Αυτό το παρεξηγημένο Φθινόπωρο...

Παρότι έχω γεννηθεί ακριβώς στην αρχή της άνοιξης, οφείλω να ομολογήσω πως μάλλον είμαι περισσότερο παιδί του χειμώνα. 

Ναι μεν αγαπώ πλέον όλες τις εποχές, αναγνωρίζοντας την ομορφιά της καθεμίας χωριστά, ωστόσο αγαπώ ένα τι παραπάνω το φθινόπωρο και φυσικά τον μεγαλειώδη χειμώνα που τον ακολουθεί. 

Έχω ξαναγράψει τους λόγους για τους οποίους αγαπώ το φθινόπωρο, μα δεν μου μοιάζουν αρκετοί. Γιατί θα το λέω ξανά και ξανά, τόσο που γίνομαι και εγώ γραφική σαν τον τρελό Κρητίκαρο πατέρα μου: 

Είμαι σαν τα σαλιγκάρια. Με την πρώτη βροχή βγαίνω από το καβούκι μου και αλωνίζω. (και με την δεύτερη, την τρίτη και όσες ακόμα ακολουθήσουν). 

Δεν υπάρχει τίποτα πιο αναζωογονητικό από αυτή την πρώτη βροχή, μετά την εξάντληση και την ατονία που προκαλεί η επαναλαμβανόμενη ζέστη και καιρική μονοτονία του καλοκαιριού. Αυτή που συνοδεύεται και με ένα ελαφρύ αεράκι ψύχρας. Ξέρετε, αυτό το αεράκι που αν βγεις πολύ πρωί ή βράδυ έξω στο μπαλκόνι σου για να κάτσεις, θα σκεφτείς να βάλεις μια ζακέτα. Και μπορεί τελικά και να την βάλεις. 

Δεν υπάρχει τίποτα που να σε ταξιδεύει πιο μαγικά, που να σε κάνει να πιστεύεις ότι όλα είναι ζωντανά και με την δική τους ενέργεια, από την μυρωδιά της φύσης που έχει λουστεί από μια ξαφνική καταιγίδα. Όλα τα αρώματα εντείνονται, κάνοντας το ίδιο και στις δικές μας αισθήσεις. 

Μια βόλτα κάτω από την βροχή, σε γεμίζει ενέργεια, ξυπνάει την ρομαντική σου πλευρά, σε κάνει λίγο πιο ονειροπόλο. Ο Δημήτρης Γεράσιμος ήταν μόλις τριών μηνών όταν έπιασε τότε το πρώτο φθινοπωρινό μπουρίνι και ετοιμαστήκαμε με την μια για βόλτα. Δεν προσπαθήσαμε καν να τον προστατέψουμε απόλυτα από την βροχή. Όχι. Θέλαμε να νιώσει τις σταγόνες να πέφτουν στο πρόσωπο του. Τον θυμάμαι να γελάει όλο ζωντάνια και η καρδιές μας να λιώνουν. 

Αυτή είναι μια ακόμα μαγεία του φθινοπώρου. Μπορείς να βραχείς, να βγεις έξω με καλοκαιρινά ρούχα ενώ ρίχνει χαλάζι, να έχεις τα παράθυρα στο σπίτι σου ανοιχτά, να βλέπεις , να ακούς και να μυρίζεις όλη αυτή την μαγεία χωρίς να κρυών(σ)εις καθόλου. 

Δεν υπάρχει πιο ξεκούραστη  στιγμή από αυτή που θα κάτσεις αναπαυτικά σε ένα καναπέ, με τα παράθυρα ανοιχτά για να μπαίνει ο αέρας και να ακούς όλον αυτόν τον μεγαλοπρεπή χαμό, αναμμένα κάποια φώτα μιας και το σπίτι είναι φανερά σκοτεινό μετά το πλημμύρισμα του φωτός που είχε όλο το καλοκαίρι, με καφέ που μοσχομυρίζει κανέλα, έτοιμη να βυθιστείς στην μαγεία ενός αγαπημένου βιβλίου.  

Συμπλήρωσε σε αυτό την εικόνα του πιο πολύτιμου ανθρώπου στην ζωή σου να σκαρφαλώνει ψηλά για να μπορεί και αυτός να απολαύσει κάτι, συνηθισμένο για σένα μα μοναδικό και διαφορετικό για αυτόν. Ενός μικρού ανθρωπάκου που θέλει να απολαύσει την βροχή -"Μα , από που έρχεται μαμά;" , να συγκλονιστεί με τις αστραπές, -"Οοοπ, ένα τεράστιο φως", να τρομάξει με τους κεραυνούς -"Τρόμαξα λίγο μαμά" (πάντα χαμογελώντας), να κυνηγάει σχέδια στα σύννεφα -"Ένα καράβι μαμά" και να παρακολουθεί με δέος τα ψηλά δέντρα να αφήνονται στον άνεμο- "κοίτα μαμά, χορεύουν". 

Και μετά επειδή σε βλέπει να διαβάζεις, να ρωτάει αν μπορούμε να διαβάσουμε κάποιο παραμύθι. Και επειδή του λες πως σήμερα έχει γενέθλια ο αγαπημένος του συγγραφέας- να τρέχει και να φέρνει όλα τα δικά του βιβλία, να τα τοποθετεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο και να αρχίζει το ξεφύλλισμα... 

Πως γίνεται να μην αγαπώ το φθινόπωρο; Αφού είτε το ζήσουμε μέσα στο σπίτι μας, είτε έξω από αυτό- βλέπουμε μόνο τα θετικά του και είναι τόσα αυτά. Κάνουμε μια νέα αρχή, βάζουμε καινούργιους στόχους, είμαστε συνήθως πιο ξεκούραστοι, γεμάτοι ενέργεια, όνειρα και ελπίδα. 

Ναι. Το φθινόπωρο μπορεί να είναι μουντό και λίγο καταθλιπτικό μετά το πολύχρωμο και φωτεινό καλοκαίρι, μα σκέψου το.  

Έχει και αυτό λόγο ύπαρξης. Τα πάντα στην φύση αρχίζουν να απογυμνώνονται το φθινόπωρο, ρίχνοντας κάτω στην γη κάθε τι περιττό, έτοιμα να θωρακιστούν με τα απολύτως απαραίτητα για τον χειμώνα. Μαζεύοντας ενέργεια και δύναμη ώστε να ανθίσουν εντυπωσιακά την άνοιξη. 

Νομίζω πως ο τρίχρονος γιος μου αποτύπωσε το συναίσθημα του φθινοπώρου απόλυτα στην σημερινή του ζωγραφιά. Διάλεξε μόνο το μαύρο και το κίτρινο- έναν συνδυασμό χρωμάτων που δεν έχει ξανακάνει. Ξεκίνησε να βάφει με το μαύρο. Μιλήσαμε λίγο για την μέρα μας και μου είπε πως όταν βρέχει και έχει συννεφιά όλα είναι πιο σκοτεινά. "Είναι όμως ωραία μαμά", συμπλήρωσε. Και μετά από λίγο πήρε το κίτρινο χρώμα για να ολοκληρώσει  την ζωγραφιά του. 

Γιατί η αλήθεια είναι μια. Ο ήλιος μπορεί να μην φαίνεται , μα είναι πάντα εκεί. Απλά είναι πάνω από τα σύννεφα. Θα ξεπροβάλει αγέρωχος μόλις αυτά εκτονωθούν και ξεδιαλύνουν. 

Αρκεί να θυμόμαστε κάτι τέτοιες σκοτεινές μέρες να έχουμε τον ήλιο μέσα μας. Και τότε όλα θα μοιάζουν πιο όμορφα και φωτεινά. 

Όπως αρμόζει στο μαγικό και παρεξηγημένο Φθινόπωρο.