Πυρετό το μαιμουδάκι; Ασυναρτησίες η μαιμουδομάνα....

Σαν παιδί ήμουν εξαιρετικά φιλάσθενο. Παρότι είμαι πεπεισμένη πως φταίει η μητέρα μου που με έντυνε κυριολεκτικά σαν κρεμμύδι και δεν με άφηνε να ξεμυτίσω με λίγο παραπάνω κρύο, δεν έχω κανένα τρόπο να το αποδείξω. Μπορώ ωστόσο, να κάνω το σχεδόν-ακριβώς αντίθετο εγώ με τον Δημήτρη- Γεράσιμο προκειμένου να τον θωρακίσω όσο μπορώ σε ανούσια κρυολογήματα και ιώσεις. 

Οι πυρετοί μου όταν ήμουν παιδί έχουν γράψει ιστορία, με μεγαλύτερο έναν στα εφτά μου χρόνια που δεν είχε πια άλλο χώρο να ανέβει το θερμόμετρο, και αυτό που θυμάμαι εξαιρετικά έντονα είναι την μητέρα μου να με κάνει μπάνιο σε μια προσπάθεια της να μου κατεβάσει την θερμοκρασία πριν ακόμα χτυπήσει τα ύψη και εγώ να τουρτουρίζω και να έχω ρίγη λες και με είχαν βάλει σε μια μπανιέρα με πάγο. Αμέσως μετά θυμάμαι να βρίσκομαι ξαπλωμένη στο πίσω μέρος του αμαξιού στην αγκαλιά της μητέρας μου τυλιγμένη με μια κουβέρτα αφού παρά τους 41 μου βαθμούς, ακόμα είχα ρίγη και τον πατέρα μου να οδηγάει σαν τρελός, κορνάροντας και περνώντας όλα τα φανάρια με κόκκινο προκείμενου να με πάνε στο νοσοκομείο το γρηγορότερο δυνατόν. Θυμάμαι εξαιρετικά έντονα ακόμα μια φορά, 5 χρονών, όταν σε έναν ακόμα πολύ υψηλό πυρετό- στο σπίτι της γιαγιάς μου τότε- είχα μονολογήσει: "Δεν θέλω να πεθάνω..." Η μητέρα μου που δεν πίστευε στα αυτιά της ρωτούσε πανικόβλητη "Τι είπε το παιδί;;;" Τότε, ο παππούς μου που στεκόταν δίπλα μου, της είχε πει: "Είπε πως δεν θέλει να πεθάνω εγώ" . Το θυμάμαι διότι μου είχε κάνει εντύπωση γιατί δεν είχε πει αυτό που πραγματικά είπα...

Σαν ενήλικας δεν αρρωσταίνω πια συχνά και η τελευταία φορά που ανέβασα υψηλό πυρετό, ήταν όταν το μαιμούδι ήταν 6 μηνών, προκαλώντας μου, (και), τότε ένα ντελίριο συγγραφικό!  

Θυμάμαι όμως πολύ καλά το συναίσθημα... Ο πυρετός σε παραλύει, σου δημιουργεί παραισθήσεις, κάνει όλο σου το κορμί να πονάει με έναν τρόπο ύπουλο και εξαντλητικό. 

Αυτές τις μέρες λοιπόν, τρίτη στην σειρά σήμερα, έχω το μικράκι μου με πυρετό. Υψηλό. Σταθερά, με το που περνάει η επίδραση του αντιπυρετικού, αρχίζει και πάλι τα ρίγη και το σώμα του ξεκινάει και πάλι επίθεση σε αυτή την ίωση που βρέθηκε να τον ταλαιπωρήσει. Δεν ανησυχώ ιδιαίτερα, αν και όταν αρχίζει το παραλήρημα στον πυρετό, με πιάνει η καρδιά μου, δεν το κρύβω, όμως τον λυπάμαι γιατί ξέρω πόσο άσχημα νιώθει, πόση αδυναμία και πιθανότατα απελπισία. Μπορεί να μη ξέρει ακόμα τι είναι απελπισία, μα όταν ξαφνικά ξεσπάει σε κλάματα παράπονου και θυμού, εγώ καταλαβαίνω. Έχει κουραστεί. Ενώ όταν είναι ξύπνιος θέλει τόσο να παίξει, προσπαθεί για λίγη ώρα, μα δεν έχει κουράγιο και ξαναγυρνάει στην αγκαλιά μας. 

Εγώ πάλι, δίπλα του κάθε στιγμή και λεπτό. Κοιμόμαστε μαζί, ώστε να τον ελέγχω ανά πάσα ώρα. Κάθομαι δίπλα του στον καναπέ και κάθε λίγο ακουμπάω το σωματάκι του, φιλάω το κούτελο του και αυτός, ασυναίσθητα σαλεύει λίγο και σπρώχνει το κεφαλάκι του στα χείλη μου, σαν να καταλαβαίνει πως είμαι εκεί για να τον φροντίσω. 

Σήμερα στον γιατρό, ζήτησε σχεδόν μόνος του να πάει. Με σόκαρε, (και με ανησύχησε για να είμαι ειλικρινής), διότι από δέκα μηνών και μετά, ξεσπούσε σε υστερικά κλάματα με το που ξεκινούσαμε να διασχίσουμε την πόρτα του ιατρείου. Αντίθετα  το πρωί, είχε κουλουριαστεί πάνω μου και περίμενε στωικά την σειρά μας. Στο μεταξύ, όπως κάθε φορά, τον προετοίμαζα για το τι θα γίνει μέσα στο γραφείο του γιατρού. Του μίλησα για το στηθοσκόπιο και πως αυτό μπορεί να τον παγώσει λίγο, για το μικρό φακό που θα βάλει μέσα στα αυτιά του, πως πιθανότατα θα του πίεζε την κοιλίτσα και φυσικά πως θα του έβαζε ένα ξυλάκι στο στόμα για να δει τον λαιμό του και πως αυτός θα έπρεπε να κάνει "Ααααα" για να δει ο γιατρός καλύτερα. Περίμενα να αρχίσει τo ξέσπασμα μόλις μπήκαμε μέσα μα τίποτα. Ήταν εξαιρετικός, ήσυχος και συνεργάσιμος, ενώ χάζευε και μια εφαρμογή με ζωάκια και οχήματα που του έβαλε ο γιατρός στο κινητό του.

Όταν ήρθε η ώρα για να εξετάσει τον λαιμό του και έβαλε μέσα λίγο πλάγια στην αρχή το γλωσσοπίεστρο για να ελέγξει και δοντάκια, τον άκουσα σοκαρισμένη να κάνει "Ααααααα", χωρίς να του πει κανείς τίποτα. Το βρήκα τόσο γλυκό, σχεδόν συγκινήθηκα. Και παρότι δεν ήθελε με τίποτα να αποχαιρετήσει τον γιατρό μας, παρά μόνο την γραμματέα, μόλις μπήκε στο αυτοκίνητο, άρχισε να λέει του Παναγιώτη, "Ο κύ(ρ)ιος Αλέτσανδρος, αυτό και ο κύ(ρ)ιος Αλέτσανδρος εκείνο...!" 

Τώρα κοιμάται δίπλα μου στον καναπέ, μετά από ένα πολύ δύσκολο απόγευμα όπου ξύπνησε ξαφνικά και με κλάματα μόλις μετά από δέκα λεπτά ύπνου. Για τις επόμενες τέσσερις ώρες, δεν στεκόταν πουθενά παρά μόνο στην αγκαλιά μου και έκλαιγε τις μισές. Του λέω πως καταλαβαίνω πως έχει κουραστεί και ξέρω πως νιώθει, μα είναι φυσιολογικό να αρρωσταίνουμε, θα κάνουμε υπομονή και θα γίνουμε καλά. Μέσα μου όμως πονάω διότι ξέρω πως υπάρχουν παιδάκια που ταλαιπωρούνται πολύ περισσότερο και με ασθένειες πολύ πιο σημαντικές από λίγο πυρετό.

 Και δίπλα τους πάντα οι μανάδες. Μανάδες με πονεμένη πλάτη από την καθιστή θέση. Μανάδες με μάτια που τσούζουν από την αϋπνία και ανάσα που μυρίζει βαρύ καφέ. Μανάδες που έχουν ξεχάσει να φάνε, μα έχουν ετοιμάσει τρία διαφορετικά φαγητά ώστε να είναι σίγουρες πως θα φάει το μικράκι τους, έχουν στύψει άπειρους χυμούς και έχουν κόψει άπειρα φρούτα. Μανάδες που όσο εξαντλημένες και αν είναι, μόλις το μικρό τους νιώσει επιτέλους καλά θα τρέξουν χαρούμενες να το βγάλουν μια βόλτα που τόσο έχει στερηθεί. 

Γιατί είναι αυτό το χεράκι που σε ακουμπάει ενώ κοιμάσαι, με ορθάνοιχτη- καυτή από τον πυρετο- παλάμη, στο μάγουλο σου και δυο ματάκια που γυαλίζουν, σε κοιτάνε στα μάτια και σου λένε: "Σε αγαπάω"...

(το ξέρω πως το κείμενο είναι χωρίς φανερό ειρμό και λίγο ασυνάρτητο, μα τι να κάνω; Μια τέτοια μάνα είμαι και εγώ).