Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Η "σοκαριστική" καινούργια πραγματικότητα της ζωής μιας αγορομάνας....


  • Να μπαίνεις σε κατάστημα με παιδικά ρούχα και να προσπερνάς εντελώς κάθε τι ροζ, περλέ ή με στρας και να πηγαίνεις κατευθείαν στις κουκούλες, τους δεινόσαυρους με απειλητικά ανοιχτό στόμα και το μπλε, πράσινο, μπλε, γκρι, μπλε, άντε και κάνα κόκκινο ή πορτοκαλί! (το μπλε το είπα;;) 
  • Ακόμα χειρότερα. Να μπαίνεις μέσα σε κατάστημα με παιδικά παιχνίδια και να προσπερνάς τις κούκλες, τα λούτρινα αρκουδάκια και τα φανταχτερά στέμματα και να πηγαίνεις ντουγρού για τις μπάλες, τα 4χ4 οχήματα, τα μεγάλα οχήματα, τα μικρά οχήματα, γενικώς όλων των ειδών τα οχήματα. 
  • Να κάνεις όλο τσαμπουκά τον Hulk Hogan μουγκρίζοντας μέχρι να βραχνιάσεις μόνο και μόνο επειδή στο ζητάει ο κανακάρης σου, επειδή του το έμαθε ο μπαμπάς του μα τώρα λείπει, και επειδή ξεκαρδίζεται τόσο πολύ στα γέλια που τελικά το καταδιασκεδάζεις και εσύ!
  • Να μαθαίνεις ορολογίες όπως φίμωση και να πρέπει να φροντίσεις το πέος του μωρού σου με τρόπους που ποτέ δεν φανταζόσουν! 
  • Να κάνεις απεγνωσμένες προσπάθειες να μάθεις να ρίχνεις καμιά μπάλα ίσια μόνο και μόνο για να μπορείς να παίζεις μαζί του. 
  • Να κάνεις άλλες τόσες απεγνωσμένες προσπάθειες να μάθεις να χειρίζεσαι τηλεκατευθυνόμενο αυτοκίνητο χωρίς να στουκάρεις κάθε δέκατο του δευτερολέπτου σε τοίχο!
  • Να βλέπεις εντελώς διαφορετικά πλέον τους άντρες. 
  • Να βλέπεις εντελώς διαφορετικά πλέον τη πεθερά σου και την αγάπη της προς τον γιο της. 
  • Να ενδιαφέρεσαι ξαφνικά να δεις ποδόσφαιρο, μπάσκετ, φόρμουλα Ένα. (αν είναι ποτέ δυνατόν!)
  • Να παραδέχεσαι πως για έναν τουλάχιστον άντρα θα ρίξεις τα μούτρα και θα τρέξεις από πίσω του... και αυτός δεν είναι άλλος από τον γιο σου...









Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

Το τρελό βελονάκι της Σοφίας!

Ήταν υπέροχη συγκυρία να λάβουμε σήμερα το "πακετάκι" μας από την γλυκιά και ταλαντούχα Σοφία και το Τρελό Βελονάκι της, μιας και μας δημιούργησε δυο ευχάριστες προσμονές... 

Μια της ανιψούλας που περιμένω με αγωνία να σφίξω στην αγκαλιά μου και μια των Χριστουγέννων που απέχουν μόλις 56 μέρες... 

Τόσο το σκουφάκι κουκουβάγια- το οποίο δεν μπορώ δυστυχώς να ανοίξω μιας και προορίζεται για δωράκι, όσο και το ΑγιοΒασιλιάτικο σκουφάκι μας, είναι υπέροχα! Είναι μαλακά, χουχουλιάρικα και εξαιρετικά καλοφτιαγμένα. 

Λεπτομέρεια που με κέρδισε, τα ματάκια που είχε βάλει η Σοφία στη συσκευασία δώρου. Σε ευχαριστούμε Σοφάκι, ανυπομονούμε να τα φορέσουμε κανονικά και τα δυο! 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς



Το κείμενο, δεν αποτελεί διαφήμιση, είναι απλώς μια προσωπική εκτίμηση για μια όμορφη γνωριμία και συνεργασία <3 Αν δεν στηρίξουμε η μια την άλλη, τότε τι; 

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Η Ελεάννα, η πρό(σ)κληση και οι...20 παραξενιές μου...

Αυτοσαρκάζομαι πολύ, οπότε όταν η Ελεάννα από το Oops Blogara μας προ(σ)κάλεσε να γράψουμε για τις παραξενιές μας... δεν δίστασα. 

Έτσι για να έχω και αποδείξεις στο μέλλον για το μαιμουδάκι πως έχω το γνώθι  σ' εαυτόν και τις αναγνωρίζω... (γιατί μάλλον ακόμα θα τις έχω- γκουχ- γκουχ!)

  • Έχω σοβαρή ψύχωση με το liposan. Δεν πάω πουθενά χωρίς αυτό και μόλις αρχίζει να τελειώνει σημαίνει συναγερμός για να αναπληρωθεί ενώ πάντα μα πάντα έχω μια μισοτελειωμένη "ρεζέρβα" σπίτι μου και στη δουλειά μου για παν ενδεχόμενο...
  • Δεν μοιράζομαι με ευκολία το φαγητό μου ενώ μπορεί να γίνω έξαλλη αν επιχειρήσεις να πιεις από το καφέ μου...
  • Οι πετσέτες και τα σεντόνια πρέπει, (απλά πρέπει) να είναι πάντα τοποθετημένα στα ντουλάπια με την "ενιαία" τους πλευρά αλλά και ανάλογα με το χρώμα τους- όχι μόνο για αισθητικούς λόγους μα και για πρακτικούς. 
  • Με το ίδιο σκεπτικό τα μανταλάκια σε κάθε ρούχο πρέπει να είναι του ιδίου χρώματος. Δεν ξέρω γιατί, μιας και αν τα κοιτάξεις από μακρυά, πάλι ένα χάος επικρατεί- όμως δεν μπορώ να το ελέγξω...
  • Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να φορέσω κάτι πέρα από μπεζ, λευκό, σκούρο μπλε και καφέ. 
  • Οι πυτζάμες μου όμως είναι σχεδόν όλες ροζ!
  • Απεχθάνομαι το μαύρο, όταν το φοράω, πέφτει η ψυχολογία μου. (παρόλο που θα έπρεπε να φοράω διαρκώς μπας και "κόψει" κάτι...!)
  • Δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς κάλτσες, (ναι ακόμα και Αύγουστο μήνα) και ποτέ μα ποτέ ξεσκέπαστη. (ναι ακόμα και Αύγουστο μήνα) 
  • Μπορώ να γίνω έξαλλη με τη φράση "Εμένα δεν μου πέφτει λόγος αλλά..." 
  • Δεν μπορώ να με πλησιάζουν πολύ (και πολλοί)- ιδίως άγνωστοι- τρομάζω και αμέσως οπισθοχωρώ....
  • Για το νεροχύτη μου έχω τέσσερα σφουγγάρια. Ένα για τα πιάτα μας, ένα για τα ταψιά και τις κατσαρόλες, ένα για το μαιμουδάκι και ένα για να καθαρίζω το νεροχύτη. (εγώ δεν το θεωρώ παραξενιά, μα μου έχουν πει ότι είναι οπότε ποια είμαι εγώ να το αμφισβητήσω;;) 
  • Πάντα μα πάντα πρέπει να κλείνω το καπάκι της τουαλέτας πριν τραβήξω καζανάκι και ζητάω και από τους καλεσμένους μου να το κάνουν. (αν ξέρατε γιατί θα το κάνατε και εσείς) 
  • Έχω ψύχωση με τα σουβέρ. Έχω ατελείωτα σουβέρ διότι απλά ποτέ δεν είναι αρκετά. Αν κάποιος καλεσμένος δεν ακουμπήσει πάλι το ποτήρι του στο σουβερ, θα σηκωθώ διακριτικά και θα το κάνω εγώ. Βέβαια με έχουν πάρει πια χαμπάρι και με κοροϊδεύουν ενώ η κουμπαρίτσα μου για να με ξεκουράσει όποτε είναι παρούσα αναλαμβάνει αυτή τη "χωροφυλαξία" των ποτηριών...!
  • Δυσκολεύομαι πολύ, μα πάρα πολύ, να ζητήσω βοήθεια. (για οτιδήποτε) 
  • Λατρεύω να κάνω λίστες και να "τικάρω" αυτά που έκανα. Είμαι ικανή να γράψω κάτι που έχω ήδη κάνει μόνο και μόνο για τη χαρά του "check"!! 
  • Αν οτιδήποτε στο σπίτι μου "μετακινηθεί", έστω και στο ελάχιστο, θα το παρατηρήσω και θα το ξαναβάλω στην θέση του ακόμα και αν χρειαστεί να σηκωθώ από ξάπλα. (Κάποτε ο ξάδελφος μου μετακίνησε  το σφουγγαράκι ενυδρείου που υπήρχε με μαγνήτη στην πρόσοψη του. Όταν γύρισα σπίτι ήταν το πρώτο που είδα και το ξαναέβαλα στη θέση του. Το διαπίστωσε και για λίγες μέρες το μετακινούσε κάθε μέρα και λιγότερο. Και πάλι το παρατηρούσα και το έβρισκε ξανά στη θέση του. Τελικά επιβεβαιώθηκε ότι είμαι τρελή και σταμάτησε και ασχολείται.)
  • Μόλις διαπίστωσα ότι έχω ήδη γράψει 17 παραξενιές και παρόλο που ξέρω ότι είναι πολλές πρέπει να τις κάνω 20. Απλά πρέπει να στρογγυλοποίησω τον αριθμό... (και δυστυχώς δεν είναι δύσκολο!)
  • Δεν υπάρχει περίπτωση να δεις στραβή κορνίζα σπίτι μου- έστω και στο ελάχιστο. Με τρελαίνει!
  • Με τρελαίνει οι κουρτίνες να μην είναι μέχρι τέλους τραβηγμένες. Έστω και αν πρόκειται για ένα μόνο εκατοστό. 
Ορίστε. Εύκολα και ανησυχητικά απλά, 20 από τις παραξενιές μου... Αν "σκάψω"και άλλο θα έχω μπόλικο υλικό αλλά νομίζω αρκετά εκτέθηκα! 

(Μαιμουδάκι μου, αν έχω ξεπεράσει έστω και μια από όλες αυτές τις παραξενιές να είσαι περήφανος για την μανούλα. Αν πάλι όχι, δείξε λίγη κατανόηση, ναι;; )






Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

Πως αντιμετώπισα την απώλεια....

Σαν άνθρωπος δείχνω σκληρή και δυνατή. Είμαι όντως ή δεν είμαι, θα το δείξει η νεκροψία. Απλώς πιστεύω πως αυτός είναι πιθανότατα ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσω τις δύσκολες καταστάσεις- με σκληρότητα και δύναμη- ώστε να βγω νικήτρια και να μην της αφήσω να με βάλουν κάτω. 

Ένα είναι σίγουρο. Τη μιζέρια και τη μεμψιμοιρία τις σιχαίνομαι. 

Για να σηκωθώ όρθια όποτε η ζωή με έχει ρίξει κάτω, το ψυχικό κόστος ήταν μεγάλο. Παλεύω με νύχια και με δόντια με όλους αυτούς τους δαίμονες που με κυριεύουν, δίνω μεγάλη μάχη με τον εαυτό μου...

Οπότε ναι- σε όσους αναρωτιούνται πως άντεξα τον χαμό 2 μωρών αφότου τα γέννησα και πως παραμένω τόσο αισιόδοξη και θετική θα απαντήσω τα εξής: 

Δεν ήταν πάντα έτσι. 

Την πρώτη μου απώλεια δεν την "βίωσα". Δεν πένθησα όπως έπρεπε- δεν έκλαψα. Είχα κλάψει τοοοόσο πολύ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης- μιας εξαιρετικά δύσκολης εγκυμοσύνης- που είχα στερέψει από δάκρυα. Δεν προσευχήθηκα για το μωρό μου. Απομακρύνθηκα από τον Θεό. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Έχασα το χαμόγελο μου και το χιούμορ μου. Και επεχείρησα να ξαναμείνω έγκυος μόλις 6 μήνες μετά, ακριβώς για να καλύψω αυτό το τεράστιο κενό που είχα στην καρδιά μου, στην ψυχή μου, στο σώμα μου και στο μυαλό μου. 

Όταν έμεινα έγκυος- ένα μικρό φως φώτισε μέσα μου... Ελπίδα... Ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά. Πείσμα... Θα κάνω ότι μπορώ για να πάνε καλά. Και μαζί με αυτό το φως, δίπλα σκοτάδι... Ενοχές για το κοριτσάκι μου... Τύψεις ότι δεν πάλεψα αρκετά... Ότι δεν έπρεπε να τους αφήσω να μου την πάρουν κατ' αυτόν τον τρόπο... Φόβο... Ότι τίποτα δεν θα πάει καλά. 

Αυτά μέσα μου. Για τους άλλους ήμουν ψύχραιμη, ενημερωμένη, δυνατή, σκληρή... 

Είμαι λίγο "άντρας" στη συμπεριφορά μου. Όταν αντιμετωπίζω κάποιο πρόβλημα θέλω να το λύσω- όχι να το συζητήσω. 

Όταν λοιπόν ο γιατρός μου, μου είπε πως έχω υψηλή ρήξη υμένων,  χάνω αμνιακό υγρό και αν συνεχίσει έτσι θα αναγκαστεί να μου πάρει το παιδί, η πρώτη μου ερώτηση ήταν "Τι μπορώ να κάνω εγώ για να βοηθήσω;" Όταν το μόνο που ήθελα ήταν να ουρλιάξω. Μέσα στη κλινική κλινήρης μέχρι να γεννήσω μου είπε; Στρατιώτης εγώ. 

Μέσα. Κλινήρης. Να χαμογελάω μόνο στον άντρα μου και στις νοσοκόμες. Ζούσα για αυτές τις δυο φορές τη μέρα που άκουγα τη καρδούλα του στο τακογράφο. Για τον καθημερινό υπέρηχο με τον γιατρό μου. Για να ακούσω αυτό το "είμαστε στο 4 από 3 του αμνιακού υγρού" Το μωράκι μου το άκουσα να κλωτσάει μέσα στη κλινική. Γύρω μου φίλοι και οικογένεια να έρχονται να με δουν και να συζητάνε και εγώ να μην ακούω λέξη. Χαμένη στο κόσμο μου. Σε αυτή τη παραφροσύνη να παλεύεις να κρατήσεις μια ζωή μέσα σου ζωντανή...

Όταν μου τηλεφώνησε ο άντρας μου εκείνη την αποφράδα μέρα για να μου πει πως χάσαμε το μωρό... τι να πω; Μαύρισε το μυαλό μου, η καρδιά μου, μαύρισαν τα πάντα. Άρχισα να δίνω εντολές για το τι θέλω να γίνει με το μωρό, πήρα τηλέφωνο φίλες στο ληξιαρχείο να μας βοηθήσουν με τα χαρτιά. Πιστοποιητικό γέννησης και θανάτου την ίδια μέρα γίνεται; Όταν το μόνο που ήθελα ήταν να ουρλιάξω....

Μέχρι που μπήκε μέσα μια μαία να μου πάρει πίεση, να μου δώσει ηρεμιστικό και να με ενημερώσει ότι ο γιατρός είναι καθ' οδόν. Τότε έσπασα. Ούρλιαξα, επιτέλους, ούρλιαξα πως είναι το δεύτερο παιδί που χάνω, τι χρωστάω; Ούρλιαξα πως δεν αντέχω, θα τρελαθώ. Πως θέλω να δω το παιδί μου να το κρατήσω- βγάλτε μου τον καθετήρα εγώ θα πάω στο νοσοκομείο. Ήρθε ψυχολόγος, την έστειλα στα τσακίδια. Ήρθε ο γιατρός μου, συγνώμη ούρλιαζα δεν τα κατάφερα. Θέλω να δω το παιδί μου. "Δεν υπάρχει περίπτωση" μου είπε ο γιατρός "ξέχνα το- έχεις χάσει πολύ αίμα, η πίεση σου είναι στα υπόγεια, προτεραιότητα μου είσαι εσύ και δεν στο επιτρέπω" Τότε παρατήστε με, ψιθυρίζω, φέρτε μου μόνο τον άντρα μου. 

Μετά... μετά την καταιγίδα, το απόλυτο κενό. Κενή καρδιά, κενή ψυχή, κενό βλέμμα. Πόσα ηρεμιστικά να αντέξω; Δεν μιλούσα. Με τάιζε ο άντρας μου στο στόμα. Δεν σηκωνόμουν για να αναρρώσω από τη καισαρική. Ερχόταν η αγαπημένη μου Άννα, η λατρεμένη μου μαία, αυτή που μου είχε βάλει να ακούσω τη καρδιά του μωρού μου για πρώτη φορά, για να με σηκώσει και εγώ αφηνόμουν στα χέρια της. Ένα άψυχο σώμα πως να σηκωθεί; Φέρτε μου τη πάπια έλεγα- δεν θα ξανασηκωθώ. Εγώ. Που παρά τις δυσκολίες 21/2 μήνες κλινήρης- δεν χρησιμοποίησα πάπια μια φορά. 

Για να σηκωθώ έπρεπε να μπει μια μέρα μέσα ο γιατρός μου και ουσιαστικά να με διατάξει να το κάνω. "Δεν με ενδιαφέρει αν ζαλίζεσαι. Αν πέσεις θα σε σηκώσω εγώ. Σήκω ΤΩΡΑ" Και το βλέμμα του δεν σήκωνε αντίρρηση. 

Πολλά που έγιναν εκείνες τις 5 μέρες στη κλινική δεν τα θυμάμαι. Μου τα λένε και δεν έχω καμία απολύτως ανάμνηση. 

Όταν επιστρέψαμε σπίτι με τον άντρα μου και μπήκαμε μέσα θυμάμαι που δεν προχωρήσαμε 2 βήματα- δεν κλείσαμε καν τη πόρτα. Ξεσπάσαμε σε κλάματα ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Θυμάμαι να μην αναγνωρίζω το ίδιο μας το σπίτι. Θυμάμαι να φοράω 2 φούτερ του άντρα μου πάνω από τα ρούχα μου και να ξαπλώνουμε αγκαλιά στο κρεβάτι. Θυμάμαι να τρέμω από το κρύο. Θυμάμαι να κοιμάμαι ατελείωτα. Θυμάμαι να πρέπει να πάω να αγοράσω τα απαραίτητα για τη ταφή του μωρού μας. Θυμάμαι να δίνω το βαφτιστικό μου βραχιόλι στον άντρα μου, να το φορέσει το αγγελούδι μας. Θυμάμαι το κενό, το απόλυτο κενό. 

Μέχρι που μια μέρα αποφάσισα να δω τις φωτογραφίες του μωρού που είχε τραβήξει ο άντρας μου. Και εκείνη την ημέρα, θυμάμαι πως ζέστανε η καρδιά μου. Έκλαψα πολύ, μα ζεστάθηκε η καρδιά μου. Ήταν εκεί, όμορφος έστω και ταλαιπωρημένος, μελαχρινούρι και είχε τη μύτη μου και το στόμα του μπαμπά του. Είχε τεράστια πέλματα και χέρια. Ήταν το μωρό μας, το παιδάκι μας, το αγγελούδι μας. 

Και τότε θέλησα να γίνω καλά. Θέλησα να ανοιχτώ και να μιλήσω, Να κλάψω χωρίς όρια. Μόλις είχα ζήσει μια τεράστια απώλεια και έπρεπε, όφειλα να το διαχειριστώ. Το αγγελούδι μου, μου έστειλε τον εξομολόγο που έψαχνα απεγνωσμένα τόσα χρόνια και δεν έβρισκα. Τον Ιερέα που έκανε τη ταφή. Αυτόν που ήταν στην ενορία μας χρόνια τώρα και δεν είχα γνωρίσει. Τον άνθρωπο που με τράβηξε από τα σκοτάδια και με καθοδήγησε προς το φως. 

Και πάλι δεν ήταν εύκολο. Υπήρχαν εύκολες και δύσκολες μέρες. Ακόμα και τώρα 4 χρόνια μετά και ένα μωρό στην αγκαλιά μου, υπάρχουν στιγμές που θα κλάψω για τα μικρά μου αγγελούδια. Ακόμα πηγαίνω μια φορά την εβδομάδα στο μνήμα. Τιμώ πάντα την επέτειο των ουράνιων γενεθλίων τους...Ακόμα και τώρα που σας γράφω κλαίω...

Όμως... Η ζωή προχωρά. Και οφείλουμε να σεβαστούμε αυτό το εξαίσιο δώρο. Γιατί είναι ένα δώρο. Που δεν πρέπει να χαραμίζουμε. Ιδίως όταν έχουμε πρεσβευτές αγγέλους στον ουρανό που θέλουμε να τιμήσουμε. Οφείλουμε τη δυσκολία μας να την κοιτάξουμε κατάματα και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να την αξιοποιήσουμε για κάτι καλό. Ακόμα και αν αυτό είναι απλά να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. 

Εγώ αυτό σκοπεύω να κάνω, αυτό προσπαθώ να κάνω ήδη. Έφτασα στην άβυσσο για να πιστέψω στα ουράνια και έχασα δυο αγγελούδια για να πιστέψω πως άγγελοι υπάρχουν. Έχασα την αθωότητα μου, φορτώθηκα πρόωρα κάμποσα χρόνια στη πλάτη μου, για να εκτιμήσω τα απλά, τα λίγα και τα πιο ουσιώδη.

Και είμαι εδώ για να φωνάξω πως δεν χρειάζεται να ζήστε και εσείς μια κόλαση για να εκτιμήστε το τώρα, για να σεβαστείτε τη ζωή. Χαμογελάστε πλατιά και συνέχεια χωρίς προφανή λόγο. Κάντε το σταυρό σας το πρωί και ευχαριστήστε τον Κύριο που σας χάρισε μια ακόμη ημέρα. Ρουφήξτε κάθε ξημέρωμα και κάθε ηλιοβασίλεμα. Περάστε άφθονο χρόνο με την οικογένεια σας και τους φίλους σας. Ζήστε. 

Όσο για εσάς γλυκές και αγαπημένες μου μανούλες αγγέλων... Αν σας φαίνεται τώρα δύσκολο μην πτοήστε. Είναι φυσιολογικό. Θέλει χρόνο, υπομονή και θέληση για να το ξεπεράστε. Συνεχίστε να σπάτε τη σιωπή. Μιλήστε για τα μωράκια σας. Νιώστε την ελπίδα, τη πίστη και τη δύναμη που σας στέλνουν. Και ζήστε τη ζωή σας με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι υπερήφανα εκεί ψηλά. Και να λένε όλο καμάρι: " Να βλέπετε; Εμένα αυτή είναι η μανούλα μου". 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς









Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Μαμαααά....μαμ!

Μαιμουδάκι μου... 

"Μαμααά... μαμ",  ψέλλισες σήμερα με τη πιο γλυκιά φωνούλα του κόσμου μέσα από την ενδοεπικοινωνία  ενώ νόμιζα πως ακόμα κοιμόσουν... 

Δεν κλαψούρισες, δεν έκλαψες.  Μίλησες...  Εν γνώση σου, με φώναξες μέσα στο δωμάτιο σου. Σίγουρος πως θα έρθω. 

Σκοτώθηκα να σηκωθώ να έρθω να σιγουρέψεις στο κεφαλάκι σου πως μπορείς να  φωνάζεις "μαμά" και να εμφανίζομαι... 

Ανοίγω τη πόρτα, με βλέπεις, χαμογελάς και λες όλο έμφαση: "Μαμά. Μαμ". 

Εντάξει γιε μου. Μαμ. Εδώ είμαι εγώ. Μόνο μην μου τα κάνεις απότομα αυτά γιατί στο έχω πει. Σταματάει για λίγο η καρδιά μου.... 

Σε αγαπώ μαιμουδάκι μου. Είσαι η ζωή μου οοοόλη.... 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς



Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Μανούλα που πονάς άκου τι έχω να σου πω....

Το έχω ξαναπεί, θα το ξαναπώ και δεν θα πάψω να το λέω....

Ναι. Είμαι περήφανη μαμά 2 αγγέλων στον ουρανό. 

Μαμά δεν είναι μόνο αυτή που μεγαλώνει το παιδάκι της...

Μαμά είναι και αυτή που έμεινε έγκυος και έχασε το παιδάκι της κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Δεν έχει σημασία σε ποιο στάδιο. Μαμά είναι και αυτή που έχασε το μωράκι της αφού το γέννησε. Είτε νωρίτερα, είτε αργότερα. Μαμά για μένα είναι η κάθε γυναίκα που παλεύει με νύχια και με δόντια να αποκτήσει ένα παιδάκι- με τον οποιοδήποτε τρόπο- και δυσκολεύεται πολύ να τα καταφέρει. 

Αν μου επιτρέπετε, αυτή η μαμά είναι παραδόξως, λίγο παραπάνω μαμά από τις άλλες.... Λίγο διαφορετική μαμά από τις άλλες.... 

Διότι την απέραντη χαρά του θετικού τεστ εγκυμοσύνης την διαδέχθηκε απέραντη θλίψη. Διότι ενώ περίμενε να κρατήσει ένα μωρό στην αγκαλιά της, γύρισε σπίτι με άδεια χέρια και ακόμα πιο άδεια ψυχή. Διότι έχει λαχταρίσει ένα μωρό όσο τίποτε άλλο και δέχεται να μπει σε άκρως επώδυνες διαδικασίες, σωματικά και ψυχικά, για να τα καταφέρει. 

Αυτές είναι περιπτώσεις που κάθε μια ξεχωριστά απαιτούν ιδιαίτερο χειρισμό και αντιμετώπιση. Τόσο από την ίδια την μανούλα, όσο και από τον σύντροφο της, την οικογένεια της, τους γιατρούς που την παρακολουθούν,  όσο και από τον κοινωνικό της περίγυρο. 

Δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε αρμόδια να μιλήσω για όλες αυτές τις περιπτώσεις. Είμαι όμως μια μανούλα που έχει πονέσει πολύ. Που έχει χάσει δυο αγγελούδια, σε δυο διαφορετικές εγκυμοσύνες, και οι δυο σε προχωρημένο στάδιο.

Είμαι μια μανούλα που ξέρει πολύ καλά τι θα πει να μην κρατάς το μωράκι που κουβαλούσες μέσα σου για τόσους μήνες, αγκαλιά. Είμαι μια μανούλα που βρέθηκε στην θέση να πρέπει να θάψει το μωράκι της.  Είμαι μια μανούλα που γέννησε νεκρό το ένα της μωράκι και μια μανούλα που παρά τα απανωτά ηρεμιστικά προσευχόταν ατελείωτα για 8 ώρες να ζήσει το δεύτερο μωράκι της μέχρι που την ενημέρωσε ο άντρας της ότι το χάσανε και αυτό. Είμαι μια μανούλα που γύρισε σε ένα άδειο σπίτι, με άδεια ψυχή και την βαλίτσα του μαιευτηρίου γεμάτη αφόρετα βρεφικά ρουχαλάκια. 

Αν είσαι λοιπόν και εσύ μια τέτοια μανούλα άκου τι έχω να σου πω. 

Καταρχάς, δεν θα είναι εύκολο. Θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσεις. Όμως αν παλέψεις και δεν χάσεις την πίστη σου θα τα καταφέρεις. 

Για αρχή αποδέξου το. Αποδέξου την απώλεια σου και την θλίψη σου. Κλάψε όσο θες, όσο χρειάζεσαι και μην ακούς κανέναν να σου λέει το αντίθετο. Αν θες να θυμώσεις, θύμωσε. Φώναξε και ζήτα εξηγήσεις. Απαίτησε να δεις το μωρό σου. Να το κρατήσεις στην αγκαλιά σου, να το νιώσεις, να το μυρίσεις και να το φιλήσεις. Να διαπιστώσεις καλύτερα για ποιο λόγο πενθείς. Ακόμα και αν δεν νιώθεις δυνατή να το κάνεις, θα βρεις τη δύναμη. Θα στη "στείλει ο όποιος αρμόδιος". Πίστεψε με. Δεν θα το μετανιώσεις. 

Βγάλε το μωρό σου φωτογραφία. Πολλές φωτογραφίες. Στο εξωτερικό υπάρχει ολόκληρο κίνημα σχετικά με αυτό, μην σοκάρεσαι. Από πικρή προσωπική εμπειρία σε διαβεβαιώ πως αυτές οι φωτογραφίες θα είναι ότι πολυτιμότερο έχεις. Μην διστάζεις. Η περιγεννετική παθοανατομολόγος που έκανε νεκροψία και στα δυο μου αγγελούδια στην Αθήνα μου αποκάλυψε πως άπειρες φορές την επισκέπτονταν μετά από χρόνια μανούλες- ακόμα και αφού είχαν αποκτήσει παιδιά- ζητώντας της να δουν φωτογραφία από τα δικά τους αγγελούδια. 

Γεγονός που μας οδηγεί στο επόμενο. Ακόμα και αν είναι προφανή τα αίτια θανάτου, ζήτησε να το δει ειδικός. Θα σε καθυστερήσει, θα παρατείνει την αγωνία και τον πόνο σου, μα είναι κάτι που πρέπει να γίνει για να είσαι απολύτως σίγουρη τι συνέβη ώστε να το αντιμετωπίσεις. Έπειτα κανόνισε την ταφή του. Μην αφήσεις το νοσοκομείο να το "τακτοποιήσει". Όσο δύσκολο και αν είναι, είναι το σωστό και θα έχεις για πάντα ένα σημείο αναφοράς του πένθους σου αλλά και ένα σημείο συνάντησης με το αγγελούδι σου.

Μην αφήνεις τον άντρα σου εκτός. Πενθεί και αυτός και ίσως να του είναι πιο δύσκολο να το διαχειριστεί ακόμα και από εσένα. Μην υποτιμάς τον πόνο του. Ναι- δεν είναι ίδιος με τον δικό σου,  μα είναι εκεί και είναι αληθινός. Μιλήστε, ανοιχτά και χωρίς φόβο. Ότι σκέφτεσαι πες το. Εξέφρασε τα συναισθήματα σου, τις φοβίες σου, τις αγωνίες σου, όλα. Ζήτα του χρόνο, ζήτα του να κάνει υπομονή γιατί θα χρειαστεί λίγος χρόνος να το ξεπεράσεις. Ζήτα του να σεβαστεί τις αποφάσεις σου σχετικά με το μωρό ακόμα και αν δεν τις καταλαβαίνει. Αγκαλιαστείτε, κοιμηθείτε πρόσωπο με πρόσωπο σφιχταγκαλιασμένοι, μην αφήσετε την απώλεια σας να σας απομακρύνει. 

Μην χάσεις την πίστη σου. Αντίθετα ψάξε απεγνωσμένα να την βρεις. Αυτή θα σε φέρει πιο κοντά στο αγγελούδι σου, αυτή θα σου δώσει δύναμη να το αντιμετωπίσεις.  Προσευχήσου για το μωράκι σου καθημερινά. Και να θυμάσαι. Μετά την δική σου αγκαλιά η καλύτερη δυνατή αγκαλιά που θα μπορούσες να το εμπιστευθείς είναι της Παναγίας- μητέρας όλων μας. Το μωρό σου είναι στα καλύτερα χέρια, είναι καλά να είσαι βέβαιη για αυτό,  σε γνωρίζει ήδη και θα σε περιμένει όταν έρθει η ώρα. Οι δρόμοι σας ΘΑ συναντηθούν ξανά. 

Για το τέλος σου άφησα το πιο σημαντικό. ΜΗΝ νιώθεις τύψεις ή ενοχές. ΔΕΝ φταις. ΚΑΝΕΙΣ δεν φταίει. Έτσι ήταν να γίνει και έτσι έγινε. Δεν μπορείς να το εξηγήσεις, το ξέρω. Να σου πω κάτι; Δεν χρειάζεται να το εξηγήσεις. Αν δυσκολεύεσαι να το διαχειριστείς ζήτα επαγγελματική βοήθεια. Να θυμάσαι όμως - δεν φταις στο υπόσχομαι - το παίρνω πάνω μου εγώ ναι; 

Να ζητήσω τώρα μερικά πράγματα από τον κοινωνικό περίγυρο εκ μέρους όλων αυτών των μαμάδων που έχουν βιώσει μια τέτοια απώλεια; Από την πιο στενή οικογένεια μέχρι και τους απλούς γνωστούς; 

- Μην μου λες πως δεν πειράζει. Μην μου λες πως είμαι νέα και θα κάνω άλλα παιδιά. Μην μου μιλάς λες και δεν έγινε τίποτα- λες και δεν ήμουν έγκυος. Αν δεν ξέρεις τι ακριβώς να πεις, ένα "Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου" είναι ότι αρκετό. Αλλιώς μην μιλάς καθόλου. 

-Δώσε μου χώρο και χρόνο αλλά μην εξαφανισθείς. Η αλήθεια είναι πως πονάω τόσο πολύ που δεν ξέρω τι θέλω. Θέλω και χρόνο και δεν θέλω. Θέλω χώρο μα θέλω και την παρουσία σου. Προσπάθησε να είσαι εκεί για μένα. Διακριτικά και όμορφα. Κάνε και εσύ λίγο υπομονή με τον τρόπο που το διαχειρίζομαι. 

-Μην πάρεις την πρωτοβουλία να "ξεφορτωθείς" οτιδήποτε μωρουδιακό από το σπίτι μου. Δεν θα ξεχάσω αυτό που έγινε μόνο και μόνο επειδή δεν θα δω τι κούνια, ή δεν θα μυρίσω τα ρουχαλάκια. Άσε αυτή την διαδικασία να την κάνω αν και όποτε επιθυμώ εγώ και με τον τρόπο που επιθυμώ εγώ. 

-Ρώτα με για το μωρό μου. Ήταν όμορφο; Σε ποιον έμοιαζε; Θέλω να μιλήσω για αυτό, πίστεψε με. Θέλω να μιλάω μόνο για αυτό στην αρχή. Θέλω να μοιραστώ αυτά που είδα. Αν έχω φωτογραφία, ζήτα μου μια και για σένα. Υπήρξε έστω και για λίγο μέλος της οικογένειας μας. Και θα είναι για πάντα. Με τιμά αν νιώθεις και εσύ το ίδιο. 

-Όταν με το καλό αποκτήσω παιδάκια που θα κρατήσω στην αγκαλιά μου, μην ξεχνάς το αγγελούδι μου. Εγώ δεν το ξεχνώ. Το μετράω και αυτό σαν παιδί μου. Αν με πάρεις ένα τηλέφωνο την ημέρα των γενεθλίων του και την ημέρα που έφυγε από κοντά μου, θα το εκτιμήσω απεριόριστα. Επειδή δεν το έζησα πολύ, δεν σημαίνει πως δεν νιώθω όπως οποιαδήποτε μανούλα που θα έχανε το παιδί της. 

-Κατάλαβε με αν δεν είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν και αγάπησε τον καινούργιο εαυτό μου. Άλλαξα- και εσύ το ίδιο θα έκανες. 

Μανούλα που πονάς αγάπησε και εσύ αυτόν τον νέο σου εαυτό. Αποδέξου τη δοκιμασία που σου έτυχε και κάνε ότι μπορείς για να την δουλέψεις με θετικό τρόπο. Είναι το λιγότερο που οφείλεις να κάνεις, τόσο για τον εαυτό σου, όσο και για το αγγελούδι σου στον ουρανό. Θα έχεις για πάντα μια πληγή, μα με τον καιρό, θα πάψει να αιμορραγεί. Θα είναι όμως πάντα εκεί. Αυτό είναι το κόστος για να έχεις πρεσβευτή άγγελο στον ουρανό. 

Μανούλα που πονάς κάνε μου και μια τελευταία χάρη.  Κάνε μου αυτή τη χάρη για σένα, για μένα, για όλα τα αγγελούδια στον ουρανό. Κοιτάξου στον καθρέφτη και πες "Είμαι περήφανη μαμά ενός αγγέλου στον ουρανό". Πες το δυνατά. Και αμέσως η καρδιά σου θα πλημμυρίσει ζεστασιά. Εντάξει; 

Και μην ξεχνάς.... 


Πάντα μα πάντα μετά την καταιγίδα ακολουθεί το ουράνιο τόξο. 






Το ημερολόγιο μιας μαμάς

-


Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Ο "δικός" μου Άγιος Γεράσιμος

Σήμερα γιορτάζει ο Άγιος Γεράσιμος Κεφαλληνίας. 

Ο Προστάτης της οικογενείας μου. 

Ο Προστάτης του άγγελου μου. 

Δύσκολο θέμα και δεν ξέρω πως να το γράψω. Είναι δύσκολο διότι είναι τόσο σημαντικό για μένα που τρέμω μην χάσει λίγη από τη σπουδαιότητα του εφόσον το γράψω. Διότι πρόκειται για ένα μικρό θαύμα. Το δικό μου θαύμα. 

Τον Άγιο Γεράσιμο δεν τον είχα ακουστά. Κι όμως. Καλά, καλά το όνομα δεν γνώριζα. 

Όταν χάσαμε το μωράκι μας, κανονίσαμε να το θάψουμε στο κοιμητήριο της Ενορίας μας, στον οικογενειακό τάφο του άντρα μου. Η εκκλησία μέσα στο κοιμητήριο είναι του Αγίου Γερασίμου. Ούτε αυτό το ήξερα. 

Φλεβάρης του 2011. Την ημέρα της ταφής δεν έβλεπα μπροστά μου. Δεν προσκύνησα, ούτε κοίταξα εικόνες. Το βλέμμα μου καρφωμένο στο λευκό κουτί μπροστά μου...

16 Αυγούστου του 2011, γιορτάζεται η κοίμησης του Αγίου. Και πάλι η πανταχού παρούσα αδελφή μου, με ενημερώνει και με παροτρύνει να πάμε στην λειτουργία. Τότε είναι που μαθαίνω πως η εκκλησία είναι του Αγίου Γερασίμου. 

Αμέσως συνδέομαι. "Είναι ο Άγιος που φυλάει το μωρό μου" Αγοράζω βιβλία, διαβάζω για τα θαύματα του. Εκμυστηρεύομαι στον άντρα μου πως θέλω να πάω να προσκυνήσω το σκήνωμα του. 

Σεπτέμβρης του 2011, ο άντρας μου κανονίζει ταξίδι έκπληξη στην Κεφαλλονιά. Πηγαίνουμε να προσκυνήσουμε. Ακόμα αδύναμη και με σοβαρή λοίμωξη στα γόνατα από την ακινησία και τα 35 κιλά που είχα βάλει κλινήρης 8 μήνες στην εγκυμοσύνη του αγγελουδιού μου, (και ας τα είχα ήδη χάσει,) μπαίνω στον ναό και νιώθω να ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό μου, δάκρυα στα μάτια μου... 

Φτάνοντας μπροστά στον Άγιο, δεν ξέρω, γονάτισα. Βασικά λύγισαν τα πόδια μου. Και εκεί, μπροστά Του, για πρώτη φορά μετά από 7 μήνες το αποδέχθηκα. Αποδέχθηκα την απώλεια. Αποδέχθηκα πως το μωρό μου δεν ήταν πια κοντά μου. Και τότε παρακάλεσα στον Άγιο να μου το προσέχει. Αφού δεν μπορούσα να το έχω στη δική μου αγκαλιά, να το έχει αυτός στη δική του. Και τότε παραδέχτηκα πως μετά από τα δικά μου, δεν θα μπορούσε να είναι σε καλύτερα χέρια. Και ηρέμησε η ψυχή μου. 

Οκτώβρης του 2011. Έχω διαρκώς στο μυαλό μου την επικείμενη γιορτή του Αγίου. Προγραμματίζω να εξομολογηθώ, να κοινωνήσω, να ζυμώσω πρόσφορο. 2 βδομάδες πριν από τη γιορτή Του βλέπω όνειρο. Βλέπω ένα εκτυφλωτικό φως. Το οποίο γνωρίζω με σιγουριά πως είναι ο Άγιος Γεράσιμος. Νιώθω υπέροχα. Γαλήνια. Μου λέει πως όλα θα πάνε καλά. Πως θα είναι δίπλα μου. Και μου αναφέρει κάποιον Παντελή. Για πρώτη φορά σε αυτά τα δύσκολα χρόνια νιώθω πράγματι σιγουριά πως θα πάνε όλα καλά. Φεύγει από το όνειρο μου. Σκοτάδι. Ξυπνάω έντρομη. 

Τι ήταν αυτό τώρα; Τρομοκρατήθηκα. Αλήθεια λέω. Δεν μου είχε ξανατύχει κάτι τέτοιο. Δεν ένιωθα άξια να έχω δει τέτοιο όνειρο. Τα έχασα τόσο πολύ που δεν το είπα πουθενά. Ούτε στον άντρα μου, ούτε στον εξομολόγο μου... 

20 Οκτώβρη του 2011. Ξημερώνει η γιορτή του δικού μου Αγίου. Αξημέρωτα ξυπνάω από αφόρητους πόνους περιόδου. Δεν μπορώ να πάω σκέφτομαι είμαι κομμάτια. Ούτε να κοινωνήσω μπορώ. Και τότε σκέφτηκα. "Μια στο εκατομμύριο να είναι θεϊκή παρέμβαση το όνειρο, όχι να σηκωθείς να πας πρέπει- μπουσουλητά πρέπει να πας" 

Αξημέρωτα ντύθηκα και πήγα. 5 άνθρωποι ακόμα μέσα όλοι και όλοι. Προσκυνώ την εικόνα Του. Και μετά δεν ξέρω γιατί. Κάτι με έσπρωξε να πάω να προσκυνήσω και την εικόνα απέναντι Του. Προσκυνώ και κοιτώ. Άγιος Παντελεήμων... Δεν την είχα ξαναδεί. Ποτέ. 

Λύθηκαν τα πόδια μου. Γονάτισα. Έκλαψα. Την επομένη ήμουν στον εξομολόγο μου. Τα συζήτησα όλα. Όπως τα αφηγούμαι και σε εσάς. Χαρισματικός ιερέας, δεν μιλούσε καθόλου καθ' όλη τη διάρκεια. Σε μια και μόνο πρόταση του συνόψισε όλη την ουσία. "Αυτό που εμένα μου διαβεβαιώνει την θεϊκή παρουσία είναι η γαλήνη και η ευτυχία που ένιωσες κατά την διάρκεια του ονείρου. Αξιοποίησε το." 

Έφυγα νιώθοντας περίεργα. "Μα δεν είμαι άξια για κάτι τέτοιο". Έτσι ένιωθα. Όμως ένιωσα και μια δύναμη μέσα μου. Μια σιγουριά. Αποφάσισα να το αξιοποιήσω. Ναι. Ο Άγιος Γεράσιμος είναι προστάτης μου. Και νιώθω ευλογημένη για αυτό. 

20 Νοέμβριου του 2012 μαθαίνω πως είμαι 5 εβδομάδων έγκυος. Οκτώβρη είχα συλλάβει. Το μικράκι μου το βάφτισα Δημήτρη- Γεράσιμο. Για να είμαι ειλικρινής ήθελα Γεράσιμο, μα χρώστουσα και το όνομα Δημήτρης στον πεθερό μου. Πήρε μεγάλη στεναχώρια με το αγγελούδι μας, που αεροβαφτίστηκε με το όνομα του και έφυγε από κοντά μας. Και αφού ο παππούλης με διαβεβαίωσε πως δεν υπήρχε πρόβλημα, κατ' εξαίρεση, να δώσουμε και τα δυο ονόματα, έτσι και έγινε. 

Ο λόγος που διηγούμαι αυτή τη τόσο προσωπική και σημαντική στιγμή στη ζωή μου είναι ένας και μόνο ένας. Γιατί αυτά τα περιστατικά πρέπει να λέγονται. Πρέπει, γιατί ενισχύουν τη πίστη μας που βάλλεται καθημερινά και από παντού. Πρέπει να λέγονται γιατί αφορούν τη θρησκεία μας,  το μόνο σίγουρο και ιερό στήριγμα στη ζωή μας. 

Άγιε μου Γεράσιμε Σε ευχαριστώ. Μεγάλη η Χάρη Σου. 

Το ημερολόγιο μιας μαμάς







Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Η Μένια, η αφύπνιση και οι άγγελοι στη ζωή μας...

Με αφορμή ένα κείμενο "καρδιάς" της γλυκιάς Μένιας από το karkinaki , προβληματίστηκα, αναρωτήθηκα, θυμήθηκα...

Η Μένια αναρωτιέται σε αυτό το κείμενο της- το οποίο πρέπει να διαβάσετε- γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να μιλήσουμε σε άγνωστους  ανθρώπους, (καμιά φορά ακόμα και σε γνωστούς θα πω εγώ), όταν διαπιστώνουμε πως περνούν μια μεγάλη δυσκολία, ίδια με αυτή που έχουμε περάσει και εμείς, ετεροχρονισμένα όμως- ενώσω εμείς βρισκόμαστε μερικά στάδια παρακάτω στην αντιμετώπιση της. Γιατί επικρατεί, αναρωτιέται, η λογική υπέρ της ανθρωπιάς; 

Γιατί αναρωτιέμαι και εγώ.. Δεν μπορώ καν να διανοηθώ πόσο δύσκολο είναι να πρέπει να παλεύεις με το γεγονός πως το παιδί σου έχει διαγνωσθεί με καρκίνο... Όμως έχω ζήσει τον πόνο του να χάνεις παιδί πριν προλάβεις να το γνωρίσεις... Να είσαι έτοιμη να το βάλεις στην αγκαλιά σου και στη ζωή σου και να μένουν και τα δυο άδεια... 

Σε αυτή ακριβώς τη δύσκολη φάση της ζωής μου βρέθηκαν 3 άνθρωποι που μου μίλησαν χωρίς καλά καλά να γνωρίζουν τι περνώ. Μου μίλησαν μόνο και μόνο επειδή είδαν ότι δεν ήμουν καλά... Ιδίως η πρώτη γυναίκα που μου μίλησε, μου μίλησε με τσαμπουκά- σχεδόν θράσος- ενώ της έδειχνα ξεκάθαρα πως δεν ήθελα να το συζητήσω... Απέφευγα κάθε της ερώτηση...Και όμως επέμενε... 

Τελικά είχε χάσει και αυτή ένα κοριτσάκι αφού είχαν περάσει μερικούς μήνες στην ΜΕΝ. Δεν ξέρω πως "διάβασε" τα σημάδια... Ειλικρινά. Εγώ απλά μπήκα στο κατάστημα της για να παραγγείλω δυο βέρες απλές, δυο βέρες να φοράω μαζί με την βέρα του γάμου μου, μια για κάθε αγγελούδι μου. 

Και βρέθηκα να καθόμαστε αγκαλιασμένες και να κλαίω... Να κλαίω από λύτρωση. να κλαίω από ανακούφιση... Να ξέρω πως δεν είμαι η μόνη. Δεν έχει σημασία τι είπαμε. Σημασία έχει πως μου είπε τα σωστά πράγματα, τη σωστή στιγμή. Εκείνη τη συγκεκριμένη φάση ήταν ένας "άγγελος" που στάλθηκε για να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Για να μου δώσει δύναμη...

Όταν λοιπόν κάτι μέσα μας, μας "φωνάζει" να μιλήσουμε σε έναν άνθρωπο.. Έτσι ανεξήγητα και απρόσμενα... Ας το κάνουμε. Κάποιος λόγος υπάρχει. Ίσως εκείνη τη στιγμή είμαστε εμείς οι "άγγελοι" αυτού του ανθρώπου... Ας μην διστάζουμε. Ας μην αφήνουμε το φόβο και την λογική να επικρατούν. 

Ίσως μεθαύριο να βρεθούμε εμείς στη θέση τους... Ίσως έχουμε βρεθεί και δεν το έχουμε καταλάβει... Άγγελοι βρίσκονται διαρκώς στο δρόμο μας... Αρκεί να είμαστε "ανοιχτοί" στο να το νιώσουμε... 

(Μένια μου σε ευχαριστώ για αυτή την αφύπνιση... Για την ευκαιρία που μου έδωσες να θυμηθώ για άλλη μια φορά τους αγγέλους μου... Ίσως είσαι και εσύ ένας ακόμα άγγελος στη ζωή μου... ) 


Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Η μαμά Μερσίνη και η δική της ιστορία για τον δικό της άγγελο, τον δικό της μαχητή.


Τα μωρά μας γεννήθηκαν πρόωρα.


Ο Γιώργος είχε βάρος 650 γραμμάρια. Τόσο γεννήθηκε. Μόλις στην 27η

κύησης. Ήταν πολύ μικρούλης. Μικρά και λεπτά χεράκια, ποδαράκια. Σχεδόν 

διάφανος. Όταν έκλαιγε δεν άκουγες ήχο. Ήταν τόσο αδύναμος για να το καταφέρει. 

Με τόσα σωληνάκια στη μύτη και το στόμα, αυτό γινόταν ακόμα πιο δύσκολο. Είχε 

όμως νεύρο. Τσαγανό.


Εκτός από την προωρότητα του, είχε να αντιμετωπίσει και μια σοβαρή καρδιοπάθεια. 

Γνωρίζαμε για την ύπαρξη μιας «μικρής τρυπούλας» από την εξέταση Β’ επιπέδου 

που είχα κάνει, όταν ήμουν έγκυος. Το πρόβλημα όμως επιδεινώθηκε. Το πρώτο 

χειρουργείο, έγινε μόλις 15 μέρες αφού γεννήθηκε. Απ’ ότι μας είπαν οι γιατροί, τα 

πνευμόνια του (και φανταστείτε πόσο μικρά ήταν), γέμιζαν με αίμα και καθώς τα 

φάρμακα δεν βοηθούσαν την κατάσταση, η μόνη λύση ήταν η χειρουργική επέμβαση. 

Οι γιατροί ήταν απαισιόδοξοι. Όχι πως το έλεγαν. Το έβλεπα στα μάτια τους και το 

μόνο που τόνιζαν ήταν η έλλειψη βάρους. Αν θα άντεχε άραγε την αναισθησία. Ο 

μικρός δεν είχε φτάσει ούτε τα 800 γραμμάρια ακόμα.


Η πρώτη μάχη τον έβγαλε νικητή.


Μια εβδομάδα αργότερα του έκαναν μετάγγιση αίματος και στη συνέχεια του 

έβαλαν Hickman (ένα είδος καθετήρα). Κατά τη μεταφορά του στο θάλαμο, ο 

Γιώργος έκανε σπασμούς. Φοβήθηκα. Ο Γιώργος όμως έμεινε κι άλλο μαζί μας.

Το κορμάκι του φούσκωνε και ξεφούσκωνε από τα φάρμακα. Ήταν πολύ δύσκολο να 

πάρει βάρος, αν και ήταν επείγον. Είχε να αντιμετωπίσει και άλλες επεμβάσεις και 

όσο βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση, οι κίνδυνοι παραμόνευαν.

Εκτός από την καρδιά, σοβαρό πρόβλημα υπήρχε και με τα μάτια. Η πρόωρη 

γέννηση του διέκοψε την ανάπτυξη των νεύρων του ματιού. Ο ιατρικός όρος 

αυτού του φαινομένου, είναι «αμφιβληστροειδοπάθεια των πρόωρων». Η ιατρική 

έχει προχωρήσει ευτυχώς και ο κίνδυνος σε άλλες περιπτώσεις μειώνεται. Στη 

συγκεκριμένη όμως περίπτωση συνδυασμού καρδιάς – ματιών και προωρότητας, οι 

πιθανότητες λιγοστεύουν.


Τελικά πρώτα έγινε η επέμβαση, με laser, στα μάτια. Ο γιατρός έδινε λίγες 

πιθανότητες από την αρχή. Εξακολούθησε και μετά το χειρουργείο.


Το μόνο που με έκανε να πιστεύω σε ένα θαύμα, ήταν το μωρό. Δεν είχα δει ποτέ 

κανέναν άνθρωπο να φέρεται έτσι. Πάλευε να ζήσει.

«Πόσο “μικροί” είμαστε τελικά εμείς οι μεγάλοι;»

Οι γονείς να φοβούνται και το παιδί να τους δίνει μαθήματα ζωής και θάρρους!


Ο Γιώργος μας συνέχισε να παλεύει, αν και η γενικότερη κατάσταση της υγείας του 

δεν ήταν ιδανική.


Ο γιατρός που του έκανε το laser στα μάτια, ήταν απαισιόδοξος από την αρχή. Οι 

γιατροί της μονάδας επέμεναν στις ενημερώσεις : «Σταθερά». Κάποια στιγμή πήγαμε 

με τον μπαμπά του, αποφασισμένοι να μάθουμε τι πραγματικά συμβαίνει. Έβλεπα τα 

μάτια του Γιώργου να μην εστιάζουν και να κινούνται ακανόνιστα. Προσπαθούσαμε 

να πείσουμε τη γιατρό που είχε εφημερία, ότι ήμασταν ψυχολογικά έτοιμοι για την 

αλήθεια. Πιέστηκε τόσο από την προσπάθεια μας, που έβαλε τα κλάματα. Παρ’ όλα 

αυτά επέμεινε στο ότι είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη περίπτωση, αλλά «Σταθερά».


Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να μιλήσουμε και με τον άλλο οφθαλμίατρο που 

εξέταζε τα μικρά της μονάδας. Ο σύζυγος μου πήγε και τον βρήκε. Του εξήγησε 

πώς έχει η κατάσταση και ο γιατρός είπε τελικά ότι το παιδί δεν βλέπει. Το ένα 

μάτι είχε χαθεί και το άλλο είχε 5% πιθανότητα βελτίωσης. Αυτό ήταν. Τόσο καιρό 

προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να μας το πουν; Από τη μια καταλαβαίνω πως 

κάποιοι γιατροί προσπαθούν να βοηθήσουν την ψυχολογία των γονιών. Να μην 

τους απελπίσουν κλπ. Υπάρχουν όμως γονείς που θέλουν να ξέρουν, για να δουν αν 

μπορούν με κάποιο άλλο τρόπο να βοηθήσουν το παιδί.


Αφού λοιπόν μάθαμε την αλήθεια, ήρθε και μια ευχάριστη στιγμή. Μια απρόσμενη 

χαρά. Ένα γεγονός που δεν περίμενα πια. Μετά από τέσσερις μήνες και είκοσι τρεις 

ημέρες πήρα στα χέρια μου το Γιώργο. Έκλαιγα από συγκίνηση και χαρά. Σιγά-

σιγά άρχισα να το απολαμβάνω. Δεν έπρεπε να χάνω στιγμή χαράς μαζί του. Τον 

χάιδευα, του τραγουδούσα, του έλεγα για τον αδερφό του, που είχε έρθει πια στο 

σπίτι. Έτσι κερδίζαμε δύναμη ο ένας από τον άλλο και στιγμές. Αργότερα, του πήγα 

μια κουδουνίστρα. Δεν είχε σημασία που δεν έβλεπε. Σκέφτηκα πως θα τον βοηθούσε 

να πάρει τη μυρωδιά του σπιτιού μας, θα άκουγε έναν ευχάριστο για τα μωρά ήχο, θα 

του κέντριζε το ενδιαφέρον και παίζοντας και οι δυο μαζί θα επικοινωνούσαμε. Αυτό 

γινόταν σχεδόν κάθε μέρα. (όπως είπα, ο αδερφός του ήταν πια σπίτι, οπότε έπρεπε 

να έχω κάποιον να τον προσέχει.)


Ήρθε όμως ο καιρός και για νέα επέμβαση. Το μωρό παρουσίαζε αρρυθμίες και 

γενικότερα η καρδιά υπολειτουργούσε. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Το χειρουργείο 

έγινε. Μας περίμεναν τρία κρίσιμα 24ωρα. Το πρώτο πέρασε. Στο δεύτερο η 

κατάσταση επιδεινώθηκε. Οι γιατροί προσπάθησαν πολύ να τον κρατήσουν, βάζοντας 

του ένα είδος μικροσκοπικού βηματοδότη. Ο Γιώργος όμως είχε πια κουραστεί.


"Έφυγε", αφού μας είχε διδάξει τη δύναμη της πίστης, τη θέληση για ζωή, την 

υπομονή, το θάρρος και πολλά άλλα πράγματα. Πράγματα που μόνο τα «μωρά 

μαχητές» μπορούν να μας διδάξουν.


(Η Μερσίνη διατηρεί ένα προσωπικό ιστολόγιο σχετικά με την προωρότητα, βοηθώντας έτσι μανούλες που βιώνουν την ίδια κατάσταση. Με πολύ αγάπη, σεβασμό και κατανόηση προσφέρει σημαντική βοήθεια διατηρώντας έτσι τη μνήμη του Γιώργου της ζωντανή, δίνοντας ένα παραπάνω νόημα και σκοπό στον πρόωρο ταξίδι του στον ουρανό. Μπορείτε να την βρείτε εδώ και στην σελίδα της στο facebook.) 


Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Μαιμουδάκι μηνών... 15!!

Μαιμουδάκι μου... 

είχα πει πως μόλις γινόσουν ενός, θα έπαυα να γιορτάζω τα "μηνογενέθλια" σου... 

οκ... σύμφωνοι... 

Για τους άλλους μπορεί έπαψα, ωστόσο εσύ ξέρεις καλά πως μπορεί να πέρασαν μόλις 3 μήνες, μα κάθε 9 του μήνα το πρωί που ξυπνούσες, η μανούλα σου έλεγε ψιθυριστά και συνωμοτικά στο αυτάκι "Χρόνια πολλαααά ανασούλα μου"...

Έφτασες λοιπόν 15 μηνών κιόλας και είναι τόσες οι αλλαγές πάνω σου μέσα σε αυτό το διάστημα που δεν μπορώ να μην το κάνω "θέμα"...!

Είσαι  10330 γρ. και 80 εκ. (ε, καλά εντάξει 79,5 αλλά ο καλός μας ο γιατρός μας τον χάρισε τον μισό τον πόντο- έγραψε 80!) Κοτζαμάν άντρας δηλαδή! 

Είσαι επίσημα πλέον κατάξανθος και όλοι μας ρωτάνε από που και ως που... Και εμείς απαντάμε όλο καμάρι πως και οι δυο μας κατάξανθοι ήμασταν σαν παιδιά, μην κοιτάτε τώρα που χαλάσαμε!! 

Έχεις 8 πανέμορφα, τοσοδούλικα κάτασπρα δοντάκια και όλα δείχνουν πως μάλλον θα έχεις κενό ανάμεσα στα δυο μπροστινά... 

Είσαι σωστό καρχαριάκι, αφού τρως τα ΠΑΝΤΑ- κυριολεκτικά- και δεν μας δυσκολεύεις καθόλου στο φαΐ. Λατρεύεις το κοτόπουλο, τις μπάμιες, τη φασολάδα και φυσικά το παστίτσιο της μανούλας! Λατρεύεις να πίνεις χυμό και κάθε απόγευμα ξεζουμίζουμε 4 φρούτα και ένα λαχανικό για ένα σούπερ ντούπερ χυμό που κατεβάζεις σε δευτερόλεπτα!! (φυσικά πρήζεται η κοιλίτσα σου και τα ρεψίματα διαδέχονται το ένα το άλλο!)

Πλέον δοκίμασες  μπισκότο, κέικ, κρουασάν βουτύρου και ρυζόγαλο και εννοείται πως τα λατρεύεις και αυτά! 

Καταλαβαίνεις τα πάντα, αλλά το λεξιλόγιο σου είναι ακόμα περιορισμένο με αποτέλεσμα να "δείχνεις" διαρκώς και τα πάντα στην απεγνωσμένη σου προσπάθεια να μας δώσεις να καταλάβουμε τι θες! Συνήθως τα καταφέρνουμε! 

"Τρέχεις" σαν σίφουνας, και μάλιστα χθες μάτωσες για πρώτη φορά στο χειλάκι, όταν μπερδεύτηκες στην χειροποίητη κουρελού της προγιαγιάς της Γιαννούλας με αποτέλεσμά, να στεναχωρηθεί πολύ η μανούλα και να την βγάλει την επόμενη κιόλας στιγμή. (άντε από εδώ παλιοκουρελού.....- συγνώμη γιαγιούλαααααααααααααα) 

Μιμείσαι με απόλυτη επιτυχία το σκυλάκι, την κοτούλα, την πάπια, το λιοντάρι, την αρκούδα, το ψαράκι, (ναι, ναι το ψαράκι... ανοιγοκλείνεις άηχα το στόμα!), την κουκουβάγια, τα μπουμπουνητά, τα αυτοκίνητα και την "μαμά όταν ο Δημήτρης κάνει μια αταξία"... (ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!) Αρνείσαι πεισματικά να μιμηθείς τα περιστέρια... (γρρρρ....γρρρρ..., δύσκολο το ξέρω μαιμουδάκι μου!)

Τώρα πια δεν ξεκαρδίζεσαι μόνο όταν σε δαγκώνω, ξεκαρδίζεσαι και όταν μας δαγκώνεις εσύ!! (ο μπαμπάς έχει πλέον απελπιστεί!!)

Μας ξετρελαίνεις με τα νάζια σου, τα γελάκια σου και την τόσο καλόβολη συμπεριφορά σου... αλλά ακόμα περισσότερο μας ξετρελαίνεις όταν σε ρωτάμε: "Πως σε λένε άντρα μου;" 

Και εσύ κορδώνεσαι, χαμογελάς πονηρά και λες με κρυστάλλινη φωνή:



 "Μιιιίμηηηηηη" !!!!


Σε λατρευαγαπάμε ζωούλα μας... 











Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Το σπίτι μου πριν και μετά το μαιμουδάκι....

Μετά την πρώτη μου σύγκριση της μητρότητας με την τελειομανία που με διακατέχει- ήρθε και η επόμενη - ξέρετε αυτή που πλέον το μαιμουδάκι έχει κυριολεκτικά καταπατήσει κάθε ζωτικό σου χώρο στο αλλοτινό άψογο και τέλειο σπιτάκι σου;;; Ε, αυτή.... 

Ξεκίνησε ύπουλα και μεθοδικά... Με το να αδειάσεις ένα συρτάρι στην κουζίνα για τα δικά του πράγματα, να έχεις την αλλαξιέρα στο μπάνιο σου, το λίκνο δίπλα στο κρεβάτι σου. 

Μια χαρά. Το υπόλοιπο σπίτι όπως το ήξερες. Έπειτα αρχίζει τα μπουσουλήματα, του φτιάχνεις χώρο στο σαλόνι για να το έχεις διαρκώς κοντά σου. Και πάλι, όλα είναι υπό έλεγχο... Το υπόλοιπο σπίτι, άψογο... 

Και μετά... Αχ μετά, αρχίζει τα σκαρφαλώματα, τις εξερευνήσεις, τα πεσίματα στην προσπάθεια του να σηκωθεί, να σταθεί, να περπατήσει.. 

Και εκεί αρχίζεις να βάζεις προστατευτικά στις πρίζες, στα σκαλοπάτια, στις γωνίες του άλλοτε αγέρωχου τραπεζιού στο σαλόνι... Αρχίζεις να ακουμπάς τον καφέ σου όλο και πιο μέσα στο τραπέζι, όλο και πιο βάθος... 

Μέχρι που φτάνει πια η μέρα που περπατά και μετά την πρώτη χαρά και συγκίνηση, έρχεται η συνειδητοποίηση πως αυτό ήταν... Το έχασες το παιχνίδι! (του άψογου σπιτιού ντε!) Για ποια σουβέρ, ριχτάρια, διακοσμητικά μου μιλάς; Εδώ μιλάμε να μην έχεις άμεση πρόσβαση στα μαχαιροπίρουνα και στην βούρτσα των μαλλιών σου γιατί έχεις βάλει ασφάλειες σε όποιο ντουλάπι φτάνει το μαιμουδοχέρι!! (σχεδόν σε όλα, δυστυχώς!) Όλα τα υπόλοιπα απλά τα ξεχνάς για ένα διάστημα μέχρι να μάθει πως τα σουβέρ δεν είναι φρίσμπι, τα ριχτάρια σχοινί αναρρίχησης και τα διακοσμητικά, παιχνίδια! Και ταυτόχρονα εκεί που ορκιζόσουν πως "Όοοοχι το δικό μου παιδί θα μάθει" βρίσκεσαι στην δυσάρεστη θέση να διαπιστώνεις πως ναι, θα μάθει- μα όχι ακόμη. Και έτσι προκειμένου να κάθεται ήσυχος στην κουζίνα όσο μαγειρεύεις του έχεις "παραχωρήσει" τα συρτάρια με τα τάπερ, ενώ επειδή κουράζεσαι να λες όχι για ανούσια πράγματα που δεν πρόκειται να βλάψουν την σωματική του ακεραιότητα, τον αφήνεις να ρίχνει και ένα ράφι βιβλία στο πάτωμα αφού τον διασκεδάζει και εσύ μπορείς να σιδερώσεις τα 93 κορμάκια που λερώνει τον μήνα!!! 

Βασικά φτάνει η μέρα που απλά θέλεις το παιδί σου να διασκεδάζει και έτσι δεν σε πειράζει να δημιουργεί ένα χαμό καθημερινά με το παιχνίδι του, ακόμα και αν πρέπει να συμμαζέψεις αυτό τον χαμό 2 φορές την ημέρα! (γιατί αν δεν τα ξαναβρεί τακτοποιημένα μετά την μεσημεριανή του siesta το μαιμούδι, δεν του κάνει κέφι να παίξει- δεν έχει κάτι να χαλάσει, κατάλαβες;;;! 

Και κάπως έτσι καταλήγουμε στο πριν και το μετά του δικού μου ταραχοποιού- έτσι για να βλέπεις μαιμουδάκι μου τι έκανες της μανούλας!!! 




Φυσικά τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία πλέον, όταν πριν πέσεις για ύπνο το βράδυ αντικρίζεις αυτή την εικόνα.... (το ξέρω είναι από το καλοκαιράκι, μα την αγαπώ...)







Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...