Θέλω να κλείσω τον πρώτο μήνα του νέου έτους με απολαυστικά μαιμουδίσια λόγια... Έτσι για να μπει καλά ο πάντα δύσκολος Φλεβάρης.
Έχουμε μπει για τα καλά στους ρυθμούς της πρώτης δημοτικού. Κάποια μέρα σέρνεται κυριολεκτικά- δεν έχει όρεξη για τίποτα.
-Μα τόσο πολύ κουράστηκες σήμερα μάτια μου; ρωτάω.
-Τι περίμενες μαμά; Δημοτικό πάω!
#ΈλαΜουΝτε #ΤιΠερίμενα #ΔημοτικόΠάειΤοΆγόρι
Κάποιο πρωινό ενώ ετοιμαζόμαστε να πάμε σχολείο, οδεύω προς την κουζίνα. Ξαφνικά τον ακούω:
-ΜΑΜΑ ΜΗ!!!!
-Τι έγινε καλέ;
-ΜΗΝ πατήσεις τους αρμούς γιατί θα σε καταπιεί η καυτή λάβα!
#ΜεΚοψοχόλιασε #ΓιαΤουςΑρμούς #ΦαντασίαΜουΠλανεύτρα #LifeIsNeverBoringWithAChild
Ήταν κάποια βδομάδα που θα γλύτωνε κάποια μέρα σχολείο- δεν θυμάμαι τώρα την περίσταση- και που θα άφηναν και τα βιβλία στο σχολείο την Παρασκευή. Οργανώνοντας λοιπόν το πρόγραμμα απόγευμα Κυριακής μου λέει:
- Ζάχαρη θα περάσουμε αυτή την εβδομάδα μου φαίνεται!
#ΚαιΖάχαρηΠεράσαμε #ΔίκιοΈιχεΤοΠαιδί #κλαίω
Πήγαμε σε μια θεατρική παράσταση. Στο τέλος τον ρωτάω:
-Πως σου φάνηκε η παράσταση;
-Δεν θυμάμαι, αλλά μου κρέμασε το σαγόνι!
#ΜάλλονΚαλήΤουΦάνηκε #ΕσείςΤιΛέτε;
Βγάζοντας μια μέρα τις φωτοτυπίες που έχει για διάβασμα, βγάζει και μια τσαλακωμένη- εκτός του φακέλου- σχεδόν σκισμένη. Τον ρωτάω με ύφος επικριτικό: '
- Γιατί είναι έτσι αυτή η φωτοτυπία; Γιατί δεν την έβαλες στον φάκελο;
-Μαμά, εγώ την έβαλα, μα οι σημειώσεις τσακώθηκαν μαζί της και την πέταξαν έξω από τον φάκελο για να σκιστεί!
#ΜεΔουλεύει; #ΉΜουΦαίνεται; #ΜεΠουλάειΚαιΜεΑγοράζειΣαςΛέω
Του βάζω ένα απόγευμα τις φωνές γιατί του έχω πει πολλές φορές να κάνει κάτι και όλο το ξεχνάει. Μου απαντάει θυμωμένος και αυτός:
-Παιδί είμαι! Τι περιμένεις; Ξεχνιέμαι!
#ΤιΠεριμένωΝτε #ΖήτησαΚαιΣυγνώμη #ΕκείΚαταντήσαμε
Διαφωνούν μια μέρα με την βρωμούσα. Η οποία είναι τρομερά ισχυρογνώμων. Θα είναι νύχτα έξω και θα ισχυρίζεται πως είναι μέρα- έτσι μόνο για τον τρελάνει. Υπάρχουν φορές που ο Δημήτρης Γεράσιμος φτάνει στα όρια του με αυτή της την συμπεριφορά. Υπάρχουν όμως και οι μέρες που απαντάει κάπως έτσι:
- Καλά, λέγε ότι θες. Και όταν μεγαλώσεις, θα μάθεις το σωστό.
#ΚαιΔίκιοΈχει #ΘαΜαςΤρελάνειΑυτόΤοΘηλυκό #ΣχολείοΑπόΜονηΤης
Στο ίδιο- περίπου- μοτίβο, έχουμε πάει βόλτα στο jumbo μαζί με την βρωμούσα. Προχωρούν μπροστά μου, ο καθένας με το καλάθι του. Φυσικά και οι δυο θέλουν να ηγούνται- να περπατούν παράλληλα ούτε λόγος, ενώ ο δικός μου δεν ήταν μια μέρα που ήταν διατεθειμένος να είναι τζέντλμαν και να αφήσει το κορίτσι να προηγηθεί. Τους δίνω λοιπόν χρόνο, 5 λεπτά ο ένας πρώτος- 5 ο άλλος. Επειδή προπορευόταν ήδη η Χριστίνα όταν έγινε το σκηνικό, έδωσα την σειρά στον Δημήτρη Γεράσιμο. Στα 10 δευτερόλεπτα- μετρημένα- του λέει:
-Να περάσω τώρα μπροστά Δημήτλη;
-Μα μόλις τώρα μπήκα Χριστίνα! φωνάζει θυμωμένος ο δικός μου. Στα 10 δευτερόλεπτα- μετρημένα σας λέω- ξανά το ίδιο. Η σκηνή επαναλήφθηκε περίπου 10 φορές παρά το γεγονός πως εξήγησα και εγώ στην Χριστίνα πως δεν έχουν περάσει τα 5 λεπτά που του αναλογούν. Την δεκάτη φορά, τον βλέπω να κάνει νευριασμένος στην άκρη και να της λέει:
- ΟΡΙΣΤΕ! Πέρνα πρώτη να με αφήσεις ήσυχο!!!!!!
#ΤιΛέτεΤονΆφησε; #Όοοοχι #ΜετάΈκλαιγεΠουΤηςΜίλησεΑπότομα #Άντρες #Γυναίκες #ΓεννημένοιΉμαστεΑπόΚούνια
Δεν θυμάμαι καθόλου την περίπτωση μα βλέπαμε κάποια στιγμή στην τηλεόραση μια κοπέλα η οποία βαφτίστηκε 24 χρονών. Ο μικρός έμεινε με το στόμα ανοιχτό.
-ΠΟΤΕ την βάφτισαν;;;;; Πάνε καλά;;;; ΠΩΣ την σήκωσε ο παππάς;;;
#κλαίω #ΤουΚάηκεΟΕγκέφαλοςΤουΔόλιου #ΤουΕξηγήσαμεΤονΤρόπο #ΑνΚαιΟΠαναγιώτηςΜπήκεΣτονΠειρασμόΝαΤονΔουλέψειΛίγοΑκόμα
Κάποια μέρα στο διάβασμα, κάνει ένα λάθος. Του επισημαίνω στο τέλος της άσκησης πως έχω εντοπίσει ένα λάθος να ψάξει να το βρει. Το βρίσκει πράγματι, τον επιβραβεύω και του λέω:
-Είδες που το γνώριζες; Γιατί μπερδεύτηκες;
-
Ε καλά μπερδεύτηκα, παιδί είμαι δεν είμαι ενήλικας!!
#ΌπωςΚαταλαβαίνεταιΈχουμεΜπειΣτηνΠροεφηβεία #ΛανθασμένηΕντύπωσηΈχειΓιαΤουςΕνήλικες #ΠρέπειΝαΤοΣυζητήσουμε
Κάποιο απόγευμα, και ενώ έχει παίξει ήδη πολύ μαζί του ο Παναγιώτης, έρχεται πλέον μπροστά να ξαπλώσει πριν πάει πάλι για δουλειά. Ο μικρός έρχεται απογοητευμένος να συνεχίσουν το παιχνίδι. Του προτείνει να τα φέρει εκεί που θα είναι και αυτός και να παίζει μόνος του- απλά να έχει παρέα. Αρχίζει ο ακόλουθος διάλογος:
- Έλα μπαμπά αφού δεν έχω φαντασία. Εσύ έχεις! (το άκουσα και αυτό!!χεχε)
-Τι λες; Φυσικά και έχεις και πολύ μάλιστα.
-Δεν έχω σου λέω. Δεν έχω πατήσει σήμερα το ειδικό κουμπί της φαντασίας.
-Πάτα το λοιπόν.
-Δεν μπορώ. Είναι κλειδωμένο σε μυστικό μέρος και έχω πετάξει τα κλειδιά!!!!!
#ΣΟΚ #ΑπλάΣΟΚ #ΕίναιΠουΔενΈχειΦαντασία
Εννοείται πως ο Δημήτρης Γεράσιμος θέλει πολύ αδέλφια.Δεν είναι από τα παιδιά που θα στο λένε συνέχεια- διότι κατανοεί πως έχει η κατάσταση- κάποιες φορές όμως τον πιάνει το παράπονο- και λίγο παραπάνω ίσως επειδή ξέρει πως έχω γεννήσει δυο παιδιά πριν από αυτόν μα πως δεν τα κατάφεραν. Πολύ συχνά αναφέρει πως η αδελφή του θα ήταν στην ίδια τάξη με την αδελφή της Μ. ενώ ο αδελφός του στην ίδια τάξη με τον αδελφό του Α. Τον πονάει. Σε μια τέτοια συζήτηση του τονίζω πόσο δεμένος είναι με τα ξαδέλφια του και ιδίως με την βρωμούσα που μένουμε στο ίδιο κτίριο.
-Με την Χριστίνα είστε σαν αδέλφια καρδιά μου. Όλο μαζί είστε. Δόξα τον Θεό έχεις ξαδέλφια που τα αγαπάς πολύ και είναι σαν αδέλφια.
-
Όχι μαμά. Μου απαντά σοβαρός. Δεν είναι το ίδιο. Με την Χριστίνα δεν θα κοιμηθούμε απόψε παρέα. Ούτε θα ξυπνήσουμε παρέα. Και αν γίνει απόψε, κάθε μέρα δεν γίνεται. Το ίδιο δεν είναι.
#ΤιΝαΠω; #ΔενΕίναιΤοΊδιο #ΈχειΔίκιο #ΨυχήΜουΌμορφη #ΣυγνώμηΣουΖητώ
(Αυτό το κείμενο γράφτηκε μια μέρα, στις 4 τα ξημερώματα, που ένιωθα ανεπαρκής, λίγη και γεμάτη ενοχές)
Σήμερα λοιπόν σηκώθηκα στις 5 για να ξυπνήσω τον άντρα μου να πάει στην δουλειά. Έπεσα ξανά για ύπνο, μα η αλήθεια είναι πως δύσκολα κοιμάμαι βαθιά αφού σηκωθώ. Το ξυπνητήρι χτύπησε για μένα στις 6:30. Σηκώθηκα έπλυνα τα δόντια με μισόκλειστα σχεδόν ματιά και νίφτηκα σαν 5χρονο, μόνο με το δείκτη μου να περνάει στα κλέφτρα από το νερό γιατί δεν αντέχετε τόσο κρύο, τέτοια ώρα.
Γραμμή για την κουζίνα, ανάβω air condition να ζεστάνει μέχρι να σηκωθεί το παιδί. Φτιάχνω καφέ, του οποίου της αναλογίες είχα ετοιμάσει αποβραδίς. Μεγάλη ευκολία αυτή μέσα στην γελοιότητα της. Μα πίστεψε με κάνει την διαφορά. Πίνω την πρώτη γουλιά σαν τον ναρκομανή που του στερούν την δόση του. Ανοίγω ραδιόφωνο. Πάντα Μελωδία. Βάζω μπροστά να μαγειρέψω στην χύτρα, φακές έχει σήμερα το μενού. Μέχρι τις 7:10 η χύτρα βράζει ήδη. Πίνω άλλη μια κλέφτη μεγάλη γουλιά καφέ. Έχει ήδη κρυώσει.
Πάω να ξυπνήσω το παιδί. Ανάβω φώτα, κάθομαι αναπαυτικά και αρχίζω να τον ξυπνάω. Γλυκά στην αρχή, μετά αρχίζουν τα πειράγματα και τα γαργαλητά! 10 λεπτά αποκλειστικά για ζουζούνιες- να αρχίσει η μέρα θετικά. Τον στέλνω για δόντια και νίψιμο και γραμμή πάλι στην κουζίνα να ετοιμάσω το κολατσιό του. Ετοιμάζω ταυτόχρονα το πρωινό του. Έρχεται να φάει. Όσο τρώει, ανοίγω παντζούρια , συμμαζεύω σαλόνι και στρώνω κρεβάτια. Μαζεύω το πρωινό του και βγάζω το φαγητό από την φωτιά. Όσο ντύνεται ο μικρός, με τα ρούχα που έχω ετοιμάσει αποβραδίς, ντύνομαι και εγώ. 7 και 50 ήμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Ανοίγω τα παράθυρα με τις σιδεριές να αεριστεί το σπίτι, ο μικρός κλείνει το ράδιο και βγαίνουμε από το σπίτι.
5 λεπτά να ζεστάνει το αυτοκίνητο- έχει παγωνιά- ευτυχώς το σχολείο μας είναι κοντά, 8 η ώρα τον έχω ήδη αφήσει, αγοράζω έναν καφέ στο χέρι και φεύγω. Πάω στην, δόξα τον Θεό, τετράωρη εργασία μου, όπου έχω και την πολυτέλεια αν χρειαστεί να φύγω νωρίτερα ή και να λείψω ακόμα. (τα καλά της οικογενειακής επιχείρησης). Δουλειά που απαιτεί σωματική κόπωση, όχι όμως και πνευματική. Καθαρίζω λίγο το μυαλό. Έρχονται εκτάκτως και οι γονείς μου να ζυμώσει κάτι επτάζυμα παξιμάδια αυτός ο τρελός ο Κρητικός, τον βοηθάω, λέμε και τα νέα μας- ωραία είναι δεν τους βλέπω συχνά τα ωράρια αντίθετα. Για να κάθομαι εγώ βράδυ με το παιδί, εργάζονται πάντα και ακόμα αυτοί.
Στο τετράωρο φεύγω και πάω για τα ψώνια της ημέρας. Σήμερα ήταν λαϊκή, φούρνος και κάτι ρούχα που είχα αφήσει στην μοδίστρα. Σκέφτομαι πως πρέπει να πάρω τον παιδίατρο να τον ρωτήσω γιατί το παιδί ξεκίνησε ξαφνικά να ζαλίζεται στα ταξίδια. Είναι φυσιολογικό; Από Δευτέρα όλο λέω να τον πάρω, γιατί το αμελώ; Μα δεν μιλάω ΠΟΤΕ στο κινητό όταν οδηγώ, οπότε συνεχίζω κανονικά.
Φτάνω σπίτι 12:10, ανεβαίνω σαν την τρελή, με δέκα κιλά ψώνια στα χέρια να προλάβω να τα βάλω στη θέση τους, να κόψω το λάχανο να το βρω έτοιμο το βράδυ, να μαζέψω τον νεροχύτη και να απλώσω το πλυντήριο, που ξέχασα να σου πω, έβαλα το πρωί. Να βάλω στην θέση τους και όσα ρούχα προλάβω από το χθεσινό σιδέρωμα. (είναι δυο μικρά βουνά!) Με παίρνει τηλέφωνο η Σουλτάνα να ρωτήσει αν θα της φτιάξω γλυκά να μας κεράσει για τα γενέθλια της μικρής- δεν γιορτάζουμε επίσημα φέτος, μόνο εμείς και εμείς, και θυμάμαι πως πρέπει να αγοράσω μπαλόνια να της κάνω έκπληξη την Δευτέρα, αποφασίζω να αλλάξω την ρουτίνα της ημέρας και να πάρω τον μικρό απευθείας μετά το σχολείο για βρώμικο φαγητό, όπου δίπλα έχει και το γνωστό παιχνιδομάγαζο να πάρουμε τα μπαλόνια. Ο Παναγιώτης θα αργούσε να γυρίσει, οπότε ετοιμάζω το φαΐ να θέλει μόνο ζέσταμα, και αυτός σκέφτομαι κουρασμένος θα έρθει από την δουλειά. Κλείνω παντζούρια γιατί θα έχει νυχτώσει όταν θα επιστρέψουμε και αναρωτιέμαι γιατί τα άνοιξα εξαρχής. 12:55 φεύγω να πάρω το παιδί από το σχολείο.
Έξω από το σχολείο, παίρνω μερικά τηλέφωνα που πρέπει όσο περιμένω,και ψάχνω και στο διαδίκτυο ιδέες για τα δικά μας γενέθλια. Το μικράκι μου επιτέλους σχολάει, του παίρνω την τσάντα- ασήκωτη είναι και αυτή- τον ενημερώνω για την αλλαγή "πλεύσης", ενθουσιάζεται και ξεκινάμε. Πάμε για βρώμικο φαγητό και ψώνια. Μου έχει έρθει και μια ειδοποίηση από το ταχυδρομείο μερικές μέρες, ευκαιρία να μπω νωρίτερα σήμερα που έχει και μουσική έκφραση να πάρω το δέμα. Κουβεντιάζουμε στο φαγητό, βασικά μόνη μου μιλάω - κουβέντα δεν του παίρνω του σκασμένου- κομμάτια και αυτό- "Που το τρέχω" αναρωτιέμαι, είναι τόσο σημαντική πια αυτή η δραστηριότητα;" Στο παιχνιδομάγαζο ζωντανεύει λίγο, να δοκιμάζει ότι αποκριάτικο υπάρχει και δεν υπάρχει - εγώ να προλάβω μην φορέσει μάσκες στο πρόσωπο, κυκλοφορεί και μια γρίπη, ο καθένας μπορεί να την έχει βάλει στο πρόσωπο του. Ζαλώνομαι και από εκεί τα πράγματα.
Φεύγουμε για ταχυδρομείο και μουσική έκφραση. Το ταχυδρομείο κλειστό - εκτάκτως - και εγώ να βρίσκομαι μια ώρα νωρίτερα από το μάθημα του κέντρο. Που να πάμε, αυτό σέρνεται. Και εγώ, μην κρυβόμαστε. (έχει σημασία;) Στηνόμαστε έξω από το μάθημα 45 λεπτά πριν. Κοντεύει να αποκοιμηθεί. Πίνω τον τρίτο καφέ της μέρας μα ξαφνικά με πιάνει αηδία, τον πετάω. Τον περιμένω απέξω μιάμιση ώρα σε μια καρεκλίτσα που με το ζόρι χωράω. Μπαίνω ίντερνετ να περάσει η ώρα. Χαζεύω, απαντάω σε μερικά, αλληλεπιδρώ με άλλα. Ακούω να του κάνει παρατηρήσεις - μα έχει κουραστεί το παιδί πως να αντεπεξέλθει; Ευτυχώς έχω παρκάρει κοντά. Θυμάμαι τον παιδίατρο, φτου είναι νωρίς δεν έχει ανοίξει για απόγευμα. Το μάθημα αργεί, τον βγάζει με καθυστέρηση, 18:45 ξεκινάμε - επιτέλους για το σπίτι. Βρίσκουμε κίνηση, ευτυχώς λίγα πράγματα. 19:15 φτάνουμε επιτέλους.
Αγκαλιές κακό με τον μπαμπά του, βρίσκω χρόνο να κάνω ένα ντους και να αλλάξω! Ετοιμάζω το βραδινό - το μεσημεριανό δηλαδή που δεν φάγαμε και μια ξεχωριστή τσαχπινιά για το άλλο μου εγώ - σιγά μην ξανά φάει φακές! Τρώμε, μαζεύω νεροχύτη και σαλόνι όσο ο Παναγιώτης παίζει με το παιδί. Σήμερα είναι σπίτι, έτσι δεν θα διαβάσω εγώ το παραμύθι, ούτε θα του πλύνω εγώ τα δόντια - μιλάμε για σούπερ ρεπό - στα αλήθεια έτσι νιώθω. Μπαίνω ίντερνετ όσο "ρεπάρω", απαντάω σε μερικά, αλληλεπιδρώ με άλλα - μπα πόνεσε το χέρι μου, α στο καλό δεν έχει και τίποτα αυτή η τηλεόραση. Κρυώνω κιόλας, πέρασε και η ώρα. Σηκώνομαι.
Κάνω ένα "παπ, παπ, παπ" ντους το μικράκι μου- έτσι το λέμε το γρήγορο ντουζάκι- και ξαπλώνουμε όλοι παρέα, να ακούσω τον Παναγιώτη να "σκοτώνει" ακόμα ένα παραμύθι! Έχει πάει 9 θυμάμαι τον γιατρό, που να τον πάρω τέτοια ώρα. Άστο. Από Δευτέρα. Το σημειώνω με τριπλή υπογράμμιση στην ατζέντα μου. Λέμε κάνα νέο και με αυτόν τον άντρα μου που δεν τον έχω δει όλη μέρα, όοοοχι, πετάγετε το μαϊμούδι για γαργαλητά και προσοχή! Θα τα πούμε μετά λέμε και περιμένουμε να αποκοιμηθεί το θηριάκι γιατί είναι και αγκαλίτσας. Είναι όμως και το υπνωτικό μας, τι να λέμε σε λίγο θα ροχαλίζουμε και εμείς μαζί του.
Λίγο πριν κοιμηθώ αναρωτιέμαι τι στο καλό έκανα όλη μέρα και είμαι τόσο κουρασμένη... "Τίποτα δεν έκανες και σήμερα" λέω στον εαυτό μου και το πιστεύω... "Ούτε διάβασμα είχαμε σήμερα, ούτε έξτρα δουλειές στο σπίτι, ούτε τίποτα. Γιατί κουράστηκες μου λες;" μονολογώ σαν την τρελή στον εαυτό μου. Μα δεν προλαβαίνω να μου απαντήσω, διότι πράγματι αποκοιμιέμαι. Σχεδόν από τις 9:30.
Ξυπνάω φυσικά γύρω στις 3:30 τα ξημερώματα. Δεν είμαι μαθημένη να κοιμάμαι τόσες ώρες. Στριφογυρνάω σαν σβούρα. Το μυαλό αρχίζει πάλι να δουλεύει υπερωρίες- μα οι μεταμεσονύκτιες υπερωρίες για καλό δεν είναι. Το βράδυ όλα διογκώνονται. Όλα παραμορφώνονται. Αν πριν κοιμηθώ ήμουν ανεπαρκής, τώρα στις 4 τα ξημερώματα ήμουν απολύτως άχρηστη.
Σηκώνομαι. Πάω στο σαλόνι- δεν έχω ίντερνετ σε όλο το σπίτι, ευτυχώς- και γράφω. Γράφω επί λέξη κάθε μικρό ή μεγάλο πράγμα που έκανα. Από το πρωί που ξύπνησα μέχρι το βράδυ που κοιμήθηκα. Για να το διαβάζω οπότε νιώθω ανεπαρκής. Ή λίγη. Ή ότι δεν πρόσφερα αρκετά στην οικογένεια μου. Γιατί βλέπεις, ακόμα γράφω. Άρα μήπως τελικά έκανα κάτι; Μήπως έκανα πολλά; Μήπως κάθε μέρα κάνω κάτι; Διότι, αυτή η μέρα για την οποία γράφω, θα μπορούσε να είναι η κάθε μέρα μου- μα με παραλλαγές. Και μάλιστα πιο περίπλοκες. Με διαβάσματα, και ραντεβού σε γιατρούς και ατελείωτες δουλειές και υποχρεώσεις. Και κάθε μέρα να νιώθω πως ήμουν ανεπαρκής. Ποτέ να μην ακούω μια επιβεβαίωση. Μα γιατί την χρειάζομαι αλήθεια; Απορώ....
Και έτσι όπως σταματάω πια το γράψιμο- δεν έχω άλλο να πω- βλέπω τα λουλουδάκια μου να έχουν ξεπεταχτεί... Τα λουλούδια που μου έφερε μια μέρα, κάποια εβδομάδα ο Παναγιώτης και τα άλλα που πήρα μόνη μου, μια μέρα που ήθελα να με κανακέψω. Τα ποτίζω λίγο, λίγο βδομάδες τώρα και περιμένω... Περιμένω, με λαχτάρα αλήθεια είναι, να φανούν τα μπουμπούκια τους, να ξεχυθούν οι μυρωδιές. Και να' τα που φανερώνονται σιγά σιγά. Και θυμάμαι τα λόγια της θείας μου της Ε. που δεν είναι πια κοντά μας, να λέει λίγους μόλις μήνες πριν πεθάνει. "Οι γυναίκες είναι σαν τα λουλούδια. Λίγο πότισμα θέλουν, μα τι άνθη που θα σου δώσουν..." Και πόσο δίκιο είχε. Λίγο πότισμα θέλω. Να το θυμάμαι. Τα βράδια που νιώθω ανεπαρκής, λίγη και γεμάτη ενοχές.
(αυτή η κατάθεση ψυχής αφορά αποκλειστικά εμένα, με τα δικά μου μοναδικά δεδομένα, και τις δικές μου συνθήκες διαβίωσης και βίου. Δεν αναμένω επιβεβαίωση ή κριτική. Δεν είναι διαγωνισμός αν έκανα όντως πολλά ή αν θα μπορούσα να κάνω περισσότερα. Είναι απλά αυτό. Μια προσωπική μου επιβεβαίωση πως τελικά ΚΆΤΙ έκανα. Και αν νιώθεις και εσύ έτσι το βράδυ που πέφτεις να ξαπλώσεις, σε προτρέπω να γράψεις- σε ένα κομμάτι χαρτί, στο κινητό σου, όπου σε βολεύει- τι έκανες εσύ μια μέρα σου. Πίστεψε με, θα κουραστείς να γράφεις.)
6 χρόνια πριν, σαν σήμερα, πάτησα- με λίγο φόβο και επιφύλαξη το ομολογώ- το κουμπί "δημοσίευση" τούτης εδώ της διαδικτυακής γωνίτσας. Το blog αυτό έχει σχεδόν την ίδια ηλικία με τον γιο μου διότι δημιουργήθηκε για αυτό ακριβώς τον σκοπό.
Να καταγράφω κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή που θέλω να μείνει αθάνατη. Λυπάμαι βαθιά που δεν είχα γνωρίσει αυτόν τον "κόσμο" και νωρίτερα, την περίοδο που βίωνα την πιο δύσκολη φάση της ζωής μου- αυτή της απώλειας των δυο πρώτων μου παιδιών- διότι πιστεύω με όλη μου την καρδιά πως η έκφραση των συναισθημάτων μου τότε, θα με είχε βοηθήσει αφάνταστα.
Ξέρεις, δεν το αντιλαμβάνονται όλοι και οι περισσότεροι το προσπερνάμε αμέσως εάν και εφόσον το αντιληφθούμε, μα ήμαστε περαστικοί σε αυτή την ζωή. Όσο ζούμε, αυτό που πραγματικά αξίζει, είναι τα συναισθήματα που αφήσαμε στους γύρω μας και κυρίως στους οικείους ανθρώπους μας. Την αίσθηση μας, την μυρωδιά μας, τις κοινές μας στιγμές, κουβέντες και σιωπές στην μνήμη τους.
Όσο μας θυμούνται, όσο μιλάνε για μας, όσο μας κρατάνε μέσα στην καρδιά τους, η μνήμη μας δεν πεθαίνει ποτέ. Αυτός λοιπόν ήταν, είναι και θα είναι ο πρωταρχικός σκοπός τούτης εδώ της διαδικτυακής γωνίτσας. Μιλάω διαρκώς στο παιδί για το παρελθόν. Όχι μόνο το κοινό μας παρελθόν, μα γενικότερα της οικογενείας. Του διηγούμαι ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια, από των παππούδων του, των προπάππων του. Από την ζωή μας ως ζευγάρι με τον Παναγιώτη, από τις απώλειες μας- του μιλάω πολύ και για τα πάντα. Τρελαίνεται να με ακούει. Μετά τα ξεχνάει και με ξαναρωτάει. Θα έρθει όμως και η στιγμή που θα πάψει να ρωτάει. Όπως έκανα εγώ με τον πατέρα μου που μου μίλαγε ώρες ατελείωτες. Και τώρα πια αναρωτιέμαι... Έτσι μου τα είχε πει; Ή έτσι τα θυμάμαι; Και πάλι δεν ρωτάω. Είτε θα το ξεχάσω, είτε θα ντραπώ, είτε δεν ξέρω και εγώ τι- δικαιολογία βάσιμη δεν υπάρχει.
Για αυτό λοιπόν "Προσέχω για να έχω" όπως μου έλεγε αυτός ο τρελοκρητίκαρος φυσικά. Φροντίζω να μείνουν όλες οι αναμνήσεις μου/ μας καταγεγραμμένες για πάντα. Εάν θελήσει ο ίδιος να ανατρέξει. Και εάν θελήσει να ανατρέξει σε αυτές και η επόμενη από αυτόν γενιά- πολύ θα με τιμήσει.
Μην γελιέστε ωστόσο. Όταν μια blogger μοιράζεται κομμάτια της καθημερινότητας της δεν σημαίνει πως αυτή είναι και η ζωή της. Είναι μόνο κομμάτια αυτής. Προσωπικά, κρατάω και προσωπικό αρχείο/ ημερολόγιο με στιγμές που απλά δεν θέλω να μοιραστώ δημόσια. (και όμως υπάρχουν και αυτές!) Πέρα όμως και από αυτό το κομμάτι, η μέρα έχει πολλές ώρες που δεν καλύπτονται στα social media ακόμα και αν είσαι ενεργή καθημερινά. Αυτό το τονίζω διότι υπάρχει μεγάλη σύγχυση ιδίως στον πραγματικό κοινωνικό σου κύκλο, ο οποίος θεωρεί πως γνωρίζει τα πάντα για την μέρα σου- χάνοντας πλέον το ενδιαφέρον για πραγματική επαφή μαζί σου- ενώ αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια.
6 χρόνια λοιπόν, 6.918 ακολούθους, (χωρίς διαγωνισμούς να σημειωθεί αυτό- μόνο με την ατελείωτη πάρλα μου!) και 798 αναρτήσεις μετά- ξεκινώντας από 157 το 2014 και καταλήγοντας σε μόλις 54 το 2019- νιώθω πως είτε το μοίρασμα έχει γίνει πιο ουσιαστικό, είτε τα είπα όλα πια και δεν έμεινε τίποτα άλλο να πω! 😂😜😂😜😂😜😂😜😂 Για όσους μπήκαν πιο πρόσφατα στην παρέα μας, να συστηθώ ξανά με αυτό το κείμενο μου εδώ , να θυμίσω πως ξεκινήσαμε ως "Το ημερολόγιο μιας μαμάς" μα καταλήξαμε στο "Όταν γεννήθηκα ξανά" και οι λόγοι βρίσκονται καταγεγραμμένοι εδώ, ενώ αν αντέχετε ή απλά θέλετε να γελάσετε με την ψυχή σας, δείτε τις 20 παραξενιές μου, τα 50+1 τυχαία πράγματα που δεν γνωρίζετε για μένα, και φυσικά την τιτάνια ανάρτηση σχετικά με τα 36 μου χρόνια στην οποία λέω πολλάααα!(φέτος οδεύω στα 40- μην ξεχνιόμαστε!)
Θα κλείσω αυτή την εορταστική ανάρτηση με μια παλιά μεν φωτογραφία μα πολύ αγαπημένη, από την χρονολογία που γεννήθηκε τούτη εδώ η διαδικτυακή γωνίτσα, η οποία με έμαθε πως το μοίρασμα είναι μαγεία, πως μπορούν να νοιαστούν για σένα άνθρωποι που δεν έχεις γνωρίσει καν δια ζώσης και να μην είναι ψυχασθενείς, (πιστέψτε με κάτι ξέρω), και πως όλο αυτό μπορεί με ένα παράξενο μα πολύ αληθινό τρόπο να σε κάνει ακόμα καλύτερο άνθρωπο.
Σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου που είστε συνοδοιπόροι μου σε αυτό το ταξίδι, ένα τι παραπάνω τους πιο παλιούς, μα και ένα τι πιο γλυκά τους πιο καινούργιους διότι όλοι με συγκινείτε βαθιά με την συνεχή παρουσία σας και ακόμα περισσότερο όταν υπάρχει αλληλεπίδραση. Εύχομαι να μιλάω πάντα στην καρδιά σας, όπως μιλάτε εσείς στην δική μου. Μια τεράστια αγκαλιά από όλη την μαιμουδοοικογένεια. Ακόμα και από όσους δεν φαίνονται στην φωτογραφία μα μας στέλνουν το ζεστό τους φως....
Όταν οι άνθρωποι που φεύγουν από κοντά μας είναι πλήρης ημερών- το πένθος είναι πιο ήπιο, πιο βατό- χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει πως δεν έλειψαν, δεν λείπουν και δεν θα λείπουν.
Τον Σεπτέμβριο αποχαιρέτησα την αγαπημένη μου γιαγιούλα όπως μοιράστηκα μαζί σας εδώ και από σεβασμό στην μνήμη της είχα σκοπό να γιορτάσουμε αυστηρώς οικογενειακά. Τον Νοέμβριο ωστόσο αποχαιρετήσαμε και την γιαγιά του Παναγιώτη καθώς και τον πατέρα μου γαμπρού μου- συνεπώς το πένθος αφορούσε πλέον σε όλες τις οικογένειες κάνοντας τις γιορτές ακόμα πιο ήρεμες και συναισθηματικές.
Οι φετινές λοιπόν μικρές/μεγάλες στιγμές μας ήταν μεν γιορτινές αλλά ήσυχα γιορτινές δίνοντας τους μια απροσδιόριστη μαγεία- μια διάσταση πέρα από το αναμενόμενο... Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα...
Δώσαμε βάση στην ουσία και όχι στο φαίνεσθαι... Κάναμε λιγότερα μα απολαύσαμε περισσότερα... Μαζευτήκαμε λιγότερο μα δεθήκαμε περισσότερο... Γελάσαμε γλυκόπικρα και κλάψαμε χωρίς ενοχές. Καθαρίσαμε την καρδιά και το μυαλό μας.
Ήταν όμορφα.
Μοναδικός στόχος; Μετάδοση απόλυτης μαγείας σε αυτό το πλάσμα που έχει γεμίσει μαγεία την δικής μας ζωή μόνο με την ανάσα του.
Το φετινό advent calendar, (δείτε εδώ), ξετρέλανε το μαιμούδι μου και δεν έχασε το ενδιαφέρον του για την παρτίδα αυτού του χειροποίητου επιτραπέζιου ούτε μια μέρα- σε αντίθεση με ότι πίστευα. Ξυπνούσε κάθε πρωί με αγωνία να παίξει, στημένο 24 μέρες στο τραπέζι του σαλονιού μας- μέχρι να πέσει σε εντολή. Οι εκπλήξεις του να περιμένουν υπομονετικά κάτω από το δέντρο μέχρι να έρθει η σειρά τους. Είχε πολύ ενδιαφέρον, διότι έτυχε να αγοράσει και την τελευταία του ιδιοκτησία μια μέρα πριν την τελευταία εντολή- συνεπώς δεν χρειάστηκε να ξεκινήσουμε από την αρχή καινούργια παρτίδα.
Μια εξ αυτών των εκπλήξεων, και το ετήσιο πυτζάμα πάρτι του μαιμουδιού στο οποίο καλεί αποκλειστικά τα ξαδέλφια του και εγώ φροντίζω να κοιμηθούν και οι μανούλες των μικρότερων αυτών σπίτι μας. Μια συγκέντρωση για την οποία το μικράκι μου ανυπομονεί πάντα τόσο πολύ... (δείτε πως μπορείτε να οργανώσετε το τέλειο πυτζάμα πάρτι για νήπια εδώ)
Το τέλος του advent calendar σηματοδοτεί και μια υπέροχη παράδοση σπίτι μας, την στρωματσάδα στο σαλόνι. Φέτος λοιπόν, λόγω της μέρας που συνέπεσε το πάρτι, κοιμόμασταν εν τέλει 5 μέρες σερί στο πάτωμα! Όνειρο! Αλήθεια! Ακόμα και αν μου στοίχισε σε πόνους σε πλάτη με μέση δεν το αλλάζω με τίποτα στον κόσμο... (δείτε λεπτομέρειες από άλλη χρονιά εδώ)
Μαζί με την στρωματσάδα όμως συμβαίνει κάτι ακόμα- πολύ πιο μαγικό... Έρχεται ο Δήσιμος- το ολοδικό μας ξωτικό- και μας τρελαίνει μέχρι την Πρωτοχρονιά με τις αταξίες του! Δείτε περισσότερα εδώ!
Λιχουδιές φτιάξαμε λιγότερες από ότι συνήθως, το σπίτι ωστόσο εννοείται πως μύρισε Χριστούγεννα με τους κουραμπιέδες της γιαγιούλας μου να κλέβουν- όχι τυχαία- την παράσταση στην δική μου καρδιά και όχι μόνο...
Χορτάσαμε πολλές, γλυκές πολύχρωμες εκπλήξεις έξω από την πόρτα μας από την δική μου την Σουλτάνα και δική του μοναδική νονά... Αλλά δώσαμε και εμείς άλλες τόσες....
Χορτάσαμε τζάκι, επιτραπέζια, χαλαρές δραστηριότητες και χουζούρεμα...
Απολαύσαμε βόλτες και ξεχωριστά πρωινά. Είτε σπίτι, είτε όχι. Είτε με παρέα, είτε μόνοι...
Απολαύσαμε και το μικράκι μας σε δυο παραστάσεις και μας γέμισε όπως πάντα περηφάνια... Μια του σχολείου και μια της μουσικής έκφρασης... "Το Δώρο της Παπλωματούς" μας συγκίνησε για να ακολουθήσει "Η καραμέλα με τα καπέλα" που μας έκανε να γελάσουμε με την καρδιά μας...
Το ρεβεγιόν την παραμονής μας βρήκε σπίτι μας, 8 άτομα όλα και όλα, με ένα τραπέζι πιο επίσημο από ότι συνήθως μα όλοι φορώντας παντόφλες και άνετα ρούχα αφού ήμασταν αυστηρώς οικογενειακά- να ευχόμαστε η νέα χρονιά να μην μας πάρει τίποτε άλλο...
Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στην παραμονή πρωτοχρονιάς, την μεγάλη αυτή νύχτα που περιμένουμε να πιστέψουμε ακόμα περισσότερο στην μαγεία... Και επειδή πιστεύουμε, αυτή μας ανταμείβει πάντα απλόχερα...
Ενώ ο νέος χρόνος, θέλω πάντα να μας βρίσκει με μια μικρή απόδραση στα χιόνια- την οποία, δόξα τον Θεό, καταφέραμε και απολαύσαμε ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ πολύ... Να φτιάξουμε τον καθιερωμένο μας χιονάνθρωπο, μα πιο πολύ από όλα, να απολαύσει αυτό το μαιμούδι το ξεχωριστό δώρο που ζήτησε από τον Άγιο Βασίλη. Ένα έλκηθρο για τα χιόνια!
Καλή χρονιά και επίσημα λοιπόν, με την πρώτη ανάρτηση του 2020 η οποία δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από μια γλυκιά αναπόληση των γιορτών που πέρασαν - πιο γρήγορα από ποτέ οφείλω να ομολογήσω- ή τουλάχιστον έτσι το ένιωσα. Και να ευχηθώ για αυτή την φαινομενικά τόσο ισορροπημένη χρονιά, να χαμογελάω συχνά, να διατηρήσω πάση θυσία αυτή την αθωότητα στην οποία εξακολουθώ να πιστεύω με πάθος, να κοιμάμαι λίγο πιο καλά, να περνάω ακόμα περισσότερο ποιοτικό χρόνο με την οικογένεια μου, να εστιάζω στα θετικά και να αγνοώ τα αρνητικά. Και να βρίσκω όσες περισσότερες ευκαιρίες μπορώ για απολαυστικά μαιμουδίσια φιλιά.
Και να λέω "Δόξα τον Θεό" καθημερινά.
