Ο Χριστός και τα παιδιά...

Με αφορμή αυτό το υπέροχο κείμενο της Κατερίνας που πρέπει πραγματικά να διαβάσετε, βρήκα και εγώ το θάρρος να μιλήσω για κάτι που σκεφτόμουν καιρό, απλά δεν ήξερα αν έπρεπε ή όχι να μιλήσω για αυτό. 

Είχα αναφερθεί σε αυτή μου την ανησυχία στο #φωτογραφισετο_2017 τέλος του προηγούμενου μήνα και αφορούσε έναν λάθος χειρισμό που είχα σε κάποιο θέμα με τον Δημήτρη Γεράσιμο. Το λάθος είχε να κάνει σχετικά με την θρησκεία μας και αυτός ήταν και ο λόγος που δίσταζα να μιλήσω. 

Παρότι έχω αναφερθεί πολλές φορές στην πίστη μου και πόσο βαθιά είναι αυτή, παρότι έχω γράψει πως για μένα η μόνη αληθινή και ζωντανή θρησκεία είναι η Χριστιανική ορθόδοξη, παρότι έχω αναφερθεί στον δικό μου Άγιο Γεράσιμο και πόσα σημαίνει για μένα- ακόμα διστάζω να "πιάνω" τέτοια θέματα σε τούτη εδώ την διαδικτυακή γωνίτσα...

Γιατί όμως; Είναι τόσος ο φόβος μας μην φανούμε γραφικοί; Μήπως προσβάλουμε κάποιον άλλον που πιστεύει σε κάτι άλλο; Μην μας χαρακτηρίσουν θρησκόληπτους; Γιατί δεν διστάζουμε να μοιραστούμε πολλά άλλα- όχι όμως την βαθιά πίστη μας; 

Προσωπικά νιώθω δέος κάθε φορά που μιλάω για αυτό- νιώθω βλέπετε πολύ μικρή για να μιλάω για τόσο μεγάλα πράγματα. Όμως πρέπει να το κάνω. Πρέπει διότι πιστεύω βαθιά και το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να το φωνάζω δημόσια. 

Παρότι λοιπόν μεγαλώνουμε το παιδί μας με βάση αυτή την πίστη μας, με γνώμονα την αγάπη του Χριστού, ως Ορθόδοξο Έλληνα Χριστιανό στην ουσία του- (αυτό σημαίνει να συμμετέχει πολύ συχνά στα Άχραντα μυστήρια, στις λειτουργίες της εκκλησίας μας, να κάνει την προσευχή του και τον σταυρό του, να είναι ευγενικός και δοτικός- όλα όσα αυτή προϋποθέτει)-  η φοβία μου όμως μην γίνει κάτι και φοβηθεί ή μισήσει αυτή ακριβώς την θρησκεία με έκανε να φάσκω και να αντιφάσκω... 

Τι εννοώ; Στις ερωτήσεις σχετικά με το μωρό που έχουμε χάσει όποτε αυτές προέκυπταν από την φωτογραφία του που έβλεπε, ήμουν απόλυτα "κυνική" μιλώντας για θάνατο και τίποτε περισσότερο. Όπως ακριβώς συμβουλεύουν άλλωστε οι ειδικοί ψυχολόγοι. Ούτε για Θεό που το ήθελε κοντά του, ούτε για αγγελούδια, ούτε για ουρανούς, ούτε για τίποτα. Παρότι μου έχει δείξει πολλές φορές το ίδιο το παιδί πως γνωρίζει πολλά περισσότερα από εμάς για τα αγγελούδια μας- δεν μπήκα στην διαδικασία να αμφισβητήσω την τακτική μου. 

Το γεγονός που με έκανε να συνειδητοποιήσω ξαφνικά πως κάτι δεν κάθεται καλά στην όλη αντιμετώπιση μου, ήταν στο θέμα αδελφάκι. Από την στιγμή που ο Δημήτρης Γεράσιμος εξέφρασε την επιθυμία για αδελφάκι και κάθε φορά μετά από αυτή- η απάντηση μου ήταν πως θα δούμε καταρχάς αν μπορεί η μαμά και αν μπορεί θα προσπαθήσουμε χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα τα καταφέρουμε. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Μάλιστα είχα γράψει πόσο με ενοχλούσε να επικαλούνται τρίτοι σε αυτό το θέμα τον Θεό. 

Μέχρι εκεί όλα καλά. Το καμπανάκι χτύπησε μια μέρα που μου είπε όλο χαρά: "Μαμά, να ζητήσω από τον Χριστούλη ένα αδελφάκι;" Η σιωπή μου νομίζω πως κράτησε αιώνια- προσπαθώντας να σκεφτώ τι να πω- ενώ ταυτόχρονα άκουσα ξανά: "Τι λες μαμά, να το ζητήσω;"  Και απάντησα: "Μωρό μου, αυτά τα πράγματα τυχαίνουν ή δεν τυχαίνουν. Δεν έχει νόημα να ζητήσεις κάτι τέτοιο από το Χριστούλη" 

Μαχαιριά στην καρδιά μου η κάθε λέξη. Αλήθεια σας λέω. Μου χάλασε η διάθεση όλη την υπόλοιπη μέρα. Το δε συνοφρυωμένο βλέμμα του μωρού μου και η εκκωφαντική σιωπή του- η πιο δυνατή βοή στα δικά μου αυτιά... 

Και τότε το συνειδητοποίησα- επιτέλους. Τι έκανα λάθος; Πως γίνεται να τον μεγαλώνω ως Χριστιανό Ορθόδοξο και να του στερώ αυτό το δικαίωμα; Της προσευχής. Όταν δε σταμάτησε να θέλει να προσεύχεται το βράδυ, κατάλαβα πως είχε έρθει η ώρα να μιλήσω στον πνευματικό μου... 

Οι λόγοι που έκανα αυτό το λάθος, ειλικρινείς και με την καρδιά στην σωστή θέση. Δεν ήθελα ούτε να πληγωθεί, ούτε να μισήσει ή να φοβηθεί τον Θεό. Έκανα όμως μεγάλο λάθος. Το ένιωθα. Τι να του έλεγα όμως; Πως να του εξηγήσω πως η προσευχή είναι περίπλοκο πράγμα; Πως να του πω πως όσο και να πιστεύω- δεν σημαίνει πως όσα θέλουμε πραγματοποιούνται πάντα όπως τα θέλουμε; 

Ο χαρισματικός μου πνευματικός, μου έδωσε την λύση και ήταν τόσο απλή . Ο Θεός υπάρχει και ακούει πάντα. Μπορούμε να του ζητάμε ότι θέλουμε. Η απάντηση του μπορεί να είναι ναι, όχι ή και περίμενε. Το θέμα είναι πως πάντα Αυτός γνωρίζει τι είναι καλύτερο για τον καθένα μας. Όσο για τα αδέλφια του στον ουρανό; Όλα όσα του έχω πει αλήθεια είναι και δεν χρειάζεται να αλλάξει. Ωστόσο μπορώ να του αναφέρω πως εγώ πιστεύω πως η ψυχή τους υπάρχει και είναι στον παράδεισο. Και πως φροντίζουν για μας από εκεί. 

Τα παιδιά είναι ήδη τόσο κοντά στον Θεό. Φρέσκα ακόμη από Αυτόν, γνωρίζουν πολλά περισσότερα από εμάς. Και η προσευχή τους έχει διπλάσια δύναμη... Γιατί είναι αγνή και ατόφια. Ποια είμαι εγώ που τόλμησα- από φόβο- να του στερήσω αυτή την σχέση; 

Το παιδάκι μου βίωσε αυτό μου το λάθος την πιο εσφαλμένη εποχή. Αυτήν που ωριμάζει συναισθηματικά. Τώρα αναγνωρίζει πρωτόγνωρα συναισθήματα όπως ο φόβος, η συγκίνηση, ο ενθουσιασμός και τόσα ακόμη. Μίλησα μαζί του με ειλικρίνεια. Απόλυτη. Ακόμα δεν είναι έτοιμος. Τον πλήγωσε πολύ εκείνη μου η κουβέντα- το ένιωσα άλλωστε. Μόνο να ευχαριστεί θέλει στην προσευχή του για όλα τα καλά, που μας προσέχει όλους... "Απαίτηση" άλλη, καμιά.... 

Δεν τα γράφω αυτά για να με "παρηγορήσετε"- όχι. Ξέρω πως έκανα λάθος όμως δεν είχα κακό στην καρδιά έτσι έχω την συνείδηση μου καθαρή. Στεναχωριέμαι μέχρι να "γιάνει" η ψυχούλα του, είμαι σίγουρη όμως πως και η Παναγία θα εισακούσει τις δικές μου προσευχές και θα τον φωτίσει η Ίδια όπως ξέρει καλύτερα. Τα γράφω διότι η κακή αλήθεια είναι με τόσα που διαβάζουμε πια οι γονείς και τόσο που ενημερωνόμαστε- και καλά κάνουμε- παρεκκλίνουμε πολλές φορές από τα σωστά και τα δοκιμασμένα... Πολλές φορές δίνουμε περισσότερη βάση σε επιστημονικές αλήθειες και ξεχνάμε εντελώς τις χριστιανικές μας αλήθειες. 

Και αυτό είναι μεγάλο κρίμα...