"Φως σβηστό O.K?"

Όταν ήμουν μικρή και μέχρι σχεδόν τα δώδεκα με δεκατρία μου χρόνια, φοβόμουν τρομακτικά το σκοτάδι. Το φοβόμουν τόσο που δεν υπήρχε περίπτωση να κοιμηθώ χωρίς όλα τα φώτα στο δωμάτιο μου αναμμένα. Η λύση για το φως από το πορτατίφ δεν υπήρχε καν στο μυαλό μου- έπρεπε το δωμάτιο μου να είναι πλήρως φωταγωγημένο. 

Όσο μεγάλωνα, οι καυγάδες στο σπίτι- ιδίως με την μητέρα μου- ομηρικοί. Καμιά κατανόηση πλέον για τις παράλογες φοβίες μου- καμία δυνατότητα ή διάθεση από μέρους μου να τις πολεμήσω. Αν μου έσβηναν δε τα φώτα όταν είχα πια αποκοιμηθεί και ξυπνούσα μέσα στην νύχτα; Δεν μπορούσε να με ηρεμήσει κανένας και τίποτα. Ξάγρυπνη θα έμενα μέχρι το πρωί- να δω το φως να τρυπώνει από τις γρίλιες και μόνο τότε θα έκλεινα τα μάτια για όσο προλάβαινα πριν να πρέπει να αρχίσει η μέρα. 

Κάποια μέρα ήρθε περιχαρής ο πατέρας μου σπίτι κρατώντας στα χέρια του ένα από τα- απρόσμενα πάντα- δώρα του. Ήταν αυτοκόλλητα αστέρια τα οποία έλαμπαν στο σκοτάδι! Άκου τώρα! Το '92, αυτά τα πράγματα ήταν καινούργια και πολύ πρωτότυπα- όσοι είστε γεννημένοι εκείνες τις δεκαετίες το γνωρίζετε. Και καλής ποιότητας. Όχι όπως τα φτιάχνουν τώρα που πρέπει να τα φωτίσεις με προβολέα για να δώσουν ένα αμυδρό φως για 20 δευτερόλεπτα. Τότε, μόνο από το φως του δωματίου, τα αστέρια έλαμπαν πολύ ικανοποιητικά για σχεδόν μισή ώρα και βάλε. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Τότε ο πατέρας μου, μου αποκάλυψε πως θα μου τα κολλούσε στο ταβάνι αρκεί να του υποσχόμουν πως δεν θα ξανακοιμόμουν με φως. 

Τι να έκανα η δόλια; Ο φοβιτσιάρης εαυτός μου ήθελε να αρνηθεί, μα η ρομαντική πλευρά μου πολύ ήθελε να χαζέψει αυτά τα μαγικά αστέρια να λάμπουν μέσα στο ίδιο μου το δωμάτιο. Υπέκυψα. 

Το βράδυ ήρθε, εγώ τήρησα την συμφωνία, μα μόλις τα αστέρια ξεθώριασαν και δεν είχα αποκοιμηθεί, άναψα και πάλι το φως του δωματίου. Οι γονείς μου, επειδή εργάζονταν πάντα βραδυνές ώρες και οι δυο, στην ουσία ήμασταν μόνες στο σπίτι με την Σουλτάνα, έτσι έμεινα ξύπνια μέχρι να τους ακούσω να επιστρέφουν, έσβησα και πάλι το φως- απόλαυσα από την αρχή τα αστέρια μου- και ήρεμη που ήμασταν όλοι μαζί, έκλεισα τα μάτια μου και κοιμήθηκα. 

Φυσικά αυτό δεν συνεχίστηκε για πολύ, αφού πολύ σύντομα ανακάλυψαν την σκευωρία μου. Κατέβασα το κεφάλι όλο ντροπή και υποσχέθηκα στον πατέρα μου πως δεν θα ξαναγίνει, πως θα τηρήσω την υπόσχεση μου. Εκείνη την ημέρα, αργά το απόγευμα που γύρισα από το μάθημα των αγγλικών,  βρήκα στο γραφείο μου ένα σημείωμα από τον πατέρα μου που έλεγε: " Φως σβιστό ΟΚ? Lights off"- ανορθόγραφο γιατί είχε περάσει την μισή του σχεδόν ζωή μετανάστης στην Νότιο Αφρική και τα είχε ξεχάσει, βιαστικά γραμμένο γιατί έτσι ήταν και είναι ο πατέρας μου- πάντα βιαστικός.

Και με συγκίνησε τόσο πολύ αυτό το σημείωμα- αυτό το ανορθόγραφο σημείωμα με τα ορνιθοσκαλίσματα γράμματα του πατέρα μου. Με συγκίνησε τόσο πολύ που βρήκε τον χρόνο πριν τρέξει και πάλι σαν τρελός για δουλειά, να μου γράψει, έστω και βιαστικά, αυτό το μήνυμα το οποίο μέσα του έκρυβε όλη τη προσδοκία του γονέα που θέλει να δει το παιδί του να ξεπερνάει μια φοβία του- να αντιμετωπίσει κάτι που το κρατάει πίσω. Με συγκίνησε τόσο πολύ, που εκείνο το βράδυ υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να τα καταφέρω. 

Δεν θυμάμαι πως και πόσο χρειάστηκε για να κλείσουν τα μάτια μου εκείνο το βράδυ. Θυμάμαι όμως πως το φως έκλεισε όταν έπεσα για ύπνο και δεν άνοιξε ξανά. Ποτέ ξανά. Και τα αστέρια εκεί να μου διδάσκουν πως κρύβεται και ομορφιά στο σκοτάδι. Όχι μόνο τέρατα σε κλειστές ντουλάπες και κάτω από το κρεβάτι. Ένα τόσο δα, προχειρογραμμένο σημείωμα, μου δίδαξε πως όλοι χρειαζόμαστε πότε πότε ένα "σπρώξιμο", μια υπενθύμιση για να τα καταφέρουμε. Με δίδαξε πως κάτι που μπορεί να φαίνεται μικρό και ασήμαντο- είναι τελικά μεγάλο και σημαντικό. 

Και για μην το ξεχάσω αυτό ποτέ, το κιτρινισμένο πια αυτό σημείωμα- από τον πίνακα του εφηβικού μου δωματίου στον οποίο ήταν καρφιτσωμένο με πινέζα- βρέθηκε στην "εργένικη" σοφίτα μου κολλημένο στο ψυγείο και από εκεί στο σπίτι μου πλέον κορνιζαρισμένο στην αγαπημένη μου γωνία. Την βιβλιοθήκη μου. 

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; 

Όταν πλέον είχα φύγει από το πατρικό μου και βάψανε οι γονείς μου το δωμάτιο μου, τα αστεράκια φυσικά έπαψαν πια να στολίζουν το ταβάνι μου. Κατάφερα και διέσωσα ένα και το κόλλησα στο γραφείο μου- έτσι να υπάρχει. Σε μια επιδρομή με το μαιμουδάκι στην κρεβατοκάμαρα αυτή των παιδικών μου χρόνων- σχεδόν ένα χρόνο πριν-  είδα το αστεράκι, το ξεκόλλησα και παρότι ο μικρός είχε  δικά του αστεράκια στην κουκέτα,  το βράδυ που ξαπλώσαμε παρέα το κόλλησα λίγο ξέχωρα από τα υπόλοιπα και του είπα: 

"Αυτό το αστεράκι είναι από αυτά που είχα εγώ όταν ήμουν μικρή. Στο χαρίζω γιατί θέλω όποτε το κοιτάς να με θυμάσαι και να νιώθεις ότι είμαι εδώ μαζί σου ακόμα και αν δεν είμαι" 

Ο Δημήτρης Γεράσιμος δεν το σχολίασε καν, και το θέμα έμεινε εκεί. 

Μόλις απόψε- ένα χρόνο σχεδόν μετά το τονίζω ξανά- και αφού μου παραπονέθηκε πως του λείπει πολύ ο μπαμπάς του και πόσο θα ήθελε να είναι μαζί του, μου είπε: 

" Εσένα, ακόμα και αν δεν είσαι δίπλα μου, σε νιώθω. Σε βλέπω. Σε βλέπω σε αυτή την ζωγραφιά που μου έχεις φτιάξει. (και μου την δείχνει, είναι στον τοίχο που ακουμπάει το κρεβάτι του). Σε βλέπω στα γράμματα αυτά που μου έχεις γράψει. ("Σε αγαπάω, η μαμά σου"- πάνω στην ζωγραφιά). Σε νιώθω σε αυτό εδώ το αστεράκι το δικό σου που μου έχεις χαρίσει." 

Και τα μάτια μου βούρκωσαν. Πως να μην; Τον αγκάλιασα σφιχτά, τον γαργάλησα- έτσι για να μην ξεχνιόμαστε- και του τραγούδησα το "Αστεράκι" του Τσακνή που το αγαπάει από βρέφος. 

Να γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά. Γιατί όλα ξεκίνησαν από μερικά αστεράκια που οδήγησαν σε ένα πρόχειρο σημείωμα, το οποίο οδήγησε σε ένα και μόνο αστεράκι που απέδειξε για ακόμη μια φορά- σχεδόν 25 χρόνια από την πρώτη φορά- πως κάτι που μπορεί να φαίνεται μικρό και ασήμαντο- είναι τελικά μεγάλο και σημαντικό. 

Γιατί τα γράφω όλα αυτά και παραληρώ πάλι; Για να μου θυμίζω- να μας θυμίζω- να την ζωγραφίζω αυτή την ζωγραφιά και ας μου φαίνεται ασήμαντη. Να γράψω σε ένα χαρτάκι "Σε αγαπώ¨και να το κρύψω σε μια τσεπούλα. Να μου θυμίζω, πως τα φαινομενικά ασήμαντα πολλές φορές κάνουν την διαφορά. 

Άλλωστε έχω και τα σκαμπανεβάσματα μου αυτή την περίοδο και το γράψιμο εξακολουθεί να είναι η λύτρωση μου. Ακόμα κάτι φαινομενικά ασήμαντο που κάνει όμως την διαφορά. 

"Φως σβιστό" λοιπόν απόψε γιατί ναι. Κρύβεται η ομορφιά και στα σκοτάδια....