Αυτή η σταγόνα βροχής...

Όταν κάποιος αγαπάει να γράφει, ξεκινάει συνήθως από μια μόνο πρόταση. Η πρόταση αυτή είναι συνήθως στην αρχή του κειμένου ή στο τέλος του. Ή στον τίτλο. Η πρόταση αυτή κρύβει πίσω της μια ολόκληρη έμπνευση που μπορεί να την έχει προκαλέσει το οτιδήποτε. 

Είναι όμως έμπνευση και σκάει σαν μια μικρή βόμβα στο μυαλό. Μου θυμίζει τον γιο μου τα πρωινά. Τα πρωινά που μόλις ανοίξει τα μάτια του ξέρει ακριβώς τι θέλει να μου πει. Λες και όλο το βράδυ το μόνο που σκεφτόταν ήταν αυτό ακριβώς. 

Και πιθανώς το σκεφτόταν. Ακόμα και υποσυνείδητα. Και τι απολαυστικές που είναι αυτές οι πρωινές του κουβέντες.... Ξεκούραστες μα και με μια δόση μαγείας από τον ύπνο ακόμη. Οι κουβέντες του αυτές φανερώνουν με μαεστρία τι από την προηγούμενη μέρα τον εντυπωσίασε, τι τον άγχωσε ή τον φόβισε,  ποια στιγμή της ήταν η πιο ξεχωριστή. 

Αυτό ακριβώς σου φανερώνουν και τα κείμενα των ανθρώπων που αγαπούν να γράφουν. Σου φανερώνουν τις πιο οικείες σκέψεις τους, τους μεγαλύτερους φόβους τους, τα πιο τρελά όνειρα τους. Σου φανερώνουν ακόμα και μια απλή στιγμή μέσα στην μέρα που όχι μόνο δεν προσπέρασαν μα την πήραν και την ξεζούμισαν όσο δεν πάει- βγάζοντας από αυτή και την τελευταία σταγόνα ευτυχίας που μπορεί να έκρυβε. 

Είναι σαν την βροχή. Η βροχή συνήθως ξεκινάει από μια σταγόνα σωστά; Έτσι υποθέτω ακόμα και αν δεν γίνεται αντιληπτό. Είμαι σίγουρη πως κάπου εκεί ψηλά που τα σύννεφα πυκνώνουν και βαραίνουν, υπάρχει πάντα αυτή η μια πιο ανυπόμονη σταγόνα που θα πέσει πρώτη στην γη. Ακολουθούν φυσικά πάντα και άλλες αν όμως παρατηρήσεις προσεκτικά, κάθε σταγόνα μόνη της πορεύεται. Έρχεται και σκάει με δύναμη πάνω στις προηγούμενες δημιουργώντας μια μικρή τόση δα δίνη από νερό... 

Σαν τις σκέψεις... Και αυτή την μια πρόταση. Που η μια φέρνει την άλλη και μετά την άλλη και πριν καλά καλά το καταλάβεις έχεις ήδη σκεφτεί ή γράψει τόσα πολλά. Πλημμυρίζει το μυαλό όπως πλημμυρίζει και το έδαφος μετά την βροχή.  Ή έστω το τραπεζάκι σου εκεί στο μπαλκόνι που με τόση αγάπη στόλισες για καλοκαίρι και έρχεται αυτή η βροχή να στα μουλιάσει όλα. 

Μα δεν σε νοιάζει. Γιατί βλέπεις αυτή την μια σταγόνα. Και μετά την επόμενη. Και την επόμενη. Και μαγεύεσαι από την ομορφιά τους. Και θυμάσαι πως μια καλή βροχή ξεπλένει τα πάντα, δίνει ζωή. Μια καλή βροχή μπορεί να σου χαρίσει ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο... 

Σαν ένα βαθύ κλάμα. Θα καθαρίσει όχι μόνο τα μάτια σου μα και την ψυχή σου από ότι την βαραίνει. Θα αποφορτίσει συναισθήματα έντονα που αλλιώς είναι αδύνατον να διαχειριστείς. 

Κάπως έτσι και αυτή η μια πρόταση για όσους αγαπούν να γράφουν. Γίνεται κείμενο που αποφορτίζει όσα συσσωρεύονται σε μυαλό και καρδιά. 

Ωστόσο δεν γνωρίζω αν για αυτό αγαπώ να γράφω ή αν γράφω απλά επειδή το αγαπώ!