Τα τρίτα μας γενέθλια! Θέμα: Μια μέρα στην παραλία...

Τα τρίτα μας γενέθλια ήταν μοναδικά, παιχνιδιάρικα και άκρως καλοκαιρινά!!

 Το θέμα μας το είχα αποφασίσει σχεδόν αμέσως μετά το περσινό μας πάρτι και απλά ευελπιστούσα να μην είναι απόλυτος ο Δημήτρης Γεράσιμος σχετικά με κάποια επιλογή του- ως παιδί όμως επιχειρηματιών όμως, ξέρω να πουλάω πολύ καλά αυτό που θέλω- οπότε αποφύγαμε τέτοια προβλήματα!! (είμαι σίγουρη ωστόσο πως θα απολάμβανε εξίσου ένα θέμα με τρένα!) 

Μια μέρα στην παραλία λοιπόν! Είστε έτοιμοι να σας ξεναγήσω και στο φετινό μας πάρτι; 

Ένα πάρτι ξεκινάει πάντα με την πρόσκληση, σωστά; Σκοπός της να δώσει το vibe του πάρτι και νομίζω πως το καταφέραμε. Σας είχα μιλήσει πιο αναλυτικά για αυτήν εδώ, το μόνο που άλλαξε στην πορεία ήταν η ημερομηνία- με μια μέρα απλά διαφορά- μα είχαν ήδη μοιραστεί οπότε η μόνη που άλλαξε γραπτώς ήταν η δική μας! 

Έπειτα έρχεται η διακόσμηση. Για αρχή έχω μερικά standar που δεν αλλάζω. Αυτά είναι οι δυο πίνακες που πάντα θα γράφουν κάτι όμορφο και εμπνευσμένο για να καλωσορίσουν τους καλεσμένους μας. Ο ένας είναι παιχνίδι από την δική μας παιδική ηλικία και τοποθετείται πάντα στην κεντρική είσοδο του κτιρίου ενώ ο δεύτερος πάντα στο μπαλκόνι που οδηγεί τους καλεσμένους από την εξωτερική σκάλα στο μπαλκόνι. Ταυτόχρονα πάντα θα κρεμάσω κάτι στις πόρτες, συνήθως κάτι που ήδη έχω, ή απλά κάτι που έχω φτιάξει μόνη μου- σε αρμονία φυσικά με το θέμα. (φέτος ήταν μια σανίδα και ένα διακοσμητικό με κοχύλια). 

Το ασανσέρ μου αρέσει να το διακοσμώ πάντα- δεν ξέρω γιατί! Φέτος δεν θα αποτελούσε εξαίρεση! Με ότι είχα ήδη, έδωσα και εκεί μέσα μια γεύση του πάρτι μας...

Στην σοφίτα μου αρέσει να δίνω το στίγμα του θέματος κυρίως στον τοίχο πίσω από το candy bar. Στο πρώτο μας πάρτι ήταν κάδρα με αποφεύγματα που ταίριαζαν στο θέμα, στο δεύτερο ήταν μια μικρή ζούγκλα με πονηρά μαιμουδάκια, φέτος ήταν και πάλι κάδρα που μύριζαν θάλασσα, μια κορνίζα γυαλιά έτσι για να μην ξεχνιόμαστε και σαν κεντρικό κομμάτι η κορνίζα με το πελώριο μπλε 3, τόσο γινόμαστε καλέ, γιατί να να το κρύψουμε;;!!! 

Τώρα το αγαπημένο μου candy bar... Αχ... Πόσο αγαπώ να διαλέγω τι θα φτιάξω, πόσο χαίρομαι με όσα καταφέρνω μα και πόσο στεναχωριέμαι με όσα δεν προλαβαίνω τελικά να κάνω. Το σίγουρο είναι πως θα έχει τα λαχταριστά μας cake pops, τα αγαπημένα μας cupcakes, κάτι δροσιστικό να πίνουν τα παιδάκια, (μικρά και μεγάλα), τα προσωπικά μου αγαπημένα ζελέ, και φυσικά μπισκότα με ζαχαρόπαστα, όλα  πάντα ανάλογα με το θέμα. 

Συνεπώς φέτος ο μπουφές μας είχε ως εξής: Τα cupcakes μας ήταν με γεύση βανίλια και γλάσσο βανίλιας πασπαλισμένα με τριμμένο μπισκότο τύπου digestive ώστε να δίνει την αίσθηση της άμμου, με πολύχρωμες ομπρέλες να συμπληρώνουν το εφέ! Τα cake pops μεταμορφώθηκαν σε... παγωτά που δεν λιώνουν, (υπόσχομαι αναλυτική ανάρτηση σύντομα, προς το παρόν επειδή ελάχιστα πράγματα έκανα διαφορετικά, η Ελπίδα δίνει όπως πάντα υπέροχες οδηγίες εδώ), τα ζελέ μας ήταν θάλασσα με ψάρια μέσα, τα μπισκότα μας σαγιονάρες και γυαλιά ηλίου, (ή μάσκες βυθού όπως θέλετε δείτε τα- οι απόψεις διίστανται!!) και το δροσιστικό μας ποτό, τι καλύτερο από μια σπιτική γευστικότατη λεμονάδα;;;   

Ήταν σχετικά λίγα σε ποικιλία μα είχα ποσότητα και τα ανανέωνα. Από την μέχρι τώρα εμπειρία μου, όση περισσότερη ποικιλία τόσο μπερδεύεται ο κόσμος και τελικά μένουν πολλά! Επίσης, παρατήρησα πως όσο εντυπωσιακά και αν ήταν τα ζελεδάκια, ο κόσμος δεν τα έπαιρνε τουλάχιστον όχι χωρίς να ρωτήσει αν τρώγονται. Οπότε το μπλε το χρώμα είναι λίγο αποτρεπτικό νομίζω. Άλλη μια απίθανη ιδέα όμως για τα ζελεδάκια είναι αυτή. Η λεμονάδα ήταν φέτος αυτή που χρειαζόταν να ανανεώνω συνεχώς, λογικό μιας και μας έκανε μια από τις πιο ζεστές χρονιές χωρίς καθόλου αεράκι και ας ήμασταν ψηλά. Νομίζω πως τα cupcakes θα είχαν κάνει περισσότερη θραύση αν είχα βάψει την ζύμη γαλάζια, (χάθηκαν λίγο στο φόντο) μα δεν πρόλαβα. Αυτό που ήθελα να είχα κάνει και δεν έκανα ήταν ενα κεικ με επικάλυψη  σε σχήμα τόπι (δες εδώ) και φέτες καρπούζι σαν παγωτό, (δες εδώ). Μάλιστα είχα αγοράσει τα πάντα, μα τα φρούτα απαιτούν να ετοιμαστούν τελευταία στιγμή και δεν πρόλαβα ούτε κατά διάνοια. Σας δίνω όμως τις ιδέες γιατί είναι υπέροχες! 

Ο αλμυρός μπουφές κινήθηκε στα κλασσικά επίπεδα ενός παιδικού πάρτι. Σουβλάκια, πίτσα, baby potatoes, μπουρεκάκια, τα κλασσικά μας εννοείται burger, (σε μίνι εκδοχή) και μια σαλάτα ζυμαρικών κοχύλια με τόνο συμπλήρωσε νομίζω μια χαρά όλα τα γούστα. Εννοείται πως είχαμε pop corn- τα οποία δοκίμασε πρώτη φορά το μαιμούδι και δεν ξεκολλούσε-  stick chips και κρακεράκια που σερβιρίστηκαν που αλλού; Σε κουβά και βάρκα βεβαίως, βεβαίως! 

Κατά τα άλλα, απλά γέμισα την σοφίτα με κίτρινα και γαλάζια μπαλόνια και διάφορα τόπι θαλάσσης, τα τραπεζομάντηλα στο μπαλκόνι είχαν αυτές τις αποχρώσεις επίσης, (ήλιος και θάλασσα), ενώ το κεντρικό σημείο της διακόσμησης στο μπαλκόνι ήταν το υπέροχο photo booth τροχόσπιτο μας. Είχα ετοιμάσει και μερικά χαρτιά για ζωγραφική, κίτρινα, όπου είχα κόψει αφρώδες χαρτί σαν θάλασσα και άφησα τα παιδιά να μεγαλουργήσουν! (τα βοήθησα και με λίγα αυτοκόλλητα επί του θέματος!) Η μεγάλη όμως έκπληξη δεν είχε φανερωθεί ακόμα... Ή μάλλον οι δυο μεγάλες εκπλήξεις... 

Τώρα... Αν δεν είναι η τούρτα ο πρωταγωνιστής ενός παιδικού πάρτι, τότε δεν ξέρω τι είναι... Λεπτομερής ανάρτηση θα ακολουθήσει εννοείται , όχι τίποτε άλλο αλλά για να πείσω και τους τελευταίους δύσπιστους πως ναι- μπορείς να φτιάξεις μόνη σου μια πολύ όμορφη τούρτα- αφού μπόρεσα εγώ μπορείς και εσύ. Το γιατί επιμένω τόσο, στο εξηγώ εδώ. 

Μου είχε κάτσει που λέτε να την κάνω διώροφη. Μάλλον επειδή ήθελα το εφέ και θάλασσας και παραλίας μα δεν ήθελα τις κλασσικές και πολυφορεμένες που είναι ορθογώνιες και μισές, μισές. (βλέπε εδώ) Απάνω λοιπόν παραλία, κάτω θάλασσα. Δεν ήθελα να μπλέξω πάλι με φιγούρες από ζαχαρόπαστα μετά την περσινή μου ταλαιπωρία και έτσι είχα ήδη βρει από τα παιχνίδια του μαιμουδιού με τι θα την διακοσμήσω. Για πρώτη χρονιά φέτος, μέχρι και ανήμερα την είχα ναι μεν στήσει μα δεν την είχα γλασάρει καθόλου. Το άγχος τρελό, σίγουρη πως δεν θα είναι ωραία, σίγουρη πως δεν θα αντέξει το βάρος και θα ανοίξει σαν καρπούζι, σίγουρη πως θα είναι χάλια! Τελικά μόνο την στιγμή που έβαζα τις τελευταίες λεπτομέρειες λίγο πριν την ανεβάσω πάνω, είδα πόσο όμορφη ήταν- με τις ατέλειες της... Πραγματικά. Το μαιμούδι έμεινε άφωνο, όσο για την γεύση, μου είπαν τα καλύτερα. (και δεν έχω εύκολο κοινό σε χρωματιστά παντεσπάνια και τούρτες τύπου εξωτερικού- δηλαδή με πιο χοντρά παντασπάνια και όχι τόοοοσο σιροπιασμένα όσο έχουμε συνηθίσει!) 

Και κάπως έτσι, (και πολύ αλλιώς μα θα τα πούμε άλλη φορά), ήταν και η τούρτα μας μια μέρα στην παραλία! 

photo credits Kellou

Αφού σβήσαμε τα κεράκια μας με πολλά χαμόγελα , αυτή η τρελή μαιμουδομαμά φανέρωσε την πρώτη έκπληξη. Ένα πολύ καλά κρυμμένο σκάμα, γεμάτο με άμμο και παιχνίδια, ακριβώς εκεί στην μέση του μπαλκονιού- εκεί που μόλις πριν λίγο σβήναμε τα κεράκια μας!! Τα παιδιά απλά ξετρελάθηκαν! Πως έγινε αυτό; Βασικά εντελώς τυχαία. Τι εννοώ; Ήξερα φυσικά πως ήθελα ένα σκάμα για το πάρτι. Και ποιος άλλος θα μου το έφτιαχνε πέρα από τον τρελό Κρητίκαρο πατέρα μου. Αφού λοιπόν το έφτιαξε, το ανέβασαν με τον Παναγιώτη και ανέβασαν, δεν ξέρω και εγώ πόσα κιλά άμμο, (μπορεί και 200), για να το γεμίσουμε και τότε προέκυψε το εξής ερώτημα: (αφού τα είχα ακούσει φυσικά από το άλλο μου εγώ και τα είχε ακούσει και ο πατέρας μου που δεν μου χαλάει ποτέ χατήρι και ό' τι τρέλα και να ζητήσω μου την κάνει!!!) Τι θα το κάνουμε αυτό μετά;;; Να το αφήσουμε, πρόβλημα φυσικά δεν έχω, μα πρέπει κάπως να προστατεύεται. Για να μην τα πολυλογώ, αφού ξεκινήσαμε από άλλες πολύ πιο απλές εναλλακτικές, μια μέρα με φώναξε ο πατέρας μου στο θρυλικό υπόγειο και μου είπε την καταπληκτική ιδέα του. Ένα καπάκι- τραπέζι με ρόδες. Μονώνει πλήρως την άμμο όταν την σκεπάζει, σηκώνεται και μετακινείτε πολύ εύκολα λόγω των ροδών μόλις θες να παίξει κάποιος με την άμμο. Ήταν η τέλεια ιδέα και μακροπρόθεσμα μα και για το πάρτι αφού θα ήταν έκπληξη!! (και πέτυχε!) Νομίζω πως, εκτός από τον εορτάζοντα, κανένα άλλο παιδί δεν ξαναμπήκε μέσα μόλις φανερώθηκε η προσωπική μας παραλία! 

Έπειτα φάγαμε, ήπιαμε, παίξαμε, σβήσαμε και μια μικρή τούρτα που είχα φτιάξει για

συμπλήρωμα και εφόσον την είχα στολίσει, γιατί να μην την σβήσουμε, γελάσαμε, μιλήσαμε, αποχαιρετήσαμε μερικούς νωρίτερα από όσο θα θέλαμε...ε, και τότε ήταν η στιγμή για την δεύτερη έκπληξη...  

Ένα παράθυρο άνοιξε και μια τρελή μαιμουδομαμά, φόρεσε λευκή ποδιά, (βασικά την ποδιά που φορούσαν οι κοπέλες που σέρβιραν την λεμονάδα στον γάμο της αδελφής μου!!) και άρχισε να φωνάζει πως ο πάγκος του παγωτού άνοιξε και περιμένει τις παραγγελίες τους- μόνο όμως από μπροστά. (κανόνας-το τονίζω διότι μερικοί μερικού, ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε, ήρθαν στα μουλωχτά για δεύτερη δόση από πίσω).  Επειδή είχαμε κάνει "πρόβα" μερικές μέρες πριν με τον Δημήτρη παίζοντας ουσιαστικά ένα μικρό θεατρικό το οποίο απόλαυσε τόσο πολύ, θέλησα να κρατήσω την ίδια υπερβολή και εκείνη την ημέρα, μιλώντας τους όπως θα μιλούσε ένας παγωτατζής, ρωτώντας τι ακριβώς θέλουν και όλα τα σχετικά. Και πολύ καλά έκανα, διότι μόνο τότε αυτό το μικρό λιγομίλητο αγόρι έβγαλε την πιο δυνατή του φωνή διατυμπανίζοντας το προϊόν μας, ή προειδοποιώντας πως ο πάγκος κλείνει, όταν όλοι είχαν χορτάσει αυτό το μικρό γλυκό και δροσερό ομολογουμένως διάλειμμα! 

Φέτος θυμηθήκαμε να φορέσουμε όλοι τα καπελάκια μας, δέχτηκε και ο εορτάζοντας για πρώτη φορά να βάλει το δικό του και πολύ χάρηκα- εφόσον ήταν και διαφορετικό από όλων των άλλων- όμως οι περισσότεροι ξέχασαν να μας αφήσουν την πιο καλοκαιρινή ευχή τους και στεναχωρήθηκα η αλήθεια είναι. Όμως,  όπως πάντα,  μας τίμησαν με την παρουσία τους και για αυτό το λόγο δίναμε μια τεράαααστια φουσκωτή μπάλα θαλάσσης δώρο σε κάθε παιδί, μαζί και με ένα από τα υπέροχα μπισκοτάκια της γλυκιάς Μαίρης από το Mary's Lab. 

Δεν έτυχε να δω κάποια φωτογραφία στο photo booth μας ή με τα photo props μας στα social media ή στο inbox μου, ελπίζω ωστόσο ο κόσμος να το εκμεταλλεύτηκε και να αποτύπωσε φωτογραφικά μερικές αστείες αναμνήσεις! Εμείς μια φορά το διασκεδάσαμε και βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες, ενώ όταν- ενώ αρχικά σκύβαμε-  ήρθαν ο ξάδελφος μου και ο γαμπρός μου και σήκωσαν το τροχόσπιτο ψηλά, γελάσαμε τόσο πολύ και.... συνεχίσαμε φυσικά στο ίδιο μοτίβο!! 

Ωστόσο, όσο και αν το διασκεδάσαμε, δεν ξέρω... Τα φετινά γενέθλια ήταν λίγο κάπως... Κάτι σαν ορόσημο. Ίσως φταίνε τα τρία χρόνια, τα οποία είναι ορόσημο και για ένα νήπιο. Λόγου χάρη, ακόμα και αν επέμενες να μετράς τα χρόνια του σε μήνες, έρχεται η ώρα που κατανοείς πως αυτό δεν είναι πλέον εφικτό, ή ίσως είναι που το μωρό σου αρχίζει να μοιάζει περισσότερο με παιδί.. δεν ξέρω. Πάντως ήδη σκεφτήκαμε πως του χρόνου ίσως θα ήταν μια καλή ιδέα να τα γιορτάσουμε οι τρεις μας με μια πολύ ιδιαίτερη εκδρομή που θα περιλαμβάνει ότι ονειρεύεται ένα... τετράχρονο! Έναν ζωολογικό κήπο, μαζί με ένα λούνα παρκ, άφθονο παιχνίδι και με μοναδικό μας ενδιαφέρον αυτόν και μόνο αυτόν... Ήδη τον ρώτησα και ενθουσιάστηκε... Και μην νομίζετε πως επειδή θα πάμε εκδρομή δεν θα έχουμε τούρτα... 

Άλλωστε, με ρώτησε κάποτε η ανιψιά μου η Έλενα: "Θεία, θα συνεχίσεις να κάνεις όλα αυτά ακόμα και όταν ο Δημήτρης μεγαλώσει;" Και της απάντησα: "Θα συνεχίσω μέχρι να μου πει μόνος του "Φτάνει μάνα, με ξεφτιλίζεις. Φέτος θέλω τσάρκα με τους φίλους μου!" 

Τα πάντα γίνονται με γνώμονα αυτό, και μόνο αυτό,  το μουτράκι... 

Όσο για τα απομεινάρια του πάρτι μας; Ένα έχω να σας δείξω... 

Θέλω να ευχαριστήσω τόσο πολύ τον Αντρέα που πάντα- μα πάντα- μας βγάζει τόοοοσο υπέροχες φωτογραφίες, με τόση αγάπη, και που έκανε ότι ήταν δυνατόν- παρά το φορτωμένο πρόγραμμα του- για να μου στείλει αυτές τις φωτογραφίες ως πρώτο δείγμα από το πάρτι για το μπλογκοσπιτάκι μου και θέλω να ξέρετε πως υπάρχει ακόμα πολύυυυυ υλικό, το οποίο να είστε σίγουροι πως θα μοιραστώ την στιγμή που  θα το έχω στα χέρια μου. 

photo credits κρητικοζουζουνο

Θέλω επίσης να ευχαριστήσω την γλυκιά Μαίρη που κυριολεκτικά από το πουθενά μου έστειλε αυτά τα υπέροχα μπισκότα για να μοιράσω στα παιδάκια και με συγκίνησε, επίσης,  τόοοσο πολύ. Είναι εκπληκτική στην δουλειά της και αν δεν την ξέρετε ήδη ήρθε η ώρα να την γνωρίσετε εδώ. 

Last but not least, θέλω να ευχαριστήσω αυτό το ξεχωριστό πλάσμα την Ματίνα και για τα φετινά μας παπουτσάκια που απλά τα λατρέψαμε όπως άλλωστε σας είχα πει και εδώ. Ματίνα, μην γελιέσαι,  και ας μην κάνουμε πάρτι του χρόνου,  τα παπουτσάκια μας θα τα παραγγείλουμε! (και θα είναι ίσως και τα πιο πρωτότυπα!) 

Και φυσικά να ευχαριστήσω όλους τους δικούς μας ανθρώπους που μας περιβάλουν πάντα με τόση αγάπη κάνοντας μας να νιώσουμε τόσο ξεχωριστοί. Όσο για σένα μαιμουδάκι να ξέρεις... 

Όσο θα ζητάς να σκαρφαλώνεις στην αγκαλιά μου δεν θα σου αρνηθώ ούτε μισή αγκαλιά. Αντίθετα θα στην χαρίζω και θα σε πνίγω στα φιλιά και τα γαργαλητά μέχρι να παρακαλάς για έλεος και διαφυγή. Θυμήσου το όμως αυτό, όταν θα πάψεις να ζητάς εσύ αυτές τις αγκαλιές και θα αρχίσω εγώ... (ήδη κατά κει οδεύουμε!). Θυμήσου να δείξεις λίγη κατανόηση και να μου χτυπήσεις έστω συμπονετικά την πλάτη λέγοντας μου με λοξό χαμόγελο "Ναι, μάνα, και εγώ σε αγαπάω!" 

Ναι;;;;

(extra tips: Τα ψάρια μέσα στο ζελέ έφαγα τον κόσμο να τα βρω και μόλις είχα απογοητευτεί πως δεν θα μπορούσα να υλοποιήσω την ιδέα μου, τα βρήκα μπροστά μου στο tiger. (Το πολύ δυο μέρες μπροστά μπορείτε να τα φτιάξετε ΜΕ το ψάρι μέσα, μετά το ψαράκι αρχίζει να λιώνει και βγάζει νερά.) 'Ολα τα spirnkles, τις ζαχαρόπαστες, τα κουπ πατ, τα χρώματα ζαχαροπλαστικής πάντα από το αγαπημένο Πάστα Φλώρα, τώρα και με e-shop. Τα βαζάκια για την λεμονάδα τα έχω μαζέψει από πέρσι από τα τουρσί που τρώει μανιωδώς ο πατέρας μου. Τόσο απλό, οικονομικό μα για μένα πολύ εντυπωσιακό. Οι πίτσες πάντα φυσικά από λατρεμένη Quebec Pizzeria . Τα καπελάκια του πάρτι μας τα φτιάχνω πάντα μόνη μου και για τα φετινά σας μίλησα εδώ. Το ίδιο και για τα photo props και το πολύ ρουστίκ και ξεχωριστό photo booth μας εδώ! ) 

Άντε, και του χρόνου!!