Είμαι από την φύση μου, ψυχαναγκαστικη, ακραία οργανωτική και τελειομανής. Θυμάμαι πολλά χρόνια πριν, είχε έρθει σπίτι μου μια αγαπημένη φίλη την εποχή που ήμουν κλινηρης στην πρώτη μου εγκυμοσύνη και είχα απολογηθεί για την ακαταστασία στο σαλόνι. Η φίλη μου, είχε αποκριθεί "Λατρεύω την ακαταστασία! Δείχνει πως το σπίτι κατοικείται. Πως είναι ζωντανό"! Όταν αργότερα παρακολουθούσα την αδελφή μου να μαζεύει στωικά το σαλόνι, αφού εγώ δεν μπορούσα, είχα σκεφτεί πως ναι μεν είχε δίκιο η φιλενάδα μου, μα και εγώ ένιωθα περισσότερη γαλήνη και χαρά με τεντωμένα ριχταρια και καθαρό τραπέζι.
Φυσικά πολλά άλλαξαν μόλις έγινα μητέρα. Μάλιστα το πρώτο πράγμα που σταμάτησε να με ενδιαφέρει ήταν το τεντωμένο ριχταρι! Περνούσαμε τόσο πολύ και τόσο υπέροχο χρόνο στο σαλόνι, θηλαζοντας και παίζοντας στον καναπέ που διόλου με ενδιέφερε οτιδήποτε άλλο. Όσο μεγάλωνε το μαϊμούδι, τόσο μεγάλωνε και η επίπτωση που είχε η δική του ζωή στην δική μου οργανωμένη, ψυχαναγκαστικη τελειότητα!! Και παρότι ακόμα βρίσκω χαρά και γαλήνη σε ένα τακτοποιημενο σπίτι - ιδίως το βράδυ πριν ξαπλώσω - υπάρχουν φορές που απλά δεν αντέχω να μαζέψω. Και ΚΆΘΕ μα ΚΑΘΕ φορά που νιώθω έτσι, σκέφτομαι τα λόγια αυτής της φίλης μου και παρηγοριεμαι.
Γιατί στην τελική, το σαλόνι μου είναι έτσι διότι σήμερα τον άφησα να παίξει μέχρι και την τελευταία στιγμή πριν τον βραδινό του ύπνο χωρίς να του ζητήσω να τακτοποιήσει τα δικά του πράγματα. Διότι τον γαργαλησα χωρίς έλεος εκεί πάνω στα ριχταρια και κοιμήθηκε δίπλα μου στον καναπέ θέλοντας το χέρι μου στο κούτελο του. Διότι δεν είχα το κουράγιο να φτιάξω ουτε ένα τοστ και έτσι έφαγα την σούπα που είχε μείνει από προχτες, μέσα στο ταπερ, παγωμένη από το ψυγείο. Διότι στην τελική, είμαι πλακωμενη στα παυσίπονα αυτές τις μέρες αλλά η δουλειά και οι δουλειές δεν σταματούν ποτέ. Απόψε λοιπόν, άφησα το σαλόνι μου ακατάστατο. Μα, την ψυχή του παιδιού μου χαρούμενη και ασφαλή και το σώμα μου λίγο πιο ξεκούραστο για τις αυριανές προκλήσεις.
Αλλωστε, όπως λέει και η λατρεμένη μου χαρακτήρας Σκαρλετ "Αύριο, ξημερώνει μια καινούργια μέρα" Και σίγουρα έχω σταματήσει να απολογούμαι για τόσο ανούσια πράγματα στην ζωή μου!
Φυσικά πολλά άλλαξαν μόλις έγινα μητέρα. Μάλιστα το πρώτο πράγμα που σταμάτησε να με ενδιαφέρει ήταν το τεντωμένο ριχταρι! Περνούσαμε τόσο πολύ και τόσο υπέροχο χρόνο στο σαλόνι, θηλαζοντας και παίζοντας στον καναπέ που διόλου με ενδιέφερε οτιδήποτε άλλο. Όσο μεγάλωνε το μαϊμούδι, τόσο μεγάλωνε και η επίπτωση που είχε η δική του ζωή στην δική μου οργανωμένη, ψυχαναγκαστικη τελειότητα!! Και παρότι ακόμα βρίσκω χαρά και γαλήνη σε ένα τακτοποιημενο σπίτι - ιδίως το βράδυ πριν ξαπλώσω - υπάρχουν φορές που απλά δεν αντέχω να μαζέψω. Και ΚΆΘΕ μα ΚΑΘΕ φορά που νιώθω έτσι, σκέφτομαι τα λόγια αυτής της φίλης μου και παρηγοριεμαι.
Γιατί στην τελική, το σαλόνι μου είναι έτσι διότι σήμερα τον άφησα να παίξει μέχρι και την τελευταία στιγμή πριν τον βραδινό του ύπνο χωρίς να του ζητήσω να τακτοποιήσει τα δικά του πράγματα. Διότι τον γαργαλησα χωρίς έλεος εκεί πάνω στα ριχταρια και κοιμήθηκε δίπλα μου στον καναπέ θέλοντας το χέρι μου στο κούτελο του. Διότι δεν είχα το κουράγιο να φτιάξω ουτε ένα τοστ και έτσι έφαγα την σούπα που είχε μείνει από προχτες, μέσα στο ταπερ, παγωμένη από το ψυγείο. Διότι στην τελική, είμαι πλακωμενη στα παυσίπονα αυτές τις μέρες αλλά η δουλειά και οι δουλειές δεν σταματούν ποτέ. Απόψε λοιπόν, άφησα το σαλόνι μου ακατάστατο. Μα, την ψυχή του παιδιού μου χαρούμενη και ασφαλή και το σώμα μου λίγο πιο ξεκούραστο για τις αυριανές προκλήσεις.
Αλλωστε, όπως λέει και η λατρεμένη μου χαρακτήρας Σκαρλετ "Αύριο, ξημερώνει μια καινούργια μέρα" Και σίγουρα έχω σταματήσει να απολογούμαι για τόσο ανούσια πράγματα στην ζωή μου!
Πόσο ταυτίζομαι με τη σημερινή ανάρτηση, αλήθεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα αγοράκια μας είναι συνομήλικα και τελευταία ο μικρός μου θέτει ερωτήματα-διλημματα του τύπου "τι είναι πιο σημαντικό... π.χ. να τρέξω βιαστικος στην τάξη μου γιατί άργησα ή να σταματήσω για λίγο στη διπλανή να πω μια καλημέρα"; Σε διάφορες παραλλαγές.
Έχοντας μπει κι εγώ σε αυτό το σκεπτικό, θα σχολιάσω λοιπόν πως τι είναι πιο σημαντικό... Να δημιουργήσουμε μια ανάμνηση ακόμη, να τα χαζεψουμε για λίγο παραπάνω όσο παίζουν, να τα κοιμισουμε δίπλα μας για απόψε (με το χέρι στο κούτελο!) ή να μαζέψουμε το σαλονι; Εδώ έχουν αναστατώσει υπέροχα όλη μας τη ζωη, για ποια τάξη μιλάμε;;
Πόσο όμορφα το έθεσες στην τελευταία σου πρόταση... Να χαίρεσαι το αντράκι σου, για την ηλικία του έχει βαθυστόχαστες απορίες και εγω ξέρω καλά πως είναι εν μέρει κατόρθωμα δικό σου αυτό και μπράβο σου! Σε φιλώ γλυκά γλυκά
Διαγραφή