Τα δικά μας Γιάννενα...

Kόντρα σε αυτόν τον δύσκολο μήνα για μας, αποφασίσαμε να πάμε στα λατρεμένα μας Γιάννενα. Επιλογή που τελικά μας δικαίωσε αφού από ότι φάνηκε ήταν ακριβώς ότι χρειαζόμασταν- γυρίσαμε μόλις το προηγούμενο βράδυ από τις 15 του μήνα, ώστε να ήμαστε εδώ στα ουράνια γενέθλια του άγγελου μας που τόσο μυστήρια μας καθοδηγεί αυτόν τον Φλεβάρη. 

Τα Γιάννενα λοιπόν, τα αγαπάμε πολύ και το έχω δηλώσει πολλάκις. Τα αγαπάμε τόσο, που πολλές φορές έχουμε πάει αυθημερόν μόνο και μόνο για να πάρουμε λίγη μυρωδιά από αυτή την μαγική πόλη που είναι πανέμορφη όλες τις εποχές του χρόνου. Σε αυτό το ταξίδι, η αδυναμία μου επιβεβαιώθηκε ακόμα μια φορά, αφού περάσαμε απλά μοναδικά. 

Με το μαιμουδάκι σε ακόμα καλύτερη ηλικία, και με μόνο μας μέλημα να χαλαρώσουμε και να περάσουμε ποιοτικό οικογενειακό χρόνο οι τρεις μας, αξιοποιήσαμε στο έπακρο κάθε λεπτό, σε μια πόλη που ενδείκνυται πολύ- κατά την γνώμη μου- για μικρά παιδιά αφού σε απόσταση αναπνοής έχει πολλά εντυπωσιακά πράγματα να κάνεις με ένα νήπιο όπως βόλτες μέσα σε "μαγεμένα" κάστρα, σε νησάκια που μοιάζει να τα έχει ξεχάσει ο χρόνος, σε σπήλαια εντυπωσιακά όμορφα για μας- πόσο μάλλον για αθώες ψυχούλες που τώρα ανακαλύπτουν τα πάντα.

Θα μοιραστώ μαζί σας τα μέρη που μείναμε, φάγαμε, ήπιαμε- τις εντυπώσεις μας και το κυριότερο τις εντυπώσεις του Δημήτρη Γεράσιμου. Μα πιο πολύ θα μοιραστώ μαζί σας μαγικές εικόνες από αυτές τις δύο μέρες, εικόνες που γέμισαν την ψυχή μας αισιοδοξία και υπέροχες αναμνήσεις- ενώ έκαναν αυτή την μαμά να γεμίσει γαλήνη και να πιστέψει ακόμα πιο πολύ στην δύναμη και την ομορφιά των ονείρων... 

Ξεκινήσαμε αξημέρωτα σχεδόν και ας είχαμε συνολικά περίπου τρεις ώρες ταξίδι- πάντα μας αρέσει να φτάνουμε πρωί στον προορισμό μας. Μας δίνει την δυνατότητα να απολαύσουμε την διαδρομή και να κάνουμε άνετες στάσεις. Μόλις βγήκαμε από το σπίτι μας βρήκα στην εξώπορτα μια σακούλα- δώρο της αδελφής μου για το μαιμουδάκι, πάντα του παίρνει μερικές  τσαχπινιές πριν φύγει για ταξίδι που θα τον συντροφεύουν όσο λείπει. Με δυο καινούργια παραμύθια μέσα σε αυτές- (τις οποίες θα σας δείξω αργότερα)- ήταν σχεδόν αναμενόμενο να επιμένει να σταματήσουμε περίπου στην μια ώρα δρόμου προκειμένου να διαβάσουμε έστω το ένα. Και κάπως έτσι βρέθηκε μια τρελή μάνα, να διαβάζει παραμύθι σε χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων σε ένα μαιμουδάκι που απολάμβανε μια ακόμα έκπληξη- σοκολατένια αυτή την φορά-  από τον μπαμπά του! 

Λίγο πριν φτάσουμε στα Γιάννενα, κάναμε μια στάση- όπως πάντα- στον ποταμό Λούρο για να παίξει το παιδί. Ξετρελάθηκε τόσο πολύ που, νομίζοντας πως αυτά είναι τα Γιάννενα, έλεγε διαρκώς: "Πω, πω, είναι πολύ όμορφα τα Γιάννενα, μου αρέσουν πάρα πολύ". Πετάξαμε λοιπόν πέτρες στο ποτάμι, θυμηθήκαμε το δικό μας ποτάμι που οδηγεί στην πιπιλολίμνη, αναρωτηθήκαμε αν και αυτό οδηγεί εκεί και αφού οι μυτούλες κοκκίνησαν από το κρύο και τα χέρια πάγωσαν τελείως- αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας ώστε να φτάσουμε στον προορισμό μας. 

 Φτάνοντας  περίπου στις 9:30 πήγαμε στην καφετέρια ludost η οποία μου έκλεψε κυριολεκτικά την καρδιά. Ήταν τόσο το στυλ μου- που ήθελα να κάτσω δυο μέρες παραπάνω μόνο για να έχω την ευκαιρία να πάω ξανά, και ξανά. Για να πειστείτε δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στις φωτογραφίες της σελίδας του- εμάς είχε πολύ κόσμο λόγω Κυριακής για να τα καταφέρω. Ήμασταν όμως πολύ τυχεροί ώστε να είναι ο καναπές φτιαγμένος από πρόσοψη παλιού αυτοκινήτου- άδειος όταν φτάσαμε, και ο Δημήτρης Γεράσιμος απλά ξετρελάθηκε! Δεν χρειάζεται να πω αν ξετρελάθηκε με το "γλυκό κέρασμα" του μαγαζιού, θα σας πω μόνο πως στο τέλος έγλυφε και το φλιτζάνι! Αυτό που έμαθα από αγαπημένους φίλους που συναντήσαμε εκεί, είναι πως είναι μια καφετέρια που επιτρέπει και την είσοδο των τετράποδων φίλων- οπότε όσοι πιστοί φιλόζωοι προσέλθετε! Η εξυπηρέτηση του σερβιτόρου ωστόσο δεν με άφησε απόλυτα ικανοποιημένη, ήταν όμως τόσο ευγενικός και χαμογελαστός ο μπαρίστας που εξιλεώθηκε για αυτό. 

Με αυτά και με τα άλλα, ήταν επιτέλους ώρα να πάμε στον ξενώνα μας να αφήσουμε τα πράγματα. Μετά από ψάξιμο στο διαδίκτυο, καταλήξαμε στον ξενώνα Χαγιάτι διότι εκτός του ότι ήταν φυσικά μέσα στα οικονομικά πλαίσια που θέλαμε, ήταν ουσιαστικά ένας χώρος μέσα στο κάστρο με μόλις εφτά δωμάτια- και ήλπιζα να δώσει στο μαιμούδι την ψευδαίσθηση πως ζούμε μέσα στο κάστρο. Στις τηλεφωνικές μας επικοινωνίες με την ιδιοκτήτρια δεν είχα μείνει απόλυτα ευχαριστημένη- μου ακουγόταν αρκετά ψυχρή και αδιάφορη- από κοντά όμως ήταν πολύ πιο φιλική και συνεργάσιμη. Ένα μείον ήταν πως δεν είχε ιδιωτικό χώρο parking καθιστώντας το σχεδόν αδύνατον να βρούμε κάπου να παρκάρουμε- λόγω Κυριακής είχε τρομερή κίνηση- ήμασταν όμως αρκετά τυχεροί και βρήκαμε μερικά μέτρα από τον ξενώνα. Κάτι που χαροποίησε πολύ το μαιμούδι αφού μπορούσε να ανέβει πάνω στην βαλίτσα του και να πάει μόνος του μέχρι αυτόν! 

Για να φτάσουμε στο δωμάτιο, έπρεπε να ανέβουμε 15 μεγάλα πέτρινα σκαλιά που αυτά και μόνο σου έδιναν την αίσθηση πως έμπαινες σε κάστρο. Ακριβώς έξω από το δωμάτιο μας ένα μικρό σαλονάκι και μια κούκλα ντυμένη με την παραδοσιακή στολή- εμένα μου άρεσε- του Παναγιώτη καθόλου- τρεις μέρες δεν την είχε συνηθίσει και πάντα "ψάρωνε" για μερικά δευτερόλεπτα μόλις βγαίναμε από το δωμάτιο! Μόλις μπήκα μέσα εντυπωσιάστηκα διότι είχε τρία μικρά και πολύ γραφικά παραθυράκια από τα οποία, την συγκεκριμένη ώρα,  έμπαινε ο ήλιος λούζοντας το δωμάτιο με ζέστη και θαλπωρή. Ο χώρος ήταν πολύ μικρός- έξυπνα όμως διαμορφωμένος και ειλικρινά τίποτα δεν του έλειπε. Είχε το ειδικό σταντ για την βαλίτσα- δεν έχω χειρότερο από το να πρέπει να ακουμπήσω την βαλίτσα στο πάτωμα-  επιπλέον μαξιλάρια, είχε amenities που δεν περίμενα, όπως πιστολάκι μαλλιών και παντόφλες μιας χρήσης μα το κυριότερο ήταν καθαρό, ζεστό, (και κυριολεκτικά) και πολύ πολύ όμορφο. 

 Λεπτομέρειες που με κέρδισαν: Τα βιβλία που βρήκα στις εσοχές στον τοίχο. Το μικρό παραθυράκι που έβλεπε σε ένα στενό του κάστρου και με έκανε να νιώσω πως βρίσκομαι σε κάποιο χωριό της Ιταλίας. Το ξεχωριστό ταβάνι. Και κάτι που μπορεί να σας φανεί χαζό μα για μένα είναι πολύ σημαντικό. Είχε κρεμάστρα τοίχου για τα παλτό και τις τσάντες. Το λάτρεψα γιατί ποτέ δεν ξέρεις που να ακουμπήσεις ακριβώς αυτά σε ένα ξενοδοχείο. 

Λεπτομέρειες που με "χάλασαν" όχι όμως τόσο ώστε να μην ξαναπροτιμήσω το συγκεκριμένο κατάλυμα. Το πάπλωμα ήταν ντυμένο με το σεντόνι. Πως να το εξηγήσω; Δεν είχε πανοσέντονο. Ήταν ολόλευκο βέβαια και είχε ένα κουβερλί για ομορφιά όταν το έστρωναν. Ωστόσο οφείλω να πω πως παρότι δεν το χρησιμοποιήσαμε αφού το δωμάτιο ήταν τόσο ζεστό που κοιμόμασταν εντελώς ξεσκέπαστοι, την αμέσως επόμενη μέρα ήταν πολύ τσαλάκωμένο- ενώ δεν ήταν όταν ξέστρωσα πρώτη φορά το κρεβάτι. Παρόλο που μου φαίνεται παράξενο να πλένουν κάθε φορά όλο το πάπλωμα, θέλω να πιστεύω πως έτσι γίνεται, αφού παρόλα αυτά μου φάνηκε πάρα πολύ καθαρό. Το τηλέφωνο στο ντουζ είχε το μισό κλείσει από τα άλατα υποθέτω, ωστόσο είχε τόση πίεση που δεν μας επηρέασε καθόλου. Η αυλή που με τόση λαχτάρα περίμενα ήταν παραμελημένη την συγκεκριμένη εποχή, δεν μπορούσες καν να κάτσεις στις καρέκλες. Πρωινό δεν είχαμε επιλέξει οπότε δεν έχω άποψη. 

Να και οι τσαχπινιές της Σουλτάνας οι οποίες τον κράτησαν απασχολημένο τις ώρες που αράζαμε στο δωμάτιο, μαζί με όσα είχαμε πάρει και εμείς. 

Κατά τα άλλα δεν είδαμε καθόλου τους ιδιοκτήτες- είχαμε κλειδιά για να μπαίνουμε από την κεντρική είσοδο- θα μου άρεσε να μας χαιρετούν όποτε μας έβλεπαν- όταν όμως χρειάστηκα νερό για το γάλα του μαιμουδιού- μου παραχώρησαν με χαρά έναν βραστήρα να έχω στο δωμάτιο. Όταν δε φύγαμε,  δεν μας ρώτησαν καθόλου πως περάσαμε ή τις εντυπώσεις μας- κάτι που επίσης θα είχε θετικό αντίκτυπο, όχι όμως ότι θα με κάνει να μην ξαναπάω. Σε γενικές γραμμές έμεινα πολύ ευχαριστημένη. 

Η επιλογή μας να μείνουμε μέσα στο κάστρο ήταν σοφή αφού κάθε φορά περπατούσαμε και από άλλο δρομάκι, ανακαλύπτοντας μικρούς θησαυρούς- γραφικά και πανέμορφα σπίτια, όμορφα παρτέρια, και πολλές μικρές, σοφές ή απλά αστείες εικαστικές παρεμβάσεις...  Όσες φορές και να περάσαμε από τις πύλες το μαιμούδι εκστασιαζόταν το ίδιο, ενώ όποτε έβρισκε μια από αυτές τις στρογγυλές διακοσμητικές πέτρες- ήθελε οπωσδήποτε να την σπρώξει! 

Κάναμε άπειρες βόλτες στην λίμνη και παράλληλα του κάστρου χαζεύοντας ομορφιές. Πάντα καταλήγοντας στον πεζόδρομο Καλλάρη, όπου φάγαμε και μεσημεριανό την πρώτη μέρα και πραγματικά ξετρελαθήκαμε. Κάτσαμε στο Rakoumel - το οποίο με τράβηξε λόγω διακόσμησης- και είχα δίκιο αφού μπαίνοντας μέσα βρήκα ακόμα ένα μαγαζί το οποίο θα ήθελα να έχω στην πόλη μου. Η διακόσμηση μοναδική και ταξιδιάρικη, το φαγητό νοστιμότατο- το κρασάκι επίσης! ;-) Η μουσική απλά το απογείωσε... Το αγάπησα αυτό το μαγαζί πραγματικά. 

Την επόμενη μέρα είχαμε γεμάτο πρόγραμμα. Μετά από ένα βαρβάτο πρωινό στον φούρνο Sindros- όπου και τις δυο φορές που κάτσαμε να φάμε στο πόδι μείναμε παραπάνω από ευχαριστημένοι- ξεκινήσαμε να πάμε στο σπήλαιο Περάματος.  Δεν είναι η πρώτη φορά που πάω- μάλλον η έκτη πιθανότατα αφού είχαμε πάει και κανά δυο φορές με τους δικούς μου ως παιδί- το αγαπώ όμως πάντα και ποτέ δεν το βαριέμαι. Ήταν η πρώτη όμως φορά που η ξενάγηση έγινε σε εντελώς προσωπικό επίπεδο, αφού οι μόνοι προς ξενάγηση εκεί ήμασταν εμείς οι τρεις! Το απόλαυσα πραγματικά, και ας μην μπορούσα να ανέβω τα τελευταία σκαλιά από έντονες κρίσεις κράμπας που με είχαν πιάσει, και οφείλω να ομολογήσω πως τα κορίτσια ήταν εξαιρετικά, πολύ ευγενικά, επεξηγηματικά και καθόλου άβολα δεν μας έκαναν να νιώσουμε που θα έκαναν tour 600 σκαλιών μόνο για τρία άτομα. Μάλιστα, θα έλεγα πως προσάρμοσε πολύ την ξενάγηση στα δεδομένα του μαιμουδιού- έτσι ώστε να καταλαβαίνει και να βρίσκει ενδιαφέρον σε όσα βλέπαμε και λέγαμε. Οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονται πια ούτε στην μεγάλη αίθουσα, οπότε θα απολαύσετε μόνο το πριν και το μετά, όπου βγαίνοντας πλέον από το σπήλαιο αντικρίζεις  μια θέα που σου κόβει την ανάσα. 

Περιττό να πω πως το μαιμούδι εκστασιάστηκε. Με όλα. Το σπήλαιο είναι νομίζω από τις πιο έντονες αναμνήσεις του από τα Γιάννενα, αφού δέκα μέρες μετά, μιλάει ακόμα για αυτό- παίζει "σπήλαιο" με τα μαξιλάρια του καναπέ, θυμάται ακόμα ποιος είναι ο σταλακτίτης και ποιος ο σταλαγμίτης. 

Αφού γυρίσαμε και ήπιαμε έναν καφέ στην "Κυρά Φροσύνη", (τώρα που ο δήμος δεν επιτρέπει τραπεζοκαθίσματα στον εξωτερικό χώρο απέναντι από την λίμνη, είναι η μόνη καφετέρια που είναι κυριολεκτικά πάνω στην λίμνη- εγώ μάλιστα αν περνούσε καραβάκι και κουνούσε τα νερά, ζαλιζόμουν νόμιζα ήμουν σε καράβι! Ωστόσο, οι απόψεις διίστανται και δεν έχω κατασταλάξει ακόμα επί αυτού του καταστήματος), πήραμε το καραβάκι για το Νησάκι των Ιωαννίνων, το οποίο επισκεπτόμασταν όλοι για πρώτη φορά! 

Ακόμα μια μοναδική εμπειρία για το μαιμούδι να βλέπει τον καπετάνιο ακριβώς μπροστά του, φτάσαμε σε ένα νησάκι που έμοιαζε να έχει ξεχάσει ο χρόνος. Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτό να διαβάσετε στην ανάρτηση της αγαπημένης Μάγδας εδώ, αυτό το οποίο είχα μάθει εγώ από την Μάγδα και νομίζω πως είναι ένα από τα πιο ξεχωριστά χαρακτηριστικά του νησιού, είναι πως δεν έχει αυτοκίνητα. Ούτε ένα. Αυτό προσδίδει μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη ελευθερία όταν έχεις μικρά παιδιά, και δεν ξέρω κατά πόσο το γνωρίζουν αυτό οι επισκέπτες στα Γιάννενα- γενικά δεν γνωρίζω κατά πόσο το προωθούν τουριστικά αυτό. 

Παρότι εξαιρετικά ήρεμο τις μέρες που πήγαμε, απολαύσαμε την βόλτα μας στο εκεί για πολλούς λόγους. Οι ντόπιοι ήταν εξαιρετικά φιλικοί και έτοιμοι στα πόστα τους παρά το γεγονός πως δεν είχε πολύ κίνηση. Το νησί ως νησί είναι πολύ όμορφο και γαλήνιο και εφόσον όπως είπα ήδη δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, μπορείς να αφήσεις το νήπιο σου να ξεμακρύνει τρέχοντας μπροστά σου, πράγμα που απολαμβάνετε εξίσου όλοι! Ο Δημήτρης Γεράσιμος ένιωσε πολύ ελεύθερος στο νησί και αυτό ήταν μοναδικό συναίσθημα. 

Σε προσωπικό επίπεδο αγάπησα πολύ στο νησί δύο ναούς. Καταρχάς τον Ιερό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Είναι ένας μοναδικά όμορφος ναός , τόσο διαφορετικός και ξεχωριστός... μας άγγιξε βαθιά την ψυχή. 

 Εκτός από τον καθηλωτικό εσωτερικό χώρο, είχε ένα υπέροχο, ασπρισμένο προαύλιο που σε τύφλωνε, τόσο γραφικά όμορφο όπου μπορούσα να κάτσω με τις ώρες να βλέπω τον Δημήτρη Γεράσιμο να τρέχει ολόγυρα και να ακούω τα κακαριστά του γέλια... 

Πιο κάτω, συγκινήθηκα πολύ που βρήκα- μέσα στο χώρο που φιλοξενεί το μουσείο του Αλή Πασά- έναν ναό υπέρ του Άγιου Παντελεήμονα που τόσα σημαίνει για μένα. Για το μουσείο δείτε την ανάρτηση της Μάγδας εδώ. 

Τώρα σχετικά με τις περίφημες λιχουδιές του νησιού. Εννοείται πως ΔΕΝ έφαγα βατραχοπόδαρα. Όχι μόνο τα λυπόμουν να τα σκοτώσουν μόνο για τα δυο πίσω πόδια, άλλα απλά δεν μπορώ να φάω βατράχι- (και ας τρώω συκωταριές και διάφορα τέτοια- δεν είμαι χορτοφάγος ούτε κατά διάνοια τα τσακίζω τα κρεατικά μου και τα απολαμβάνω κιόλας). Εννοείται πως έφαγα όμως καραβίδες- έτσι για να έχω και εγώ την άποψη μου περί του θέματος! (και αφού είμαι και λάτρης αυτού του είδους θαλασσινών). Η άποψη λοιπόν που πολύ ταπεινά έχω να καταθέσω είναι πως παρόλο που η μακαρονάδα μου ήταν άκρως εντυπωσιακή εμφανισιακά και πολύ καλά μαγειρεμένη- δηλαδή νοστιμότατη- ωστόσο δεν συγκρίνεται η νοστιμιά της ποταμίσιας καραβίδας με της θαλάσσιας. Είναι η ιδέα μου, είναι αλήθεια; Για μένα πάντως δεν υπάρχει καν μέτρο σύγκρισης! Ο Παναγιώτης που πάντα είναι πιο  συντηρητικός  στο φαγητό επέλεξε σουβλάκι χοιρινό- το οποίο ήταν επίσης μια χαρά νόστιμο. (Φάγαμε στην ταβέρνα "Οι πρόποδες" όπου οι ιδιοκτήτες μας κέρδισαν πρωτίστως με την συμπεριφορά τους και μετά με το φαγητό τους!) 

Γυρίζοντας και αφού ξεκουραστήκαμε για δυο ώρες πήγαμε στο κέντρο με τα πόδια για να φάμε φυσικά στο αγαπημένο "Διεθνές¨ και να "στοκάρουμε" και γλυκά για την επιστροφή! Παρότι πλέον πολλά ζαχαροπλαστεία έχουν τραπέζια μέσα και σερβίρουν καφέ και γλυκό, οφείλω να τονίσω πως την αίγλη που έχει αυτό το ζαχαροπλαστείο δεν την έχω συναντήσει άλλου. Μπορεί στο service να είναι λίγο off date, (δεν εννοώ στην εξυπηρέτηση αλλά στον τρόπο σερβιρίσματος),  όμως είναι και αυτό μέσα στην μαγεία αυτής ακριβώς της αίγλης. Ήσυχο και γαλήνιο, μας ηρέμησε και ήρθε να κλείσει πολύ γλυκά μια ξεχωριστή ημέρα... 

Ωστόσο έχω να καταθέσω και την εμπειρία της αμέσως προηγούμενης μέρας, από το παράρτημα του "Διεθνές" στην πλατεία Μαβιλη. Παρότι το συγκεκριμένο κατάστημα είναι self service, δεν μας χάλασε καθόλου αυτό, όσο η συμπεριφορά της υπαλλήλου σε αυτό. Θέλω σαν πελάτης να έχω κατανόηση- και έχω αφού όλη μου την ζωή εργάζομαι ως σερβιτόρα- όμως η συμπεριφορά της συγκεκριμένης υπαλλήλου ήταν επιεικώς απαράδεκτη προς όλους. Κάτσαμε εκεί 15 λεπτά- τόσο αντέξαμε την τόσο αρνητική ατμόσφαιρα- και στα 15 αυτά λεπτά είχε προσβάλει τέσσερις διαφορετικούς πελάτες- όλοι ευγενέστατοι- ανάμεσα τους και εμάς. Στην τελευταία, αφού μίλησε απότομα, μετά από λίγο προφανώς κάτι της είπε η πελάτισσα στο ταμείο- τόσο διακριτικά που δεν ακούσαμε κάτι- ακόυσαμε όμως την υπάλληλο να λέει φωναχτά "Καταλάβετε και εσείς τον υπάλληλο" και τότε αποκρίθηκε ήρεμα και πάλι η πελάτισσα "Κατανοήστε και εσείς τον πελάτη όμως." Και έφυγε. Η υπάλληλος ούτε συγνώμη, ούτε τίποτα. Πραγματικά σοκαρίστηκα γιατί ως παιδί επιχειρηματιών μια ζωή, ξέρω πολύ καλά πως ότι και να προσφέρεις αναντικατάστατο δεν είναι και πραγματικό αφεντικό είναι μόνο ο πελάτης... Εννοείται πως δεν προτείνω να περάσετε καν απέξω. Πηγαίνετε καλύτερα απευθείας στο κεντρικό "Διεθνές" όπου ουδεμία σχέση με όσα ανέφερα για το παράρτημα. 

Την επόμενη και τελευταία μας ημέρα, είχαμε σκοπό να πάμε φυσικά στο Ιτσ καλέ που τόσο αγαπάμε και πάμε πάντα. Η Μάγδα έχει γράψει μια ακόμα άκρως ενδιαφέρουσα ανάρτηση σχετικά με αυτό εδώ, εγώ το μόνο που έχω να μοιραστώ είναι όμορφες εικόνες... 

Λίγο πριν αναχωρήσουμε και πιούμε και τον τελευταίο μας καφέ με θέα την λίμνη, υπήρχε κάτι που το μαιμουδάκι απλά ΕΠΡΕΠΕ να κάνει... Να ταίσει φυσικά τους γλάρους! Δεν μπορώ να περιγράψω την χαρά του και τον εντυπωσιασμό του, αυτή του η εμπειρία μαζί με το σπήλαιο, νομίζω θα τα θυμάται έστω και αχνά και μεγαλώνοντας.  Στην δε μαμά που ξεροστάλιαζε με την φωτογραφική χάρισε μοναδικές εικόνες...

Σε γενικές γραμμές εμείς κρυώναμε, οι ντόπιοι όμως μας πείραζαν αδυνατώντας να καταλάβουν πώς κρυώναμε- οι μέρες ήταν υπέροχες! Οι  νέες Γιαννιώτισσες οφείλω να ομολογήσω πως ήταν πολύ στυλάτες και "μέσα στην μόδα" ενώ όπως πάντα οι "παλιές" ξέρουν πολύ καλά πως να αγαπούν και να φροντίζουν τα παρτέρια τους και τις ζαρτινιέρες τους- στα Γιάννενα πάντα θα χορτάσεις λουλούδια. Τόσο που να θες να σταματήσεις φεύγοντας στο πρώτο φυτώριο και να γεμίσεις το αυτοκίνητο- ιδίως την άνοιξη. Το δε μαιμούδι, ήταν το λιγότερο απολαυστικός, αν αυτό το ταξίδι ήταν ένας οιωνός των όσων ευελπιστώ να ακολουθήσουν, τότε ανυπομονώ ακόμα περισσότερο για όλα... 

Αυτό λοιπόν το ταξίδι, παρόλο που ήμουν με κάποιο περίεργο τρόπο ήδη απολύτως βέβαιη πως έπρεπε να γίνει, είχα δυο διαφορετικά σημάδια στην σειρά, που με έπεισαν ακόμα περισσότερο και ένιωσα ακόμα περισσότερη ψυχική γαλήνη. 

Για μας, η ουράνια επέτειος του άγγελου μας ξεκινάει πάντα τις 14 Φλεβάρη- αφού από το μεσημέρι είχα συσπάσεις γέννας- και κορυφώνεται την επόμενη μέρα όπου το παιδάκι μας πέταξε για την γειτονιά των αγγέλων... Έκτοτε έχουμε πάψει να γιορτάζουμε του Αγίου Βαλεντίνου. Ξέρετε ωστόσο- όσοι με παρακολουθείτε- πόσο συχνά αναζητώ καρδιές στην μέρα μου και πόσο συχνά οι μέρες μου μου τις χαρίζουν απλόχερα. 

Το πρωινό λοιπόν της 14ης Φλεβάρη και ενώ πηγαίναμε βόλτα, λέω του Παναγιώτη πως τα Γιάννενα δεν μου έχουν χαρίσει ακόμα καμία καρδιά. Το είπα με λίγο παράπονο ομολογουμένως και για δέκατα του δευτερολέπτου άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί... Την ίδια στιγμή, πρώτου προλάβω καν να αναρωτηθώ λίγο παραπάνω, είδα την πρώτη μου καρδιά- πανέμορφη και ξεκάθαρη... 

Τσίριξα από την χαρά μου ειλικρινά, ενώ μέχρι και ο Παναγιώτης για πρώτη νομίζω φορά συνοφρύωσε λίγο τα φρύδια πιθανότατα σκεπτόμενος πως είναι μεγάλη η σύμπτωση...

Αφού συνεχίσαμε την βόλτα μας και κατευθυνόμενοι προς το κάστρο- βλέπω από μακρυά μεγαλοπρεπές και πανέμορφο αυτό το δέντρο- ξεκάθαρα σχηματισμένο σε μια καρδιά...

Δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο... Το ταξίδι μου ήταν πλήρες- για μένα, πείτε με αφελής ή γραφική δεν με πειράζει το κατανοώ, τα αγγελούδια μου μου είχαν μιλήσει... Επιστρέψαμε με τις καρδιές μας γεμάτες, έτοιμοι να προχωρήσουμε σε  αυτόν τον καινούργιο και τόσο γνώριμο ταυτόχρονα δρόμο που, ανάσες αγγέλων άλλωστε μας έσπρωξαν να ακολουθήσουμε. 

(Υ.Γ: Φάγαμε επίσης και μείναμε πολύ ευχαριστημένοι ( delivery μέσα στην άνεση του ξενώνα μας!) από τα "Ο κύριος Σουβλάκης" και στο "Piazza del Caffee" .  Να τονίσω πως κανένα όφελος δεν είχα ή έχω από τις προτάσεις σε συγκεκριμένα καταστήματα και ξενώνες μέσα σε αυτό το ποστ- δεν αποτελεί διαφημιστικό ούτε κατά διάνοια- είναι απλά η άποψη μας την οποία θέλω και να μοιραστώ μαζί σας. )