Σκέψεις και αναμνήσεις που με αφοπλίζουν....

Μόλις χθες συνειδητοποίησα πως από αυτά τα τρία χρόνια που ζω με το μαιμούδι μου, από όλες αυτές τις μοναδικές στιγμές που μοιραζόμαστε - ο ίδιος πιθανότατα δεν θα έχει καμία απολύτως ανάμνηση... 

Συνειδητοποίησα πως οι αναμνήσεις του θα αρχίσουν να "μένουν" για το υπόλοιπο της ζωής του πιθανότατα στα τέσσερα και ίσως και αργότερα... Και ξαφνικά σκέφτηκα. Αν κάποιος τον ρωτήσει, "Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση που έχεις με την μητέρα σου;" , άραγε τι θα σκεφτεί; Ποια θα είναι αυτή η ανάμνηση; 

Και μετά σαν τρένο που δεν έχει φρένα σε κατηφόρα, η σκέψη μου περιπλανήθηκε στις δικές μου πρώτες αναμνήσεις...Ποιες είναι αυτές;;; Από χθες έχω στύψει το μυαλό μου να θυμηθώ... 

Θυμάμαι πολύ καλά ποια είναι η πρώτη μου ανάμνηση με την αδελφή μου. Ήμασταν ακόμα στην Αφρική και υποθέτω ήμουν δυο χρονών, μιας και  η μητέρα μου λέει πως τότε έκοψα την πάνα, και αυτό που θυμάμαι είναι να έχω ατύχημα λίγο πριν βγούμε από το σπίτι για βόλτα. Θυμάμαι ότι στεναχωρήθηκα πολύ γιατί λέρωσα το αγαπημένο λούτρινο λαγό της Φωφώς. Και παρόλα αυτά την θυμάμαι- μόλις έξι χρονών παιδάκι- να με αλλάζει μόνη της, να με παρηγορεί και να με βεβαιώνει πως θα το πλύνουμε τον λαγό και δεν πειράζει. Είναι μια ευχάριστη ανάμνηση...

Προσπαθώ λοιπόν, να θυμηθώ ποιες είναι οι πρώτες αναμνήσεις που έχω με τους γονείς μου... Και λέω προσπαθώ διότι δεν θέλω να επηρεαστώ από φωτογραφίες με τις οποίες  πάντα  είτε νομίζεις ότι θυμάσαι, είτε όντως σε βοηθούν να θυμηθείς γεγονότα. Όχι. Προσπαθώ να θυμηθώ την πραγματική πρώτη μου ανάμνηση. 

Και πραγματικά κολλάω... Και σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι... Γιατί δεν είναι εύκολη αυτή η διαδικασία; 

Και τελικά θυμάμαι... (ή νομίζω ότι θυμάμαι;..) 

Η πρώτη ανάμνηση με την μητέρα μου είναι και πάλι στην Αφρική- όπου ήμασταν επίσκεψη στους συγγενείς μας και ξαφνικά ανέβασα πολύ πυρετό. Θυμάμαι έντονα την ανησυχία της και την αγωνία της μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο.  Είναι δυσάρεστη ανάμνηση. 

Όχι όμως όσο δυσάρεστη είναι τελικά η πρώτη ανάμνηση από τον πατέρα μου. Και πάλι στην Αφρική όπου είχα φάει πολύ ξύλο επειδή είχα σκίσει το τετράδιο μουσικής της Φωφώς. Και αμέσως μετά θυμάμαι τις αγκαλιές, τα παιχνίδια και τα φιλιά των ενοχών, που τόσο καλά αναγνωρίζω πια σαν μάνα και ας μην έχω χτυπήσει έτσι ποτέ τον Δημήτρη Γεράσιμο... Ωστόσο η ανάμνηση παραμένει -και αυτή-δυσάρεστη. 

Και δεν σοκάρομαι. Γιατί μπορεί να είμαι απόλυτα το κορίτσι του μπαμπά και χόρτασα πολύ πολύ αγάπη και επιβεβαίωση από τον πατέρα μου, αλλά για χρόνια τον φοβόμουν. Δεν σοκάρομαι με την μητέρα μου γιατί ακόμα και σήμερα το κυρίαρχο συναίσθημα που σου βγάζει είναι το άγχος και η αγωνία της και ακόμα μου προκαλεί δυσαρέσκεια αυτό. Δεν σοκάρομαι φυσικά ούτε με την αδελφή μου που συνήθως έχει την ικανότητα να παίρνει μια άσχημη ανάμνηση και να στην μετατρέπει σε όμορφη ή έστω αισιόδοξη... 

Η αφύπνιση όμως που ακολουθεί όλο αυτό τον παραλογισμό σκέψεων είναι αφοπλιστική. 

Είναι λίγα τα χρόνια που θα είμαστε το Α και το Ω στις ζωές των παιδιών μας. Ακόμα πιο λίγα αυτά τα πρώιμα χρόνια που- καλώς ή κακώς- είτε τα θυμόμαστε είτε όχι, μας διαμορφώνουν, μας "πλάθουν" , μας εξοπλίζουν... Η ίδια η ζωή είναι...λίγη. Και επικίνδυνα εύθραυστη. Οπότε....

Τι είναι αυτό που θέλουμε να θυμούνται τα παιδιά μας από εμάς; 

Από την εμπειρία της δικής μου ζωής ως τώρα, θυμάμαι φυσικά στιγμές και καταστάσεις μα περισσότερο θυμάμαι αισθήσεις, μυρωδιές και το κυριότερο συναισθήματα. Μια δυσάρεστη στιγμή μπορεί να γίνει ευχάριστη από εμάς τους ίδιους και την αύρα που θα έχουμε, από την στάση μας, από τα λόγια μας... 

Και επειδή όπως έχει πει ο λατρεμένος μου Ντίκενς, παραφράζοντας τον- πως δεν θυμόμαστε τα γεγονότα όπως έγιναν, μα όπως εμείς τα βιώσαμε- σήμερα, περισσότερο και από "χθες", συνειδητοποιώ το μέγεθος της ευθύνης που φέρω. 

Συνειδητοποιώ πως τώρα είναι η ευκαιρία μου- τα έχω ξαναπεί. 

Γιατί εγώ θέλω- αν ποτέ ρωτήσουν τον γιο μου ποια είναι η πρώτη ανάμνηση του από εμένα- ακόμα και αν δυσκολεύεται να θυμηθεί κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό, να γεμίζει το μυαλό του και η καρδιά του με μια αύρα γεμάτη χαμόγελο, αισιοδοξία, ασφάλεια, γαλήνη. 

Και ξέρω, ξέρω πολύ καλά, πως θα με αγαπάει- όπως εγώ αγαπάω τους γονείς μου με κάθε κύτταρο της ύπαρξης μου. Όπως ξέρω πως, εκ των πραγμάτων, η οπτική των κοινών μας αναμνήσεων θα είναι διαφορετική. Το ξέρω αυτό. 

Θέλω όμως, ακόμα και με διαφορετική οπτική, η ανάμνηση να μας κόβει την ανάσα. 

Όπως χθες. Που ενώ ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο δίνοντας στο μαιμούδι μου λίγο πολύτιμο χρόνο να κοιμηθεί που το χρειαζόταν- στην ίδια ακριβώς θέση, την ίδια ακριβώς ώρα- έβλεπα δυο εντελώς διαφορετικές εικόνες. 

Μου έκοψαν όμως και οι δυο την ανάσα...