Ένα MP3 από τα παλιά...

Οι τελευταίες μέρες με έχουν βρει αρκετά θλιμμένη. 

Ναι, υπάρχουν και αυτές οι μέρες. Αυτές που συνειδητοποιείς πως οι αλλαγές στην ζωή δεν τελειώνουν ποτέ. Άνθρωποι φεύγουν, άνθρωποι έρχονται, οι προτεραιότητες όλων αλλάζουν διαρκώς αναλόγως με τις απαιτήσεις, μέχρι και οι ίδιοι οι άνθρωποι αλλάζουν- δεν ξέρω ποιος πιστεύει πως δεν αλλάζουν- οι άνθρωποι αλλάζουν απλά αλλάζουν μόνο κατόπιν ακραίων καταστάσεων ή δικής τους ανάγκης, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν μόνο και μόνο αν θες εσύ να αλλάξουν, πρέπει να το θέλουν οι ίδιοι. 

Εγώ λοιπόν που ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα της αλλαγής, όποτε νιώθω πιο έντονα όλες αυτές τις "ανακατατάξεις", λίγο αποσυντονίζομαι. Προσπαθώ να βρω τις ισορροπίες και τα θετικά σε όλα- μιας και αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Έρχεται όμως και η μέρα που δεν θες να προσπαθείς πια, θες λίγο να τα βρεις και έτοιμα, γίνεται; 

Όχι δεν γίνεται. Και τότε βυθίζεσαι λίγο στην θλίψη. Έτσι για να δώσεις λίγο προτεραιότητα σε αυτή σου την ανάγκη και να αντλήσεις δύναμη από αυτή ακριβώς την θλίψη. Την θλίψη να μην την φοβάστε, η θλίψη γεννάει ελπίδα αρκεί να μην την αφήσεις να σε καταπιεί. 

Η δε μητρότητα δεν βοηθάει πάντα σε αυτό το συναίσθημα μιας και δεν έχεις την πολυτέλεια να αφεθείς. Φυσικά και δεν την έχεις διότι έχεις ένα πλάσμα που σε χρειάζεται, δυνατή και συντονισμένη, να ανταποκριθείς στις δικές τους ανάγκες- ακόμα και αν αυτές είναι οι απολύτως απαραίτητες. Που δεν είναι. Είναι πάντα και το κάτι παραπάνω, διότι αυτό έχεις επιλέξει να κάνεις σαν μητέρα, αυτό σου εμπνέει άλλωστε το ίδιο το παιδί. 

Ο Δημήτρης Γεράσιμος ωστόσο, όπως κάθε παιδί, είχε καταλάβει πως δεν διανύω την καλύτερη μου φάση- άλλωστε πως να κρυφτείς από τα παιδιά έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα, σωστά; Διαισθάνεται αμέσως πότε η μαμά χάνει λίγο το χρώμα της, δεν πάνε πολλά χρόνια που η καρδιές μας χτυπούσαν στο ίδιο σώμα, με γνωρίζει πολύ καλά.  Έτσι ούτε εγώ κρύβομαι του εκφράζω δεν νιώθω πολύ καλά αυτή την περίοδο, πως δεν έχει να κάνει με αυτόν ούτε με τον μπαμπά, (αυτές υποθέτω είναι οι αγωνίες του), και πως χρειάζομαι απλά λίγο χρόνο να συνέλθω. 

Και μιλάμε μόλις για μερικές μέρες- μην φαντάζεστε τίποτε περισσότερο.Πραγματικά. Απλά όταν έχεις διανύσει χρόνια ολόκληρα μέσα σε μια θλίψη- και για σοβαρούς λόγους- δεν αντέχεις να το ζεις πάλι και μάλιστα όταν πρόκειται για τίποτε παραπάνω από αυτό που λένε: "Με πιάνει το παράπονο". 

Σήμερα λοιπόν βρέθηκαν κάποια ακουστικά μπροστά μας το μεσημέρι και ο μικρός εκστασιάστηκε, ήθελε να δει πως λειτουργούν, πρώτη φορά έβλεπε στην ζωή του ολόκληρη κάτι τέτοιο! (όπως δήλωσε!). Θυμήθηκα τότε πως είχα αγοράσει πριν χρόνια ένα MP3 στο οποίο είχα περάσει όλα τα αγαπημένα μου τραγούδια. 

Όπως με τις μυρωδιές- που μπορούν να με ταξιδέψουν ως δια μαγείας και χρωστάω μια ανάρτηση για αυτές μετά από ανοιχτή πρόκληση της γλυκιάς μου Αντωνίας- έτσι και τα τραγούδια είναι το Α και το Ω στην ζωή μου και στην κάθε μέρα μου. Τηλεόραση μπορεί να μην ανοίγει σε αυτό το σπίτι πολύ, το ράδιο όμως δεν κλείνει σχεδόν ποτέ. 

Το συγκεκριμένο λοιπόν MP3 το είχαμε πάρει για πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Όταν χάσαμε και το δεύτερο αγγελούδι μας, και αφού γιατρέψαμε πρώτα την ψυχή και την καρδιά μας, εγώ συγκεκριμένα έπρεπε να γιατρέψω και ένα σώμα που είχε καταπονηθεί πολύ με δυο εγκυμοσύνες σχεδόν τελειόμηνες σε δυο χρόνια. Όντας κλινήρης κατά την διάρκεια τους, στην δεύτερη ξάπλωσα μια μέρα και σηκώθηκα +30 κιλά. Τα γόνατα μου ακόμα είναι άχρηστα από αυτό το γεγονός. Τότε λοιπόν, όταν ήμουν έτοιμη και πριν τα συμπτώματα της Συριγγομυελίας να γίνουν πιο έντονα, αποφάσισα να περπατάω τρία χιλιόμετρα- πέντε φορές την εβδομάδα. Το MP3, με τις προσωπικές μου επιλογές των αγαπημένων μου τραγουδιών ήταν απλά η συντροφιά μου σε αυτό το "ταξίδι" μου. 

Και μην νομίζετε πως είχε χορευτικά ή "ανεβαστικά" τραγούδια μέσα. Ως επί το πλείστον είχε τα συνήθη αγαπημένα μου, μελαγχολικά και "κουλτουριάρικα" ,για μένα όμως ήταν  μια ανάσα ψυχής να τα ακούω σε αυτά τα χιλιόμετρα που μετρούσα σχεδόν καθημερινά. 

Έβγαλα λοιπόν αυτό το γκατζετάκι από το συρτάρι, έξι χρόνια μετά, και αφού το φόρτισα για λίγο- καθίσαμε με το μαιμουδάκι να ακούσουμε... Τι είναι αυτό και πως λειτουργούν αυτά τα ακουστικά που του πήραν το μυαλό... Μια ακόμα συνηθισμένη μαμαδομέρα, σωστά; 

Και είμαι σίγουρη πως τώρα αναρωτιέσαι τι σχέση έχουν όλα αυτά. Κοίτα όμως πως όλα αυτά τα "αταίριαστα" θα συνδεθούν- αυτή είναι η μαγεία της ζωής και της ανθρώπινης φύσης... 

Με το μαιμούδι λοιπόν πάνω στο τραπέζι- τα πατουσάκια του που όλο και μεγαλώνουν να πατάνε πάνω στα γόνατα μου- πρόσωπο με πρόσωπο σχεδόν, το ένα ακουστικό στο δικό του αυτάκι, το άλλο στο δικό μου- αρχίσαμε να ακούμε τραγούδια...

Τραγούδια τόσο οικεία για μένα, κάποια εξ αυτών τόσο οικεία και για αυτόν- από την μήτρα ακόμα του τα τραγουδούσα.... Κάποια από τα αγαπημένα του νανουρίσματα, αυτά ακριβώς τα τραγούδια... 

Κάπως έτσι, έρχεται και η στιγμή που το MP3 παίζει το "Σφεντόνα" του Παπακωνσταντίνου. Το αγαπημένο του νανούρισμα όλων... Και τα ματάκια του λάμπουν... Τραγουδάει και αυτός μαζί μου, αναγνωρίζει τον ήχο του πιάνου, της κιθάρας, των ντράμς... Χαμογελάει πλατιά και δεν το αλλάζει. Κάθεται εκεί και το τραγουδάμε παρέα... 

Κάθομαι εκεί και κοιτάω αυτό το χεράκι να κρατάει το Mp3 με την ημερομηνία να έχει μείνει ακόμα στο '11...  Στο '11 που τόσο με πόνεσε. Που πήρε ότι πολυτιμότερο. Σε αυτό το χεράκι που τόσο λαχτάρισα να κρατήσω... Αυτό το χεράκι που είναι ότι πολυτιμότερο κρατάω ΄τωρα. το '17. Ακούω την μοναδική φωνή του Παπακωνσταντίνου και σκέφτομαι πως με ένα μαγικό τρόπο, ένα τραγούδι συνδέει όλους τους εαυτούς μου, όλες τις στιγμές της ζωής μου... 

Από την Γιάννα που το σιγοτραγουδούσε στο θρανίο όταν με αποκοιμίζαν και μένα οι δάσκαλοι, στην Γιάννα που αλώνιζε με θράσος όλη μέρα πιστεύοντας πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο όλο, στην Γιάννα που άναβε τον αναπτήρα (και ας μην κάπνισα ποτέ μου) στις συναυλίες του όταν έπαιζε το συγκεκριμένο τραγούδι, στην Γιάννα που το σιγοτραγουδούσε τις ατελείωτες ώρες στην κλινική που δεν με έπαιρνε ο ύπνος με τίποτα και το ξημέρωμα αργούσε τόσο να φανεί, στην Γιάννα που κάποιο βράδυ που ήταν ανήσυχο το νεογέννητο μωρό της το πρώτο τραγούδι που της ήρθε στο μυαλό να τραγουδήσει ήταν αυτό... 

Περπατούσα εκείνο το βράδυ με το μικράκι μου κουλουριασμένο στο στήθος μου σε ένα σχετικά σκοτεινό σαλόνι, να κλαίει ανήσυχος με αυτό το σχεδόν βουβό του κλάμα που πάντα με συγκλονίζει, να τον κουνάω όσο πιο απαλά μπορούσα και σιγοτραγουδούσα ξανά και ξανά αυτό το τραγούδι... Πλημμυρισμένη από αγωνία, ευτυχία, πληρότητα, κούραση αλλά... αυτή την γλυκιά- ξέρεις... Αυτή που αξίζει... 

Και σήμερα σε μια επίσης σχετικά μουντή κουζίνα, με ένα μεγάλο πια μικράκι να είναι όσο πιο κοντά μου μπορεί, σκέφτηκα πως αυτό ακριβώς είναι η ζωή.... Αγωνία, ευτυχία, πληρότητα, κούραση- αυτή που αξίζει... Αυτή είναι η ουσία.

Και έτσι ξαφνικά- με λίγη Γιάννα από όλες της τις εποχές, ένα τραγούδι κοινό παρανομαστή σε αυτές, και ένα μαιμουδάκι που έδειξε κατανόηση και υπομονή σε αυτές τις λίγο μουντές μέρες μου- βρήκα ξανά τα χρώματα μου. Η θλίψη εξαφανίστηκε και άφησε στην θέση της την ευγνωμοσύνη. 

Ευγνωμοσύνη για όλα τα χρώματα της ζωής μου. Ακόμα και τα πιο μουντά...