Μεσημεριανός ύπνος- αυτός ο πολύτιμος...

Ακόμα θυμάμαι τα μεσημέρια που η γιαγιούλα μου με έβαζε να ξαπλώσω δίπλα της και να κοιμηθώ- με τόσο δυναμισμό, τόσο απόλυτα- που ούτε καν μου περνούσε από το μυαλό να αντισταθώ- όσο και αν ήθελα να συνεχίσω ακάθεκτη το παιχνίδι μου. 

Εννοείται πως η γιαγιά μου αποκοιμιόταν πάντα πριν από μένα- εγώ όμως ξέροντας πολύ καλά πως ο παραμικρός θόρυβος θα την ξυπνούσε- το μόνο που τολμούσα κάποιες φορές να κάνω είναι να σηκωθώ όσο πιο αθόρυβα μπορώ και να πάω ακριβώς δίπλα στην βιβλιοθήκη να χαζέψω μια από τις πολλές εγκυκλοπαίδειες της θείας μου. 

Στο σπίτι επικρατούσε απόλυτη ησυχία, που μόνο το ροχαλητό της γιαγιάς μου έσπαγε κατά διαστήματα, η ίδια όμως ησυχία επικρατούσε και στο χωριό όλο. Ήταν η ώρα που όλοι θεωρούσαν πολύτιμη, ήταν η ώρα για ξεκούραση. 

Ακόμα όμως και τα μεσημέρια που δεν σηκωνόμουν να πάω καν στην βιβλιοθήκη, θυμάμαι πόσο τελικά σημαντική ήταν για μένα αυτή η ανάπαυλα ακόμα και αν δεν κοιμόμουν. Ηρεμούσα, αναλογιζόμουν την μέρα και όσα είχα ζήσει μέχρι εκείνη την στιγμή, προγραμμάτιζα με ανυπομονησία την υπόλοιπη. 

Το θυμήθηκα αυτό σήμερα το μεσημέρι που ξαπλώσαμε με το μαιμούδι στο δωμάτιο του-  στο στρώμα που έχουμε κατάχαμα για να παίζει- ώστε να κοιμηθεί αφού σήμερα θα πρέπει να μείνει ξύπνιος ως αργά. Το θυμήθηκα γιατί άκουγα το μικρό μου αγόρι να έχει ξαπλώσει δίπλα μου- αρνούμενος φυσικά να κοιμηθεί, άσχετα αν τώρα δεν έχει αλλάξει πλευρό εδώ και μια ώρα- να μονολογεί όμορφα λόγια, ιστορίες φανταστικές, να κοιτάει το δωμάτιο του με ένα βλέμμα απόλυτα διαυγές και λίγο αφηρημένο ταυτόχρονα και ξέρω πολύ καλά πως οι σκέψεις του εκείνη την ώρα ήταν οι πιο ξεκάθαρες όλης της μέρας. 

Βλέπω το φως να τρυπώνει από την κουρτίνα, σήμερα είναι και μια συννεφιασμένη μέρα, ακούω την απόλυτη σιωπή που επικρατεί στο σπίτι μας μα και στην γειτονιά μας και η ψυχή μου γεμίζει γαλήνη. Ξεκούραση. Δύναμη. 

Πόσο πολύτιμο είναι αυτό το διάλειμμα στην μέση της μέρας. Πόσο αναζωογονητικό. 

Ξέρω πως δεν μπορούμε όλοι να το κάνουμε, ούτε πάντα- τουλάχιστον κατά αυτόν τον τρόπο. Μπορούμε όμως όλοι, εκείνη την στιγμή της ημέρας που νιώθουμε την ένταση και την κούραση να συσσωρεύεται- να κάνουμε μια παύση να ανασυγκροτηθούμε. Ακόμα και αν αυτό είναι ένα γρήγορο τηλεφώνημα ουσίας στον άνθρωπο που μας ηρεμεί, ένα τέταρτο διάλειμμα να φάμε ή να πιούμε κάτι, ακόμα και ένα πεντάλεπτο στο μπάνιο όπου θα ρίξουμε λίγο νερό στο πρόσωπο μας και θα αδειάσουμε για λίγο το μυαλό μας. 

Για να συνεχίσουμε την μέρα μας ακόμα πιο δυναμικά, ακόμα πιο αποδοτικά. Και αυτό είναι κάτι ακόμα που έμαθα από την γιαγιά μου. Χωρίς ποτέ να μου πει τίποτε... Μόνο με τις ίδιες της τις πράξεις...