Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

Ο Δημήτρης και το πλυντήριο ρούχων....

Ο Δημήτρης έχει μια βδομάδα που ξυπνά από τις 5 τα χαράματα. Με το ρολόι. (4 δοντάκια μαζεμένα ξεπετάει το αγόρι μου-φροντίζει να είναι σένιος για τα πρώτα του γενέθλια...)

Σηκώνεται όρθιος στη κούνια του- είμαστε κοτζάμ άντρες τώρα- απλώνει χεράκια και με λίγα κλαψουρίσματα απαιτεί να πάει στο σαλόνι να παίξει...

Αυτά είναι. Φτιάχνω το πρώτο καφέ της ημέρας με μισόκλειστα μάτια και προσέχω ανοίγοντας τα παντζούρια μην ορμήξει καμιά νυχτερίδα μέσα αφού ακόμα νύχτα είναι έξω! 

Πολλές ώρες απασχόλησης λοιπόν την ημέρα μπροστά μας αφού αυτή του η συνήθεια δεν έχει επηρεάσει τους ενδιάμεσους ύπνους του, κοιμάται όπως ακριβώς κοιμόταν απλά λιγότερο το βράδυ...

Πέρα λοιπόν από τα παιχνιδάκια μας, αφού το νοικοκυριό δεν σε περιμένει, τον αφήνω να εξερευνά πάντα το σπίτι και τους χώρους όπου βρίσκομαι κάθε φορά. (Όχι βέβαια ότι μπορώ πλέον να τον περιορίσω...) 

Το πλυντήριο ρούχων το είχε βάλει στο μάτι μήνες τώρα- από τότε που δεν ήταν στο χέρι του για που θα "σάλπαρε" κάθε φορά- και φυσικά είναι πάντα ο αγαπημένος του προορισμός. 

Τώρα όμως που σηκώνεται και αεράτος, δεν περίμενα ποτέ πως θα χρησιμοποιούσα τόσο νωρίς την επιλογή Child lock. Και όμως έγινε και αυτό!! 

Και ο Δημήτρης κυνηγά να πιάσει τα ρούχα που στριφογυρίζουν και παθαίνει ντελίριο ενθουσιασμού! 

Αχ μαιμουδάκι- αχ!! Θα με τρελάνεις! 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas



Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Η φασίνα, τα περιστέρια και ο Δημήτρης!

Αυτές οι μέρες είναι σκέτη πρόκληση. 

Η "ανοιξιάτικη φασίνα" στο σπίτι καλά κρατεί. Τα μπαλκόνια μου είναι "στολισμένα" με σχεδόν  όλα μου τα χαλιά, τα οποία αναγκάστηκα να μαζέψω χθες άρον άρον για 15 λεπτά μόλις βροχής και τα ξανά άπλωσα όσο πιο προστατευμένα μπορούσα. Οι κουρτίνες πλένονται μια μια και τις κρεμάω σχεδόν νωπές για να στρώσουν καλά και να τις ισιώσω με τον ατμό. 

Οι  άντρες τις ζωής μου αλλάζουν 2 φορές την ημέρα ρούχα. Ο μεν Παναγιώτης διότι ξεκίνησε να ιδρώνει σαν τρελός, ο δε Δημήτρης επειδή πολύ απλά σέρνεται όλη μέρα στα πατώματα και η προσπάθεια να τον ταΐσεις πλέον είναι σαν να προσπαθείς να ταΐσεις Κινέζο ακροβάτη επί τω έργο! 

Όποτε δυο ωρίτσες περίπου χάρηκα το "απόλυτο" σιδέρωμα μου πριν λίγες μέρες, αφού τα ασιδέρωτα έφτασαν πάλι στο ταβάνι και αυτή τη φορά αποτελούνται και από ατελείωτα ριχτάρια και καλύμματα!! 

Τα δε περιστέρια που έχουν αποφασίσει να κατοικοεδρεύσουν στο σπίτι μας, βρίσκονται σε οίστρο με αποτέλεσμα να βρίσκω σε όλα τα μπαλκόνια, επί καθημερινής βάσης, αμέτρητα άχυρα, κουτσουλιές σε μέγεθος μπαλάκι του τένις και φυσικά φωλιές με "απειλητικά" αυγά μέσα. (που θα δώσουν ζωή και σε άλλα περιστέρια, που θα χτίζουν και αυτά φωλιές, θα τις γεμίζουν με αυγά αλλά δεν θα τις λερώνουν με τις ακαθαρσίες τους... Όχιιιιι! Αφού έχουν τα μπαλκόνια μου!) 

Και φυσικά μέσα σε όλα αυτά γίνεται και η ετήσια "αλλαγή φρουράς" στις ντουλάπες!!

Ζω το απόλυτο όνειρο της νοικοκυράς! 

Και να ήταν μονό αυτά! Το μαιμουδάκι τελικά βγάζει 4 δοντάκια ταυτόχρονα για αυτό τα έχει δει όλα το αγόρι μου και δεν κοιμάται, δεν τρώει και κλαίει διαρκώς. 

Μέσα σε όλα αυτά όμως, σήμερα  ήταν μια πολύ ξεχωριστή ημέρα. Πήγαμε με τον Δημήτρη για το πρώτο του δοκιμαστικό μάθημα κολύμβησης! 

Από χθες το βράδυ είχα τόσο άγχος, ενθουσιασμό αλλά και λίγο φόβο, λες και ήταν η πρώτη μου μέρα στο σχολείο μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Ετοίμασα την τσάντα με τα απαραίτητα προσεκτικά, σχεδόν με ευλάβεια, οργάνωσα στο μυαλό μου την τακτική που θα ακολουθήσω ώστε να έχει φάει 2 ώρες πριν και να είναι και ξεκούραστος, μίλησα και  με την αγαπημένη μου Κατερίνα -που το Μαρισάκι της είναι πλέον σκέτο δελφίνι και ας είναι μόλις 11 μηνών- για συμβουλές και κοιμήθηκα ανυπομονώντας να ξημερώσει! 

Όλα πήγαν κατ'ευχήν και μπήκαμε επιτέλους στην πισίνα... Και ο Δημήτρης εκστασιάστηκε!! Όλο χαμογελούσε και όλο κουνούσε με χαρά τα χέρια του και τα πόδια του! Μόνο η άσκηση ανάσκελα δεν του άρεσε και κλαψούριζε παραπονιάρικα. Τα πήγε εξαιρετικά καλά και η δασκάλα μου είπε πως βλέπει πως θα τα πάει υπέροχα! (ε,ναι καμάρωσα σαν παγόνι!) Όταν δε γυρίσαμε σπίτι και τον έκανα ένα ντουζάκι δεν ήθελε να βγει με τίποτα! "Δεν είσαι ψάρι παιδί μου", του έλεγα, "άνθρωπος είσαι- μην ξεχνιέσαι"!!

Φυσικά εγώ μετά από όλη αυτή την εμπειρία ήμουν κατάκοπη αλλά... χαλάλι του είπαμε!! 

Ανυπομονώ και για το επόμενο.. Ίσως τολμήσω και την βουτιά όλου του κεφαλιού... Θα δείξει....




Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Λιώνω η δόλια η μάνα....

Μαιμουδάκι μου...

Πονηρέ μπαμπουίνο μου.. 

Βρωμογοριλάκι μου.... (όλο το ζωικό βασίλειο τίμησα δεν έχεις παράπονο!) 

βγάζεις το πάνω σου αριστερό δοντάκι και τα έχεις δει όλα... Πρώτη φορά εδώ και 10 μήνες που έχεις τόσο παράπονο και τόσο κλάμα "άνευ λόγου και αιτίας"... 

Έχει σκιστεί το ούλο μα δεν έχει φανεί ακόμα το δοντάκι που τόσο σε ταλαιπωρεί.  Μόλις ξεμυτίσει θα το μαλώσω για τη ταλαιπωρία που σου προκάλεσε στο υπόσχομαι!

Εντάξει; (Εντάξει!) 

Έχεις αρχίσει πάλι να αποκοιμιέσαι στην αγκαλιά μου με τον ίδιο τρόπο που το έκανες όταν ήσουν νεογέννητος ... Δεν ξέρω αν φταίει πάλι το δοντάκι- μα αυτό, πολύ το απολαμβάνω το ομολογώ. Παίρνεις στάση εμβρυακή μπρούμυτα πάνω στο στήθος μου, τουρλώνεις πωπουδάκι, βάζεις κεφαλάκι στα πλάγια και αναστενάζεις με ανακούφιση.... 

Και εγώ, η δόλια η μάνα,... πονάει η καρδιά μου από την ευτυχία...

Έρχομαι από μακρυά, σφυρίζοντας ύπουλα και σατανικά τον ρυθμό από τον Ροζ Πάνθηρα των παιδικών μου χρόνων, (ή μήπως του Αστυνόμου Σαΐνι; Δεν θυμάμαι πάνε και τόσα- πόσααααα;;;- χρόνια...), περπατώντας όσο πιο καραγκιοζιστικά μπορώ, σιγά σιγά και σταθερά με απώτερο σκοπό να σε γαργαλήσω φυσικά και εσύ το ξέρεις και ξεσπάς σε γέλια και τραντάζεσαι από χαρά αλλά και από τόσο ενθουσιασμό που στο ορκίζομαι μου δίνεις την αίσθηση πως θες να σηκωθείς να τρέξεις για να γλυτώσεις... 

Το λατρεύω αυτό το νέο μας παιχνίδι.... 

Σήμερα όμως μαιμουδάκι... σήμερα έκανες κάτι συγκλονιστικό. Σήμερα λούφαξες στην αγκαλιά μου έτσι χωρίς λόγο. Δεν ήθελες ούτε να φας, ούτε να περιεργαστείς το πρόσωπο μου, ούτε να σε παρηγορήσω από κλάματα, ούτε να μου τραβήξεις τα μαλλιά, ούτε να παίξουμε. Ήθελες απλά να λουφάξεις, να ηρεμήσεις, να μου προκαλέσεις άλλο ένα καρδιακό επεισόδιο απόλυτης ευτυχίας. 

Ενώ έπαιζες, άπλωσες τα χεράκια σου, σε πήρα αγκαλιά και λούφαξες.... 

Άντε με τούμπαρες πάλι... Ξύπνα πάλι από τις 5 αύριο, χαλάλι σου! 





Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Το μαιμουδάκι μεγαλώνει...

Μαιμουδάκι μου... 

μόλις σε 2 βδομάδες άλλαξες τόσο πολύ....

σαν απότομα να κατάλαβες τις δυνάμεις σου, σαν έτσι ξαφνικά να βλέπεις το κόσμο με άλλα μάτια.... 

Τι λατρεύω αυτή τη περίοδο από σένα; 

Λατρεύω τις ατελείωτες προσπάθειες σου να σηκωθείς από τα έπιπλα και να στέκεσαι εκεί όλο καμάρι μέχρι να εξαντληθείς ή να αφαιρεθείς και να πέσεις.... Λατρεύω τα άπειρα σημάδια στο τραπέζι από τα ιδρωμένα σου χεράκια... Ναι εγώ, η control freak, που κυνηγούσα το παραμικρό σημάδι- ίσα μεγεθυντικό φακό που δεν χρησιμοποιούσα- που το αγαπημένο μου "αξεσουάρ" όλων των εποχών είναι το σουβέρ... λατρεύω να βλέπω που άγγιξαν αυτά τα μικροσκοπικά χεράκια στη προσπάθεια τους να γνωρίσουν το κόσμο...



Λατρεύω να βλέπω τα πατουσάκια σου να προεξέχουν έξω από τη κούνια... Λατρεύω που τώρα που μπορείς, στον ύπνο σου αλλάζεις πλευρό όλη την ώρα, γυρίζεις σβούρες, μπρούμυτα, κάθετα, ανάποδα, ο μισός κρεμασμένος έξω από τη κούνια...ότι να' ναι είσαι, μου θυμίζεις τον τρελό πατέρα σου, (γιατί εγώ να ξέρεις- όπως με αφήσεις έτσι θα με βρεις και το πρωί- σχεδόν δεν θέλει στρώσιμο το κρεβάτι!), και το λατρεύω!! 



Λατρεύω που έχεις άποψη που θα βρίσκονται όλα τα πράγματα μας. Λατρεύω που βρίσκω τις παντόφλες στον καναπέ, παιχνίδια εκεί που δεν πρέπει, την πιπίλα σου χωμένη πάντα ανάμεσα στα κάγκελα, (κατά προτίμηση στα ίδια), τα σουβέρ στο πάτωμα- διασκορπισμένα σε όλο το σαλόνι... 




Λατρεύω που μόλις δυο μέρες τώρα έχεις ανακαλύψει πως δεν μπορείς να "πιάσεις" το νερό που τρέχει από το τηλέφωνο του ντους και όλο ξεφυσάς αγανακτισμένος!! Λατρεύω που επιχειρείς να το "πιάσεις" με το ένα χέρι, τίποτα. Επιχειρείς με το άλλο, τίποτα. Επιχειρείς να πιάσεις το τηλέφωνο του ντους, τα καταφέρνεις. Μπερδεύεσαι χειρότερα! (μα τι νόμιζες βρε κουτό πως κάτι έπαθε το χέρι σου;;) Επιχειρείς και πάλι να "πιάσεις" το νερό με τα δυο σου χεράκια αυτή τη φορά να μην σου ξεφύγει, τίποτα. Και τότε με κοιτάς όλο απορία και αγανακτείς και πάλι. Ε, ναι το λατρεύω και αυτό...




Λατρεύω που μόνο όταν κλαις φαίνονται τα δυο σου δοντάκια... Τα δυο σου τοσοδούλικα άσπρα δοντάκια... Που κατά τα άλλα αρνείσαι πεισματικά να μας δείχνεις!! 


Τέλος, λατρεύω που ξεθεώνεσαι τόσο πολύ με τόσα που κάνεις όλη μέρα που το βράδυ πέφτεις ξερός για δέκα ώρες... Λατρεύω που κοιμήθηκα επιτέλους συνεχόμενα η δόλια η μάνα!! 

Μήπως απλά λατρεύω εσένα βρε παλιογοριλάκι;;;; 

Άντε παραλήρησα και απόψε!! 

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Το σίδερο, οι ανταύγειες και εγώ!

Σήμερα με έχει πιάσει ντελίριο, τρελό κέφι, η υπερένταση έχει χτυπήσει κόκκινο!! 

Δέχομαι τα συγχαρητήρια σας- τελείωσα το σίδερο!!! Ούτε κάλτσα δεν έμεινε!! Γιοκ, πάει, νιέντε!! Το ότι έχω απλώσει βέβαια ήδη ένα πλυντήριο και τώρα στριφογυρίζει άλλο ένα, είναι άλλο θέμα... Επιλέγω να μην το σκέφτομαι και να αισθάνομαι απλά μια θεά!! Τώρα μου μένει μόνο να γεμίσω πάλι όλες τις ντουλάπες με τα σιδερωμένα...!!! (χεχε)




Νομίζω πως καθημερινά έστω και ένα ισχαιμικό επεισόδιο το παθαίνω κάθε φορά που βλέπω τον Δημήτρη αεράτο να πιάνεται από το μεγάλο τραπέζι του σαλονιού και να σηκώνεται καμαρωτός, καμαρωτός!! Τσιρίζει από χαρά, σαλιώνει το τραπέζι επιστρατεύοντας και το στόμα του για να σηκωθεί, τουρλώνει πισινό και μόλις λιώνω από περηφάνια και ανασαίνω με ανακούφιση, αυτός αφήνει περιχαρής το ένα χέρι, (διότι τόσο σίγουρος αισθάνεται τρομάρα του!!) που... μπουουοουουούμμμμ... πέφτει φαρδύς πλατύς στο πάτωμα!! Και εγώ απλά ανυπομονώ να γυρίσει ο Παναγιώτης σπίτι μπας και μπορέσω να κάνω τη λάτζα, (εεεε;;;; να και το backround "μεγάλωσα μέσα σε οικογενειακό εστιατόριο"!!) χωρίς να τον ελέγχω κάθε ένα λεπτό!! (κυριολεκτικά) 



Άλλο ένα πονεμένο θέμα... έμαθα πως υπάρχει ένα καινούργιο στυλ βαψίματος μαλλιών, το hombre, όπου τα μαλλιά είναι από τη ρίζα μέχρι τη μέση σκούρα και από εκεί και κάτω πιο ανοιχτά...  Επειδή λοιπόν για ανταύγειες δεν έχω να διαθέσω, (μου τα έφαγε όλα ο Δημητράκης!!) και η ρίζα έχει φτάσει στο αυτί, να υποθέσετε όλοι πως είμαι απλά μοδάτη και hombre!!!  Εεεεεε;;; Το' σωσα;;; 




Για όλο αυτό το "άσκοπο" ντελίριο, δεν ξέρω αν φταίνε οι τρεις βαρβάτοι καφέδες που πίνω πλέον τη μέρα μπας και αντέξω αυτή τη ρημαδοδίαιτα (άλλη πονεμένη ιστορία) ή αν απλά έχω αρχίσει και πάλι να νιώθω λίγο ο εαυτός μου μιας και αφού  έχει επιβιώσει το μαιμουδάκι μέχρι τώρα κάτι κάνω καλά, σωστά; Νιώθω πάντως υπέροχα, λιγάκι τρελαμένη, (με τη καλή πάντα έννοια) και παραδόξως πιο ώριμη και σίγουρη από ποτέ!! ( Μπααααά, μαλλόν φταίει που τελείωσα το σίδερο!!!) 



Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Μανιταρόπιτα και ολόκληρα καραμελωμένα κρεμμύδια.

Δυο υπέροχες συνταγές θα μοιραστώ μαζί σας σήμερα, ιδανικές και οι δυο για συνοδεία ψητών. 

Η μια είναι παλιά αγαπημένη και "πολυφορεμένη" συνταγή της θείας μου της Μπίας και η άλλη είναι πολύ φρέσκια, αφού την ανακάλυψα με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, ήδη λατρεμένη και θα φορεθεί και αυτή πολύ! 

Μανιταρόπιτα της Μπίας λοιπόν και Ολόκληρα Καραμελωμένα Κρεμμυδάκια.

Να ξεκινήσω με τη μανιταρόπιτα; Η συγκεκριμένη συνταγή μου αρέσει πολύ διότι δεν έχει κρέμα γάλακτος (που συνήθως καλύπτει όλες τις άλλες γεύσεις) με αποτέλεσμα η γεύση των μανιταριών να είναι πολύ έντονη και ξεχωριστή. 

Θα χρειαστείτε: 

1 κιλό φρέσκα μανιτάρια κομμένα σε φέτες. (ούτε πολύ λεπτές, ούτε πολύ χοντρές) 
250 γρ τριμμένη κεφαλογραβιέρα ή άλλο τυρί της επιλογής σας. (κατά τη γνώμη μου καλύτερα καπνιστό) 
1 πακέτο φύλλο σφολιάτας
2 αυγά
σκόρδο, αλάτι, πιπέρι, ρίγανη

(φτάνουν για ένα μεγαλούτσικο πυρέξ) 

Θα σωτάρετε τα μανιτάρια με όλα τα μυρωδικά και το σκορδάκι μέχρι να χρυσαφίσουν αλλά μην μαραθούν τελείως. Το μυστικό κατά τη γνώμη μου είναι να τα σωτάρετε λίγα λίγα και σε κάθε δόση ξεχωριστά να προσθέτετε τα μυρωδικά, μόνο έτσι θα σωταριστούν ομοιόμορφα και θα είναι και σωστά καρυκευμένα. Επίσης μην τσιγκουνευτείτε το σκορδάκι, κάνει τη διαφορά.  Τα αφήνετε να κρυώσουν και τα ανακατεύετε με τα αυγά και το τυρί. Στρώνετε το ένα φύλλο σφολιάτας σε λαδωμένο πυρέξ, απλώνετε τη γέμιση, βάζετε και το άλλο φύλλο τα ενώνετε και τελειώνετε απλώνοντας λίγο αυγό ώστε να πάρει ωραίο χρυσαφένιο χρώμα. Ψήνετε στους 180 στην χαμηλή σχάρα για περίπου 40 λεπτά... 




Από γεύση δεν το συζητώ, τη προτείνω ανεπιφύλακτα.!


Τη συνταγή για τα καραμελωμένα κρεμμύδια τη βρήκα εδώ:

Είναι λίγο μπελαλίδικη αλλά αξίζει το κόπο πραγματικά. Εγώ επέλεξα να κάνω την εκδοχή που τα βράζεις πρώτα και έμεινα απόλυτα ευχαριστημένη. Και ούτε που κατάλαβα πως τα μέσα φύλλα δεν βάφουν όπως μας λέει η συνταγή. Σημασία έχει ότι είναι πεντανόστιμα και πολύ καλή συνοδεία για κρεατικά. 




Ελπίζω να τις δοκιμάσετε και να σας αρέσουν! 

Καλή Επιτυχία και καλή όρεξη!!

Γιορτή της Μητέρας!

Όταν ήμουν μικρή σχεδίαζα σχεδόν 2 βδομάδες πριν τι δώρο θα κάνω στην μαμά μου στη γιορτή της μητέρας. Έπρεπε να είναι οπωσδήποτε χειροποίητο και μοναδικό... 

Το αγαπημένο μου δώρο όλων των εποχών ήταν ένα stand για τα κοσμήματα της  το οποίο είχαμε φτιάξει μαζί με τον πατέρα μου  από κλαδιά δέντρων. 

Πάντα, μα πάντα όμως, σηκωνόμουν πρωί πρωί και έφτιαχνα σπέσιαλ πρωινό (είτε κέικ, είτε κουλουράκια πορτοκαλιού- ναι, ναι μόνη μου!!) και το πήγαινα στο κρεβάτι με δίσκο... 

Φέτος λοιπόν, που δεν είμαι ούτε 8 χρονών αλλά ούτε 23 που δεν με ένοιαζε τίποτα, ούτε όμως και έγκυος να μην μπορώ να κουνήσω και που για πρώτη φορά συνειδητοποιώ τη πλήρη έννοια αυτής της γιορτής όντας μανούλα πλέον και ίδια, αποφάσισα να ξεκουράσω την μητέρα μου και τη πεθερά μου, κάνοντας τους το τραπέζι. Τις κάλεσα λοιπόν για καφεδάκι και bbq. (μιας και ο Παναγιώτης αποφάσισε να ξεκουράσει εμένα, αναλαμβάνοντας αυτός να ψήσει στα κάρβουνα).

Ο καιρός ήταν πολύ γλυκός- ακόμα και για τον Δημήτρη- οπότε από πολύ νωρίς, πριν ακόμα φτάσουν οι γονείς μας, είχαμε βγει στο μπαλκόνι και ήπιαμε το πρώτο καφεδάκι της ημέρας, γελάσαμε με τα κατορθώματα του μικρού, βρήκαμε χρόνο να πούμε τα νέα μας και εγώ που για πρώτη φορά γιόρταζα, γέμισα τη ψυχή μου με εικόνες, χρώματα και ευγνωμοσύνη που το όνειρο μου για την αρχή μιας οικογένειας επιτέλους πραγματοποιήθηκε. 










Και κάπως έτσι βρεθήκαμε οι 7 μας, (αφού φυσικά κοντά στο βασιλικό ποτίστηκε και η γλάστρα και ήρθαν και οι πατεράδες μας!), να απολαμβάνουμε ένα- σπάνιο για την οικογένεια μας- ολιγάριθμο τραπέζι... Στο μεταξύ, το δωράκι μας ήταν πολύ απλό- δυο κούπες καφέ- διαφορετικές ανάλογα με τη προσωπικότητα της κάθε μαμάς, στολισμένες με ένα λουλούδι, (που έκλεψα από το κήπο της μαμάς!) και μια κάρτα χειροποίητη μιας και στο σπίτι μου πάντα υπάρχουν υλικά χειροτεχνίας.... 







Παρόλο που κουράστηκα αρκετά, δεν το κρύβω, (τα τραπεζώματα με ένα μωρό παιδί δεν είναι το ίδιο εύκολα όσο παλιά, ακόμα και αν έχεις βολικό παιδί και λίγα άτομα καλεσμένους) πέρασα πολύ όμορφα και ελπίζω το ίδιο και για τις μανούλες μας.... 

Εμένα, εκείνος ο πρωινός καφές στο μπαλκόνι μόνο τα τρια μας, η γλαστρούλα που μου "έκανε δώρο το μαιμουδάκι" και τα ναζάκια του όλη μέρα, έκαναν τη πρώτη γιορτή της μητέρας που γιόρτασα, απόλυτα ξεχωριστή και φυσικά ανυπομονώ για την επόμενη...!

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Το πρώτο μου μουσικό βραβείο!

Πήρα και εγώ το πρώτο μου μουσικό βραβείο από τη μαμά Βάσω του " Οι  μικρές μου στιγμές"    http://stvassoyahoogr.blogspot.gr/ και ακολουθώντας λοιπόν τους κανόνες, επιλέγω πέντε αγαπημένα μου τραγούδια και μοιράζω το μουσικό βραβείο με τη σειρά μου σε 10 blogs... 

Ελπίζω να μην σας χαλάσω τη διάθεση μιας και τα γούστα μου στα τραγούδια είναι λίγο μυστήρια... 

Πρώτο και καλύτερο το τραγούδι που με εκφράζει απόλυτα από τότε που κράτησα στην αγκαλιά μου το μαιμουδάκι μου και ανέτειλε επιτέλους ένας νέος ήλιος στη ζωή μου. Celine Dion και "A new day has come".



Αμέσως μετά άλλο ένα τραγούδι που αφιερώνω στο μαιμουδάκι και πάλι και όποτε το ακούω πραγματικά συγκινούμαι. Barbra Streizand και  "If I could".




Έπειτα ένα τραγούδι αφιερωμένο στο απόλυτο στήριγμα μου, στον άνθρωπο που οφείλω το όνειρο που ζω τώρα, τον άντρα μου... Το δικό μας τραγούδι... Χαρούλα Αλεξίου και Φίλιππος Πλιάτσικας και "Εσύ με ξέρεις πιο πολύ".



Και φυσικά δυο ακόμα τραγούδια αφιερωμένα στα δυο αγγελούδια που έχω στον ουρανό. Αυτά είναι τα δικά μας τραγούδια. Το ένα μου κράτησε συντροφιά τις "σκοτεινές" μου μέρες και το άλλο στις πιο φωτεινές, αυτές που αποφάσισα πως ότι έγινε έγινε για κάποιο λόγο και εγώ απλά έχω δυο ολοδικά μου αστέρια στον απέραντο ουρανό. 

Ελευθερία Αρβανιτάκη και "Άδεια μου αγκαλιά" ....



και Διονύσης Τσακνής και " Το αστεράκι"....



Χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να μοιραστώ αυτά τα τραγούδια μαζί σας. Με τη σειρά μου λοιπόν και εγώ δίνω με πολύ πολύ αγάπη το μουσικό βραβείο στα εξής ιστολόγια: 

Στην γλυκιά Ολίβια από το  http://www.eimaimama.gr/

Στην Θεσσαλονικιά γλυκιά Εύη από το  http://mamasnpapasblog.blogspot.gr/2014/03/blog-post_24.html

Στην σούπερ μαμά Μάχη από το http://mommasdailylife.blogspot.gr/

Στην ταλαντούχα Αθηνά από το http://www.craftaholic.gr/

Στην υπέροχη Κατερίνα από το http://mamagiaspiti.blogspot.gr/

Στην πολυπράγμων Ελπίδα από το http://www.twoboysandhope.blogspot.gr/

Στην αγαπημένη μου μαμά από το http://otanstelneienapaidi.blogspot.gr/

Στην ηρωίδα μανούλα από το http://www.karkinaki.gr/

Στην γλυκιά μανούλα που θα μάθω το όνομα της του http://blissinsmallthingsl3.blogspot.gr/

Και εν τέλει σε ένα cool μπαμπά που με στήριξε πολύ στην αρχή του http://daddycool2403.blogspot.gr/


Σας φιλώ όλους γλυκά!!!! 

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Η δική μου η μαμά...

Η δική μου η μαμά...αχ... Τι μπορώ να πω για τη δική μου τη μαμά;

Σίγουρα δεν είναι μια συνηθισμένη μαμά. Είναι νεότατη, κοκέτα και- όσο και αν αρνείται να το καταλάβει-  μια κούκλα. 

Η μαμά μου μπορεί να είναι μικροσκοπική και να δείχνει αδύναμη τη έχω δει όμως  να μετακινεί υπέρδιπλο κρεβάτι από βαρύ γνήσιο ξύλο μόνη της. 

Μπορεί να δουλεύει νυχθημερόν όμως πάντα είναι προσεγμένη και σικάτη. Το σπίτι είναι πάντα στην εντέλεια και ο κήπος της ένας μικρός παράδεισος. 

Η μαμά μου λατρεύει το γκαζόν της και σκύβει στα γόνατα και το κλαδεύει με ψαλίδι. 

Η μαμά μου παντρεύτηκε πολύ μικρή και έφυγε κατευθείαν μετανάστρια στη Νότιο Αφρική χωρίς να γνωρίζει κανέναν πέρα από τον πατέρα μου, χωρίς να γνωρίζει καν τη γλώσσα. Έμεινε έγκυος και γέννησε χωρίς τη δική της μητέρα στο πλευρό της. Σε μια χώρα που η άδεια οπλοφορίας ήταν απαραίτητη. Και παρόλο που ζούσε νύχτα μέρα με το φόβο, παρόλο που πολλά βράδια που ο πατέρας μου ήταν νυχτερινός αυτή ξαγρυπνούσε από παράθυρο σε παράθυρο μέχρι να ξημερώσει, εγώ φόβο δεν ένιωσα. 

Η μαμά μου έκανε την ομορφότερη και πιο σφιχτή πλεξίδα στα μαλλιά. Το πιο λαχταριστό κοτόπουλο πανε. Τη πιο νόστιμη μπεσαμέλ. Τα πιο όμορφα και ξεχωριστά δώρα. Τη καλύτερη κοτόσουπα όταν ήμουν άρρωστη. Η μαμά μου έχει κοιμηθεί δίπλα μου καθιστή ουκ ολίγες φορές. Η μαμά μου πάντα μου έλεγε να γράψω γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Η μαμά μου ανέχθηκε όλα τα ξεσπάσματα μου στην εφηβεία και όλα τα σκληρά λόγια που της εξαπέλυα. 

Μεγαλώνοντας, η μαμά μου πολύ γρήγορα αποδέχθηκε ότι δεν είμαι κοκέτα σαν αυτή. Και ποτέ δεν με έκανε να νιώσω άσχημα για αυτό. (εκτός από όταν καθαρίζει το παλτό μου από τα χνούδια- πολύ εκνευρίζομαιαιαι!) Η μαμά μου με έμαθε να είμαι ανεξάρτητη και να μην τα περιμένω όλα έτοιμα από αυτή. Μου έμαθε να μαγειρεύω, να σιδερώνω και να διατηρώ ένα σπίτι στη πένα. Με έμαθε να είμαι σεβαστική και να είμαι η καλύτερη οικοδέσποινα. Έχει κλάψει πολύ για μένα και έχει πέσει σε κατάθλιψη όταν ανέβαινα το δικό μου Γολγοθά για να γίνω και εγώ μαμά. Ανέχθηκε και πάλι όλα τα ξεσπάσματα μου και τη πίκρα μου. Η μαμά μου κατηγόρησε τον εαυτό της για όσα πέρασα. Ένιωσε ενοχές ότι κάτι δεν έκανε αυτή σωστά όταν ήταν έγκυος σε μένα. 

Η μαμά μου φυσικά είναι παντελώς παράλογη αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα...!

Η μαμά μου έχει ανεχθεί να είμαι αιώνια το κορίτσι του μπαμπά. 

Η μαμά μου ακόμα μου ζητάει να γράψω γράμμα στον Άγιο Βασίλη. 

Η μαμά μου ακόμα  δεν λέει να χωνέψει ότι διαλαλώ την ηλικία μου...!! 

Βασικά η μαμά μου είναι η καλύτερη μαμά του κόσμου. 

Γιατί είναι η δική μου μαμά. Γιατί είναι ο μόνος άνθρωπος που γνωρίζει τον χειρότερο εαυτό μου και ακόμα με αγαπάει. Γιατί λατρεύει το μωρό μου και σέβεται τις επιλογές μας για αυτό ακόμα και αν διαφωνεί. Γιατί όσο και να μεγαλώνω και να έγινα και η ίδια μαμά, ακόμα με φροντίζει όποτε μπορεί σαν να είμαι κάνα οχτάχρονο! Γιατί ακόμα μου κάνει τα καλύτερα δώρα. Γιατί ακόμα με βοηθάει να φτιάξω τη μπεσαμέλ μέχρι να τη μάθω τέλεια. 

Γιατί στη τελική είναι η μαμά μου και την αγαπάω. Και ας μην της το λέω ποτέ. 

Σε ευχαριστώ λοιπόν μαμά για όλα. Για αυτά που έχεις ήδη κάνει και για όλα αυτά που θα κάνεις. Σε ευχαριστώ που με ανέχεσαι. Σε ευχαριστώ που είσαι μαμά μου....

(Εξακολουθείς να είσαι μια χαζοβιόλα, μην γελιέσαι!! Και ξέπλυνε αυτά τα παλιό  tatoo από το χέρι σου!! Άντε, θα αρχίσω τις φωνές πάλι!) 





Ε, ναι λοιπόν! Είμαι και εγώ μανούλα...

Έφτασε λοιπόν και η γιορτή της μητέρας και -κάπου βαθιά μέσα μου- αδυνατώ να πιστέψω πως είναι η πρώτη φορά που γιορτάζω και εγώ η ίδια.... 

Ναι... είμαι μανούλα... Μανούλα τρελαμένη, ερωτευμένη και απόλυτα ευτυχισμένη. 

Είμαι επιτέλους μανούλα και στη πράξη γιατί μέσα μου ένιωθα μανούλα πολλά χρόνια τώρα. Ήμουν μια έτοιμη μανούλα χωρίς παιδάκι... 

Τώρα όμως όχι.... Είμαι μανούλα "εν ενεργεία"... 

Άνοιξα τη καρδιά μου, την αγκαλιά μου και το σπίτι μου για ένα ακόμα ανθρωπάκι και έπιασε τον περισσότερο χώρο....

Γέμισα τη ζωή μου πάνες, παιχνίδια, αγκαλιές, κλάματα, αγωνίες, μικροσκοπικά ρουχαλάκια, παραμύθια, παιδικά τραγούδια, απίστευτες χαρές, βιολογικά προϊόντα, ξινίλες, εμετούς και ακαθαρσίες, κίτρινα παπάκια και μια πιπίλα αφημένη οπουδήποτε μπορεί κανείς να φανταστεί. 

Γνώρισα πράγματα και έννοιες που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν. Εμβολιασμοί, ρινικοί αποφρακτήρες, πάνες-μαγιό, απίθανες αλλεργίες, επιθέματα στήθους,  σύνδρομο αιφνίδιου βρεφικού θανάτου, sling, mei-tai, co-sleeping, η "λαβή τσιμπίδας", το "σύρσιμο της φώκιας", baby-swimming,  το "φαινόμενο του πακεταρίσματος", rear-facing καθίσματα αυτοκινήτου, blogging...

Ανακάλυψα ικανότητες που δεν γνώριζα ότι είχα. Να μπορείς να λειτουργείς κανονικότατα με ελάχιστες ώρες ύπνου επί μήνες. Να μπορείς να κάνεις σχεδόν όλες σου τις δουλειές με ένα χέρι και με ένα μωρό που ουρλιάζει στο άλλο. Να γνωρίζεις το άλλο πρόσωπο της τενοντίτιδας, το αληθινό της, όχι αυτό που νόμιζες ότι γνώριζες από τη πολύ χρήση του πληκτρολογίου. Να παράγεις γάλα από το στήθος σου που νόμιζες πως είχες απλά για ομορφιά! Να μπορείς να ακούς την ανάσα του παιδιού σου από το διπλανό δωμάτιο. Να είσαι κινούμενος ράκος αλλά ένας απόλυτα ευτυχισμένος κινούμενος ράκος. Να μπορείς να πεις το ίδιο νανούρισμα 20 φορές συνεχόμενα. Να κοιμάσαι με το ένα μάτι ανοιχτό, καθιστή και με το μωρό αγκαλιά επειδή μόνο έτσι ηρεμεί. 

Ένιωσα συναισθήματα εντονότερα από όσο μπορούσα να φανταστώ. Κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι διατεθειμένος να δώσεις τη ζωή σου για το παιδί σου χωρίς δευτερόλεπτο δισταγμού. Να θες να γίνεις καλύτερος άνθρωπος για να του δώσεις το σωστό παράδειγμα. Να γίνεσαι τίγρης σε κλουβί αν νιώσεις ότι απειλείται. Τίποτα άλλο να μην έχει πια σημασία παρά μόνο η υγεία του, η συναισθηματική του ευτυχία και η πνευματική του ανάπτυξη. Να αγαπάς κάποιον με όλο σου το είναι.

Και ακόμα είμαι στην αρχή... Πόση ακόμα ευτυχία αναρωτιέμαι... Πόση ακόμα αγωνία... Πόση ακόμη κούραση και πόση ακόμα αγάπη... 

Πολύ Παναγία μου, πολύ... Το ξέρω... Πολύ από όλα... Και γέμισε επιτέλους η ζωή μου... Ολοκληρώθηκε... Βρήκε και πάλι νόημα... 

Χρόνια Πολλά λοιπόν σε όλες τις μανούλες του κόσμου.  Τις φρέσκιες μανούλες, τις βετεράνες μανούλες, τις δυο φορές μανούλες και γιατί όχι τις μέλλουσες μανούλες...

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas





Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Μαιμουδάκι, μηνών....10!

Μαιμουδάκι μου.... 

Άλλος ένας μήνας πέρασε.... Έφτασαν και πάλι τα "μηνογενέθλια" σου...  Έγινες κιόλας 10 μηνών....

Είσαι   8900 και   73 πόντους... (αλλά δεν παίρνω και όρκο γιατί σε μετρήσαμε μόνοι μας!)

Έχεις δυο πανέμορφα άσπρα- άσπρα δοντάκια...

Τα μαλλιά σου έχουν πυκνώσει αρκετά και τα μάτια σου έχουν πλέον δείξει ότι είναι copyright του πατέρα σου... Ίδιο χρώμα, ίδιο βλέμμα, υγρά και πανέμορφα λες και είσαι μονίμως βουρκωμένος.

Είσαι ένα σωστό ταλιμπανάκι... (για να δανειστώ την έκφραση του θείου σου...) Έχεις σκοπό να ανακαλύψεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ χωρίς φυσικά να υπολογίζεις πως τις μισές φορές κοντεύεις να μου προκαλέσεις καρδιακό επεισόδιο....

Μπουσουλάς αεράτος. Έχεις σηκωθεί κάμποσες φορές μόνος σου μα έχεις πέσει γρήγορα και θεαματικά. Κλαις και ζητάς παρηγοριά. Σκέφτεσαι πολλές φορές τη μέρα να το δοκιμάσεις ξανά μα τελικά βαριέσαι ακόμα να κάνεις τόσο κόπο! 

Τρως σχεδόν τα πάντα και σου αρέσουν όλα!! (Δοκίμασες και ανανά και κεράσι και ξετρελάθηκες!)

Εξακολουθείς να γελάς με τα δαγκώματα, ακόμα πιο πολύ από πριν! Ο πατέρας σου εξακολουθεί να μην το καταλαβαίνει...

Ξαφνιάζεσαι αν θυμώσουμε και σου "φωνάξουμε" γιατί δεν καταλαβαίνεις το λόγο... Όμως καταλαβαίνεις πως δεν πρέπει να το κάνεις και για να είμαι ειλικρινής σοκάρομαι. Σε αυτό το στάδιο μας ακούς και σταματάς. Όχι αμέσως φυσικά... Πρώτα θα σε μαλώσουμε, θα βάλεις τα κλάματα, θα σε πάρουμε αγκαλιά και μετά... Μόνο μια φορά σου θύμωσε ο μπαμπάς και  έβαλες τα κλάματα γιατί δεν έχεις συνηθίσει να τον ακούς να μιλάει έτσι δυνατά και τα έχασες... Μετά ο μπαμπάς ένιωθε χάλια και όλο ναζάκια σου έκανε. Το ξέχασες σχεδόν αμέσως. 

Λατρεύεις τον μπαμπά. Φωτίζεται το βλέμμα σου όποτε το βλέπεις, ξεσπάς σε χορευτικό ντελίριο χαράς και αν κάνει να φύγει από το οπτικό σου πεδίο, μαύρο φίδι που μας έφαγε... Ξεσηκώνεις τη γειτονιά με τα κλάματα σου... Διοργανώνουμε σωστή κινηματογραφική απόδραση κάθε φορά που είναι να πάει για δουλειά....

Είσαι τόσο μα τόσο αγκαλίτσας... λατρεύεις την αγκαλιά και παρόλο που ιδρώνεις τόσο πολύ, εσύ εκεί... επιμένεις... 

Λατρεύεις και το μπάνιο.... Μπορείς να κάτσεις με τις ώρες... Φοβάσαι τις βαρκούλες που κινούνται μόνες τους γύρω σου και κλαις μέχρι να τις βγάλω από το νερό..

Έχεις αρχίσει να κοιμάσαι όλο το βράδυ συνεχόμενα- ακόμα και χωρίς τη πιπίλα σου... Όμως κοιμάσαι ακόμα μαζί μας... Έχω αρχίσει να ανησυχώ για τη μετάβαση στο δικό σου δωμάτιο....

Το κυριότερο όμως από όλα είναι ότι είσαι ακόμα το πιο καλόβολο, χαμογελαστό και όμορφο μωράκι... Είσαι το δικό μας το μωράκι, η ανασούλα μας, η ζωή μας ολόκληρη... 

Πόσο γρήγορα μεγαλώνεις μαιμουδάκι.... Θα το ξαναπώ... 

Δεν σε προφταίνω... 

Χαμογελάκι μου...


https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas?ref=hl



Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Λατρεμένες jacket potatoes.

Η μαγειρική μου άρεσε από όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου. Για την ακρίβεια δεν μου άρεσε απλά, την λάτρευα.

Ίσως επειδή μεγάλωσα ουσιαστικά μέσα σε ένα εστιατόριο. Ίσως  επειδή σχεδόν όλη μέρα έβλεπα τους γονείς μου πάνω από κατσαρόλες. Ίσως απλά το είχα μέσα μου. 

Και ενώ μάθαινα να λειτουργώ μέσα σε μια κουζίνα από πολύ μικρή, μου πήρε δώρο και η μητέρα μου όταν ήμουν εννιά το πρώτο μου βιβλίο μαγειρικής... (για την ακρίβεια ήταν δώρο και για την Φωφώ μα είναι πασίγνωστο πως η δούλα και κυρά είμαι εγώ, χιχι) 
Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια σχέση παθιασμένη αφού ο νέος μου τσελεμεντές έλιωσε στα χέρια μου και εγώ έλιωνα μέσα σε κατσαρολικά και συνταγές...





Πάντα φυσικά με ασφάλεια- όπως όμορφα διατυπώνει η δική μας Χρύσα Παραδείση- αλλά και όπως  είχα ήδη μάθει από πολύ πολύ μικρή.... 




Θυμάμαι πάρα πολύ καλά ποια ήταν η πρώτη συνταγή που εξετέλεσα από αυτό το βιβλίο. Θυμάμαι ότι πέτυχε πολύ και από τότε λάτρεψα τις γεμιστές πατάτες φούρνου. Μην ξεχνάτε πως ήμουν μόλις 9! 



Το είχα λοιπόν φυλάξει όπως και πολλά άλλα για να το δώσω και εγώ με τη σειρά μου στη κόρη μου. Κόρη δεν έχω ακόμη, όμως σήμερα θυμήθηκα αυτό το ξεχωριστό δώρο και τον αντίκτυπο που είχε στο χαρακτήρα μου. 

Αργότερα έμαθα πως τέτοιου τύπου πατάτες είναι οι λεγόμενες jacket potatoes- φημισμένο φαγητό στο εξωτερικό- και μπορείς να τις γεμίσεις με ότι μα ότι τραβάει η όρεξη σου... (πραγματικά όμως) 

Η βασική εκτέλεση είναι η ίδια πάντα. Πλένεις καλά τις πατάτες σου, τις τρυπάς και τις ψήνεις ολόκληρες στο φούρνο μέχρι να τρυπιούνται εύκολα με ένα πιρούνι. (εγώ το δοκιμάζω με μαχαίρι γιατί καμιά φορά μπορεί να κρατάει στη μέση) Προσωπικά δεν μου αρέσει να τις τυλίγω με αλουμινόχαρτο γιατί ζαρώνουν και γίνονται σαν βραστές. Αφού κρυώσουν λίγο τις κόβεις στη μέση, αδειάζεις τη ψίχα σε ένα μπολ και την ανακατεύεις με τα υλικά της επιλογής σου. Γεμίζεις και πάλι τις πατάτες σου και τις ψήνεις ακόμη μια φορά για όσο χρειάζεται ανάλογα τα υλικά που έχεις επιλέξει. 

Η δική  μας αγαπημένη εκδοχή  είναι η εξής: Τυριά διάφορα τριμμένα (κασέρι, gouda, cheddar), πάριζα σε κυβάκια, γεμίζουμε την μισή πατάτα με αυτά, (χωρίς όμως καθόλου από τη ψίχα της), σπάμε ένα αυγό ολόκληρο μέσα στη πατάτα και καλύπτουμε με λίγη ακόμη γέμιση. Ψήνουμε ίσα μέχρι να έχουμε ένα μελάτο αυγό... Δεν μπορώ να σας το περιγράψω, ο Παναγιώτης τρελαίνεται. Ειδικά για βραδινό είναι ότι πρέπει και δεν χρειάζεται να σκάτε, το μεσημέρι καθώς μαγειρεύετε , πετάξτε στο φούρνο και μερικές πατάτες. Το βράδυ θα τις έχετε έτοιμες για γέμιση και φαγητό στο πιάτο το πολύ σε ένα τεταρτάκι... (Η ιδέα αυτής της εκδοχής είναι του Άκη Πετρετζίκη- όσο όμως και να ψάχνω δεν βρίσκω το link  να σας το δώσω... Είναι ευκολάκι ωστόσο...)

Αυτή λοιπόν η σημερινή μου ανάμνηση αποτέλεσε την αφορμή να αρχίσω να κοινοποιώ και κάποιες αγαπημένες, δοκιμασμένες πάντα, συνταγές. Την επόμενη φορά ελπίζω και με συνοδευτική φωτογραφία...Τονίζω. Δεν είμαι επαγγελματίας μαγείρισσα, είμαι μια απλή ταπεινή μανούλα και νοικοκυρά που δεν την πειράζει να μοιραστεί κάποιες οικίες γεύσεις και αναμνήσεις...

Καλή επιτυχία και καλή όρεξη....!!!!

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Αλανιάρικο αλάνι μου εσύ!

Ααααχ.... με έχει τρελάνει ο κανακάρης μου... 

Είναι ένα αλανιάρικο αλάνι.... 

Αγαπώ, λατρεύω, πεθαίνω για αυτή τη φάση του μπουσουλήματος... 

Μπορεί να τρέχω σαν την κουζουλή, (να θυμόμαστε και τις ρίζες μας!), από πίσω του όλη μέρα, να έχω στύψει το κεφάλι μου ώστε να προνοήσω για πιθανούς κινδύνους, να εφευρίσκω διαρκώς ευρεσιτεχνίες για να μην χαλάσω όλα μας τα λεφτά σε προστατευτικά εμπορίου, να έχω στρώσει σχεδόν όπου δεν έχει χαλί με παπλώματα και να αντιστέκομαι σθεναρά στο να μην αδειάσω τελείως το σπίτι και το κάνω αλάνα.... αλλά....

Γελάω όλη μέρα με τα καμώματα του... Χαζεύω με τις προτιμήσεις του... (έχει πάθει ψύχωση με το πορτάκι του VCR!), και σκάω στα γέλια κάθε φορά που έχει βγει στο πλακάκι όπου πάει με το πάσο του μόλις όμως με βλέπει να πηγαίνω προς το μέρος του βάζει τούρμπο να φτάσει εκεί που θέλει γιατί ξέρει πως θα τον σηκώσω... (κάνει κρύο ακόμη για τη κοιλίτσα του...)

Σεργιάνισε τρελό αγόρι... εγώ είμαι εδώ να σε προσέχω.... 

Παλιομαιμουδάκι.... 

https://www.facebook.com/toimerologiotismamasyiannas



Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

Η βάφτιση του Δημήτρη- Γεράσιμου! "Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλο σου, που το κάνει τόσο σημαντικό" Μικρός Πρίγκηπας

(Όταν βαφτίσαμε τον μικρό, το blog δεν υπήρχε ούτε καν σαν ιδέα! Του χρωστάω λοιπόν μια αναμνηστική ανάρτηση αυτής της τόσο σημαντικής στιγμής στη ζωή του αλλά και της δική μας. ) 

Τη βάφτιση του Δημήτρη- Γεράσιμου την ονειρευόμουν από τα μέσα σχεδόν της εγκυμοσύνης. Δειλά, δειλά μιας και ο φόβος πάντα υπέβοσκε, ήταν όμως μια όμορφη και ζεστή σκέψη που μου έδινε δύναμη. 

Το μόνο σίγουρο ήταν πως θέλαμε να βαφτιστεί το συντομότερο δυνατόν. Το δεύτερο σίγουρο ήταν πως θέλαμε όσο το δυνατόν λιγότερα άτομα. Αυστηρά το στενό οικογενειακό περιβάλλον και 3- 4 καλοί φίλοι. 

Όλα λοιπόν πήγαν κατ'ευχήν και εγώ ήξερα ήδη τι ήθελα για τη βάφτιση του χιλιάκριβου μας... 

Το "Μικρό Πρίγκηπα" τον γνωρίζετε όλες είμαι σίγουρη. Το θέμα προερχόταν από το βιβλίο. Και είχε διπλή έννοια για μας. Ο δικός μας μικρός πρίγκηπας είναι το αγοράκι μας που χάσαμε. Όσες έχετε διαβάσει το πασίγνωστο παραμύθι γνωρίζετε πως ο μικρός πρίγκηπας στο τέλος πεθαίνει. Μα ..... Το αγοράκι που κρατάμε στην αγκαλιά μας είναι το τριαντάφυλλο... Το τριαντάφυλλο που με τόσο προσοχή φρόντιζε ο μικρός πρίγκηπας. Το τριαντάφυλλο που εμείς τόσο πασχίσαμε να ανθίσει. Το θέμα λοιπόν ήταν απλό. 


"Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλο σου που το κάνει τόσο σημαντικό" 




Ημερομηνία βάφτισης 26/10/13 ανήμερα του Αγίου Δημητρίου και ακριβώς μια βδομάδα μετά του Αγίου Γερασίμου. Πρωινή βάφτιση με μεσημεριανό σε οικογενειακή ταβέρνα. Καλεσμένοι 42. Νονά η πολυαγαπημένη μου αδελφή. 

Επειδή είχα σκοπό να τα φτιάξω όλα μόνη μου, ξεκίνησα σχεδόν μόλις γεννήθηκε την οργάνωση και τις σχετικές αγορές. 

Η πρόσκληση ήταν εξαιρετικά απλή.... Άσπρη με μπλε σκούρο και ένα αγαπημένο απόσπασμα από το βιβλίο. 

Την μπομπονιέρα των μεγάλων την στόλισα μόνη μου. Ήταν γλυκό τριαντάφυλλο από τη Μονή Ταξιαρχών στο Αίγιο. Την πήραμε σε βαζάκια του κιλού και την έβαλα σε μικρότερα που είχαμε αγοράσει. Συνολικά μου κόστισε περίπου 2.5 ευρώ το κάθε βαζάκι τελειωμένο. Νομίζω πολύ πιο οικονομικά από ότι αν είχα παραγγείλει, ιδίως για τον μικρό αριθμό ατόμων που ήθελα εγώ. 



Η μπομπονιέρα των μικρών δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το ίδιο το βιβλίο. Το στόλισμα του βιβλίου είναι αποκλειστικά ιδέα και εκτέλεση της γλυκιάς μου αδελφούλας. Με "έπαιρνε" να κάνω αυτή την επιλογή αφού ήταν λίγα τα παιδιά.  



Η λαμπάδα και τα μαρτυρικά ήταν από τα αγαπημένα μου. Η μεν χειροποίητη από ένα εξαιρετικό κηροπλαστείο- όπου ο δημιουργός της εμπνευσμένος από τη πρόσκληση που είδε απεικόνισε τη γυάλα με το τριαντάφυλλο, τους πλανήτες και τα αστέρια. Τα μαρτυρικά απλά τα αγαπώ..... 




Όχι ότι δεν αγαπώ γενικά τα όμορφα βαφτιστικά μας.... (τα οποία του κάνουν ακόμα- αφού τότε "κολυμπούσε" μέσα τους! Δεν βρίσκεις εύκολα βαφτιστικά για τόσο μωρό!)



Την εκκλησία δεν τη στόλισα καθόλου. Έξω πολύ απλά και  λιτά κερνούσαμε λουκούμια με γεύση τριαντάφυλλο και αναψυκτικό βυσσινάδας. (δυστυχώς όταν έμαθα ότι μπορούσα να βρω και ρόφημα τριαντάφυλλο ήταν ήδη πολύ αργά!! Χρωματικά όμως ταίριαζε!) 


Στη ταβέρνα που έγινε το τραπέζι πήγα η ίδια το προηγούμενο βράδυ με την αδελφή μου και τον ξάδελφο μου και στήσαμε τα τραπέζια και τη διακόσμηση. (είμαι σίγουρη πως ο ιδιοκτήτης με θεώρησε εντελώς τρελή και πιθανότατα είχε δίκιο!).  Μέσα σε γυάλες με άμμο, (που είχε μαζέψει η γλυκιά μου θεία από τη παραλία το καλοκαίρι αφού εγώ ήμουν λεχώνα) είχα βάλει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και τις τοποθέτησα αρμονικά στο μεγάλο πι που φτιάξαμε με τα τραπέζια. Είχα επίσης ζωγραφίσει τα βαζάκια που περίσσεψαν από το γλυκό τριαντάφυλλο- λυπόμουν να τα πετάξω- πολύ απλά, δεν είμαι καμιά αρτίστα- σε σχέση φυσικά με τη θεματολόγια, τα γέμισα με άμμο και με ένα ρεσό μεταμορφώθηκαν σε όμορφα κηροπήγια που μετά πήραν σπίτι τους οι καλεσμένοι. Οι μπομπονιέρες δόθηκαν εκεί μαζί με υπέροχα τηγανόψωμα που μου έφερε δώρο η γλυκιά Νατάσα, γυναίκα του αγαπημένου ξάδελφου από τη Κρήτη, μαζί με άφθονη τσικουδιά. Ο κάθε καλεσμένος είχε ονομαστικά τη θέση του- θέσεις που αποφάσισε μετά από πολύ πολύυυυ σκέψη η Φωφώ! (η αδελφή μου).




Αυτά με τα "τυπικά"... Η βάφτιση από εκεί και πέρα ως μυστήριο ήταν ένα όνειρο... Από το πρωινό κιόλας που ξημέρωσε, χωρίς σχεδόν καθόλου ετοιμασίες στο σπίτι, παρά μονάχα ένα πλούσιο πρωινό για τα αγαπημένα ξαδέλφια που φιλοξενούσαμε.... (το οποίο είναι το μόνο που δεν φωτογράφισε ο Αντρέας- πως του ξέφυγε δεν ξέρω αφού ξέρει τη τρέλα μου- εκτός από τη φωτογραφία με τα κουλουράκια!) και το άγχος να θηλάσει ο μικρός τη σωστή ώρα πριν τη βάφτιση, όλα κύλισαν όμορφα, ήρεμα και μαγευτικά.... και με πολλά πολλά γέλια...




Ο μικρός θήλασε υπέροχα όπως πάντα, αφού πρώτα είχε κοιμηθεί αρκετή ώρα, ενώ η Φωφώ εκστασιαζόταν επειδή ο μικρός "Μου σφίγγει τη μπλούζα Γιάννα, μου σφίγγει τη μπλούζα!"  Το ντύσιμο του μικρού ήταν σκέτη απόλαυση... Ήμασταν ένα μόλις βήμα πριν βαφτιστούμε Ορθόδοξοι Χριστιανοί...





Και μετά στην εκκλησία... αχ... Ο μικρός ήταν σχετικά ήσυχος. Μάλιστα πριν τον γδύσω αποκοιμήθηκε κιόλας στην αγκαλιά μου.  Η αδελφή μου από την αρχή του μυστηρίου με έντονη τη συγκίνηση στη φωνή της. 

42 άτομα. 42 πολυαγαπημένα άτομα...

Η συγκίνηση γενικά διάχυτη στην εκκλησία από όλους...

Ησυχία...

Απολαυστική ησυχία.... 

Μόνο τα λόγια του μυστηρίου....

Η καθησυχαστική και πράα φωνή του ιερέα.... (Του ιερέα που μετά τον Παναγιώτη και την Παναγία, - ήταν αυτός που μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω τότε.... Του ιερέα που ενώ ο πατέρας του ξεψυχούσε, ήρθε τρέχοντας μόνο και μόνο για μας... Γιατί ήθελε να είναι αυτός που θα βάφτιζε τον μικρό... )

Η νονά μιλάει εκ μέρους του μωρού και εμείς αναμένουμε...


 Ο μικρός σε αυτή τη φάση είχε αποκοιμηθεί και ξύπνησε ξαφνιασμένος και αρκετά κακόκεφος... Όμως ήταν ήσυχος. Αφού βαφτίστηκε και τον ακούμπησε ο ιερέας στην αγκαλιά της αδελφής μου, ξέσπασε σε κλάματα και δεν σταμάτησε μέχρι να μου τον παραδώσει.... 







Η στιγμή που μου παρέδωσε η αδελφή μου το παιδί μας ήταν από τις πιο σημαντικές και συγκινητικές στιγμές της ζωής μου. Όχι μόνο επειδή ήμασταν και οι δυο πολύ φορτισμένες συναισθηματικά, αλλά επειδή μετά τον Παναγιώτη μόνο η αδελφή μου ξέρει τι τράβηξα για να εκπληρώσω το όνειρο μου να βαφτίζω το παιδάκι μου... Μόνο αυτή ήταν δίπλα μου νυχθημερόν όταν έλειπε φυσικά ο Παναγιώτης, γιατί μόνο αυτή ήθελα, και έτσι επί 3 χρόνια έβαλε τη ζωή της σε αναμονή για να την έχω στο πλευρό μου.  Αυτή με έντυνε, με έκανε μπάνιο και όλα τα παρελκόμενα, αυτή ανεχόταν τη σιωπή μου και τη κακή μου διάθεση και είτε σώπαινε δίπλα μου υπομονετικά, είτε έλεγε ότι χαζομάρα της κατέβαινε στο κεφάλι για να με κάνει να γελάσω. Βασικά επειδή από τότε που γεννήθηκα εγώ, είναι πάντα εκεί και φυλάει τα νώτα μου. 

Όλοι όμως σε αυτοί τη βάφτιση έκλαιγαν... Όλοι ήταν συγκινημένοι... 42 δικοί μας άνθρωποι που μας αγαπούν βαθιά και είναι και αυτοί πάντα στο πλευρό μας.... Και ένα νινάκι που λίγο πολλοί όλοι είχαν λαχταρήσει μαζί με μας... Ένα νινάκι μόλις 3μιση μηνών τότε....

Μετά πλέον απολύτως χαλαρωμένοι, απολαύσαμε νόστιμο φαγητό, καλή τσικουδιά, απολαυστική τεντούρα, πεντανόστιμη αμυγδαλόπαστα από τα χέρια της πεθεράς μου και φυσικά καλή παρέα και υπέροχη διάθεση...  




...ενώ το τριανταφυλλάκι μας κοιμόταν γαλήνιο, ήρεμο και πλέον κάτω από τη σκέπη της Χριστιανοσύνης μας.... 



Έτσι λοιπόν, απαρνηθήκαμε το σατανά, ξεπλύναμε τις αμαρτίες μας σε καθάρια νερά, σφραγιστήκαμε με το Άγιο μύρο, πήραμε ευλογία Κυρίου... Τώρα βαφτισμένοι, μυρωμένοι, στο Θεό παραδομένοι, πορευόμαστε στη ζωή ως σωστοί και ορθόδοξοι χριστιανοί με το όνομα, Δημήτριος- Γεράσιμος. 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...