Μνήμες... Αυτές οι ύπουλες.

 Είδα το πιο περίεργο όνειρο χθες το βράδυ. Δεν θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες, είχε όμως την αύρα μιας παλαιότερης εποχής και το σημαντικότερο; Ήμουν με τον παππού μου τον Νίκο- τον οποίο έχω χάσει πολλά χρόνια πολλά τώρα... 

Στο όνειρο υποτίθεται πως είχε γίνει λάθος,  πως δεν είχε πεθάνει πραγματικά και πως εν τέλει επέστρεψε πίσω. Ήμουν τόσο χαρούμενη που τον είδα και  που μιλούσαμε- που  έπεσα στην αγκαλιά του και τον αγκάλιαζα σφιχτά ξανά και ξανά. Φορούσε ένα πολύ σικατο καπέλο και είχε αυτό το λοξό χαμόγελο που τον χαρακτήριζε. Είχα αγωνία να τον ρωτήσω αν του αρέσει η "πένα" μου, όπως έλεγε και αυτός μα δεν ήξερα πώς θα μπορούσε να διαβάσει τα κείμενα μου αφού είναι μόνο στο ίντερνετ. Σε κάποια στιγμή τον ρώτησα πόσο χρονών είναι τώρα και αυτός μου απάντησε. "Όσο είναι η Φώφω, πρόσθεσε τριάντα". Και εγώ σκέφτομαι-  μα και στο όνειρο μου μαθηματικά, ημαρτον δηλαδή-  45+30 ευκολακι. 95!!! 😱😱😱( ανίκανη να κάνω μια σωστή πράξη ακόμα και στον ύπνο μου!) Και ο παππούς μου απαντάει: "Όχι βρε!!! 105!" Με αυτό το καυστικό χαμόγελο του όλο υπονοούμενα... 

Δεν θυμάμαι πολλά περισσότερα.  Ξύπνησα όμως με πολύ καλή διάθεση. Νομίζω πως ο λόγος που είδα τον παππού μου, ήταν επειδή πρόσφατα είδαμε κάτι παλιές βιντεοκασέτες στις οποίες ήταν μέσα. Και ακούγοντας την φωνή του- αυτή την ΤΟΣΟ γνώριμη και οικεία παρότι έχω να την ακούσω είκοσι χρόνια  τώρα- ξύπνησαν μέσα μου μνήμες. Σε κάποιο σημείο του βίντεο, είμαι έξι χρόνων έχω τα γενέθλια μου και αφού σβήνω τα κεράκια στην τούρτα,  ο παππούς μου προσφέρει ένα τριαντάφυλλο. Εγώ αρνούμαι πεισματικά να το πάρω, ο πατέρας μου μου ζητάει ευγενικά μα με ύφος επιτακτικό, να πάρω το δώρο του παππού μου- μέχρι που τελικά βάζω τα κλάματα και λήγει εκεί η ιστορία. Ο παππούς μου, όντας αυτός που ήταν, δεν ενοχλήθηκε καθόλου- αντίθετα για να με κάνει να γελάσω ή για να με βγάλει ίσως από την δύσκολη θέση- μετά μου πρόσφερε όλο το βάζο με τα λουλούδια. 

Έμεινα λοιπόν να σκέφτομαι, αν έδωσα του παππού μου να καταλάβει πόσο τον αγάπησα και πόσο σημαντικός ήταν για μένα. Στην γιαγιά μου, δεν έχω αμφιβολία, της το έδειχνα διαρκώς. Στον παππού μου όμως; Δεν ξέρω ειλικρινά, και ούτε θα μάθω ποτέ τώρα πια είναι αργά. 

Είναι αυτά τα μικρά, μα τόσο σημαντικά στην ζωή, στα οποία ίσως δεν δίνουμε την σημασία που τους πρέπει. Όπως το να είμαστε σίγουροι ότι οι άνθρωποι που σημαίνουν πολλά για μας, ξέρουν όντως πως νιώθουμε για αυτούς. Να το δείχνουμε. Να το λέμε. Να μην κρατάμε κακίες για μικροπραγματα. Η διατήρηση σχέσεων είναι πιο σημαντική από τον εγωισμό μας.  Και να τραβάμε παιδιά φωτογραφίες και βίντεο. Πολλά βίντεο. Δεν ξέρετε πότε θα είναι αυτά τα μόνα που θα έχουν μείνει, παρέα με τις αναμνήσεις μας. Η μνήμη δυστυχώς ξεθωριάζει... Δεν βοηθάει. Εγώ είχα μια αίσθηση της φωνής του ακόμα στα αυτιά μου, μιας και ήταν και ενας εκπληκτικος ψάλτης. Μα είναι όμως μοναδικό το συναίσθημα να μπορείς να ακούς την φωνή, την χροιά αυτούσιες, όπως ακριβώς είχαν... 

Συνειδητοποιώ κάτι περίεργο... Όσο μεγαλώνω, μου λείπουν ακόμα περισσότερο κάποιοι άνθρωποι που έχουν φύγει από κοντά μας. Και είναι μυστήριο το γιατί...