Όταν ένα αποξηραμένο λουλούδι ανθίζει...

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, δεν ήταν πολύ εύκολο για μένα συναισθηματικά. Δίστασα πολύ σχετικά με το αν θα το μοιραζόμουν - μιας και η φύση του συναισθηματικού φορτίου που είχα αφορούσε στην δεύτερη απώλεια μας και δεν ήξερα αν αυτή μου η κατάθεση θα είχε κάτι να προσφέρει. Όχι σε μένα, μιας και εγώ βρήκα την στήριξη που χρειαζόμουν στην ομάδα με τις αγαπημένες μου μανούλες αγγέλων, μα σε κάποιον άλλον.  

Ωστόσο, σήμερα έλαβα ένα τεράστιο από αγάπη πακέτο και η συγκυρία δεν μπορεί να είναι τυχαία, μιας και μόλις σήμερα το πρωί ξύπνησα και πάλι με γαλήνη στην ψυχή μου, με την βεβαιότητα πως ότι μπορούσα να είχα κάνει, το είχα κάνει. Πως ότι και αν έγινε, εγώ θα φροντίζω πάντα να ανθίζω. Και αν αυτό δεν είναι σημάδι, τότε τι; 

Σε μια τυχαία λοιπόν συζήτηση που άνοιξα με την αδελφή μου προ ημερών, η ίδια αναφέρθηκε σε ένα γεγονός που δεν γνώριζα. Μου είπε πως τότε που χάσαμε το μωρό, το δεύτερο μωρό μας, πάλεψε με νύχια και με δόντια να πείσει όποιον έβρισκε μπροστά της πως απλά έπρεπε να δω το μωρό- έστω και νεκρό. Δεν βρήκε όμως στήριξη πουθενά και ιδίως από το ιατρικό προσωπικό- ακόμα και την "ψυχολόγο". 

Επειδή, όσο και αν μιλάω για τα αγγελούδια μου πάντα με πονάει και πάντα ο κόμπος στο λαιμό θα αρχίζει να μου σφίγγει την φωνή- απέφυγα περαιτέρω συζήτηση γιατί είχα ήδη "δουλέψει" με αυτό- ότι γνωρίζαμε από μόνοι μας πως ήταν καλύτερο, ότι νομίζαμε πως ήταν καλύτερο, το είχαμε κάνει. Ποιος ο λόγος να το συζητάμε; 

Όσο περνούσε η μέρα όμως και το σκεφτόμουν, τόσο ο κόμπος με έπνιγε, τόσο η θηλιά έσφιγγε και τα ξαναζούσα όλα από την αρχή. Και ξαφνικά θύμωσα. Θύμωσα που ενώ η αδελφή μου γνώριζε δεν ρώτησε εμένα την ίδια. Θύμωσα που μου το είπε σχεδόν έξι χρόνια μετά. Και ενώ θύμωνα και βούλιαζα σε αυτόν τον θυμό ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι που, δεν ξέρω γιατί, δεν είχα συνειδητοποιήσει ποτέ πριν. 

Ότι και αν έκαναν οι άλλοι, λάθος ή σωστό, ότι και αν κάναμε και εμείς. Το γεγονός ήταν ένα. Την ημέρα της κηδείας- τον είχα εκεί μπροστά μου. Μέσα σε ένα κουτί που είχα διαλέξει, σχεδόν σκυφτή μέχρι το πάτωμα από τους πόνους της καισαρικής, εγώ η ίδια. Ήταν εκεί, ντυμένος από τον πατέρα του όπως ακριβώς θέλαμε με το καπάκι κλειστό. Και ήμουν και εγώ εκεί,  καθισμένη σε μια καρέκλα να μην ξεκουνάω να σηκωθώ, να πάω να ανοίξω το ρημαδοκουτί και να δω το παιδί μου, να το φιλήσω και να το αγκαλιάσω. 

Η ευθύνη, η επιλογή, όπως θέλετε πείτε το, ήταν καθαρά δική μου... Και στάθηκα ανάξια να σκεφτώ καθαρά, ανάξια να κάνω αυτό που λαχταρούσα βαθιά στην ψυχή μου, ανάξια να σταθώ μάνα... 

Και αυτή ακριβώς η σκέψη με ρήμαξε και ας μην το κατάλαβε κανείς απολύτως. Και πάλευα με τους δαίμονες μου μέχρι που μίλησα, ζητώντας εγώ βοήθεια αυτή την φορά, σε αυτές τις Μάνες που το έχουν ζήσει και θα με καταλάβουν. 

Μαζί με τα λόγια τους, με δακρυσμένη προσευχή και κάποιες κινήσεις του Δημήτρη Γεράσιμου που μοιάζει κάποιες φορές να καθοδηγείται από ανώτερες δυνάμεις, βρήκα την γαλήνη ξανά. 

Γιατί η δυσάρεστη αλήθεια είναι πως όταν αντιμετωπίζεις κάτι τέτοιο, το σοκ είναι τόσο μεγάλο που ότι και αν κάνεις, ότι και αν επιλέξεις , εν τέλει θα υπάρξει κάτι που θα εύχεσαι να είχες κάνει διαφορετικά. Το μυαλό, η καρδιά και το σώμα παγώνουν, σχεδόν ακυρώνονται και ότι και αν ζεις μοιάζει απλά να το παρακολουθεις ως θεατής σε έναν εφιάλτη που δεν λέει να τελειώσει, σε έναν εφιάλτη που νιώθεις πως δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα. 

Και η άλλη δυσάρεστη δική μου αλήθεια, είναι πως ότι καλύτερο μπορούσα να είχα κάνει- ανεπαρκές ή μη- το είχα κάνει. Πισωγύρισμα δεν έχει. Και όπως έμαθα να ζω με τις απώλειες μου, έτσι θα μάθω να ζω και με αυτές τις αλήθειες. Πάντα με αξιοπρέπεια, πίστη και ελπίδα. 

Στο πρώτο μου λοιπόν γαλήνιο πρωινό μετά από αυτές τις βασανιστικές ημέρες, ήρθε το δέμα της Μαρίας. Η Μαρία είναι μια αναγνώστρια του blog σχεδόν από το πρώτο κείμενο, ωστόσο δεν σχολιάζει συχνά. Επικοινώνησε πριν λίγο καιρό μαζί μου γιατί ήθελε να μου στείλει κάτι. και φυσικά σοκαρίστηκα μιας και όταν δεν έχω αυτό το feedback που πολύ συχνά λέω, μέσω των σχολίων, δεν μπορώ να φανταστώ καν εάν και πόσο έχω "επηρεάσει" μια ψυχή. Κατά συνέπεια δεν μπορούσα καν να φανταστώ τι ήταν αυτό που ήθελε η Μαρία να μου στείλει. 

Όταν τελικά έφτασε στα χέρια μου και άνοιξα το εξωτερικό περιτύλιγμα, προτού καν ανοίξω τρία ξεχωριστά τυλιγμένα δέματα, έπιασα στα χέρια μου το γράμμα. Ένα γράμμα τέσσερις σελίδες, σωστή κατάθεση ψυχής, που με τιμά αφάνταστα. Έκατσα όρθια και μάλιστα τυχαία βρισκόμουν δίπλα στο καντηλάκι μου. Η Μαρία μοιράστηκε μαζί μου το δικό της Γολγοθά- για τον οποίο γνώριζα μα όχι λεπτομερώς- την αδυναμία τεκνοποίησης.   Και με την έγκριση της μοιράζομαι αυτές τις πληροφορίες μαζί σας. 

Η Μαρία λοιπόν που βιώνει αυτού του είδους την απώλεια- γιατί απώλεια είναι και αυτή, πένθος και μάλιστα βαρύ- το μόνο που ονειρευόταν πάντα ήταν να γίνει μητέρα.  Αυτό που για την πλειοψηφία είναι αυτονόητο, για την Μαρία είναι αγώνας- ψυχικός, πνευματικός, σωματικός. Και μέσα σε όλα αυτά να πρέπει και πάντα να αντιμετωπίζει την αδιακρισία του κόσμου, την αγένεια και την πλήρη έλλειψη ενσυναίσθησης. Η εξομολόγηση της με συγκίνησε βαθιά...

Μόλις κατάλαβα από τα λεγόμενα της, ποιο είναι το δώρο που προοριζόταν για μένα και που μάλιστα,  εδώ και ένα χρόνο σχεδόν,  είναι στα χέρια της ενώ ψάχνει την κατάλληλη ευκαιρία να το στείλει, συγκινήθηκα ακόμα περισσότερο.  

Πρόκειται για μια σπάνια απεικόνιση της Παναγίας να κρατά αντί για το Άγιο Βρέφος, τον Εσταυρωμένο σε μικρογραφία. Βρίσκεται στο νησί Λειψοί στα Δωδεκάνησα με την ονομασία Παναγία του Χάρου. Περισσότερα για την θαυμαστή αυτή εικόνα με ένα ιδιαίτερο θαύμα να την αφορά μπορείτε να διαβάσετε εδώ. 

Με συγκλόνισε βαθιά που ένας άνθρωπος που δεν με γνωρίζει παρά μόνο από τα γραφόμενα μου, ένας άνθρωπος που δεν έχει βιώσει την ίδια απώλεια με μένα εστίασε σε αυτή ακριβώς την απώλεια, στον πόνο που βίωσα και που με διαμόρφωσε, στην ίδια την καταιγίδα που με γονάτισε. Δεν εστίασε στην γαλήνη και την πίστη που ήρθε με τον καιρό , ούτε στο ουράνιο τόξο μου, ούτε στο γεγονός πως ξανασηκώθηκα. 

Εστίασε στην ουσία όλων. Στην απώλεια των παιδιών μου, που μέσω αυτών γεννήθηκα ξανά και είμαι βαθιά ευγνώμων για αυτό. Η εικόνα δεν είναι τυχαία για μένα. Γιατί κάθε χρόνο, τις 23 Αυγούστου ανήμερα της εορταστικής πανήγυρις, ενώ βρίσκονται τα αποξηραμένα κρίνα στην εικόνα της,  ανθίζουν ξανά... Κάθε χρόνο. 

Η απώλεια δεν είναι κάτι που το αντιμετωπίζεις μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο και τελείωσες. Η απώλεια είναι κάτι που αφού το αντιμετωπίσεις για πρώτη φορά, πέφτει κατά κάποιο τρόπο σε λήθαργο και κάποιες φορές ξυπνά και πάλι. Και καλείσαι κάθε φορά να πάρεις το τέρας και να το κάνεις λουλούδι. Λουλούδι που θα ανθίζει... 

Μαράκι μου, ο Θεός- όπως και η ίδια πολύ καλά ξέρεις ήδη- δεν ξεχνά ποτέ και πάντα ακούει. Μπορεί εμείς να μην κατανοούμε τα θέλω Του και τα γιατί. Μα Αυτός ξέρει. Και πόσο πιο σοφή από μένα είσαι ήδη. Εγώ χρειάστηκε να χάσω δυο κομμάτια της καρδιάς μου για να μάθω να Τον ευχαριστώ. Να Τον ευχαριστώ για όλες τις ευλογίες που τόσο απλόχερα μου έχει χαρίσει. Είμαι σίγουρη πως πολύ σύντομα θα μάθουμε τα ευχάριστα νέα και πως η αγκαλιά σας και η καρδιά σας θα γεμίσει... Είμαι σίγουρη πως το δικό σας λουλούδι θα ανθίσει... Και θα είμαι και εγώ εδώ να μιλάμε για μαιμουδίσματα... 

Όσο για την τόσο ξεχωριστή Παναγία που μου έστειλες.... Βρήκε ήδη την θέση της στο δωμάτιο μου... Εκεί που κάθε βράδυ σηκώνω ψηλά τα μάτια, ζητώ συγχώρεση και ευγνωμονώ βαθιά για τις ευλογίες της ζωής μου.... Όσο για τα μαιμουδοδώρα... Βρήκαν και αυτά την δική τους θέση, στην δική του καρδούλα... Ειλικρινά, με συγκίνησες τόσο που νομίζω πως έμεινα ξαφνικά να μην ξέρω πως να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου και την αγάπη που ένιωσα να με κατακλύζει... 

Σε ευχαριστώ...