάπη μου συγνώμη"  Τα μεσημέρια κοιμόμαστε πάντα αγκαλίτσα,  (είναι η ώρα μας) και τρεις μέρες τώρα που τον κοιμίζω στη κούνια από φόβο μην  τον κολλήσω κλαίει ο φουκαράς κοντά ένα τέταρτο μέχρι να αποκοιμηθεί. Μου τραβάει με δύναμη τα χέρια κοντά στο στήθος του και απαιτεί την αγκαλίτσα του... Και εμένα να πονάει η καρδούλα μου.... 

Που να το φανταζόμουν; Που να φανταζόμουν πως θα ανυπομονούσα να γίνω καλά όχι για να νιώσω καλύτερα σωματικά, αλλά για να μυρίσω πάλι μωρουδίλα, να δαγκώσω πατουσάκια, να ρουφήξω μαγουλάκια, να γαργαλίσω το λαιμάκι και να τον κρατήσω σφιχτά σφιχτά στην αγκαλιά μου. Να μπει και αυτός πάλι στην μαμαδόσειρουλα του!! Να αφήσουμε επιτέλους τον μπαμπά να ξεκουραστεί λιγάκι. Αλλά το κυριότερο; Να μου φύγει το άγχος ότι θα κάνω κάτι λάθος και θα κολλήσει...  

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Τώρα εκτέθηκα ανεπανόρθωτα....

Το θερμόμετρο δείχνει 38.9... 

Βήχω χειρότερα από νταλικέρης με άσχημο κρύωμα και φυσικά παραληρώ και σκέφτομαι ασυναρτησίες. ( ή μήπως σκέφτομαι πιο καθαρά από ποτέ;!) 

Δεν με θεωρώ τόσο καλό άνθρωπο. Έχω πολλά ελαττώματα. Είμαι πεισματάρα και εγωίστρια. Θέλω να περνάει συνήθως το δικό μου και θα κάνω ότι μπορώ για αυτό. Ζηλεύω πολύ τους ανθρώπους που αγαπάω και είμαι πολύ διεκδικητική μαζί τους. Δεν είμαι ιδιαιτέρως κοινωνική- ιδιαίτερα σε μια κατά πρόσωπο συνάντηση- και δεν εκφράζομαι εύκολα παρά μονάχα γραπτώς. Δεν είμαι εκδηλωτική και νιώθω πολύ άβολα να αγκαλιάζω ή να με αγκαλιάζουν και φυσικά εκνευρίζομαι όταν ακόμα και όταν ένα πολύ δικό μου άτομο έρθει πολύ κοντά μου και "παραβιάσει" το προσωπικό μου "εναέριο" χώρο. (40 εκ. γύρω μου δηλαδή!)  (Εκτός φυσικά από τον άντρα μου- δόξα τον Θεό!) Δεν λέω όσο συχνά θα έπρεπε ευχαριστώ ή σε αγαπώ στους γονείς μου ή στην αδελφή μου. (Παρόλο που τους λατρεύω ακόμα και αν κάποιες φορές θα τους αποκεφάλιζα χωρίς ενδοιασμούς!!!) Τι άλλο, τι άλλο;; Είμαι μανιακή με τη καθαριότητα και αρκετά μικροβιοφοβική και κάμποσο αγοραφοβική. Δεν ζητάω εύκολα συγνώμη. Και όσο και αν αντιμετωπίζω τις δυσκολίες στη ζωή μου σαν αντράκι, ένα απλό κρύωμα μπορεί να με κάνει να γίνω η μεγαλύτερη γκρινιάρα που υπάρχει.... 

Και έρχεται ένα τόσο δα πλασματάκι στην ζωή σου που τα ανατρέπει όλα αυτά. Που αν κρυώσεις το μόνο που σε νοιάζει είναι να μην κολλήσει. Που θέλεις για αυτό να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Θέλω να γίνω πιο κοινωνική ώστε να μην του μεταδώσω αυτό μου το ελάττωμα. Θέλω να συγχωρώ και να μην κρίνω κανέναν και για τίποτα. Θέλω να μην ζηλεύω και να μην είμαι τόσο κυριαρχική πάνω στα άτομα που αγαπώ. Θέλω να μπορώ να εκφράζομαι για να μπορεί και αυτός και να έχει μια υγιή προσωπικότητα. Θέλω να μην φοβάμαι τα πάντα και να μην με αγχώνουν τα μικροπράγματα όπως αν έστρωσα ολόισια το κρεβάτι. Θέλω να του αφήσω το χώρο και το χρόνο να ανακαλύψει τον εαυτό του και να μην του επιβάλω τον δυναμικό μου χαρακτήρα.

 Βασικά θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος για χάρη του. Γιατί είναι υποχρέωση μου. Γιατί θέλω να κάνω ότι καλύτερο μπορώ στην ανατροφή του και να εξελιχθεί σε έναν  ξεχωριστό άτομο. Δεν έχω γίνει φυσικά ακόμη αυτός ο καλύτερος άνθρωπος, νιώθω όμως ότι είμαι σε καλό δρόμο. Αχ τι μπορεί να σου κάνει ένα 38.9... τώρα εκτέθηκα ανεπανόρθωτα. 


Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Έχω τρία παιδιά... Δυο στον ουρανό και ένα στην αγκαλιά μου...

Δυσκολεύομαι πολύ να γράψω την ιστορία μου, την ιστορία που με οδήγησε εδώ σήμερα, όχι επειδή δεν μιλάω για αυτή, μιλάω και πολύ περισσότερο απ” όσο ίσως θα ενέκρινε κανείς- βλέπετε ο κόσμος δεν θέλει να ακούει θλιβερές ιστορίες, φοβούνται ότι αν ακούσουν κάτι κακό θα τους συμβεί κιόλας- αλλά επειδή δυσκολεύομαι να εκφράσω την ένταση των συναισθημάτων, την απελπισία της αναμονής, το χάσιμο της ψυχής σου και της λογικής σου και την αναγέννηση από τις στάχτες σου. Πως να «κλείσω» 4 χρόνια σε ένα κείμενο;
Σε αυτά τα 4 χρόνια, τους 24 μήνες ήμουν έγκυος- εκ των οποίων τους 15 ήμουν κλινήρης, γέννησα 3 παιδιά, το πρώτο φυσιολογικά, τα επόμενα με καισαρική, τα δυο μου τα πήρε κοντά του ο Θεούλης, το τρίτο το κρατάω στην αγκαλιά μου.
Παντρευτήκαμε με τον άντρα μου μετά από 7 χρόνια σχέσης, 7 χρόνια μοναδικά και υπέροχα, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη διότι είχα γνωρίσει τον απόλυτο έρωτα, αυτόν τον έρωτα που σου κόβει τα γόνατα και σου ανακατεύει το στομάχι, με κοινά όνειρα για μια πολυμελή οικογένεια. Ξεκινήσαμε άμεσα τις προσπάθειες για παιδί.
Μένω έγκυος αμέσως, η χαρά απερίγραπτη. Χαρά που κράτησε μόλις μια βδομάδα μιας και ξεκίνησα να έχω αιμορραγία- τάση για αποβολή μου λένε, ακινησία μου λένε και προσοχή- στρατιώτης εγώ τα ακολουθώ όλα κατά γράμμα. Φτάνουμε στην αυχενική διαφάνεια, οι τιμές καλές, το αμνιακό καλό, μόνο τα άκρα του μωρού έχουν μια απόκλιση.
«Είναι νωρίς ακόμα» μου λένε «θα δούμε, στο μεταξύ κάνε αμνιοπαρακέντηση να σιγουρευτούμε«
Την κάνω με τρελό φόβο αποβολής, μου τηλεφωνεί σε 5 μέρες ο γιατρός μου, «Έχεις ένα υγιέστατο κοριτσάκι» μου λέει. Καταρρέω στην αγκαλιά του άντρα μου και κλαίμε παρέα από ευτυχία. Όμως και πάλι στα ραντεβού με τον γιατρό κάτι δεν πάει ποτέ καλά. Δεν μεγαλώνει σωστά. Και τα άκρα δεν μεγαλώνουν ομοιόμορφα.
«Να περιμένουμε» μου λέει ο τσαρλατάνος «να έρθει ο γενετιστής από Αθήνα να σε δει. Στην Β επιπέδου«
Αναμονή. Να έχω φτάσει 23 εβδομάδων και το παιδί να μην το έχω ακούσει ακόμη.
Έρχεται ο γενετιστής. Τα ίδια. Μόλις 376 γραμμάρια, είναι πολύ μικρό, δεν μεγαλώνει και τα άκρα του είναι δυσανάλογα.
«Θα σε ξαναδώ σε ένα μήνα» μου λέει και το δέχομαι η ηλίθια. Αναμονή. Κλείσαμε τα αυτιά σε όσους μας έλεγαν ότι πρέπει να πάρουμε και μια δεύτερη γνώμη. Πιστεύαμε και περιμέναμε. Ένας μήνας περνάει- δύσκολα- έρχεται ο περίφημος γενετιστής. Είναι πλέον γεγονός. Καταρχάς το παιδί έχει σταματήσει πλέον να μεγαλώνει, απορεί πως εξακολουθεί και έχει καρδιακή λειτουργία. Επίσης είναι πλέον σίγουρο ότι πάσχει από αχονδροπλασία και μάλιστα μια από τις χειρότερες μορφές της με τοξοειδή κλίση των κάτω άκρων. Ξέρετε τι θυμάμαι από εκείνη τη στιγμή που ξεστόμισε αυτά τα λόγια; Τον άντρα μου. Το κατάχλωμο του πρόσωπο και το ότι χρειάστηκε να καθίσει για να συνέλθει. Εγώ πάλι, η αιώνια ψύχραιμη, ρωτάω αν μιλάμε απλά για νανισμό ή κάτι περισσότερο, διότι αν πρόκειται για νανισμό, οκ, δεν είναι μια απειλητική για τη ζωή του ασθένεια και θα συνεχίσουμε.
«Έτσι δεν είναι;» ρωτάω το άντρα μου. Γνέφει θετικά χωρίς όμως στην ουσία να με ακούει.
Ο γιατρός μου εξηγεί για τη μορφή αχονδροπλασίας, για το γεγονός πως το παιδί έχει σταματήσει να αναπτύσσεται και πως θα καταλήξει ούτως ή άλλως μέσα μου, πως υπάρχει κίνδυνος σηψαιμίας. Ουσιαστικά ο άνθρωπος μου μιλάει για διακοπή κύησης. Στην 27η εβδομάδα.
Επιστροφή στον γυναικολόγο.
«Υπάρχουν δυο τρόποι διακοπής κύησης σε αυτό το στάδιο» μου λέει. «Ο σωστός αλλά δύσκολος και ο εύκολος άλλα λάθος«
Αμέσως κατάλαβα τι ήθελε από εμένα. Το μοναδικό σωστό πράγμα που έκανε αυτός ο άνθρωπος για μένα ήταν αυτό. Να μην με φορτώσει με μια καισαρική, τόσο για τη δική του ευκολία όσο και για τη δική μου, άδικα.
«Και αν το ξαναπάθεις;» μου λέει «Υπάρχει όριο στις καισαρικές, είσαι μόλις στην αρχή«
Έτσι, τόσο απλά, κατέληξα να γεννάω φυσιολογικά, με πρόκληση τεχνητών πόνων, το 376 γραμμαρίων κοριτσάκι μου. Νεκρό. Οι πόνοι σε ένα τόσο μικρό έμβρυο το σκοτώνουν.Ουσιαστικά δέχτηκα να σκοτώσω την κόρη μου. Αντί να περιμένω να καταλήξει μόνη της. Το αποτέλεσμα ήταν να ζήσω όλο το «μεγαλείο» μιας γέννας μόνο και μόνο για να ακούσω το παιδί μου να σκάει στο πάτωμα εφόσον ο γιατρός μου δεν το έκρινε προφανώς απαραίτητο να βρίσκεται εκεί για να το πιάσει. Αυτό τον ήχο δεν θα το ξεχάσω ποτέ και ας μου έχωσαν αμέσως ηρεμιστική ένεση για να σταματήσω να ουρλιάζω. Όπως δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι δεν προσπάθησα αρκετά για αυτό το παιδί μου. Έπρεπε να περιμένω να αποφασίσει ο Θεός για εκείνο και εμένα, όχι εγώ.

Ήταν 20 Μαρτίου 2010 ώρα 04:30 τα ξημερώματα.

Το έμβρυο θέλαμε να το πάμε για βιοψία (ή νεκροψία, δεν ξέρω πως το λένε) σε μια περιγενετική παθοανατομολόγο στην Αθήνα. Δεν αφήνω τον άντρα μου να το πάει ο ίδιος από φόβο για τη διαδρομή- δεν ήταν ψυχολογικά καλά. Δεν μου το έχει συγχωρήσει ακόμα. Ξεκινάει ο πεθερός μου με το παιδάκι μας σε ένα τόσο δα κουτί για τα διαδικαστικά. Στο μεταξύ εγώ, λεχώνα χωρίς παιδί, να δέχομαι αμήχανες επισκέψεις, να ανησυχώ υπερβολικά για τον άντρα μου, να ακούω το γιατρό να μου λέει πως λόγω ακατάσχετης αιμορραγίας η απόξυση ήταν δύσκολη, μπορεί να μου έχει καταστρέψει τα τοιχώματα της μήτρας πρέπει να υποβληθώ σε σαλπιγγογραφία σε λίγους μήνες.
Αναμονή και πάλι και από Αθήνα και για την εξέταση. Περνάμε δύσκολα μέχρι να το χωνέψουμε, να ορθοποδήσουμε, εγώ να βιώνω απίστευτες τύψεις- οι οποίες ακόμα με καταδιώκουν- να ανυπομονώ να με δικαιώσουν έστω και λίγο τα αποτελέσματα της βιοψίας. Η σαλπιγγογραφία ευτυχώς πολύ καλή. Λαμβάνουμε με κούριερ μια 12σέλιδη αναφορά.
Το κοριτσάκι μας ήταν μια εξαιρετικά κακή συγκυρία χρωμοσωματικών ανωμαλιών. Η αχονδροπλασία ήταν το λιγότερο. Το μόνο που λειτουργούσε σωστά σε αυτό το τόσο δα κορμάκι ήταν η καρδούλα της. Μέχρι και σύνδρομο turner εντοπίστηκε. Ο δε πλακούντας σε άθλια κατάσταση, όλος θρομβώσεις. Η αναφορά καταλήγει: «Σύμφωνα με τα ευρήματα, απαιτούνται περαιτέρω αιματολογικές εξετάσεις» Δυσκολευόμαστε τόσο να το χειριστούμε που κλείνουμε και πάλι τα αυτιά, πείθουμε τον εαυτό μας ότι πρόκειται για τυχαίο γεγονός, δεν αλλάζουμε καν γιατρό και σε 6 μήνες ξαναπροσπαθούμε για παιδί.
Μένω και πάλι αμέσως έγκυος. Αυτή τη φορά κοιτάμε το τεστ εγκυμοσύνης με επιφύλαξη. Πιο αγαπημένοι ωστόσο και ενωμένοι από ποτέ, πιστεύουμε το καλύτερο. Η μόνη διαφορά αυτή τη φορά από το γιατρό μου είναι ότι μου δίνει αντιπηκτικές ενέσεις από την αρχή.Όλα φαίνονται καλά. Φτάνω 6η εβδομάδα, νιώθω κάπως παράξενα, πάω να ουρήσω… πέφτουν ολόκληρα κομμάτια πηγμένου αίματος. Είμαι σίγουρη ότι απέβαλα. Πάμε στη κλινική, με κοιτάει ο γιατρός, το μωρό είναι εκεί και δείχνει καλά. Βλέπει όμως τα απομεινάρια ενός άλλου σάκου.
«Δίδυμη κύηση» μου λένε «έχασες το ένα«
Κλαίμε και για αυτό.
Νοσηλεύομαι μια εβδομάδα μέχρι να καθαρίσω. Πάω σπίτι μου, απόλυτη ακινησία, μου λένε, και προσοχή. Στρατιώτης και πάλι εγώ. Προσεύχομαι όλη μέρα, παρακαλάω την Παναγίτσα, ξέρω πλέον πως θα το παλέψω όσο πάει. Στην 12 εβδομάδα λίγο πριν την αυχενική αρχίζω και βγάζω διάφανα υγρά. Το λέω στον γιατρό μου, δεν είναι τίποτα μου λέει. Εγώ νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά. Μας πείθει επιτέλους μια αδελφική φίλη να πάρουμε μια άλλη γνώμη, να πάμε σε ένα εξαιρετικά καλό γιατρό που ειδικεύεται σε δύσκολες περιπτώσεις. Με δέχεται εκτάκτως Κυριακή ξημερώματα στο ιατρείο του και με έχει στον υπέρηχο για 2 ώρες, μου κάνει και αυχενική.Εξακολουθεί να υπάρχει αίμα μέσα στη μήτρα, ο δεύτερος σάκος είναι ακόμα εκεί και έχω πάθει και υψηλή ρήξη υμένων. Με απλά λόγια; Χάνω αργά και σταθερά αμνιακό υγρό. Από τη δωδέκατη εβδομάδα. Μου τονίζει το ρίσκο της εγκυμοσύνης, αφήνει υπόνοιες για διακοπή κύησης- εμείς ούτε που το συζητάμε- δεν αντέχω άλλο τέτοιο φορτίο στη πλάτη μου- προχωράμε και όπου βγει. Και πάλι φυσικά απόλυτη ακινησία, ούτε μπάνιο, μου χορηγεί όσο το δυνατόν πιο δυνατή αντιβίωση διότι από μόλυνση υπέστη ρήξη ο σάκος, κινδυνεύω μέχρι και εγώ- δεν μπορεί να πιστέψει πως ο άλλος μου γιατρός δεν μου χορήγησε αντιβίωση ευθύς εξαρχής. Τέσσερις εβδομάδες μόλις έκατσα σπίτ,ι μέχρι που μια μέρα τα υγρά είναι πάρα πολλά, πάω στον νέο μου πλέον γιατρό, είναι αμνιακό υγρό μου λέει έντρομος, νοσηλεία αμέσως και αν μέχρι την επόμενη μέρα δεν σταματήσει, μου παίρνει το παιδί- θέλω δε θέλω- δεν θα ρισκάρει άλλο τη δική μου ζωή.
Την επόμενη δεν έχω υγρά και το αμνιακό έχει αυξηθεί λίγο. Τον παρακαλάω να το παλέψει, να παλέψει για μένα και το μωρό.
«Είναι τεράστιο ρίσκο» μου λέει. «Αν συνεχίσεις με τόσο λίγο αμνιακό, κινδυνεύει ούτως ή αλλιώς να γεννηθεί με εγκεφαλική βλάβη, θες τέτοιο ρίσκο;» με ρωτάει.
Θέλω να παλέψω απαντώ, δεν είναι στο δικό μου χέρι, άλλος θα αποφασίσει και το πιστεύω ακόμα ακράδαντα. Προσπαθώ να εξιλεωθώ για το κοριτσάκι μου. Εν ολίγοις, νοσηλεύομαι από την 18η εβδομάδα μέχρι και την 29η. Διασωληνωμένη για όλο αυτό το καιρό, χορηγούμενη μόνιμα αντιβίωση, φάρμακο για τις πρόωρες συσπάσεις μου, (είχα τόσες συσπάσεις που έπαιρνα τη μεγαλύτερη δόση τοκόλυσης, με αποτέλεσμα έντονη ταχυκαρδία που έκανε τα χέρια μου να τρέμουν τόσο πολύ που δεν μπορούσα να βάλω το πιρούνι στο στόμα μου) και απλό ορό για να ενυδατώνομαι επαρκώς και να βοηθάμε το αμνιακό. 5 λίτρα υγρών ημερησίως. Ήμουν ήδη υπέρβαρη, ήρθα και φούσκωσα σαν μπαλόνι. Έκανα και δυο αντιπηκτικές ενέσεις ημερησίως λόγω των κιλών μου. Να παρακολουθούμε το μωρό δυο με τρεις φορές τη μέρα.
Ο άντρας μου όλο αυτό το διάστημα δεν κοιμήθηκε ούτε μια μέρα σπίτι, ούτε ένα μεσημεράκι. Ήταν διαρκώς δίπλα μου. Όλο το νοσηλευτικό προσωπικό είχε και το έλεγε. Τόσα περιστατικά είχαν ζήσει, ο μόνος άντρας που έμενε κυριολεκτικά μαζί με τη γυναίκα του στο δωμάτιο ήταν ο δικός μου. Από την δουλειά ερχόταν κατευθείαν. Ούτε για τους λογαριασμούς μας δεν πήγαινε, έστελνε τον πατέρα μου.
Δεν ήθελα να μάθω το φύλο του μωρού αλλά η διαίσθηση μου λέει πως είναι αγόρι. Και έτσι το παλεύουμε. Με διαρκή σχεδόν αιμορραγία, συνεχόμενα υγρά, διαρκείς εξετάσεις, τρυπήματα στα τρυπήματα, (ακόμα έχω σημάδια στις φλέβες μου), διαρκείς συσπάσεις και να ζω μόνο για τη στιγμή που βλέπω το μωράκι μου στον υπέρηχο.
Κάνουμε Χριστούγεννα μέσα στη κλινική, η αδελφή μου στολίζει το δωμάτιο, η μητέρα μου μαγειρεύει τα αγαπημένα μου φαγητά, όλοι προσπαθούν να ξεχάσουν που βρισκόμαστε και τον λόγο που βρισκόμαστε εκεί. Με τον νέο χρόνο αρχίζω και διαλέγω και πράγματα για το μωρό ώστε να ετοιμάσουν το δωμάτιο του και τη βαλιτσούλα του, το ξέρω μέσα μου πως το μωρό θα γεννηθεί πρόωρο.
Φτάνει 12 Φλεβάρη. Οι συσπάσεις στον θεό. Ο καρδιοτοκογράφος να τις δείχνει φυσιολογικές.Εγώ να ξέρω. Γεννούσα. Το είχα ξαναζήσει.
«Βλακείες» μου έλεγαν μαίες και γιατρός, «ο τοκογράφος δεν δείχνει τίποτα.«
14 Φλεβάρη. Μια τεράστια κατακόκκινη ανθοδέσμη από τον άντρα μου. Κόκκινα πυτζαμάκια από την αδελφή μου να μου φτιάξει τη διάθεση. Οι μαίες όλες με το χαμόγελο να μας εύχονται, δεν έχουν γνωρίσει πιο αγαπημένο ζευγάρι είναι συγκινημένες. Εγώ πάλι είμαι μελαγχολική. Το παιδί έρχεται, το ξέρω και κάτι δεν πάει καλά. Μετά το απόγευμα οι συσπάσεις είναι πλέον ανά τέταρτο, τις νιώθουν και οι μαίες- ο καρδιοτοκογράφος το χαβά του. Περνάμε τα μεσάνυχτα, η σύσπαση είναι μία μοναδική και συνεχόμενη. Γεννάω.
Μπαίνω αμέσως χειρουργείο για καισαρική φυσικά, δεν θέλει να ρισκάρει φυσιολογικό τοκετό. Ξυπνάω στην ανάνηψη στο ένα πλευρό ο άντρας μου στο άλλο ο γιατρός μου. «Να σου ζήσει. Έκανες γιο, 1.5 κιλό. Είναι ήδη στην εντατική μονάδα νεογνών του κρατικού νοσοκομείου» Κάτι στο βλέμμα του δεν μου αρέσει. Φαίνεται στεναχωρημένος. Ο άντρας μου συγκινημένος. «Τον είδα» μου λέει. «Είναι κούκλος και κουνούσε τα πόδια του και τα χέρια του«
Ηταν 15 Φλεβάρη 2011 02:30 τα ξημερώματα.

Να είμαι να σκάσω. Να ρωτάω διαρκώς τους πάντες αν όντως είναι καλά το παιδί μου. 08:00 το επόμενο πρωί επικοινωνούν από το νοσοκομείο ότι το παιδί δεν πηγαίνει καλά. Κόντεψα να τρελαθώ. Ήθελα να σηκωθώ όπως ήμουν και να πάω και εγώ. Με πλάκωσαν και πάλι στα ηρεμιστικά. Δεν με έπιανε τίποτα. Εκεί που πήγαινα να κλείσω τα μάτια μου, πεταγόμουν, τα γούρλωνα και φώναζα πως θέλω να φύγω να πάω στο μωρό μου. Τελικά στις 14:45 μμ μου τηλεφωνεί ο άντρας μου. Και μου ανακοινώνει αυτό ακριβώς που φοβόμουν.
«Αγάπη μου, το χάσαμε το παιδί«
Αργότερα μου είπε πως ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχει κάνει. Πως μπορούσε να μου ανακοινώσει τέτοιο πράγμα;
«Σταμάτησε η καρδούλα του. Δεν άντεξε άλλο. Θα το πάρω και θα το πάω για βιοψία στην Αθήνα εγώ ο ίδιος και αυτή τη φορά δεν θα με σταματήσεις» μου δηλώνει. «Μετά θα γυρίσω αμέσως κοντά σου.«
Τότε λοιπόν, εγώ, ο βράχος ψυχραιμίας και δύναμης ξέσπασα. Πόσα ηρεμιστικά ακόμα να μου δώσουν; Κλαίω και ζητάω παντού συγνώμη. Στον άντρα μου, στον πατέρα μου, στην πεθερά μου μέχρι και στον γιατρό μου. Ο γιατρός τους διώχνει όλους, μου εξηγεί πως το μωράκι μας δεν μπορούσε να αναπνεύσει παρά και την τραχειοτομή και τελικά κατέληξε. Πήγε να με χάσει στο χειρουργείο μου λέει, έκανα σπασμούς δάγκωσα τον σωλήνα και σταμάτησα να αναπνέω, άγιο είχα μαζί μου, πρέπει να το ψάξω και αυτό μου λέει. Μου στέλνει ψυχολόγο, μου λέει ένα σωρό μπαρούφες, την ακούω απαθέστατη, εγώ μόνο τον άντρα μου θέλω παρατήστε με όλοι. Μετά από ατελείωτη αναμονή επιστρέφει επιτέλους ο άντρας μου. Και για πρώτη φορά μετά από δυόμιση μήνες στο δωμάτιο μείναμε εντελώς μόνοι μας. Ούτε οι νοσοκόμες. Και τότε μου είπε: «Θέλω απλά να το ξέρεις. Το μωρό το έχω βγάλει φωτογραφία. Όποτε και εάν είσαι έτοιμη πες μου και θα στο δείξω.» Ένιωσα ευγνωμοσύνη για αυτόν το άντρα που ήξερε ακόμα και σε μια τόσο δύσκολη ώρα τι ήθελα.
Εκείνο το βράδυ κοιμηθήκαμε πιασμένοι από το χέρι.
Όταν επιστρέψαμε σπίτι είχαμε να κανονίσουμε την ταφή του μικρού. Είχε «αεροβαφτιστεί» και περιμέναμε να το πάρουμε και πάλι κοντά μας από Αθήνα. Κανένα φυσικά γραφείο δεν αναλαμβάνει κάτι τέτοιο, οπότε κατέληξα να τρέχω με καισαρική τομή μόλις 6 ημερών και τη ψυχολογία που είχα να βρω τα απαραίτητα. Η ειρωνεία; Μόνο στα βαφτιστικά μπόρεσα τελικά να βρω το «κουτάκι» που ήθελα για να ταφεί το μόλις 12 ωρών μωρό μας. Ο άντρας μου δεν με άφησε να ανεβώ μαζί του να το φέρουμε. Πήγε μόνος του, με όλα όσα ήθελα να φοράει το παιδάκι μας όταν θα το αποχαιρετούσαμε, παρακολούθησε να το ντύνει η κοπέλα και φρόντισε να μου το φέρει πίσω. Αυτός είναι ο άντρας μου. Για τη ταφή επιτρέψτε μου να μην μιλήσω. Μου είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο. Κάναμε όμως το σωστό και δεν το μετανιώνω. Και έχω ένα σημείο αναφοράς για αυτό το παιδί που ποτέ δεν γνώρισα, ούτε καν κράτησα στην αγκαλιά μου. Ένα ξέρω, ότι ήταν σίγουρα μαχητής. Και ότι θα φυλάει τώρα και την μεγάλη του αδελφή.
Δυσκολευτήκαμε όμως πολύ να το ξεπεράσουμε. Η αναφορά από Αθήνα ήταν πολύ θετική πέρα από το αποτέλεσμα, ήταν ένα υγιέστατο μωράκι που λόγω έλλειψης αμνιακού υγρού δεν κατάφερε να αναπνεύσει πλέον έξω από αυτό. Τύψεις και πάλι που δεν είχα αλλάξει εξ’αρχής γιατρό. Ωστόσο, έκανα το ταξίδι που φοβόμουν και υποβλήθηκα σε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις. Εκτός από επίκτητη θρομβοφιλία και προδιάθεση ζαχάρου και πολύ υψηλά ΝΚ, δεν μου βρήκαν κάτι άλλο. Οι σπασμοί μου στο χειρουργείο οφείλονταν τελικά σε ένα σύνδρομο που έχω κληρονομήσει από το πατέρα μου, το σύνδρομο του Τόμσεν, το οποίο στη πράξη σου προκαλεί απλώς παραπάνω κράμπες και αγκυλώσεις από το κανονικό, αλλά η ολική αναισθησία αντενδείκνυται. Δύναται να προκαλέσει θάνατο. Οπότε, θα άλλαζαν πολλά για την επόμενη εγκυμοσύνη. Αφού τα κάνουμε όλα και συμφωνούμε για τη τακτική μας για την επόμενη φορά, προσπαθούμε να μην το σκεφτόμαστε διαρκώς, «δουλεύουμε» τη πληγωμένη μας ψυχή, επισκεπτόμαστε πάρα πολύ συχνά το τάφο του μωρού μας, ξεφεύγουμε από τη καθημερινότητα αρκετά συχνά, δενόμαστε ακόμα περισσότερο και αφήνουμε απλώς το χρόνο να κυλήσει μέχρι να είμαστε ξανά έτοιμοι.
Και φτάνουμε πλέον στην τρίτη εγκυμοσύνη. Που σε γενικές γραμμές κύλησε ανέλπιστα καλά. Αν εξαιρέσεις το γεγονός πως πάντα κάποιες τιμές στις εξετάσεις της αυχενικής και β επιπέδου ήταν οριακά, αν εξαιρέσεις πως αρνούμασταν πεισματικά να κάνω αμνιοπαρακέντηση και οι γιατροί με έβαζαν να υπογράφω πως με ενημέρωσαν σχετικά και αρνήθηκα, αν εξαιρέσεις ότι άλλαξα και πάλι γιατρό αφού στην ιδιωτική κλινική οι αναισθησιολόγοι δεν με αναλάμβαναν λόγω του συνδρόμου, αν εξαιρέσεις ότι έγινα αντικείμενο μελέτης στο νοσοκομείο λόγω του ιστορικού μου με διευθυντές, γιατρούς και φοιτητές πάνω από το κεφάλι μου και αν εξαιρέσεις ότι και πάλι υπογράψαμε πως έχουμε ενημερωθεί για τον κίνδυνο που διέτρεχα αν χρειαζόταν να υποστώ αναισθησία, όλα καλά! Εγώ πετούσα στα ουράνια. Δεν είχα στάλα αιμορραγία ούτε μια φορά, άκουγα το αγοράκι μου να κλωτσάει διαρκώς, δεν έμεινα κλινήρης ούτε μια μέρα και ένιωθα απίστευτα έντονα τη Παναγία στο πλευρό μου. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Και τελικά έρχεται η μέρα που γεννάω με καισαρική και επισκληρίδιο τον γιο μου. Και εκείνη η στιγμή που τον άφησαν στο στήθος μου και άρχισε αμέσως να θηλάζει με μανία και το πρόσωπο του άντρα μου, είναι δυο πράγματα που δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ!
«Τα κατάφερα» έλεγα σε όποιον γιατρό ή φοιτητή βρισκόταν στο δρόμο μου.
Ήταν 09 Ιουλίου 2013, 09:10 πμ.

Τώρα έχουν περάσει ήδη 6.5 μήνες απόλυτης ευτυχίας. Εξακολουθώ και πηγαίνω κάθε βδομάδα στο κοιμητήριο και υπάρχουν στιγμές που πενθώ και πάλι για τα άλλα μου δυο παιδιά διότι τώρα βιώνω και στην πραγματικότητα μου τι έχασα. Νομίζω πως παρά τα λάθη μας, αντιμετωπίσαμε τις προκλήσεις της δικής μας ζωής όσο καλύτερα μπορούσαμε. Δοξάζω τον Θεό που έχω έναν σύζυγο που με κατανοεί πλήρως και στέκεται πάντα βράχος ακλόνητος δίπλα μου, που έχω μια υπέροχη οικογένεια και πιστούς φίλους να με στηρίζουν αλλά και για άλλη μια υπέροχη οικογένεια που απέκτησα από τη πλευρά του άντρα μου. Αν έμαθα κάτι, είναι πως έχουμε πολύ περισσότερη δύναμη απ” όσο νομίζουμε και πως δεν υπάρχει γιατί και πως. Κάπου, κάποιος περνάει κάτι πολύ πιο δύσκολο και επώδυνο. Και πως το μόνο βέβαιο είναι ο θάνατος. Οπότε ας φροντίσουμε να αξιοποιήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα τη ζωή μας. Διότι είναι πολύτιμο δώρο.
Αν είμαι ένοχη για κάτι, είναι για την υπερβολική αγάπη που δείχνω στο γιο μου, συγχωρέστε με όμως, είχα πολύ συσσωρευμένη αγάπη για άλλα δυο παιδιά μου που δεν εξέφρασα ποτέ στην πράξη. Και αν ακόμα αδυνατώ να τον αφήσω υπό τη φύλαξη κάποιου άλλου εκτός του άντρα μου, και πάλι συγχωρέστε με- φοβάμαι πολύ αλλά θα το ξεπεράσω όπως ξεπέρασα τόσα. Και αν έχω κάτι να συμβουλέψω όλες τις μέλλουσες μανούλες εκεί έξω είναι να παίρνουν πάντα και δεύτερη και τρίτη γνώμη, να εμπιστεύονται το ένστικτό τους, να μην κατηγορούν τους εαυτούς τους για τα λάθη που κάνουν απλά να μαθαίνουν από αυτά και να προσεύχονται πάντα στην Παναγία. Και αν καμιά φορά νιώθουμε πως δεν είναι εκεί για μας, Αυτή όχι μόνο είναι, αλλά μας κρατάει και αγκαλιά και φροντίζει για μας με ένα τρόπο υπεράνω της δικής μας αντίληψης και κατανόησης.
Είμαι η μαμά Γιάννα, έχω τρία παιδιά και αυτή είναι η ιστορία μου που με οδήγησε στον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Για την ακρίβεια είναι ένα κομμάτι της ψυχής μου.

Το ημερολόγιο μιας μαμάς



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...