Πέρασε ήδη ένας χρόνος που αποχαιρετήσαμε την αγαπημένη μας πιπίλα και μαζί με αυτήν αποχαιρετήσαμε και τον μεσημεριανό ύπνο.
Πίστευα πως θα ήταν κάτι παροδικό όμως όχι. Ο Δημήτρης Γεράσιμος ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα του ύπνου- λόγου χάρη αν ως νεογέννητο θεωρείται πως θα έπρεπε να κοιμάται περίπου μέχρι 16 ώρες, ο Δημήτρης Γεράσιμος κοιμόταν 14 ή και 12. Όταν λοιπόν κόψαμε την πιπίλα, αν επιχειρούσα να τον κοιμίσω κατά τις τρεις με τέσσερις το μεσημέρι- διότι για πιο πριν δεν καθόταν με τίποτα- ήταν ικανός να κοιμηθεί σερί- ναι σερί. Να μην θέλει να ξυπνήσει με τίποτα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ξυπνάει και να με ξυπνάει φυσικά στις πέντε το πρωί- στην καλύτερη των περιπτώσεων. Πολύ σύντομα λοιπόν έπαψα να προσπαθώ και απλά ξέχασα και εγώ μαζί του την μεσημεριανή ξεκούραση.
Σε εκείνο το στάδιο η έλλειψη του μεσημεριανού ύπνου δεν τον επηρέαζε ιδιαίτερα στην συμπεριφορά ή στην ενέργεια. Ούτε εμένα. Τους τελευταίους μήνες όμως έβλεπα πως το παιδί κουραζόταν πολύ- όσο μεγαλώνει τόσο πιο "απαιτητικές" είναι οι δραστηριότητες του τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. Το ίδιο και εγώ. Και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολύ γκρίνια και ατονία. Ναι, και από εμένα. Τις φορές που κοιμηθήκαμε πάλι γύρω στις τρεις με τέσσερις, και μιλάμε μόλις για καμιά ώρα, το βράδυ βασανιζόμουν αφού πριν τις δώδεκα δεν κοιμόταν με τίποτα. Ήταν και χειμώνας, μικρή η μέρα, σταμάτησα και πάλι να προσπαθώ.
Μέχρι προχθές. Προχθές ήταν πιθανώς πολύ κουρασμένος από την Πρωτομαγιά που περάσαμε, έτυχε και δεν αποκοιμήθηκε ούτε στο αυτοκίνητο για λίγο ως συνήθως. Κοιμήθηκε το βράδυ της Πρωτομαγιάς γύρω στις 8:30 αν θυμάμαι καλά και ξύπνησε στις 6:30, συνηθισμένο ωράριο για το μαιμούδι.
Την επόμενη όμως- πολύ κουρασμένος ακόμα από την προηγούμενη είχε γκρίνια σχεδόν από τις 9 το πρωί. Με τα πολλά στις 12 η ώρα τον έπεισα να του φτιάξω ένα γάλα και να ξαπλώσει στο σαλόνι να ξεκουραστεί λίγο. Του είπα πως δεν χρειάζεται να κοιμηθεί, απλά να είναι ξαπλωμένος και να χαλαρώσει. Φυσικά κοιμήθηκε. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Από φόβο μην αργήσει το βράδυ πάλι στην μια ώρα τον ξύπνησα. Χουζούρεψε λίγο, άλλαξε πλευρό και κοιμήθηκε μισή ώρα ακόμη.
Όταν ξύπνησε ήταν τόσο χαρούμενος. Τόσο δραστήριος και καλόκεφος. Είχα και εγώ χαλαρώσει αυτή την μιάμιση ώρα- ήταν ένα δώρο και για τους δυο μας. Όλο το υπόλοιπο απόγευμα τρελαθήκαμε στα παιχνίδια και τις δραστηριότητες. Και αν είχα δουλειά να κάνω, δεν γκρίνιαζε, έπαιζε μόνος του. Το βράδυ κοιμήθηκε με ευκολία, με σόκαρε ομολογουμένως, γύρω στις 9:30.
Ξύπνησε εφτά φυσικά- μια πιο νορμάλ ώρα δεν το συζητώ και να φανταστείτε είμαι και πρωινός τύπος- και πρότεινα το ίδιο γύρω στη 1 αυτή την φορά. Δέχτηκε και κοιμήθηκε περίπου μια ώρα. Ξύπνησε και πάλι με τρελό κέφι και μου παραδέχτηκε πως τελικά πολύ καλό αυτό το μικρό διάλειμμα μέσα στην μέρα! (και άλλο σοκ!)
Σήμερα παρότι τον έβλεπα ξεκούραστο, μόλις τον ρώτησα αν θέλει να κοιμηθεί, αποκρίθηκε θετικά και πράγματι ξάπλωσε στην θέση του στον καναπέ. Δεν κοιμήθηκε τελικά, αφού μας χτύπησε η μητέρα μου πάνω που ήταν έτοιμος να αποκοιμηθεί- δεν την αδικώ ποτέ δεν μας έχει πετύχει να κοιμόμαστε ένα χρόνο τώρα- και φυσικά γύρω στις τέσσερις άρχισε η γκρίνια. Κοιμήθηκε περίπου 9 η ώρα και αυτό επειδή τον καθυστέρησα επίτηδες.
Τι λέτε; Αύριο θα μου κοιμηθεί; Δεν τολμώ σχεδόν να το πιστέψω. Η αλήθεια είναι πως μου είχε λείψει πάρα πολύ αυτή η μεσημεριανή χαλάρωση. Την έχω πολύ ανάγκη ιδίως από την στιγμή που ήμαστε κυριολεκτικά αχώριστοι. Και γνωρίζω πως είναι σημαντικό και για τον ίδιο να την βιώνει και χαίρομαι τόσο που επιτέλους το διαπίστωσε.
Απολαμβάνω λοιπόν αυτά τα πατουσάκια που τόσο έχουν μεγαλώσει, βλέπω το πανέμορφο- κουκουβά- αυτό προσωπάκι να ονειρεύεται ανέμελο χωρίς έγνοια στον κόσμο καμιά και γεμίζω και εγώ μπαταρίες ώστε να είμαι η μητέρα που θέλω να είμαι. (keep your fingers crossed)
Πίστευα πως θα ήταν κάτι παροδικό όμως όχι. Ο Δημήτρης Γεράσιμος ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα του ύπνου- λόγου χάρη αν ως νεογέννητο θεωρείται πως θα έπρεπε να κοιμάται περίπου μέχρι 16 ώρες, ο Δημήτρης Γεράσιμος κοιμόταν 14 ή και 12. Όταν λοιπόν κόψαμε την πιπίλα, αν επιχειρούσα να τον κοιμίσω κατά τις τρεις με τέσσερις το μεσημέρι- διότι για πιο πριν δεν καθόταν με τίποτα- ήταν ικανός να κοιμηθεί σερί- ναι σερί. Να μην θέλει να ξυπνήσει με τίποτα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ξυπνάει και να με ξυπνάει φυσικά στις πέντε το πρωί- στην καλύτερη των περιπτώσεων. Πολύ σύντομα λοιπόν έπαψα να προσπαθώ και απλά ξέχασα και εγώ μαζί του την μεσημεριανή ξεκούραση.
Σε εκείνο το στάδιο η έλλειψη του μεσημεριανού ύπνου δεν τον επηρέαζε ιδιαίτερα στην συμπεριφορά ή στην ενέργεια. Ούτε εμένα. Τους τελευταίους μήνες όμως έβλεπα πως το παιδί κουραζόταν πολύ- όσο μεγαλώνει τόσο πιο "απαιτητικές" είναι οι δραστηριότητες του τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. Το ίδιο και εγώ. Και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολύ γκρίνια και ατονία. Ναι, και από εμένα. Τις φορές που κοιμηθήκαμε πάλι γύρω στις τρεις με τέσσερις, και μιλάμε μόλις για καμιά ώρα, το βράδυ βασανιζόμουν αφού πριν τις δώδεκα δεν κοιμόταν με τίποτα. Ήταν και χειμώνας, μικρή η μέρα, σταμάτησα και πάλι να προσπαθώ.
Μέχρι προχθές. Προχθές ήταν πιθανώς πολύ κουρασμένος από την Πρωτομαγιά που περάσαμε, έτυχε και δεν αποκοιμήθηκε ούτε στο αυτοκίνητο για λίγο ως συνήθως. Κοιμήθηκε το βράδυ της Πρωτομαγιάς γύρω στις 8:30 αν θυμάμαι καλά και ξύπνησε στις 6:30, συνηθισμένο ωράριο για το μαιμούδι.
Την επόμενη όμως- πολύ κουρασμένος ακόμα από την προηγούμενη είχε γκρίνια σχεδόν από τις 9 το πρωί. Με τα πολλά στις 12 η ώρα τον έπεισα να του φτιάξω ένα γάλα και να ξαπλώσει στο σαλόνι να ξεκουραστεί λίγο. Του είπα πως δεν χρειάζεται να κοιμηθεί, απλά να είναι ξαπλωμένος και να χαλαρώσει. Φυσικά κοιμήθηκε. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Από φόβο μην αργήσει το βράδυ πάλι στην μια ώρα τον ξύπνησα. Χουζούρεψε λίγο, άλλαξε πλευρό και κοιμήθηκε μισή ώρα ακόμη.
Όταν ξύπνησε ήταν τόσο χαρούμενος. Τόσο δραστήριος και καλόκεφος. Είχα και εγώ χαλαρώσει αυτή την μιάμιση ώρα- ήταν ένα δώρο και για τους δυο μας. Όλο το υπόλοιπο απόγευμα τρελαθήκαμε στα παιχνίδια και τις δραστηριότητες. Και αν είχα δουλειά να κάνω, δεν γκρίνιαζε, έπαιζε μόνος του. Το βράδυ κοιμήθηκε με ευκολία, με σόκαρε ομολογουμένως, γύρω στις 9:30.
Ξύπνησε εφτά φυσικά- μια πιο νορμάλ ώρα δεν το συζητώ και να φανταστείτε είμαι και πρωινός τύπος- και πρότεινα το ίδιο γύρω στη 1 αυτή την φορά. Δέχτηκε και κοιμήθηκε περίπου μια ώρα. Ξύπνησε και πάλι με τρελό κέφι και μου παραδέχτηκε πως τελικά πολύ καλό αυτό το μικρό διάλειμμα μέσα στην μέρα! (και άλλο σοκ!)
Σήμερα παρότι τον έβλεπα ξεκούραστο, μόλις τον ρώτησα αν θέλει να κοιμηθεί, αποκρίθηκε θετικά και πράγματι ξάπλωσε στην θέση του στον καναπέ. Δεν κοιμήθηκε τελικά, αφού μας χτύπησε η μητέρα μου πάνω που ήταν έτοιμος να αποκοιμηθεί- δεν την αδικώ ποτέ δεν μας έχει πετύχει να κοιμόμαστε ένα χρόνο τώρα- και φυσικά γύρω στις τέσσερις άρχισε η γκρίνια. Κοιμήθηκε περίπου 9 η ώρα και αυτό επειδή τον καθυστέρησα επίτηδες.
Τι λέτε; Αύριο θα μου κοιμηθεί; Δεν τολμώ σχεδόν να το πιστέψω. Η αλήθεια είναι πως μου είχε λείψει πάρα πολύ αυτή η μεσημεριανή χαλάρωση. Την έχω πολύ ανάγκη ιδίως από την στιγμή που ήμαστε κυριολεκτικά αχώριστοι. Και γνωρίζω πως είναι σημαντικό και για τον ίδιο να την βιώνει και χαίρομαι τόσο που επιτέλους το διαπίστωσε.
Απολαμβάνω λοιπόν αυτά τα πατουσάκια που τόσο έχουν μεγαλώσει, βλέπω το πανέμορφο- κουκουβά- αυτό προσωπάκι να ονειρεύεται ανέμελο χωρίς έγνοια στον κόσμο καμιά και γεμίζω και εγώ μπαταρίες ώστε να είμαι η μητέρα που θέλω να είμαι. (keep your fingers crossed)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...