Όταν στρέφεσαι προς το φως...

Δεν έχω μοιραστεί πολλά αυτές τις μέρες μαζί σας. Εκούσια έχω σιωπήσει- όχι επειδή δεν έχω πράγματα να πω ή επειδή δεν θέλω- μου το προκαλεί αυτό η Μεγάλη Εβδομάδα που διανύουμε. Να σιωπώ, να επιδιώκω πολλές τέτοιες στιγμές σιωπής μέσα στην ημέρα, να αναδιοργανώνομαι ψυχικά και πνευματικά. 

Ποιος δεν το χρειάζεται αυτό; 

Οδεύοντας προς την κορύφωση της Σαρακοστής, αυτό που διαπιστώνω φέτος ακόμα πιο έντονα από πέρσι, είναι το πόσο εντείνονται όλα τα συναισθήματα και οι καταστάσεις όταν είσαι μητέρα. Βιώνοντας το ίδιο το παιδί μου το Πάσχα πολύ πιο ενσυνείδητα σε αυτή την ηλικία, εντείνει και κάθε δικό μου συναίσθημα- διότι μαζί με αυτόν ξαναζώ τα πάντα και εγώ- τα βλέπω πάλι και εγώ με την δική του ματιά- την καθαρή ματιά που μόνο ένα παιδί έχει. 

Οι απορίες του τεράστιες μέσα στην απλότητα τους, και αυτή η ευαίσθητη ψυχή του με κάνει να θέλω να γίνω και εγώ μαζί του όσο καλύτερος άνθρωπος μπορώ. Ταυτόχρονα να συνειδητοποιώ πως διόλου δεν μπορώ να τον προστατέψω από τις άσχημες απαντήσεις και να πονάω για αυτό. Η γλυκιά μου Μάγδα είχε κάποτε γράψει πως βλέπουμε καλύτερα την δυστυχία όταν είμαστε με παιδιά. 

Και είναι αυτό μια μεγάλη αλήθεια. 

Σε μια περίοδο που έχω οικειοθελώς μπει σε μια μεγάλη σαπουνόφουσκα για να προστατέψω την Γιάννα από την ανθρώπινη μας αδυναμία να σκεφτόμαστε πρώτα αρνητικά και αρνούμενη να αφήσω οποιαδήποτε αρνητική ενέργεια να με επηρεάσει, είμαι εδώ απόψε διότι θέλω να ευχηθώ σε κάθε έναν από εσάς ξεχωριστά να βρείτε αυτό το Πάσχα όποιο κομμάτι της ψυχής σας έχετε χάσει, να γεμίσετε ζεστασιά και αγάπη από την Ανάσταση του Χριστού μας και αν για κάποιο λόγο έχετε χάσει την πίστη σας ή δεν την έχετε βρει ποτέ, εύχομαι πραγματικά μέσα από την καρδιά μου να αλλάξει αυτό. 

Να θυμάστε πάντα- νομίζω το έχω ξαναγράψει αυτό- πως τα λουλούδια στρέφονται πάντα προς το φως για να ανοίξουν τα πέταλα τους... 

Γιατί να διαφέρουμε εμείς;