Με πόσους τρόπους μπορείς να γιορτάσεις τα τρίτα γενέθλια ενός μαιμουδιού;

Το πάρτι μας φέτος δεν ήταν ανήμερα των γενεθλίων μας. Ήταν με μια μέρα διαφορά. Έστω και έτσι,  ήταν αδύνατον να μην το γιορτάσουμε. Απλά, οικογενειακά και απέριττα. 

Από την παραμονή κιόλας- έχοντας και πολύ ξεχωριστή παρέα- προσπάθησα να ξεχάσω για λίγο όλα όσα είχα να ετοιμάσω ακόμα για το πάρτι, έντυσα το αγόρι μου με την ανάλογη μπλούζα για να τιμήσουμε και εμείς με την σειρά μας τα ξαδέλφια μας που έκαναν τόσο δρόμο για τα γενέθλια του μαιμουδιού, και ξεκινήσαμε για... bowling! 

Ο Δημήτρης Γεράσιμος τρελαίνεται για bowling, παρότι δεν πάμε συχνά. Παίρνουμε την ειδική βοηθητική "τσουλήθρα"¨για την μπάλα, σηκώνουμε φυσικά και τις πλαινές μπάρες και με την βοήθεια της μαμάς, και της ακρίδας αυτή την φορά, γινόμαστε άξιοι αντίπαλοι! Περίμενε υπομονετικά την σειρά μας, παρακολουθώντας στο μεταξύ τους υπόλοιπους, ενώ πάντα μα πάντα πανηγυρίζαμε χοροπηδώντας με τις κορίνες που ρίχναμε! Ένα θα πω- στον τελευταίο γύρο, κάναμε ένα εντυπωσιακό strike και έφαγαν όλοι την σκόνη μας!

Μετά το bowling σειρά είχε το μπιλιάρδο- όπου παρότι πολύ γρήγορα κατάλαβε πως δεν είναι στα μέτρα του-  άργησε να το βάλει κάτω. Για πολύ ώρα είχα ένα μαιμούδι κρεμασμένο στο πίσω μέρος της στέκας μου όποτε - νόμιζα ότι- έπαιζα ενώ στην αναμονή ήταν ο άξιος φύλακας της στέκας μου!! (Εδώ να τονίσω πως το παιχνίδι ήταν σικέ- με σκούντηξαν ουκ ολίγες φορές- την ώρα που ήταν η σειρά μου! χιχιιχιι)  Η διασκέδαση συνεχίστηκε με λίγο παραδοσιακό καρουζέλ και μια υποψία ηλεκτρονικών παιχνιδιών με αυτοκίνητα- οιμέ ζαλίστηκα η δόλια η μάνα- ενώ καταλήξαμε για ποικιλία και το πρώτο μας μαλλί της γριάς- που επειδή δεν το έφαγε και το έλειωνε η υγρασία- προκάλεσε μια έκρηξη κλάματος και στεναχώριας, έτσι για να μην ξεχνάμε ποιος γίνεται τριών! Αφού έφαγε και το σουβλάκι του, έδωσε ο Πασάς μου εντολή να γυρίσουμε να σπίτι γιατί ήταν πολύ κουρασμένος και με το δίκιο του αφού ήταν όλη μέρα από τα χαράματα άυπνος. (ξερός έπεσε στα πρώτα λεπτά της διαδρομής). 

Μόλις γυρίσαμε σπίτι και το έβαλα στο κρεβάτι του, μπήκε σε εφαρμογή το επόμενο μέρος του σχεδίου που ήταν να γεμίσουμε το δωμάτιο του με μπαλόνια ώστε να τα δει όταν ξυπνήσει- ιδέα που είχα πάρει από την αγαπημένη Κατερίνα.

Και πέτυχε! Το πρωί ήρθε τρέχοντας στο δωμάτιο μου, χαμογελώντας μέχρι τα αυτιά , λέγοντας μου πως ξύπνησε και είδε παντού μπαλόνια! "Πότε τα φούσκωσες μαμα;;Για μένα είναι όλα; Μόνο για μένα;;" 

Όλη την ημέρα είχε το ελεύθερο να ζητήσει ότι θέλει και να κάνει και να φάει ότι και όσο θέλει! Συνεπώς για πρωινό φάγαμε τηγανίτες, για μεσημεριανό μακαρόνια με κυμά και φυσικά όλη μέρα ζητούσε να φάει γλυκά και να πιει σοκολατούχο γάλα! 

Όταν δε είδε και την μπλούζα που του είχε φτιάξει η μαμά, ειδικά για τα γενέθλια του, τρελάθηκε! Άνοιξε και το δικό μας δώρο που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα δικό μου vintage παιχνίδι όμορφα αμπαλαρισμένο με πολύ πολύ αγάπη. Έτσι απλά, μα πολύ ξεχωριστά, σβήσαμε και την μικρή "ανεπίσημη" μας τούρτα, που όμως ήταν εξολοκλήρου φτιαγμένη με τις αγαπημένες γεύσεις του μαιμουδιού- δηλαδή σοκολάτα και πάλι σοκολάτα, πουράκια και κουφετάκια!

Κάπως έτσι περάσαμε λοιπόν την ημέρα των γενεθλίων μας... Θέλω πολύ να τονίσω πως ακόμα και αν δεν ακολουθούσε το πάρτι, νιώθω πως το μικράκι μου ήταν ήδη απόλυτα ικανοποιημένο. Τα παιδιά μας δεν θέλουν πολλά. Το πιστεύω αυτό. Θέλουν μονάχα αγάπη και να νιώσουν ξεχωριστά και αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους- ακόμα και τους πιο απλούς- όπως το να επιλέξουν τα ίδια τι φαγητό να μαγειρέψει η μαμά για μεσημέρι. Όλες οι υπόλοιπες "υπερπαραγωγές" είναι δικές μας ανάγκες να προσφέρουμε αυτό που εμείς νομίζουμε καλύτερο,το καλύτερο που μπορεί ο καθένας να προσφέρει. 

Θα ήθελα πολύ να ξέρω τι ονειρεύτηκε το μικρό μου ουράνιο τόξο το βράδυ που αποκοιμήθηκε. Εύχομαι να ήταν το πιο πολύχρωμο, το πιο ξεχωριστό όνειρο που θα άφησε στην καρδούλα του την πιο γλυκιά γεύση. Αυτή η  μαμά πάντως, έστω και αποκαμωμένη από τις προετοιμασίες του πάρτι- το οποίο αποτελεί μια άλλη ξεχωριστή ιστορία- όταν ξάπλωσε το βράδυ εκείνο και μόλις λίγα δευτερόλεπτα πριν κλείσουν βαριά τα βλέφαρα της- είδε και πάλι μπροστά της την στιγμή που της ακούμπουσαν επιτέλους στο στήθος της τον πιο πολύτιμο θησαυρό. Είδε το σκούρο κεφαλάκι με τα πλούσια μαλλιά, ένιωσε τα χείλη να ψάχνουν να θηλάσουν, άκουσε το σχεδόν βουβό παραπονιάρικο κλάμα. 

Αυτή η μαμά, λίγα μόλις δευτερόλεπτα πριν αποκοιμηθεί βαθιά, ένιωσε ένα καυτό δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο της. Και ήταν δάκρυ απόλυτης ευγνωμοσύνης. 

(Για τις περισσότερες φωτογραφίες έχω να ευχαριστήσω το γλυκό μου Κρητικοζούζουνο που τις τράβηξε- δεν θα είχα τόσες και τόσο όμορφα αποτυπωμένες αναμνήσεις χωρίς τα δικά της κλικ...)