Full-time μανούλες VS Full time εργαζόμενες... ή μήπως όχι;...

Η αλήθεια είναι πως υπάρχει μια σχετική διχόνοια να το πω, διαφωνία να το πω, εμπάθεια να το πω, μεταξύ των μαμάδων που εργάζονται και αυτών που δεν εργάζονται... 

Μπααα... ανούσιο θα το πω... Ανούσιο, αναίτιο και εντελώς ασταθές. 

Γιατί; Διότι δεν υπάρχουν εργαζόμενες και μη μητέρες. Υπάρχουν μόνο εργαζόμενες. Τελεία. 

Είτε είσαι full-time μητέρα και εργαζόμενη, είτε full-time εργαζόμενη και μητέρα, δεν αλλάζει κάτι... Δεν έχει σημασία αν είσαι στο σπίτι, (όχι από το σπίτι), ή στο γραφείο... Είσαι και μητέρα και εργαζόμενη... Ελπίζω να μεταφέρω σωστά τον συνειρμό μου... 

Δεν υπάρχει μάνα σε αυτό τον κόσμο που να μην "χτυπάει" υπερωρίες, αργίες και βαρέα ανθυγιεινά είτε εργάζεται σπίτι της, είτε σε "γραφείο". 

Δεν υπάρχει μάνα που να μην σκέφτεται κάθε ώρα και λεπτό το παιδί της, που να μην νιώθει ενοχές και τύψεις για τις καθημερινές επιλογές της προς αυτό, που να μην λαχταράει η ψυχή της να περνάει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί με αυτό, είτε εργάζεται σπίτι της, είτε σε "γραφείο". 

Δεν υπάρχει μάνα που να μη πέφτει ξερή κάθε βράδυ στο κρεβάτι και ενώ τα μάτια κλείνουν  από την τόση κούραση τελικά να ξαγρυπνά επειδή σκέφτεται πως θα διοργανώσει το χρόνο της την επόμενη ημέρα ανάμεσα στους τόσους ρόλους της... 

Εντάξει, εντάξει... Ξέρω τι σκέφτεσαι.. 

Εάν είσαι  full time εργαζόμενη σκέφτεσαι πως είναι αδύνατον μια μητέρα που αποκλειστική της ασχολία είναι τα παιδιά και το σπίτι να μην έχει χρόνο για τον εαυτό της ή να κουράζεται όσο εσύ που τρέχεις ένα οχτάωρο ή και παραπάνω στην δουλειά και γυρίζεις σπίτι για να έχεις να αντιμετωπίσεις και αυτό... 

Κι όμως... 

Η μητέρα που είναι αποκλειστική της απασχόληση τα παιδιά και το σπίτι, δεν βρίσκει κανέναν λόγο για να μην είναι άψογη σε όλους τους ρόλους της. Αυτό σημαίνει πως εάν έχει πολύ μικρά παιδιά πιθανότατα θα επιλέξει να μην τα στείλει παιδικό ή προνήπιο και να φροντίσει η ίδια την απασχόληση τους. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να βρει δημιουργικές, διασκεδαστικές και γιατί όχι εκπαιδευτικές δραστηριότητες για το μικράκι της, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να κάνει και το νοικοκυριό- εφόσον είναι σπίτι- ποια δικαιολογία να μην το κάνει; Κι όμως προσπάθησε να απασχολήσεις ένα νήπιο ή ακόμα και ένα μικρό παιδί για 12 ώρες την μέρα, (σου βγάζω τον ύπνο και τόσες είναι αν είναι και εύκολο στον ύπνο- αλλιώς αυξάνονται και άλλο οι ώρες...), πίστεψε με αυτό από μόνο του είναι full time απασχόληση... Όμως όχι, πρέπει και να καθαρίσεις, να μαγειρέψεις, να το απασχολήσεις, να ψωνίσεις, (μαζί με το νηπιάκι σου πάντα), να σιδερώσεις και να πλύνεις, να το απασχολήσεις, να φτιάξεις και μια τσαχπινιά για γλυκό- αφού σπίτι είσαι γιατί όχι- να ξανακαθαρίσεις αυτά που λέρωσε το νηπιάκι σου, να το ξανααπασχολήσεις... Ταυτόχρονα, όλη μέρα οι μόνες σου κουβέντες αφορούν την διάλεκτο του μωρού σου με αποτέλεσμα να λαχταράς να μιλήσεις στο σύζυγο σου μόλις επιστρέψει από την δουλειά, με την διαφορά πως αυτός έρχεται τόσο κουρασμένος και χορτασμένος από ανούσιες συζητήσεις που δεν έχει και τόσο όρεξη να μιλήσει. Κάποια στιγμή λοιπόν, φυραίνει και λίγο ο εγκέφαλος και γίνεσαι κομματάκι ανίκανη να κάνεις μια ενήλικη συζήτηση...! Αυτή η μητέρα, παρότι οι εργασίες που προσφέρει στο σπίτι της δεν καλύπτονται από ένα μηνιάτικο, πάντα νιώθει ενοχές και τύψεις όταν θελήσει να χαλάσει κάποια λεφτά για την ίδια. Με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να παραμελεί εντελώς τις δικές της ανάγκες για αυτό ακριβώς τον λόγο. Αυτή η μητέρα κουράζεται πάρα πολύ και παρόλα αυτά δεν ζητάει βοήθεια- δεν είναι δυνατόν να ζητήσει βοήθεια- αφού αυτά είναι η αποκλειστική της ευθύνη. 

Εάν είσαι full time μητέρα σκέφτεσαι πως είναι αδύνατον μια μητέρα που λείπει σχεδόν την μισή μέρα από το σπίτι της να καταφέρνει να φέρνει βόλτα σωστά την ανατροφή των παιδιών της και το νοικοκυριό της. Σκέφτεσαι πως από την στιγμή που ξεφεύγει για κάποιες ώρες, το κεφάλι της καθαρίζει και γυρίζει σπίτι με πολύ περισσότερες αντοχές για την οικογένεια της... 

Κι όμως... 

Η μητέρα που εργάζεται έχει διπλάσιο πιθανότατα άγχος να είναι άψογη σε όλους τους ρόλους της. Εάν έχει στείλει τα μικρά της παιδικό, σκέψου πόση αγωνία πέρασε μέχρι να βρει αυτόν που θεώρησε πως είναι η καλύτερη επιλογή για τα παιδιά της.. Σκέψου την μητέρα που εργάζεται εξ ανάγκης και όχι κατ επιλογήν, που πιθανότατα πρέπει απλά να επιλέξει το πιο οικονομικό και κοντινό στο σπίτι της.  Εάν τα αφήνει σε παππουδογιαγιάδες σκέψου πόσο επιτρέπει σε άλλους ανθρώπους, (ακόμα και αν αυτοί είναι οι ίδιοι της οι γονείς), να έχουν λόγο και επιρροή πάνω στην ανατροφή των δικών της παιδιών. Πόση κούραση κρύβει αυτό το πήγαινε- έλα... Αυτή η μητέρα πρέπει να σκεφτεί τι να μαγειρέψει από την προηγούμενη και να το μαγειρέψει από την προηγούμενη. Πρέπει να συμπτύξει όλο το νοικοκυριό σε ένα Σαββατοκύριακο ή να ξενυχτήσει κάνοντας το. Αν δεν μπορεί, θα πρέπει να πληρώσει μέρος του μισθού της για να έρθει κάποια άλλη γυναίκα να της το κάνει. Αυτή η μητέρα πρέπει να ξυπνήσει πρωί, ότι ώρα και αν κοιμήθηκε το μικράκι της- δεν μπορεί να ξεκλέψει λίγο χρόνο για παραπάνω ύπνο. Αυτή η μητέρα ενώ γυρίζει κουρασμένη σπίτι, πρέπει να δώσει τον καλύτερο της εαυτό σε αυτή την λίγη ώρα που έχει με τα παιδιά της πριν τον ύπνο και μάλιστα σε παιδιά που είναι στην χειρότερη ώρα τους, φορτωμένα με την κούραση όλης της ημέρας η οποία εκδηλώνεται με πολύ πολύ γκρίνια. Αυτή η μητέρα νιώθει πάντα ενοχές πως δεν περνάει αρκετό χρόνο με τα παιδιά της, πως δεν φροντίζει αρκετά το σπίτι της, πως πάντα κάπου είναι "λειψή"... Αυτή η γυναίκα κουράζεται πάρα πολύ και ακόμα και αν έχει επιλέξει να εργάζεται, έχει κάθε δικαίωμα να νιώθει κουρασμένη και να ζητάει βοήθεια. 

Να σας πω όμως γιατί βρίσκω αυτή την αιώνια "μάχη" ανούσια; (όπως και κάθε άλλη ανάμεσα σε μανούλες- καισαρική vs φυσιολογικό τοκετό, θηλασμός vs φόρμουλα, παιδικό vs απασχόληση στο σπίτι, μέχρι και καρότσι vs sling έχει προκύψει...!). Μου φαίνεται ανούσια διότι όταν μιλάω με την γιαγιά μου για τα χρόνια που μεγάλωνε τα δικά της παιδιά, μου περιγράφει μια καθημερινότητα εξαντλητική, με ξύπνημα από το χάραμα για να μαγειρέψει και να ζυμώσει ψωμί, να ετοιμάσει πρωινό για τον άντρα που έφευγε και αυτός χάραμα για τις δουλειές, να συνεχίζει με τάισμα στα ζωντανά και φροντίδα των μποστανιών, την ώρα του δεκατιανού να πηγαίνει περπατώντας στα χωράφια για να πάει κολατσιό στο παππού μου και να κάθεται και εκεί για να βοηθήσει και στις αγροτικές δουλειές. Να γυρίζει μετά σπίτι και να πρέπει να πλύνει και να σιδερώσει, να μαζέψει τα ζωντανά με το σούρουπο και γυρνώντας ο άντρας σπίτι όχι μόνο να μην έχει απαίτηση για βοήθεια και κουβέντα, μα να του πλένει και τα πόδια σε λεκάνη με ζεστό νερό για να τον ξεκουράσει. Και αυτά σε μια εποχή που δεν υπήρχαν ούτε πλυντήρια, (αλλά σκάφη) ούτε σίδερο με ηλεκτρικό, (αλλά με κάρβουνα), ούτε πάνες μιας χρήσης για τα μωρά, (αλλά υφάσματα που πλένονταν ξανά και ξανά), ούτε θερμοσίφωνας, (αλλά κατσαρόλα), ούτε ηλεκτρική κουζίνα, (αλλά σόμπα με ξύλα), ούτε παιδικοί σταθμοί, ούτε καρότσια, ούτε φόρμουλα, ούτε καν ιατρική περίθαλψη. Παντού με τα παιδιά δεμένα πάνω τους- εφόσον δεν υπήρχαν παππουδογιαγιάδες- και πάντα με όλες τις γενιές μαζεμένες σε ένα σπίτι- συνήθως μικρό και ενιαίο... Και με μια γιαγιά που λάτρευε τον παππού μου και ακόμα και τώρα σχεδόν 15 χρόνια μετά που έχει μείνει μόνη, να τον βλέπει κάθε βράδυ στον ύπνο της και να μιλάνε. Ακόμα και τώρα να με συμβουλεύει να μην ζητάω πολλά από τον Παναγιώτη διότι δεν είναι στην φύση του άντρα να μπορεί να συνεισφέρει στις δουλειές του σπιτιού... Μια γιαγιά που πάντα με παρηγορεί όταν της λέω πόσο κουρασμένη είμαι, παρά όλες τις ευκολίες που έχω σε σχέση με την δική της ζωή... 

Και είμαστε εμείς εδώ, με όλες τις ανέσεις του κόσμου, με υπερβολικά πολύ πληροφόρηση για τα πάντα, με την ανεξαρτησία μας κατοχυρωμένη, με συζύγους που μας βοηθάνε πλέον στα πάντα, να φαγωνόμαστε για το ποια είναι τελικά καλύτερη μητέρα, για το ποια κουράζεται τελικά περισσότερο... 

Θα σου πω εγώ. Όλες κάνουμε αυτό που θεωρούμε καλύτερο για τα παιδιά μας. Όλες κουραζόμαστε εξίσου. 

Όλες είμαστε μανούλες και θα δίναμε και την ζωή μας για τα παιδιά μας... 

Που διαφωνούμε λοιπόν;;; 

(Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη σε όλες τις κατ' επιλογήν full time εργαζόμενες μανούλες- όπως την αδελφική μου φίλη που μου την ενέπνευσε- και σε όλες τις κατ' επιλογήν full time μανούλες εργαζόμενες- όπως εμένα, με πολύ πολύ αγάπη και ελπίδα σε ένα ενωμένο μαμαδοβασίλειο!)