Αυτός ο Φλεβάρης... Ο λίγο διαφορετικός...

Δεδομένο νούμερο ένα: Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ένα ήταν το ζητούμενο. Να γίνω μάνα, μητέρα, μαμά. Ήθελα μεγάλη οικογένεια- τεράστια αν γινόταν- τίποτα άλλο δεν ήταν πιο σημαντικό. Παρά τα όσα περάσαμε, τα όνειρα είναι όνειρα και δυσκολεύτηκα πολύ να αποδεχτώ το γεγονός πως μια τεράστια οικογένεια δεν ήταν εφικτή. Ωστόσο, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και νομίζω δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή που να ήμουν απολύτως σίγουρη πως δεν αντέχω να προσπαθήσω ακόμα μια φορά. 

Δεδομένο νούμερο δύο: Ο Φλεβάρης για μας είναι μήνας δύσκολος. Σχεδόν ασήκωτος θα έλεγα. Στις 15 Φλεβάρη του 2011 ζήσαμε για δεύτερη φορά την απώλεια και μας τσάκισε. Προσωπικά, κάθε χρόνο, το σφίξιμο στο στήθος και το βάρος στην καρδιά ξεκινάει σχεδόν από τέλος Γενάρη. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί, είναι όμως κάτι δεδομένο, κάτι- που από συζητήσεις που κάνω και με άλλες μανούλες που έχουν βιώσει την ίδια απώλεια- απλά δεν μπορείς να ελέγξεις. Οι αναμνήσεις σε πλημμυρίζουν και εσύ απλά βουλιάζεις ξανά από την αρχή στην άβυσσο από την οποία με τόσο κόπο βγήκες.

Δεδομένο νούμερο τρία: Σχεδόν από πέρσι τον Μάιο είχα αρχίσει να είμαι σχεδόν αρνητική στο ενδεχόμενο ενός ακόμα παιδιού. Ή μάλλον στο ενδεχόμενο ακόμα μιας εγκυμοσύνης. Η ελπίδα και η πίστη, είχαν δώσει την θέση τους στον φόβο και την αμφιβολία- το όνειρο είχε αρχίσει να αλλάζει μορφή. Σε συνδυασμό με τα προβλήματα υγείας που ήδη είχα συν αυτά που προέκυψαν,  το μόνο που ήθελα ήταν απλά να ξεχάσω την βαθιά μου επιθυμία να γίνω ακόμα μια φορά μητέρα, την βαθιά μου επιθυμία να χαρίσω στον Δημήτρη Γεράσιμο ένα αδελφάκι, την βαθιά μου επιθυμία- έστω και παράλογη- να ανατρέψω αν θες τα υπάρχοντα δεδομένα. Να έχω τέσσερις κυήσεις και δυο μωρά. Αντί για τρεις κυήσεις και ένα μωρό- δεν υπάρχει διαφορά ουσιαστική το ξέρω, μα για μένα, ακούγεται ελάχιστα πιο ακριβοδίκαιο- εάν υπάρχει καν δίκαιο μέσα στην παραφροσύνη μιας τέτοιας απώλειας. 

Τα γράφω έτσι για να αποφύγω τις τεράστιες προτάσεις, να αποφύγω να σας μπερδέψω- να τα ξεκαθαρίσω και εγώ πια μια και καλή στο κεφάλι μου. (γιατί στην ψυχή μου τα ξεκαθάρισαν άλλοι για μένα). 

Δεδομένα τωρινά: Νοέμβριο μήνα, η παθολόγος μου βρήκε κάποια νούμερα στις αιματολογικές μου ανεβασμένα και φοβούμενη για υπερθυρεοδισμό με παρέπεμψε σε ενδοκρινολόγο. Αρνούμενη να ασχοληθώ και πολύ- από πόσο πια κόσκινο να περάσω στους γιατρούς- κατάφερα με τα πολλά να κλείσω ραντεβού μέσα Δεκεμβρίου προς τέλη- ούτε που θυμάμαι.  Πήγα εκτάκτως και με βαριά καρδιά, καμιά διάθεση δεν είχα να ακούσω για ακόμα ένα πρόβλημα υγείας- όσο ανούσιο και αν ήταν. Ο γιατρός ωστόσο γλυκύτατος- σπάνιο φαινόμενο για μένα που πέφτω ναι μεν σε εξαιρετικούς γιατρούς, γλυκούς όμως δεν τους λες- μου μίλησε τόσο όμορφα, με καθησύχασε, παρότι υπήρχε πρόβλημα, και με παρέπεμψε για περαιτέρω εξετάσεις. Βγαίνοντας από το ιατρείο, έπρεπε να κλείσω το επόμενο ραντεβού. Αφού κοίταξε αρκετή ώρα τον υπολογιστή η κοπέλα, μου ανακοίνωσε πως το επόμενο ραντεβού είναι για τις 15 Φλεβάρη. 

Αυτόματα ανοίγω το στόμα και είμαι έτοιμη να της ζητήσω άλλη μέρα ραντεβού. Η συγκεκριμένη μέρα είναι ιερή για μας και την αφιερώνουμε αποκλειστικά σε μας- σε όλους μας. Ταυτόχρονα, μια άλλη δύναμη με πίεσε να κλείσω το στόμα και να μην πω τίποτα. Δεν ήξερα πως και γιατί- ξαφνικά δεν ήθελα να αλλάξω το ραντεβού. 


Αυτό ήταν. Περάσαμε μαγικά Χριστούγεννα- εγώ πιο μακρυά από ποτέ από το ενδεχόμενο μιας ακόμα εγκυμοσύνης- να προσπαθώ να δικαιολογήσω τους φόβους μου και τις αποφάσεις που αρχίζω να παίρνω... Κάτι όμως μου κλωτσάει... Δεν ξέρω. Νιώθω βαριά την ψυχή μου, κενή- νιώθω μακρυά από την πίστη μου- που με τόσο πόνο έβαλα στην ζωή μου- δεν τολμώ πια να κοιτάξω την Παναγία στα μάτια... 

Ταυτόχρονα το παιδί αρχίζει και λέει τα δικά του. Κουβέντες που δεν του έχουμε κουβεντιάσει, βλέπει όνειρα για εμάς, μας δίνει τα δικά του σημάδια και ταυτόχρονα ζητάει- πόσο όμορφα και ευγενικά το ζητάει, με πόση λαχτάρα το ζητάει- "ένα αδελφάκι μαμά, ένα αδελφάκι με το οποίο όμως να μπορώ να παίζω μαμά", τι να πει αυτή η μάνα, τι να απαντήσει; 

Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Ακούς καμιά φορά- σχεδόν πάντα- από τα ζευγάρια που κάνουν το δεύτερο ή τρίτο παιδί, "Δεν ήμασταν ολοκληρωμένοι πριν από αυτό/αυτά. Τώρα ξέρουμε. Ολοκληρώθηκε η οικογένεια μας." Το θέμα λοιπόν με μας είναι πως ποτέ δεν θα νιώσουμε την οικογένεια μας ολοκληρωμένη. Γιατί, για μας, πάντα δυο μέλη της θα λείπουν. Πάντα. Ακόμα και δέκα παιδιά να κάναμε, αυτά τα δυο θα έλειπαν. Συνεπώς, δεν μπορούσαμε να βασιστούμε σε αυτό το συναίσθημα. Θέλουμε όντως και άλλο παιδί, ή απλά είναι επειδή νιώθουμε πως κάτι λείπει; Θέλουμε όντως και άλλο παιδί, ή μήπως νιώθουμε υποχρεωμένοι απέναντι στον Δημήτρη Γεράσιμο; Είναι πράγματι τόσο μεγάλος ο φόβος μας που επισκιάζει τα θέλω μας; 

Και ξαφνικά, το παίρνουμε απόφαση.Τουλάχιστον να προσπαθήσουμε. Αρχίζουμε τα τηλέφωνα. Κλείνουμε το ένα ραντεβού μετά το άλλο, με όλους τους γιατρούς που ξέρουμε ότι πρέπει να έχουμε στο πλευρό μας για μια ακόμη εγκυμοσύνη. Ακόμα με βαριά καρδιά εγώ, ακόμα ο φόβος στα ύψη- τι πάω να κάνω και γιατί; Και ενώ νομίζω πως τα ραντεβού θα αργήσουν όλα- εφόσον όλοι οι γιατροί είναι οι καλύτεροι στο είδος τους και έχουν μεγάλη αναμονή-  όλα κλείνονται σχεδόν με την σειρά μέσα στον Φλεβάρη. Το δικό μας Φλεβάρη. Αυτόν τον δύσκολο. 

Στο παιδί ακόμα κουβέντα. Την προτελευταία Κυριακή του Γενάρη, πάμε ακόμα μια φορά εκκλησία. Ο Δημήτρης Γεράσιμος μας κάνει ακόμα μια "εξομολόγηση" εκεί, εγώ κλαίω και ζητάω δύναμη και φώτιση. Και τότε, όλα μπαίνουν σε σειρά μέσα στην ψυχή μου. 

Αλαφραίνω, γεμίζω, αρχίζω και πάλι να φωτάω από μέσα... 

Σήμερα λοιπόν, της Υπαπαντής- της ορθόδοξης γιορτής της μητέρας που την οποία γιορτάζω τα τελευταία τρία χρόνια- είχα το πρώτο και σημαντικότερο ραντεβού όλων. Με τον νευροχειρούργο. Για κάποιο λόγο ανεξήγητο ήξερα πως τα νέα θα είναι καλά. Πως θα μπορώ να κάνω επισκληρίδιο ακόμα και με την Συριγγομυελία, πως δεν υπάρχει ρίσκο. Το ήξερα πριν καν με διαβεβαιώσει ο γιατρός. 

Το θέμα όμως ξέρετε ποιο είναι; Δεν έχει σημασία τι θα μου έλεγε πια. Δεν έχει τίποτα άλλο σημασία πέρα από την ίδια σου την θέληση. Εφτά πλέον χρόνια μετά το πρώτο μας σοκ και έξι μετά το δεύτερο, ζώντας όλα αυτά τα χρόνια τα πολλαπλά πρόσωπα της απώλειας, μιας απώλειας που δεν ξεπερνάς ποτέ απλά μαθαίνεις να την αντιμετωπίζεις κάθε χρόνο και καλύτερα- είμαι εδώ και σας γράφω με μια συνειδητοποίηση  που δεν ήρθε εύκολα. 

Ότι και να είχαμε κάνει τότε, ότι και να μην  είχαμε κάνει, το αποτέλεσμα δεν θα άλλαζε. Ήταν γραφτό μας να χάσουμε δυο παιδιά. Έμαθα καλά πως την ζωή μας δεν την ορίζουμε. Την ζούμε. Και παρότι το έμαθα και το έμαθα τόσο μα τόσο σκληρά, άφησα τον φόβο να μου φάει την ψυχή. Γιατί, δεν καταλαβαίνω. 

Αν θέλω και άλλο παιδί; Είναι το μόνο βέβαιο. Αν θέλει και ο Παναγιώτης; Εννοείται. Όμως φοβόμασταν. Για μένα, για μια ακόμα πιθανή απώλεια, φοβόμασταν μην στερήσουμε το παραμικρό σε αυτό το θαύμα που είναι ήδη στην αγκαλιά μας. Αν άφηνα όμως τον φόβο ή τα όσα μου λέγανε να με κυριεύσουν τότε, δεν υπήρχε περίπτωση να έχουμε τώρα τον Δημήτρη Γεράσιμο. Αν δεν πίστευα και δεν ήλπιζα βαθιά, δεν θα ήμουν τώρα εδώ να σας γράφω όλα αυτά. 

Γιατί να τον αφήσω τώρα; 

Έδιωξα λοιπόν το φόβο μακρυά. Έτσι απλά και τόσο πολύπλοκα. Τον φύσηξε ένα απαλό, απόκοσμο αεράκι- αγγέλων ανάσα θαρρώ πως ήταν- και είμαι εδώ δυνατή και πάλι, στρατιώτης ακούραστος,  να προσπαθήσω να λάμψει στην ζωή μας ακόμα ένα ουράνιο τόξο. 

Είμαι έτοιμη. Το μόνο που μένει είναι να προσευχηθώ να είναι γραφτό μας να αποκτήσουμε και τέταρτο παιδάκι. Στην αγκαλιά μας όμως, ναι; Στην μαιμουδοζωή μας. 

Εσείς; Θα προσευχηθείτε για μας; 

(Και ξέρεις πιο είναι το πιο παράξενο; Αυτός ο Φλεβάρης δεν είναι ασήκωτος... Ξυπνάω κάθε μέρα νομίζοντας πως σήμερα θα είναι η μέρα που θα βουλιάξω- μα όχι. Το νιώθω. Δεν θα γίνει. )

Την ανάρτηση αυτή θα την ντύσω με δυο ζωγραφιές. Σήμερα το μαιμούδι ήθελε να μου ζωγραφίσει κάτι για χρόνια πολλά εφόσον γιόρταζα. Κάτσαμε λοιπόν δίπλα, δίπλα και συμφωνήσαμε, αυτός να ζωγραφίσει τη σημαίνει να είμαι μαμά του και εγώ να ζωγραφίσω το ίδιο. Τι σημαίνει να είμαι μαμά του... (και πόσο μοναδική είναι η ερμηνεία της ζωγραφιάς του... )