Τα έβδομα γενέθλια μας: Θέμα- δεινόσαυροι!

Αχ αυτά τα έβδομα γενέθλια μας... Επεισοδιακά και διαφορετικά με τόσους διαφορετικούς τρόπους... Δεν ξέρω τελικά αν τα μίσησα, (λίγο), ή αν τα λάτρεψα. Το μαιμούδι μου ωστόσο τα λάτρεψε χωρίς αμφιβολία- η καλύτερη μέρα της ζωής του ήταν αυτή όπως δηλώνει- και αυτό στην ουσία μου φτάνει. Όλα τα άλλα για τα οποία,  μόνο μια τρελή, τελειομανής και freak οργάνωσης ανησυχεί, δεν ενδιαφέρουν πραγματικά κανέναν πέρα από την ίδια. (εμένα δηλαδή για όσους παραξενεύτηκαν με την παράνοια του τρίτου προσώπου- είναι κάτι που κάνω συχνά ακόμα και στον προφορικό μου λόγο, freaky το ξέρω!) 

Το θέμα είχε αποφασιστεί όπως πάντα από πέρσι στο τέλος του πάρτι. (εμείς και το πατρινό το καρναβάλι!) Παρότι το λάτρεψα γιατί είχε μεγάλο περιθώριο για δημιουργικότητα- με παραξένεψε η επιλογή του διότι, ναι μεν διαβάζει πολλά βιβλία σχετικά με τους δεινόσαυρους,  αλλά από την άλλη δεν παίζει με αυτούς. Ωστόσο, δικό του το πάρτι- δική του η επιλογή. Θέμα προ-ιστορικό λοιπόν με πρωταγωνιστές τους δεινόσαυρους... 

Όλα ξεκινούν από την πρόσκληση. Εφόσον θα ήταν πριβέ φέτος- ήταν και αυτό επιλογή του εορτάζοντα από πέρσι κιόλας, τα γεγονότα με τον κωρονοιό ήταν απλά μια σύμπτωση φέτος για αυτή την εξέλιξη- είπα να το πάω λίγο παραπέρα. Τι καλύτερο για πρόσκληση λοιπόν από ένα αυγό δεινοσαύρου;; Μια χειροτεχνία που παρότι με δυσκόλεψε πολύ, στο τέλος με αποζημίωσε με το εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Δείτε περισσότερες σχετικές λεπτομέρειες εδώ. 

Η ιδιαιτερότητα του φετινού μας πάρτι ήταν πως θα γινόταν στον κήπο- όπου είναι και το δεντρόσπιτο και μια μικρή παιδική χαρά που έχει φτιάξει ο πατέρας μου για τα εγγόνια του. Συνεπώς δεν ασχολήθηκα ΤΟΣΟ πολύ με την διακόσμηση όσο θα έκανα στην σοφίτα- ο κήπος από μόνος του αποτελεί ένα πολύ ταιριαστό συμπλήρωμα στο θέμα μας- αυτός ήταν ωστόσο ο λόγος που το φετινό πάρτι με κούρασε τόσο πολύ. Δεν είναι εύκολο να κάνεις πάρτι στον κήπο όταν μένεις στον δεύτερο όροφο... Τα κατάφερα όμως χωρίς να πέσω κάτω από την κούραση και μόνο για αυτό είμαι πολύ περήφανη! 

Στην είσοδο έβαλα τον αγαπημένο μου μαυροπίνακα, ο οποίος καλωσόριζε τους καλεσμένους και τους ζητούσε να δώσουν τις ευχές τους όπως αρμόζει στην εποχή και ο οποίος τους καθοδηγούσε στον κήπο και στα ίχνη... Ένας δεινόσαυρος μπαλόνι τους παρακολουθούσε απειλητικά... 

Περνούσαν μέσα από περικοκλάδες- τις οποίες είχα φτιάξει με απλό ταπεινό γκοφρέ χαρτί- συναντούσαν έναν τρομακτικό δεινόσαυρο έτοιμο να τους κατασπαράξει, (ο οποίος ήταν εκεί για να εκτελέσει και χρέη photo booth), και ακολουθούσαν τα ίχνη τα οποία εξαφανίζονταν στην αρχή της σκάλας του δεντρόσπιτου....  

Από εκεί και πέρα είχα απλώς στήσει μερικά τραπέζια, είχα βγάλει δυο φουσκωτά παιχνίδια που ξέρω ότι αγαπούν τα παιδιά και κάτω από το δεντρόσπιτο είχα στήσει και τον μπουφέ. ( ο οποίος εν τέλει στήθηκε μόνο για τις φωτογραφίες, αφού τα τραπέζια φέτος ενώθηκαν για μεγαλύτερη σκιά και έτσι τα σέρβιρα απευθείας εκεί διατηρώντας τα όσο πιο δροσερά γινόταν- κάνοντας διαρκώς τράμπα με άλλα που είχα στο ψυγείο) 

Ο μπουφές διατηρήθηκε και αυτός απλοικός φέτος- για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Είχαμε λοιπόν εκτός από λεμονάδα, cupcakes σοκολάτας με icing βανίλιας και toppers που έφτιαξα μόνη μου, cake pops τα οποία υποτίθεται ότι θα ήταν ηφαίστεια με λάβα, (απέτυχαν μόνο στην όψη όχι στην γεύση), νύχια δεινοσαύρων, (nachos), μπισκότα ζαχαρόπαστας, (τα οποία παράγγειλα και φέτος σε σχήμα απολιθώματος και αυγών, δυστυχώς δεν φαίνονται πόσο υπέροχα είναι στις φωτογραφίες),  και οστά δεινοσαύρων- τα οποία ήταν στην ουσία pretzel βουτηγμένα σε άσπρη σοκολάτα. Τον διακόσμησα με τα παιχνίδια του Δημήτρη Γεράσιμου, τα αυγά που είχαμε φτιάξει και μερικά όμορφα σουπλά "φύλλα" που βρήκα στο γνωστό παιχνιδομάγαζο. Και αυτό ήταν όλο. 

Υπήρχαν και δυο λεπτομέρειες μικρές ακόμα,  όπως μια φωλιά αυγών και ένας ασπροπίνακας στον οποίο είχε ζωγραφίσει ο ίδιος ο εορτάζοντας έναν τυρρανόσαυρο, οι πραγματικές ομορφιές όμως ήταν οι δημιουργίες του πατέρα μου- οι οποίες ήταν και αυτές που έκαναν τον μικρό τόσο ανένδοτο στο να γίνει το πάρτι στον κήπο. 

Μου αρέσει πάντα να στήνω και μια γωνίτσα για όλα τα δώρα- θεωρώ ότι ομορφαίνουν τον χώρο και δημιουργούν και γλυκιά αγωνία στον εορτάζοντα... 

Οι ευχές δεν λείπουν ποτέ από τα πάρτι μας- αγαπάμε πολύ να μας δείχνουν την αγάπη τους και γραπτώς- έτσι είχα στήσει μια γωνίτσα όπου οι καλεσμένοι,  μπορούσαν να τις γράψουν σε μικρά πατουσάκια δεινοσαύρων- πάνω σε έναν κορμό δέντρου-  και να τις κρεμάσουν για να ομορφύνει και άλλο ο κήπος μας... 

Μια ακόμα επιθυμία του εορτάζοντα φέτος ήταν η πινιάτα. Αχ. Δεν τις αγαπώ καθόλου. Για πολλούς λόγους. Καταρχάς τις θεωρώ επικίνδυνες- μπορεί να γίνει ατύχημα όσο και αν τηρείς τις αποστάσεις, παιδιά είναι και είναι απρόβλεπτα. Κατά δεύτερον, δημιουργεί πολλά αισθήματα απογοήτευσης στα παιδιά που δεν είναι αυτά που την ρίχνουν εν τέλει- διότι δεν κατανοούν πως στην ουσία όλα συνεισφέρουν στο τελικό αποτέλεσμα. Κάθε χτύπημα μετράει. Επίσης, μου έχει τύχει σε πολλάααα πάρτι να υπάρξουν παιδιά που δεν προλαβαίνουν ούτε μια από τις τσαχπινιές που κρύβει η πινιάτα- και συνήθως τα παιδιά αυτά είναι τα λιγότερο διεκδικητικά. Εγώ φρόντισα να μην γίνει κάτι τέτοιο βάζοντας μέσα από κάθε τσαχπινιά, μια για κάθε παιδί- συν μια ακόμα. Την πινιάτα την αγόρασα σαν κιτ από το γνωστό παιχνιδομάγαζο και την έφτιαξα μόνη- ακόμα μια χειροτεχνία που δοκίμασε το νευρικό μου σύστημα- και την γέμισα με παιχνίδια ειδικά σχεδιασμένα για πινιάτα, Τα οποία προμηθεύτηκα ξανά από το ίδιο κατάστημα),  και με λιχουδιές από τα lidl, συγκεκριμένα την σακούλα με τα διάφορα είδη από ζελεδάκια. 

Εξακολουθώ να μην αγαπώ τις πινιάτες, τα μικράκια διασκέδασαν πολύ όμως, το ίδιο και εμείς βλέποντας στον τρόπο που πάλευαν για το "βραβείο",  στοιχεία του χαρακτήρα τους. Χρειάστηκε πολλά χτυπήματα για να σκιστεί- βασικά σκίστηκε στο σημείο από το οποίο κρεμόταν τελικά,  παρότι είχε γίνει τρύπα και στο πλάι. 

Ο αλμυρός μπουφές είχε τα ίδια όπως πάντα. Πίτσες, τυρομπουκίτσες, σουβλάκια κοτόπουλο και χοιρινά, σαλάτα ζυμαρικών, κεφτεδάκια  και τοματίνια. Ένα από τα θετικά του παιδικού πάρτι η ευκολία του φαγητού. Ήταν να έχουμε και ζυμαράκια μα ο ψήστης τα ξέχασε εντελώς! (γκουχ, γκουχ!) 

Τα party favors μας για φέτος, εκτός από τα δεινοσαυροκαπέλα που φτιάξαμε οι ίδιοι, είχαν: Απολίθωμα δεινοσαύρου φτιαγμένο από αλατοζύμη, ένα κιτ ανασκαφής, φρέσκια αλατοζύμη για να φτιάξουν οι ίδιοι το δικό τους απολίθωμα και αυτοκόλλητα. Πιο αναλυτικά σας μιλήσαμε για αυτά εδώ και εδώ. 

Ποιος είναι όμως ο πρωταγωνιστής του πάρτι, πέρα φυσικά από τον ίδιο τον εορτάζοντα; Μα η τούρτα βεβαίως. Φέτος ήταν η ΠΡΩΤΗ χρονιά που ΔΕΝ έφτιαξα την τούρτα και την παράγγειλα. Και δεν ξέρετε ΠΟΣΟ απόλαυσα την απουσία αυτού του άγχους. (το ομολογώ) Το σχέδιο το διάλεξε ο ίδιος ο Δημήτρης Γεράσιμος. Το ίδιο και τους δεινόσαυρους που θα στόλιζαν το επιβλητικό του ηφαίστειο. Εγώ ήθελα απλώς να μπορώ να βάλω ένα βεγγαλικό στο ηφαίστειο ώστε να το ανάψουμε στο γενέθλιο τραγουδάκι και η γλυκύτατη Δήμητρα το κατάφερε άψογα. Η τούρτα, εκτός από εντυπωσιακή αισθητικά, ήταν και πολύ γευστική. Σοκολάτα με nutella, και η γέμιση επιλογή του εορτάζοντα. Οφείλω όμως να ομολογήσω πως παρότι ο ίδιος συμφώνησε να την παραγγείλουμε, την επόμενη μέρα μου δήλωσε όλο παράπονο πως του αρέσουν περισσότερο οι δικές μου τούρτες και του χρόνου να φτιάξω εγώ πάλι. (εδώ κλαίω με μαύρο δάκρυ... Έχω όμως γράψει γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτό για τα παιδιά μας- δείτε εδώ). 

Πέρα από όλα αυτά, τα οποία όπως σας είπα ήδη, δεν αφορούν και πολύ και κανέναν πέρα από την τρελή, τελειομανής και freak οργάνωσης μαμά, το βασικό ήταν ότι το δικό μας δεινοσαυρομαιμουδάκι διασκέδασε περισσότερο από ποτέ. Δεν ξέρω αν φταίει η ηλικία ή το πάρτι ως πάρτι, μα απόλαυσε άφθονο παιχνίδι με τα ξαδέλφια του στον παράδεισο που του έχει φτιάξει ο λατρεμένος του παππούς. Και φυσικά γέμισε δώρα- όλα ένα και ένα. Τι παραπάνω να ζητήσει κανείς; 

Εκτός από το επίσημο πάρτι, όπως γνωρίζετε ήδη όσοι μας παρακολουθείτε, ο εορτάζοντας γιόρταζε σε δόσεις από την αρχή του μήνα- μια δική μας παράδοση. Πάντα γιορτάζουμε όλη την εβδομάδα πριν τα γενέθλια- και αυτό ισχύει για όλους στην οικογένεια. Πέρα από άφθονα μπάνια στην θάλασσα μα και στην αγαπημένη του πισίνα, οι εκπλήξεις συμπεριελάμβαναν καθημερινά μικρά δωράκια με αντίστροφη μέτρηση,  ψώνια με δικό του χαρτζιλίκι όπου είναι ελεύθερος να πάρει ότι θέλει αλλά και έξοδο στο αγαπημένο του fast food όπου και απαντάει τις ίδιες ερωτήσεις κάθε χρόνο. (δείτε περισσότερες λεπτομέρειες εδώ) Βρίσκει επίσης ανήμερα το δωμάτιο του πλημμυρισμένο στα μπαλόνια, ένα σούπερ πρωινό στο οποίο σβήνει και το πρώτο του κεράκι αλλά και μια επετειακή  φανέλα ζωγραφισμένη από εμένα. (Φέτος ζωγράφισα και την μπλούζα που φορούσε στο πάρτι του) Κάνει επίσης ένα σούπερ γενέθλιο μπάνιο- περισσότερες λεπτομέρειες για το τι στο καλό είναι αυτό, μπορείτε να δείτε εδώ.  Η μέρα κλείνει ΠΑΝΤΑ με ένα ακόμα κεράκι. Λίγο πριν κοιμηθεί, του τραγουδάμε ακόμα μια φορά το γενέθλιο τραγούδι και ο ίδιος τρελαίνεται αφάνταστα για αυτή την στιγμή της ημέρας. 

Μια ακόμα παραξενιά που έχω είναι πως θέλω να γιορτάζονται, όχι μόνο τα γενέθλια μα τα πάντα, ανήμερα. Για μένα, χάνεται η μαγεία μετά. Η πρώτη φορά που αναγκάστηκα να κάνω το πάρτι μια μέρα μετά ήταν στα τρίτα του γενέθλια. Έκτοτε χρειάστηκε και στα πέμπτα μα και στα έκτα γενέθλια του. Και επειδή ακριβώς γιορτάζουμε ούτως ή άλλως με τιμές και δόξες τα γενέθλια μας ανήμερα- ακόμα και αν ακολουθεί πάρτι- έχω διαπιστώσει πως αφού περάσουν τα γενέθλια το παιδί έχει πια χάσει την ανυπομονησία. Η μαγεία έχει παρέλθει. Τα γιόρτασε τα γενέθλια του. Ήδη. Τα υπόλοιπα απλώς δεν είναι σημαντικά για αυτόν. Για αυτό και επέμενα τόσο πολύ φέτος να γίνει ανήμερα παρότι ήταν Πέμπτη, παρότι ο αγαπημένος μας Αντρέας που μας αποτυπώνει φωτογραφικά όλες μας τις αναμνήσεις δεν μπορούσε, παρότι ίσως δυσκόλεψα και μερικούς συγγενείς που εργάζονταν- και τους οποίους ευχαριστώ πολύ που έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν. Επέμενα και δεν το μετανιώνω στιγμή. Και να σας πω γιατί; Διότι όταν τον ρωτήσαμε το βράδυ με τον Παναγιώτη ποιο δώρο του άρεσε περισσότερο από ΟΛΑ, το μικράκι μας μας αφόπλισε. 

"Το καλύτερο δώρο από ΟΛΑ ήταν το πάρτι μου. Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου", μας είπε και μας άφησε άφωνους και συγκινημένους. 

Όσο για μένα; Ειλικρινά θέλω ένα διάλειμμα από αυτή την παράνοια των πάρτι. Νιώθω πως τρέχω, τρέχω και τρέχω για να τους ικανοποιήσω όλους και στο τέλος χάνω μαγικές στιγμές από την ημέρα. Θέλω κάτι διαφορετικό και βλέπω ότι και το παιδί το θέλει γιατί είναι η πρώτη φορά στην ζωή του που εξετάζει και άλλα σενάρια και δεν έχει ΚΑΝ αναφερθεί στο θέμα του επόμενου πάρτι. Οπότε δεν ξέρω τι ακριβώς μας περιμένει για του χρόνου μα αυτό που κατάλαβα φέτος είναι πως το μόνο που έκανε αυτή την μέρα το καλύτερο δώρο για τα γενέθλια του, δεν ήταν ούτε όλες οι δικές μου υπερβολές, ούτε τα δώρα, ούτε καν η παρουσία όλων όσων ήταν στο πάρτι. Αυτό που έκανε την μέρα αυτή την καλύτερη της ζωής του, ήταν το γεγονός πως έκανε ακριβώς ότι ήθελε- ένα ονειρικό playdate στον μικρό του παράδεισο- με τα άτομα που αγαπάει περισσότερο από όλους στον κόσμο. Τα ξαδέλφια του. Τέλος. Μόνο αυτό. Σε συνδυασμό βέβαια με το γεγονός πως: 

"Έγινα εφτά μαμά τώρα. Είμαι μεγάλος, τι νομίζεις;" 

Μεγάλο μου αγόρι... Χρόνια πολλά λοιπόν. Και καλά. Και αγαπησιάρικα. Και δημιουργικά. Και θαρραλέα. Και βροντερά. Και πολύχρωμα. Και με την λάμψη των αστεριών που σε ακολουθούν πάντα. Και να θυμάσαι πάντα... Τα ίχνη σου στην ζωή θα έχουν το βάρος της προσωπικότητας σου. Φρόντισε να είναι ξεκάθαρα, βαθιά και αξιοσημείωτα. 

Θέλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου:  Την γλυκιά Ματίνα από το μοναδικό Art Matina που κάθε χρόνο μας φτιάχνει τα αγαπημένα μας πάνινα παπούτσια ακριβώς όπως τα θέλουμε. Δείτε τα υπέροχα custom made παπούτσια μας εδώ.  Την γλυκύτατη και εναλλακτική Δήμητρα από το Εργαστήριο Μπιρμπίλης- Mitsakis Cakes που όχι μόνο με απάλλαξε φέτος από το άγχος και την κούραση της τούρτας και των μπισκότων- μα με συμβούλεψε κιόλας στα προβλήματα που αντιμετώπισα με τα cakes pops και τα pretzel. Τον συμμαθητή μου, παλιό καρδιακό φίλο και πλέον φωτογράφο Γιάννη, (Yiannis Marmaras phorography) , που ανταποκρίθηκε τελευταία στιγμή- πιο τελευταία δεν γίνεται- για να αποθανατίσει τις στιγμές μας και να με απαλλάξει και από αυτό το άγχος.  Θέλω όμως να ευχαριστήσω και τον Αντρέα, που παρότι φέτος έλειπε, ξέρω ότι έκανε ότι ήταν δυνατόν για να είναι μαζί μας. Τέλος, ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους εσάς που με την αγάπη σας και την στήριξη σας, δίνετε επιπρόσθετη μαγεία σε αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο που φτιάχνω- με περισσότερο κόπο από όσο ίσως γίνεται αντιληπτό, (λόγου χάρη αυτή η ανάρτηση χρειάστηκε συνολικά 7 ώρες πάνω από τον υπολογιστή)- για το μαιμούδι μας ενώ ζωγραφίζετε και ένα χαμόγελο στην καρδιά μου κάθε φορά που αλληλεπιδράτε σε κάθε ανησυχία μου, σε κάθε παράνοια μου, σε κάθε μικρή η μεγάλη κατάθεση ψυχής. Αλήθεια. Ευχαριστώ. 

Αν θέλετε δείτε τα προηγούμενα πάρτι μας κάντε κλικ παρακάτω: 

Τα πρώτα μας γενέθλια με θέμα το ουράνιο τόξο. 

Τα δεύτερα γενέθλια με θέμα το μαιμουδάκι.

Τα τρίτα μας γενέθλια με θέμα την παραλία. 

Τα τέταρτα γενέθλια με θέμα τους αγώνες ταχύτητας. 

Τα πέμπτα μας γενέθλια με θέμα το διάστημα.

Τα έκτα γενέθλια μας με θέμα πειρατικό.