Όταν γονάτισα και είδα τον κόσμο από το ύψος του....

Σαν παιδί η φαντασία μου οργίαζε... Σαν ενήλικας, αυτό το προσόν, (γιατί προσόν είναι για μένα), το έχασα. 

Η αλήθεια είναι πως μέχρι τώρα δυσκολευόμουν να παίξω pretend play με το μαιμούδι... Διότι λόγω των μυικών προβλημάτων που έχω, σε συνδυασμό με τα επιπλέον κιλά μετά από τρεις απανωτές και δύσκολες εγκυμοσύνες, (ναι με δικαιολογώ!),  είναι σχεδόν αδύνατον να κάτσω κάτω στο πάτωμα μαζί του. Πραγματικά υποφέρω από πόνους και φυσικά τραβάω τα πάνδεινα για να σηκωθώ. Κάθομαι λοιπόν συνήθως σε ένα μικρό σκαμνάκι που μετά από λίγο με κουράζει και αυτό αφού με πιάνει η μέση μου- άσε που νιώθω πως ο Δημήτρης δεν νιώθει πως πραγματικά συμμετέχω. 

Χθες όμως τον είχε πιάσει τέτοια γκρίνια από τα δοντάκια που βγάζει και τόση ατονία από την ζέστη που τον λυπήθηκα. Τον ρώτησα με τι θέλει να παίξουμε όλο ενθουσιασμό για να τον ιντριγκάρω και απάντησε φυσικά με την άμμο! Βγήκαμε λοιπόν στο μπαλκόνι και για πρώτη φορά αποφάσισα να κάτσω κάτω μαζί του... με όποιο κόστος...

Στην αρχή παραξενεύτηκε μιας και δεν με έχει συνηθίσει να το κάνω. Μετά κυριολεκτικά ενθουσιάστηκε. Ενθουσιάστηκε διότι έπαιξα εντελώς διαφορετικά μαζί του... 

Όντας πλέον στο ύψος του και βλέποντας τον "κόσμο" μέσα από τα δικά του μάτια. σαν η από χρόνια χαμένη παιδική μου φαντασία να επέστρεψε... 

Ξαφνικά δεν τον παρότρυνα να φτιάχνει μόνο πύργους στην άμμο, να σκάβει ή να την "αφρατεύει". Ξαφνικά φτιάξαμε κάστρα και πολιτείες ολόκληρες, φτιάξαμε πίστες για τα αυτοκίνητα μας που περνούν κάτω από γέφυρες, φτιάξαμε parking αυτοκινήτων, βουνά και χαράδρες... Δεν είναι ότι κάναμε κάτι τοοοόσο διαφορετικό από ότι συνήθως...

Η διαφορά είναι στον τρόπο που δημιουργούσα ιστορίες. Έβλεπα πλέον και εγώ αυτά που αυτός φανταζόταν και δεν μπορεί ακόμα να υλοποιήσει μόνος, και τα "έντυνα"  με λέξεις μαγικές... Η διαφορά είναι που αποφάσισα να μην τινάζω κάθε φορά που έφτιαχνα κάτι τα χέρια μου, αλλά να αφεθώ και να λερωθώ και εγώ όπως και αυτός. Η διαφορά είναι πως αποφάσισα να γονατίσω και να δω τα πάντα από το δικό του ύψος... 

Και ήταν αποκαλυπτικό... Γιατί γονατίζοντας είδα μαγεία, ανεμελιά και πολύ φαντασία. Άντεξα σχεδόν μια ώρα. Και λέω άντεξα γιατί τα σωματικά μου προβλήματα είναι απολύτως υπαρκτά. Άντεξα μια ώρα πριν παγώσουν και κλειδώσουν σχεδόν εντελώς οι αρθρώσεις μου. Όμως άντεξα. Και πέρασα υπέροχα. Και στην τελική...ξανασηκώθηκα. 

Γιατί δεν γονάτιζα τόσο καιρό;;;