Όταν ένα "απλό" δώρο και μια "απλή" ευχητήρια κάρτα, απλά....δεν αρκούν....

Πάντα χαίρομαι όταν ακούω πως μια μανούλα είναι έγκυος. Ακόμα περισσότερο χαίρομαι όταν διανύει μια καλή εγκυμοσύνη και φυσικά ακόμα περισσότερο όταν φέρνει στον κόσμο το μωρό που με τόση αγάπη πρόσεχε για εννιά μήνες μέσα στο ίδιο της το σώμα. 

Όταν όμως αυτή η μανούλα φέρνει στο κόσμο το ουράνιο τόξο της- ένα μωρό δηλαδή που ακολούθησε μετά από την απώλεια ενός άλλου μωρού- τότε αυτή η χαρά φτάνει μέχρι τα ουράνια, δεν περιγράφεται. 

Το έχω ζήσει και ξέρω.  Έχοντας χάσει το μωρό που γέννησες, όταν τελικά έρθει το αδελφάκι του που θα καταφέρεις να  κρατήσεις στην αγκαλιά σου, τα συναισθήματα που σου προκαλεί είναι τόσο καθηλωτικά που σχεδόν σου κόβεται η ανάσα. 

Πρόσφατα λοιπόν γέννησε το ουράνιο τόξο της μια μανούλα αγγέλου. Φίλες δεν ήμαστε μα- σαν να ήξερε ο Θεός- γνωριζόμασταν χρόνια και η συμπάθεια ήταν αμοιβαία. Μόλις κόντευε ο καιρός να αποκτήσει το μικρό της θαύμα,  ήξερα πως θέλω να της κάνω ένα άκρως συμβολικό δώρο... 

Ως μανούλα δυο αγγέλων και του δικού μου ουράνιου τόξου, γνωρίζω καλά πως μόλις κρατήσεις το μωρό σου στην αγκαλιά σου, το πάρεις σπίτι σου γερό και δυνατό, είσαι τόσο ευτυχισμένη που σχεδόν πονάς. Πονάς όμως και από την έλλειψη των άλλων σου μωρών. Είναι παιδιά σου και δεν θα τα ξεχάσεις ποτέ. Και  αν δεν τα έζησες, η έλλειψη αναμνήσεων δεν βοηθάει, αντίθετα πονάει πολύ. Ήξερα λοιπόν πως θέλω να της κάνω ένα δώρο προς τιμήν του ουράνιου τόξου της και ένα δώρο προς τιμήν του αγγέλου της...

Και κάπου εκεί στις σκέψεις μου μπαίνει η Τζωρτζίνα.  Η Τζωρτζίνα ήταν η πρώτη μητέρα που πρόσεξα και συμπάθησα ακαριαία στο μάθημα μουσικής έκφρασης που πηγαίναμε πέρσι με τον Δημήτρη Γεράσιμο. Δεν ήταν μόνο ο τρόπος που προσέγγιζε και τα δυο της παιδιά. Ήταν που λατρεύω τις αντιθέσεις και η Τζωρτζίνα συνδυάζει έναν σιωπηλό δυναμισμό και μια βαθιά κρυμμένη ευαισθησία πίσω από μια εξαιρετικά ντελικάτη, μικροσκοπική και γαλήνια φυσιογνωμία.  

Πολλούς μήνες μετά την αρχική μας γνωριμία έμαθα πως έφτιαχνε χειροποίητες δημιουργίες. Βλέποντας αυτές ακριβώς τις δημιουργίες, σε συνδυασμό με την προσωπικότητα της που αγαπώ- ήξερα πως αν υπάρχει κάποιος να δώσει τον σεβασμό και την αγάπη που αρμόζει σε αυτό το δώρο, είναι αυτή. 

Και είχα δίκιο. Γνωρίζω πως η Τζωρτζίνα έκλαιγε για όσο διάστημα έφτιαχνε την παραγγελία μου. Γιατί καταλάβαινε. Σεβόταν τον πόνο και την χαρά που κρύβονταν πίσω από αυτήν. Κατανοούσε το δέσιμο μεταξύ δυο μανάδων που έζησαν το αδιανόητο. Έθαψαν τα παιδιά τους πριν προλάβουν να τα πάρουν καν σπίτι τους. 

Δυστυχώς έτσι είναι. 

Ανυπομονούσα τόσο πολύ να πάρει το δώρο της το  γλυκό λουλουδένιο μου κορίτσι που όταν το πήγα στον  πατέρα της για να της το δώσει απλά στεκόμουν χαμογελώντας πλατιά χωρίς να μπορώ να αρθρώσω λέξη. 

Τζωρτζίνα να ξέρεις πως  δάκρυα χαράς και συγκίνησης θόλωσαν και τα δικά μας μάτια. Το λουλουδένιο μου κορίτσι συγκινήθηκε πολύ. Και να σου πω γιατί; Γιατί εγώ δεν ξεχνάω- γιατί ξέρω- πως έχει και άλλο ένα παιδί. Και της λείπει. Όσο ευτυχισμένη και να είναι- ένα κομμάτι της θα λείπει πάντα. Και γιατί εσύ το κατάλαβες αυτό. Και τίμησες το αγγελούδι της με τα δάκρυα σου. Που κατά συνέπεια "θωράκισαν" τις δημιουργίες σου με τόση αγάπη. (αγάπη που στην πορεία ενέπνευσε και μένα να φτιάξω την "διαφορετική ευχητήρια κάρτα μου"...

Λουλουδένιο μου κορίτσι, αναμένω καφέ με εκτυφλωτικό ουράνιο τόξο... 
Τζωρτζίνα μου, αναμένω καφέ με όμορφες ξεχωριστές κουβέντες...