Μητρότητα. Αυτή η- μη απόλυτη- περιπέτεια ζωής...

Το πόσο βαθιά ελαττωματικό άτομο είμαι, το λέω από όταν ξεκίνησα αυτή την μικρή ολοδική μου διαδικτυακή γωνίτσα- μην τα ξαναλέμε. 

Όσοι είχατε την τύχη να διαβάσετε αυτή την υπέροχα ειλικρινή μου ανάρτηση ξέρετε ήδη! Όσοι εξακολουθείτε να με διαβάζετε μετά από αυτή την ανάρτηση και δεν φύγατε τρέχοντας, ειλικρινά με συγκινείτε και σας ευχαριστώ! (για όσους με ανέχονται και στην πραγματική ζωή ένα ευχαριστώ δεν φτάνει βέβαια!) 

Με πολλά κουσούρια, πολλές εμμονές, πολλούς ψυχαναγκασμούς, εξαιρετικά κυκλοθυμικό χαρακτήρα και την τάση να ζω στον δικό μου εξωπραγματικό μικρόκοσμο, η μητρότητα ήρθε να με ταρακουνήσει, να με βάλει στην θέση μου και να μου δείξει τι έχει πραγματικά αξία. 

Το πρώτο πράγμα που άλλαξε πάνω μου ήταν η τάση μου να θέλω να ελέγχω τα πάντα. Αυτό δεν το βίωσα αποκλειστικά στον Δημήτρη Γεράσιμο, ήταν μια σταδιακή διαδικασία που ήρθε μετά τον χαμό των αγγελουδιών μας. Εννοείται φυσικά πως αν μπορώ να κάνω κάτι για να βοηθήσω την κατάσταση, θα το κάνω- δεν αφήνομαι ακόμα φύλλο φτερό στον άνεμο. Όμως κάνω όσα μπορώ να κάνω ώστε να νιώθω καλά με την Γιάννα- από εκεί και πέρα όμως, ξέρω. Στην ουσία δεν είναι στο χέρι μου. (την τραγική αυτή τελεσίδικη διαπίστωση την είχα κάνει τότε- όντας το μαιμούδι μόλις 7,5 μηνών...) 

Το δεύτερο ήταν η κυκλοθυμικότητα και η οξυθυμία μου διότι πρώτον, η ευτυχία ήταν και είναι τόσο έντονη που υπερτερεί σχεδόν όλων των άλλων συναισθημάτων, ενώ την οξυθυμία μου- την οποία μισώ απεριόριστα- δεν σκοπεύω να την ζήσει το μαιμούδι στην ανατροφή του και πιστέψτε με, είναι κάτι που θα φροντίσω να ελέγξω πάση θυσία. 

Όσο λοιπόν ο Δημήτρης Γεράσιμος μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνω και εγώ. Και διαπιστώνω περίτρανα δυο μεγάλες- μα τόσο μεγάλες- αλήθειες. 

Πρώτον: Η παιδική μας ηλικία και η δική μας ανατροφή- είτε την εγκρίνουμε, είτε όχι- είναι αυτή που βγαίνει στην επιφάνεια όταν καλείσαι να εκπληρώσεις τον δυσκολότερο ρόλο της ζωής σου. Αυτόν του γονέα. 

Εάν εγκρίνεις τον τρόπο που ανατράφηκες εσύ τρία τεινά συμβαίνουν. Είτε είσαι εξαιρετικά τυχερή και χαίρομαι πολύ για αυτό. Είτε σε καλύπτει αυτό το μοτίβο και δεν αναζητάς κάποιο άλλο. Είτε είσαι σε άρνηση, δεν γνωρίζεις πόσο κακό σου έκανε η ανατροφή σου και την αναπαράγεις και εσύ με την σειρά σου αγνοώντας πως δεν είναι η ιδανική. 

Εάν δεν εγκρίνεις ή δεν τρελαίνεσαι κιόλας για την ανατροφή που επέλεξαν οι δικοί σου γονείς για σένα, έχεις μεγάλο Γολγοθά μπροστά σου. Γιατί όσο και να προσπαθείς, όσο και να το παλεύεις τα παιδικά βιώματα σου θα φανερώνονται σε ανύποπτους χρόνους με με ανύποπτους τρόπους για να σε βγάλουν από τον δρόμο που εσύ επέλεξες για το παιδί σου. Δεν έχει σημασία αν ο τρόπος που επέλεξες είναι σωστός ή όχι. Άλλωστε αυτός θα αποδειχθεί μόνο στο μέλλον και μόνος κριτής σου θα είναι το ίδιο σου το παιδί. 

Σημασία έχει η πάλη. Η διαρκής πάλη. 

Που μας οδηγεί στην δεύτερη περίτρανη αλήθεια. Πως η μητρότητα είναι μια διαρκής αμφισβήτηση και κατάρριψη των δικών σου αληθειών, των δικών σου δεδομένων που με τόσο πάθος και πείσμα ενστερνιζόσουν. 

Τι εννοώ; Από το πιο απλό "Εγώ δεν θα δώσω ΠΟΤΕ μπισκότα στο παιδί μου" μέχρι και τα πιο σημαντικά όπως "Εγώ δεν θα δεχτώ ποτέ τέτοια συμπεριφορά" , όσο οι μέρες με το μικράκι σου περνάνε διαπιστώνεις με τρόμο πως όσα είπες, άλλα τόσα θα "ξεπείς".  Όσα νόμιζες σωστά, αποδείχθηκαν λάθος. Και πως όσα ορκιζόσουν πως δεν θα έκανες ποτέ, τα έκανες και το ευχαριστήθηκες κιόλας! 

Αυτή φυσικά είναι μια διαδικασία πολύ απολαυστική και διασκεδαστική αν την δεις στις πραγματικές της διαστάσεις και δεν τρελαίνεσαι με κάθετι. Και αν δεν βάζεις τον εγωισμό σου πάνω από την καλύτερη δυνατή επιλογή για το παιδί σου. 

Εγώ λόγου χάρη. Στην αρχή της μητρότητας,  όταν ο Δημήτρης έκανε κάτι επικίνδυνο φώναζα. Πολύ γρήγορα- ευτυχώς-  διαπίστωσα πως όχι μόνο δεν είχα αποτέλεσμα , μα τον έκανα νευρικό και οξύθυμο. Κόπηκε μαχαίρι. Έπειτα χρησιμοποίησα το time out. Το οποίο λειτούργησε άψογα μα αν με ρωτάς τώρα- το δεύτερο παιδί μου ΔΕΝ θα το άφηνα να κλαίει χωρίς να αντιδρώ ούτε για ένα λεπτό- (το ταιμ άουτ λειτουργεί αναλογικά με την ηλικία, οπότε εμείς μείναμε στο λεπτό, και πάλι ευτυχώς.) . Βλέποντας στην πορεία πως με την συζήτηση, την επεξήγηση, την παρουσία μου και την φυσική επαφή ακόμα και στο πιο παράλογο ξέσπασμα του, είχα πολλά περισσότερα αποτελέσματα, το περίφημο time out που τόσο φανατικά υποστήριζα, έφυγε από το παράθυρο μαζί και με τις άλλες κακές επιλογές. 

Στα τρία χρόνια μαιμουδόμητρότητας έχω καταλήξει στις εξής υπέροχες, κατ' εμέ πάντα και με ένα μόνο παιδί, φιλοσοφίες που για μας λειτουργούν υπέροχα και η μεγαλύτερη απόδειξη είναι ο ίδιος ο Δημήτρης Γεράσιμος. 

• Διαλέγω τις μάχες μου με βάση την σπουδαιότητα ή επικινδυνότητα της κατάστασης. Λόγου χάρη ΠΟΤΕ δεν θα επιτρέψω να μετακινηθεί χωρίς κάθισμα αυτοκινήτου ούτε δέκα μέτρα, μα ελάχιστα με αφορά αν δεν θέλει να φορέσει τα ρούχα που του διάλεξα σε μια έξοδο μας. 
• ΔΕΝ αρνούμαι ποτέ μια αγκαλιά, ΟΤΙ και αν κάνω.  
• ΔΕΝ λέω ποτέ "Δεν σε αγαπώ με αυτό που κάνεις" (αλλά "Δεν μου αρέσει αυτό που κάνεις- δεν το εγκρίνω") ή "Δεν είσαι καλό παιδί" (αλλά "Αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό, δεν είναι ευγενικό κοκ) 
• Μιλάω πάντα ήρεμα και αποφασιστικά. (δεν είναι εύκολο το ξέρω). Όταν ξεσπάω, (και ξεσπάω) ζητάω συγνώμη και εξηγώ πως λόγω κούρασης, νεύρων ή δεν ξέρω τι άλλο η μαμά ξεπέρασε τα όρια και φώναξε μα ζητάει συγνώμη για αυτό διότι δεν ήταν σωστό. Αν έφταιγε και αυτός, θα του το εξηγήσω και θα του πως πως θα χαρώ πολύ αν καταλάβει και αυτός το λάθος του και μου ζητήσει και αυτός με την σειρά του συγνώμη. 
• ΔΕΝ τον υποχρεώνω να παρευρίσκεται κάπου που είναι ολοφάνερο πως δεν θέλει να είναι, ακόμα και αν αυτό είναι μια δική μου έξοδος. Εάν δεν καταφέρω να "γυρίσω" την κατάσταση ή καταλαβαίνω πως υπάρχει λόγος για την άρνηση του, (πχ κούραση, κάτι τον προσέβαλε στην συμπεριφορά κάποιου), θα το σεβαστώ και θα φύγουμε. (ναι, έχω φύγει από γάμο πριν καν χαιρετήσει το ζευγάρι και ναι τα παιδιά μπορεί να προσβληθούν/ στεναχωρηθούν από απερίσκεπτα λόγια ενηλίκων που δεν σκέφτονται πριν ανοίξουν το στόμα τους) 
• Συζητάω μαζί του υπολογίζοντας τον σαν ένα άτομο με άποψη και προσωπικότητα. Τα παιδιά, σε αντίθεση με ότι νομίζουν οι περισσότεροι, καταλαβαίνουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ, διαισθάνονται ΤΑ ΠΑΝΤΑ, και είναι σε θέση να κατανοήσουν σχεδόν τα πάντα αρκεί να μιλήσεις με τις σωστές λέξεις. 
• ΔΕΝ μιλάω μπροστά του λες δεν είναι είναι παρόν. ( πχ "Χθες με τρέλανε, ήταν τρομερά γκρινιάρης." Αντίθετα θα πω. "Χθες ήταν μια δύσκολη μέρα. Θυμάσαι Δημήτρη που ήσουν ανήσυχος και δεν είχες όρεξη για τίποτα;") 
• Περιμένω. Τι εννοώ. Τα λέει υπέροχα η Μάγδα εδώ. 

Μα πιο πολύ από όλα. Έχω πάψει να είμαι απόλυτη. Γιατί αν κάτι σε μαθαίνει με τον πιο εξαντλητικό τρόπο η μητρότητα είναι ακριβώς αυτό. Πως τίποτα δεν είναι απόλυτο, όλα είναι ρευστά, όλα μπορούν να αλλάξουν ανα πάσα στιγμή. 'Άρα το πιο σημαντικό που πρέπει να κάνουμε ως γονείς είναι για αρχή να συνειδητοποιήσουμε βαθιά μέσα μας πως μόνο με το παράδειγμα μας διδάσκουμε και όχι με τα λόγια και πως πρέπει να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή που έχουμε με τα παιδιά μας με πάθος. Γιατί είναι λίγα το χρόνια αυτής της προσκόλλησης, είναι λίγα τα χρόνια που μπορείς να δημιουργήσεις αναμνήσεις που θα διαμορφώσουν τους αυριανούς γονείς, φίλους  και πολίτες. Είναι λίγα τα χρόνια επιρροής. της μαγικής αυτής αμφίδρομης επιρροής.