Η θάλασσα και εμείς...

Ο Δημήτρης Γεράσιμος γεννήθηκε αρχές Ιουλίου- στην μέση του καλοκαιριού- πράγμα που σημαίνει πως από τον Απρίλιο σχεδόν για μένα ήταν ήδη καλοκαίρι, με το air condition στους 18 βαθμούς αφού κυριολεκτικά έσκαγα από την ζέστη και τον δόλιο τον Παναγιώτη να παλεύει να ζεσταθεί με πουλόβερ και κουβέρτες!

 Λόγω ιστορικού, οι γιατροί δεν μου επέτρεπαν να κάνω μπάνιο στην θάλασσα. Αυτό βέβαια δεν με είχε απομακρύνει από τις παραλίες. Βάζοντας μπόλικο αντηλιακό στην τεραστίων διαστάσεων κοιλιά μου, σήκωνα την παντελόνα μου μέχρι τα γόνατα και τσαλαβουτούσα εκεί που σκάει το κύμα, χαϊδεύοντας την κοιλιά μου, κάνοντας όνειρα για τα καλοκαίρια που θα περνούσα μαζί με το μωρό μου. 

Μόλις σαράντισα λοιπόν, η πρώτη βόλτα μας ήταν ακριβώς εκεί. Δίπλα στο κύμα. Την θάλασσα όμως δεν την αγαπούσα πάντα. Τόσο πολύ τουλάχιστον. (πόσο περισσότερο γίνεται άραγε;) Γιατί η θάλασσα ήταν έρωτας και μάλιστα με την πρώτη ματιά. Και αυτή η ματιά άργησε αφού η ίδια επισκέφτηκα πρώτη φορά την θάλασσα στα πέντε μου χρόνια όπου και επιστρέψαμε Ελλάδα.  Την λάτρεψα ακόμα περισσότερο με τον Παναγιώτη που ήταν το φάρμακο του και πάντα με πήγαινε δίπλα της. Με αποτελείωσε την πρώτη φορά που ακούμπησα το μικράκι μου στην άμμο και αυτό εκστασιάστηκε. Εννιά μηνών ήταν. 

Έκτοτε, η θάλασσα και εμείς, είμαστε ένα. Δεν έχει σημασία αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι. Το λιγότερο δυο φορές την εβδομάδα, ο δρόμος θα μας βγάλει δίπλα στο κύμα. Η τσάντα με τα "καλοκαιρινά" παιχνίδια δεν λείπει ποτέ από το αυτοκίνητο, το ίδιο και τα απαραίτητα για πικ νικ, το ίδιο και οι γαλότσες μας με μια αλλαξιά ρούχα. (γιατί ναι, έχουμε πολλάκις πέσει μέσα στα νερά- κατά λάθος, επίτηδες- κανείς δεν ξέρει παρά μόνο αυτός!). 

Σε αυτές τις βόλτες μας λοιπόν, όσο ο καιρός ανοίγει, ποτέ δεν ξέρουμε ποια θα είναι αυτή η μέρα που τα παπούτσια θα βγουν και θα περπατήσουμε για πρώτη φορά ξυπόλητοι στην άμμο. Ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα ενθουσιαστούμε τόσο που θα θελήσουμε μέχρι και να βουτήξουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Δεν το ξέρουμε. Έτσι όταν αυτή η μέρα φτάνει...πόσο μαγική είναι...

Πραγματικά. Υπέροχα αναζωογονητική. Ειδικά φέτος. Που ο χειμώνας ήταν λίγο πιο βαρύς από ότι συνήθως και δεν την απολαύσαμε όσο θα θέλαμε και όπως θα θέλαμε καθ' όλη την διάρκεια του χρόνου. Αυτή η μέρα ήρθε μέσα στην εβδομάδα του Πάσχα και μας έδωσε λίγη- μα πόσο έντονη- μυρωδιά καλοκαιριού. 

Τα παπούτσια βγήκαν, τα πατουσάκια αυτά που πια γεμίζουν την παλάμη μου, τσαλαβούτηξαν στο κύμα με ενθουσιασμό, πόσο ενθουσιασμό- κάθε χρόνο και περισσότερο νιώθω... 

Το παιχνίδι όσο μεγαλώνουμε, πιο δομημένο, με ακόμη περισσότερη δημιουργικότητα, τα κάστρα επιβιώνουν από απειλητικά πατούσια, διότι τώρα στεγάζουν άπειρες ιστορίες με ιππότες, εκσκαφείς, αγώνες ταχύτητας,  θαλάσσια τέρατα- δεν υπάρχουν όρια στην παιδική φαντασία... 

Μαζεύουμε κοχύλια, λέμε ιστορίες από τα παλιά- πόσο έχουν αρχίσει να τον εξιτάρουν- τρέχουμε στην ακρογιαλιά και γινόμαστε μούσκεμα μέχρι τα γόνατα, γελάμε, τρώμε το κολατσιό μας, ξαναπαίζουμε και ξαναγελάμε! 

Γιατί την αγαπάμε την θάλασσα πως να το κάνουμε;; 

Ααα.. Και μανούλες... Εσείς που πασχίζετε να "κλειδώσετε" τα χαμόγελα σας και τις στιγμές σας τραβώντας οι ίδιες τις φωτογραφίες. Οι άντρες δεν το σκέφτονται πάντα. Αν είναι εκεί, ζητήστε να σας βγάλουν φωτογραφίες. Μην διστάζετε... Θα εκπλαγείτε από το πόσο όμορφες δείχνετε όταν διασκεδάζετε και παίζετε με τα παιδιά σας...  (και πόσο υπέροχο να μείνουν αυτές οι στιγμές για πάντα παγωμένες στον χρόνο...)