Η ιερή αυτή ώρα...

Είναι αυτή η ώρα που σε βάζω για ύπνο βρε μαιμούδι μου, ιερή. Όχι η διαδικασία του να σε κοιμίσω- ξέρεις παραμύθια, νανουρίσματα, αγκαλιές και γελάκια- αλλά ακριβώς η στιγμή που σε ακουμπώ στο κρεβάτι σου βαθιά αποκοιμισμένο... 

Είναι η στιγμή που σε ακουμπώ όσο πιο γλυκά μπορώ σε αυτό- σαν να είσαι φτιαγμένος από το πιο εύθραυστο κρύσταλλο- και δεν το κάνω αυτό μόνο επειδή τρέμω μην σε ξυπνήσω, γιατί τρέμω μην γελιέσαι... Είναι που εκείνη ακριβώς την στιγμή- για μένα- είσαι πράγματι φτιαγμένος από το πιο εύθραυστο και πολύτιμο κρύσταλλο...

Είσαι ότι πολυτιμότερο έχω, ακόμα να το καταλάβεις; 

Σε ακουμπάω λοιπόν, απαλά και αργά σχεδόν ιεροτελεστικά, και εσύ θα κάνεις δυο πράγματα. Είτε θα γυρίσεις αμέσως στο αριστερό σου πλευρό σε εμβρυακή στάση- είτε θα μείνεις ανάσκελα, ακριβώς όπως σε ακούμπησα... 

Εγώ τότε, κάνω δύο βήματα πίσω- πάντα. Κοντοστέκομαι, καλύπτω το στόμα μου με το χέρι- πάντα σχεδόν ενστικτωδώς- ώστε να πάρω μια βαθιά ανάσα τώρα που σε άφησα, τώρα μπορώ ξανά να ανασάνω- ναι- κρατούσα την αναπνοή μου και το καταλαβαίνω πάντα μόλις κάνω αυτά τα δυο βήματα πίσω.... Μετά, βάζω το αριστερό χέρι στο στήθος και σε σταυρώνω τρεις φορές λέγοντας ψιθυριστά " Ιησούς Χριστός Νικάει Και όλα τα κακά σκορπάει, Ιησούς Χριστός Νικάει Και όλα τα κακά σκορπάει, Ιησούς Χριστός Νικάει Και όλα τα κακά σκορπάει" Ακόμα μια παύση και μετά, "Παναγίτσα μου στην Σκέπη σου τ'αφήνω". Και κοιτάω για μερικά δευτερόλεπτα την εικόνα της Παναγίας στο δωμάτιο σου. 

Αυτό κάθε, μα κάθε βράδυ, εδώ και τέσσερα σχεδόν χρόνια. 

Μετά, καθώς οπισθοχωρώ για να βγω από το δωμάτιο σου, ρίχνω πάντα μια βιαστική ματιά τριγύρω. Συνήθως είναι τακτοποιημένο για βράδυ και χρειάζομαι μερικά δευτερόλεπτα να το απολαύσω, αφού ξέρω πολύ καλά πως μόλις ξυπνήσεις θα επικρατήσει αμέσως και πάλι το χάος. Σχεδόν πάντα όμως θα βρω μια μικρή δική σου πινελιά- ακόμα και μετά το συμμάζεμα- κάτι που συνήθως κάνεις χωρίς καν να σε αντιληφθώ- όπως να αλλάξεις θέση σε κάποιο παιχνίδι, ή να βάλεις κάποιο πάνω στο κρεβάτι σου. 

Τα δε βράδια που δεν έχουμε τακτοποιήσει απολύτως τίποτα, απλά προσπαθώ να μπω και να βγω με όσες λιγότερες "απώλειες" μπορώ- ειλικρινά δεν υπάρχει πιο ύπουλος πόνος από αυτόν ενός μικρού παιχνιδιού κάτω από την πατούσα σου... (ποτέ δεν θα καταλάβω πως εσύ πάντα περπατάς ανάμεσα στο χάος σαν αίλουρος χωρίς κανένα απολύτως παραπάτημα..) 

Αφού κάνω όλα αυτά- μέσα σε ελάχιστα λεπτά- τότε κοντοστέκομαι λίγο ακόμα στην πόρτα και σε κοιτάζω. Κοιτάζω ακόμα μια φορά με προσοχή το πρόσωπο σου, την στάση σου, αν είσαι καλά σκεπασμένος, αν έχω ανάψει το φωτάκι νυκτός, αν η ανάσα σου είναι γαλήνια...

Και αυτή ακριβώς η στιγμή, παρέα με αυτή που σε ακουμπώ στο κρεβάτι σου- συνοψίζουν όλη την ουσία της μέρας μου, όλη την ευλογία του κόσμου... 

Τότε, με την ίδια προσοχή που σε ακούμπησα στο κρεβάτι σου, κλείνω απαλά την πόρτα γιατί - είπαμε- τρέμω μην σε ξυπνήσω... 

Όνειρα καραμελένια ψυχή μου...