Παρά δύο μέρες 36... ( με τσαμπουκά, γερά και φέτος!)

Πέρσι που ήμουν παρά δυο μέρες 35, είχa γράψει μια ανάρτηση που αγάπησα πολύ. Πολλές φορές ανατρέχω σε αυτήν, μόνο και μόνο για να χαμογελάσω και να θυμηθώ τα συναισθήματα μου. 

Φέτος θα κάνω το ίδιο. Έτσι επειδή το έχω ανάγκη. Δικό μου είναι το blog, ότι θέλω κάνω σωστά;;;! Και παρότι η μέρα μου εξελίχθηκε σε μια πολύ κακή μέρα, θα ανασύρω όσο τσαμπουκά και αξιοπρέπεια μου έχει περισσέψει και θα χτίσω και πάλι την ροζ και θετική μου διάθεση - με αυτή την ψυχολογία εγώ στα 36 δεν μπαίνω! Ε, μα...

Τα 35 παρότι αποτέλεσαν πρόκληση, τα λάτρεψα, ακριβώς επειδή κάθε πρόκληση με κάνει λίγο καλύτερο άνθρωπο. Συνειδητοποίησα πολλά αυτόν τον χρόνο και το κυριότερο όλων, κόντρα σε όλα, βρήκα και πάλι έστω και σκονισμένο και καταχωνιασμένο, ένα παλιό κομμάτι του μικρού αυτού ανόητου κοριτσιού που πίστευε βαθιά στα όνειρα της και δεν έπαυε να κάνει διαρκώς και άλλα, και άλλα, και άλλα... Προσπάθησα να κατευνάσω λίγο την σκληρή πλευρά μου- αυτή της τετράγωνης λογικής που αναγκάστηκα να ενισχύσω προκειμένου να αντεπεξέλθω τα προηγούμενα χρόνια- και να δώσω λίγο χώρο να αναπνεύσει η ευαίσθητη πλευρά μου- αυτή που έβλεπε καρδούλες και αστεράκια παντού, πολύ πριν αρχίσει να την διαβάλλει η καχυποψία και ο εγωισμός. Τότε που ο ρομαντισμός ήταν το σημαντικότερο πράγμα όλων... 

Εν τέλει, τα 35 τα λάτρεψα διότι τα ολοκλήρωσα! Τι να μην λατρέψω;;; 

Σήμερα λοιπόν, δύο μόλις μέρες πριν τα 36α γενέθλια μου, το σώμα μου με πρόδωσε. Και όσο περνάνε οι ώρες τόσο περισσότερο πονάω και τρέμω για το πόσο ύπουλο είναι μερικές φορές το σύνδρομο Τόμσεν. Διότι την ώρα που το σώμα μου με πρόδωσε, ήμουν εν κινήση, κρατούσα αγκαλιά τον Δημήτρη Γεράσιμο και είχα πιάσει από το χέρι ένα ακόμη κοριτσάκι για να το σηκώσω που είχε πέσει. Και εντελώς ξαφνικά έχασα εντελώς τον έλεγχο του σώματος μου. Παγώσαν όλα και με παρακολουθούσα- σαν τρίτος- να πέφτω σαν κούτσουρο στο πάτωμα. Σαν κούτσουρο. Αλύγιστη και χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα απολύτως. Θυμήθηκα πως- σχεδόν 15 χρόνια πριν- είχα ξαναπάθει το ίδιο ενώ βγήκα βιαστικά από το αυτοκίνητο για να περάσω έναν δρόμο και όλα κοκάλωσαν και απλά έπεσα μες την μέση του δρόμου. Σοκαρίστηκα. Και παρότι- δόξα τον Θεό- κανένα παιδάκι δεν χτύπησε, εγώ ένιωσα τόσο άσχημα που δεν μπορώ να περιγράψω... Ενώ συγκρατήθηκα όσο μπορούσα και συνέχισα κανονικά για χάρη του μικρού, ξέρω καλά πως ένιωθε το στήθος μου να βράζει στην προσπάθεια μου να μην ξεσπάσω σε λυγμούς. Ξέρω πολύ καλά πως βλέπει την αλλαγή στο περπάτημα μου και πως δεν  μπορώ να κινηθώ όπως συνήθως. 

Όλη την υπόλοιπη μέρα ήταν το πιο γλυκό παιδί. Λες και ένιωθε πως δεν είμαι και τόσο καλά και πως πρέπει να συνεργαστεί. Το βράδυ λοιπόν που του διάβαζα παραμύθια, ξαφνικά μου τραβάει το χέρι και το πιάνει σφιχτά, κάτι που δεν έχει ξανάκανει... 

"Φοβάμαι" μου λέει... 
"Τι φοβάσαι καρδούλα μου;" ρωτάω. 
"Φύγεις..."

Δεν γνωρίζω τι συνειρμούς έκανε το μυαλουδάκι του... Όμως τον διαβεβαίωσα με φωνή σταθερή σαν βράχο πως η μαμά δεν σκοπεύει να πάει πουθενά και να μην φοβάται. Και το εννοώ. Ξέρω πως δεν είναι στο χέρι μας, μα όσο περνάει από το δικό μου χέρι, εγώ θα είμαι εδώ, βράχος να σκάνε πάνω όλα τα κύματα. Μπορεί καμιά φορά η μαμά να πέφτει. Σημασία έχει όμως πως πάντα θα ξανασηκώνεται. Θα τινάζει τα χέρια, θα χαμογελάει και θα λέει: "Πέσαμε μα ξανασηκωθήκαμε- αυτό δεν έχει σημασία;;" Αυτό δε σου έλεγα κάθε φορά που έπεφτες στην προσπάθεια σου να σταθείς στα δυο σου πόδια; Και δες τώρα.... Αν θες- δεν σε προφταίνω... 

Παρά δύο μέρες 36 λοιπόν... Και αυτή η, λίγο πληγωμένη ακόμα ψυχή- το ομολογώ- με πρησμένο και χτυπημένο γόνατο, μυς που κλειδώνουν με την παραμικρή κίνηση και πλάτη που πονάει πολύ, πολύ, πολύ, είναι εδώ για να φωνάξει πως σε δυο μέρες έχει γενέθλια και δεν σκοπεύει τίποτα να την πτοήσει...

Γιατί τα έχουμε πει... Η ζωή πολλές φορές είναι απρόβλεπτη και τρομακτική. Στο χέρι μας είναι πως θα την επιλέξουμε να την δούμε. Το πιο αδυναμό μας χαρακτηριστικό, είναι και το πιο όμορφο. Το πιο μοναδικό. Κάθε μας μέρα είναι ένα ακόμα θαύμα, ένα ακόμη πολύτιμο δώρο. Μια καινούργια αρχή. Κάθε μας γενέθλια μοναδικά και πρέπει να γιορτάζονται με την μεγαλοπρέπεια που τους αρμόζει... Διότι κάποιοι άνθρωποι στερούνται της ευκαιρίας... Μαύρο και λευκό πορεύονται πάντα μαζί. Αυτά όμως δημιουργούν και όλα τα υπόλοιπα χρώματα του ουράνιου τόξου... 

Απολαύστε κάθε απόχρωση...