Τις νύχτες μετρώ ευλογίες...

Η αγαπημένη μου ώρα της ημέρας; 

Είναι  η ώρα που ακόμα και τώρα, σχεδόν 24 μήνες μετά, θα πάρω αγκαλιά το αντράκι μου και αφού τον γαργαλήσω και κάνουμε τα περισσότερα χάδια και νάζια όλης της ημέρας, θα τον απολαύσω να αποκοιμιέται γαλήνια στην αγκαλιά μου... 

Με την κούραση όλης της μέρας στην πλάτη μου, πλησιάζει η ώρα χαλάρωσης και ξεκούρασης- η ώρα που θα πιω τον πιο απολαυστικό καφέ της ημέρας- και θα κάνω τους απολογισμούς μου και τα σχέδια μου για την επόμενη... 

Έπειτα θα γυρίσει σπίτι και το άλλο μου εγώ- αυτό που γουργουρίζει- και θα μοιραστούμε χωρίς περισπασμούς τα νέα και τους προβληματισμούς της ημέρας. Θα κρυφογελάσουμε για όλα τα παράξενα και χαριτωμένα που θα του διηγηθώ ότι έκανε το καμάρι μας και θα καταφέρουμε κάποιες φορές, μέσα σε όλα αυτά, να είμαστε εκείνα τα δυο νέα παιδιά που μιλούσαν ατελείωτα για ταινίες και διφορούμενες απόψεις. 

Και όταν πια γυρίσω στο αγαπημένο μου πλευρό και την εμβρυακή πάντα στάση ύπνου, θα ευχαριστήσω το Θεό και την Παναγία για μια ακόμα όμορφη ημέρα, για μια ακόμα ημέρα που μας προστάτεψε από το κακό, θα μιλήσω στα αγγελούδια μου, θα απολογηθώ για τα λάθη μου και έπειτα- μετρώντας ευλογίες- θα αποκοιμηθώ... 

Γιατί παρόλο που είμαι άνθρωπος της μέρας και του φωτός- υπάρχει ένας και μόνο λόγος που αγαπώ την νύχτα... 

Γιατί στην ησυχία της, στην τρομακτική κάποιες φορές σιωπή της, έχουμε την ευκαιρία να αφουγκραστούμε την καρδιά μας- και ότι και αν κρύβεται εκεί είμαστε υποχρεωμένοι να το ακούμε και να το σεβόμαστε.... 

Καληνύχτα λοιπόν, με πολλές ευλογίες και καλό ξημέρωμα... που είναι η δεύτερη αγαπημένη μου ώρα της ημέρας... αλλά αυτό είναι μια άλλη ανάρτηση...