Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, σωστά; Αυτό λένε και είναι μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες που κυκλοφορούν. (μαζί με το "Ποτέ μην λες ποτέ', το "Οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται μεταξύ σοβαρού και αστείου" και αυτό που αγαπώ να μισώ από παιδί "Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις").
Η ελπίδα πεθαίνει πράγματι τελευταία. Αυτό όμως που αναρωτιέμαι απόψε είναι αν τελικά αυτή η ανθρώπινη και ακατανίκητη ανάγκη να πιστεύουμε για το καλύτερο μέχρι το τέλος μας κάνει τελικά καλό ή αν κάθε φορά που η ελπίδα τελικά πεθαίνει- γιατί πεθαίνει έστω και τμηματικά, έστω και για λίγο- μαζί της πεθαίνει και ένα κομμάτι αυτής της ανθρώπινης ψυχής που θέλει να πιστεύει τόσο βαθιά.
Δεν ξέρω. Κλήθηκα στην ζωή μου να πιστέψω πολλές φορές πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Για πράγματα σοβαρά που μου κόστισαν και μου κοστίζουν ακόμη. Κάποιες φορές όταν αναλογίζομαι τα όσα ζήσαμε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα- νιώθω πως είναι ένα κακό όνειρο, πως τίποτε από αυτά που συνέβησαν δεν είναι αλήθεια. Πως ποτέ δεν χρειάστηκε να πάρουμε αποφάσεις για τις οποίες μπορείς να μετανιώνεις μέχρι την μέρα που θα πεθάνεις, πως ποτέ δεν χρειάστηκε να κοιτάξουμε τον θάνατο τόσο κατάματα που να ξέρεις πλέον πως, όπως λέει και ο Παναγιώτης μου, "Ένα τσακ είναι".
Τόσο απλά. Ένα τσακ.
Τα ζήσαμε όμως και έχουμε πληγές ανοιχτές να μας τα θυμίζουν. Από αυτές που φαίνονται και αυτές που δεν φαίνονται. Δεν ήταν ένα κακό όνειρο. Είναι η ζωή μας και μας άλλαξε για πάντα. Και έρχονται και αυτές οι στιγμές που αναρωτιέσαι τι σου επιφυλάσσει το μέλλον και σου κόβεται η ανάσα. Γιατί φοβάσαι. Έτσι είναι. Αν έχεις κληθεί πολλές φορές να πιστέψεις στην ελπίδα- και η ελπίδα εκείνη πέθανε, μια από τις πολλές της ζωής σου άρα μικρή αλλά και τόσο μεγάλη- το παθαίνεις αυτό δυστυχώς.
Γιατί κοντά στην ελπίδα βρίσκεται πάντα και ο φόβος- άλλο ένα ακατανίκητο ανθρώπινο συναίσθημα.
Και παρόλα αυτά να εξακολουθείς να πιστεύεις πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Η ελπίδα πως δεν θα τα ζήσεις εσύ όλα αυτά. Η ελπίδα πως θα καταφέρεις να τα αντιμετωπίσεις όσο πιο αξιοπρεπώς μπορείς. Η ελπίδα πως θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Η ελπίδα πως υπάρχουν απαντήσεις και πως όταν σου δοθούν θα κάνουν την διαφορά. Η ελπίδα πως ο θάνατος- ο πραγματικός, αυτός που ξεριζώνει ένα κομμάτι της καρδιάς μας- δεν είναι το τέλος. Αλλά η αρχή. Η ελπίδα πως ίσως υπάρχει πάντα μια νέα συναρπαστική αρχή.
Για αυτό η ελπίδα πεθαίνει ΠΑΝΤΑ τελευταία.
Γιατί ελπίζεις να έρθει να και σε χαιδέψει λίγο τον πληγωμένο σου εαυτό...
Γιατί εγώ σκέφτομαι όλα αυτά απόψε; Ίσως γιατί ακόμα μια μικρή- τόση δα ελπίδα- πέθανε. Και πάλι όμως το ξέρω πια καλά. Όσο θα ζω, μαζί μου θα ζει και αυτή.
Η ελπίδα πεθαίνει πράγματι τελευταία. Αυτό όμως που αναρωτιέμαι απόψε είναι αν τελικά αυτή η ανθρώπινη και ακατανίκητη ανάγκη να πιστεύουμε για το καλύτερο μέχρι το τέλος μας κάνει τελικά καλό ή αν κάθε φορά που η ελπίδα τελικά πεθαίνει- γιατί πεθαίνει έστω και τμηματικά, έστω και για λίγο- μαζί της πεθαίνει και ένα κομμάτι αυτής της ανθρώπινης ψυχής που θέλει να πιστεύει τόσο βαθιά.
Δεν ξέρω. Κλήθηκα στην ζωή μου να πιστέψω πολλές φορές πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Για πράγματα σοβαρά που μου κόστισαν και μου κοστίζουν ακόμη. Κάποιες φορές όταν αναλογίζομαι τα όσα ζήσαμε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα- νιώθω πως είναι ένα κακό όνειρο, πως τίποτε από αυτά που συνέβησαν δεν είναι αλήθεια. Πως ποτέ δεν χρειάστηκε να πάρουμε αποφάσεις για τις οποίες μπορείς να μετανιώνεις μέχρι την μέρα που θα πεθάνεις, πως ποτέ δεν χρειάστηκε να κοιτάξουμε τον θάνατο τόσο κατάματα που να ξέρεις πλέον πως, όπως λέει και ο Παναγιώτης μου, "Ένα τσακ είναι".
Τόσο απλά. Ένα τσακ.
Τα ζήσαμε όμως και έχουμε πληγές ανοιχτές να μας τα θυμίζουν. Από αυτές που φαίνονται και αυτές που δεν φαίνονται. Δεν ήταν ένα κακό όνειρο. Είναι η ζωή μας και μας άλλαξε για πάντα. Και έρχονται και αυτές οι στιγμές που αναρωτιέσαι τι σου επιφυλάσσει το μέλλον και σου κόβεται η ανάσα. Γιατί φοβάσαι. Έτσι είναι. Αν έχεις κληθεί πολλές φορές να πιστέψεις στην ελπίδα- και η ελπίδα εκείνη πέθανε, μια από τις πολλές της ζωής σου άρα μικρή αλλά και τόσο μεγάλη- το παθαίνεις αυτό δυστυχώς.
Γιατί κοντά στην ελπίδα βρίσκεται πάντα και ο φόβος- άλλο ένα ακατανίκητο ανθρώπινο συναίσθημα.
Και παρόλα αυτά να εξακολουθείς να πιστεύεις πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Η ελπίδα πως δεν θα τα ζήσεις εσύ όλα αυτά. Η ελπίδα πως θα καταφέρεις να τα αντιμετωπίσεις όσο πιο αξιοπρεπώς μπορείς. Η ελπίδα πως θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Η ελπίδα πως υπάρχουν απαντήσεις και πως όταν σου δοθούν θα κάνουν την διαφορά. Η ελπίδα πως ο θάνατος- ο πραγματικός, αυτός που ξεριζώνει ένα κομμάτι της καρδιάς μας- δεν είναι το τέλος. Αλλά η αρχή. Η ελπίδα πως ίσως υπάρχει πάντα μια νέα συναρπαστική αρχή.
Για αυτό η ελπίδα πεθαίνει ΠΑΝΤΑ τελευταία.
Γιατί ελπίζεις να έρθει να και σε χαιδέψει λίγο τον πληγωμένο σου εαυτό...
Γιατί εγώ σκέφτομαι όλα αυτά απόψε; Ίσως γιατί ακόμα μια μικρή- τόση δα ελπίδα- πέθανε. Και πάλι όμως το ξέρω πια καλά. Όσο θα ζω, μαζί μου θα ζει και αυτή.
Γιαννάκι μου ελπίζω (ορίστε με την ελπίδα ξανά😊😊) πως δεν συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό για να τα γράφεις αυτά και πως μετά τη μπόρα θα βγει λιακάδα (άλλη μεγάλη αλήθεια).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου στέλνω μεγάλη αγκαλιά και πολλά φιλιά:))))
Γλυκιά μου Δήμητρα... Οι δαίμονες που κατατρέχουν την τόσο αδύναμη, μα τόσο δυνατή συνάμα ανθρώπινη φύση, είναι από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε. Το αστείο είναι πως όταν νιώθουμε πως μαζί με την ελπίδα θα πεθάνει και ένα κομμάτι μας- έρχεται πάλι και σου δίνει ζωή ποια άλλη; Η ελπίδα... Φιλιά πολλά- ξέρεις εσύ!
ΔιαγραφήΕύχομαι να μην είναι κάτι σοβαρό (αν και το νιώθω ότι ειναι) και να περάσει γρήγορα και η απαισιοδοξία που βγαίνει στο κείμενο σου να μετατραπεί σε ελπίδα. Η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία γιατί είναι αυτή που πολλές φορές μας κρατάει ζωντανούς. Καμία φορά νιώθουμε ότι την χάνουμε αλλά η φλόγα της πάντα τρεμοπαιζει στην καρδιά μας. Πολλές αγκαλιές και μακάρι να είναι απλά μια βραδινή αναλαμπή όλο αυτό. Το κάθε αυριο είναι μια νέα αρχή και μια νέα ευκαιρία και σήμερα ήρθε το "αυριο" σου. Καλημέρα γλυκιά μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑθανασία μου γλυκιά... Το βράδυ μεγιστοποιεί όλους τους φόβους μας, σχεδόν τους κάνει παράλογους και είμαι σίγουρη πως το ξέρεις για αυτό και λες πως ελπίζεις να είναι απλά μια βραδινή αναλαμπή... Η αλήθεια είναι πως κάθε αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα και εγώ ζω αυτή την στιγμή για αυτή την μέρα... Μεγάλη αγκαλιά!
ΔιαγραφήΑγαπητή ΙΩΑΝΝΑ(γιατί έχω καταλάβει από τα κείμενά σου ότι έτσι σου αρέσει να σε αποκαλούν),
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαινω μία προς μία κάθε σου λέξη.Δυστυχως,εγω είναι ακόμη στο στάδιο που δε μπορώ να σου πω ότι υπάρχει ελπίδα,γιατι για εμένα έχουν χαθεί όλα,μετα από δύο πρόωρους τοκετούς στο δεύτερο τρίμηνο (5ο και 6ο μήνα)και μάλιστα μέσα σε διάστημα 5 μηνών ο ένας τοκετός από τον άλλον.
Επομένως,εγω παίρνω κουράγιο συνεχώς από τα δικά σου κείμενα,απο τη στιγμή που σε ανακάλυψα πέρυσι το Νοεμβριο,οταν έχασα το δεύτερο παιδί,το κοριτσάκι μου.
Πάντως,για να μείνουμε πιστοί Ω στο κλισέ,"ή ελπίδα πεθαίνει τελευταία".
Εγώ θα σου πω το εξής που αυτό με κρατάει πλέον μόνο: Έχει ο Θεός...
Κάτια, Κάτια, Κάτια... Πόσο καλά γνωρίζουμε εμείς που είτε για τον έναν, είτε για τον άλλο λόγο, παλεύουμε για τα αυτονόητα τι σημαίνει το κλισέ όπως λες και εσύ "Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία"... Είναι όμως όπως γράφω από τα πιο αληθινά κλισέ, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία γιατί πεθαίνει την μέρα που πεθαίνουμε και εμείς. Λυπάμαι βαθιά για τις απώλειες σου. Είμαι σίγουρη πως οι δυο άγγελοι πρεσβευτές που έχεις στον ουρανό θα στείλουν το ουράνιο τόξο και θα είναι τόσο λαμπερό που θα σε τυφλώσει. Ο Θεός έχει και ξέρει καλύτερα ακόμα και όταν εμείς δυστυχώς δεν το κατανοούμε... Μην χάνεις την πίστη, το πείσμα σου και φυσικά την ελπίδα και όλα θα πάνε καλά... Αν και ένα άτομο παίρνει κουράγιο από τα κείμενα μου- αξίζει όλη αυτή η κατάθεση ψυχής που μερικές φορές με απογυμνώνει και μένα... Σε φιλώ γλυκά...
ΔιαγραφήΙωάννα μου γλυκειά,
ΔιαγραφήΕίμαστε πολλές ψυχές που παίρνουμε κουράγιο από τα κείμενά σου, αφού μιλούν στην ψυχή μας...
Σ'ευχαριστω Θερμά για όσα είπες, περιμενα με ανυπομονησία την απάντηση σου,για να μου δώσεις θάρρος για ακόμη μια φορά!!!
Αυτές οι μέρες είναι λίγο καλυτερες για εμένα, νιώθω έντονη την παρουσία του Θεού.
Εύχομαι και οι δικές σου μέρες να είναι καλύτερες από την ημέρα εκείνης της δημοσίευσης, που τα πράγματα δεν ήταν και τόσο αισιόδοξα για την οικογένειά σας.
Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ
ΚΑΤΙΑ