Ξινή εγώ; Συκοφαντίες!

 Το λοιπόν. Δεν κάνω καλή πρώτη εντύπωση. Και δεύτερη, και τρίτη, μην σου πω και 28η. Θα με πεις υπερβολική αλλά δεν είμαι. Δηλαδή είμαι και από αυτό, αλλά στο συγκεκριμένο θέμα σου μιλάω με αλήθειες. Το ξέρω καλά και το ξέρω χρόνια. Αυτό που δεν ήξερα είναι πόσο κακή εντύπωση κάνω και σε πόση έκταση. 😱🥴 (Τύπου ζήτημα είναι να με συμπαθούν τέσσερις μαμάδες όλες και όλες έξω από το σχολείο, εκ των οποίων οι δύο είναι φίλες μου και η μία αδελφή μου- η οποία νομίζω δεν με συμπαθεί ούτε αυτή πολύ φέτος! 😂😂😂) 

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Καταρχάς είμαι κομματάκι αντικοινωνική. #ΣοκΤοΞέρω- όταν βγάζω τα σωψυχα μου εδώ καθημερινά- όμως εδώ το κάνω με τους δικούς μου όρους χωρίς το φόβο να προσβληθώ ή να αγνοηθώ κατάμουτρα. Ναι έχω θέματα επιβεβαίωσης και αυτοεκτίμησης, το έχω παραδεχτεί πολλάκις. Κοινωνικά ανάπηρη με αποκαλεί η Σουλτάνα και δεν έχει άδικο. Ξεχνάω ονόματα τη στιγμή που θα τα ακούσω, ενίοτε και πρόσωπα. Μπορεί να μου μιλήσεις και να φανεί ότι σε αγνοώ, τη στιγμή που εγώ πραγματικά δεν σε έχω ακούσει ΚΑΝ. Κάπου ταξιδεύει εκείνη την ώρα το μυαλό και τσουπ. Να η κακή εντύπωση. Έχω και αυτό το βλέμμα το απλανές της αγελάδας- που τις περισσότερες φορές περνάει ως αδιάφορο/ καυστικό/ επικριτικό, δεν ξέρω και εγώ τι- ούτε αυτό βοηθάει την ήδη επιβαρυμένη κατάσταση. Όλα αυτά τα ήξερα ήδη. #Εμτι #ΑυτογνωσιαΠανωΑποΟλα.😂🥴

 Όταν όμως έμαθα, ότι είχαν κακή εντύπωση για μένα άτομα που συμπαθούσα/ δεν μου ήταν αδιάφορα, και στα οποία η αλληλεπίδραση από τη δική μου πλευρά ήταν η καλύτερη δυνατή- τότε προβληματίστηκα δεν το κρύβω. Εντάξει, σκέφτηκα. Πόσο ξινή μπορεί να φαίνομαι επιτέλους;;;; #ΜηνΑπαντησετε  😂🥴 Το συζητάω ξανά με Σουλτάνα. Πολύ. Μου απαντάει. 😱 Το αναφέρω και στο άλλο μου εγώ. (Αυτό που γουργουριζει). Σε σημείο εκνευριστικο. Μου απαντάει. 😱😱 #ΚαιΕγωΣεΑγαπαωΠαναγιωτηΜου 

 Θυμάμαι όλες τις φορές που έχει αρπαχτει μόνο και μόνο επειδή τον κοιτάω "κάπως" ενώ εγώ σκέφτομαι πιθανότατα αν έχω κόκκινα μανταλάκια για τα κόκκινα ρούχα. 😂😂  Θυμάμαι επίσης όλες τις φορές που έχει βγει ο πατέρας μου έξω φρενών μόνο με ένα μου βλέμμα- και εγώ να μην ξέρω από που μου ήρθε όλη αυτή η επίθεση άνευ λόγου και αιτίας. Οκ λοιπόν. 

Κατά πως φαίνεται, μάλλον φαίνομαι ΠΟΛΥ ξινή.  Το δέχομαι. Δεν είμαι όμως η καψερηηηηη. Είμαι καληηηη. Αλήθεια. Βαθιά ελαττωματική, όμως καλή.  Και ψυχοπονιαρα. Και πιστή. Και πολύ δοτική. Και ναι μπορεί να είμαι ισχυρογνώμων και δυναμική, ταυτόχρονα όμως είμαι ανοιχτομυαλη και δεκτική. Δεν διαφωνώ ποτέ για να πείσω. Απλώς συμφωνώ ότι διαφωνώ. Και θα συμφωνήσω αν με πείσεις ότι έχω άδικο. (Ναι έχουν καταγραφεί τέτοια γεγονότα! 😂) Έβγαλα λοιπόν #selfie με τις πιο αξιολάτρευτες μου εκφράσεις. #ΜαΠοσοΧαριτωμενηΠχια #ΠουΤηΒλεπετεΤηΞινιλαΔενΚαταλαβαινω  😂😂 Και θα ζητήσω δημόσια- εδώ στη σελίδα γιατί στον προσωπικό μου λογαριασμό κάνεις δεν μου δίνει σημασία, μόνη μου μιλάω 😂😂😂- από όσους πρόσβαλα άθελα μου,  ένα μεγάλο και ταπεινό συγνώμη. 

Πιστέψτε με, αν ΘΕΛΩ να γίνω ξινή θα γίνει ΑΠΟΛΥΤΑ αντιληπτό. Αν είναι απλώς μια εικασία, τότε δεν το ήθελα. Πραγματικά. Και θα προσπαθήσω εφεξής, να είμαι πιο προσιτή. Στο επίπεδο της Σουλτάνας δεν μπορώ να φτάσω για κανένα λόγο- και ούτε θέλω σχωρατε με😂😂-  όμως να δίνετε και εσείς μια δεύτερη ευκαιρία. (Ή και τριακοστή!!) Εγώ δίνω πλέον και μόνο σε καλό μου έχει βγει. Τι λέτε; 

Μια θάλασσα δάκρυα...

 Καθώς επέστρεφα σήμερα από το περπάτημα, πέρασα δίπλα από ένα αυτοκίνητο. Ήταν λοξά  παρκαρισμένο στην άκρη της θάλασσας. Εκ πρώτης όψης μου φάνηκε σαν να είδα μέσα μια γυναίκα που γελούσε τρανταχτά ενώ μιλούσε στο τηλέφωνο, μιας και ήταν μόνη. Κοιτώντας όμως πιο προσεκτικά, είδα μια γυναίκα που έκλαιγε με λυγμούς. Έκλαιγε τόσο σπαρακτικά που ούτε την ένοιαζε ποιος μπορεί να την έβλεπε, μα ούτε και έβλεπε- τα μάτια κλειστά και γεμάτα δάκρυα, ακολουθούσαν την πληγωμένη της καρδιά. Με άγγιξε η στάση της. Δεν ήταν σκυφτή. Ούτε κουλουριασμένη. Ήταν σχεδόν ξαπλωτή, έχοντας αφεθεί εντελώς στην δίνη των συναισθημάτων της.  

Παλαιότερα, αν έβλεπα κάτι τέτοιο μπορεί να ανησυχούσα... Να έβαζα με το μυαλό μου χίλια δυο περίπλοκα και τραγικά σενάρια που μπορεί να έφταναν μια γυναίκα σε αυτή τη θέση. Τώρα όμως ξέρω καλύτερα. 

Ξέρω πως μπορεί πολύ απλά να ήταν μια μητέρα/ σύζυγος/ κόρη/ αδελφή/ σύντροφος, που έφτασε στα όρια της. Από κούραση. Είτε σωματική, είτε ψυχική, είτε πνευματική. Από απογοήτευση. Από απλές δυσκολίες στην καθημερινότητα που όμως συσσωρεύονται και φαντάζουν βουνό. Από θλίψη για τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Από τις ίδιες της τις ενοχές. Μια γυναίκα που απλώς ξεπέρασε τα όρια και αφέθηκε στον χείμαρρο.τους.  

Και είναι σαν να βλέπω τι επακολούθησε και ας συνέχισα το περπάτημα μου. Αυτή η γυναίκα σκούπισε τα δάκρυα της. Ανασκουμπώθηκε. Έριξε μια ματιά στον καθρέφτη ώστε να κρύψει και το τελευταίο ίχνος αυτού του ξεσπάσματος, ίσως έφτιαξε και λίγο τα μαλλιά της, έβαλε μπροστά και επέστρεψε- ακόμα πιο δυνατή και ας μην το ένιωθε τη συγκεκριμένη στιγμή- στην καθημερινότητα της. Χωρίς κανείς άλλος, ίσως πέρα από την ίδια και εμένα που έτυχε να δώσω λίγη παραπάνω σημασία, να γνωρίζει ότι και αυτή σπάει. Έχει όρια. Όρια που τα δοκιμάζει διαρκώς αγνοώντας τα. Μέχρι που μια μέρα, το φράγμα των ορίων σπάει, από μόνο του σχεδόν, πλημμυρίζοντας τα πάντα στο πέρασμά του. 

Θάλασσα η κάθε γυναίκα. Που μετά από μια ισχυρή αντάρα, τα νερά της είναι πιο γαλήνια από ποτέ. Άλλωστε, όπως λένε, το πρώτο μάθημα που μαθαίνουμε στη ζωή είναι πως το να κλαίς είναι ένδειξη ότι είσαι ζωντανός. Μεγάλη ευλογία να μπορεί ακόμα η καρδιά σου να κλάψει... Διότι μετά έρχεται και η γαλήνη... 

Μια γκρι πόρτα με λουκέτο...

 Δεν πάω συχνά στο χωριό μου από όταν πέθανε η γιαγιουλα μου. Δεν πάω διότι θλίβομαι βαθιά. Ένα πράγμα ζήτησε και οι καταστάσεις δεν μας αφήνουν να το τηρήσουμε... Πόσο κρίμα... 

Είδα χθες όμως μια χιονουλα. Αυτό το όμορφο λουλούδι που υπήρχε παλιά σχέδον σε κάθε αυλή, φυσικά και στην αυλή των παιδικών μου χρόνων. Και θυμήθηκα κάποιο Πάσχα που είχε πέσει ανήμερα Πρωτομαγιάς. Ο καιρός ήταν βροχερός όπως σήμερα και ο παππούς μου ζούσε ακόμα μα ήταν ήδη άρρωστος. Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση. Της οικογένειας. Του μαζί. Του σπιτιού που είναι ανοιχτό για όλους. Που το πορτόνι έκλεινε μόνο το βράδυ σαν έπεφτε ο ήλιος. Η γκρι πόρτα δεν είχε λουκέτο, οι κούνιες που έφτιαξε ο πατέρας μου για τις ανιψιές του δεν ήταν σκουριασμένες και ο χώρος παντού ήταν περιποιημένος και ζωντανός. Πίσω από τον πλάτανο και το πηγάδι ήταν το περιβόλι της γιαγιάς και πιο πίσω το κοτέτσι. 

Μα περισσότερο από όλα, θυμάμαι τις φωνές που αντηχούσαν, τα γέλια, ναι ακόμα και τους τσακωμούς και η γιαγιά να μου φωνάζει να μην κόβω τα μπουμπούκια για το στεφάνι- μόνο τα ανοιχτά- και εγώ να γελάω και να της λέω πως θα κόψω και μερικές χιονουλες να πάμε στο μνήμα της προγιαγιάς με τις ξαδέλφες μου- να πούμε τα νέα μας εκεί να τα ακούσει- όπως κάναμε αργότερα και όταν πέθανε ο παππούς.

 Στο μνήμα όμως της γιαγιουλας σιωπή. Το σπίτι ερήμωσε. Τι και αν εμείς ονειρευόμασταν να μαζευόμαστε πάλι όλοι όπως παλιά...η ζωή δεν είναι πάντα τόσο ειδυλλιακή. Τα θέλω του καθενός διαφέρουν. Σήμερα λοιπόν είχα ανάγκη να πάω. Και ας ήξερα ότι θα πληγωθώ. Άφησα μια μπιγκονια, που τόσο αγαπούσε, στο μνήμα. Ένα τριαντάφυλλο και δύο παπαρούνες από τον κήπο της στη γκρίζα πόρτα που κάποτε έκρυβε μέσα της τη ζεστασιά του κόσμου όλου. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες. Ένιωσα συγκίνηση για το δέντρο από τον γάμο μας που είχε φυτέψει η γιαγιά πριν πεθάνει και το είδα να έχει μεγαλώσει και αυτό μαζί μας. Έκοψα άλλο ένα τριαντάφυλλο. Έφυγα σκυφτή και άφησα τον Παναγιώτη να κλείσει το πορτονι. Εγώ δεν ήθελα. Πήγα στο μοναστήρι της το αγαπημένο. Άφησα το τριαντάφυλλο στην εικόνα του Αγίου Νικολάου. Προσκύνησα και για αυτήν. Σαν να την είχα μπροστά μου. Τόσο ζωντανές ήταν οι μνήμες σήμερα. Αν ήμουν μόνη θα είχα κλάψει. 

Στην επιστροφή μαζέψαμε παπαρούνες από την αγαπημένη μου διαδρομή. Αυτή που ακολουθήσαμε και όταν μπήκα στο χωριό ως νύφη. Παπαρούνες και χαμομήλι. Ξέρω. Λίγες ώρες πιθανότατα θα αντέξουν στο βάζο μου. Δεν θα μου κάνουν τη χάρη. Μα τις ήθελα απεγνωσμένα. Μην γίνει κάποιο θαύμα και σωθεί η μνήμη. Και φύγει η θλίψη. Γιαγιούλα, αυτό το μοίρασμα σήμερα είναι αποκλειστικά δικό σου. Σε αγαπώ πολύ. Ήσουν δύναμη. Και λείπεις.