Πως τα περνάμε; Διάβασε το blog!! ;-)

Με αφορμή μια ανάρτηση που έψαχνα χθες το βράδυ από πέρσι τον Μάιο, κατέληξα να διαβάζω μονορούφι δεκάδες παλιές μου αναμνήσεις- κάθε μια καλύτερη από την άλλη για μένα, κάθε μια και ένα ακόμα χαμόγελο στο πρόσωπο μου και την καρδιά μου. 

Για το δικό μου διαδίκτυο και την μαγεία του έχω γράψει... Όταν όμως έχεις ένα blog κατεξοχήν προσωπικό, πολλές φορές έρχεσαι αντιμέτωπη με τον ίδιο σου τον εαυτό και τις αμφιβολίες του και αναρωτιέσαι... Άραγε πρέπει να το μοιραστώ αυτό; Σε τι θα ωφελήσει; Μήπως εκθέτω το παιδί με τρόπο που δεν θα έπρεπε; Πραγματικά, ποιον ενδιαφέρει πως πέρασες την πρωτοχρονιά σου; Σίγουρα δεν είσαι η μόνη που παίζει sencory παιχνίδια με το παιδί της- γιατί να πρέπει εσύ να το καταγράψεις; 

Θα είμαι ειλικρινής. Δεν έχω ιδέα. Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά σε καμία ερώτηση. 

Για αυτό όμως που είμαι βέβαιη, είναι πως αν δεν είχα αυτές τις ανησυχίες δεν θα ήμουν σκεπτόμενο άτομο που είναι σε διαρκής αναζήτηση να γίνει καλύτερο. Είμαι επίσης βέβαιη πως όσα καταγράφω είναι οι αλήθειες μου και ποτέ δεν θα νιώσω εκτεθειμένη για αυτές- δεν έχω τίποτα για το οποίο θα έπρεπε να νιώθω ντροπή, τίποτα να κρύψω. Μα για αυτό που είμαι περισσότερο βέβαιη από όλα είναι πως λατρεύω να καταγράφω την κάθε στιγμή και να έχω την πολυτέλεια να γυρίζω και να διαβάζω για αυτήν, ζώντας την και πάλι από την αρχή. 

Λόγου χάρη. Διάβασα χθες την ανάρτηση για την οικογενειακή μας απόδραση στην αγαπημένη μου πατρίδα, την Κρήτη. Πόσο πάλεψα θυμάμαι τότε με τις αμφιβολίες μου... Να γράψω; Γιατί; Υπάρχει λόγος; 

Μα κοίτα που υπάρχει. Ακόμα και αν αυτός ο λόγος αφορά εμένα και μόνο. Γιατί πήγα πάλι πίσω σε εκείνες τις ημέρες. Τις αναπόλησα με έναν τρόπο που δεν θα είχα καταφέρει αν δεν είχα καταγράψει τα πάντα. Γέλασα, συγκινήθηκα, το απόλαυσα. 

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για όλα όσα αφορούν το μαιμούδι μου. Όλα όσα αφορούν τα αγγελούδια μου- ακόμα και αν κλαίω πάντα- όσες φορές και αν τα διαβάσω. Όλα όσα αφορούν τις ανησυχίες μου, τις δραστηριότητες μας, τα διαβάσματα μας και τα μαγειρέματα μας. Το διαδίκτυο σου δίνει μια υπέροχη δυνατότητα καταγραφής της καθημερινότητας σου- κάτι που θα μείνει αιώνια εκεί. Δεν χρειάζεται να "πεταχτεί", δεν φοβάσαι μην χαθεί, δεν πιάνει καν χώρο...! (πόσο σούπερ είναι αυτό;)  

Αν μετανιώνω που βγάζω δημόσια ένα κομμάτι του εαυτού μου; Όχι βέβαια! Καθόλου! Μπορεί- όσο μεγαλώνει ο Δημήτρης Γεράσιμος- να σκέφτομαι διπλά ποιες δικές του αλήθειες θα καταθέσω- μιας και δεν θέλω ποτέ να νιώσει άβολα για αυτές- όμως ως εκεί. Τις πιο προσωπικές του αλήθειες άλλωστε τις καταγράφω αλλού! Σε έναν λογαριασμό mail που του έχω ανοίξει και του στέλνω όσα θέλω να μοιραστώ μαζί του! Στα 18 του ο κωδικός θα είναι δικός του! (ιδέα που είχα πάρει πρόπερσι αν δεν κάνω λάθος από την αγαπημένη Martha blogging!) Η συνείδηση μου λοιπόν είναι καλυμμένη! Και αν μου έμαθε κάτι αυτός ο τρελός Κρητίκαρος πατέρας μου είναι πως αν έχω την συνείδηση μου καθαρή, αν μπορώ να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να κοιμάμαι ανάλαφρα τα βράδια- τότε δεν έχω να φοβάμαι τίποτα! 

Πόσο δίκιο έχει... (μην του το πείτε όμως, ναι;) 

Και αν κάτι μου έμαθε και το blogging ,τρία γεμάτα τώρα χρόνια, είναι πως είναι υπέροχο να μοιράζεσαι, υπέροχο να εμπνέεις και ακόμα πιο υπέροχο να μοιράζονται μαζί σου και να σε εμπνέουν! (όπως λόγου χάρη το υπέροχο αυτό κείμενο της γλυκιάς μου Κατερίνας, που ενώ είχα μέρες στο μυαλό μου αυτές τις σκέψεις- ήρθε σήμερα να μου τις ολοκληρώσει και να με κάνει να  δώσω και εγώ το δικό μου στίγμα!) 

Θες λοιπόν να μάθεις πως τα περνάμε;; Διάβασε το blog!!! ( ενδοblogικό αστειάκι!)