Έτσι ήταν οι Κυριακές μας.
Χαλαρές. Με τη μυρωδιά από τις τριανταφυλλιές -γιατί όπως μύριζαν οι τριανταφυλλιές στον κήπο της γιαγιάς μου, δεν έχω μυρίσει ξανά - και το θραψάλισμα των κλιματόξυλων που καίγονταν στον ξυλόφουρνο. Σκόρπιες κουβέντες ή και μεγάλες συζητήσεις - τίποτα δεν ήταν απαραίτητο - η αυλή της γιαγιάς ήταν το δεύτερο σπίτι μας, καταφύγιο από τη ρουτίνα μας. Θα σωπαίναμε με την ίδια άνεση που θα μιλούσαμε. Θα βοηθούσαμε με την ίδια άνεση που θα τεμπελιάζαμε.
Η γιαγιά πάντα σε κίνηση - σπάνια τη θυμάμαι να κάθεται. Όλο με κάτι καταπιανόταν. Λάτρευα όταν καθάριζε φασολάκια, μπάμιες, αγκινάρες ή πατάτες στην αυλή, διότι τότε καθόταν και είχα την ευκαιρία να μιλήσουμε. Έλεγα, έλεγα εγώ ατελείωτες ασυναρτησίες - άκουγε η γιαγιούλα. Λίγες κουβέντες ανταπαντούσε, μα τις θυμάμαι σχεδόν όλες. Όταν ήταν σε κίνηση, εγώ ξωπίσω. Ήμουν η ουρά της. Κυριολεκτικά. Ό,τι έκανε παρατηρούσα. Ότι απορία είχα, ρωτούσα. Ότι έλεγε, το κατέγραφα σαν την πιο πολύτιμη συμβουλή.
Το τραπέζι, με τόσα άτομα μαζεμένα, στρωνόταν στο πι και φι. Η γιαγιά να δίνει οδηγίες από την κουζίνα. Η αναμονή να δώσει την "άδεια" ο παππούς να ξεκινήσουμε - ιδανικά μόνο αν είχε έρθει και η γιαγιά να κάτσει. Οι ξαδέλφες μου και εγώ να ξεκλέβουμε μπουκιές πριν την "άδεια" του και να κρυφογελάμε. Και μετά, πάντα να τη συγχαίρει για το υπέροχο φαγητό που μας είχε φτιάξει.
Έτσι ήταν οι Κυριακές μας.
Και όταν μεγάλωσα πια και ήμουν και εγώ ενήλικας πλάι της- οι συζητήσεις μας ακόμα πιο βαθιές, ακόμα πιο ουσιαστικές, οι λέξεις της ακόμα οι πιο πολύτιμες συμβουλές. Πόσο μου λείπει αυτή η αίσθηση. Η ασφάλεια. Πόσο μου λείπει η αυλή, το σπίτι. Να ακουμπάω στον μαρμάρινο νεροχύτη πλαγιαστά, να μυρίζω το χειροποίητο σαπούνι από αλυσίβα και να κοιτάζω τη γιαγιά μου να κάνει δουλειές. Από το να πλένει μαρούλια, μέχρι τα πιάτα - δεν είχε σημασία τι έκανε - για μένα ήταν μαγική και ό,τι έκανε μαγευτικό. Τα χέρια της, ένιωθα, μπορούσαν να κάνουν τα πάντα.
Ξέρεις... Σαν ενήλικας καμία φορά δυσανασχετώ με ιστορίες γονέων που υποχρεώνουν να δοθεί το όνομα τους στα παιδιά των παιδιών τους. Μα...δεν ξέρω. Εγώ πολύ χαίρομαι που έχω το όνομα της γιαγιάς μου- χωρίς καν να απαιτήθηκε. Γιατί πιστεύω ότι παίρνεις στοιχεία από το άτομο του οποίου το όνομα πήρες. Αλήθεια το πιστεύω. Και η γιαγιά μου είχε μόνο καλά στοιχεία να δώσει.
Μου λείπει τόσο πολύ. Αυτό είναι οι σχέσεις. Οι άνθρωποι μας. Η αίσθηση που αφήνουν πίσω τους. Δεν θα πάψω να το λέω. Εγώ έχω πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου για να είμαι #ΑγαπηΜονο σαν τη γιαγιούλα. Το δουλεύω όμως.
Γιατί η πραγματική κληρονομιά της είναι μόνο αυτή.
Έξι χρόνια πλέον χωρίς εσένα. Μετράμε ακόμα. Είσαι ακόμα και για πάντα ΕΔΩ.
