Ψυχακι...

 Καμιά φορά αναρωτιέμαι. Ποιο πένθος τελικά προτιμώ. Το πρώτο; Του σοκ, του θυμού και της άρνησης; Το "φρέσκο";  Της κατάθλιψης, των δακρύων χωρίς σταματημό και της συνειδητοποίησης; Ή το "ώριμο"; Της βουβής θλίψης, των στεγνών δακρύων και της αποδοχής; 

Έντεκα χρόνια μετά την πρώτη απώλεια που στιγμάτισε για πάντα την ζωή μου, ακόμα δεν μπορώ να σου απαντήσω με βεβαιότητα. Όσο παράλογο και αν ακούγεται. Βλέπεις, κάθε στάδιο είχε τον σκοπό του. Κάθε στάδιο,  καθάριζε λίγο λίγο τον βούρκο. Κάθε στάδιο,  έδινε ένα ακόμα σπρώξιμο για να σηκωθώ. Υπήρχε μια εξέλιξη. Και τώρα; Τώρα, στο "ώριμο" στάδιο του πένθους συνειδητοποιώ πως δεν έχει άλλο καθάρισμα. Δεν έχει άλλο σπρώξιμο. Αυτό ήταν. 

Η θλίψη παραμένει, αλλά βουβή. Τα δάκρυα στέγνωσαν πια. Και ο ουσιαστικός πόνος με έναν περίεργο τρόπο παραμένει ίδιος και απαράλλαχτος. Παρά την αποδοχή. Παρά την όποια εξέλιξη. Και αναρωτιέμαι ποιο το νόημα... 

Είχα αποφασίσει, σήμερα που συμπληρώνονται έντεκα χρόνια από την μέρα που έχασα την κόρη μου- αυτή που μου χάρισε το πρώτο τεστ εγκυμοσύνης, τα πρώτα σκιρτήματα χαράς, τον πρώτο και τελευταίο μου φυσικό τοκετό, αυτή στην ουσία που με έκανε μητέρα- να μην γράψω όπως κάθε χρόνο. Να σταματούσα τις ετήσιες αναρτήσεις και για τα δύο αγγελούδια μου στην δεκαετία. Τι άλλο να πω πια, σκεφτόμουν... Μα έλα που το χέρι ξεκινάει μόνο του να γράφει. Λες και άλλος το κινεί και εγώ το αφήνω γιατί δεν έχω άλλο πράγμα να με συνδέει με αυτά. 

Έντεκα χρόνια λοιπόν και για φαντάσου. Κλαίω ακόμα. Με την καρδιά όμως. Τα μάτια μπορεί να μου κάνουν το χατίρι την πιο περίεργη ώρα, την πιο παράλογη στιγμή. Η καρδιά όμως δεν ξεχνά. Έντεκα χρόνια μετά πονάω ακόμα. Και σίγουρα, έντεκα χρόνια μετά αγαπάω ακόμα. Ίσως και περισσότερο από ποτέ. Ή τουλάχιστον ίσως λιγότερο από του χρόνου... 

Καληνύχτα Ψυχακι. Σε αγαπώ. Συγχωρα με.