Τετάρτη 17 Αυγούστου 2016

Η μέρα που σε κοίταξα και είδα ένα...παιδί!

Και κάπως έτσι ξαφνικά, έγινες παιδί. Δεν είσαι πια μωρό. Σχεδόν δεν μπορώ να σε χαρακτηρίσω νήπιο. Όχι. Είσαι ένα υπέροχο, μικρό μεν, πολύ πολύ αληθινό δε...παιδάκι. 

Το πρόσωπο σου άλλαξε. Έχει περισσότερες γωνίες. Είναι πιο λεπτό. Έφυγαν τα αφράτα μάγουλα που ήταν για τσίμπημα. Τα μάτια άλλαξαν, είναι πιο ανεξάρτητα. Γεμάτα αυτοπεποίθηση με μια λάμψη που δεν κατανοώ ακόμη απόλυτα. 

Οι εκφράσεις σου άλλαξαν και αυτές. Είναι άπειρες. Μπορείς με ένα βλέμμα, ένα μορφασμό, να δείξεις μια τεράστια γκάμα συναισθημάτων. Σηκώνεις το φρύδι και κοιτάς ειρωνικά. Πότε έμαθες κιόλας την ειρωνία μικρέ απατεώνα, μου λες; 

Οι κινήσεις σου πιο σίγουρες. Τα βήματα σου μεγάλα και σταθερά και οι πρωτοβουλίες διαρκείς και ατελείωτες. Ξέρεις πια τις δυνατότητες σου και δεν θα ζητήσεις την άδεια μας. Θα σκαρφαλώσεις σε εκείνο το ράφι για να φτάσεις αυτό που θες, γιατί πολύ απλά ξέρεις ότι μπορείς. 

Τρως μόνος σου, σκουπίζεσαι μόνος σου, πλένεις τα δόντια μόνος σου, βγάζεις όλα σου τα ρούχα μόνος σου, λούζεσαι και πλένεσαι μόνος σου, βάζεις τα ρούχα σου στα άπλυτα και τα πιάτα σου στον νεροχύτη, σχεδόν ασφαλίζεσαι στο κάθισμα του αυτοκινήτου μόνος σου. Δεν έχει σημασία αν τα κάνω και εγώ για σένα, τα έχεις κάνει πρώτα εσύ. Μόνος σου.  
Όλο και λιγότερο ακούω "μαμά" για να σε βοηθήσω σε κάτι, μα όλο και περισσότερο ακούω ¨μαμά" για να σε επιβραβεύσω για κάτι και φυσικά για να παίξουμε μαζί κάτι - που θα έχεις σκεφτεί... μόνος σου φυσικά!

Αν αρνηθώ να σου διαβάσω το δέκατο παραμύθι στην σειρά για βράδυ, δεν πτοείσαι. Κάθεσαι οκλαδόν, το ανοίγεις προσεκτικά, γυρνάς μια- μια τις σελίδες, και αρχίζεις να απαγγέλεις μόνος σου τα λόγια όπως ακριβώς θυμάσαι να στα λέω. Και τα λες τόσο σωστά, που σχεδόν ξεχνάω πως...δεν ξέρεις να διαβάζεις. Τα λες από μνήμης.

Ψήλωσες και όλο και λιγότερο βλέπω αυτό το τέντωμα στις άκρες των δαχτύλων σου που τόσο λάτρεψα από όταν στάθηκες για πρώτη φορά τα πόδια σου... Όλο και πιο συχνά φτάνεις αυτό που θες χωρίς να προσπαθήσεις καν...


Ναι, μεγάλωσες βρε μαιμούδι μου. Τόσο απότομα νιώθω μερικές φορές. Λεπτό δεν έχω χάσει από την ζωή σου και ακόμα να χορτάσω. Ακόμα νιώθω να κυνηγάω τον χρόνο χωρίς ανάσα. 

Ναι. Μπορεί να σκαρφαλώνεις ακόμα στην αγκαλιά μου για να σου έρθει αυτή η πρώτη νύστα ακουμπώντας το μάγουλο μου. Μα, σε βλέπω. Παλεύεις από εδώ, παλεύεις από εκεί να βολέψεις τα πόδια που δεν χωράνε πια- κρέμονται, να βρεις χώρο να κουρνιάσεις στο στήθος μου ολόκληρος.... Και να παλεύω και εγώ να ανοίξω πελώρια την αγκαλιά μου, να τεντώσω κάθε πιθανό μυ στο κορμί μου για να νιώσεις άνετα. 

Και κάπως έτσι, με το κεφάλι σου να ακουμπάει πια στο λαιμό μου και τα πόδια σου να φτάνουν στα γόνατα μου, αποκοιμιέσαι. Στην αγκαλιά μου. Σχεδόν ακριβώς όπως όταν ήσουν μωρό. 

Μα δεν είσαι πια. Τώρα είσαι ένα υπέροχο, τόσο δα, παιδάκι...

9 σχόλια:

  1. Με συγκίνησες (παλι!!)
    Μεγαλώνουν τα μικρά μας. Μα τι τις νύχτες γίνονται παλι μωρα. Τα παιδια μας. Ποσο δυνατές λέξεις.
    Τα παιδια μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και που εισαι ακόμα. Οταν θα το δεις αντρακι να κοντευει να σε περασει στο υψος να δεις εκπληξη. Για οταν φτασουν τα 20 δεν το ξερω ακομα αλλα δεν βιαζομαι να μαθω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και που εισαι ακόμα. Οταν θα το δεις αντρακι να κοντευει να σε περασει στο υψος να δεις εκπληξη. Για οταν φτασουν τα 20 δεν το ξερω ακομα αλλα δεν βιαζομαι να μαθω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το φαντάζομαι!!!! Και φυσικά δεν βιάζομαι να μάθω, πολύ σωστά τα λες! Πόσο συγκλονίστικη η μητρότητα!

      Διαγραφή
  4. Ταυτιστηκα κ έκλαψα για ακόμα μία φορά!Πότε τον κρατούσα βρέφος στην αγκαλιά μου ...κ τωρα προσπαθώντας να βοηθήσω το τρίχρονο αγόρι μου ακούω μόνο ...μαμά δεν ειμαι μωρό!..βρείτε ενα μαγικο κουτί να κλείσουμε μέσα αναλλοίωτη καθε στιγμή μαζί τους, καθε μικρη αλλαγή της μορφή τους..
    Σε φιλω γλυκά
    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ, δεν υπάρχει μαγικό κουτί!! Ότι καταφέρουμε να κλειδώσουμε στην καρδιά και το μυαλό μας! Πολλά φιλιά και από μένα γλυκιά μου Α.

      Διαγραφή
  5. Αχ τα ίδια σχεδον έγραφα πριν από λίγο, θα τα διαβάσεις αύριο. Πώς μεγαλώνουν τόσο γρήγορα? πότε γεννήθηκαν και πότε έγιναν αντράκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πότε, πότε, πότε;;;;; Ανυπομονώ να διαβάσω τις σκέψεις σου! Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...