Δικό σου πια το ουράνιο τόξο... Στο χαρίζω...

Απόψε- λίγο πριν αφεθείς στην αγκαλιά του Μορφέα- με χαϊδεψες- ενσυνείδητα- για πρώτη φορά. Με άγγιξες με αυτόν τον μοναδικά άγαρμπο τρόπο που μόνο ένα τετράχρονο έχει, προσπαθώντας όμως τόσο πολύ να είναι το άγγιγμα σου απαλό και αργό. 

Με άγγιξες πρώτα λίγο πιο άτσαλα στο μάγουλο και αφού το χεράκι σου συνήθισε, συνέχισες με περισσότερη σταθερότητα στο κούτελο, κάτω από τα μάτια για να καταλήξεις σε ένα απαλό πείραγμα- άγγιγμα στην μύτη. 

Όπως ακριβώς σε χαϊδεύω εγώ... 

Σου χαμογέλασα γλυκά και με ρώτησες " Ζεστή μου φαίνεσαι. Λες να έχεις πυρετό;" Γέλασα πλατιά και σε διαβεβαίωσα πως είμαι καλά και πως αυτό συμβαίνει όταν αρχίζουν τα φθινοπωρινά χουχουλιάσματα. 

Λίγο μετά αποκοιμήθηκες γαλήνια με τα χεράκια σου σταυρωμένα στο στήθος σου και έμεινα ακόμα μια φορά χαμένη στις σκέψεις μου και προσπαθώντας να ξανανιώσω το απρόσμενο αυτό τρυφερό άγγιγμα σου... 

Έχω αναρωτηθεί ξανά τι θα θυμάσαι από αυτά τα πρώιμα- μα τόσο σημαντικά χρόνια- ή ποια αίσθηση θα έχεις από αυτά.  Η απορία μένει, όσο μεγαλώνεις όμως και σε βλέπω να εξελίσσεσαι σε αυτό το μοναδικά υπέροχο πλάσμα- αρχίζω να αναρωτιέμαι τι παιδί θα γίνεις. Τι έφηβος. Τι ενήλικας. Τι άνθρωπος...  

Άραγε ποια τραγούδια θα μιλάνε στην καρδιά σου; Ποια λόγια; Θα κοιτάς τον ουρανό;  θα γυρεύεις την θάλασσα; Θα γαληνεύουν αυτά τα δυο την ψυχή σου; Θα αγαπάς το διάβασμα, τον κινηματογράφο, θα γυμνάζεις περισσότερο σώμα ή μυαλό; Θα είσαι δυναμικός, στωικός, σεβαστικός,; Θα αγαπάς την δημιουργία, την φιλία, τον Θεό, την οικογένεια, την φύση και τα ζώα; Θα είσαι εκφραστικός; Θα τολμάς; Θα είσαι το πιο σημαντικό από όλα; 

Ο εαυτός σου; 

Θα καταφέρεις να πάρεις αυτόν τον εαυτό και όλα όσα αυτός θα κρύβει και να είσαι ευτυχισμένος; 

Γιατί να ξέρεις, αυτό θέλω περισσότερο από όλα. Να είσαι ευτυχισμένος. Και όχι μόνο εγώ. Και ο πατέρας σου το ίδιο θέλει. Να το ξέρεις και αυτό. Γιατί όσο μιλάω εγώ- τόσο λιγομίλητος είναι αυτός. Νομίζω πως του μοιάζεις σε αυτό άλλωστε. Για αυτό είμαι εγώ εδώ να σας τα επικοινωνώ. Όχι ότι δείχνετε να το έχετε ανάγκη. Έχετε έναν κώδικα μοναδικό μεταξύ σας και αυτό γεμίζει την καρδιά μου χαρά και γαλήνη. 

Όπως γέμισε και με το σημερινό σου άγγιγμα. Και ξέρω πως δεν ήταν τυχαίο σήμερα. Το δουλεύεις καιρό μέσα σου. Με παρακολουθείς στενά όλο αυτό το διάστημα που ξαναβρίσκω σιγά σιγά τον εαυτό μου. Χαίρεσαι για αυτό φυσικά μα είπαμε το όνειρο είναι κοινό. Παλεύουμε τρεις τώρα πια. Έτσι, όταν γυρίζεις την κουβέντα στο αστεράκι μας κατανοείς την θλίψη, την αγωνία για το μέλλον, αναγνωρίζεις την πάλη μας. Θυμάσαι. Έχουν χαθεί και άλλα μωρά. 

Ένα όμως βρήκε τον δρόμο του στην αγκαλιά μας, σωστά; Και τι μωρό! Καλοκαιρινό μωρό σου λέμε και σκας στα γέλια. Θέλω λοιπόν να ξέρεις- αν και θα φροντίσω να στο λέω συνέχεια μέχρι να απευδήσεις- πως ακόμα και αν δεν έρθει άλλο μωρό στην αγκαλιά μας, εσύ καρδιά μου φτάνεις για όλα όσα αποχαιρετήσαμε, για όλα όσα θέλαμε. Στο υπογράφω. 

Μόνη μας έγνοια εσύ. Πως νιώθεις εσύ και μόνο εσύ. Δικό σου πια το ουράνιο τόξο. Στο χαρίζω. Και το ξέρω πως αυτό το παραλήρημα δεν έχει αρχή μέση και τέλος, πως είναι αυτό ακριβώς- ένα παραλήρημα- ήθελα όμως να θυμάμαι για πάντα αυτό απαλό χάδι που απόψε μου ζέστανε την καρδιά με χαρά και γαλήνη. 

Όπως εκείνο το πρωινό που σε ακούμπησαν για πρώτη φορά στο στήθος μου....