Τις προάλλες βρέθηκα στο γραφείο του γυναικολόγου μου για το ετήσιο τεστ ΠΑΠ και ήταν η δεύτερη φορά που ξεστόμισα αυτό που χρόνια τρέμω να ξεστομίσω:
" Έχω παραιτηθεί πλέον από το όνειρο του να κάνω και άλλο παιδί" .
Ούτε "νομίζω πως έχω παραιτηθεί", ούτε "νιώθω πως πως έχω παραιτηθεί", όχι. Μόνο απλά και στεγνά "Έχω παραιτηθεί πλέον." Κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Καμία αιτιολόγηση. Άλλωστε αν κάποιος γνωρίζει απόλυτα τους κινδύνους και την περιπλοκότητα είναι αυτός.
Η πρώτη φορά ήταν στην καλύτερη μου φίλη. Με τον Παναγιώτη δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε καν. Ξέρουμε και ξέρει. Άλλωστε ο ίδιος έχει "παραιτηθεί" χρόνια τώρα. Έχει αναγνωρίσει τους κινδύνους χρόνια τώρα. Έχει ολοκληρωθεί χρόνια τώρα. Τα έχει βρει με τον εαυτό του χρόνια τώρα.
Εγώ πάλι είμαι μια άλλη ιστορία. Μπερδεμένη στον λαβύρινθο συναισθημάτων, ενοχών, του κενού που αδιαμφισβήτητα έχουν αφήσει οι απώλειες των άλλων δυο παιδιών μου, της βαθιάς πίστης μου και της εκλογίκευσης της, καθώς και του παιδικού μου ονείρου για μεγάλη οικογένεια μα και της ανάγκης μου να τα δώσω όλα για όλα για το παιδί που έχω στην αγκαλιά μου, τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά....
Αν το είχα σκεφτεί; Αν το είχα πει κιόλας από μέσα μου; Άπειρες φορές. Ιδίως μετά την τρομακτική αποβολή που είχα το '17 ενώ ένα τετράχρονο αγόρι με περίμενε στο σπίτι αρνούμενο μέχρι και να αλλάξει πυτζάμες ή να του σκουπίσουν την μύτη αν δεν γυρνούσα εγώ κοντά του...
Τις προάλλες όμως- λίγες εβδομάδες μετά την πρώτη φορά- το είπα ξανά δυνατά.
"Έχω παραιτηθεί πλέον από το όνειρο του να κάνω και άλλα παιδιά" .
Δεν ένιωσα ανακούφιση. Ούτε ανάσανα. Και ας ένιωσα να φεύγει ένα βάρος από την καρδιά μου. Αντίθετα γέμισα θλίψη. Γιατί όμως; Αναρωτιόμουν. Το παιδί που έχω στην αγκαλιά μου με έχει γεμίσει με απόλυτη ευτυχία. Νιώθω λες και είμαι ντοπαρισμένη 24 ώρες το 24ωρο. Είμαι όσο ολοκληρωμένη μπορεί να είναι μια μητέρα που έχει χάσει δύο παιδιά της, ένα αστεράκι και έχει ένα θαύμα στην αγκαλιά της. Γνωρίζω πολύ καλά πλέον τους κινδύνους και δεν διατίθεμαι να το ρισκάρω- ξανά- για ένα όνειρο που είχα όταν όλα όσα έζησα τελικά θα έμοιαζαν με ταινία επιστημονικής φαντασίας. Και τα έχω "βρει" πια με τον Θεό μου και την πίστη μου. Οι ενοχές με ταλαιπωρούν ακόμη, μα είναι πια τόσο φίλες μου σε όλα που και αυτές θα τις αγαπήσω σιγά σιγά ή απλώς θα μάθω να τις αγνοώ....
Τι ήταν αυτό λοιπόν που με γέμισε με τόση θλίψη; Και ξαφνικά- εκεί στην αίθουσα αυτή αναμονής που αγαπώ να μισώ- το κατάλαβα. Ένιωθα θλίψη γιατί αυτό που είχα πει δυο φορές δυνατά, ήταν ένα ψέμα.
Δεν παραιτήθηκα από κανένα όνειρο. Πάλεψα σαν λιοντάρι για το όνειρο μου. Και ακόμα παλεύω. Για μένα δεν έχω ένα παιδί. Έχω τρία παιδιά και ένα αστεράκι. Και παλεύω και για τα τέσσερα. Όχι με τον τρόπο που παλεύει μια μητέρα που έχει και τα τέσσερα στην αγκαλιά της- μα με τον τρόπο που παλεύει μια μητέρα που έχει θάψει το ένα της παιδί, έχει σε βάζο παθοανατομολογίας το άλλο της παιδί και απέβαλε στο τρίτο σε μια κρύα αίθουσα νοσοκομείου εντελώς μόνη. Πάλεψα και παλεύω.
Δεν παραιτήθηκα από κανένα όνειρο. Κόντεψα να χάσω τέσσερις φορές την ζωή μου για αυτό το όνειρο. Έβαλα ΟΛΗ την υπόλοιπη ζωή μου σε αναμονή για αυτό το όνειρο. Απέκτησα συριγγομυελία για αυτό το όνειρο. Σακάτεψα το σώμα μου για αυτό το όνειρο. Το ξεχείλωσα, το πετσόκοψα, το αμέλησα- σχεδόν το μίσησα. Κόντεψα να χάσω το μυαλό μου για αυτό το όνειρο.
Μα βρήκα την καρδιά μου μέσα από αυτό το όνειρο. Έχω μια υπέροχα μοναδική οικογένεια. Μπορεί όχι όπως ακριβώς την ονειρεύτηκα, μα την έχω και είναι ολότελα δική μου. Δεν παραιτήθηκα λοιπόν. Απλώς αποδέχθηκα πια το όνειρο μου. Όπως ακριβώς έγινε πραγματικότητα. Με όλο τον πόνο και τα δάκρυα, με όλη την ευτυχία, τα γέλια και την αγωνία. Με όλες τις προσευχές και τις αμφισβητήσεις, με όλα τα ξάγρυπνα βράδια και τις σκέψεις που με δυσκολία μοιράστηκα και όλες αυτές που πιθανότατα δεν θα μοιραστώ ποτέ.
Έχω ένα υπέροχα μοναδικό πλάσμα στην αγκαλιά μου που κουβαλάει μέσα του όλα αυτά. Όλο τον πόνο και τα δάκρυα, όλη την ευτυχία, τα γέλια, την αγωνία, όλες τις προσευχές και τις αμφισβητήσεις, όλα τα ξάγρυπνα βράδια και όλες τις σκέψεις. Και κάθε φορά που βρίσκομαι στην παρουσία του, βρίσκομαι με όλα τα παιδιά μου μαζί.
Το πλάσμα αυτό είναι η απόδειξη πως δεν παραιτήθηκα από κανένα όνειρο. Το πλάσμα αυτό είναι το όνειρο.
" Έχω παραιτηθεί πλέον από το όνειρο του να κάνω και άλλο παιδί" .
Ούτε "νομίζω πως έχω παραιτηθεί", ούτε "νιώθω πως πως έχω παραιτηθεί", όχι. Μόνο απλά και στεγνά "Έχω παραιτηθεί πλέον." Κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Καμία αιτιολόγηση. Άλλωστε αν κάποιος γνωρίζει απόλυτα τους κινδύνους και την περιπλοκότητα είναι αυτός.
Η πρώτη φορά ήταν στην καλύτερη μου φίλη. Με τον Παναγιώτη δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε καν. Ξέρουμε και ξέρει. Άλλωστε ο ίδιος έχει "παραιτηθεί" χρόνια τώρα. Έχει αναγνωρίσει τους κινδύνους χρόνια τώρα. Έχει ολοκληρωθεί χρόνια τώρα. Τα έχει βρει με τον εαυτό του χρόνια τώρα.
Εγώ πάλι είμαι μια άλλη ιστορία. Μπερδεμένη στον λαβύρινθο συναισθημάτων, ενοχών, του κενού που αδιαμφισβήτητα έχουν αφήσει οι απώλειες των άλλων δυο παιδιών μου, της βαθιάς πίστης μου και της εκλογίκευσης της, καθώς και του παιδικού μου ονείρου για μεγάλη οικογένεια μα και της ανάγκης μου να τα δώσω όλα για όλα για το παιδί που έχω στην αγκαλιά μου, τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά....
Αν το είχα σκεφτεί; Αν το είχα πει κιόλας από μέσα μου; Άπειρες φορές. Ιδίως μετά την τρομακτική αποβολή που είχα το '17 ενώ ένα τετράχρονο αγόρι με περίμενε στο σπίτι αρνούμενο μέχρι και να αλλάξει πυτζάμες ή να του σκουπίσουν την μύτη αν δεν γυρνούσα εγώ κοντά του...
Τις προάλλες όμως- λίγες εβδομάδες μετά την πρώτη φορά- το είπα ξανά δυνατά.
"Έχω παραιτηθεί πλέον από το όνειρο του να κάνω και άλλα παιδιά" .
Δεν ένιωσα ανακούφιση. Ούτε ανάσανα. Και ας ένιωσα να φεύγει ένα βάρος από την καρδιά μου. Αντίθετα γέμισα θλίψη. Γιατί όμως; Αναρωτιόμουν. Το παιδί που έχω στην αγκαλιά μου με έχει γεμίσει με απόλυτη ευτυχία. Νιώθω λες και είμαι ντοπαρισμένη 24 ώρες το 24ωρο. Είμαι όσο ολοκληρωμένη μπορεί να είναι μια μητέρα που έχει χάσει δύο παιδιά της, ένα αστεράκι και έχει ένα θαύμα στην αγκαλιά της. Γνωρίζω πολύ καλά πλέον τους κινδύνους και δεν διατίθεμαι να το ρισκάρω- ξανά- για ένα όνειρο που είχα όταν όλα όσα έζησα τελικά θα έμοιαζαν με ταινία επιστημονικής φαντασίας. Και τα έχω "βρει" πια με τον Θεό μου και την πίστη μου. Οι ενοχές με ταλαιπωρούν ακόμη, μα είναι πια τόσο φίλες μου σε όλα που και αυτές θα τις αγαπήσω σιγά σιγά ή απλώς θα μάθω να τις αγνοώ....
Τι ήταν αυτό λοιπόν που με γέμισε με τόση θλίψη; Και ξαφνικά- εκεί στην αίθουσα αυτή αναμονής που αγαπώ να μισώ- το κατάλαβα. Ένιωθα θλίψη γιατί αυτό που είχα πει δυο φορές δυνατά, ήταν ένα ψέμα.
Δεν παραιτήθηκα από κανένα όνειρο. Πάλεψα σαν λιοντάρι για το όνειρο μου. Και ακόμα παλεύω. Για μένα δεν έχω ένα παιδί. Έχω τρία παιδιά και ένα αστεράκι. Και παλεύω και για τα τέσσερα. Όχι με τον τρόπο που παλεύει μια μητέρα που έχει και τα τέσσερα στην αγκαλιά της- μα με τον τρόπο που παλεύει μια μητέρα που έχει θάψει το ένα της παιδί, έχει σε βάζο παθοανατομολογίας το άλλο της παιδί και απέβαλε στο τρίτο σε μια κρύα αίθουσα νοσοκομείου εντελώς μόνη. Πάλεψα και παλεύω.
Δεν παραιτήθηκα από κανένα όνειρο. Κόντεψα να χάσω τέσσερις φορές την ζωή μου για αυτό το όνειρο. Έβαλα ΟΛΗ την υπόλοιπη ζωή μου σε αναμονή για αυτό το όνειρο. Απέκτησα συριγγομυελία για αυτό το όνειρο. Σακάτεψα το σώμα μου για αυτό το όνειρο. Το ξεχείλωσα, το πετσόκοψα, το αμέλησα- σχεδόν το μίσησα. Κόντεψα να χάσω το μυαλό μου για αυτό το όνειρο.
Μα βρήκα την καρδιά μου μέσα από αυτό το όνειρο. Έχω μια υπέροχα μοναδική οικογένεια. Μπορεί όχι όπως ακριβώς την ονειρεύτηκα, μα την έχω και είναι ολότελα δική μου. Δεν παραιτήθηκα λοιπόν. Απλώς αποδέχθηκα πια το όνειρο μου. Όπως ακριβώς έγινε πραγματικότητα. Με όλο τον πόνο και τα δάκρυα, με όλη την ευτυχία, τα γέλια και την αγωνία. Με όλες τις προσευχές και τις αμφισβητήσεις, με όλα τα ξάγρυπνα βράδια και τις σκέψεις που με δυσκολία μοιράστηκα και όλες αυτές που πιθανότατα δεν θα μοιραστώ ποτέ.
Έχω ένα υπέροχα μοναδικό πλάσμα στην αγκαλιά μου που κουβαλάει μέσα του όλα αυτά. Όλο τον πόνο και τα δάκρυα, όλη την ευτυχία, τα γέλια, την αγωνία, όλες τις προσευχές και τις αμφισβητήσεις, όλα τα ξάγρυπνα βράδια και όλες τις σκέψεις. Και κάθε φορά που βρίσκομαι στην παρουσία του, βρίσκομαι με όλα τα παιδιά μου μαζί.
Το πλάσμα αυτό είναι η απόδειξη πως δεν παραιτήθηκα από κανένα όνειρο. Το πλάσμα αυτό είναι το όνειρο.
Νιώθω πως διαβάζω τις σκέψεις μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ δεν ξερω εάν έχω παραιτηθεί.αλλα φοβάμαι να προσπαθήσω ξανά.
Λογικό είναι Γιάννα μου. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Θα έρθει η απάντηση όταν είναι η ώρα...
ΔιαγραφήΓιάννα μου δεν ξέρω πως να στείλω ένα απλό σχόλιο σε αυτή τη κατάθεση.. Απλά θέλω να σου πω πως σε θεωρω ένα πλασμα καταπληκτικό δυνατό και μοναδικό. Να χαίρεσαι την οικογένειά την υπέροχη πιυ έχεις φτιάξει να αντλεις δυναμη και ευτυχία!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο εκτιμώ πολύ γλυκιά μου Βέρα. ♥️
ΔιαγραφήΠόσες φορες εχω κάνει την καρδιά μού πέτρα μεσα σε αυτό το ιατρείο πρωτα μέχρι να μείνω έγκυος αργοτερα μια αποβολή και μετά στην δεύτερη εγκυμοσινη περιμένοντας μονο να ακούσω την καρδιά του μωρού ..Μέχρι που τα κατάφερα έκανα και εγω παιδι...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε καταλαβαίνω απόλυτα. Να σου ζήσει το θαύμα σου!
ΔιαγραφήΓλυκια μου Γιάννα εχεις τ αμέριστο θαυμασμό μου. Ξέρω ολη την ιστορια σου κ τον αγωνα σου. Συμμερίζομαι απόλυτα την αναγκη σου για μια μεγαλη οικογένεια. Μ αυτο εδω τ σχόλιο θέλω να σ πω οτι εχεις επιλογές που ισως δ εχεις σκεφτει η και ενδεχομένως να εχεις σκεφτει κ να τις απερριψες. Υπάρχει η λύση της παρένθετης η και ακομα της υιοθεσίας. Εχεις τοση αγαπη μεσα σου, τοσα πραγματα να δωσεις και ενα κορμι τσακισμενο οπως εχεις πει. Ωστοσο θεωρω οτι εχεις τοαο μεγαλη καρδιά που θα αγκαλιάζες το οποιοδηποτε
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδι σαν δικο σου. Με συγχωρείς για το θαρρος... φιλικά Μαρια
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου για το τόσο όμορφο σχόλιο. Όλες οι επιλογές, όταν τίποτα δεν είναι αυτονόητο, περνάνε από το μυαλό σου. Και έχουν περάσει. Σε φιλώ γλυκά γλυκά!
Διαγραφή