Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016

Πυρετό το μαιμουδάκι; Ασυναρτησίες η μαιμουδομάνα....

Σαν παιδί ήμουν εξαιρετικά φιλάσθενο. Παρότι είμαι πεπεισμένη πως φταίει η μητέρα μου που με έντυνε κυριολεκτικά σαν κρεμμύδι και δεν με άφηνε να ξεμυτίσω με λίγο παραπάνω κρύο, δεν έχω κανένα τρόπο να το αποδείξω. Μπορώ ωστόσο, να κάνω το σχεδόν-ακριβώς αντίθετο εγώ με τον Δημήτρη- Γεράσιμο προκειμένου να τον θωρακίσω όσο μπορώ σε ανούσια κρυολογήματα και ιώσεις. 

Οι πυρετοί μου όταν ήμουν παιδί έχουν γράψει ιστορία, με μεγαλύτερο έναν στα εφτά μου χρόνια που δεν είχε πια άλλο χώρο να ανέβει το θερμόμετρο, και αυτό που θυμάμαι εξαιρετικά έντονα είναι την μητέρα μου να με κάνει μπάνιο σε μια προσπάθεια της να μου κατεβάσει την θερμοκρασία πριν ακόμα χτυπήσει τα ύψη και εγώ να τουρτουρίζω και να έχω ρίγη λες και με είχαν βάλει σε μια μπανιέρα με πάγο. Αμέσως μετά θυμάμαι να βρίσκομαι ξαπλωμένη στο πίσω μέρος του αμαξιού στην αγκαλιά της μητέρας μου τυλιγμένη με μια κουβέρτα αφού παρά τους 41 μου βαθμούς, ακόμα είχα ρίγη και τον πατέρα μου να οδηγάει σαν τρελός, κορνάροντας και περνώντας όλα τα φανάρια με κόκκινο προκείμενου να με πάνε στο νοσοκομείο το γρηγορότερο δυνατόν. Θυμάμαι εξαιρετικά έντονα ακόμα μια φορά, 5 χρονών, όταν σε έναν ακόμα πολύ υψηλό πυρετό- στο σπίτι της γιαγιάς μου τότε- είχα μονολογήσει: "Δεν θέλω να πεθάνω..." Η μητέρα μου που δεν πίστευε στα αυτιά της ρωτούσε πανικόβλητη "Τι είπε το παιδί;;;" Τότε, ο παππούς μου που στεκόταν δίπλα μου, της είχε πει: "Είπε πως δεν θέλει να πεθάνω εγώ" . Το θυμάμαι διότι μου είχε κάνει εντύπωση γιατί δεν είχε πει αυτό που πραγματικά είπα...

Σαν ενήλικας δεν αρρωσταίνω πια συχνά και η τελευταία φορά που ανέβασα υψηλό πυρετό, ήταν όταν το μαιμούδι ήταν 6 μηνών, προκαλώντας μου, (και), τότε ένα ντελίριο συγγραφικό!  

Θυμάμαι όμως πολύ καλά το συναίσθημα... Ο πυρετός σε παραλύει, σου δημιουργεί παραισθήσεις, κάνει όλο σου το κορμί να πονάει με έναν τρόπο ύπουλο και εξαντλητικό. 

Αυτές τις μέρες λοιπόν, τρίτη στην σειρά σήμερα, έχω το μικράκι μου με πυρετό. Υψηλό. Σταθερά, με το που περνάει η επίδραση του αντιπυρετικού, αρχίζει και πάλι τα ρίγη και το σώμα του ξεκινάει και πάλι επίθεση σε αυτή την ίωση που βρέθηκε να τον ταλαιπωρήσει. Δεν ανησυχώ ιδιαίτερα, αν και όταν αρχίζει το παραλήρημα στον πυρετό, με πιάνει η καρδιά μου, δεν το κρύβω, όμως τον λυπάμαι γιατί ξέρω πόσο άσχημα νιώθει, πόση αδυναμία και πιθανότατα απελπισία. Μπορεί να μη ξέρει ακόμα τι είναι απελπισία, μα όταν ξαφνικά ξεσπάει σε κλάματα παράπονου και θυμού, εγώ καταλαβαίνω. Έχει κουραστεί. Ενώ όταν είναι ξύπνιος θέλει τόσο να παίξει, προσπαθεί για λίγη ώρα, μα δεν έχει κουράγιο και ξαναγυρνάει στην αγκαλιά μας. 

Εγώ πάλι, δίπλα του κάθε στιγμή και λεπτό. Κοιμόμαστε μαζί, ώστε να τον ελέγχω ανά πάσα ώρα. Κάθομαι δίπλα του στον καναπέ και κάθε λίγο ακουμπάω το σωματάκι του, φιλάω το κούτελο του και αυτός, ασυναίσθητα σαλεύει λίγο και σπρώχνει το κεφαλάκι του στα χείλη μου, σαν να καταλαβαίνει πως είμαι εκεί για να τον φροντίσω. 

Σήμερα στον γιατρό, ζήτησε σχεδόν μόνος του να πάει. Με σόκαρε, (και με ανησύχησε για να είμαι ειλικρινής), διότι από δέκα μηνών και μετά, ξεσπούσε σε υστερικά κλάματα με το που ξεκινούσαμε να διασχίσουμε την πόρτα του ιατρείου. Αντίθετα  το πρωί, είχε κουλουριαστεί πάνω μου και περίμενε στωικά την σειρά μας. Στο μεταξύ, όπως κάθε φορά, τον προετοίμαζα για το τι θα γίνει μέσα στο γραφείο του γιατρού. Του μίλησα για το στηθοσκόπιο και πως αυτό μπορεί να τον παγώσει λίγο, για το μικρό φακό που θα βάλει μέσα στα αυτιά του, πως πιθανότατα θα του πίεζε την κοιλίτσα και φυσικά πως θα του έβαζε ένα ξυλάκι στο στόμα για να δει τον λαιμό του και πως αυτός θα έπρεπε να κάνει "Ααααα" για να δει ο γιατρός καλύτερα. Περίμενα να αρχίσει τo ξέσπασμα μόλις μπήκαμε μέσα μα τίποτα. Ήταν εξαιρετικός, ήσυχος και συνεργάσιμος, ενώ χάζευε και μια εφαρμογή με ζωάκια και οχήματα που του έβαλε ο γιατρός στο κινητό του.

Όταν ήρθε η ώρα για να εξετάσει τον λαιμό του και έβαλε μέσα λίγο πλάγια στην αρχή το γλωσσοπίεστρο για να ελέγξει και δοντάκια, τον άκουσα σοκαρισμένη να κάνει "Ααααααα", χωρίς να του πει κανείς τίποτα. Το βρήκα τόσο γλυκό, σχεδόν συγκινήθηκα. Και παρότι δεν ήθελε με τίποτα να αποχαιρετήσει τον γιατρό μας, παρά μόνο την γραμματέα, μόλις μπήκε στο αυτοκίνητο, άρχισε να λέει του Παναγιώτη, "Ο κύ(ρ)ιος Αλέτσανδρος, αυτό και ο κύ(ρ)ιος Αλέτσανδρος εκείνο...!" 

Τώρα κοιμάται δίπλα μου στον καναπέ, μετά από ένα πολύ δύσκολο απόγευμα όπου ξύπνησε ξαφνικά και με κλάματα μόλις μετά από δέκα λεπτά ύπνου. Για τις επόμενες τέσσερις ώρες, δεν στεκόταν πουθενά παρά μόνο στην αγκαλιά μου και έκλαιγε τις μισές. Του λέω πως καταλαβαίνω πως έχει κουραστεί και ξέρω πως νιώθει, μα είναι φυσιολογικό να αρρωσταίνουμε, θα κάνουμε υπομονή και θα γίνουμε καλά. Μέσα μου όμως πονάω διότι ξέρω πως υπάρχουν παιδάκια που ταλαιπωρούνται πολύ περισσότερο και με ασθένειες πολύ πιο σημαντικές από λίγο πυρετό.



 Και δίπλα τους πάντα οι μανάδες. Μανάδες με πονεμένη πλάτη από την καθιστή θέση. Μανάδες με μάτια που τσούζουν από την αϋπνία και ανάσα που μυρίζει βαρύ καφέ. Μανάδες που έχουν ξεχάσει να φάνε, μα έχουν ετοιμάσει τρία διαφορετικά φαγητά ώστε να είναι σίγουρες πως θα φάει το μικράκι τους, έχουν στύψει άπειρους χυμούς και έχουν κόψει άπειρα φρούτα. Μανάδες που όσο εξαντλημένες και αν είναι, μόλις το μικρό τους νιώσει επιτέλους καλά θα τρέξουν χαρούμενες να το βγάλουν μια βόλτα που τόσο έχει στερηθεί. 

Γιατί είναι αυτό το χεράκι που σε ακουμπάει ενώ κοιμάσαι, με ορθάνοιχτη- καυτή από τον πυρετο- παλάμη, στο μάγουλο σου και δυο ματάκια που γυαλίζουν, σε κοιτάνε στα μάτια και σου λένε: "Σε αγαπάω"...

(το ξέρω πως το κείμενο είναι χωρίς φανερό ειρμό και λίγο ασυνάρτητο, μα τι να κάνω; Μια τέτοια μάνα είμαι και εγώ). 


26 σχόλια:

  1. Σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ....εμενα ο μικρουλης μου δεν ειχε αρρωστησει ποτε,φετος πηγε πρωτη χρονια προνηπιο και ειναι μονιμος αρρωστος...νοσηλευτηκε 2 φορες,ευτχυχως το τελευταιο διαστημα δειχνει πως το ανοσοποιητικο του αρχιζει και δυναμωνει...δυσκολος χειμωνας ο φετεινος...περαστικα σας απο την καρδια μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ, περαστικά και αγύριστα και σε σας... Τρέμω τι θα αντιμετωπίσει όταν πάει και αυτός προνήπιο, νήπιο δεν έχω αποφασίσει να σου πω την αλήθεια, αλλά είναι και αυτά μέσα στο πρόγραμμα. Σε φιλώ γλυκά γλυκά

      Διαγραφή
  2. Με άγγιξαν πολύ όσα έγραψες και σκέφτηκα αμέσως τη δικιά μου κορούλα που όταν είχε πυρετό ηρεμούσε μόνο στην αγκαλιά μου. Είμαστε μανούλες και η αγκαλιά μας είναι βάλσαμο για αυτά. Περαστικε στο μικρό σου σποράκι, καλή δϋναμη και σε εσένα καλή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ακριβώς Μαρία μου. Σε ευχαριστώ πολύ για τις όμορφες ευχές σου...

      Διαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ποσο σε θαυμάζω!!!! Δεν σε γνωρίζω προσωπικά αλλα πάντα διαβάζω οσα γράφεις κ πάντα συγκινούμε....τυχερό το παιδάκι σου που έχει μια τέτοια μανούλα!!!! Ευχομε περάστικά κ γρήγορα να γίνει καλα το μαιμουδάκι σου......εχω κ εγω μια μικρούλα 18 μηνων την Μελίνα μου....σε φιλω καλη δυναμη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κωνσταντίνα μου, πόσο όμορφα λόγια- σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Να σου ζήσει η πριγκίπισσα σου με το ξεχωριστό όνομα... θα χαρώ πολύ να σε βρίσκω εδώ κάτω- είμαστε μια παρέα και χαίρομαι πολύ όταν βλέπω πως κάτι που μοιράστηκα σας άγγιξε...

      Διαγραφή
  5. Εγω όταν είναι άρρωστα κ κακοδιάθετα κ ταλαιπωρημένα νιώθω ότι τα λυπάμαι....
    άσχημο συναίσθημα!!!

    Εύχομαι γρήγορη, γρήγορη γρήγορη ανάρρωση!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε παιδί μου, αυτό. Πόσο ίδια σκεφτόμαστε εμείς οι δυο. Ευχαριστώ πολύ Έλενα μου.

      Διαγραφή
  6. Μωρούλι γλυκό περαστικούλια σου...όλα καλά θα πάνε...θα περάσει και θα ξεκινήσετε και πάλι τις βόλτες σας...φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελευθερία μου με την όμορφη φωνή... Σε ευχαριστώ πολύ για όλα...

      Διαγραφή
  7. Περαστικα στο μαιμουδακι! Τα βασανιζουν αυτες οι ιωσεις ωντος και ταλαιπωρουνται πολυ τα μικρουλια μας. Μακαρι να ειναι αυτα μονο που θα εχουμε να αντιμετωπισουμε.
    Καλη σας μερα Γιαννα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις απόλυτο δίκιο Μαρίνα μου. Σε ευχαριστούμε, φιλιά πολλά στον φατσουλίνο!!

      Διαγραφή
  8. περαστικα κ γρηγορα!!!ΜΑΝΑ ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!!!
    Αυτες οι ιωσεις μας εχουν τσακισει τα νευρα....να ειστε καλα παρ'αυτα...φιλικα πολλα φιλια Μαρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Μαρία μου. Περαστικά να είναι όλα και αντιμετωπίζονται. Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  9. Γιάννα μου, περαστικά σας!
    έτσι όπως τα γράφεις είναι...
    ελπίζω να είστε καλυτερα...
    "Βασανιστήριο για εμάς τι ςμάνες οι αρρώστιες των παιδιών μας", έγραψε μια φίλη, και δεν βρίσκω υπερβολικό τον χαρακτηρισμό αυτό.

    φιλιά πολλά και την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι μωρέ Αλεξία μου, ακριβώς αυτό... Σε φιλώ γλυκά, περαστικά και αγύριστα και σε σας γλυκιά πολύτεκνη μανούλα...

      Διαγραφή
  10. Πυροδότησες και δικό μου συγγρασφικό ντελίριο! Δεν ξέρω αν θα είναι τόσο εκτενές όσο το δικό σου, αλλά μόλις θυμήθηκα κάτι που έγινε χθες το βράδυ!
    Τα υπόλοιπα, περαστικά και τα λοιπά τα έχουμε πει πιο προσωπικά και θα τα λέμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά εμένα ήταν ντελίριο πραγματικό!! Τα πατουσάκια ενωμένα, όπως και όλες αυτές οι αναρτήσεις σου είναι λατρεμένες. Χαίρομαι που το πυροδότησα εν μέρει εγώ... Σε φιλώ γλυκά και σε ευχαριστώ για όλα ...

      Διαγραφή
  11. Σκέψου πόσο μας ταλαιπωρεί εμάς μία ίωση που είμαστε μεγάλοι και αντέχουμε υποτίθεται το πόνο, την εξάντληση και παρόλα γκρινιάζουμε και μας ενοχλούν όλα. Αυτά τα κακομοιρα τι να κάνουν που δε μπορούν να εκφράσουν και απόλυτα αυτό που νιώθουν. Περαστικά να είναι Γιάννα μου και γρήγορα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις απόλυτο δίκιο Ελεάννα μου και πολύ υπομονή δείχνουν. Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, σε φιλώ γλυκά!

      Διαγραφή
  12. Γιάννα μου κουράγιο, και εγώ μικρή έτσι ήμουν κάθε μήνα και αρρώστια. Ημουν για την ακρίβεια το "αρρωστιάρικο" έτσι με λέγανε τα αδέρφια μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποιες φορές που έτρεμα τόσο πολύ και επειδή είμαι, ακόμα και σήμερα, πολυ ευαίσθητη στον λαιμό έβχα τρομερά σε βαθμό που δεν μπορούσα να αναπνεύσω.Θυμάμαι την μαμά μου να παιρνεί στο διπλό βάζομτας μου κομπρέσες με ξύδι, πράγμα όχι πολυ συνηθισμένο με τόσα αδέρφια μέσα στο σπίτι, τον μπαμπά μου να μην κοιμάται καθόλου ή όταν η μαμά μου με άφηνε στο κρεβάτι μου ερχόταν πάντα και έβλεπε αν ήμουν καλά μέσα στη νύχτα...
    Περαστικά στο μαιμουδάκι♥Σας στέλνω πολλήηηη αγάπη♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμείς οι δυο σαν έναααα.... Σε νιώθω όσο δεν φαντάζεσαι... Σε ευχαριστώ πολύ Ηρώ μου... Πολλά φιλιά και από εμάς και στην κοιλίτσα... <3

      Διαγραφή
  13. Χρύσα μου καλώς ήρθες και ευχαριστώ! Εννοείται πως θα περάσω να με "κεράσεις!" Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...