6 μαγικά χρόνια μαζί σου...

Ακούω μανούλες που λένε πως όταν γεννήθηκε το πρώτο παιδί τους, γεννήθηκαν και αυτές σαν μητέρες- και είναι μιαν αλήθεια, μεγάλη και τρυφερή. Εγώ λέω πως όταν γεννήθηκε το τρίτο μου παιδί, μα συνάμα το πρώτο μου- (πως γίνεται αυτό σωστά;)- απλά γεννήθηκα ξανά γιατί στο μεταξύ ένιωθα νεκρή. Γιατί η αλήθεια είναι πως εγώ έγινα μητέρα εκείνο τον Μάρτιο του 2010 όταν γέννησα νεκρή την πρωτότοκη κόρη μου. Ξανάγινα μητέρα όταν γέννησα το δεύτερο παιδί μου, τον γιο μου- ο οποίος έζησε μόλις 10 ώρες. Ξανάγινα μητέρα τον Ιούλιο του 2103 όταν γεννήθηκε το τρίτο μου παιδί, αυτό που επιτέλους κράτησα στην αγκαλιά μου,  και το οποίο με έκανε μητέρα και για όλους τους άλλους. 

Ειρωνικό δεν είναι; 

Γιατί τα γράφω όλα αυτά, ανήμερα των έκτων γενεθλίων του τεράστιου θαύματος μου; Τα γράφω γιατί κάθε χρόνο τα γενέθλια του είναι μια υπενθύμιση για μένα όλων αυτών των γενεθλίων που δεν γιορτάζουμε. Μα όλων αυτών των ουράνιων γενεθλίων που τιμάμε. Διαβάζω λοιπόν όλα αυτά τα υπέροχα και γλυκά σχόλια που μου κάνετε, σχόλια που κάνουν την καρδιά μου να χαμογελά- δεν μπορώ να το θέσω καλύτερα, αυτό γράφω πάντα και ας επαναλαμβάνομαι- και η αλήθεια είναι πως ντρέπομαι λίγο. 

Ντρέπομαι, διότι ότι και αν κάνω για αυτό το παιδί είναι αποτέλεσμα των παιδιών που έχασα. Οι  απώλειες μου με διαμόρφωσαν όχι μόνο ως άνθρωπο αφού άλλαξα ριζικά, μα διαμόρφωσαν και την μητέρα που τελικά είμαι στην πράξη. Στην καθημερινότητα μου. Και μακάρι να μας αξίωνε ο Θεός να ακολουθήσουν και άλλα μωρά για να αποδείξω πως όλα γίνονται όταν η αγάπη πολλαπλασιάζεται τόσο πολύ, μα δεν πιστεύω πια πως είναι γραφτό μας. Και στην τελική, δεν χρειάζεται να αποδείξω και τίποτα. Αρκεί που ξέρω. Που ξέρουμε εμείς οι 5. 

Ντρέπομαι διότι δεν είμαι λοιπόν ούτε η καλύτερη μανούλα στον κόσμο, ούτε η πιο δημιουργική- είμαι απλά ένας άκρως ελαττωματικός άνθρωπος που παλεύει να είναι η καλύτερη εκδοχή που μπορεί να είναι- διοχετεύοντας όλη αυτή την αγάπη που ρίζωσε μέσα μου για τρία παιδιά μόνο στο ένα. Στην πράξη. Στην καθημερινότητα. Εκεί που μπορώ ανθρώπινα. Στα άλλα μου παιδιά μόνο πνευματικά μπορώ να προσφέρω και αν είναι μια πάλη αυτή από μόνη της. Όλες θα δίναμε και την ζωή μας για τα παιδιά μας χωρίς δεύτερη σκέψη- αυτό και μόνο μας καθιστά τις καλύτερες μανούλες στο κόσμο. 

Σε κάθε ευκαιρία λοιπόν θα δείξω στον γιο μου πόσο πολύ τον λατρεύω. Θα είμαι όμως και αυστηρή μαζί του διότι οφείλω να τον διδάξω να έχει ενσυναίσθηση.  Να είναι καλός άνθρωπος.  Να σέβεται. Και να είναι ευγενικός. Όλα τα άλλα έρχονται δεύτερα. Από εκεί και πέρα όμως θα τον λούσω στην αγάπη. Την ασφάλεια. Την μαγεία. Που στα γενέθλια του- ναι- θέλω να είναι υπερβολική. Αλαζονική. Ξεκάθαρη. Γιατί το έχω ξαναπεί. Δεν γίνεται να δημιουργήσεις παραπανίσια μαγεία στα μάτια ενός παιδιού. Μόνο λιγότερη. Ίσως και αρκετή -αν έχεις διατηρήσει και εσύ όσο μπορείς το παιδί μέσα σου ανέπαφο. Ποτέ όμως παραπανίσια. Μην φοβάστε για υπερβολές στα παιδιά σας. Δεν υπάρχουν υπερβολικές εκπλήξεις, υπερβολικές αγκαλιές, υπερβολικός χρόνος, υπερβολικά λόγια. 

Σήμερα λοιπόν ήταν μια τέτοια μέρα. Μαγείας. Που ξεκίνησε από χθες. Ή για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς από τις αρχές του Ιουλίου. Και που θα συνεχίσει μέχρι και το πάρτι μας. Γιατί σαν σήμερα, 6 χρόνια πριν, περίπου στις 10 το πρωί, ακούμπησαν στο στήθος μου το πιο όμορφο, μελαχρινό και ήσυχο μωρό του κόσμου. Και έτσι όπως το ακούμπησαν στο στήθος μου, η καρδιά μου άρχισε να χτυπά ξανά. Να ελπίζει. Να ονειρεύεται. Θυμάμαι πως νιαούρισε κλαψουρίζοντας και εγώ του χάιδεψα το μέτωπο του στην μέση με το δάχτυλο μου καταλήγοντας στην μυτούλα του. Και ηρέμησε. Έκτοτε είναι η δική μας κίνηση αγάπης. Αυτό το όμορφο, μελαχρινό και τόσο ήσυχο μωρό είναι πλέον ένα όμορφο, ξανθό, καλοσυνάτο, πανέξυπνο και ήσυχο αγόρι. Ένα αγόρι που είναι τόσο ενθουσιασμένο που γίνεται έξι χρονών! Τόσο που το φωνάζει από το πρωί! Δεν είναι τόσο ήσυχο σήμερα! 

Χρόνια πολλά καρδιά μου. Χρόνια ευλογημένα. Χρόνια γεμάτα υγεία. Ψυχική, πνευματική και σωματική. Χρόνια μαγικά. Πασπαλισμένα με χρυσόσκονη. Χρόνια γεμάτα τραγανά γέλια. Γεμάτα αγκαλιές και ευχάριστες περιπέτειες. Χρόνια λουσμένα στην λάμψη των αστεριών που σε ακολουθούν πάντα. Και αν θέλω να θυμάσαι κάτι είναι τούτο: Είναι ευλογία να μεγαλώνεις. Να γιορτάζεις πάντα τα γενέθλια σου θεαματικά. Με μαγεία. Ακόμα και όταν θα είσαι 90 χρονών και θα χρειάζεσαι 4 τούρτες να χωρέσουν τα κεριά. Να το θυμάσαι ακόμα και όταν εγώ δεν θα είμαι πια εδώ. 

Σε λατρεύω.